24/10/2024
სახელი: ია.
გვარი: მალაშხია.
პროფესია: ექიმი.
საქმიანობა :ექიმი პედიატრი, ონკო-ჰემატოლოგი .
ლექტორი საქართველოს უნივერსიტეტი • The University Of Georgia _ში, ასევე - თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტი • Tbilisi State-ში.ვკითხულობ ლექციებს ჰემატოლოგიაში და ვმკურნალობ ინგოროყვას საუნივერსიტეტო კლინიკა _ში ამ პრობლემის მქონე ადამიანებს.
- როგორ დაახასიათებდით საკუთარ თავს❓❗
- ჩემი გადმოსახედიდან ვარ ძალიან კარგი ადამიანი, თუმცა მაქვს სურვილი კიდევ მეტად უკეთესი ვიყო. დღეს ჩემი თავის უკმაყოფილო ნამდვილად არა ვარ. ბოღმიანი არ ვარ და ეს მშველის იმაში, რომ მსუბუქად და ლაღად გავატარო ცხოვრება. ძალიან მიჭირს არაერთგული ადამიანების გაგება. მე თვითონ იმდენად ერთგული ვარ, რომ მინდა ყველა ურთიერთობა ლაღი და ნათელი იყოს, თუმცა ეს ჩემი მოლოდინები ხშირად მიცრუვდება და გულის წყვეტა მაქვს, რადგან ბევრს ეს არ გამოსდის.
- რა გინდათ რომ იცოდნენ ადამიანებმა თქვენზე❓❗
-საკმაოდ სერიოზულად ვუყურებ ჩემს პროფესიას. მიხარია ყველა წარმატება და სერიზულად განვიცდი წარუმატებლობას, რომელსაც კლასიკურ მედიცინაში შეიძლება ადგილი ჰქონდეს. ვარ დაინტერესებული, რომ მოვახერხოთ ამ რთული დაავადებების გამოჯანრთელება. მინდა იცოდნენ ადამიანებმა, რომ არსებობს უამრავი სამკურნალო საშუალება, რათა მაქსიმალურად გაიხანგრძლივონ სიცოცხლე.
- რა იყო თქვენს ცხოვრებაში გარდამტეხი პერიოდი, რომელმაც გამოიწვია თქვენი ტრანსფორამცია❓❗
-ჩემმა მეუღლის სიყვარულმა და სიკვდილმა შემცვალა, რომელიც ძალიან მიყვარდა. მას აღმოაჩნდა ლეიკემია და როცა ექიმები მიყვებოდნენ ამ მდგომარეობის სიმძიმეზე, მე არ მჯეროდა, ვერასოდეს წარმოვიდგენდი ასეთ დასასრულს. 35 წლის ასაკში გადავიტანე ეს ყველაფერი. ჩვენ სამი წელი ვიცხოვრეთ ერთად და დღეის გადმოსახედიდან არაფერში გავცვლი ამ გამოცდილებას. გია იყო ძალიან განათლებული, ჭკვიანი, მხიარული და ცნობისმოყვარე ადამიანი. გავიცანი შვეიცარიაში. კერძოდ ბაზელში. ძალიან საინტერესო ქვეყანაში და ხალხში.
მე რომ იმ ქვეყანაში არ მოვხედრილიყავი საერთოდ არ ვიქნებოდი ესეთი როგორიც ეხლა ვარ. უფრო მძიმე , მეწვრილმანე ვიქნებოდი აუცილებლად.
თავიდან ვფიქრობდი, რომ არ იყვნენ ეს ხალხი ნორმალურნი, რადგან სულ გაღიმებულები, გაბადრული, დაწყობილი, ერთი და იგივე მელოდიასა და რიტმში ცხოვრობდნენ. მერე ნელ-ნელა მივხვდი, რომ ყველაფერი მთლად ასე დაწყობილიც არაა ჯანსაღი! რადგან რაც უფრო დაცულია ადამიანი, მით მეტად ვერ ვითარდება!რაც უფრო კომფორტის ზონაშია იგი, მით უფრო მარტოსულია და უფრო საწყალი.
ტრადიცია არა, დედა არა, მამა არა... ჩაკეტილები იყვნენ თავიანთ ნაჭუჭში, დაგეგმილი იყო ყოველი დღე. მივხვდი, რომ ამ რუტინისთვის არ დავიბადე. საშინელი პროტესტი მქონდა. მიუხედავად იმისა რომ საქართველოში 90_იანები მაქვს გამოვლილი, ეს ყოფა გამიჭირდა.
მე საერთოდ მიყვარს არაორდინალური, ლოგიკას მოკლებული ადამიანები.
