Media Independent, Lyon (2025)

12/08/2025

Mhill Doçi - Besë thyeri i Mirditës dhe fatkeqësia e Shqipërisë

Kur shkelej tradita e Mirditës, duhej guxim i pamasë — dhe jo guxim për ta nënvleftësuar, por për ta përballuar.
Mirdita mbante mbi shpatulla një kod nderi të trashëguar brez pas brezi, të gdhendur në shpirtin e saj për shekuj me radhë.
Ky kod nuk ishte thjesht zakon; ishte ligj i pashkruar, i shenjtë, që përcaktonte kush ishe si burrë, si familje dhe si krahinë.
Por komunizmi solli një frymë të ndyrë, një helm që gërryente themelet e këtij nderi.
Me propagandën e tij mashtruese, arriti të shkatërronte atë që dikur dukej e pamundur: të vinte babanë kundër djalit, e djalin kundër babait. Një shoqëri që rrëzohej mbi themelin më të shtrenjtë — besën.
Më 14 qershor 1946, në Bojdinë e Prosekut, u godit jo vetëm Mirdita, por liria e mbarë shqiptarëve.
Ajo ditë duhej të ishte shkëndija e çlirimit nacionalist: Mark Gjomarkaj dhe forcat e tij kishin përgatitur sulmin mbi Tiranë, për të ngritur flamurin e fitores së Nacionalizmit në Shqipëri.
Por një plagë e brendshme e shpoi zemrën e kësaj kryengritjeje.
Një djalë i llastuar, pa moral dhe i huaj ndaj traditës së krahinës së vet, u bë vegël e armikut.
Më 13 qershor, duke shkuar për vizitë në shtëpinë e Lepurit në Prosek, ai mori vesh vendin dhe planin e mbledhjes së nacionalistëve.
Në vend që ta ruante si nder të shenjtë, vrapoi tek banditët komunistë dhe spiunoi gjithçka.
Ky ishte Mhill Doçi.
Tradhtia e tij nuk shkatërroi vetëm një mbledhje; ajo rrënoi shpresën e një Shqipërie të lirë.
Si mirditor, ai e dinte çfarë vlere kishte besa e burrit dhe kodi i nderit — por i shkelmoi me vetëdije, duke e njollosur mbiemrin dhe vendlindjen e tij.
Në kujtesën e burrave të ndershëm, ai mbetet shembulli më i errët i atij që vret me fjalë dhe me pabesi, jo vetëm një njeri, por të ardhmen e një kombi.

Tradita thotë: "Më mirë të të bjerë mali mbi shpinë, se të të bjerë turpi mbi derë."
Mhill Doçi zgjodhi turpin — dhe turpi nuk la vetëm atë, por dhe një plagë të pashëruar në historinë e Mirditës.

