18/07/2025
Ai trokiti fort në derë, sikur donte ta hapte me grushte.
Po qante. Po lutej. Ishte dyzet vjeç... por në atë moment, dukej si një fëmijë i humbur.
—Mami, të lutem! Hape! Më lër të hyj!
Ajo ishte aty, pas dritares. Mund ta dëgjonte.
Por nuk e shikonte.
Jo sepse nuk donte... por sepse, nëse do ta bënte, do të thyhej.
Ai ende jetonte me të. Në të njëjtën shtëpi ku ishte rritur. Por kishte një kohë të gjatë, që nuk jetonte, po zvarritej.
Ai nuk punonte, nuk studionte, nuk ndihmonte. Flinte deri vonë, hante çfarë të gjente dhe as nuk kujdesej për veten.
Ajo kishte duruar gjithçka: heshtjen, trishtimin, apatinë. I kishte blerë ushqim, i kishte paguar faturat, kishte ndjerë frustrimin e tij. Të gjitha me shpresën, se një ditë ai do të zgjohej.
Por ajo ditë nuk erdhi kurrë.
Ajo kuptoi se dashuria e saj, po e mbyste.
Mendimi se po e ndihmonte, në fakt, po i zvarriste të dy poshtë.
Një ditë, kur ai doli të blinte diçka në supermarket, ajo bëri atë, që nuk kishte pasur kurrë guximin ta bënte, i mblodhi çantat dhe rrobat e tij, i nxori jashtë dhe e mbylli derën.
La shënim numrin e një kontakti, që kërkonte një dizajner grafik, profesionin, që ai kishte studiuar, por që nuk donte ta ushtronte kurrë, i dha disa para, vetëm sa për të filluar.
Kur ai u kthye, nuk e kuptoi, se çfarë po ndodhte.
Bërtiti. Trokiti. Qau si kurrë më parë.
Ajo mund ta dëgjonte nga brenda shtëpisë, me shpirtin e copëtuar.
Por, nuk e hapi derën.
Sepse e dinte, se nuk mund ta shpëtonte më nga rehatia.
Kishte provuar gjithçka. Dhe asgjë nuk kishte funksionuar.
Ditët në vijim ishin të vështira. Nuk flinte. Mezi hante. Dyshonte me mijëra herë...
Por nuk u pendua.
Një ditë, ai u kthye. Nuk bërtiti. Nuk qau. Trokiti lehtë.
Ajo hapi derën.
E pa atë, më të dobët, më serioz... por me një pamje tjetër.
—Nuk kam ardhur për të të kërkuar, të banoj përsëri me ty, tha ai. Doja vetëm të të thoja... faleminderit.
I tha se, e kishte urryer në fillim.
Gjetja e një pune kishte qenë e vështirë.
Marrja me qira e një dhome e kishte tmerruar.
Të filloje nga e para ishte tronditëse ..... por edhe e kishte zgjuar.
Dhe për herë të parë pas kaq vitesh... ai e përqafoi.
Jo të gjithë heronjtë të shpëtojnë. Disa... të lëshojnë.
Të duash, nuk do të thotë ta mbash gjithmonë pas vetes.
Ndonjëherë, të duash do të thotë të lëshosh... në mënyrë, që tjetri të mësojë të fluturojë...
Përktheu: Fatmir Shqarri...
