17/11/2025
𝐁𝐑𝐎𝐊𝐄𝐍 𝐍𝐈𝐍𝐄𝐒 | Σε μία ούτως ή άλλως ελάχιστα παραγωγική σεζόν για τη Σέριε Α, μέχρι τώρα, δεκατέσσερις ποδοσφαιριστές έχουν πετύχει 4+ γκολ, και ταυτόχρονα κανένας πάνω από 5. Ανάμεσά τους συναντάμε μόλις έξι σέντερ φορ -και οι δύο παίζουν στην ίδια ομάδα (Ίντερ). Που είναι οι κανονιέρηδες του Καμπιονάτο;
Η πρώτη παρατήρηση που μπορούμε ασφαλώς να κάνουμε είναι η πιθανή έλλειψη ποιότητας. Πράγματι αυτή τη στιγμή φαίνεται πως, πλην της 4άδας των νερατζούρι (Λαουτάρο, Τουράμ, Μπονί, Πίο Εσπόζιτο) αλλά και του Σαντιάγο Κάστρο στην Μπολόνια, που ούτως ή άλλως όμως είναι περισσότερο ‘’συνεργατικός’’ παρά ‘’μπόμπερ’’, οι υπόλοιποι δεν έχουν έναν εξασφαλισμένο φίνισερ σε μία λίγκα που ακόμη αναζητά κι αναδεικνύει τέτοιους. Η συν-πρωτοπόρος Ρόμα δε βρίσκει σταθερή απειλή από τους Ντόβμπικ και Φέργκιουσον, η Μίλαν εμπιστεύεται περισσότερο στους ρόλους ψηλά τους Λεάο και Πούλισιτς παρά τον Σάντι Χιμένεθ, ο Βλάχοβιτς σκοράρει (3) περίπου όσα φτιάχνει (3.5 xG) σε μία σεζόν που η Γιούβε σίγουρα θα εκτιμούσε ένα δικό του over-performance, ενώ για τους Ντέιβιντ και Οπέντα…μη στενοχωριόμαστε τώρα, Δευτέρα απόγευμα.
Λούκα και Χόιλουντ για την ώρα δεν κάνουν ακόμη έναν Λουκάκου παρέα, αν και ο Δανός το προσπαθεί φιλότιμα, οι Κρστοβιτς και Σκαμάκα δεν έχουν τραβήξει την κορυφογραμμή της Αταλάντα και η συζήτηση του Τοπ-10 πάει λέγοντας. Η μεγαλύτερη απειλή ανήκει στον ‘’σουτέρη’’ Γκιφτ Όρμπαν της…Βερόνα με 5.3 xG, αλλά και τον Μόιζε Κεν της Φιορεντίνα που συνεχίζει να έρχεται σε θέσεις απειλής. Η Φιορεντίνα μέχρι τώρα ασφαλώς δεν ενδιαφέρεται για εκείνες, ίσως όμως και ο ίδιος να μην μπορεί να σηκώσει με συνέπεια μία δεύτερη σερί σεζόν στην αστερόσκονη. Πράγματι λοιπόν, βλέπουμε μία σεζόν που φανερώνει μία σχετική ένδεια όσον αφορά την ποιότητα στη θέση ‘9’ -κι αυτό γιατί δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους επιθετικούς στις ομάδες της χαμηλής 10άδας να τραβήξουν το κάρο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνουν οι Σιμεόνε, Πιναμόντι και Μπονατσόλι. Μην κατηγορούμε όμως μόνο τα αψηλά παιδιά στην κορυφή.
Η δεύτερη παρατήρηση που μπορεί (και μάλλον πρέπει) να γίνει είναι πως αυτό συμβαίνει όταν έρχονται πολλές αλλαγές προπονητών, φιλοσοφίας και ιδεών, μα όχι απαραίτητα στήριξης εκείνων με τις κατάλληλες κινήσεις. Αλέγκρι και Γκασπερίνι, αν μπορούσαν, πιθανότατα θα άλλαζαν τους Χιμένεθ και Ντόβμπικ μεταξύ τους (αν και ένα τέτοιο σενάριο ακούστηκε το καλοκαίρι) και μάλλον πάλι δε θα έβρισκαν τα απαραίτητα νούμερα. Ο Κρστοβιτς ανέβηκε πίστα σε μία Αταλάντα που ταυτόχρονα έκανε λάθος προπονητική επιλογή, ο Βλάχοβιτς βρέθηκε σε ‘’μία από τα ίδια’’ μεταξύ 11άδας και πάγκου χωρίς ο Τούντορ να βοηθά το παιχνίδι του.
