Sofianos CaesarK

23/07/2025

23/07/2025

Ναι. Πάλι χάθηκα!

08/07/2025

Αποτίμηση

06/07/2025

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ
Η έκπληξη


Είναι 05:00 το πρωί και μόλις έχει χαράξει. Είμαι στον δρόμο με δροσιά κατευθυνόμενος Νότια προς την Νις όπου μετά θα έπαιρνα πορεία Δυτική για να μπω Βουλγαρία. Νωρίτερα την ώρα που φόρτωνα πήρα απόφαση να περάσω από Καβάλα και να σπάσω την επιστροφή στα δυο. Θα έκανα έκπληξη στην μάνα μου που δεν με περίμενε και θα ξεκουραζόμουν κιόλας. Είχα πολλά χιλιόμετρα μπροστά μου και αν έκρινα από την προηγούμενη μέρα θα είχε πραγματικά πολύ ζέστη.

Όντως την ώρα που έφτανα στην Νις η ζέστη είχε γίνει αφόρητη, αν βάλεις και την κούραση όλων των ημερών της βόλτας τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα. Περίμενα να περάσω τα σύνορα και να ανηφορίσω για το Bansko για να βρω δροσιά στο υψόμετρο. Στα σύνορα με την Βουλγαρία ψηλά στο βουνό στην Gradina η θερμοκρασία ήταν στα ύψη. Βρήκα μια σκιά και ξάπλωσα στον κορμό του δέντρου από κάτω. Αναπλήρωσα τα υγρά μου και με κόπο ξανακαβάλησα. Είναι εξουθενωτικό να οδηγείς κάτω από τέτοιες θερμοκρασίες και εγώ είχα μπροστά μου ακόμη 400 χιλιόμετρα.

Φτάνοντας έξω από την Σόφια, σταμάτησα ξανά. Οι σκέψεις μου είχαν σβήσει, πλέον έβλεπα μόνο τον δρόμο και ένιωθα την ζέστη να μου αδειάζει την ενέργεια. Κάθε φορά που έβγαζα το κράνος δεν ήθελα να το ξαναβάλω. Σε μια στιγμή αποφάσισα να πάρω τον αυτοκινητόδρομο για να με οδηγήσει μέχρι το Bansko και να γλιτώσω χρόνο. Μόλις το υψόμετρο άρχισε να ξεπερνάει τα 700 μέτρα ένιωθες τον αέρα να αλλάζει. Δεν ήταν δροσερά ήταν όμως υποφερτά. Aκόμη και φτάνοντας στο Νευροκόπι που παραδοσιακά είναι πολύ δροσερά η θερμοκρασία ήταν στα ύψη. Στο Bansko μου κάνει νόημα ένας αστυνομικός έξω από το περιπολικό να σταμάτησω. "Την κάτσαμε την βάρκα", σκέφτηκα αμέσως. Ηθελε να με ενημερώσει πως ο δρόμος είχε πρόβλημα. Τι πρόβλημα; Εκείνη την στιγμή δεν κατάλαβα. Λίγα χιλιόμετρα μετά το Bansko πέφτω σε μια ουρά αυτοκινήτων την οποία προσεχτικά προσπερνώ, αλλά από την άλλη μεριά δεν έρχονται καθόλου αυτόκινητα. Φτάνοντας στην αρχή της ουράς βλέπω ένα πολύ μεγάλο τρακάρισμα με τρια αυτοκίνητα διαλυμένα. Ήταν μια τρομακτική εικόνα, αλλά για εμένα έμεναν λίγα χιλιόμετρα μέχρι τα Ελληνικά σύνορα. Ανεφοδιασμός στο Άνω Νευροκόπι και από εκεί και μετά το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η μπανιέρα στο σπίτι. Δεν κατάλαβα πότε πέρασε δίπλα μου η Δράμα και όλα τα χωριά μέχρι το πατρικό των γονιών μου στην Καβάλα.

Φτάνοντας έξω από το σπίτι κατεβαίνω από την μηχανή και είναι ο πατέρας μου στην βεράντα. Προσπαθεί να καταλάβει αν αυτό που βλέπει είναι αλήθεια η οφθαλμαπάτη. Βγαίνει η μάνα έξω και τρέχει. Πριν προλάβω να ανοίξω την αυλόπορτα, να βγάλω το κράνος, έχει φτάσει σε μένα και με έχει πάρει αγκαλιά. Τα χαρούμενα πρόσωπα τους, με έκπληξη είναι η καλύτερη φωτογραφία που έχω στο μυαλό μου από όλη την βόλτα.

Έκανα ένα μπάνιο και βγήκα βόλτα στο χωριό μέχρι να ετοιμαστεί το δείπνο. Μίλησα με φίλους, γέλασα. Περπάτησα λίγο έξω από το χωριό μέχρι το αεροδρόμιο και είδα τα φώτα ξανά, ακριβώς όπως στην Βόλτα Χωρίς Προορισμό πριν 2 χρόνια. Είδα το flare path του αεροδιαδρόμου να με οδηγούν. Χαμογέλασα, γιατί ήμουν σίγουρος πλέον πως οι βόλτες θα συνεχιστούν χάριν σε αυτά τα φώτα και τα αστέρια που με οδηγούν από μικρό. Αυτά τα αστέρια που δεν θα καταφέρω ποτέ να φτάσω. Θα φτάσω όμως σε μέρη που πολλοί δεν έφτασαν. Ξέρω ανθρώπους που έχουν την δυνατότητα να το κάνουν αλλά μένουν κλεισμένοι στον μικρόκοσμο τους, κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα τα πεπραγμένα των άλλων. Μια μοτοσυκλέτα έχω για δουλειά, για βόλτα, για ταξίδι και με αυτή κάνω τα πάντα.

Τα πάντα όμως… και τα ρέστα τα τρώω σε βενζίνες για να χάνομαι στους δρόμους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η μοναξιά του Ταξιδιώτη

Είσαι για μέρες στον δρόμο και πολεμάς με τους δαίμονες σου. Άλλες φορές σφίγγεις το γκάζι και το στίβεις για να πάρεις μερικά χιλιόμετρα παραπάνω στην στροφή. Άλλες φορές το αφήνεις και πας σχεδόν σταματημένος χαζεύοντας το τοπίο. Κάποιες στίγμες βλέπεις ένα δέντρο και σκέφτεσαι «αυτό είναι το σημείο μου», αλλά όταν σταματάς θέλεις ξανά καβαλήσεις για συνεχίσεις.

Υπάρχουν στιγμές που το σώμα αρνείται να συνεχίσει. Δεν είναι το τέλος του ταξιδιού. Μπορεί να είναι η αρχή της επιστροφής, αλλά το ταξίδι συνεχίζει. Είναι ωραίο πράγμα να μην θέτεις στόχους, να μην κυνηγάς αποστάσεις και πηγαίνεις όσο σε βγάζει.

