ქალაქის ახალი ამბები

11/07/2025

08/07/2025

ჰარვარდი

"1998 წელი იდგა, უკან ბევრი თავგადასავალი, კრიზისი და პატარა გამარჯვება გვქონდა მოტოვებული. ვგრძნობდი, რომ რაღაც ახალი მჭირდებოდა მეტი განათლება, იდეები და, რაც მთავარია, იმის გაგება, რამდენად სწორ გზაზე ვიდექი, რამდენად სწორად ვაკეთებდი ჩემს საქმეს. ცოდნა მჭირდებოდა, ჭკვიან ხალხთან ურთიერთობა.

გადავწყვიტე, ჰარვარდში წავსულიყავი, დიახ, არც მეტი და არც ნაკლები, პირდაპირ ჰარვარდში. უკვე მსოფლიო დონის პარტნიორებთან და საფინანსო ინსტიტუტებთან მუშაობის და თანამშრომლობის გამოცდილება მქონდა და ამანაც შეუწყო ხელი ჩემს ამ თამამ გადაწყვეტილებას. თუმცა ისიც მესმოდა, რომ ინგლისურში საკმაოდ სერიოზული მომზადება მჭირდებოდა. გავემგზავრე ვაშინგტონში და ენების დიპლომატიურ სკოლაში სამთვიან კურსებზე დავიწყე მომზადება. საინტერესო პერიოდი იყო - ახალი მეგობრები სხვადასხვა ქვეყნიდან, ინტენსიური სწავლების მეთოდი, სტუდენტურ საერთო საცხოვრებელში ცხოვრება. ერთ დღეს მორიგი გაკვეთილიდან ვბრუნდებოდი საერთო საცხოვრებელში, როცა ქუჩის მეორე მხრიდან ქართულად დამიძახეს. მოვტრიალდი და დავინახე, ნიკო თოფურიძე, დედაჩემის ნათლული მეძახდა. გადავეხვიეთ ერთმანეთს, მოვიკითხეთ. აქ ვმუშაობ, ძლივს შევეგუეო, მითხრა. მეც გული გადავუშალე და ვუთხარი, ძალიან მიჭირს ამდენი ხანი აქეთ, თან მერე ჰარვარდში ვაპირებ, არ ვიცი, იქნებ არც ღირს-მეთქი. თვალებში ჩამხედა და ის სიტყვები მითხრა, სულ რომ მახსოვს: „მამუკა, წარმოიდგინე რომ მთამსვლელი ხარ და შუა გზაზე ხარ. ცივა, ყინავს, თითებიდან სისხლი გდის, ამ დროს მიზანი გაქვს, მწვერვალი დაიპყრო. ჰოდა, დაფიქრდი, ახლა თუ დათმე, ვერ გაუძელი, მერე სულ ინანებ. არ დანებდე. ჭრილობებიც მოგიშუშდება, ტკივილიც გაივლის, მაგრამ იმის შეგრძნება, რომ შუა გზაში დანებდი, სულ თან გაგყვება, როგორც დიდი დარდი. ეს შანსი არ გაუშვა ხელიდან“. დაფიქრებული დავშორდი, ეს სისხლიანი თითების ამბავი ბევრჯერ გამხსენებია სხვადასხვა დროს და ბევრჯერ სხვისთვისაც მითქვამს მსგავსი. შეიძლება ნიკოს ეს სიტყვები არც ახსოვს, მე კი კიდევ ერთხელ მადლობას ვუხდი საჭირო მომენტში ჩემი გამხნევებისთვის.