Nga: Leon Molla

09/08/2025

10 gusht 1988 – Dita e pushkatimit të poetit Havzi Nela

Më 10 gusht 1988, në një Shqipëri ende të mbyllur nën regjimin e Hoxhës dhe pasuesve të tij, u krye një nga aktet më të turpshme dhe mizore të diktaturës komuniste: ekzekutimi i poetit disident Havzi Nela.
Ky ishte një krim jo vetëm kundër një individi të pafajshëm, por edhe kundër lirisë së fjalës dhe shpirtit krijues të popullit shqiptar.
Havzi Nela, i lindur në Kollovoz të Kukësit më 1934, ishte mësues dhe poet, një njeri që kishte guximin të fliste dhe të shkruante ndryshe nga propaganda zyrtare.
Për të, fjala ishte e shenjtë dhe e lirë, dhe kjo e bëri atë një rrezik për një regjim që nuk duronte asnjë mendim të pavarur.
Për shkak të bindjeve të tij dhe përpjekjeve për të kaluar kufirin drejt lirisë, u arrestua dhe kaloi vite të tëra në burgje e internime, i torturuar fizikisht dhe shpirtërisht.
Pas një arratisjeje të dështuar dhe rikthimit në internim, regjimi vendosi ta godiste përfundimisht. Më 9 gusht 1988, Gjykata e Kukësit e dënoi me vdekje për “agjitacion e propagandë kundër pushtetit popullor”.
Vendimi u firmos edhe nga Kristaq Rama, atëherë anëtar i Presidiumit të Kuvendit Popullor – dhe babai i Kryeministrit aktual të Shqipërisë, Edi Rama.
Ky fakt tregon një vijimësi të errët në historinë politike të vendit: bijtë e atyre që firmosën vrasje politike në diktaturë, sot vazhdojnë të drejtojnë vendin.
Në agimin e 10 gushtit 1988, Havzi Nela u pushkatua publikisht në qendër të Kukësit, trupi i tij u la varur për orë të tëra për të terrorizuar popullin, ndërsa poezitë e tij u ndaluan, u shkatërruan ose u fshehën nga frika.
Por regjimi nuk mundi t’ia shuajë zërin.
Poezitë e Havzi Nelës, të mbushura me dhimbje, dashuri për atdheun dhe etje për liri, sot janë dëshmi e një shpirti që nuk u përkul kurrë.
Ekzekutimi i Havzi Nelës, vetëm pak muaj para rënies së murit të Berlinit dhe ndryshimeve të mëdha në Europë, tregon se regjimi shqiptar ishte ndër më të egërtit dhe më të vonuarit në historinë e komunizmit.
Ai mbeti i pandryshuar deri në fund, duke vrarë poetë kur bota po çlirohej nga diktaturat.
Sot, kujtimi i Havzi Nelës nuk është vetëm për të nderuar një poet të vrarë, por për të kujtuar se liria ka një çmim dhe se të vërtetat e dhimbshme të historisë nuk duhet të fshihen.
Në çdo 10 gusht, ne nuk përkujtojmë vetëm një njeri, por të gjitha viktimat e pafajshme të komunizmit, duke mos harruar se drejtësia ende nuk është bërë plotësisht.

Nga: Leon Molla

09/08/2025

Lleshi i Zi – Kapedani i hekurt i Mirditës dhe ngjarja e 9 gushtit 1823

