05/03/2025
#เรื่องสั้นของเมียฝรั่ง #ประสบการณ์ขนหัวลุกที่แคร์โฮม
ประสบการณ์ที่ว่ามันเริ่มจากที่ฉันได้เริ่มทำงานแคร์ หรือที่เรียกง่ายๆว่า งานดูแลผู้สูงอายุ หลังจากที่มองหางานที่ฉันควรจะทำได้นอกจากงานทำความสะอาด เพราะคิดว่าอยากใช้ความรู้ความสามารถที่ติดตัวมาจากเมืองไทย แม้ภาษาอังกฤษก็ไม่ได้เก่งมากแต่ก็พออ่านออกเขียนได้ในระดับหนึ่ง
พอลูกๆเริ่มเข้าโรงเรียน ฉันก็มีเวลาว่างมากขึ้นก็เลยมองหางานที่มั่นคงและค่าตอบที่ดีกว่าเดิมขึ้นมาหน่อย จึงตกลงใจสมัครทำงานเป็นคนดูแลผู้สูงอายุ หลังจากผ่านการอบรมงานและทดลองงานจนจบหลักสูตร ฉันก็เริ่มทำงานทันที เพราะด้วยความลูกยังเล็กแต่อยากทำงานได้ชั่วโมงเยอะๆจึงตกลงที่จะทำงานกะกลางคืน กลางวันฉันก็จะนอนตอนเวลาลูกๆไปโรงเรียน ตอนเย็นไปทำงาน สามีก็จะช่วยดูแลลูกในเวลากลางคืนแทน ช่วยกันทำมาหากินเนาะตามแบบฉบับได้ผัวฝรั่งแต่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ได้มาอยู่เมืองนอกสร้างครอบครัวด้วยความรัก….
แคร์โฮมที่ฉันได้ไปทำประจำตอนนั้นเป็นแคร์โฮมที่สร้างขึ้นมาใหม่ เพิ่งสร้างเสร็จและเปิดทำการบริการมาได้ 5ปี เป็นแคร์โฮมที่ใช้เป็นที่พักของผู้ป่วยที่มีอาการทางสมอง, สมองเสื่อม มีอาการหลงลืม จำไม่ได้แม้แต่ครอบครัวตัวเอง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ พูดไม่ได้หรือพูดไม่รู้บ้าง บ้างก็นอนติดเตียง ลูกหลานหรือครอบครัวไม่สามารถให้ความดูแลได้ คือมันเกินลิมิตไปแล้ว บ้างก็คุ้มคลั่ง เอะอะโวยวายใช้ความรุนแรงต่อคนรอบข้าง ต้องกินยาระงับประสาทตลอดเวลา บ้างก็เดินทั้งวัน ฟังดูคือมันหนักจริงแหล่ะครอบครัวถึงได้เอาเข้าแคร์โฮม
แคร์์โฮมนี้เป็นอาคารสี่เหลี่มจตุรัส สามารถเดินทะลุเป็นวงกลมได้ ทั้งชั้นล่างและชั้นบน ออกแบบให้คนไข้สามารถเดินรอบ แต่ก็ปิดประตูกั้นเป็นบางส่วน
คืนนั้นฉันต้องทำงานคู่กับพนักงานที่ประจำที่นั่นอีกคน ลืมบอกไปฉันไม่ได้เป็นพนักงานประจำ แต่เป็นพนักงานเอเจนซี่ที่มาทำเฉพาะเวลาที่พนักงานประจำเขาขาด ฉันได้ทำคู่กับผู้หญิงชาวอังกฤษชื่อแคล เป็นคนที่พูดเก่งมากแถมพูดเสียงดังอีกต่างหาก
เราทำงานอยู่บนชั้นสองของปีกอีกข้างของอาคาร มีคนป่วยที่เราต้องดูแลประมาณ 15คน เราก็ทำงานตามหน้าที่ของเราจนถึงเวลาประมาณตีหนึ่ง ทุกคนเข้านอนหมดแล้ว ไฟก็ปิดตามทางเดิน เหลือแค่ไฟบางส่วนแถวทางเดินที่ไม่ค่อยสว่างจ้านัก พอมองเห็นทางเดิน พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ทุกคนเข้านอนแล้ว แคลมาบอกว่า เธอจะลงไปสูบบุหรี่สักหน่อย (ผู้หญิงอังกฤษการสูบบุหรี่เป็นเรื่องธรรมดาของคนที่นี่) ฉันก็ตอบไปว่า okay ไม่มีปัญหา ฉันคิดว่าคงไม่มีอะไร ฉันรับมือได้
ฉันก็เข้าไปนั่งในห้องอ็อฟฟิตที่ตั้งตรงกลางของยูนิตที่ฉันทำงานอยู่ เปิดไฟสว่างเลยละในห้อง นั่งเล่นมือถือฆ่าเวลา รอฟังเสียงออดว่ามีคนตื่นมั้ยจะได้เข้าไปช่วยเหลือทำตามหน้าที่ บรรยากาศเงียบมากในตอนนั้นเพราะข้างนอกห้องตามทางเดินไฟจะสลัวๆมืดๆ พนักงานโซนที่ทำงานอยู่มีกันแค่สองคน ถามว่ากลัวผีมั้ย ตอบได้เลยไม่เลย เพราะไม่ได้คิดอะไร เลยไม่ได้รู้สึกกลัว เป็นคนชอบฟังเรื่องผีนะ แต่ไม่เคยเห็นเลยไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ ส่วนมากชอบฟังเพราะสนุกชอบจินตนาการตามเรื่องที่ได้ฟังมันตื่นเต้นดี แต่จะกลัวคนมากกว่า เพราะคนทำร้ายเราได้ ผีก็แค่มาหลอกให้กลัว