იმავე წელს, ჰარვარდში, უკვე მსოფლიო ბანკის, უზარმაზარი ბრიტანულ-ჰოლანდიური საფინანსო ფონდისა და გიორგი თავაძის (რომელიც ჰარვარდის კურსდამთავრებული იყო) რეკომენდაციით, ჩემს ჯგუფელებთან ერთად პირველ ლექციას ვესწრებოდი, OPM 29-ე კლასში. ჯგუფში 130 ადამიანი ვიყავით 35 ქვეყნიდან. ყველაფერი ახალი და საოცარი იყო ჩემთვის - ჰარვარდის მიდგომა განათლებისადმი, ლექტორები, ლექციების ბოლოს უეცრად მსოფლიო ბიზნესლიდერების ლექციაზე შემოყვანა, როცა პირდაპირ შეგეძლო მათთვის კითხვების დასმა, დისკუსიაში მონაწილეობის მიღება. საოცარი იყო! იქამდე მხოლოდ ნიუსებში ნანახი კომპანიები და მათი ლიდერები ცოცხლად ურთიერთობდნენ შენთან. ამას ემატებოდა ლექტორებთან პირადი შეხვედრები, სადაც უყვებოდი შენ მიერ გაკეთებული საქმეების და აშენებული კომპანიების შესახებ. ისეთი განცდა მქონდა, თითქოს მთელი ჰარვარდი დახმარების ხელს მიწვდიდა. ისე მელაპარაკებოდნენ, როგორც უკვე ცნობილ და დიდ ბიზნესმენს. იქ გადავლახე ასაკით უფროს და გამოცდილებით თუ სტატუსით ჩემზე უფრო წინ წასულ ადამიანებთან უშუალო ურთიერთობის კომპლექსი. ეს მარტო ინგლისურის შენობითი YOU-ს ბრალი არ იყო, ეს იყო თანასწორობის განცდა. არავინ ზემოდან არ გიყურებს, ყველა თანასწორია, რელიგიის, რასის თუ კომპანიის ზომის მიუხედავად. ეს მართლა დიდი აღმოჩენა და, ამავე დროს, კომფორტი იყო, რომელიც საბჭოთა საქართველოში არასოდეს მიგრძვნია და, სამწუხაროდ, არც ახლაა ნორმა ჩვენს ქვეყანაში. იქ დავინახე ნათლად, რომ ადამიანია მთავარი და მივხვდი ყველაზე მნიშვნელოვანს - შესაძლებლობებს არ აქვს საზღვარი, შეგიძლია მიაღწიო ყველაფერს, თუ მოინდომებ და მთლიანად ჩადებ გულს და სულს და, რაც მთავარია, დიდ შრომას. ეს ყველაფერი გიფასდება თავისუფალ გარემოში, სადაც კანონი კანონობს და იგი ერთია ყველასთვის, ვინც არ უნდა იყოს, ჩვენი დღევანდელი საქართველოსგან განსხვავებით. მე მწამს, რომ ჩვენც შეგვიძლია ამას მივაღწიოთ, ოღონდ უნდა მოვინდომოთ და ბევრი ვიშრომოთ ამისთვის, ახალი საქართველოს, სხვა საქართველოს ასაშენებლად."

გაგრძელება იქნება...

04/07/2025

მადლობა მხარდაჭერისთვის ✊

[For English please scroll down]

“ღია წერილი მამუკა ხაზარაძისა და ბადრი ჯაფარიძის მხარდასაჭერად

ჰარვარდის ბიზნეს სკოლის (OPM 29) მეგობრებისა და კურსდამთავრებულებისგან


ჩვენ, წერილის ხელმომწერები, ჰარვარდის ბიზნესის სკოლის OPM 29 პროგრამის კურსდამთავრებულები და მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნის ბიზნესის ლიდერები, გამოვხატავთ ღრმა შეშფოთებას ჩვენი თანაკურსელების, მამუკა ხაზარაძისა და ბადრი ჯაფარიძის დაკავების გამო. წლების განმავლობაში ჩვენ მათ ვიცნობთ, როგორც პრინციპულ, ხედვის მქონე და ქართველი ხალხის ერთგულ ადამიანებს და ამ რთულ დროს ვალდებულად ვგრძნობთ თავს, რომ ჩვენი პერსპექტივიდან გიამბოთ მათი ხასიათისა და წვლილის შესახებ.

2013 წელს მათ ჰარვარდის ბიზნეს სკოლელებს საქართველოში გვიმასპინძლეს. მათ დაგვარწმუნეს, რომ ინვესტიციები განგვეხორციელებინა თქვენს ქვეყანაში, გაგვაცნეს მთავრობის წარმომადგენლები და მოგვიწოდეს, რომ კეთილი ნების ელჩებად გვემსახურა - გაგვეზიარებინა მსოფლიოსთვის საქართველოს ისტორია და პოტენციალი. ქვეყნისადმი მათი სიყვარული და პროგრესისთვის თავდადება აშკარაა.

