26/11/2025
🖋 Κριτική αναγνώστριας για το βιβλίο Ιμάντες και Μεταποιητές του Αλέξανδρου Σ. Αρδαβάνη.
«Τον Ποιητή δεν τον γνώριζα. Ούτε τον Ιατρό. Μου είπαν πως είναι πολυσχιδής προσωπικότητα. Γιατρός ανθρώπων λαβωμένων και συλλέκτης λυγμών, όσων δίνουν ηρωικά τη μάχη τους σε κάποιο νοσοκομείο. Όμως και γητευτής-μεταποιητής λέξεων που κινδυνεύουν να αφανιστούν σε επιτήδεια νυχόδοντα.
Έτσι, μου εξηγήθηκε το πώς μπορεί ένα βιβλίο να μοιάζει με ατελείωτο πρόλογο ή επίλογο ημιτελή.
»Στις σελίδες του δεν βρίσκεις μόνο σκέψη -βρίσκεις παλμούς μιας καρδιάς που έχει σταθεί δίπλα σε ξένους φόβους, δίπλα σε σώματα που λύγισαν και σε ψυχές που ράγισαν. Ίσως βρίσκεις και ίχνη κάποιου δικού του υπόκωφου πόνου, αυτού που καλύπτεται περίτεχνα, μέσα από διηγήσεις για τις ιστορίες των "άλλων", αλλά και μέσα από παραινέσεις προς τους νέους γιατρούς, οι οποίοι ενσαρκώνουν τα νεανικά ιδεώδη του.
»Η έκφρασή του κινείται ανάμεσα στη λυρικότητα και τη διανοητική ακρίβεια. Αναστοχάζεται πάνω στον ρόλο των επαγγελματιών της Υγείας, των σύγχρονων θεσμών και της παραγωγής γνώσης. Μεταμορφώνει τεχνικούς όρους σε ποιητικές μεταφορές, με τον τρόπο που η ζωή μάς μεταμορφώνει και μάς μετατοπίζει. Προσπαθεί να αναμετρηθεί με το Νόημα των λέξεών του, να αντέξει, να παραμείνει άνθρωπος και να περισώσει ό,τι μπορεί από την εσωτερική του καθαρότητα, μέσα σε έναν χώρο που συχνά συνθλίβει τη δική του ευαισθησία.
»Γράφει από το βάθος ενός βλέμματος που είδε τα ιδεώδη της νιότης του να εξαϋλώνονται, μέσα στον δαιδαλώδη μηχανισμό που κινεί το σύστημα υγείας, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, εκείνος πορεύεται έχοντας πάντα δίπλα του τον πατέρα του που χάθηκε, αλλά εξακολουθεί να τον οδηγεί σαν αόρατη πυξίδα.
»Χρησιμοποιώντας τρόπο άλλοτε συμβολικό, άλλοτε μεταφυσικό κι άλλοτε ρεαλισμό που σοκάρει, δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί από τον αμύητο -όπως εγώ- αναγνώστη, χωρίς να δημιουργούνται ερωτηματικά. Πόσο μάλλον, όταν το έργο προέρχεται από έναν νου εξεγερμένο, από κόπο καρδιάς κι από έναν πόνο υπόκωφο, από εκείνους που σε στιφίζουν ισόβια.
»Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται ως άτολμος Γιατρός. Αυτό με έκανε να σκεφτώ πως ίσως, το ενδιάμεσο βήμα μεταξύ Τόλμης και Ατολμίας είναι η θέληση για Αποκοτιά. Η Αποκοτιά που αψηφά τη θύελλα και συντρίβει τις απελπισίες και τις λύπες, κατορθώνει το ακατόρθωτο και δίνει ελπίδα στο μάταιο που ραγίζει απαλά μέσα στις θύμησες των ανθρώπων. Όπως η μητέρα μου, που με ένα γενναίο σάλτο, πέρασε στην παντοτινή Μνήμη.
»Πρώτα διαβάζω και μετά κλείνω τα μάτια "ξαναδιαβάζοντας" με την ψυχή. Και νιώθω πως επιστρέφουν στη ζωή οι απόντες μου. Και νιώθω τις λέξεις σαν ζεστή ηλιαχτίδα που ξεγλίστρησε από κάποια χαραμάδα, σαν ήχο μακρινό από παίξιμο άρπας, σαν φύσημα ανέμου που φυσά προς όλες τις κατευθύνσεις αναποφάσιστος, σαν χαμόγελο της νιότης, σαν μπόρα δακρύων, σαν ήλιου γέρμα που αχνοβάφει τη θάλασσα στα χρώματα του ονείρου. Σαν φως που χαμηλώνει αλλά δε σβήνει ποτέ.
»Μπερδεύω χρόνια το αληθινό με την ψευδαίσθηση, αλλά θαρρώ, πως αληθινός ποιητής είναι εκείνος που δεν ξεμακραίνει από την ψυχή του. Που ακουμπά την Τέχνη του απαλά σε άγονο έδαφος και αφήνει τις βροχές να την ποτίσουν και τους ήλιους να την χαϊδέψουν - και να φυτρώσουν διάσπαρτες και ελεύθερες σαν άνθη της πέτρας οι λέξεις. Να περιπλανηθούν με τη φωνή του Ποιητή -σιωπηλές και αιώνιες- σε αστροσκονισμένα βάθη.
ΥΓ: Ευχαριστώ τις εκδόσεις Γκοβόστη για τη φιλοξενία της βιβλιοκριτικής μου.
Μια Αναγνώστρια»
🛒 Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.govostis.gr/product/28387/imantes-kai-meta-poiites.html