Σταματάς για μια μέρα που δεν καβαλάς να συνεχίσεις. Νιώθεις τύψεις και μετά από λίγο είσαι καλά. Το δύσκολο είναι, όταν αρχίζουν και μου μιλούν οι άλλοι Σοφιανοί μέσα στο κεφάλι μου. Ο ένας να φωνάζει «πρέπει να φτάσουμε εκεί σε δύο ώρες». Ο άλλος να ψυθιριζει «μείνε λίγο ακόμη εδώ, έλα να δούμε την θέα». Μου διακόπτουν τις σκέψεις μου και την προσπάθεια να βρω την ηρεμία του ταξιδιώτη. Δεν έχω ιδέα που θα πάω ούτε που θα κοιμηθώ, αλλά αυτό είναι που λατρεύω. Ακολουθώ ταμπέλες που με εντυπωσιάζει το όνομα. Ακολουθώ αναμνήσεις και αποδίδω φόρο τιμής σε φίλους που δεν είναι μαζί μου. Ανθρώπους που σχεδιάσαμε βόλτες αλλά η ζωή δεν το έφερε να τις κάνουμε.

Δεν χορταίνω να γυρνώ στους δρόμους. Να οδηγώ στα υψίπεδα ανάμεσα σε λιβάδια με αγελάδες και άλογα, να οδηγώ δίπλα σε ποτάμια και μέσα σε φαράγγια, να περπατώ στις μουσουλμανικές συνοικίες και στα Ευρωπαϊκά κέντρα. Να βλέπω την ιστορία μπροστά μου. Να θυμάμαι ιστορίες.

Σε αυτή την βόλτα, δεν τόλμησα να κοιτάξω βαθιά μέσα μου. Ήταν πολλά τα σκοτάδια. Οι άλλοι μου εαυτοί δεν βγήκαν στην επιφάνεια. Τους προκάλεσα να βγουν να οδηγήσουν αλλά με αφήσαν να κάνω ότι θέλω. Όταν κατάφερνα να βγουν έξω τους άφησα να οδηγήσουν, πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Εγώ απολάμβανα την διαδικασία. Έβρισκα την ευκαιρία να μιλήσω με ντόπιους. Να μοιραστούμε κοινούς φόβους και ιστορίες. Γνώρισα κόσμο, και γελάσαμε στην άκρη του δρόμου, από την Πολωνία, την Σλοβακία, την Τσεχία, την Σλοβενία, την Ιταλία. Αγκαλιαστήκαμε και δώσαμε υποσχέσεις ότι θα τα ξαναπούμε από κοντά. Μοιραστήκαμε κονσέρβες, καραμέλες και ποτά.

Σε αυτή την βόλτα είδα το έξω και όχι τι κρύβεται μέσα μου. Δεν έκανα καμία ανασκόπηση. Τις τρεις πρώτες μέρες με κρατούσαν άγκυρες πίσω. Ένιωθα τύψεις που επικοινωνούσα λίγο με την Αθήνα. Την έκοψα αυτή την κλωστή που με κράταγε αλλά έχω τύψεις. Αν με αγαπούν θα το δεχτούν.

Τι είναι το ταξίδι τελικά; Ο προορισμός, ή διαδρομή, ο σχεδιασμός, οι διανυκτερεύσεις; Γεννηθήκαμε ταξιδευτές ή γίναμε στην πορεία; Υπάρχει κάποιο ταξιδόμετρο που μετράει τον μεγαλύτερο; Γυρίζω πίσω στις αρχικές επιλογές μου. Εκεί που γέμιζα τις σκέψεις μου με χιλιόμετρα. Εκεί που εντελώς μοναχικά έβρισκα το σημείο μου. Εκεί στην μόνιμη αναζήτηση του ΖΕΝ. Αυτού του Ζεν που περιγράφει ο Πίρσιγκ στο βιβλίο του (σας έχω ζαλίσει αλλά ήταν ένας από τους σταθμούς μου). Εκεί που ο διπολικός ήρωας ταξίδευε παρέα με τον άλλο του εαυτό. Πότε ο ένας στο τιμόνι, πότε ο άλλος, με διαφορετικά θέλω και νοοτροπίες, αλλά με ένα κοινό στόχο το ταξίδι.

Μια βόλτα που ο καθένας μπορεί να κάνει, δεν έκανα κάτι το μοναδικό, αρκεί να μην ψάχνει τις ιδανικές συνθήκες, και να βγει στον δρόμο. Μόλις οι ρόδες κυλήσουν τότε εξαφανίζονται τα πάντα, κακίες, μικρότητες, άγχη...και είσαι εσύ και ο δρόμος.

05/07/2025

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ
Ξεκούραση

Σήμερα δεν υπήρχε ξυπνητήρι να με ξυπνήσει. Τα πράγματα ήταν χαλαρά. Σηκώθηκα και έφτιαξα ένα καφέ που τον ήπια στην βεράντα. Ήταν πολύ νωρίς για να συναντηθώ με την αποστολή και έτσι απλά χάζευα τον κήπο μπροστά μου. Είχε αρχίσει να με κόβει η πείνα όμως και έτσι κατέβηκα στην πόλη και απόλαυσα ένα Burek με κιμά και ένα γλυκό. Ήπια και το συνηθισμένο μου γιαούρτι αραιωμένο με νερό και ήδη ένιωθα καλύτερα. Αν ποτέ πάτε στο Valjevo ψάξτε να βρείτε το Pekara Makedonac. Παίζει να είναι το καλύτερο burek που έχω φάει ποτέ μου.

Αντιστάθηκα στον πειρασμό να περπατήσω στην πόλη περισσότερο και γύρισα στο ξενοδοχείο της αποστολής. Ήταν για πρωινό, τσίμπησα δυο μπανάνες και δυο ροδάκινα για αργότερα, και βγήκα στον κήπο για καφέ. Σιγά σιγά η νέα αυτή παρέα μαζευόταν. Αποφασίστηκε να βγούμε όλοι μαζί για καφέ δίπλα στον ποταμό Κολουμπάρα και το μεσημέρι να γυρίσουμε πίσω. Ένας λόχος ολόκληρος φωνακλάδων να περπατάμε στους ήσυχους δρόμους του Valjevo και να ξυπνάμε την πόλη. Διαλέξαμε την παχύτερη σκιά κάτω από ένα πλάτανο και οι καφέδες άρχισαν να έρχονται... εμένα όμως αυτή η φασαρία, παρά του ότι χαιρόμουν που ήμουν μέρος της παρέας, με ξένιζε, είχα ξεσυνηθίσει βλέπεις. Σηκώθηκα από το τραπέζι και ανανέωσα το ραντεβού για το μεσημεριανό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου.

Περπάτησα στα πέτρινα σοκάκια της παλιάς πόλης, το Tesnjar, χάθηκα μέσα στον λαβύρινθο των δρόμων του, χάζεψα παλιά κλειστά οθωμανικά κτίσματα, χαμογέλασα σε κόσμο που χαιρέτησα και ξεκίνησα να ανηφορίζω τον λόφο Vidrak. Κάπου εκεί άρχισα να τσακώνομαι με τον εαυτό μου για τις ιδέες μου να περπατώ σε μια ανηφόρα, μέσα στην ζέστη την ώρα που οι άλλοι έπιναν καφέ. Έφτασα στην κορυφή ιδρωμένος ταλαιπωρημένος και είδα το μεγαλειώδες άγαλμα του Stjepan Stevo Filipovic, του κομουνιστή αντιστασιακού του Valjevo κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Στεκόταν όρθος με υψωμένες τις γροθιές του και είχε την καλύτερη θέα από όλους. Όλη η πόλη στα πόδια του. Έκατσα και εγώ στα πόδια του αγάλματος και χάζευα την θέα για ώρα.