მამუკას და ბადრის მხარს ვუჭერთ შემდეგი ღირებულებების გამო:

პატიოსნება და ხასიათი:

მამუკას ორ ათწლეულზე მეტია ვიცნობთ. ჩვენი ურთიერთობის განმავლობაში და მას შემდეგაც მამუკამ გამოავლინა პატიოსნება, თავმდაბლობა და ზნეობრიობა. მათ, ვინც მას იცნობს, შეუძლიათ დაადასტურონ მისი ღრმა პასუხისმგებლობის გრძნობა და მისი მოტივაცია შენების და არა ნგრევის მიმართ. იგივე შეიძლება ითქვას ბადრის შესახებ - სანდო ბიზნეს პარტნიორსა და პატიოსან ადამიანზე. მათი რეპუტაცია უმაღლეს საფეხურზეა ჩვენს საერთაშორისო ბიზნეს საზოგადოებაში.

საქართველოს განვითარებაში შეტანილი წვლილი:

მამუკამ და ბადრიმ თავიანთი ცხოვრება საქართველოს რეკონსტრუქციასა და მის გაძლიერებას მიუძღვნეს. მათ დააარსეს “თი ბი სი” ბანკი - საქართველოს ეკონომიკის ქვაკუთხედი. სხვა მნიშვნელოვან მიღწევებთან ერთად, მათ აღადგინეს ბორჯომის მინერალური წყლები, აღადგინეს "შატო მუხრანი" და მისი ისტორიული მეღვინეობა და დააარსეს ამერიკული აკადემია თბილისში, რომელიც მსოფლიო დონის საგანმანათლებლო დაწესებულებაა.

მათი ქველმოქმედება ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორც მათი სამეწარმეო წარმატება.

საქართველოს მომავლისთვის მიძღვნილი პატრიოტიზმი:

მამუკა და ბადრი არა მხოლოდ წარმატებული მეწარმეები არიან, ისინი არიან პატრიოტები. მათი ძალისხმევა ყოველთვის სამშობლოს ინტერესების გატარებაზე იყო ორიენტირებული. მათ მოახერხეს საქართველოსადმი საერთაშორისო ყურადღების მიპყრობა, მოიზიდეს ინვესტიციები და დაეხმარნენ ქვეყანას, რომ თანამედროვე, ინკლუზიურ და პატივსაცემ ერად ჩამოყალიბებულიყო. ჩვენი პერსპექტივიდან, მათი ერთგულება საქართველოს პროგრესის მიმართ უანგაროა - როგორც სიტყვით, ისე საქმით.

ჩვენთვის რთულია მათი დადასტურებული კეთილსინდისიერების, გლობალური ავტორიტეტისა და ათწლეულების განმავლობაში ქვეყნის აღმშენებლობაში შეტანილი წვლილისა და მათი დღევანდელი პატიმრობის დაკავშირება. პატივისცემით ვთხოვთ სასამართლოს, გაითვალისწინოს არა მხოლოდ საქმის ფაქტობრივი გარემოებები, არამედ ამ ორი ამაყი ქართველის ხასიათი, მემკვიდრეობა და ფასეულობებიც. პატივისცემით ვთხოვთ სასამართლოს, გაითვალისწინოს ის უზარმაზარი წვლილი, რომელიც ჩვენმა მეგობრებმა შეიტანეს მშვენიერი საქართველოს სახელმწიფოსა და იმ ადამიანების ცხოვრებაში, ვინც თავისი სიცოცხლე მიუძღვნა სამშობლოს კეთილდღეობას.

ჩვენ გვიყვარს საქართველო და მტკიცედ ვდგავართ ჩვენი მეგობრების გვერდით იმ იმედით, რომ ჩვენი მეგობრული წერილი საქართველოს მიმართ მიღებული იქნება პოზიტიური და კონსტრუქციული სულისკვეთებით. ჩვენ ვართ საქართველოს ერთგულნი და ჩვენ გულწრფელად ვზრუნავთ ჩვენი მეგობრების კეთილდღეობაზე.

ხელმოწერილია,

ჰარვარდის ბიზნეს სკოლის კურსდამთავრებულების მიერ – OPM 29”

--

"OPEN LETTER IN SUPPORT OF

Mamuka Khazaradze and Badri Japaridze

From friends and fellow alumni of Harvard Business School (OPM 29)

We, the undersigned, are alumni of Harvard Business School’s OPM 29 programme and business leaders from around the world. We are writing to express our deep concern regarding the recent imprisonment of our classmates, Mamuka Khazaradze and Badri Japaridze. Over the years, we have come to know them as men of principle, vision, and unwavering commitment to the people of Georgia – and we feel compelled to offer our perspective on their character and contributions at this difficult time.

