https://www.facebook.com/387905087741734/

Miss Allisson, London (2025)

21/08/2025

Stay away from a person who plays the VICTIM in a problem SHE created. Because she will never take accountability, she will just keep blaming you, while NEVER changing herself.

08/08/2025

This is the bittersweet story of Samuel — a tale woven with sweat, tears, hope, and sacrifice.
For years, he worked tirelessly, shaping his days and nights around a single purpose: her.
Every coin he earned, every dream he chased, every moment he fought through exhaustion — it was all for her.

Half a decade passed. He thought their love was unshakable.
But one day, she walked away, leaving him with nothing but memories and an empty space where his heart once trusted.

It hurt. More than words could ever hold.
Yet in the silence that followed, Samuel learned a lesson etched deep in pain:
Better to build slowly but surely, than to give everything away too quickly.

The Rain That Never Stopped" — by Samuel

I am Samuel. Twenty-eight years old.
A farmer’s son, hands calloused from the soil,
and a tricycle driver steering through rain and dust,
not for riches, not for glory, but for love.

When I met her, she was only eighteen—a nursing student with dreams bigger than the hills that surrounded our small town.
She was my light, my reason to work harder than I had ever imagined.
I paid her tuition fees. I gave her allowances for her daily needs.
I bought her the little things she wanted—the scent she liked, the bag she once admired in a shop window.
I told myself, "After she graduates, we’ll get married. We’ll build the life we always talked about."

Rain or shine, I was there—working, sweating, pushing forward.
I never counted the money I gave. I only counted the smiles I received in return.
For five years, I lived with one purpose: to lift her up where I could not go.
I never finished school, not because I didn’t have the mind for it,
but because poverty closed that door on me.
So I made sure hers stayed open, no matter the cost.

And then—graduation came. I clapped the loudest.
I was proud, not of myself, but of us.
She wore the gown, she wore the smile, and I wore the hope for our future.

But something changed.
At first, I thought it was just exhaustion from her new job.
She became cold. Her voice lost its warmth.
When I called, she was always "busy."
When I saw her, she no longer looked at me the same way.

And then the truth hit me like a storm in the middle of harvest—
She was seeing someone else.
A medtech.
All those years… all those sacrifices…
dissolved like water running through my fingers.

I was left standing in the same rain I once worked through,
but this time it wasn’t my body that was wet—it was my soul.
I could not tell my family; I was afraid they would blame me.
I carried the weight alone,
nights spent staring at the ceiling,
days spent wondering if I could have done something different.

Now I sit here, broken-hearted and empty, asking myself—
Should I ask for the money back?
Or should I let it go,
bury it deep in the ground like a seed I’ll never see grow?

I don’t know.
All I know is that I gave her everything I could,
and in the end, I was the one left with nothing—
except the echo of promises that were never kept.

Sender,
Samuel

05/08/2025

Dating au pair sa Netherlands, naging undocumented sa Italy, at ngayon may breast cancer — pero ni singkong duling, walang ipon!

telling
abroad

Send to @gmail.com

゚viralシfypシ゚viralシalシhighlights

03/08/2025

"Tanong ni Madam, ano daw ang maaari niyang gawin? Mayroon pa bang ibang paraan para mapadali ang proseso ng annulment niya?"

telling
abroad

Send to @gmail.com

゚viralシfypシ゚viralシalシhighlights

30/07/2025

Sino ang may ganitong kaibigan na tulad ni Imelda? Hit the comment section please! Do you believe in KARMA?

Kayamanan, Kalungkutan, at Karma:
“Ang Kuwento ni Imelda”

Si Imelda ay isang simpleng babae na lumaki sa kahirapan. Nag-iisang anak siya ng isang labanderang iniwan ng panahon. Bata pa lang ay malinaw na sa kanyang isipan: ayaw niyang tumanda sa mundong kasing tigas ng sahig na hinihigan nila tuwing gabi. Kaya’t habang ang iba’y nangangarap ng pag-ibig, siya’y nangarap ng pag-ahon.

Matalino si Imelda—pero mas matalino ang kanyang ambisyon. Gamit ang ganda at likas na karisma, naging madali sa kanya ang makipaglandian. Hindi siya pumapasok sa relasyon para sa puso, kundi para sa posibleng kinabukasan. Hindi siya naging tapat sa damdamin, pero tapat siya sa layuning umahon.

