O Orthos Logos είναι το πρώτο ελληνικό μέσο Εποικοδομητικής Δημοσιογραφίας
21/07/2025
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τα παιδιά μας, πρέπει να τους δείξουμε ότι η ζωή είναι κάτι πιο σύνθετο από ένα πτυχίο και έναν βαθμό. Να ανοίξουμε νέες διαδρομές: σπουδών, κατάρτισης, εναλλακτικών μορφών εκπαίδευσης. Να σταματήσει η περιττή δημοσιότητα που μόνο πίεση γεννά. Να ξαναθυμηθούμε ότι η παιδεία δεν είναι μόνο μηχανισμός επιλογής· είναι ο χώρος που δίνει στον νέο άνθρωπο αυτοπεποίθηση, κριτική σκέψη και πίστη στον εαυτό του. Αυτό οφείλουμε να του δώσουμε – τίποτε λιγότερο.
Σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να πιστεύει στο κράτος «πατερούλη», που ζητά διαρκώς έλεγχο, φράχτες και τιμωρίες αντί της προσωπικής και συλλογικής υπευθυνότητας, οι πιο ουσιαστικές ερωτήσεις για την πρόληψη, την ελευθερία και την υπευθυνότητα σπανίως βρίσκουν θέση στον δημόσιο διάλογο.
Το όραμα των κυκλικών πόλεων προσφέρει μια ευκαιρία μετασχηματισμού, που υπόσχεται ένα πιο υγιές, ανθεκτικό και πραγματικά βιώσιμο αστικό μέλλον. Ωστόσο, η μετάβαση από πιλοτικά έργα και στρατηγικά πλαίσια σε μια ευρεία, συστημική αλλαγή παραμένει η μεγαλύτερη πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπιστεί, ειδικά σε περιβάλλοντα όπως αυτό της Ελλάδας, όπου εξακολουθούν να υπάρχουν θεσμικά και οικονομικά εμπόδια.
Το «μεταναστευτικό» δεν είναι «ένα πρόβλημα». Είναι καθρέφτης: αντικατοπτρίζει τους φόβους μας, τις αξίες μας, τα όρια που είμαστε διατεθειμένοι να θέσουμε ή να υπερασπιστούμε. Μας αναγκάζει να απαντήσουμε σε ερωτήματα που αποφεύγουμε: τι σημαίνει ελευθερία και πού αρχίζει η ευθύνη; Μέχρι πού φτάνει η ανεκτικότητα και πότε γίνεται αδυναμία;
Αυτή η τακτική, που αποσκοπεί λιγότερο σε άμεσο καταστροφικό αποτέλεσμα και περισσότερο σε ψυχολογικό σοκ, στηρίζεται στη στρατολόγηση ατόμων για την διενέργεια επιθέσεων – είτε εν γνώσει τους είτε εν αγνοία τους – με τη μεταφορά εκρηκτικών υλών για λογαριασμό μιας εμπόλεμης πλευράς και στόχο, συνήθως, κρίσιμες κοινωνικά υποδομές ή συγκεκριμένα πρόσωπα.
Δεδομένου του εξαιρετικά αποσταθεροποιητικού ψυχολογικού αποτελέσματος των βομβιστικών επιθέσεων μέσω «αντιπροσώπων», οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και κοινωνίες οφείλουν να αρχίσουν να τις αντιμετωπίζουν ως κρίσιμο στοιχείο του πολέμου της γκρίζας ζώνης – μιας μεθόδου που πιθανότατα θα χρησιμοποιηθεί εκτενώς σε περίπτωση περαιτέρω κλιμάκωσης της ρωσικής επιθετικότητας κατά της Ευρώπης, πέραν της Ουκρανίας.
Εκ των πραγμάτων οι στρατηγικές επιλογές στον άξονα ΕΕ-ΗΠΑ, Ινδία, Ισραήλ είναι οι μόνες βιώσιμες και λειτουργικές για την Αθήνα. Αν, φυσικά, το διεθνές σύστημα αλλάξει προς το καλύτερο με μείωση της έντασης και αύξηση της παγκόσμιας οικονομικής συνεργασίας τότε οι επιλογές θα είναι περισσότερες.