Llesh i Zi (Gjonmarkaj) lindi në një prej degëve më të fuqishme të derës së Gjonmarkajve, një familje që prej shekujsh udhëhiqte Mirditën me një kombinim të forcës, urtësisë dhe besës.
Ai u rrit në një kohë kur Shqipëria e Veriut ishte në përplasje të vazhdueshme me forcat osmane dhe me sundimtarë lokalë që përpiqeshin të zgjeronin pushtetin e tyre.
Në këtë mjedis, djemtë e rinj të Mirditës edukoheshin me armë në dorë, dhe Lleshi u shqua që në rini për trimëri, zgjuarsi dhe aftësi strategjike.
Në verën e vitit 1823, gjatë një periudhe trazirash të mëdha në Ballkan, Marko Boçari, kapedani i njohur i Sulit (një figurë e shquar e rezistencës greke kundër osmanëve), kishte ardhur në kontakt me rryma dhe aleanca të ndryshme të kohës, ku shpesh ndërthureshin interesat politike, ushtarake dhe personale.
Sipas gojëdhënave të ruajtura në Mirditë, Boçari kishte hyrë fshehurazi në çadrën e Llesh*t të Zi me qëllimin e qartë për ta vrarë, ndoshta si pjesë e një marrëveshjeje të fshehtë me pashallarët e jugut ose si akt personal armiqësie.
Por ky plan nuk i shpëtoi syrit vigjilent të Kapedanit të Mirditës.
Lleshi i Zi ishte njeri që flinte pak dhe vëzhgonte shumë; ai mbante gjithmonë armën pranë dhe nuk i kthente kurrë shpinën një të panjohuri.
Në momentin kur Boçari tentoi të vepronte, Lleshi reagoi me shpejtësinë e një luani të plagosur: me një goditje të shpejtë dhe të saktë, ai e neutralizoi kundërshtarin dhe e ekzekutoi brenda çadrës së tij, duke e kthyer kurthin e ngritur kundër tij në një akt triumfi personal.
Ngjarja e vrasjes së Marko Boçarit ishte vetëm një kapitull në historinë luftarake të Llesh*t të Zi.
Pas kësaj, ai u kthye në Mirditë me forcat e tij, duke organizuar një sërë sulmesh të befasishme kundër pashallarëve që kishin tradhtuar besën dhe kishin kërkuar nënshtrimin e Mirditës.
Më e njohura ndër këto aksione ishte masakra e pashallarëve të Tiranës.
Kjo nuk ishte thjesht një vrasje politike – ishte një mesazh i qartë: Mirdita nuk i nënshtrohej asnjë pushteti të huaj, dhe çdo tradhti ndaj saj paguhej me gjak.
Sipas rrëfimeve, Lleshi dhe burrat e tij kishin depërtuar natën në vendstrehimin e pashallarëve, duke i eliminuar të gjithë pa mëshirë dhe duke djegur pronat e tyre.
Figura e Llesh*t të Zi u kthye në një legjendë mes mirditorëve.
Ai u përmend në këngë kreshnike, në rrëfenja të pleqve pranë zjarrit, dhe në betimet e trimave të rinj që shihnin tek ai shembullin e një kapedani të pathyeshëm.
Ai mishëronte kodin e nderit mirditor: besën, hakmarrjen e drejtë, mbrojtjen e tokës dhe mosnënshtrimin para të huajve.
Vdekja e tij (në rrethana që historia i ka lënë të paqarta) nuk ia zbehu famën; përkundrazi, e bëri figurën e tij edhe më të nderuar.

