28/08/2025
⏺︎ ვარგაველი იოსებ შეშაბერიძის მოგონება
✔️ "სწორედ იმპატარა სოფელში [ვარგავი] დავიბადე. 1893 აგვისტოს 28 სა...
#მოწოდება არის ერთი ღვთიული ხმა, შთაგონება რომლითაც კაცი მიაღწევს იმ აღსასრულსა, რომლისათვისაც არის გაჩენილი.
თვითეულს პირს თვითეული აღსასრული აქვს: ზოგს ხელოსნობა, ზ. გლეხობა, ზ. მოქალაქობა, ზ. სალდათობა, ზ. მსჯელობა, ზ. მღვდელობა, ზ. ბერმონაზნობა.
მე სურვილი აღმეძრა ბერად და მღვდლად გამოსვლისათვის და ჩემს სურვილისამებრ მრავალნიც მირჩევდნენ. სხვათა შორის მარიგებდნენ ყველანი ერთხმად: „წადი გახდი კაცი და სული აცხონეო“ (ესენი არიან ბიძაჩემები, მათი სახელები მოვიხსენიეთ უკვე ზევით).
უმეტესად დედის სიტყვებს და რჩევას ჰქონდა ჩემზედ აღმთუღიცველი ჩაჭედილება და გავლენა. მეც ძალიან სიყვარული მომეცა და უფრო და უფრო ცხოველდებოდა ჩემს გულში მონასტრის სიყვარული, დღითი დღე ვსთხოვდი ღმერთსა, რათა აღესრულებინა ჩემთვის სურვილი და იგი კიდეც ამისრულდა.
რაჟამს გავიგე ჩემი აქ წამოსვლა, მაშივე მშობელნი და ნათესავნი სამზადის შეუდგნენ რათა, რომ ყველა თავის დროზე მოწყობილი ყოფილიყო მგზავრობისათვის, (ესე იგი, საცვლები, წინდა, ტანისამოსი, ნამცხვარი და სხვაც).
მაგრამ ჩამწარდა მოლხენა. ხუთშაფათ საღამოს სახში ვსხედვართ და ვსაუბრობთ სახლის შესახებ საქმეზე. უეცრივ ხმა მოგვესმა. გარედ გამოდით, მღვდელისაგან (ტერკოსტესაგან) წერილი მოგივიდათო. მე ძალიან გამეხარდა-ეს არის და ხვალვე წავალთ მეთქი.
ვაი ჩემს ბედსა, შემოიტანეს წერილი, გახსნეს წაიკითხეს... შვილო, სოსიკო ბედი შეგკვრია, აღარ მიხვალო. მითხრეს... მე იქვე გავშრი და დავრჩი. მინდოდა მიზეზი შემეტყო, მაგრამ ხმა აღარ ამომდის პირიდან. მის შემდეგ სულ მოწყენილი ვიყავი, აღარც პურის მადა მქონდა და აღარც არაფრისა. ჩემი გული კიდევ რაღასაც მოელოდა, თითქო მეუბნეოდა: რას მოწყენილხარ, იცინე, შუბლი გაიშალე და ილხინეო. მე, მართლა, იმედი მომეცა და მაგრა დავდექი. დედასაც უთხარი: – დედა, მე კიდევ იქ წავალ.
ამის შემდეგ არ გასულა ერთი თვე, ბიძაჩემმა წერილი მოგვწერა, ბიჭი მოამზადეთ და ხვალვე აქ ჩამოიყვანეთო. მე მინდორში ვიყავი. გავიგე ეს ამბავი თუ არა, სიხარულით ფეხზე აღარ ვდგებოდი.
მეორე დღესაც მომიმზადეს ყველაფერი თავის დროზე. წამოსვლის წინეთ დედამ რა არ გამიკეთა: ერბო–კვერცხი, ყათმაღაინა, ჭიმბური, ნაღები მომიტანა, მშვენივრად დაბრაწული ყათმრები და ქადები, ქათმები და სხვა.
მაგრამ არაფერი მომდიოდა თვალში. იმათ ის არ იცოდნენ, რომ მე სიხარულისაგან გატაცული ვიყავი ჩემის წავსლისათვის, თუმც კი ერთნაირადაც ვღონდებოდი- სამშობლოს ვშორდებოდი.
ღმერთმა რომ მომი. ..ღმერთმავე მომცა გამძლეობაც. ამისთვის გული მაგრად მქონდა და ავიტანე გამოშორება მშობლებისა, სოფლის, სამშობლოსი, ნათესავებისა, მეზობლებისა, ნაჩვევ მინდვრებისა, ყანებისა და ჭალებისა.
წამოსვლის დროს გამოვეთხოვე სულყველასა დიდის სიყვარულითა და სიამოვნებითა.
ყველანი კი გარს მეხვივნენ, მეტადრე ბოვშვები და ამხანაგები. ზოგი რას მეუბნებოდა, ზოგი რას მეხვეწებოდა, ზოგი მკოცნიდა, ზოგი მეხვეოდა. ვინ რას მთხოვდა და ვინ რას: ნაწილსა, ჯვარსა, ამენაშატსა და კრიონასალსა და სხვაც. მე ამათ სურვილს ჩემს პასუხს ვაძლევდი. მე ჩემი მიხაროდა და ვეჩქარებოდი მალე მოვშორებულიყავი, რათა გული არ შემწუხებოდა. ამისი სრულიადაც არ მეშინოდა, რადგანაც ღმერთის მადლი ჩემთან იყო და მამხნევებდა ყველასფერში.
გამოვემგზავრეთ 1909 წ. დეკემბრის 4, კვირა დღეს. გზაზე ჩემმა ძმამ ზაქარიამ რა არ მიყიდა: ყარფუზი, კიტრი, ნესვი, კომბოსტო, სტაფილო, კამფეთი და სხვანაირი ხილეული. მე ვეუბნებოდი: „რას ხარჯამ ფულსა, ხომ იცი მე ვერას ფერს ვერ ვსჭამ მეთქი?“
[......]
⏺︎ ყოფილიყოს უფლის წყალობა თქვენთვისაც, მკითხველნო.
იანვრის 25 წს 1911. კონსტანტინეპოლი.
იოსებ (სოსიკო) იაკობის ძე შეშაბერიძე
⏺︎ ნაწყვეტი მოგონებიდან " წერილები სტამბოლის ქართული სავანიდან", 2017