01/12/2025
გიორგი კეკელიძის წერილი
სოფიო ღლონტის მესამე პოეტური კრებულისთვის .
"იქნებ დაბრუნდეს კაცი" .
იდუმალი სიცხადე
იქნებ ეს დრო, ბრეხტისა არ იყოს, ცუდია პოეზიისთვის? მაგრამ როდის
ყოფილა უკეთესი? მგონი არასდროს. ამიტომაც - პოეტად ყოფნა არის
რისკი, ერთდროულად სახიფათოც და ამავდროულად -
მიმზიდველი.ნამდვილ პოეტად - რაღა თქმა უნდა.
სოფიომ ეს გადაწყვიტა. გადაწყვიტა და შეძლო კიდეც. თან იმ ფორმით,
სადაც თითქოს ყველა ძალა მოისინჯა, ყველა სიმაღლე გაიდაბლობეს,
ყველა რითმა და რიტმი გაწრთვნეს. კონვენციური ლექსის.
სოფოს პოეზია ხან ფრთხილია და ნიუანსური. მეტაფორები, რომელსაც
თითქოს დარდის ღუმელში ალღობს, განზრახულ ყალიბს იღებს:
,,უნაფეხურო თოვლზე ფიფქიც ფრთხილობს და კრთება’’
კი, ადამიანის გარეშე თოვლი უკეთესია. საკუთარ თავზე უკეთესიც კი. ამ
ფრაზიდან ასე გამოდის.
მუსიკა, რომელსაც ამ ტექსტებში ვუსმენთ, ხან კარგავს სიფრთხილით
ნაკარნახევ ფეხაკრეფას ხმამაღალ ბახად იქცევა. რიტმი თითქოს
ნოტებზეა გაწერილი:
,,წვიმის წვეთები სარკმელზე თვლემენ,
ღამით რომ მოსწყდნენ სახლის სახურავს
და მე ვპოულობ ნუგეშისმცემელს
როდესაც გულის კარებს არ ვხურავ.’’
ანაც ეს:
,,ის რაც დამიმალეს თვალებმა და
ის რაც გამიმხილეს ამ თითებმა
ზღვის წყლებს მოუყვება ალემანდა,
და ეს მდინარე რომ ადიდდება’’
- ოსტატური, არაჭარბი ალიტერაციის განტოტვა ფრაზებში.
და თუ მეტაფორაა, ასეთი უნდა იყოს:
თენდება, ალიონს ვესწრები,
შუქ-ჩრდილით ივსება ეს ქუჩაც,
შენს სამოსს მაგონებს ზეწრები,
სახლებს რომ პროფილში მოუჩანს...’’
მართლაც დიდოსტატურია. ქალაქს - შენობებს და ადამიანებს ერთად რომ
დაგანახებს. ზეწრებს რომ იტყვის და ქარს შეამჩნევ - ეგეთი
იქ სადაც ვერლიბრს მიმართავს სოფო, არც იქ კარგავს კონვენციას -
ბგერების წყობა კანტატად ტეხავს ტკივილს:
,,რა გტკენს გულს, რა გავსებს და გაცარიელებს,
გფიტავს და გფიტავს, გფიტავს და გახრჩობს,
გახრჩობს, ვერამოვსებული სამშვინველი,
ღამეები ნათევი, გრძელი ...
მშიერი სული, დაუნაყრებელი გრძნობები,
ყმუის, ყმუის...
არგაცემული გრძნობები გტეხავს, გჭრის, გჭრის, გიჭირს,
სიცარიელე გკლავს და მტერი გიჭერს ,
გულწრფელობით სარგებლობს შენით
და ანკესზე წამოგებულს გღადრავს... ‘’
ავტორი ცდილობს იმაზე ილაპარაკოს, რაზეც ადამიანები სდუმან -
საკუთარ თავზე. ილაპარაკოს ჩარაზული ოთახებიდან და სასტიკი
სიზუსტით:
,,სარკიდან მიმზერ უღიმღამო სახით , თვალებით,
მოლანდება ხარ, საკუთარი ჩრდილი გაშინებს,
ახლა იმედი აღარა გაქვს ღვთის მოწყალების,
წყალს ვეღარ უსხამ სულგამომშრალ , მწყურვალ სამშვინველს
ეს სიზუსტეა პოეზია. ეს სიცხადე და ეს იდუმალება. იდამული სიცხადე -
თუ ასე გნებავთ. დანარჩენი ამ შესანიშნავ კრებულში უნდა ნახოთ
Რედაქტორი.