05/11/2025
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων το βιβλίο του Κώστα Μπαλαχούτη:
ΗΛΙΑΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ: Ένα ταξίδι ψυχής
50 χρόνια μουσικές αναμνήσεις
Για τον απλό κόσμο που ακούει την ελληνική μουσική, οι πρωταγωνιστές είναι οι ερμηνευτές των τραγουδιών, μετά έρχονται οι συνθέτες και τελευταίοι ακολουθούν οι στιχουργοί.
Όμως αυτός που δίνει το μήνυμα στην κοινωνία μέσω των τραγουδιών είναι ο στιχουργός, ο συνθέτης τα «ντύνει» με μουσική και ο ερμηνευτής του δίνει υπόσταση και τα βάζει στα στόματα και πολλές φορές στις ψυχές μας.
Το ελληνικό τραγούδι έχει επηρεάσει την ψυχοκοινωνική συμπεριφορά των Ελλήνων, έχει διαμορφώσει το μουσικό μας κριτήριο, ενώ ορισμένα εμβληματικά τραγούδια έχουν ενώσει τον Ελληνισμό στην Ελλάδα και τον κόσμο, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, κοινωνικής τάξης και επιπέδου μόρφωσης. Αυτό το διαπιστώνει κανείς στις συναυλίες, όταν οι θεατές ενώνουν τις φωνές τους με έναν μαγικό τρόπο και σκεπάζουν τη φωνή του ερμηνευτή.
Ένας από τους «αφανείς» ήρωες του ελληνικού μουσικού στερεώματος είναι ο Ηλίας Φιλίππου, ο οποίος έδωσε στίχους και «ψυχή» σε έξι χιλιάδες τραγούδια, με τα οποία διασκέδασε, ερωτεύθηκε αλλά και διαχειρίστηκε χωρισμούς και δύσκολες καταστάσεις ο απλός Έλληνας και Ελληνίδα.
Η Ηλίας Φιλίππου έγραψε τη δική του Ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, αγαπήθηκε από τους φιλόμουσους και συνεχίζει το πολύτιμο έργο του, σε μια εποχή που αλλάζουν δραματικά οι συνθήκες και οι τρόποι επικοινωνίας των ανθρώπων και είναι δύσκολη για το ελληνικό τραγούδι.
Σάββας Καλεντερίδης, εκδότης
Ηλίας Φιλίππου: Γράφω στίχους από παιδί …λίγο μετά …αφού διδάχτηκα γραφή στο Δημοτικό.
Ο στίχος ήταν και είναι για μένα …μιά διαδρομή. Μιά διαδρομή …στην οποία πραγματικότητα και φαντασία …συμπορεύονται ιδανικά δίνοντας μιά απόλυτη κι αυθεντική ελευθερία σκέψης κι έκφρασης.
Οι στίχοι μου πάντα περιέχουν όλες τις αισθήσεις, σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο …όπου δεν υπάρχουν όρια και στεγανά. Η συγγραφή κάθε στίχου, είναι σαν ένα ταξίδι, και σαν αεροπορική πτήση θα έλεγα, κι η ολοκλήρωσή του έχει να κάνει με την προσγείωση, την άφιξη στο προορισμό και τελικά στο κλείσιμο ενός κύκλου, κι η έναρξή του θα έλεγα πως μοιάζει με την απογείωση, όπου ο ενθουσιασμός για τον νέο προορισμό κάθε φορά με συνεπαίρνει,όπως τη πρώτη φορά -όταν παιδάκι- έγραψα τα πρώτα μου στιχάκια σε κομματάκια απ’ τα χάρτινα τραπεζομάντηλα στις ταβέρνες που πήγαινα με τους γονείς μου.
Από τότε …κάθε φορά που έγραφα κάποιο στίχο …γινόμουν παιδί.
Το παιδί εκείνο που έβαζε τα χέρια στη μέση και χαμογελούσε υπερήφανο για τα κατορθώματά του, που άπλωνε τα χέρια ψηλά …που θύμωνε …που έκλαιγε …που γελούσε τόσο αληθινά …από τα βάθη της ψυχής του.
Το παιδί που δεν έμενε στα προηγούμενα …μόνο μπροστά μπορούσε να κοιτάξει …και να ονειρευτεί.
Το παιδί που θα γινόταν τα πάντα …για να φτιάξει τον κόσμο από την αρχή …που θα διεκδικούσε με πάθος …και με πείσμα τα όνειρά του.
Ήμουν το παιδί …που ζούσε το «τώρα» με κάθε του αίσθηση …με κάθε του κύτταρο …παρατηρούσα τα πάντα …την κάθε λεπτομέρεια …τα σημαντικά …τα ασήμαντα και δύσκολα.
Και στη πορεία …όλα τα βρήκα μπροστά μου.
