24/09/2025
Κάθε μέρα παρουσιάζουμε και μια παλιότερη έκδοσή μας.
Το 2017 κυκλοφόρησε το βιβλίο της Ελισάβετ Χρονοπούλου «Ο έτερος εχθρός».
Κρατικό Βραβείο Διηγήματος
Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών
Η συγγραφέας κερδίζει το στοίχημα της γραφής όχι μόνο με το διαχρονικό θέμα της, αλλά και με το ζεστό ύφος της, τη ζυγισμένη έκφραση και την ισορροπημένη αφήγηση. Το διηγήματά της –στην πυκνότητά τους– συναιρούν με τέτοιο τρόπο το παρόν που αφηγείται και το παρελθόν που γίνεται αντικείμενο αφήγησης, ώστε να εξάγεται αβίαστα η ντροπή, η μετάνοια ή μη κ.ά. την οποία δεν σβήνει η απόσταση.
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, Book Press
Η Χρονοπούλου θέτει ερωτήματα απ’ αυτά που ποτέ δεν χάνουν την αξία τους.
Ευγενία Μπογιάνου, Αυγή
Σπανίως κάθε επόμενη ιστορία σε ένα βιβλίο είναι καλύτερη από την προηγούμενη, συνήθως τα καλά κομμάτια είναι μπροστά και μετά όλο και αδυνατίζει το πράγμα. Με το βιβλίο της Ελισάβετ Χρονοπούλου συμβαίνει το αντίθετο ή μάλλον και οι δέκα ιστορίες είναι τόσο δυνατές που δεν ξέρεις -αν σε ρωτήσουν- ποια από όλες να διαλέξεις.
Αργυρώ Μποζώνη, ελ culture
Ο έτερος εχθρός είναι ο φόβος, συλλογίζεται η Χρονοπούλου, το αίσθημα της συντριπτικής ανασφάλειας που οδηγεί στην ηθική εκμηδένιση του ατόμου, στην εξοικείωσή του με το κακό, στην παραδοχή της ισχύος του. Ελάχιστοι από τους ήρωές της αντιστέκονται στην αποθηρίωση της απελπισίας. Οι περισσότεροι γίνονται βορά της εποχής τους, επιχειρώντας να αποσείσουν την ευθύνη για την παραβίαση του ηθικού νόμου μέσα από την προάσπιση μιας αίολης δικαιοσύνης. Τα συνειδησιακά αδιέξοδα αναρριπίζουν την παρωχημένη θεματολογία, την οποία επίσης αναζωογονεί η αφηγηματική ευρηματικότητα της Χρονοπούλου.
Λίνα Πανταλέων, Καθημερινή
***
Το κείμενο του οπισθοφύλλου:
Μπροστά η Φιλίτσα και πίσω εγώ, ανηφορίσαμε για το σπίτι.
Δεν βγάλαμε μιλιά σ’ όλο τον δρόμο γιατί ένα πράγμα μόνο ήταν να πούμε κι αυτό δεν θα το λέγαμε ποτέ ο ένας στον άλλον, ποτέ πια όσο ζούσαμε, και πράγματι, ποτέ δεν το ’παμε. Μας έφτανε που, όταν θα ξημέρωνε η μέρα και θα πηγαίναμε στον μπακάλη με το δελτίο, θα παίρναμε τρεις μερίδες ψωμί κι όχι δύο […].
Τίποτ’ άλλο δεν θυμάμαι από κει και πέρα.
Ζήσαμε.
Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Αθήνα, εκτός απ’ τον ίδιο τον κατακτητή, οι ήρωες των δέκα ιστοριών αντιμετωπίζουν κι έναν διαφορετικό εχθρό: Κάτω απ’ το κράτος της πείνας και του τρόμου, απειλείται η συλλογική ηθική υπόσταση. Βλέπουν να καταλύεται γύρω τους ό,τι συνιστά την έννοια του «ανθρώπινου». Βλέπουν τους γύρω ή και τον εαυτό τους να οπισθοδρομούν σε βαθμίδες πρωτογονικές.
Επιβίωσαν.
Το τίμημα της επιβίωσης το κράτησαν μέσα τους, ένα μυστικό που το βάρος του συνόδευσε την υπόλοιπη ζωή τους. Για να μπορέσουν να συνεχίσουν, άλλοι χρειάστηκε να το ξεχάσουν, άλλοι να το ξορκίσουν, άλλοι να το ανασκευάσουν.
Ε.Χ.
***
Η Ελισάβετ Χρονοπούλου γεννήθηκε το 1961 στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο. Από το 1985 εργάζεται ως σκηνοθέτις, σεναριογράφος και μοντέζ. Έχει σκηνοθετήσει τις κινηματογραφικές ταινίες: Μικρή Άρκτος (2015), Ο Αννίβας προ των Πυλών (2011), Ένα τραγούδι δε φτάνει (2003), Χτες το απόγευμα (1998), Να που γίνεται (1995). Από τις τηλεοπτικές σκηνοθεσίες της ξεχωρίζει το ντοκυμαντέρ Πολιτικός εγκλεισμός στην Ελλάδα του 20ού αιώνα (Παρασκήνιο, ΕΡΤ 1998).
Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο της «Φοράει κοστούμι» και ετοιμάζεται το «Επί σκοπώ πλουτισμού».