Κατηφόρισα προς το ξενοδοχείο για να βρω τους υπόλοιπους και όλοι μαζί ξεκινήσαμε με το λεωφορείο της αποστολής για να πάμε για έναν αγώνα στο Sabac. Είχα βγει από την ταξιδιωτική μου περιπλάνηση και είχα χάσει εντελώς την αίσθηση της μοναχικότητας που τόσο έψαχνα. Εβγαιναν στην επιφάνεια ανάγκες για συντροφικότητα, για γέλιο, για παρέα...κατά την διάρκεια του αγώνα κανόνισα με το δωμάτιο να μείνω άλλο ένα βράδυ και έτσι θα έμενα μαζί τους και την επόμενη μέρα να πάμε όλοι μαζί στο Βελιγράδι. Εκεί άρχισα να νιώθω κάπως διαφορετικά. Δεν ήξερα όμως τι ακριβώς ήταν.

Το πρωινό στο λεωφορείο μαζί με όλη την αποστολή μας βρήκε μέσα στα γέλια και τα πειράγματα. Για πότε πέρασε μια ώρα να φτάσουμε στο Βελιγράδι κανείς δεν το κατάλαβε. Η πρώτη στάση ήταν στην εκκλησία του Αγ. Σάββα την μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία της Ευρώπης. Δεν μου έκανε κέφι για εκκλησίες και έτσι έφυγα και πήγα από πίσω και έκατσα σε ένα μοντέρνο καφέ. Το πρώτο πράγμα που είδα μόλις έκατσα "Ιced Coffee"... Εδώ είμαστε σκέφτηκα. Παρήγγειλα έναν καφέ χωρίς γάλα και χωρίς ζάχαρη τονίζοντας κάθε λέξη. Μετά από λίγα λεπτά σκάει μπροστά μου μια υπερπαραγωγή. Καφές, σιρόπι σοκολάτα περιχυμένα τα τοιχώματα, παγωτό, σαντιγί... Ζάχαρη και γάλα όμως δεν είχε.

Αφού μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι και ήπιαν την ίδια υπερπαραγωγή τους πήγα σε ένα Pekara για τα δέοντα (μην επαναλαμβανόμαστε) και από εκεί το πρόγραμμα είχε ζωολογικό κήπο και το φρούριο του Βελιγραδίου. Για άλλη μια φορά άφησα την αποστολή να μπει στον ζωολογικό κήπο και εγώ πήγα στο bar που είναι στην είσοδο του φρουρίου. Διάλεξα ένα τραπέζι κάτω από την πιο παχιά σκιά και απόλαυσα την μπύρα μου κοιτάζοντας τον Δούναβη. Ότι και αν κάνω στον Δούναβη καταλήγω. Εδώ έχω θυμηθεί παλιά, εδώ έχω δώσει υποσχέσεις, εδώ προγραμμάτισα τα επόμενα. Σκεφτόμουν που ήμουν και που πάω, τι μου έλειψε περισσότερο και τι ακόμη θα ήθελα. Εκεί κατάλαβα την αλήθεια... Μπορεί να με χώριζαν 1400 χιλιόμετρα από το σπίτι η Βόλτα όμως είχε ουσιαστικά τελειώσει.

Μετά την βόλτα στο Φρούριο κατεβήκαμε όλοι μαζί στον πεζόδρομο Mihaila όπου χωριστήκαμε σε μικρές παρέες. Εγώ πήρα τον δρόμο για το αγαπημένο μέρος στο Βελιγράδι. Αρκετά τουριστικό μεν, όμως με καλό φαγητό και πραγματικά γραφικό. Ουσιαστικά στα Αναφιώτικα του Βελιγραδίου. Ένας χωμένος πεζόδρομος μέσα στην παλιά πόλη ο Skadarska όπου θα φας παραδοσιακό σνίτσελ και χοιρινά παϊδάκια όπως δεν τα έχεις ξαναδοκιμάσει.

Αργά το βράδυ γυρίσαμε στο Valjevo και αποχαιρετήθηκα με την παρέα. Είχε έρθει ή ώρα μου να βγω στον δρόμο.

03/07/2025

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
Που είμαι;


Έχω ξεκινήσει πολύ πρωί και ο στόχος μου είναι το Valjevo στην Σερβία. Η απόφαση είναι να ακολουθήσω μόνο επαρχιακούς δεόμους, κατευθυνόμενος Ανατολικά προς Banja Luka και από εκεί στο συνοριακό φυλάκιο στο Badovinci περνώντας πάνω από τον Δρίνο για άλλη μια φορά. Εύκολα πράγματα, ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα. Οδηγώντας χαλαρά πάνω στον Μ16 απολάμβανα το τοπίο, τις εναλλαγές από δάσος σε ατελείωτα χωράφια, μικρά χωριά και ξανά δάσος, παράλληλα με ποτάμια και σιδηροδρομικές γραμμές. Για άλλη μια φορά ένιωσα τυχερός που είχα την δυνατότητα να δω όλες αυτές τις εικόνες. Όταν είσαι στο δρόμο χωρίς στόχους, αλλά μόνο σε μια κατάσταση πολιορκίας της διαδρομής με απώτερο στόχο την κατάκτηση της, τότε προλαβαίνεις να δεις εικόνες, να μυρίσεις μυρωδιές. Να δεις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, όπως τον ταχυδρόμο πάνω στο ποδήλατο του.

Κάθισα σε ένα καφενείο έξω από το Prnjavor και έριξα μια ματιά στην οθόνη του GPS. Δεν είμαι μακριά, αφού μόνο 82 χιλιόμετρα με χωρίζουν από τα σύνορα. Δυο μικρά με τον παππού τους είχαν έρθει και χάζευαν την μηχανή. Μου έκανε νόημα ο παππούς αν μπορεί να τα ανεβάσει πάνω και τα ανέβασα στην σέλα. Όλη μου η βόλτα ήταν μαζεμένη, συμπυκνωμένη μέσα στα χαμόγελα των πιτσιρικάδων, στην έξαψη στα πρόσωπα τους. Έβλεπα στα μάτια τους πως εκείνη την στιγμή ταξίδευαν σε μέρη άγνωστα. Κοίταζαν τοπία, και ρούφαγαν εμπειρίες. Η φαντασία τους τους είχε ταξιδέψει σε άλλους κόσμους. Τα κατέβασε ο παππούς και έβγαλε ένα ροδάκινο από την τσάντα που κρατούσε. Μου το έβαλε στα χέρια και στα μάτια του υπήρχε το χαμόγελο της ευτυχίας. Δεν ξέρω αν ήταν παλιός μοτοσυκλετιστής ή απλά χαιρόταν που μπόρεσε να προσφέρει στα εγγόνια του μια εμπειρία διαφορετική...μια περιπέτεια να συζητούν το βράδυ στο τραπέζι.