Marami siya naging nobyong pinoy, pero Playing safe lang,” sabi niya noon sa akin. “Gusto lang ng afam, para makaalis sa buhay na ng kahirapan.

At dumating nga ang araw. Nakabingwit siya ng isang banyagang biyudo—mabait, may edad, at higit sa lahat, mayaman. Kahit walang pagmamahal, tinanggap niya ang alok ng kasal. Sa isip niya, “Ito na ang tiket ko sa buhay.”

Nagkaanak sila ng isa. Solo ring anak ang afam, kaya’t sa kanilang dalawa napunta ang buong kayamanan—mga ari-a***n, negosyo, pera sa bangko, at pati mga shares sa kompanya. Ang dating Imelda na kinakapos sa bigas, ngayon ay may sariling chef at driver na.

Pero hindi pa tapos ang kwento.

Pagkalipas ng sampung taon, binawian ng buhay ang kanyang asawa. Kanser, sabi ng doktor. Wala nang pamilya ang lalaki, kaya’t silang mag-ina ang nagmana ng lahat. Sa mata ng iba, jackpot na si Imelda. Sa mata ng Diyos, baka sinusubok lang siya.

Sa simula’y puro saya. Shopping sa Paris, staycation sa Maldives, designer bags, yate. Pero may hinahanap pa rin siyang kulang. Pagmamahal? Atensyon? Hindi niya alam. Basta’t muli siyang naghanap. Nakipagrelasyon sa isa pang banyaga.

Ngunit ang kapalit, mabigat: dalawang klase ng sakit na ipapamana sa kanyang katawan habang buhay. STD. Dalawa pa. Hindi lang katawan ang naapektuhan, kundi pati isipan. Madalas siyang tulala, hindi makatulog, at minsan bigla na lang umiiyak sa kwarto.

Ang anak niya, na dating batang masunurin, ngayo’y isa nang suwail na dalagita. Binibigay kasi lahat. Walang “hindi” sa dila ni Imelda noon. Kaya ngayong may “hindi,” ang anak ay tila dragon kung magalit—masahol pa sa ina.

Ako? Ako’y ang dating kaibigan na walang-wala noon, pero kontento na sa buhay. Wala mang mamahaling sapatos, may payapa namang gabi. Wala mang mansion, may tahanang may tawanan. Wala mang milyon, may tunay namang kaibigan.

Ngunit si Imelda?

May pera.
May ari-a***n.
May pangalan.
Pero…

Wala nang tunay na kaibigan. Lumalayo xa sa hindi nya ka level. Mayroon ng siyang selection of friends! Doom na sya sa mga may kayamanan din. Pero…
Wala nang tiwala sa sarili.
Wala nang katahimikan sa gabi.

Kaya ba ito ang tinatawag nilang karma?
O ito lang ang epekto ng maling piniling daan?

Marahil ang pinakamahal na bagay sa mundong ito, ay hindi ang ginto, kundi ang katahimikan ng puso. At marahil, hindi lahat ng mayaman ay masaya.
Malubha na ang sakit nya. Depressed and anxiety na umaataki sa kanya. Gradually ng naglalaho ang pero at ari a***n nya. Ang anak nya ngayon kahit 16 palang ay gumagamit na ng druga, may piercing pa at ma tattoo na. Hindi na natuwid ang daan ng dahil sa kayamanan.

At ikaw, oo, ikaw na nagbabasa nito…

Mas pipiliin mo bang maging mayaman pero malungkot at may malubhang sakit?

O mahirap pero kontento at masaya?

Ang tunay na yaman ay hindi kailanman nasusukat sa laman ng bangko, kundi sa laman ng puso.

Sender,
Cynthia
Kaibigan ni Imelda NOON!

telling
abroad

Send to @gmail.com

゚viralシfypシ゚viralシalシhighlights

09/07/2025

“Totoo na sa maraming pagkakataon ngayon, parang nasusukat ang respeto ng ilan sa dami ng pera o estado sa buhay. May mga tao na mas pinapahalagahan at binibigyang galang ang mayayaman o makapangyarihan, habang minamaliit o binabalewala ang mahihirap o walang kapangyarihan"

Hello Miss Allisson, may story goes like this...

Sa bawat pagpatak ng ulan sa bintanang salamin ng maliit na kwarto sa Hong Kong, tahimik akong umiiyak. Hindi dahil sa ulan. Hindi dahil sa lamig. Kundi dahil sa bigat ng aking puso.