Nga: Leon Molla

09/08/2025

Llesh Gjomarkaj – Martiri i 9 gushtit 1947

Më 9 gusht 1947, në malet e Munegjës, Mirditë, ra i vrarë një nga bijtë më të shquar të Mirditës dhe Shqipërisë – Llesh (Aleksandër) Gjomarkaj.
Emri i tij mbeti i gdhendur në kujtesën historike si simbol i qëndresës antikomuniste dhe i besës së pathyeshme shqiptare.
I lindur më 19 mars 1919 në Orosh, zemra e Mirditës, Lleshi ishte biri i Kapidan Gjon Marka Gjonit dhe i një tradite që rridhte brez pas brezi nga kapedanët e lashtë të Gjomarkajve.
Ai u rrit mes burrave të kuvendeve, ku fjala peshohej me peshoren e nderit, dhe mes kalorësve të maleve, ku pushka ishte garanci e lirisë.
Që në rini, ai u arsimua dhe u formua si ushtarak, duke trashëguar jo vetëm përgatitjen strategjike, por edhe instinktin e udhëheqësit.
Për Lleshin, shërbimi ndaj vendit nuk ishte zgjedhje – ishte amanet i gjakut.
Pas Luftës së Dytë Botërore, Shqipëria ra nën regjimin komunist të Enver Hoxhës.
Për Mirditën dhe për shumë krahinë malore, kjo do të thoshte humbje e autonomisë, dhunim i Kanunit dhe persekutim ndaj çdo kundërshtari politik.
Në këto rrethana, Mark Gjomarkaj, vëllai i madh i Llesh*t, themeloi Lidhjen Kombëtare të Maleve, duke bashkuar krerë të maleve nga Veriu e më gjerë në një front të armatosur për liri.
Pas rënies heroike të Markut në mëngjesin e 14 qershor 1946 në Bojdinë të Prosekut, drejtimi i organizatës iu besua Llesh*t.
Ai jo vetëm që riforcoi lidhjet mes maleve, por edhe punoi për të siguruar bashkëpunim me forcat nacionaliste jashtë vendit.
Lidhja Kombëtare e Maleve nën udhëheqjen e tij u bë një strukturë e disiplinuar, që kryente aksione kundër forcave të regjimit dhe ruante shpresën e një Shqipërie të lirë.
Vera e vitit 1947 ishte një kohë tensioni të lartë. Sigurimi i Shtetit, i ndihmuar nga rrjeti i spiunëve, kishte shtuar ndjekjet dhe rrethimet.
Më 9 gusht, në zonën e Munegjës, Llesh Gjomarkaj dhe shokët e tij u rrethuan nga forcat komuniste.
Përleshja zgjati orë të tëra.
Zhurma e krismave përhapej nëpër lugina, ndërsa burrat e Lidhjes mbronin çdo pëllëmbë t**e me pushkë e gjak. Lleshi, i plagosur rëndë, nuk pranoi të dorëzohej.
Ai e dinte se kapja e gjallë do të përdorej nga regjimi për propagandë e turpërim publik.
Me aktin e fundit të një kapedani, ai luftoi deri sa fryma iu shua në vendin ku ra.
Trupi i tij u mor nga forcat komuniste dhe, sipas dëshmive, u shëtit nëpër disa fshatra për të trembur popullin.
Por efekti ishte i kundërt: në sytë e mirditorëve, Lleshi u bë një martir i vërtetë, një dëshmor i besës dhe i lirisë.
Pas rënies së tij, represioni ndaj familjes Gjomarkaj u ashpërsua: internime, konfiskime pronash, burgime.
Por edhe në kushtet më të vështira, kujtimi i tij nuk u shua.
Në çdo bisedë të fshehtë, në çdo rrëfim të pleqve, emri i Llesh Gjomarkajt përmendej me respekt dhe mall.
Lleshi nuk ishte vetëm një luftëtar; ai ishte një udhëheqës me vizion.
Ai besonte në unitetin e maleve, në nderin e fjalës dhe në domosdoshmërinë e një Shqipërie të pavarur nga çdo ideologji që shkelte mbi lirinë e individit.
Në traditën e derës së tij, ai e pa jetën si një detyrim për të mbrojtur të tjerët, edhe nëse kjo do të thoshte sakrificë të plotë.
Ai mishëroi tiparet më fisnike të një kapedani: guxim, besnikëri, mençuri dhe vendosmëri deri në fund.
Sot, 78 vjet pas rënies, figura e Llesh Gjomarkajt mbetet një dritë udhërrëfyese për ata që besojnë se liria dhe nderi nuk negociohen.
Ai ishte dhe mbetet pjesë e historisë së qëndresës shqiptare, një dëshmi se ka burra që e dinë se vdekja me nder është më e vlefshme se jeta në robëri.
Më 9 gusht, kujtojmë jo vetëm një njeri, por një epokë të tërë të burrërisë shqiptare.