Ένιωσα ένα άγγιγμα στην πλάτη και γύρισα να δω τον σερβιτόρο να χαμογελάει. Με τα σπαστά του αγγλικά κατάλαβα πως μάλλον ο παππούς ήταν μόνος με τα εγγόνια. Είχε βουρκώσει όταν μου έλεγε μισά αγγλικά μισά σέρβικα την ιστορία του. Έβγαλα να του πληρώσω τον καφέ και δεν δέχτηκε τα χρήματα. Ήμουν για λίγο κομμάτι εκείνης της μικρής κοινωνίας, εκείνης της γειτονιάς. Είχα αυτά στο μυαλό μου όταν το GPS μου έδειξε να στρίψω δεξιά σε έναν δευτερεύων δρόμο. Μου φάνηκε παράξενο αλλά το ακολούθησα. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω μου έδειχνε να πάω αριστερά σε έναν αγροτικό δρόμο...Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται παράξενα.

Πέρασα ανάμεσα από κάτι εργάτες των χωραφιών που με κοίταζαν με απορία, "μα που πάει ο βλαμμένος;". Μπροστά μου έβλεπα ένα πυκνό δάσος. Φτάνοντας στην αρχή του δάσους τελειώνει ο δρόμος και αρχίζει ένας χωματόδρομος. Κοιτάζω την οθόνη του GPS και μου δείχνει αυτόν τον δρόμο. Συνεχίζω στον χωματόδρομο και μπαίνω στο δάσος, ενώ ο δρόμος όσο πάει και κλείνει περισσότερο. Σε 4 χιλιόμετρα μου δείχνει μια διασταύρωση δεξιά Το δάσος γίνεται πιο πυκνό και πιο σκοτεινό, εγώ βρίσκομαι στην Βοσνία σε ένα ανεξερεύνητο δρόμο και όσο περνάει η ώρα φοβάμαι και περισσότερο. Έχουν περάσει 2 χιλιόμετρα και είμαι σίγουρος πως το GPS με την AI προσπαθούν να με σκοτώσουν. "Δεν πάω ούτε μέτρο", φωνάζω μέσα στο κράνος μου και γυρνάω πίσω.

Από εκεί και μετά το GPS έκανε σαν απατημένη σύζυγος. Αντί να με κατευθύνει ανατολικά που πήγαινα με πήγαινε μια Νότια, μια Βόρεια σε μια τετθλασμένη γραμμή. Πέρασα μέσα από χωριά που πολύ πιθανόν να είχαν πολύ καιρό να δουν ξένο. Είδα ταμπέλες που ήταν γραμμένες μόνο στην Κυριλλική γραφή. Είδα ταμπέλα που έγραφε Arizona. Μέσα στο κεφάλι μου μια φωνή γέλαγε και μια φωνή μου έλεγε ότι είμαι τρελός. Πέρασα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και στο τέλος είδα μια καμινάδα που ήμουν σίγουρος πλέον πως βρισκόμουν στο Pripyat παίζοντας στο Call of Duty. Εκεί που τελείωνε το εργοστάσιο, σταμάτησα σε ένα καφέ. Βρισκόμουν στον πολιτισμό. Είχα κάνει ήδη 130 χιλιόμετρα και ήθελα αλλά 30 για τα σύνορα...Που στο καλό βρισκόμουν; Αφού νωρίτερα ήθελα μόνο 80 χιλιόμετρα. Κοίταξα τον χάρτη τουλάχιστον ήμουν στην σωστή κατεύθυνση και έδειχνε δρόμο. Αποφάσισα να ακολουθήσω το GPS τυφλά από εκεί και πέρα, πράγμα τελικά σωτήριο αφού μετά από αρκετή ώρα είδα τον ποταμό Δρίνο και τα δυο συνοριακά φυλάκια στις δυο όχθες του.

Λίγα χιλιόμετρα μετά, περνώντας μέσα από την Loznica είδα την πρώτη ταμπέλα Valjevo. Ήμουν πάνω στον 27 και έβλεπα πλέον ονόματα γνωστά, πλησίαζα στον στόχο μου. Μπαίνοντας στην πόλη πέρασα από το πάρκο Pecina αγαπημένο μέρος για πεζοπορίες και σταμάτησα να βρω δωμάτιο για την διανυκτέρευση. Δεν πήγα όμως κατευθείαν εκεί. Οδήγησα στο κέντρο της πόλης και πάρκαρα την μηχανή στο ξενοδοχείο που ήταν η αποστολή του γιου μου, μαζί με την γυναίκα μου. Εκείνη την ώρα έβγαιναν για βραδινό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Φιλιά, αγκαλιές, χαιρετούρες με γνωστούς. Με κάλεσαν για δείπνο. Λίγη ώρα αργότερα και αφού είχα τακτοποιηθεί στο δωμάτιο μου, μετά από ένα κρύο μπάνιο να κατεβάσω θερμοκρασία ήμουν στο εστιατόριο του ξενοδοχείο τους. Τρώγαμε όλοι μαζί και το βράδυ μας βρήκε να γελάμε στον κήπο με μπύρες και μπόλικο αλκοόλ. Η επόμενη μέρα θα ήταν μέρα ξεκούρασης.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

02/07/2025

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
Κρυμμένα διαμάντια

Ακολουθώ τον δρόμο χωρίς να με νοιάζει που πηγαίνω αρκεί να μην είναι αυτοκινητόδρομος. Προσπαθώ να μεταφράζω τις ταμπέλες των χωριών και χάνομαι στην μαγεία της διαδρομής. Στο άνοιγμα μια στροφής βλέπω στο βάθος καταρράκτες. "Εκεί θα πάω", σκέφτομαι. Η ταμπέλα έγραφε Jajce. Αράζω στο πεζούλι απέναντι από τους καταρράκτες και χαζεύω την καρτ ποστάλ μπροστά μου. Βρίσκομαι στο δικό μου σύμπαν, αγνοώντας τριγύρω μου φωνές από μικροπωλητές και παιδάκια που φωνάζουν. Νιώθω τόσο τυχερός που έχω την δυνατότητα να βλέπω αυτές τις εικόνες. Δεν κοιτάζω το ρολόι και χάνομαι στην στιγμή ρεμβάζοντας. Το μάτι μου πέφτει σε μια φωτό στο διπλανό stand με τις κάρτες. Καβαλώ και φεύγω για εκεί. Στην πάνω μεριά του χωριού έχει ξύλινους νερόμυλους με πεζογέφυρες για να περάσεις από τον έναν στον άλλον. Αφήνω την μηχανή και πλέον ταξιδεύω στον χρόνο.

Πολύ νωρίτερα την ίδια μέρα ήμουν σε ένα βενζινάδικο έξω από το Σεράγεβο, τρώγοντας ενα σάντουιτς, αφού δεν είχα πάρε πρωινό, βρισκόμενος σε ένα τεράστιο δίλημμα. Μπαίνουμε στην πόλη ή την αφήνουμε και συνεχίζουμε; Μπορείς όμως να αφήσεις την ιστορία να περάσει έτσι; Η μέρα είναι φορτισμένη συναισθηματικά. Εικόνες και πρόσωπα από το παρελθόν με κυνηγούν. Ιστορίες και αναμνήσεις. Στιγμές μιας νιότης ανέμελης, αθώας. "Θα μπω", λέω φωναχτά, "είναι μερικά πράγματα που πρέπει να κλείνουν. Καβαλώ και μπαίνω στην πόλη ακολουθώντας την διαδρομή για την Latin Bridge. Παρκάρω την μηχανή ακριβώς στην γέφυρα και αποτίω φόρο τιμής στον χαμένο φίλο που ήταν κάποτε να έρθουμε μαζί εδώ. Βλέπεις τα είχαμε οργανώσει όλα για να βρούμε τα κορίτσια που γνωρίσαμε στην παραλία. Μας βρήκε ο πόλεμος και δεν ήρθαμε. Μετά ο Βασίλης έφυγε... Δεν ήρθαμε ποτέ. Ένα καπάκι τσίπουρο χυμένο στον ποταμό Miljacka και ένα για εμένα. Το ήπιαμε ρε Βασίλη και ελπίζω να είσαι κάπου να το βλέπεις και να γελάς.

