11/06/2025
Ako po si Divina, 61 yrs old and from Zamboanga. Isa po akong g**o. Naisipan ko lang isulat ang isang mahiwagang kwento ng aking studyante.She is one of my beloved students Grace. That was 25 yrs ago. And I'm her grade 2 teacher. Last 2 months ago nag x ang landas namin, nag coffee kami, kwentuhan. Mapaglaro talaga ang tadhana. Isa na syang successful business woman behind those sacrifices and challenged.
"LUHA, SIPON, AT PAWIS:
Ang Kuwento ni Grace"
Isang maikling kwento ng pagbawi at pagbangon.
Simula pa lang ng kanyang buhay, hindi na naging patas ang mundo para kay Grace. Bata pa lang siya sa Zamboanga, ramdam na niya ang hapdi ng panlalait. Sa bawat hakbang papuntang paaralan, dala-dala niya ang bigat ng mundo—hindi lang dahil sa kanyang marupok na tsinelas, kundi sa mga salitang tila kutsilyong paulit-ulit na inuukit sa kanyang pagkatao.
"Ang itim mo!"
"Anong klaseng buhok 'yan?"
"Ba’t lagi kang may baon na kanin lang at tuyo?"
Sa klase, tila siya’y multo. Walang gustong tumabi. Kahit sa larong pambata, palaging "last pick." Hindi lang ang kaanyuan niya ang pinupuna, kundi pati ang estado ng kanilang buhay—ang kahirapang hindi niya pinili, pero tila siya pa ang sinisisi.
Habang ang iba’y naglalaro pagkatapos ng klase, si Grace ay naglalako ng kakanin. Tuwing Sabado at Linggo, naghuhugas siya ng pinggan sa karinderya sa kanto, habang ang kanyang mga kamag-aral ay namamasyal sa mall. Sa gabi, habang ang iba’y himbing na sa tulog, siya ay nag-aaral sa ilalim ng gasera—kasama ang luha, sipon, at pawis.
Walang pahinga. Walang panahon para sa sarili. Pero may isang bagay na mahigpit niyang pinanghawakan: ang kanyang pangarap.
Nagstudent job siya sa kolehiyo—nagtrabaho bilang library assistant, naging service crew, kahit janitress ay pinasok niya. Hindi siya nahiya, dahil alam niya, ang tunay na kahihiyan ay ang pagsuko.
Lumipas ang mga taon. Unti-unti niyang inakyat ang hagdan ng tagumpay. Natapos siya ng kolehiyo, nakahanap ng trabaho sa lungsod, at nag-ipon para sa sariling negosyo. Sa tulong ng kanyang sipag, naging matagumpay siyang negosyante. Nakapagpatayo ng sariling bahay. Nakabili ng sasakyan. Ang dating batang nilalait, ngayo’y tinitingala.
Isang araw, sa di inaasahang pagkakataon, muling nagkrus ang landas nila ng dating mga nambully sa kanya. Ngunit ngayong sila'y nakayuko, may lungkot sa mata. Ang ilan, hindi nakatapos. Ang iba, hikahos. Tila nagbago ang ihip ng hangin.
Pero si Grace, hindi nagmalaki. Hindi nagtanim ng galit. Tumingin lang siya sa kanila, ngumiti, at tahimik na umalis. Dahil ang tagumpay, hindi kailangang isigaw.
Ang totoo, hindi niya sila nais gantihan—dahil sapat na ang katotohanang kahit binugbog siya ng mundo noon, siya’y hindi nawasak. Sa halip, siya’y tumatag. At ngayon, siya ang patunay na ang luha, sipon, at pawis—kapag sinamahan ng tiyaga at pangarap—ay pwedeng maging tulay patungo sa isang buhay na matagumpay.
Divina,
Teacher ni Grace noong year 2000!