Nga: Leon Molla

03/08/2025

Dialog me Gjergj Kastriotin dhe lufta për një Prizren shqiptar

Nga: Nue Oroshi

Aty në Kalanë e Krujës në Kastrinë e Mirditës në rrafshnaltën e Lezhës në Qendër të Prishtinës, në Prizrenin historik, apo nëpër qytete të ndryshme të Evropës takova gjurmët që kishte lanë Gjergj Kastrioti.
Ai sikur dëshironte një dialog në formë të përgjigje për pasardhësit e tij shqiptarë. Unë i thashë hero mos u dëshpro se pas kohës tënde heroike dhe vdekjes tënde 1468 kemi pasur 444 vjet robëri otomane dhe 100 vjet robëri sllave. Të dy këta pushtues që sunduan në trojet shqiptare kanë lanë kopilat e tyre që në formën e sythit të mbirë ata po dëshirojnë me tregu se nuk janë shqiptarë. Gjergji më përgjigjet: “Po si është katandisur në këtë mënyrë Arbëria e ime!?”
A ka ende djem shqiptarë në Tokën e Arbërit të cilët i dalin zot kësaj t**e? Unë e bëra luftën që t’iu lidhi me Evropën dhe jo me Rusinë e Azinë. Unë i ndërpreva rrugën sulltanëve e pashallarve për t’iu treguar se kjo tokë ka zot shtëpie e zotët e kësaj t**e janë Arbërorët. E unë i përgjigjem : “Hero. Që nga periudha jote kemi problem me tradhëtarët. Edhe ti pate të tillë që ta kanë kthyer shpinën por nuk u dorzove. Ju tregove vendin spiunave të sulltaneve dhe të kraleve të ndryshme e orjentove Arbërinë në rrugën Evropiane. “
E mos harro Hero se të tillët janë shumuar. Kanë lanë pasardhës dhe janë përzier me farën e sulltaneve dhe krajlave të Serbisë dhe Rusisë. Ata janë në gjendje të bëjnë çmos që mos të ekzistoj Shqiptaria. Hero atyre ju pengon edhe gjuha shqipe, edhe tradita shqiptare edhe shkrimtarët shqiptarë, edhe heronjët shqiptarë. Hero, të tillët edhe pushtimet aziatike dhe ato karpatiane po dojnë me na i sh*të për çlirim.
Hero 444 vjet pas teje Perendoria Osmane ka mbjellë kopila në trojet shqiptare. Hero edhe 100 vjet pas në trojet shqiptare sllavët kanë mbjell kopilat e tyre, ku e vazhduan pushtimin në trojet shqiptare aty ku e lanë osmanlit, ku osmanlit në ikje e sipër i dorzuan si peshqesh sllavëve, Plavën e Gusinë, Ulqinin e Malsinë. Kosovën dhe vise të tjera shqiptare.
Hero edhe gjatë këtyre 100 viteve e ideoligjizuan kombin shqiptarë pro orientimit rus, ku edhe na mbjellën një egjër me emrin komunizëm. Ajo egjër për 50 vjet u shëndrrua në murtajë, e cila vrau, preu dhe masakroj intelektualët dhe patriotët më të mëdhenj shqiptarë që e deshën orientimin e shqiptarëve aty ku dielli lind në perëndim. Hero, kjo ideologji na i mori 47.300 shqiptarë mbi 95 % nuk u dihen varret, në Tivar e Bihor, u bën mish për peshq shqiptarët atdhetar. Më pas hero u vranë dhe u masakruan elita intelektuale që kishte kryer shkollimin nëpër universitetët perëndimore, qe ishin kunder që të mbillet fara e Rusisë në trojet shqiptare.
Hero a nuk e tha Fishta në shprehjen e tij: “Çka të lanë kta katër ujq që i turrën shoqi shoj, thonë do të dalë një djall i kuq që për të gjallë do t’ja vë thojtë. Atdhetarët do t’i qon drejtë qengelit ndërsa ata që i shpëtojnë qengelit merr e i qon në shkollë t’gabelit”. Po ku i kam kufijtë ore i nderuar? Ka shtrihët sot Arbëria ime?Pyet Kastrioti. Aty marrë frymë thellë. Hero ,Arberia të është ndarë në copa –copa, por ende frymon. Djemtë e Arbërit i ke të ndarë në dy pjesë. Ata që janë shqiptarë dhe të cilët kanë një orientim të pastër kombëtar që trojët shqiptare t’i bashkojnë dhe t’i orientojnë në gjirin e familjës evropiane, që po ecinë rrugës që na e le ti, dhe të tjerët kopilat që na i lanë pushtuesit aziatikë dhe karpatian të cilët janë bërë se bashku dhe janë formu dy ideologji të reja ku secila ka nga dy krah, krahu i parë ndahet në dy pjesë: në Vehabizëm dhe në Erdoganizëm.
Ndërsa krahu i dytë në Titizëm dhe Enverizëm. Të dyja këto ideologji janë kancer për kombin shqiptarë hero. Këto po bashkpunojnë ngushtë me Serbi, Rusi dhe Turqi dhe po dojnë që edhe një herë t’i kthejnë trojet arbërore në troje shkretirë, ku do të kullosin kuajtë e verbërt aziatik e karpatian. Po ku mbeti lufta ime ore i uruar?Ku mbeti ndërgjegjja Kastriotase? Kur do të zgjohet kjo ndërgjegjje të kombi im shqiptar? Aty kërkoj që ta pushoj dialogun për disa minuta dhe i mllefosur nga kjo gjendje që e ka kapluar Arbërinë e Gjergj Kastriotit – Shqipërinë e sotme etnike i dhashë këtë përgjigje:Hero ta j*p Besën e nderit se nuk do t’i lamë në trojet tona që të kullosin kuajt e varreve aziatike e karpatiane.
