17/10/2025
Πήγα να φτιάξω έναν λέβητα... αλλά το βλέμμα της με ράγισε.
Μου άνοιξε την πόρτα, τυλιγμένη σε ένα παλιό κασκόλ, ένα καπέλο και γάντια...
Μέσα, έκανε περσσότερο κρύο από ότι έξω.
Μια γυναίκα περίπου 80 ετών, μόνη στο σπίτι. Ένα μέτριο σπίτι, ακριβώς όπως κι αυτή. Γρήγορα συνειδητοποιείς ότι η σύνταξή της δεν της επιτρέπει να ζει με άνεση.
Έμεινα για τρεις ώρες επισκευάζοντας το σύστημα θέρμανσης: άλλαξα τις βαλβίδες, και καθάρισα το παλιό λέβητα, παλεύοντας με τη σκουριά και την υγρασία. Προσπαθώντας παράλληλα να συνεχίσω να χαμογελάω και να αστειευτώ λίγο... γιατί η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη σιωπή και μοναξιά.
Όταν τελείωσα, με κοίταξε με ένα μικρό χαμόγελο και είπε: "Ευλογημένος ο υδραυλικός που πάντα χαμογελάει..."
Της ζήτησα 50 ευρώ. Είχα ξοδέψει τα 43 στην αγορά εξαρτημάτων, αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο μεγάλο πρόβλημα για μένα να κερδίσω μόνο 7 ευρώ.
Μου έδωσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και πρόσθεσε, αμήχανα: 'Θα σε ενημερώσω για τα υπόλοιπα όταν πάρω τη σύνταξή μου..."
Έφυγα με ένα βαρύ συναίσθημα. Όχι λόγω των χρημάτων, όχι. Αλλά επειδή δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αυτές οι δυσκολίες, ειδικά σε ηλικιωμένους ανθρώπους.
Ήταν 9 του μήνα... και η επόμενη σύνταξη της θα ήταν τέλος του μήνα.
Πως να ζεσταθεί; Πως να ζήσει;
Δεν είναι θέμα οίκτου. Είναι θέμα θυμού.
Σε ένα σύστημα που εγκαταλείπει όσους συνέχιζουν να υπάρχουν όταν μεγαλώσουν.
Σε έναν κόσμο όπου τα βασικά είδη γίνονται πολυτέλειες και μια αγροτική σύνταξη δεν καλύπτει ούτε δύο εβδομάδες ζωής.
Κι όμως, μου είπε:
"Κύριε... δεν μπορώ να σας τα δώσω τώρα. Θα τα βάλω στο γραμματοκιβώτιο όταν έχω αρκετά..."
Δεν είμαι πλούσιος. Δεν θέλω να είμαι.
Αλλά ξέρω ότι η αληθινή φτώχεια δεν έχει να κάνει με το να μην έχεις αρκετά χρήματα.
Έχει να κάνει με το να ζεις σε μια χώρα που ξεχνάει τον λαό της.
Από το διαδίκτυο