Πέραν των επιλογών στην εξωτερική πολιτική, είναι απαραίτητη η άμεση εφαρμογή μίας εσωτερικής πολιτικής η οποία θα αυξήσει τους εσωτερικούς πυλώνες ισχύος. Η Ελλάδα θα πρέπει να ενδυναμώσει την οικονομία και τη δημογραφία της, να αναπτύξει τις νέες τεχνολογίες, να επενδύσει στη στρατιωτική της ισχύ και να αναζωογονήσει την πολεμική της βιομηχανία.
Η εποχή δεν χρειάζεται έναν ακόμη τίτλο σοκ. Χρειάζεται δημοσιογράφους που να σέβονται τον αναγνώστη, τον ακροατή, τον πολίτη· που να μη βολεύονται με την κυνική διαπίστωση ότι «έτσι είναι το σύστημα», αλλά να δοκιμάζουν, κάθε μέρα, να το κάνουν λίγο καλύτερο. Χρειάζεται μια δημοσιογραφία που να μη μεταδίδει απλώς αυτό που συμβαίνει, αλλά να αναρωτιέται: πώς μπορεί να πάει αλλιώς;
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι μόνο τι Αντιπολίτευση θέλουμε, αλλά και τι Αντιπολίτευση ανεχόμαστε ως κοινωνία. Αν συνεχίσουμε να επιβραβεύουμε την στόχευση στο θυμικό και την καταγγελτική ρητορική, και να αδιαφορούμε για την ουσία, θα αναπαράγουμε τον φαύλο κύκλο πολιτικής απαξίωσης. Αν, όμως, απαιτήσουμε να σταθεί στο ύψος της ευθύνης της – και αν οι λειτουργοί της δημοσιογραφίας συμβάλλουν προς αυτό απαιτώντας και καλλιεργώντας διάλογο ουσίας αντί για συγκρούσεις – τότε ίσως καταφέρουμε να αναβαθμίσουμε συνολικά το επίπεδο της κοινωνίας μας, της δημοκρατίας μας.
Το ερώτημα δεν είναι αν διαφωνούμε με τον κόσμο – όλοι λίγο-πολύ διαφωνούμε. Το πραγματικό ερώτημα είναι: τι είμαστε πρόθυμοι να οικοδομήσουμε στην θέση του; Εκεί φαίνεται η διαφορά ανάμεσα στο θράσος και την αληθινή τόλμη. Εκεί όπου αρχίζει η ατομική και συλλογική πράξη. Εκεί όπου αρχίζει –και ποτέ δεν τελειώνει– ο μόνος νόμος που ορίζει την ανθρώπινη πολιτεία και συνύπαρξη: το ήθος.
Η δημοσιογραφία, η παιδεία, οι θεσμοί – όλοι κρίκοι μιας αλυσίδας που πρέπει να ξαναχτιστεί για να αντέχει την πίεση της παραπληροφόρησης, της συνωμοσιολογίας, της πόλωσης. Αλλά κι εμείς, ως πολίτες, οφείλουμε να αναλάβουμε τον πιο δύσκολο ρόλο: να μη βολευόμαστε σε έτοιμες βεβαιότητες, να αντέχουμε την πολυπλοκότητα, να μη φοβόμαστε τη διάψευση όσων νομίζαμε δεδομένα.
Η ευθύνη είναι η απόλυτη έκφραση της ελευθερίας, γιατί μόνο όποιος αναλαμβάνει τις συνέπειες των επιλογών του μπορεί πραγματικά να θεωρηθεί ελεύθερος. Είναι, επίσης, η ίδια η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως εύστοχα έχει τεθεί: «Είμαστε οι επιλογές μας». Κάθε μας απόφαση δεν είναι μόνο πράξη ατομική – είναι ταυτόχρονα δήλωση του κόσμου που θέλουμε να ζήσουμε, της κοινωνίας που επιθυμούμε να οικοδομήσουμε.
Γιατί, άραγε, ένα σύστημα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο εθνική είδηση; Γιατί να μην είναι μια οργανωμένη, ήρεμη διαδικασία, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες κι όχι ένα δημόσιο θέαμα που φορτώνει επιπλέον άγχος σε όσους δοκιμάζονται πιο σκληρά από όλους; Τι κερδίζουμε από όλο αυτό το «θεατρικό δρώμενο»; Και τι θα κερδίζαμε αν το αντιμετωπίζαμε για αυτό που είναι: ένα στάδιο, όχι ο μοναδικός δείκτης της αξίας ενός νέου ανθρώπου.