Do ta ringjallin Beslidhjën Kastriotase dhe do ta bëjmë Shqipërinë Etnike pa ideologjinë e Vehabizmit, e Erdoganizmit, pa Titizëm e pa Enverizëm por me një nacionalizëm të pastër shqiptare duke afruar në Beslidhjën Kastriotase djem dhe vajza me ndjenja të pastra kombëtare. Hero nuk ka dalë fare të gjithë bijtë e shqipës. Ende ka shqiptarë që në gjakun dhe gjenin e tyre frymon koncepti Kastriotas. Të gjithë ata po e presin momentin që t’iu prijë një elitë e shëndoshë kombëtare me moton : ta bëjmë Shqipërinë Etnike e cila do të integrohet në gjirin e familjës evropiane.
Deri sa e mbylla dialogun me Gjergj Kastriotin, mu kujtuan: “Lotët e Gjakut” të patër Anton Harapit kur Shqipëria ra në duart e komunizmit pansllavist dhe papritmas nga sytë e mijë pashë dy kokrra loti, lotë të derdhur për një pjesë të vëllëzërve të mijë shqiptarë që e mohuan dhe po e mohojnë shqiptarizmin dhe duke ecur rrugëve të tradhtisë kombëtare gati e gjashtë shekuj me radhë i lanë vëllëzërit e tyre shqiptarë pa varre për një kocë të palarë që i afruan armiqtë e kombit tonë shqiptarë.
Lufta për një Prizren shqiptar
Lufta për një Prizren shqiptar nuk është një luftë e re. Ajo daton nëpër periudha historike qoftë në atë të pushtimeve osmane, qoftë në atë të pushtimeve sllave. Sado që osmanët luftuan që ta humbin shqiptarizmën në Prizren prap Prizreni mbeti qendër e Kastriotizmit. Sado që turqit u munduan që të humbin çdo gjurmë shqiptare Prizreni u shëndrrue në Qytetin e Besëlidhjes Shqiptare të Prizrenit 1878, ku u dha kushtrimi në luftë kundër turqeve. Sado që Prizreni u mundua të boshnjakizohet e sllavizohet dhe turqizohet në marrëveshjen e Splitit në mes të pushtuesve jugosllav dhe politikaneve turq për shënderrimin e familjeve Gashi, Krasniqi, Mazreku, Morina, Bytyqi, dhe shumë familjeve të tjera shqiptare në turq.
Prizreni u forcue dhe u bë urë lidhëse e besëlidhjeve shqiptare dhe lëvizjeve kombëtare për Pavarsi dhe muranë e fortë e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Epo tash çka duan forcat neotomane në Prizren për ta refuzuar Muranën e Gjergj Kastriotit me pyeti Kastrioti? Isha pak i nxanë ngushtë me këtë pyetje por ja dhashë përgjigjen:Arbëria duhet t´ia thotë disa fjalë shqiptarisë: Shqiptarët e sotëm janë arbëroret e djeshëm.
E deri sa kujtimi për Gjergj Kastriotin më therë shpirtin për shkak të gjendjes se ku ka ra shqiptaria, prap shqiptarët e vërtetë dhe atdhetarë do të tubohen për ta bërë Shqipërinë Etnike dhe për ta larguar farën pansllaviste dhe atë aziatike nga trojet shqiptare që e ka sjellë shqiptarinë në buzë të greminës. Hyrja në lëvizje e atdhetarizmës do ta bëj edhe një fitore të madhe në Prizren me vendosjen e Muranës se Gjergj Kastriotit si dhe ndërtimin e Muzeut të Mesjetës shqiptare në Kalanë e Prizrenit. E deri atëherë duhet një mobilizim i forcave atdhetare shqiptare pa dallim krahine, feje apo ideje, por të lidhur ngushtë me besën e Zotit dhe flamurin e Gjergj Kastriotit se Shqiptaria nuk do të shuhej por ajo do të jetoj shekuj pas shekujsh.E krejtë në fund e mbylla dialogun me këto fjalë: “Hero para disa ditesh këto forca të errta neotomane dhe pansllaviste të sulmuan edhe ty në Prizren duke të ngjyrosur shpatën dhe përkrenaren tënde.Ata menduan se do të të dëmtojnë ty, por ata i bën bashkë 10 milion shqiptar që të duan dhe të adhurojnë. Mbetën kundër teje vetëm fara aziatike dhe ajo karpatiane.Heroi 28 nëntori 2025 do të jetë një datë e madhe për kombin shqiptar.
Pikërisht në Prizren djemtë dhe vajzat e Arberisë që sot e quajmë Shqipëri Etnike do ta bajnë një demostratë të madhe gjithëkombtare me moton Duam Muranën e Gjergj Kastriotit në Prizren. E pas kësaj dite situatat në trojet etnike shqiptare do të fillojnë me ndryshu.Fillojnë me ndryshu, se ashtu si i bëre top shqiptarët ti, do të bëhen prap bashkë për ta bërë Shqipërinë Etnike. “