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่จำไม่ได้ ฉันเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าของคน แต่เป็นการเดินลากเท้าที่เสียงดังชัดเจนมาก จึงแน่ใจว่าเป็นเสียงคนเดินแน่นอน ฉันได้ยินได้เห็นประจำเวลาทำงาน เพราะคนแก่ที่มีอาการพิการสมองเสื่อม บางทีก็มีปัญหาในการเดิน ตอนนั้นฉันคิดว่าต้องมีคนลุกขึ้นมาจากเตียงแน่นอน แต่ในใจคิดว่าทำไมไม่ได้ยินเสียงออดที่เป็น sensor mat ที่ทุกเตียงต้องมีตรงพื้นข้างเตียงคนไข้สงเสียงเตือนให้ได้ยินเสมอ เวลาคนแก่ลุกขึ้นมาจากเตียงตอนกลางคืน
เสียงลากเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฉันรีบลุกจากที่เก้าอี้ที่นั่งอยู่ เปิดประตูออกไปทันที ในความมืดมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใคร
ฉันส่งเสียงพูด “Hello”ออกไป ก็ไม่มีเสียงตอบรับเลยคิดว่าหูฝาดแน่นอน กลับเข้ามานั่งเล่นมือถือต่อ ไม่นานก็เริ่มได้ยินเสียงเดินลากเท้าอีกครั้ง คิดทันทีว่ามีคนลุกออกจากเตียงแน่นอนคราวนี้ รีบเปิดประตูออกไปทันที มองไปในความมืดก็ไม่เห็นใคร ตะโกนออกไปก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา เลยตัดสินใจเดินดูตามห้องนอนของผู้ป่วย ทุกห้องนอนทุกคนยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ตอนนี้เริ่มงงแล้วว่าเสียงเดินมาจากไหน รู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆ แต่ยังคิดว่าหูฝาดแน่นอน สับสนในใจคิดว่าผีหลอกหรือเปล่าวะ เป็นไปได้ไงเนีย จะโดนหลอกจริงหรอ อารมณ์ตื่นเต้นมากกว่าในตอนนั้น
กลับมาในห้องเดิม เปิดประตูทิ้งไว้โดยเอาที่กั้นขอบประตูไว้ กะรอฟังว่าจะได้ยินเสียงเดินอีกมั้ย จะได้หายข้อสงสัยในตัวเอง ไม่นานได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมา รีบออกไปดูก็เห็นแคลเดินกลับมา เข้ามานั่งด้วยกันในห้อง ฉันก็ไม่ได้พูดเรื่องที่ได้ยินเสียงฝีเท้าให้แคลฟังเพราะไม่อยากให้แคลคิดว่าฉันเป็นคนขี้ขลาดไร้สาระ แคลกำลัง shopping ซื้ออาหาร online เธอบอกว่าไม่มีเวลาไปซื้อกับข้าว แล้วจู่ๆประตูห้องก็ค่อยเลื่อนปิดเอง
แคลพูดว่า “ฝีมือผีแน่ๆ ”
ฉันเลยพูดสวนทันทีว่า “ไม่มีทาง มีผีด้วยเหรอที่นี่ เธอเชื่อเรื่องลี้ลับด้วยเหรอ” ในใจอยากรู้เป็นทุ่นเดิมอยู่แล้ว รีบเปิดบทสนทนาอยากให้เขาเล่าอะไรให้ฟังมาก
“มีสิ ที่นี่เวลาดึกๆนะ เดินผ่านหน้าห้องน้ำก็จะมีเสียงกดชักโครกบ้าง กดแอร์ลมเป่าบ้างในห้องน้ำทั้งๆไม่มีคนใช้เลย แถมบางทีได้ยินเสียงคนเดินลากเท้า” แคลเล่าอย่างตื่นเต้น
พอได้ยินเสียงเดินลากเท้าเท่านั้นแหล่ะ ฉันรีบบอกไปทันที เมื่อตอนเธอไปสูบบุหรี่นะ ฉันได้ยินเสียงคนเดินลากเท้าตั้งสองครั้ง ออกไปเช็คดูทุกห้องทุกคนก็ยังนอนหลับบนเตียง
แคลบอกว่า “ต้องเป็นแม่ชีคนนั้นแน่ๆ เธอเป็นคนไข้รุ่นแรกและคนแรกของแคร์โฮมนี้เลย ฉันเริ่มทำงานตั้งแต่วันแรกที่แคร์โฮมนี้เปิดตัว ฉันยังได้รับแม่ชีคนนั้นด้วยตัวฉันเอง เธอชอบที่จะเดินทั้งวัน เวลาเธอเดินจะลากขาเดินไปด้วยเพราะขาของแม่ชีพิการ เธอตายไปนานแล้ว แต่บางทียังมีคนได้ยินเสียงเดินลากขารอบอาคารเลย”
พอฉันได้ฟัง ก็อึ้งเล็กน้อย ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าจะได้มีประสบการณ์ตรงแบบนี้ แต่ในใจยังคิดว่าหูแว่วแน่ๆ ปลอบใจตัวเอง นี่ขนาดห้อยพระมานะเนี่ย คนละศาสนาห้อยพระมาก็ช่วยไม่ได้เลย
