10/08/2025
«Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ μαζί μας;» Η φωνή μου ακούστηκε πιο απότομη απ’ όσο ήθελα, αλλά δεν άντεχα άλλο τη σιωπή της. Η Μαρία, η μέλλουσα νύφη μου, σήκωσε το βλέμμα της από το κινητό και με κοίταξε με εκείνο το αινιγματικό, σχεδόν αδιάφορο ύφος της. «Έχω διάβασμα, κυρία Ελένη. Και δουλειά. Δεν είναι πάντα εύκολο.»
Το τραπέζι της Κυριακής, που κάποτε ήταν γεμάτο γέλια και φωνές, τώρα είχε γίνει πεδίο μάχης. Ο γιος μου, ο Νίκος, καθόταν δίπλα της, με τα χέρια σταυρωμένα και το βλέμμα χαμηλωμένο. Η μικρή μου κόρη, η Σοφία, προσπαθούσε να σπάσει τον πάγο με αστεία που κανείς δεν άκουγε. Ο άντρας μου, ο Παναγιώτης, είχε βυθιστεί στην εφημερίδα του, προσποιούμενος πως δεν καταλάβαινε τίποτα.
Η Μαρία μπήκε στη ζωή μας πριν δύο χρόνια. Ο Νίκος την έφερε ένα βράδυ στο σπίτι, με μάτια που έλαμπαν από περηφάνια. «Η Μαρία είναι ξεχωριστή», μου είπε τότε. Κι εγώ προσπάθησα να τη δω έτσι. Αλλά κάθε φορά που προσπαθούσα να της μιλήσω, εκείνη κρατούσε αποστάσεις. Δεν ήθελε να μοιραστεί τίποτα προσωπικό, δεν γελούσε με τα αστεία μας, δεν έλεγε ποτέ «ναι» σε μια βόλτα ή μια εκδρομή.
«Μαμά, άφησέ την ήσυχη», μου είπε ο Νίκος μια μέρα που προσπάθησα να την καλέσω για καφέ. «Έχει πολλά στο κεφάλι της.» Αλλά εγώ ήξερα πως κάτι άλλο συνέβαινε. Ήμουν σίγουρη πως δεν της άρεσα. Πως ίσως θεωρούσε πως δεν είμαι αρκετά καλή για να γίνω η πεθερά της.
Οι φίλες μου έλεγαν να κάνω υπομονή. «Οι νέες κοπέλες είναι αλλιώς σήμερα», μου έλεγε η κυρία Κατερίνα από τον πάνω όροφο. «Δεν θέλουν πολλά-πολλά με τις πεθερές.» Αλλά εγώ θυμόμουν τη δική μου πεθερά – σκληρή γυναίκα, αυστηρή, αλλά πάντα παρούσα. Εγώ είχα ορκιστεί να μην γίνω ποτέ σαν εκείνη.
Ένα βράδυ, καθώς μάζευα τα πιάτα από το τραπέζι, άκουσα τη Μαρία να μιλάει ψιθυριστά στο τηλέφωνο. «Δεν αντέχω άλλο αυτή την πίεση… Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό…» Η καρδιά μου σφίχτηκε. Μήπως έφταιγα εγώ; Μήπως η επιμονή μου να την εντάξω στην οικογένεια την έκανε να νιώθει ξένη;
Την επόμενη μέρα αποφάσισα να της μιλήσω ανοιχτά. Την κάλεσα για καφέ στο μπαλκόνι. Έβρασα ελληνικό καφέ – όπως τον πίνει ο Νίκος – και της τον πρόσφερα με ένα μικρό κουλουράκι.
«Μαρία, ξέρω πως ίσως σε πιέζω χωρίς να το θέλω», της είπα χαμηλόφωνα. «Απλώς θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα. Να σε νιώσω δική μας.»
Με κοίταξε για πρώτη φορά στα μάτια χωρίς να αποστρέψει το βλέμμα της.
«Δεν είναι εύκολο για μένα», ψιθύρισε. «Η δική μου οικογένεια… δεν ήταν ποτέ ενωμένη. Δεν ξέρω πώς να είμαι μέλος μιας οικογένειας που αγαπιέται τόσο πολύ.»
Ένιωσα ένα κύμα συμπόνιας να με πλημμυρίζει. Θυμήθηκα τα δικά μου παιδικά χρόνια – τις φωνές του πατέρα μου, τη μοναξιά της μητέρας μου. Κανείς δεν ξέρει τι κουβαλάει ο άλλος.
Από εκείνη τη μέρα προσπάθησα να αλλάξω προσέγγιση. Δεν την πίεζα πια να συμμετέχει σε όλα. Της άφηνα χώρο, αλλά πάντα της έδειχνα πως είναι ευπρόσδεκτη. Κάποιες φορές ερχόταν μόνη της στην κουζίνα και με ρωτούσε για συνταγές ή για τη δουλειά μου στο σχολείο.
Όμως οι εντάσεις δεν έλειψαν. Η Σοφία ζήλευε που ο Νίκος περνούσε τόσο χρόνο με τη Μαρία και όχι μαζί μας. Ο Παναγιώτης γκρίνιαζε πως το σπίτι είχε αλλάξει ατμόσφαιρα. Κάποια βράδια έκλαιγα σιωπηλά στο μαξιλάρι μου, νιώθοντας πως χάνω τον γιο μου και πως τίποτα δεν θα είναι ποτέ όπως πριν.
Ένα βράδυ του Αυγούστου, καθώς όλοι είχαν κοιμηθεί, βγήκα στο μπαλκόνι και βρήκα τη Μαρία να κάθεται μόνη της, κοιτώντας τα φώτα της πόλης.
👇 Ρίξε μια ματιά στα σχόλια για τη συνέχεια 👇