Media Independent

01/08/2025

Gjuha e ëmbël shqipe duke u folur nga Arvanitasit që janë lënë të harruar nga ne.

Media Independent

31/07/2025

Anton Çeta (1920-1995)

-Video- Nuk pranoi të falte gjakun, Anton Çeta largohet pa i pirë kafen (1990)

Lindi në vitin 1920 në Gjakovë dhe ndërroi jetë në vitin 1995 në Prishtinë, ishte me origjinë nga Mirdita, ishte shkrimtar, profesor letërsie e patriot shqiptar, i njohur për pajtimin e gjaqeve në Kosovë.

Media Independent

30/07/2025

Duart që u shtrënguan
-Itali, 1943-

Gjatë fushatës së aleatëve në Itali, një ushtar i ri amerikan me emrin Raymond mbajti për dore një ushtar gjerman që po jepte shpirt. Djali kishte vetëm 17 vjeç.
Raymond i dha ujë dhe i pëshpëriti lutje, derisa ai mbylli sytë përgjithmonë.
Kur eprori e pyeti: “Pse ndihmon armikun?”, Raymond u përgjigj:
“Sepse lufta nuk duhet të vrasë mirësinë.”
E mbajti mbi supe atë faj për vite me radhë, por gjithmonë thoshte:
“Të paktën, njëri prej nesh vdiq në paqe.”

Media Independent

28/07/2025

Vërtetë ishte një gëzim i madh sot, pasi me kënaqësi morëm pjesë në një ceremoni martesore ku nusja me atë shtat të gjatë, e buzëqeshur dhe me një pamje përrallore n'a përshendeti në momentin kur po dilte nga firmosja e aktit të martesës e cila e kreu para kryetarit të bashkisë.
(Francë)

Jepni një urim, koment dhe shpërndarje për këtë nuse fisnike.

Allahu ju shpërbleftë me të mira.

Media Independent

28/07/2025

Marin Mema: "Kemi lejuar që antivlerat të bëhen model. Ai grusht nuk ishte vetëm për kamarierin, por për çdo njeri që ka besuar se mund të bëjë një jetë të ndershme".

22/07/2025

Fatmir Latifaj rrëfen një bisedë me taksistin egjiptian.

Media Independent

21/07/2025

Sir David Marshall viziton varrin e shokut të tij të luftës🇺🇲
Nderim për të gjithë dëshmorët 🇦🇱🇺🇲🇽🇰
Media Independent

Media Independent

12/08/2025

09/08/2025

09/08/2025

09/08/2025

03/08/2025

01/08/2025

31/07/2025

30/07/2025

28/07/2025

28/07/2025

22/07/2025

21/07/2025

Adresse

Téléphone

Site Web

Notifications

Contacter L'entreprise

Raccourcis

Partager

Type