Limang taon na akong nangingibang-bansa bilang isang kasambahay. Limang taon na ang lumipas mula nang iwan ko ang sariling tahanan sa Pilipinas — hindi dahil sa luho, kundi dahil sa pangarap. Hindi para sa sarili, kundi para sa pamilya. Walo kaming magkakapatid. Lahat may kanya-kanyang pamilya, no regular jobs . Lahat umaasa. Lahat humihingi.Ang masaklap anak pa ng anak.

“Noong una, gusto ko lang tumulong. Hindi ko kc matiis mga pamangkin eh.Walang gatas, diaper pati Napkin (ladies hygiene) ako pa.Kaya nagsikap ako.“Ayoko matulad sa kanila. Ayokong maging isa pang istoryang walang direksyon.”

Ginawa ko ang lahat. Pinadala ang unang sahod. Pangalawa. Pangatlo. Hanggang sa halos wala nang natira para sa sarili ko. Habang ako’y nagtitipid sa pagkain, naghihigpit sa damit, nagtitiis sa pangungulila, sila nama’y patuloy sa paghingi, sa pag-asa sa akin, na para bang wala silang kayang gawin kundi umasa.

Isang araw, napuno na ako. Tumanggi ako. Hindi dahil sa pagkakait, kundi dahil sa pagod. Sa sakit. Sa tanong na, “Ako na lang ba palagi?”

Pero dumating ang hindi ko inaasahan.

Itong caption na ito.

“Ang tigas ng puso mo”
“Wala ka nang pakialam.”
“Wala kang anak, ayaw mo pang tumulong.”
“Akala mo kung sino ka.”Dalhin mo sa libingan ang pera mo!

Parang punyal ang bawat salitang lumusong sa aking puso. Ako na nga ang lumayo, ako pa ang naging masama. Ako na nga ang nagsakripisyo, ako pa ang tinakwil.

Pero sa gitna ng katahimikan ng aking pag-iisa, napagtanto ko ang isang mahalagang bagay: “Hindi kasalanan ang mahalin ang sarili.”

Minsan, kailangang itigil ang pagbibigay sa mga taong ayaw tumayo sa sariling paa. Hindi dahil sa kasakiman, kundi dahil pagod ka na. Dahil may karapatan ka ring mangarap para sa sarili mo.

Kaya mula sa araw na iyon, nag-ipon ako. Hindi na basta nagpapadala. Tinuruan ko ang sarili magtabi, magplano, mangarap. Hindi para ipagyabang, kundi para sa sariling kinabukasan. Nag-aral ako online sa mga libreng oras. Pinangarap ko ang negosyong matagal na gustong kong simulan. Nagdasal ako. Naghilom ang sakit. Pero ang alala Ayako ng balikan pa.

At kahit masakit, tinanggap kong hindi lahat ng mahal mo, marunong magmahal pabalik.
Ngunit mahal mo pa rin ang sarili mo. At sapat ‘yon.

Ngayon, ako ay hindi na lamang isang kasambahay sa banyagang lupa. Ako ay isang babaeng matapang. Babaeng piniling bumangon. At babaeng marunong nang ipaglaban ang sarili. Kasi sa kabila ng lahat ako lang mag isa, walang kakampi, walang kasama. Mahal nila ako hindi ang pagkatao ko kundi ang pera ko. Ang respeto nila naka base na sa pera. Kung wala kang maibigay ang sama mo na. Lesson learned talaga, "mahalin ang sarili muna, bago ang iba".

Sender
AnnaLynne
40 yrs old, Cebu

05/07/2025

“Kasalanan Ko Ba?”

Isang Tahimik na Gabi, Isang Tahimik na Buhay!

