26/08/2025
კანადელი ფოტოჟურნალისტი, ვალერი ზინკი: ბოლო რვა წლის განმავლობაში ვმუშაობდი საინფორმაციო სააგენტო „როიტერის“ სტრინგერად. ჩემი ფოტოები, რომლებიც პრერიის პროვინციებში გადაღებულ ამბებს ასახავს, „ნიუ-იორკ თაიმსში“, „ალ ჯაზირაში“ და სხვა მედია საშუალებებში მთელი ჩრდილოეთ ამერიკის, აზიის, ევროპისა და სხვა რეგიონების მასშტაბით გამოქვეყნდა. ამ ეტაპზე ჩემთვის შეუძლებელია "როიტერთან" ურთიერთობის შენარჩუნება, იმ როლის გათვალისწინებით, რასაც ის ღაზაში 245 ჟურნალისტის სისტემატური მკვლელობის გამართლებასა და ხელშეწყობაში ასრულებს. ჩემი პალესტინელი კოლეგებისთვის სულ მცირე ეს მმართმებს, თუმცა ბევრად მეტიც.
როდესაც ისრაელმა, 10 აგვისტოს, ღაზაში ანას ალ-შარიფი მოკლა, „ალ-ჯაზირას“ მთელ გადამღებ ჯგუფთან ერთად, „როიტერმა“ გადაწყვიტა გამოექვეყნებინა ისრაელის სრულიად უსაფუძვლო მტკიცება, რომ ალ-შარიფი ჰამასის აგენტი იყო - ერთ-ერთი უთვალავი ტყუილიდან, რომელიც „როიტერის“ მსგავსი მედია საშუალებები სათუთად იმეორებდნენ და ამართლებდნენ. „როიტერის“ მზადყოფნამ, გაეგრძელებინა ისრაელის პროპაგანდა, არ დაიცვა საკუთარი რეპორტიორები ისრაელის გენოციდისგან. დღეს დილით ნასერის საავადმყოფოზე განხორციელებული კიდევ ერთი თავდასხმისას მოკლულ 20 ადამიანს შორის კიდევ ხუთი ჟურნალისტი, მათ შორის "როიტერის" ოპერატორი ჰოსამ ალ-მასრიც იყო. ეს იყო ე.წ. „ორმაგი შეხების“ დარტყმა, რომლის დროსაც ისრაელი ბომბავს სამოქალაქო სამიზნეს, როგორიცაა სკოლა ან საავადმყოფო; ელოდება მედიკოსების, სამაშველო ჯგუფებისა და ჟურნალისტების მოსვლას; და შემდეგ კვლავ ურტყამს.
დასავლური მედია უშუალოდ არის დამნაშავე იმ პირობების შექმნაში, სადაც ეს დასაშვებია. როგორც Drop Site News-ის ჟურნალისტმა ჯერემი სკაჰილმა თქვა, „ყველა მსხვილმა გამოცემამ - "ნიუ-იორკ თაიმსიდან "ვაშინგრტონ პოსტამდე", AP-დან "როიტერამდე" - ისრაელის პროპაგანდის გამტარის როლი შეასრულა, გაამართლა ომის დანაშაულები და მსხვერპლის დეჰუმანიზაცია მოახდინა, მიატოვა საკუთარი კოლეგები და მათი სავარაუდო ერთგულება ჭეშმარიტი და ეთიკური რეპორტაჟებისადმი.“
ისრაელის გენოციდური სიცრუის გამეორებით, მისი სანდოობის შემოწმების გარეშე - ჟურნალისტიკის ყველაზე ძირითადი პასუხისმგებლობის შეგნებულად უარყოფით - დასავლურმა მედიასაშუალებებმა შესაძლებელი გახადეს ორ წელიწადში ერთ პატარა მიწის ნაკვეთზე მეტი ჟურნალისტის მოკვლა, ვიდრე პირველ და მეორე მსოფლიო ომებში და კორეის, ვიეტნამის, ავღანეთის, იუგოსლავიისა და უკრაინის ომებში ერთად აღებული, რომ აღარაფერი ვთქვათ მთელი მოსახლეობის შიმშილით დახოცვაზე, მათი ბავშვების დანაწევრებასა და ადამიანების ცოცხლად დაწვაზე.
ის ფაქტი, რომ ანას ალ-შარიფის ნამუშევარმა "როიტერის" პულიცერის პრემია მოუტანა, არ აიძულა ისინი, დაეცვათ ის, როდესაც ისრაელის საოკუპაციო ძალებმა ის „ჰამასის“ და ისლამური ჯიჰადის მებრძოლებად წოდებულ ჟურნალისტთა „სიაში“ შეიყვანეს. არ აიძულა ისინი, დაეცვათ ის, როდესაც ის საერთაშორისო მედიას მიმართავდა დაცვის თხოვნით, მას შემდეგ რაც ისრაელის სამხედრო წარმომადგენელმა ვიდეო გამოაქვეყნეს, სადაც ნათლად იყო მითითებული მისი მოკვლის განზრახვა, შიმშილობის ზრდის შესახებ მის მიერ მომზადებული რეპორტაჟის შემდეგ. არ აიძულა ისინი, მისი სიკვდილის შესახებ გულწრფელად ეცნობებინათ, როდესაც ის კვირების შემდეგ იპოვეს და მოკლეს.
მე ვაფასებდი იმ შრომას, რომელიც ბოლო რვა წლის განმავლობაში "როიტერსთან" ერთად გავაკეთე, მაგრამ ამ ეტაპზე ვერ წარმომიდგენია ამ პრესის ბარათის ტარება ღრმა სირცხვილისა და მწუხარების გარეშე. არ ვიცი, როგორ დავიწყო ღაზაში მყოფი ჟურნალისტების - ყველაზე მამაცი და საუკეთესო ადამიანების - სიმამაცისა და თავგანწირვის დაფასება, მაგრამ ამიერიდან, რასაც შევძლებ, სწორედ ამის გათვალისწინებით გავაკეთებ.