In 2013, they welcomed us to Georgia for a Harvard Business School reunion. They encouraged us to invest in your country, introduced us to government officials, and Invited us to serve as goodwill ambassadors – sharing Georgia’s story and promise with the world. Their love for their country and commitment to its progress are evident.

Our support for Mamuka and Badri is based on the following convictions:

Integrity and Character
–
We have known Mamuka for more than two decades. Throughout our time together and in the years since, Mamuka has demonstrated integrity, humility, and moral conviction. Those who know him can attest to his deep sense of responsibility and his passion for building rather than tearing down. The same is true for Badri – a trusted business partner and man of honour. Their reputations stand above reproach in our international business community.

Contribution to Georgia’s Development
–
Mamuka and Badri have dedicated their lives to rebuilding and reimagining a stronger Georgia. They co-founded TBC Bank, a cornerstone of the Georgian economy. They revived Borjomi mineral water, restored Château Mukhrani and its historic winery, and founded the American Academy in Tbilisi, a world-class institution, among other notable achievements. Their contribution extends far beyond business. They are enthusiastic supporters of Georgia’s cultural life, investing in the arts, music, literature, and sports. Their philanthropic efforts are as significant as their entrepreneurial success.

Patriots Committed to Georgia’s Future
–
Mamuka and Badri are not just successful entrepreneurs – they are patriots. Their efforts have always centred on advancing the interests of their homeland. They have garnered international attention for Georgia, attracted investment, and helped position your country as a modern, inclusive, and respected nation. From our perspective, their commitment to Georgia’s progress is selfless – in words and in action.

We find it difficult to reconcile their proven integrity, global standing, and decades of nation-building with their current imprisonment. We respectfully ask that the courts consider not only the facts of the case but also the character, legacy, and values of these two proud Georgians. We respectfully request that the court consider the enormous contributions our friends have made to the beautiful state of Georgia and to the individuals who have dedicated their lives to the betterment of their homeland.

We fell in love with Georgia and stand in support of our friends, trusting that our letter of friendship to Georgia will be received in a positive and constructive spirit. We are deeply committed to Georgia, and we sincerely care for the well-being of our friends.

Signed,

Alumni of Harvard Business School – OPM 29

Avi Hadar – USA, Israel
Rik F. Van Hemmen – USA, Holland
Alex (Alejandro) Sucre – Canada
Bill Clough – Australia
Bill Harris – USA
Dan Hincks – USA
David Callahan – USA
Deep Kapuria – India
Eddy Kelly - USA
Doug Eddleman – USA
Eric Roudi – USA
Fred Blumer – USA
Garland Simon – USA
Gayle Thompson Collier – USA
Geoffery Moss – USA
Jean Kelley – USA
Joe Heaney – USA
Michael Grisanti – USA
John Andreoli – USA
Ken Bridges – Australia
Ladislav Sedivy – Czech Republic
Lambert Van Der Nest – South Africa
Mark Bauerly – USA
Mark Gasser – USA
Mark McGahan – USA
William Fulton – UK
Munir Walji – USA
Pilar Deza – Peru
Rex Curtis – USA
Rolando Alfonso Well Gomez – Venezuela
Sam Blatchford – USA
Shoba Purushothaman – India
Steven Fielding – USA
Tim Waygood – UK
Stefan Schmersal - Germany
Hector Bello - Mexico
Barry Brill - New Zealand"

03/07/2025

02/07/2025

02/07/2025

გივი...