Κλείδωσα την μοτοσυκλέτα και περπάτησα λίγο στα στενά της πόλης. Έφτασα μέχρι την Bascarsija και χάζεψα τα μαγαζιά. Είδα τις τρύπες από τις σφαίρες στους τοίχους των κεντρικών δρόμων, τα κόκκινα τριαντάφυλλα. Προσπάθησα να φανταστώ πόσο τρόμο πρέπει να είχες αν ήταν ανάγκη να βγεις στον δρόμο εκείνες τις μέρες, γνωρίζοντας πως κάποιος ελεύθερος σκοπευτής μπορεί να σε σημάδευε. Γιατί; Γιατί απλά πίστευες σε κάτι διαφορετικό από αυτόν. Περπατώ στους δρόμους μιας πόλης που ήταν σε πολιορκία σχεδόν για 1500 μέρες.

Γύρισα πίσω και αποφάσισα να καθυστερήσω λίγο την αναχώρηση μου. Θα ανέβαινα στις παλιές ολυμπιακές εγκαταστάσεις από τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. "Μια φωτογραφία, κρίμα είναι να μην πας", σκέφτηκα και ξεκίνησα να οδηγώ στον πανέμορφο δρόμο μέσα στο δάσος. Φεύγοντας από εκεί, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου πως η επόμενη φορά θα είναι αφιερωμένη μόνο σε αυτήν την πόλη. Δεν είναι μια απλή πολή είναι ένα σταυροδρόμι πολιτισμών και ένα πολιτιστικό κολάζ τόσων αντιθέσεων.

Μετά το Jajce σταμάτησα σε ένα καφενείο στην άκρη του δρόμου για να δροσιστώ με ένα αναψυκτικό. Είμαι πολύ κοντά στον στόχο μου και όλη την μέρα την πέρασα σε δρόμους μέσα σε φαράγγια, δίπλα σε δάση και ποτάμια. Ξεκινώντας έχω μια φαγούρα στην μύτη. Ανοίγω την ζελατίνα για να την ξύσω και μια Βοσνιακή σφήκα καμικάζι ορμάει μέσα και με τσιμπάει στο κάτω χείλος. Δυνατό κάψιμο, αλλά κι εγω χρησιμοποιώντας υπερβολική βία, την σκοτώνω για εκδίκηση. Οδηγώ σε ένα ψηλό οροπέδιο στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας και νιώθω το χείλος να πρήζεται. Είμαι μεταξύ απόλυτης κούρασης αλλά ταυτόχρονα μια αίσθηση ανικανοποίητου. Σταματώ σε ένα βένζιναδικο δίπλα στο λιβάδι με τα άλογα. Κοιτάζω το πρόσωπο και σε γενικές γραμμές είμαι καλά. Έχω λίγη ώρα ακόμη με φως και είμαι σε δίλημμα αν θα σταματήσω στο Bihac για διανυκτέρευση ή αν θα πάω μέχρι την Zeljava για την γνωστή αεροπορική βάση. Πριν 2 χρόνια την άφησα χωρίς να περάσω από εκεί και με έτρωγε άσχημα η πληγή. Λίγη ώρα αργότερα περνούσα τα σύνορα για την Κροατία. Φτάνοντας στην παλιά Dacota που είναι αραγμένη στο χωράφι κάνω μια μικρή στάση και συνεχίζω για την βάση. Τρομάζω στην θέα των εισόδων των τούνελ και οδηγώ για λίγο μέσα σε αυτά. Γυρνώ πίσω στην Dacota και ψάχνω δωμάτιο για το βράδυ. Σε μισή ώρα ξαναπερνώ τα σύνορα για Βοσνία και παρκάρω την μοτοσυκλέτα στο parking του δωματίου.

Λίγη κουβέντα με την ιδιοκτήτρια και τον γιο της, και κατεβαίνω στην πόλη για φαγητό. Στο εστιατόριο που πήγαινα δεν έπαιρναν κάρτες αλλά ούτε και ευρώ. Κοίταξα τριγύρω μου, όλοι απολαμβάναν ένα σάντουιτς, μια πίτσα, κάτι στα παγκάκια. Γιατί εγώ να διαφέρω; Κατευθύνθηκα προς ένα φούρνο και διάλεξα ένα σάντουιτς και κάποια ψωμάκια γεμιστά. Άραξα στο παγκάκι μου και απλά ηρεμούσα κοιτάζοντας τον ποταμό Ούνα. Περπάτησα στο σκοτάδι για το δωμάτιο. Αύριο ήταν η έκπληξη στους δικούς μου. Ευκαιρία να χαλαρώσω.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

01/07/2025

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ
Προς τα που πάμε;


Είμαι ακριβώς εκεί που θέλω, και δεν έχω καμιά βιασύνη. Ξύπνησα και έκανα ένα πρωινό περίπατο στις όχθες της λίμνης. Περπατώ ανάμεσα σε λίγο κόσμο που πηγαίνει στην δουλειά του, ζευγάρια που γυρνούν σπίτι από την βραδινή διασκέδαση, και γεροντάκια που πάνε να στήσουν τα καλάμια τους για ψάρεμα. Ρουφάω στιγμές απόλυτης ησυχίας στο μυαλό μου, και επιλέγω να καταχωρώ στιγμές. Οι μυρωδιές από έναν φούρνο με πήραν και δεν αντιστάθηκα. Πήρα μια τυρόπιτα και ένα αραιωμένο γιαούρτι και κάθισα σε ένα παγκάκι να τα απολαύσω. Κοίταζα τις μικρές βάρκες σιωπηλά να διατρέχουν το νερό και τον ήλιο που σιγά σιγά ανέτειλε πίσω από τα βουνά. Αυτά τα βουνά είχα σκοπό να περάσω σήμερα. Την απόφαση για την διαδρομή θα την έπαιρνα μόλις καβαλούσα.

Γυρίζοντας στο δωμάτιο, φρόντισα πρώτα να πακετάρω τα πράγματα και να τα φορτώσω στην μοτοσυκλέτα. Ήταν η ώρα που σερβιριζόταν το πρωινό και ο εξαιρετικά ευγενικός ιδιοκτήτης δεν με άφηνε να φύγω χωρίς να φάω. Δεν του χάλασα χατίρι αφού δεν ήξερα πότε θα ξαναφάω μέσα στην μέρα. Καβάλησα να ξεκινήσω και χαιρετηθήκαμε δίνοντας υπόσχεση να ξανασυναντηθούμε. Στο βενζινάδικο η απόφαση πάρθηκε θα πάω στο Fierze και από εκεί θα ανεβώ στην Valbona. Μια υπέροχη διαδρομή, αλλά μετά δεν είχα το κουράγιο να χωθώ ξανά στο ΤΕΤ για να βγω στο Teth. Οπότε η απόφαση πάρθηκε χωρίς πολύ σκέψη θα μπω στο Κόσοβο από το συνοριακό φυλάκιο Qafa e Prush*t και θα ξαναμπώ στην Αλβανία από το πέρασμα στο Qafe Morine.