Δεν χρειάζεται να αντιγράψουμε μηχανικά άλλες χώρες – αλλά μπορούμε να μάθουμε από καλές πρακτικές και να τις προσαρμόσουμε στις δικές μας ανάγκες. Το θέμα είναι να αλλάξουμε νοοτροπία: να δίνουμε αξία στον νέο άνθρωπο χωρίς να τον περνάμε από ψυχοφθόρες Συμπληγάδες και χωρίς να βαφτίζουμε τις εξετάσεις «μοιραία στιγμή» που γίνεται εθνικό σίριαλ κάθε Ιούνιο.
Δεν πρόκειται απλώς για μια εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι ένας καθρέφτης του τρόπου που η ελληνική κοινωνία κατανοεί το μέλλον, την επιτυχία και –τελικά– την αξί...
Be the first to know and let us send you an email when Orthos Logos News posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.
Το πρώτο Ελληνικό περιοδικό Εποικοδομητικής Δημοσιογραφίας...
Ιδέα - Στόχος: Ένα περιοδικό έκφρασης και καλλιέργειας του «Ορθού Λόγου» - συναίρεσης λόγου, αισθήματος και πράξης - ανάπτυξης συλλογισμού, κριτικής σκέψης και προσωπικής ευθύνης στην αντιμετώπιση των καθημερινών κοινωνικών αλλά και ατομικών προβλημάτων… Μια προσπάθεια να βάλουμε τα ‘πράγματα στην θέση τους’, μακριά από τα εύκολα λόγια (λαϊκισμού και δημαγωγίας) που ενθαρρύνουν και υποθάλπουν κάθε ατομική ελαττωματικότητα και αποσαθρώνουν μια κοινωνία. Να αρθρωθούν όσα δεν αρθρώνονται τόσα χρόνια…, για την ουσία του προβλήματος στην χώρα μας (στη χώρα που γέννησε τον ορθό λόγο), για τον πολιτικό, κοινωνικό και ανθρώπινο διάλογο των ημερών μας… Ένα περιοδικό «Εποικοδομητικής Δημοσιογραφίας» που απευθύνεται σε όλους όσοι αναζητούν και επιζητούν την λογική (σκέψη και πράξη) απέναντι στην σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και στο χάος, στο αδιέξοδο του λαϊκισμού. Που θα αναδεικνύει, θα εκφράζει και θα κινητοποιεί την ‘σιωπηλή πλειοψηφία’, με στόχο την επικράτηση του εποικοδομητικού και Ορθού Λόγου – της Λογικής – στην κοινωνία και στην πολιτική… Πρόθεσή μας, μέσω του ορθού-λογισμού (της στάσης δηλ. σύμφωνα με την οποία οι αποφάσεις μας και η λύση των προβλημάτων μας πρέπει να βασίζονται στη λογική), η κατάληξη σε «ορθή πράξη». Σε ενέργειες και δράσεις, σε λύσεις, προς την πραγματική, και την κάθε φορά καλύτερη δυνατή, ωφέλεια του ανθρώπου και της κοινωνικής συμβίωσης (Ορθή σκέψη – ορθός λόγος – ορθή πράξη)… Ένα εξαιρετικό περιοδικό που η κάθε του έκδοση θα αποτελεί γεγονός όχι τόσο για τις ‘ειδήσεις’ του, αλλά μάλλον για τις διαπιστώσεις του, τα σχόλια και τις προτάσεις του, μια έκδοση ‘συλλεκτικής αξίας’ τέτοια που να αξίζει να διατηρείται αποτελώντας ‘σημείο αναφοράς’ στο αρχείο ή στην βιβλιοθήκη ή ακόμη περισσότερο στην ψυχή και την μνήμη του κάθε αναγνώστη… Ένα «στοίχημα» (μένει να κερδηθεί…) ότι υπάρχουν τελικά αρκετοί σ’ αυτόν τον τόπο (και μπορούν να γίνουν πολλοί περισσότεροι) που αναζητούν και επιλέγουν την Λογική και όχι τον παραλογισμό, το Ορθό και το εκλεκτό και όχι το ευτελές και το χυδαίο!