Τα πολλά ταυτόχρονα ερωτήματα θέλουν αρκετή ρέντα για ν’ απαντηθούν όλα μαζί. Η Ίντερ για παράδειγμα, κλήθηκε ν’ απαντήσει μόνο ένα: Πώς μπορεί ο Κρίστιαν Κίβου να συνεχίσει το έργο από εκεί που το άφησε ο Σιμόνε Ιντζάγκι; Τα προφίλ των παικτών στην κορυφή ήταν σωστά, γιατί ο υπόλοιπος οργανισμός λειτουργεί σωστά. Είναι εμφανές και στους υπόλοιπους χώρους του γηπέδου. Πάνω από τις πολυέξοδες μεταγραφές, αυτό που θα έπρεπε να φροντίσουν οι υπόλοιποι μεγάλοι είναι να πετύχουν, σ’ ένα ποδόσφαιρο που πλέον είναι περισσότερο εντάξει με τις στατικές φάσεις και τον πιο αργό εαυτό του, να βρουν τα κατάλληλα στοιχεία επιθετικών ανάλογα με το ποδόσφαιρο που θέλει να παίξει ο εκάστοτε μίστερ. Για την ώρα δυστυχώς, οι μπερδεμένες επιλογές έχουν γεμίσει το δωμάτιο.
Μέχρι λοιπόν να επιτρέπονται οι ανταλλαγές στο ποδόσφαιρο και να έχουμε μία trade deadline αντίστοιχη του ΝΒΑ, ώστε να διορθωθούν τα λάθη έστω και από μια κατάσταση ανάγκης, υπάρχουν καταστάσεις αισιοδοξίας; Νομίζω πως ναι, αν και χρειάζεται τύχη και υγεία. Ο Βλάχοβιτς για παράδειγμα, με τον Σπαλέτι στον πάγκο των μπιανκονέρι, μπορεί να απογειωθεί. Εκείνος πάντα βοηθούσε τους φορ του να γίνονται καλύτεροι και τους έφερνε σε θέσεις εκτέλεσης, από τον Τζέκο στη Ρόμα και τον Ικάρντι στην Ίντερ, μέχρι τον Οσίμεν στη Νάπολι στη σεζόν του Σκουντέτο. Για την ώρα το ρεπορτάζ τον συγκαταλέγει στα κομμάτια της αποθεραπείας και των τραυματισμών, όσο οι σκέψεις για τον Γίλντιζ ως False-9 πληθαίνουν.
Οι Κρστοβιτς και Κεν είναι στους πέντε πιο απειλητικούς ποδοσφαιριστές της λίγκας σε ποσοστά ανά αγώνα, και οι Παλαντίνο και Βανόλι αντίστοιχα θα έχουν κάθε λόγο να στηρίξουν επάνω τους ελπίδες και τελικές ώστε να γυρίσει η σεζόν για τις Αταλάντα και Φιορεντίνα, συνυπολογίζοντας το μομέντουμ που φέρνει συχνά η αλλαγή προπονητή -εκτός αν μιλάμε για τον Ιβάν Γιούριτς. Ο πρώτος είναι ποιοτικός μέσα στο κουτί, ο δεύτερος είναι ένα τέρας αυτοπεποίθησης όταν κάποιος τον στηρίζει πραγματικά. Οι Βανολισμοί θα χρειαστούν περισσότερο από ποτέ.
Ο Χόιλουντ έχει ένα goal conversion άνω του 84ου percentile στα τοπ-7 πρωταθλήματα και έχει την ποιότητα και την ορμή στις επιθετικές μάχες ώστε να κουβαλήσει μέχρι να γυρίσει ο Big Rom, αρκεί η Νάπολι να ξαναβρεί τη δημιουργία που έχει χάσει εδώ και μερικές εβδομάδες. Για τον Σάντι Χιμένεθ έχω τις επιφυλάξεις μου, κυρίως γιατί η Μίλαν δε θα τον περιμένει και πολύ στον σκοπό της να επιστρέψει φανερά στη διεκδίκηση του τίτλου, κοιτάζοντας άλλες λύσεις, ενώ πιστεύω πως η Ρόμα περιμένει διακαώς τον Ιανουάριο για έξτρα ενίσχυση.
Υπάρχει βέβαια και ο Τζέιμι Βάρντι. Οκ ναι, η Κρεμονέζε δεν είναι ομάδα του Τοπ-10. Το ποδοσφαιρικό κάρμα όμως, όπου και όπως και αν υπάρχει αυτό, μας χρωστάει κάτι στη ζυγαριά των γκολεαδόρ. Αν τα παίρνει από τους μεγάλους, ας δώσει 15 γκολ στον ήρωα των μικρών.