Μπήκα στο Κόσοβο αλλά παραλίγο να μην βγω ποτέ, αφού στην είσοδο δεν μου σφράγισαν το διαβατήριο και έτσι αναγκαστικά ξαναγύρισα πίσω στο σημείο εισόδου για να ξαναγυρίσω στην Αλβανία. Στην Valbona δεν έφτασα ποτέ, και κατευθύνθηκα μέσω ΤΕΤ στο Teth. Δύσκολο κομμάτι αλλά είχα παρέα δυο Σλοβάκους και έτσι ένιωθα την απαραίτητη ασφάλεια. Από εκεί η επόμενη πινέζα μου ήταν ο SH20 μέσω του οποίου θα έμπαινα στο Μαυροβούνιο. Μια διαδρομή γεμάτη μοτοσυκλέτες. Η χαρά του μηχανόβιου. Έχοντας σταματήσει στην κορφή να θαυμάσω το μεγαλείο των βουνών, περνούν δίπλα εκατοντάδες μοτοσυκλέτες. Κατηφόρισα με κάποιους από αυτούς, παίξαμε στις στροφές με κάποιους και κατέληξα με μια παρέα Πολωνών που γυρνούσαν στην χώρα τους να φτάσουμε μαζί στα σύνορα στο Vermosh. Τελικά η αρχική μου ιδέα ήταν εντελώς ανέφικτη αφού δεν διάβασα σωστά τον χάρτη.

Κοίταξα στα γρήγορα την οθόνη του GPS και είδα ότι με οδηγούσε στην Ποντγκόριτσα... "Εγώ στην Ποντγκόριτσα δεν πάω που να με πληρώνεις", σκέφτηκα φωναχτά και ο Μαυροβούνιος συνοριοφύλακας με κοίταζε περίεργα. Εβαλα πορείο προς το Μπεράνε ακολουθώντας μόνο τους επαρχιακούς δρόμους. Σκοπός μου ήταν να περάσω μέσα από το Durmitor, φτάνοντας στο Trsa από το Zabljak. Το GPS όμως ξέρει. Έργα γινόταν από το Berane μέχρι το Mojkovac με αποτέλεσμα να οδηγήσω άλλα 40 χιλιόμετρα σε χώμα, πέτρες και λάσπη.

Κατηφορίζοντας προς το Mojkovac, αγνόησα εντελώς τις φωνές του GPS να πάρω τον δρόμο προς την Ποντγκόριτσα και ανηφόρισα τον δρόμο για την καρδιά του Durmitor από την Bistritsa. Στην διασταύρωση είχε πολλές ταμπέλες τις οποίες αγνόησα εντελώς. "Είσαι στον παράδεισο", μου έλεγε η φωνή μέσα μου, ενώ τα μάτια μου έβλεπαν στο άνοιγμα μικρές πέτρες να κυλούν από την πλαγιά και να έχουν δημιουργήσει ένα μικρό βουναλάκι στην άκρη του δρόμου. Άνοιξα το γκάζι και πέρασα και την ώρα που χωνόμουν στο βαθύ δάσος με τα πανύψηλα δέντρα, άκουσα πίσω μου έναν δυνατό θόρυβο σαν βροντή. "Θα βρεχτούμε κιόλας. "Τι ωραία", σκέφτηκα και συνέχισα κατηφορίζοντας πλέον στον στριφτερό δρόμο προς το φαράγγι. Και ξαφνικά, εκεί μπροστά μου ο δρόμος κλειστός. Μπάρες, ταμπέλες, κι άλλες ταμπέλες...ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ!

Ήταν η μέρα μου μάλλον για πολλά πισωγυρίσματα. Είχα οδηγήσει ήδη 25 χιλιόμετρα και έπρεπε να γυρίσω πίσω και τελικά να ακολουθήσω τον δρόμο για Ποντγκόριτσα αφού ο δρόμος μέσα από το βουνό δεν με βγάζει. Οδηγώντας πάρα πολύ αργά πλέον, απογοητευμένος και με τις φωνές μέσα μου να τσακώνονται, φτάνω στο σημείο που ήταν το βουναλάκι με τα μικρές πέτρες. Όμως πλέον δεν ήταν ούτε βουναλάκι, ούτε μικρές πέτρες. Είχε κλείσει ο δρόμος από μεγάλους όγκους που έπεσαν ακολουθώντας τις μικρές. Κατέβηκα από την μηχανή και έλεγξα τις επιλογές μου. Ξεκίνησα να παίρνω τις μικρότερες από την άκρη του δρόμου προς το γκρεμό και κατάφερα να κάνω ένα άνοιγμα ίσα να περνάει η μηχανή. Πάρα πολύ προσεχτικά μισή ώρα αργότερα κατάφερα να περάσω και να γυρίσω στον πολιτισμό.

Ευτυχώς ο δρόμος ήταν έξω από την πόλη για να κινηθώ βόρεια και έτσι γλίτωσα τα φανάρια και την κίνηση. Συνέχισα να ξαναβρώ τον ποταμό Tara και να βγω στην Pluzine. στην κορυφή σταμάτησα δεξιά για να φτιάξω τις κάμερες. Τα έργα συνεχιζόταν σε πολλά σημεία και όλα ήταν μέσα στην σκόνη και την λάσπη. Τρεις μοτοσυκλέτες με προσπεράσαν χαιρετώντας και λίγο παρακάτω τους πρόλαβα. Κινούνταν χαλαρά με πολύ όμορφη ταχύτητα και έτσι ακολουθούσα χωρίς να πιέζω. Όταν ξαφνικά σε μια αριστερή στροφή βλέπω την μια από αυτές, το Multistrada, έξω από το δρόμο ξαπλωμένο πάνω σε ένα ανάχωμα. Σταματώ και κατεβαίνω. Ο αναβάτης είναι σε κρίση, και φωνάζει, όρθιος όμως. Τον βάζω με το ζόρι να κάτσει κάτω, κρατώντας τον εκεί. Ελέγχω για σπασίματα, αλλά είναι καλά. Θέλει να σηκωθεί. Τον κρατώ κάτω στο χώμα και του δίνω λίγο νερό. Ανεβαίνω με τους άλλους δυο και σιγά σιγά κατεβάζουμε την μοτοσυκλέτα στο ίσωμα. Αν εξαιρέσεις μια σπασμένη χούφτα η μοτοσυκλέτα δεν έχει τίποτα. Δίνω κι άλλο νερό στον Enrico και ξεκινώ τα αστεία για να χαλαρώσει. Μέσα στην ατυχία του στάθηκε τυχερός. Και αυτός και η μοτοσυκλέτα του ήταν σε θέση να συνεχίσουν το ταξίδι. Ανταλλάξαμε στοιχεία και μερικές αγκαλιές αργότερα ήμουν ξανά στον δρόμο.