სულ ესეთი არ ვყოფილვარ. ძალიან კომუნისტი ბავშვი ვიყავი, ყელსახვევით.
ჩემი გარდატეხა მოხდა იმ ადამიანებთან ურთიერთობით, ვინც ჩემს ცხოვრებაში იყვნენ და გამოჩნდნე.
ჩემმა ოჯახის წევრებმა გამზარდეს ძალიან თავისუფალ ადამიანად.
მასწავლეს, რომ განათლება და განვითრება უმნიშვნელოვანესი ბერკეტია ცხოვრებაში. შვეიცარიაში რომ ჩავედი, მეგონა ეს თავისუფლება რასაც მშობლები მასწავლიდნენ, იქ იყო და შევცდი. იქაც იგივე დამხვდა. სანამ არ გავაცნობიერე, რომ ეს თავისულება არის შენში. ეს ხარ შენ. თუ გინდა იჯექი რობიზონ კრუზოსავით კუნძულზე. თუმცა ამ გაცნობიერებას დიდი და მტკივნეული გზა დასჭირდა. ეგზისტენციალური კირიზების, უცხო გარემოს შეგუების და ა.შ. და დღეს ვინმემ რომ მითხრას, თავიდან რომ დაიწყო ცხოვრება, არ გირჩევნია ეს მოვლენები არ მომხდარიყო შენს ცხოვრებაში?! გლუვი, მსუბუქი, სტანდარტული ცხოვრებით გეცხოვრაო?!
-ამ გამოცდილებას ვერაფერში ვერ გავცვლიდი, რადგან ამ ყველაფერს ისეთი მძაფრი შეგრძნებები მოჰყვა, ვერაფერი გადაწონის ცხოვრებაში.
-თქვენს მამოძრავებელ ძალად რა თვისებას მიიჩნევთ❓❗
-უსამართლობაზე მეკეტება ტვინი .საშინლად არ მიყვარს უსამართლობა როცა ვინმეს ჩაგრავენ, ვერ ვითმენ და ყველას გვერდში ვდგები, რათა ეს უთანასწორობა გამოვასწორო.
-რა მნიშვნელობის მატარებელია თქვენთვის ეს პროფესია?!
- ჩემთვის ეს პროფესია უკავშირდება ძიებას .რაღაც ზებუნებრივი ძალების ფლობას და აღმოჩენას. რაც ყველამ ვიცით რომ არსებობს. როცა პაციენტს ურთულესი დიაგნოზი და მდგომარეობა აქვს, როცა გადარჩენის შანსი 1%-ია და საინტერესოა, ეს ერთი პროცენტი როგორ შეიძლება გახდეს 100%-ი.
ეს არის ჩემი პროფესია. ძალიან ინტერაქტიულია. პაციენტებთან მუშაობა ავითარებს ექიმსაც და პაციენტსაც. ძალიან რთულია ექიმობა. ამ პროფესიისთვის თავის დანებებაზეც გამჩენია ფიქრი, თუმცა საბოლოოდ აღმომიჩენია რომ ეს პროფესია ჩემს სულიერ მდგომარეობასთან ყველაზე ახლოს არის.
- რას მიიჩნევთ ექიმის პროფესიაში წამყვან, მნიშვნელოვან თვისებად❓❗
-პირველ რიგში უნდა შეძლოს პაციენტთან სულიერი კავშირის დამყარება. პაციენტს უნდა გაუჩნდეს ექიმის მიმართ ნდობა. თუნდაც ცოდნით, ტკბილი სიტყვით,
გულისხმიერი დამოკიდებულებით. პაციენტი შენგან რომ გავა ,
გამოჯანმრთელების დიდი იმედით უნდა მიუყვებოდს სახლისაკენ მიმავალ გზას.
-რას ეტყოდით სამედიცინო სტუდენტებს ვინც ამ პროფესიას ეუფლება❓❗
-თუ კი არ სწამთ გამოჯანმრთელების, თავი დაანებონ ამ პროფესიას. ეს არის პროფესია, რომლის დროსაც,შეიძლება თავი გისკდებოდეს ცოდნით,თუმცა პაციენტი ვერ განკურნო. ვერ მოაწონო პაციენტს თავი. ეს არის განსხვავებული პროფესია და შიგნიდან უნდა მოდიოდეს პაციენტზე ზრუნვის, გამოჯანმრთელების და სიყვარულის უნარი. ჩემს სტუდენტებს სულ ვეუბნები, რომ დასვან კითხვები, რომ მეტად შეიმეცნონ თავი. ჩვენ ყველანი ერთმანეთს ვზრდით და ვავითარებთ.
