
17/07/2025
Ο Σπύρος Κακουριώτης γράφει στον ο αναγνώστης o anagnostis για «20+1 μελέτες και δοκίμια για όσους/σες δεν διαβάζουν (μόνο) λογοτεχνία το καλοκαίρι» (λινκ στο πρώτο σχόλιο). Ανάμεσά τους και το δοκίμιο του Alberto Prunetti «Δεν είναι γεύμα σε δεξίωση. Μια έρευνα για τη working class λογοτεχνία»:
Το ελληνόφωνο αναγνωστικό κοινό έχει γνωρίσει τον Alberto Prunetti από το λογοτεχνικό του έργο, την τριλογία Αμίαντος και Στον κύκλο των βλάσφημων (Ακυβέρνητες Πολιτείες, 2021 και 2024, αντίστοιχα) και 108 μέτρα (Απρόβλεπτες Εκδόσεις, 2020). Με τη μελέτη του αυτή έρχεται να συστηθεί και πάλι, όχι πια με τη λογοτεχνική του ιδιότητα αλλά ως θεωρητικός και ερευνητής της λογοτεχνίας στην οποία εντάσσεται το έργο του και ο ίδιος ως συγγραφικό υποκείμενο, της working class λογοτεχνίας, όπως την ονομάζει, χρησιμοποιώντας στα ιταλικά αμετάφραστο τον βρετανικό όρο, προκειμένου να συμπεριλάβει ένα φάσμα ποικίλων εμπειριών του κόσμου της εργασίας –από την επισφαλή προσωρινή εργασία και την ανεργία, μέχρι την κακοπληρωμένη διανοητική εργασία, την σεξεργασία κ.ά.– αναδεικνύοντας τον πλουραλισμό και τη διαθεματικότητα του είδους, αλλά και του κοινωνικού υποκειμένου στο οποίο αναφέρεται. Τον πιο περιοριστικό όρο «εργατική λογοτεχνία», αντιθέτως, τον προορίζει για εκείνη τη λογοτεχνία η οποία αναφέρεται στην εργατική τάξη στην ιστορική της μορφή. Στη μελέτη του, που «δανείζεται» τον τίτλο της από τη ρήση του Μάο Τσετούνγκ: «Η επανάσταση δεν είναι γεύμα σε δεξίωση, δεν είναι λογοτεχνικό έργο, πίνακας, κέντημα … είναι μια βίαιη πράξη με την οποία μια τάξη ανατρέπει μια άλλη», επισημαίνει ότι η working class λογοτεχνία δεν αποτελεί ένα περιθωριακό είδος αλλά, σε κάποιο βαθμό, έχει κατακτήσει τον εκδοτικό χώρο και τα λογοτεχνικά βραβεία. Έχοντας καταγωγή από τον κόσμο της εργασίας, πολιτισμικά δεν τον εγκατέλειψε ποτέ: «Όταν εμφανίστηκα για πρώτη φορά στην υποδοχή ενός εκδοτικού οίκου, με πέρασαν για τον καυστηρατζή», παρατηρεί καυστικά, θέλοντας να επισημάνει την επισφαλή θέση που κατέχουν οι προερχόμενοι από «working class περιβάλλοντα» συγγραφείς στην πολιτιστική βιομηχανία. Έτσι, στις σελίδες της μελέτης του, ο συγγραφέας διερευνά τόσο τα κοινωνικά υποκείμενα της λογοτεχνίας όσο και εκείνα της συγγραφής· αυτοβιογραφείται και προχωράει σε μια αναστοχαστική προσέγγιση του έργου του, με κριτήρια που εφαρμόζει και στην ανάλυση του έργου άλλων συγγραφέων του είδους, ενώ επιχειρεί να χαρτογραφήσει τη working class λογοτεχνία και τη συγγραφή της μέσα από μια σειρά κοινών χαρακτηριστικών που εντοπίζει. Η μελέτη, που μετέφρασε ο Vaghelis Zikos, πλαισιώνεται από το επίμετρο του Χρίστου Μάη για την (πολιτιστική) επιστροφή της εργατικής τάξης.