Το τοπίο σε μαγεύει τόσο που εύκολα μπορείς να χάσεις την γραμμή σου. Κινούμαι μέσα σε δάσος, το ποτάμι κυλάει δίπλα στον δρόμο πότε αριστερά, πότε δεξιά, και περνώ μέσα από σκαμμένες τρύπες στο βουνό και μικρές γέφυρες. Χάνομαι στην μαγεία, αλλά έχοντας το μυαλό μου στον προηγούμενο συμβάν είμαι συγκεντρωμένος στην οδήγηση. Απλά απολαμβάνω τις εναλλαγές του πράσινου και του γαλάζιου με μια γκρι ασφάλτινη γραμμή να τα χωρίζει στα δυο. Περνώ πάνω από γέφυρες που από κάτω είναι το χάος και μετά ξανά από τρύπες σκαμμένες στο βουνό. Αδιάφορα εντελώς αφήνω το Pluzine πίσω μου για να φτάσω στα νότια σύνορα της Βοσνίας, περνώντας πάνω από μια σάπια, μισοδιαλυμένη γέφυρα στο Granicni.

Αφού είναι ακόμη μέρα θα φτάσω στην Foca σκέφτομαι. Σταματώ στο Drina camping αλλά είναι γεμάτο. Συνεχίζω δίπλα στον ποταμό Δρήνο και αγνοώ όλα τα camping που βλέπω στον δρόμο μου. Έχω την καβάτζα μου. Μέσα από την Fοca συνεχίζω ανατολικά προς την Dragocava και φτάνω στο camping. Έχει μάλιστα δωμάτιο και έτσι μετά από ένα μπάνιο να φύγει η σκόνη της μέρας αράζω δίπλα στο ποτάμι, και απολαμβάνω την μπύρα μου και το φαγητό που έφτιαξα. Δεν θυμάμαι να έχω απολαύσει περισσότερο φαγητό και μπύρα. Αλλά πλέον δεν με νοιάζει τίποτα. Έχω φτάσει στην Βοσνία. Η σημερινή μέρα δεν περιγράφεται με λόγια. Χάθηκα, μπήκα σε χώρα που δεν μ άφηναν να βγω, πέρασα συνολικά τέσσερις χωρες, είχα δύο πισωγυρίσματα συνολικά 100 χλμ, μια παράκαμψη 170χλμ και απρογραμμάτιστο χώμα με λάσπη, με σκόνη, με σκυρα σιδηροδρομική με κροκάλα.

Όλα μαζεμένα σε μια μπυρα

01/07/2025

Ψάχνοντας στα Βαλκάνια την μοναξιά

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Έχω μόλις γυρίσει από την βόλτα μιας εβδομάδας. Κάθομαι στην βεράντα μου, με το laptop μπροστά μου, ένα απαλό αεράκι φυσάει και ρουφάω άλλη μια τζούρα από την μπύρα μου κοιτώντας τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην λευκή οθόνη. Τι να πρωτογράψω; Τι να πρωτοθυμηθώ; Βρήκα αυτό που έψαχνα; Για άλλη μια φορά η απάντηση είναι όχι.

Νομίζω πως ηθελημένα δεν το βρίσκω, ενώ τα σημάδια με οδηγούν εκεί, εγώ το αποφεύγω. Είμαι με την θέληση μου εγκλωβισμένος σε μια Οδύσσεια που ξέρω πως μόλις βρω την Ιθάκη θα τελειώσει. Βλέπω τα σημάδια και τα αγνοώ επιδεικτικά για να κρατήσει λίγο παραπάνω. Για να έχω την δικαιολογία να συνεχίσω να είμαι στον δρόμο.

Ενω τον στόχο μου τον βλέπω, εγώ αλλάζω κατεύθυνση και πηγαίνω κόντρα στον άνεμο, για να χαθώ σε άλλες ατραπούς, να δω και κάτι παραπάνω. Να πάω εκεί που πήγαν κι άλλοι αλλά να το δω μέσα από τα δικά μου μάτια. Να πάω εκεί που δεν πήγε κανείς και να δώσω το στίγμα σε όλο τον κόσμο. Ψάχνω τις δικαιολογίες για να είμαι στον δρόμο και ακόμη και όταν το σώμα σταματά, το μυαλό να συνεχίζει να ταξιδεύει.

Στα απλά διαδικαστικά είναι όλα εύκολα. 8 μέρες, 3795 χιλιόμετρα, 8 χώρες συμπεριλαμβανομένου και την Ελλάδας, 220 λίτρα βενζίνης. Στα συναισθήματα όμως και στις εικόνες αρχίζουν τα δύσκολα. Τι να βάλεις και τι να αφήσεις έξω; Πόσους ανθρώπους γνώρισες, σε ποια καφενεία έπιασες κουβέντα, πόσες εικόνες είδες την ώρα που χάθηκες. Συζητήσεις και χαμόγελα, μοιράσματα και βοήθειες. Στάσεις σε κορφές βουνών, και κάτω από δέντρα δίπλα σε ποτάμια. Ανθρώπους που είχες στο μυαλό σου, και υποχρεώσεις που σε κυνηγούσαν.

Κάπως έτσι έγινε πράξη η βόλτα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

Φεύγοντας

Λίγο πριν τελείωσα το φόρτωμα της μοτοσυκλέτας, αλλά το μυαλό μου δεν είναι έτοιμο να φύγει. Κάθομαι σε μια καρέκλα και κοιτάζω τα ρούχα μου αλλά δεν θέλω να τα φορέσω. Είναι πολλά αυτά που με κρατούν πίσω, και περισσότερο ο φόβος της προληπτικότητας μου. Γενικά δεν έχω γούρια και φόβους, αλλά στις βόλτες μου γίνομαι ο απόλυτα προληπτικός άνθρωπος. Πολύ περισσότερο όταν νιώθω την ενέργεια που με περιβάλλει αρνητική. Μου λένε "Γράψε τους όλους και όσο σε επηρεάζουν τόσο θα συνεχίζουν" και έχουν δίκιο, όμως ένας φόβος, αλλιώτικος, γεμίζει το είναι μου. "Θα σηκωθώ το πρωί και θα το αποφασίσω", σκέφτηκα.

Είναι 05:30 και περνάω τα διόδια της Αττικής Οδού. Έχω αποφασίσει να βγάλω τα πρώτα χιλιόμετρα διαδικαστικά, ώστε να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται μακριά Δεν έχω πρόγραμμα που θα φτάσω, αλλά έχω κατεύθυνση. Το μόνο που ξέρω είναι η πρώτη στάση μου. Θα σταματήσω στην Άρτα για ένα καφέ στον Γιάννη. "Σταμάτα στον Σιδεράκη, και αν συνεχίσεις να μην νιώθεις καλά, γύρνα πίσω", μου είπε ο εαυτός μου. Ο Γιάννης με περίμενε στο τραπεζάκι, έξω στο πεζοδρόμιο. Με το που με είδε, έλαμψαν τα μάτια του, και σηκώθηκε όρθιος. Με πήρε αγκαλιά πριν προλάβω να βγάλω το κράνος. Να' ξέρες πόση δύναμη έχει αυτή η αγκαλιά.