- რჩევა რომელიც მიიღე და გამოიყენე❓❗
-შვეიცარიაში სადაც ვცხოვრობდი, იქ იყო სტუდენტური კაფე, სადაც ტარდებოდა საღამოები სხვადასხვა თემებზე ,შეგეძლო აგერჩია შენთვის საინტერესო რაიმე თემა და ამ კაფეში მსხდომი ადამიანებისთვის გაგეჟღერებინა. გესაუბრა მათთან ერთად ამ თემის გარშემო. ამ კაფეში ძალიან საინტერესო მესიჯები მივიღე სამყაროსაგან, რომელიც დღემდე მახსენებს თავს. ,,თუ რაიმეს მოხდენა გინდა შენვე უნდა მოახდინო", "თუ გინდა რომ იყო ბედნიერი, შენ თვითონ უნდა გახდე ბედნიერი". ეს იყო საუბრები რომელიც ძალიან მომწონდა, მზრდიდა და მავითარებდა და რომელიც დღემდე მახსენებს თავს. ამ შემართებით და მიდგომით შენს ცხოვრებაში აღარავის ავალდებულებ, აღარავის ელოდები იმისთვის რომ მოვიდეს და გაგაბედნიეროს! შენი თავის პატრონი ხდები და სწორად აგენერირებ სიცოცხლის ენერგიას.
პროფესიული რჩევაც მიმიღია, თანაც ძალიან ბევრი. იქაური ექიმებისგან ვისწავლე როგორ ჯობია იმსჯელო კოლეგებთან ერთად იქამდე სანამ საუკეთესო გამოსავალს არ იპოვი პაციენტისთვის. შეიძლება პაციენტი ვერ განკურნო, მაგრამ ისეთ დონეზე მიიყვანო მისი მდგომარეობა თვითონ იყოს თავისუფალი და მშვიდი, უარყოფითი ფიქრებისგან.
- რომ არა ექიმი რა იქნებოდით ❓❗
-მომღერალი ,მსახიობი, მოცეკვავე ან მხატვარი. მე სულით ხელოვანი ადამიანი ვარ. ექიმობაც ხელოვნება მგონია, რაღაც ნაწილში.
-ადამიანად ყოფნაში რას თვლით მთვარ ღირსებად?!
-პატიებას. შიგნიდან რომ მოდის პატიება და სული გითავისუფლდება სიმძიმისგან.
-რას ეტყოდით ადამიანებს, ვისაც ოცნებები და მიზნები აქვს და იბრძვის ამ ოცნებებისთვის❓❗
-პირველ რიგში ვეტყოდი იმას, რომ კარგია ოცნებები რომ აქვს. ძალიან მნიშვნელოვანია ჰქონდეს ადამიანს მიზანი. თუ კი ეს არ გაქვს, ფორმაში ვერ ხარ ,არ ვითარდები, სპირალზე ვერ ადიხარ და ეს გამძიმებს ადამიანს.ასევე
აუცილებელია ოცნება და მიზანი რეალური იყოს.
- პაციენტებს რას ეტყოდით ❓❗
-პაციენტებს ვეტყოდი იმას, რომ მე მათი ძალიან კარგად მესმის. როდესაც გიყვარს სიცოცხლე, როდესაც ყოველდღიურად ზრუნავ საკუთარ მიზნებზე, ხარ სიყვარულით და ბედნიერებით სავსე და უცებ ეს ყველაფერი გამოგეცლება, გათავსებენ ქიმიოთერაპიის ოთახში, სადაც უნდა გადაგისხან იგი. მე ძალიან კარგად მესმის მათი, როგორ აღეკვეცებათ თავისუფლება, როგორ ვარდებიან ადამიანები დეპრესიაში და სასოწარკვეთილებაში. სადღაც კედელს ეჯახებიან და ცხოვრება აიძულებს საკუთარი თავისგან შექმნან სხვა ადამიანი. ამ პროცესში მათ ვურჩევდი დიდ გახსნილობას, მიმღებლობას და სიყვარულს. გაიაზრონ სიკვდილ- სიცოცხლე, იწამონ რელიგიის, წამლის ,სიცოცხლის და სიკვდილის მერე სიცოცხლის გაგრძელების. ადამიანი, რომელიც მიიღებს ამ დიაგნოზს უპრობლემოდ, თუ კი გაიაზრებს, რომ ექიმიც, წამალიც ,სამყაროც მისი გამოჯანმრთელებისთვის არის, მაშინ ყველაფერი გამოვა სასიკეთოდ.
დიდი მადლობა ქალბატონ იას ⭐