Ako si Isabel. Labing-anim na taon kong pinalaki ang anak kong si Alyssa. Mag-isa!
Pitong taong gulang siya nang kinuha ng langit ang asawa kong si Daniel. Ang lalaking akala ko'y makakasama ko sa pagtanda — kinuha ng aksidente, iniwan kaming luhaan.
Tumahimik ang mundo ko. Para akong naglalakad sa gabi na walang buwan. Pero kahit sugatan, tinaguyod ko si Alyssa. Inuna ko siya. Lahat ginawa ko. Lahat tiniis ko.
Paglipas ng dalawang taon, dumating si Victor.
Isang lalaking marunong makinig. Maalalahanin. May mga salitang parang yakap. At sa unang pagkakataon, muli akong tumawa.
Hindi ko pinilit. Hindi ko minadali. Pero dumating ang araw na tinanggap ko — kailangan ko rin ng pagmamahal. Tao lang ako. Ina, oo. Pero babae rin.
Nagustuhan siya ni Alyssa. Para silang magkaibigan. May mga tawanan. Palitan ng memes. Sabay pa silang kumakain ng ice cream. Naging kampante ako. Naniwala akong ligtas sila — ligtas kami.
Isang araw, pinili kong iwan silang dalawa sa bahay. May overtime ako sa trabaho. Wala namang masama. Hindi ko inakala…

Pag-uwi ko, tahimik si Alyssa. Tahimik si Victor.
Hanggang sa isang gabi, bumagsak ang mundo ko.
“Ma… mahal ko si Victor.”
“Anak… ano’ng sinasabi mo?”
“Mahal niya rin ako. Matagal na. Hindi mo lang alam. At kahit ano’ng sabihin mo… hindi ko siya iiwan.”
Parang binuhusan ng kumukulong langis ang puso ko. Hindi lang ako iniwan — pinagtulungan.
Umiyak ako. Sumigaw ako.Nagwala, gusto ko silamg sahunutan. Nagtanong sa langit:
“Diyos ko… bakit ako?”

Umalis sila. Naiwan akong mag-isa. Wasak. Nanginginig sa galit, sa sakit, sa hiya. Isang ina na nilamon ng sariling tiwala.

Isang taon ang lumipas.

Tahimik ang bahay. Malamig ang mga gabi. Wala nang tawa. Wala nang yakap. Tanging luha at dasal ang kasama ko.

Hanggang isang araw… bumalik si Alyssa.

Payat. Maputla. At may dala —
buntis.
“Ma… iniwan niya ako. May ibang babae raw siya. Ginamit lang pala ako…”

Gusto kong sumigaw. Gusto kong murahin si Victor. Gusto kong tanungin si Alyssa kung bakit niya ako sinaktan nang ganun.
Pero wala akong nasabi kundi:
“Anak… halika. Upo ka. Pagod ka na.”
Hindi na ito tungkol sa sakit ko. Kundi sa sugat niya.
Gabi-gabi, tanong ko sa sarili ko:
“Ano bang kasalanan ko?”
Kasalanan bang magmahal muli?
Kasalanan bang magtiwala?
Kasalanan bang umasa?

Ngunit sa gitna ng tanong, natagpuan ko ang sagot:
Hindi ako perpekto, pero hindi ko kasalanan ang pagiging totoo.
Ngayo’y magkasama kaming muli ni Alyssa. Hindi buo, pero buo sa pag-asa.

Ang anak kong minsang nagkamali, ngayo’y ina na rin. Sa bawat gabing tahimik, tinuturuan ko siyang magmahal nang may hangganan. Tiwala nang may pag-iingat. At puso — na marunong magpatawad, pero hindi muling magpakatanga.

Ako si Isabel. Ina. Babae. Niloko. Iniwan.
Pero ako’y hindi nawasak.
Dahil ang puso ko, bagama’t sugatan —
ay marunong pa ring magmahal… ng TAMA!
Pero ngayon matanda na.Ayoko ng lalaki sa buhay ko sapat na si Bryan ang apo ko & si Brendon ang apo sa tuhod ko!
Salamat sa pagbabasa sa talumpati ng buhay ko.

Sender
Isabel,
Retired teacher in Cebu.

30/06/2025

“Fake friends watch your stories like it’s a teleserye, then act blind in real life.”

“They follow you online but unfollow you in real life. That’s the real ‘social’ distancing.”

22/06/2025

"Don’t seek revenge. The ones who hurt you will face their own karma. Stay focused and let life handle the rest.

Don’t waste your energy on revenge.
Karma never misses.
Protect your peace. 🌿

17/06/2025

Hi Miss Allisson, I'm Camille 37 yrs old. Andrea was my friend before pero nagkapera na hindi ka na kilala.Ang malala hindi pala kaibigan turing sayo. Ginamit ka lang.