Δύναμη όχι σωματική, αλλά μέσα στην ψυχή. Καθαρίζει το μυαλό. Διώχνει όλες τις κακές σκέψεις, νιώθεις την ζεστασιά στην ψυχή. Τον Γιάννη πριν το γνωρίσω τον είχα παρεξηγήσει. Βλέπεις μοιάζουμε πολύ σαν χαρακτήρες και τελικά αυτό που με ενοχλούσε ήταν τα στραβά τα δικά μου που έβλεπα σε αυτόν. Είχαμε ψιλοαρπαχτεί μάλιστα μια φορά στα social και από εκεί και μετά τον απέφευγα. Ενήλικη όμως και σκεπτόμενη πράξη είναι να γνώρισεις κάποιον τον απορρίψεις. Και έτσι συναντηθήκαμε μιλήσαμε, ανταλλάξαμε σκέψεις και είδα έναν άνθρωπο που πέρασε διά πυρός και σιδήρου για να γίνει αυτό που έγινε σήμερα. Κάποια, και κυρίως αυτοί που έχουν το δάχτυλο συνεχώς σηκωμένο θα πουν "εκεί που έφτυνε γλύφει", εγώ όμως ξέρω πως μεγαλώνω, και ταυτόχρονα μεγαλώνει και η εμπειρία μου. Ξέρω πως δεν συμφωνώ με όλα με όλους αλλά κρατώ μόνο αυτά που μου αρέσουν. Αν στην τελική τα πήγαινα καλά με όλους και με όλα τότε δεν θα ήμουν ο Σοφιανός αλλά κάποιος ψεύτικος που απλά τα πάει καλά με όλους.

Ο Γιάννης μου έδιωξε κάθε κακή σκέψη. Ήταν ο καταλύτης για να ξεκινήσω την βόλτα μου. Γιατί στην πραγματικότητα η βόλτα αυτή είχε αφετηρία την Άρτα. Και από εκεί όλα κυλούσαν πιο ομαλά. Δεν κατάλαβα πότε έφτασα στα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Ο αυτοκινητόδρομος τελείωσε για τις υπόλοιπες μέρες και από εκεί ξεκινούσαν τα ωραία. Πέρασα τα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα και σταμάτησα στην άκρη για το πάρω απόφαση. Πλέον άφησα όλα τα προβλήματα πίσω και είμαι στην Βόλτα. Ξέχασα μονομιάς άγχη, στεναχώριες και ήμουν εγώ και ο δρόμος.

Κατευθύνθηκα προς το Butrint και πέρασα με την σχεδία απέναντι προς το Εξαμίλι και τους Άγιους Σαράντα όπου τους απέφυγα έχοντας κατεύθυνση το Borsh όπου θα έμπαινα στο ΤΕΤ. Μπαίνοντας στο ΤΕΤ οι δαίμονες επέστρεψαν πάνω στον, κυρίως βατό, χωματόδρομο. Έπρεπε να συγκεντρωθώ και να αφήσω πίσω αυτά που στεναχωρούσαν. Έβλεπα την σκόνη να σηκώνεται και έφτιαχνε ένα στρώμα προστασίας πάνω μου από την κακή ενέργεια που με κυνηγούσε. Συνέχισα να ανηφορίζω στον χωματόδρομο και έβλεπα μακρυά μου την θάλασσα και από την άλλη μεριά τα ψηλά βουνά της Αλβανίας. Χάνοταν μέσα στην σκονή λόγια που ειπώθηκαν, βρισιές που εκτοξεύτηκαν. Τα αφήσα πίσω όπως πρέπει. Μπορεί να μην ασχολήθηκα ούτε μια φορά, να μην είπα ούτε κουβέντα αλλά με πλήγωναν τα λόγια. Τώρα θα έμεναν για πάντα εκεί χαμένα μέσα στον χωματόδρομο. Συγκεντρωμένος απόλυτα, έφτασα λίγο πριν το Corraj και εκεί το GPS μου έδειχνε να συνεχίσω ευθεία, εγώ στο μυαλό μου όμως είχα πως το Αργυρόκαστρο είναι αριστερά (καμία σχέση όμως). Είχα ξεχαστεί πως το ΤΕΤ με βγάζει στο Τεπελένι, και ο δρόμος είχε αρχίσει να γίνει δυσκολότερος.

Ακολουθώντας το ένστικτό μου, αποφασίζω να στρίψω και να μπω στο πλέον δύσκολο κομμάτι όλης της διαδρομής όπως πισωγύρισμα δεν είχε. Από την κορυφή βλέπω τα σπίτια ενός χωριού και βάζω το κεφάλι κάτω για να φτάσω μέχρι εκεί, αλλά ο δρόμος έχει την δύναμη. Με πήγαινε σε διαφορετικές κατευθύνσεις συνεχώς. Πάνω στην απελπισία μου κοιτάζω χαμηλά και βλέπω άσφαλτο σε μια απόσταση περίπου τεσσάρων χιλιομέτρων. Ο δρόμος, δρόμος λέμε τώρα, για εκεί μια κατηφόρα μεγάλης κλίσης γεμάτη κροκάλα. "Γέρο μου σιγά και σταθερά γιατί αν πέσεις εδώ θα σε φάνε οι λύκοι", σκέφτηκα και ξεκίνησα να κατεβαίνω. Έχω τραβηχτεί τέρμα πίσω, και το φρένο δουλεύει υπερωρίες, όχι όμως ότι με σταμάταγε, αφού το βάρος με τραβούσε στην κατηφόρα. Κάθε αλλαγή κατεύθυνσης ήταν μια τεράστια αγωνία. "Θα φτάσω μέχρι την επόμενη στροφή;", σκεφτόμουν και ίδρωνα μέσα στο κράνος. Την ώρα που η ρόδες μου πάτησαν άσφαλτο ένα ουρλιαχτό βγήκε μέσα από το κράνος μου. Κοιτάζω απέναντι, μέσα στην ερημιά και βλέπω ένα καφενείο κάτω από κάτι ελιές.

Καθώς απολάμβανα μια παγωμένη μπύρα Gjirokastra (το μόνο πράγμα που είδα από το Αργυρόκαστρο), έχοντας πετάξει όλο τον εξοπλισμό στις καρέκλες τριγύρω, αποφασίζω να συνεχίσω ασφάλτινα με στόχο την λίμνη Σκόδρα, αν καταφέρω να την φτάσω. Νιώθοντας πιο έτοιμος συνέχισα χαλαρός την διαδρομή μου μέχρι όπου αντέξω. Δέκα χιλιόμετρα έξω από την Σκόδρα, ένα μεγάλο πουλί έσκασε στο στήθος μου πάνω στον θώρακα, και από εκεί στο δεξί μου χέρι. Μούδιασα από τον πόνο και άφησα το γκάζι. "Δεν είμαστε για τέτοια τώρα", συνέχισα χαλαρά μέχρι την πόλη όπως έψαξα για κατάλυμα. Έβγαλα όλα τα ρούχα και έβαλα πάγο πάνω στην μελανιά, καθώς καθόμουν στο παράθυρο. Λίγη ώρα αργότερα, και αφού με εξέτασα καλά είδα πως όλα ήταν εντάξει. Έφτιαξα το βραδινό μου και έφαγα και έκλεισα την μέρα με μια μπύρα στον πεζόδρομο της παλιάς πόλης μετά από έναν χορταστικό περίπατο. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