31/05/2025
Με λένε Νικόλα, είμαι πέντε χρονών και ο Θυμός είναι ο καλύτερος μου φίλος. Ο μόνος μου φίλος πλέον, από τότε που ο Γιωργάκης, που γνωριζόμασταν μια ολόκληρη ζωή, από τον παιδικό σταθμό, μετακόμισε και δεν με χαιρέτησε καν. Θυμάμαι πως ήταν μια μέρα με βροχή. Τότε, νομίζω, είναι που ο θυμός μπήκε στη ζωή μου. Ή μήπως ήταν την ημέρα που έφεραν τον μπέμπη σπίτι. Ή όταν πήγα πρώτη φορά σχολείο; Δεν είμαι σίγουρος...
Ο φίλος μου ο θυμός όμως δεν είναι παιδί, σαν τον Γιωργάκη. Μοιάζει με μια κατακόκκινη χνουδωτή μπαλίτσα που κάθεται πάνω στον ώμο μου και μου μιλάει. Ωστόσο, τη φωνή του, αν και είναι βροντερή, δεν την ακούω με τ’ αυτιά μου. Ο θυμός μιλάει απευθείας στην καρδιά μου. Την καρδιά μου την πονεμένη, που οι άλλοι, μικροί και μεγάλοι, έχουν ξεχάσει πως υπάρχει. Ο θυμός δεν την ξεχνάει ποτέ και βάζοντας της λόγια, λόγια φλογερά, την κάνει να χτυπάει πιο γρήγορα, πιο δυνατά. Για να την ακούσουν όλοι...
Οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά του 4ου Νηπιαγωγείου Ν.Ιωνίας Βόλου, στα πλαίσια προγράμματος για τα συναισθήματα, δημιούργησαν τη δική τους ιστορία και έφτιαξαν τις δικές τους ζωγραφιές για το συναίσθημα του θυμού. Τότε σκέφτηκαν να φτιάξουν το δικό τους βιβλίο. Στην προσπάθεια αυτή, τους βοήθησε ο συγγραφέας Στέφανος Παπαδόπουλος. Εμείς, οι Εκδόσεις ΔΕΡΕ, κάναμε το όνειρό τους πραγματικότητα!
Ευχαριστούμε πολύ την Δρ. Κλινικής ψυχολογίας, Ελένη Μυλωνοπούλου για την επιστημονική προσέγγιση του θυμού και τις χρήσιμες συμβουλές στους γονείς των παιδιών.
Ευχαριστούμε επίσης και την εικονογράφο Δήμητρα Παπαδημητρίου που μας δώρισε το υπέροχο εξώφυλλο!