Περιεχόμενο: Μας αφορά ο άνθρωπος και η κοινωνία και κατ’ επέκταση, ως κομμάτια του ενιαίου αυτού συνόλου, η πολιτική και η οικονομία, ο πολιτισμός και η παιδεία, η επιστήμη και η φιλοσοφία, η ιστορία, η τέχνη και η φιλολογία, το περιβάλλον, η ζωή και η υγεία, ο εθελοντισμός και η ανθρωπιστική δράση... Ενημέρωση, στοχασμοί και σχόλια – μελέτη, έρευνα, ανάλυση, επεξεργασία και ορθολογική παρουσίαση προτάσεων και λύσεων – εφ’ όλων των θεμάτων και προβλημάτων που αφορούν την Ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία… Παρουσιαζόμενα με τρόπο «ορθό», εποικοδομητικό, αισιόδοξο και θετικό (θετικής ψυχολογίας), συνθετικό και όχι συγκρουσιακό, ‘διαλεκτικό’ και όχι ‘ρητορικό’, που θα παράγει λύσεις και όχι αντιπαλότητες, ψάχνοντας την αλήθεια και όχι τον εντυπωσιασμό, με γλώσσα ευγενική και αξιοπρεπή, χωρίς επιθετικότητα, φανατισμούς, ρεβανσισμούς, δογματισμούς ή μισαλλοδοξίες, με αίσθηση υπευθυνότητας, υπέρ μιας ‘ηθικής της κατανόησης’ που είναι η ‘ηθική ειρήνευσης’ των ανθρώπινων σχέσεων…
Συντελεστές: Επαγγελματίες και ερασιτέχνες που τασσόμαστε στην προσπάθεια υπέρ της επικράτησης του «Ορθού», της κατανόησης και της λογικής. Δημοσιογράφοι, ερευνητές, σχολιαστές, νοήμονες και επιστήμονες, καλλιτέχνες και στοχαστές, διανοούμενοι και τεχνοκράτες, χωρίς εξαρτήσεις, και πάνω απ’ όλα πραγματικά «νέοι», στον νου και στην καρδιά, που επιχειρούμε να παρέμβουμε χωρίς φόβο αλλά με πάθος στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα…
ΑΡΧΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Το περιοδικό απευθύνεται, εξαρτάται και αναπτύσσεται από τους συνδρομητές- αναγνώστες του και μόνο. Γι’ αυτό η ύπαρξη και η ανάπτυξη του καθορίζεται από την δική τους οικονομική συνεισφορά. Προτιμά να εστιάζει στην ‘διάθεση’ ποιοτικού περιεχομένου στους αναγνώστες του, παρά να ‘διαθέτει’ τους αναγνώστες σε διαφημιστές... Χωρίς εξάρτηση από τις διαφημίσεις δεν χρειάζεται να σκέφτεται ‘ομάδες-στόχους’ ή να προσαρμόζει το περιεχόμενό του αναλόγως. Αντ’ αυτού, όποιος προσυπογράφει το όραμα και την αποστολή του είναι ευπρόσδεκτος να συμμετάσχει. Γιατί βλέπει τους αναγνώστες του ως συμμετέχοντες και τους θεωρεί ως την μεγαλύτερη ανεκμετάλλευτη ‘πηγή γνώσης’ στη δημοσιογραφία… Θέλει να δημιουργήσει μια διαρκή και ουσιαστική σχέση μαζί τους. Θέλει να τους θεωρεί ως μέλη μιας ‘λογικής’ κοινότητας και όχι απλώς καταναλωτές περιεχομένου. Πιστεύει ότι μια μονόδρομη παραγωγού-καταναλωτή σχέση μεταξύ ενός εντύπου και του αναγνωστικού κοινού είναι ‘πράγμα του παρελθόντος’... Ενώ επαγρυπνεί για την εκδοτική-συντακτική του ανεξαρτησία, πιστεύει ότι η ενεργή συμμετοχή του κοινού είναι ζωτικής σημασίας για μια υγιή και ακμάζουσα «εποικοδομητική δημοσιογραφία». Απ’ τους αναγνώστες ζητά την γνώμη και τους ενθαρρύνει να συνεισφέρουν την εμπειρία τους σε συγκεκριμένα θέματα...
