11/09/2025
Ο Διονύσης Ασημιάδης γράφει στο theopinion.gr για το μυθιστόρημα "Θα κάψω το Παρίσι" του Μπρούνο Γιασένσκι.
Υπάρχουν βιβλία που διαβάζονται σαν αφηγήσεις μιας εποχής, και άλλα που μοιάζουν να στέκονται έξω από τον χρόνο, συνομιλώντας με το σήμερα όσο και με το χθες. Το «Θα κάψω το Παρίσι» του Πολωνού συγγραφέα Bruno Jasieński ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Πρόκειται για ένα έργο γραμμένο το 1928, στην καρδιά του μεσοπολέμου, το οποίο όμως ακούγεται σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η γραφή του Jasieński είναι ορμητική, σχεδόν κινηματογραφική. Οι εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη με ρυθμό μοντάζ, οι σκηνές έχουν ένταση και παραπέμπουν περισσότερο σε πρωτοποριακή ταινία παρά σε κλασικό μυθιστόρημα. Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του φουτουρισμού, καθώς η γλώσσα του είναι κοφτή, ανατρεπτική, με μια διαρκή τάση να γκρεμίζει τα όρια ανάμεσα στην αφήγηση και την πολιτική προκήρυξη.
Η αξία του βιβλίου δεν περιορίζεται στην πλοκή. Το «Θα κάψω το Παρίσι» λειτουργεί ως προειδοποίηση για το πώς η ακραία κοινωνική ανισότητα και η περιθωριοποίηση μπορούν να οδηγήσουν στην καταστροφή. Ο συγγραφέας, χρησιμοποιεί τη λογοτεχνία ως όπλο. Το Παρίσι του Jasieński είναι ταυτόχρονα συγκεκριμένο και συμβολικό· μια μητρόπολη που εκπροσωπεί ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, έτοιμο να διαλυθεί κάτω από το βάρος των ίδιων του των αντιθέσεων.
Ολόκληρο το κείμενο στα σχόλια.