"სამი წელი ვისწავლე ჰარვარდში. პერიოდულად ჩავდიოდი, იქვე ვცხოვრობდი, კამპუსში, ექვსი ადამიანისთვის სპეციალურად გამოყოფილ სივრცეში. ყველას ჩვენი ოთახი და საერთო სასწავლო სივრცე გვქონდა, სადაც ჩვენს ექვსკაციან ჯგუფს საშინაო დავალებები უნდა მოემზადებინა. საძინებელი ოთახები მარტივად, მაგრამ კომფორტულად იყო მოწყობილი, ბოლო მოდელის კომპიუტერებით აღჭურვილი. ერთ საღამოს, როცა მორიგ დავალებას ვუკირკიტებდი, ტელეფონმა დარეკა. კაცის ხმა იყო, რომელიც დახვეწილი ძველი ქართულით მესაუბრებოდა. გავოცდი, ასეთი ქართული ძველ ფილმებშიც კი არ მქონდა მოსმენილი. ისეთ სიტყვებს იყენებდა, ჩემი ქართულის შემრცხვა. ახალგაზრდავ, გივი ვარ ზალდასტანიშვილი, თქვენთან შეხვედრა მსურს და, გეთაყვა, უარს ნუ მეტყვითო, ბოსტონში ჰარვარდის კლუბში, ამა და ამ დროს გელოდებითო.

შორიდან მსმენოდა ემიგრანტი გივი ზალდასტანიშვილის შესახებ და ვიცოდი, ქართველებს ეხმარებოდა ამერიკაში და განსაკუთრებით ჰარვარდში სასწავლებლად წასვლაში.

ჰარვარდის კლუბში შევხვდით. ისე ვღელავდი, არ ვიცოდი, როგორ მელაპარაკა, ქართულზე უკვე მოგახსენეთ და ჩემი ინგლისური ხომ საერთოდ რა მოსატანი იყო მასთან. ელეგანტურად ეცვა, განსაკუთრებული შარმი დასდევდა,კისერში ჩაფენილი მისი საყვარელი შარფით, რომელიც სიკვდილის წინ მე მისახსოვრა და მუდმივად ჩემთანაა დღესაც. სადილი ძალიან უშუალო და თბილ გარემოში წარიმართა, ხელის ჩამორთმევისთანავე გაქრა მღელვარება, წინ მეჯდა ნამდვილი ქართველი კაცი, თხემით ტერფამდე გაჟღენთილი თავისი სამშობლოს სიყვარულით, უკომპრომისო ღირებულებებით და სურვილით, რომ სამშობლოსთვის დახმარება გაეწია. პირველივე წუთიდან მოვინუსხე, ასეთი სიყვარული ქვეყნის მიმართ მხოლოდ წიგნებში მქონდა წაკითხული.

პირდაპირ საქმეზე გადავიდა, პირველივე წინადადება ასე ჟღერდა: მხოლოდ მაშინ ჩამოვედი სამშობლოში, როცა საქართველო დამოუკიდებელი გახდაო. 1924 წელს, აჯანყების დამარცხების შემდეგ, დამოუკიდებლობა საბოლოოდ რომ წაგვართვეს ბოლშევიკებმა, მაშინ წამიყვანეს ჩემმა მშობლებმა საფრანგეთში, სადაც სორბონა დავამთავრეთ მე და ჩემმა ძმამ, ოთარმა, მერე ამერიკაში გადმოვედით და ორივემ ჰარვარდი დავამთავრეთო. სულ მაწუხებდა ჩემი ქვეყნის ბედი, ჰოდა, უკვე თითქმის 10 წელია, ვცდილობ სკოლის დაფუძნებას დამოუკიდებელ საქართველოში და ვერანაირად ვერ მოვახერხე, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა მინისტრს, პრეზიდენტს თუ გავლენიან პირს ვესაუბრეო. მზად ხარ დამეხმარო და ჩემთან ერთად ეს სკოლა გააკეთოო? ყელში რაღაც გამეჩხირა - მე ხომ დამწყები ბიზნესმენი ვიყავი, ჰარვარდის ჯგუფში არა მარტო ასაკით ყველაზე უმცროსი, არამედ კომპანიის სიდიდითაც უმნიშვნელო, ჩემი ჯგუფელების კომპანიებთან შედარებით. დაუფიქრებლად ვუპასუხე, რა თქმა უნდა, აუცილებლად გვერდით მიგულეთ-მეთქი. ჰოდა, ჩვენს საქმეს გაუმარჯოსო, თქვა და ჭიქა მომიჭახუნა.

