23/12/2025
«Καλημέρα, κυρία Ελένη;» Η φωνή ήταν γυναικεία, νεανική, με μια ελαφριά προφορά, ίσως από τη Βόρεια Ελλάδα. Το κινητό χτυπούσε επίμονα, ενώ τα χέρια μου ήταν ακόμα βρεγμένα από το πλύσιμο των πιάτων. «Ναι, μιλάτε με την Ελένη. Ποια είστε;» ρώτησα, προσπαθώντας να θυμηθώ αν είχα ξεχάσει κάποιο ραντεβού ή αν ήταν κάποια μαμά από το σχολείο του μικρού.
«Σας παρακαλώ, μην κλείσετε. Είναι σημαντικό. Έχω παιδί με τον άντρα σας.»
Στην αρχή νόμιζα ότι άκουσα λάθος. Μετά σκέφτηκα ότι κάποιος μου κάνει κακόγουστη φάρσα. Αλλά η φωνή της δεν έτρεμε, δεν γελούσε. Ήταν σταθερή, σχεδόν θλιμμένη. «Τι είπατε;» ψιθύρισα, νιώθοντας το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου.
«Σας ζητώ συγγνώμη που σας το λέω έτσι. Δεν ήθελα να σας πληγώσω, αλλά δεν μπορώ άλλο να ζω στο ψέμα. Ο Γιάννης είναι ο πατέρας της κόρης μου.»
Έκλεισα τα μάτια. Ο Γιάννης. Ο άντρας μου εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Ο πατέρας των δύο παιδιών μας. Ο άνθρωπος που πίστευα ότι ήξερα καλύτερα από τον καθένα. Πόσες φορές είχαμε μιλήσει για ειλικρίνεια; Πόσες φορές είχαμε γελάσει με τα «μυστικά» των άλλων ζευγαριών;
«Δεν σας πιστεύω», κατάφερα να πω, αν και μέσα μου κάτι είχε ήδη σπάσει. «Αν θέλετε να μιλήσουμε, ελάτε να τα πείτε μπροστά του.»
Η γυναίκα συμφώνησε αμέσως. «Όποτε θέλετε. Δεν έχω τίποτα να κρύψω.»
Έκλεισα το τηλέφωνο και στάθηκα ακίνητη στη μέση της κουζίνας. Τα παιδιά έπαιζαν στο σαλόνι, γελούσαν αμέριμνα. Ένιωσα ξαφνικά ξένη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Το βράδυ, όταν ο Γιάννης γύρισε από τη δουλειά, τον περίμενα στην κουζίνα. «Πρέπει να μιλήσουμε», του είπα χωρίς να τον κοιτάξω στα μάτια.
«Τι έγινε;» ρώτησε ανήσυχος.
«Με πήρε μια γυναίκα τηλέφωνο. Μου είπε ότι έχει παιδί μαζί σου.»
Η σιωπή του κράτησε αιώνες. Τον κοίταξα και είδα στα μάτια του κάτι που δεν είχα ξαναδεί: φόβο και ντροπή.
«Ελένη…» ψιθύρισε, «ήθελα να σου το πω… Δεν ήξερα πώς…»
«Πόσο καιρό;»
«Τρία χρόνια.»
Ένιωσα να καταρρέω. Τρία χρόνια ψέματα. Τρία χρόνια που κοιμόταν δίπλα μου και κάθε πρωί με φιλούσε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
«Γιατί;» φώναξα. «Γιατί σε εμάς; Στα παιδιά μας;»
«Δεν ξέρω… Ήταν μια στιγμή αδυναμίας… Δεν την αγαπάω… Εσένα αγαπάω…»
Τα λόγια του με πλήγωναν περισσότερο από την ίδια την προδοσία. Γιατί αν με αγαπούσε, γιατί το έκανε; Γιατί δεν μου είπε τίποτα;
Τις επόμενες μέρες ζούσα σαν φάντασμα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Η μητέρα μου με πήρε τηλέφωνο: «Τι έχεις, κορίτσι μου; Ακούγεσαι χάλια.» Δεν ήξερα τι να της πω. Πώς να της εξηγήσω ότι ο γαμπρός της είχε άλλη οικογένεια;
Ο πατέρας μου, αυστηρός και παραδοσιακός, θα έλεγε: «Να τον διώξεις! Δεν αξίζει!» Αλλά εγώ δεν ήξερα τι ήθελα. Τα παιδιά μας; Τι θα τους έλεγα; Ότι ο μπαμπάς τους έχει άλλη κόρη;
Μια μέρα χτύπησε το κουδούνι. Ήταν εκείνη η γυναίκα – η Μαρία – με ένα κοριτσάκι στην αγκαλιά της. Το παιδί είχε τα μάτια του Γιάννη.
«Δεν ήρθα για να σας χαλάσω το σπίτι», είπε η Μαρία χαμηλόφωνα. «Αλλά η μικρή έχει δικαίωμα να ξέρει ποιος είναι ο πατέρας της.»
Κοίταξα το κοριτσάκι και ένιωσα ένα κύμα θυμού και λύπης μαζί. Δεν έφταιγε εκείνη για τίποτα.
👇 Η συνέχεια της ιστορίας σε περιμένει στα σχόλια ⬇