"Si Andrea ay nagpapakita ng mabait at palakaibigang ugali sa harapan pero palihim na naninira kapag nakatalikod ka na. Lalong lumala ang ugali niya—parang naging mas arogante at masama—nang makuha niya ang lahat ng ari-a***n matapos pumanaw ang kanyang asawa. Tanong ko lang: nagiging mayabang ba talaga ang isang tao kapag biglang nagkapera?"

Sender,
Camille

11/06/2025

Ako po si Divina, 61 yrs old and from Zamboanga. Isa po akong g**o. Naisipan ko lang isulat ang isang mahiwagang kwento ng aking studyante.She is one of my beloved students Grace. That was 25 yrs ago. And I'm her grade 2 teacher. Last 2 months ago nag x ang landas namin, nag coffee kami, kwentuhan. Mapaglaro talaga ang tadhana. Isa na syang successful business woman behind those sacrifices and challenged.

"LUHA, SIPON, AT PAWIS:

Ang Kuwento ni Grace"
Isang maikling kwento ng pagbawi at pagbangon.

Simula pa lang ng kanyang buhay, hindi na naging patas ang mundo para kay Grace. Bata pa lang siya sa Zamboanga, ramdam na niya ang hapdi ng panlalait. Sa bawat hakbang papuntang paaralan, dala-dala niya ang bigat ng mundo—hindi lang dahil sa kanyang marupok na tsinelas, kundi sa mga salitang tila kutsilyong paulit-ulit na inuukit sa kanyang pagkatao.

"Ang itim mo!"
"Anong klaseng buhok 'yan?"
"Ba’t lagi kang may baon na kanin lang at tuyo?"

Sa klase, tila siya’y multo. Walang gustong tumabi. Kahit sa larong pambata, palaging "last pick." Hindi lang ang kaanyuan niya ang pinupuna, kundi pati ang estado ng kanilang buhay—ang kahirapang hindi niya pinili, pero tila siya pa ang sinisisi.

Habang ang iba’y naglalaro pagkatapos ng klase, si Grace ay naglalako ng kakanin. Tuwing Sabado at Linggo, naghuhugas siya ng pinggan sa karinderya sa kanto, habang ang kanyang mga kamag-aral ay namamasyal sa mall. Sa gabi, habang ang iba’y himbing na sa tulog, siya ay nag-aaral sa ilalim ng gasera—kasama ang luha, sipon, at pawis.

Walang pahinga. Walang panahon para sa sarili. Pero may isang bagay na mahigpit niyang pinanghawakan: ang kanyang pangarap.

Nagstudent job siya sa kolehiyo—nagtrabaho bilang library assistant, naging service crew, kahit janitress ay pinasok niya. Hindi siya nahiya, dahil alam niya, ang tunay na kahihiyan ay ang pagsuko.

Lumipas ang mga taon. Unti-unti niyang inakyat ang hagdan ng tagumpay. Natapos siya ng kolehiyo, nakahanap ng trabaho sa lungsod, at nag-ipon para sa sariling negosyo. Sa tulong ng kanyang sipag, naging matagumpay siyang negosyante. Nakapagpatayo ng sariling bahay. Nakabili ng sasakyan. Ang dating batang nilalait, ngayo’y tinitingala.

Isang araw, sa di inaasahang pagkakataon, muling nagkrus ang landas nila ng dating mga nambully sa kanya. Ngunit ngayong sila'y nakayuko, may lungkot sa mata. Ang ilan, hindi nakatapos. Ang iba, hikahos. Tila nagbago ang ihip ng hangin.

Pero si Grace, hindi nagmalaki. Hindi nagtanim ng galit. Tumingin lang siya sa kanila, ngumiti, at tahimik na umalis. Dahil ang tagumpay, hindi kailangang isigaw.

Ang totoo, hindi niya sila nais gantihan—dahil sapat na ang katotohanang kahit binugbog siya ng mundo noon, siya’y hindi nawasak. Sa halip, siya’y tumatag. At ngayon, siya ang patunay na ang luha, sipon, at pawis—kapag sinamahan ng tiyaga at pangarap—ay pwedeng maging tulay patungo sa isang buhay na matagumpay.

Divina,
Teacher ni Grace noong year 2000!

Miss Allisson

21/08/2025

08/08/2025

05/08/2025

03/08/2025

30/07/2025

09/07/2025

05/07/2025

30/06/2025

22/06/2025

17/06/2025

11/06/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category