იმ ღამეს არ მიძინია, ჯერ კიდევ გივის შთაბეჭდილების ქვეშ ვიყავი, მის მიერ მოყოლილი ისტორიები წარსულში მაბრუნებდა: მამამისის, სოლომონის ამბები, რომელიც ქაქუცა ჩოლოყაშვილის მარჯვენა ხელი და 1924 წლის აჯანყების სამხედრო საქმეთა მომწესრიგებელი პოლკოვნიკი იყო. სკოლის ამბავი ცალკე თავის ტკივილად და მღელვარებად მექცა, არ ვიცოდი, როგორ უნდა გამეკეთებინა ის, რაც იმ ადამიანებმა ვერ შეძლეს, ვინც გივიმ ჩამოთვალა.
მოკლედ, უკან დახევა გამორიცხული იყო - სიტყვა ნათქვამი იყო, პირობა მიცემული. მალევე თბილისში მე, გივიმ და გია ბაზღაძემ მოქმედების გეგმა შევიმუშავეთ (ამ საქმეს შემდეგ სხვა ბიზნესმენებიც შემოუერთდნენ) და დავიწყეთ ორგანიზაციული საკითხების მოგვარება: შენობა, ფინანსები, ქართველი მასწავლებლების შერჩევა, რომლებიც შტატებში უნდა გაგვეშვა ერთწლიან მოსამზადებელ პროგრამებზე. მოკლედ, 2000 წლის საქართველოსთვის წარმოუდგენელ ამბავს შევეჭიდეთ.

მანამდე კი, ჰარვარდში ჩემი ყოფნის დროს ხშირად ვხვდებოდით მე და გივი და ვსაუბრობდით. ერთ შაბათს კი მითხრა, ახლა ექსეტერის აკადემიაში მივდივართ, დონალდი დამთანხმდა და საქართველოში მომყვება, ჩვენი სკოლის დირექტორი იქნებაო და გამაცნო თავისი მეგობარი, ჰარვარდის პროფესორი, წარმოსადეგი კაცი დონალდ ტომასი. დონალდმა პირველივე წუთებიდან მომნუსხა ერუდიციით...

დონალდი დღესაც აგრძელებს სკოლის აქტიურ მხარდაჭერას, თუმცა მაშინ არც სკოლა, არც შენობა, არც ფინანსები არ გვქონდა. ექსეტერის სწავლების მეთოდი, ჰარკნესის მაგიდა გახდა საფუძველი ამერიკული აკადემიისა და, რა თქმა უნდა, არაჩვეულებრივი სამასწავლებლო გუნდი. დაახლოებით 25 მასწავლებლის გაგზავნა მოხერხდა შეერთებულ შტატებში, ჰარვარდში, სიმონსის და ექსეტერის კოლეჯებში ერთი წლის განმავლობაში. ამ პროექტის დაფინანსებაში აშშ სახელმწიფო დეპარტამენტმა მიიღო მონაწილეობა. მადლობა მათ. საქართველოშიც ბევრმა ბიზნესმენმა გამოიჩინა გულუხვობა სკოლის დაფინანსებაში. მადლობა თითოეულ მათგანს, ჩამოთვლას არ შევუდგები, არ მინდა, ვინმე გამომრჩეს, მათი გვარები მუდმივად არის გამოკრული სკოლაში, საპატიო ადგილას. უკვე ოცი წელია, ყველა ვამაყობთ ამ სკოლის წარმატებებით, ჩვენი სტუდენტებით, მათი მიღწევებით, ამ თემაზე ბევრს არ დავწერ, ყველასთვის ცნობილია ამის შესახებ. სკოლის დევიზია - სიკეთე და განათლება, სწორედ ის, რაც ყველაზე მეტად გვაკლია დღეს ჩვენ საზოგადოებაში. ესეც მალე შეიცვლება, მე მჯერა ამის.

დანამდვილებით შემიძლია ვთქვა: ყველა იმ პროექტის ჩამონათვალში, რომელიც ჩემს მეგობრებთან ერთად განვახორციელე, ამერიკული აკადემია პირველ ადგილს იკავებს. ეს არის ჩემი ყველაზე საამაყო პროექტი, სადაც გივის გარდაცვალების შემდეგ, 2007 წლიდან 2020-მდე, ანუ პოლიტიკაში მოსვლამდე, სკოლის სამეთვალყურეო საბჭოს თავმჯდომარის პოსტს ვიკავებდი.

მადლობა, გივი, ასეთი საქმისთვის და განსაკუთრებული ქართველობისთვის."

ამონარიდი წიგნიდან "სიმართლე გითხრათ". 2024 წელი.
გაგრძელება იქნება.

02/07/2025

სრული კომედია 🙌 ბიძინას პური და სანახაობა 👌

02/07/2025