Ασπίδα ΚΠ

24/10/2025

Πόση αληθεια!!!

Οταν παραπονιουνται για τα αδέσποτα και από που ξεφυτρωσαν να τους βάζετε να διαβάζουν αυτό.....

Ημερολόγιο ενός σκύλου….

1η εßδοµάδα. Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας.Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου…

1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.

4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.

5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό.. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι’ αυτό!

8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος… Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!

12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!

13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ’ όσα µου συµßαίνουν.

15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα… Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου..

16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» – γάßγισα. Με ξέχασαν… Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!

17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».

18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και, έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.

19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είµαι πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου..

Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε.. Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και ειπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα.

Ενώ αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».

«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».

Κοινοποιηστε, στείλτε το όπου µπορείτε. Όχι µόνον σ’ αυτούς που θα συγκινηθουν , αλλά κυρίως σ’ αυτούς που κάποτε ίσως και να εγκατέλειπαν ένα σκυλί στον δρόµο…

*ανάρτηση από Παύλος Τζηκας*

03/10/2025

για τα κεντρικά.
Σε περιμένουμε 💜🐾

21/08/2025

Με τον χρήστη Animal-Cemetery – Μόλις διακρίθηκα ως ένας από τους κορυφαίους θαυμαστές! 🎉

19/08/2025

– Να τον αναισθητοποιήσουμε; – ρώτησα με σφίξιμο.

– Ναι, – επέμεινε η ιδιοκτήτρια, – δεν τον θέλω πια.

Το κουτάβι με τράβαγε από τη ποδιά με τα γερά του δόντια. Στα λαμπερά, παιχνιδιάρικα μάτια του δεν υπήρχε ίχνος άγχους. Δεν φοβόταν τις παράξενες μυρωδιές του ιατρείου, τον άγνωστο στον λευκό φόρεμα και την ίδια που αποφάσισε να τον ξεφορτωθεί με τον πιο ακραίο τρόπο.

– Μα δεν έχει κανένα πρόβλημα υγείας ή επιθετικότητας, – προσπάθησα να την πείσω.

– Και λοιπόν; Δεν τον θέλω!

Η αλήθεια ήταν βαθιά θαμμένη. Το κουτάβι δεν ήταν καθαρόαιμο και δεν ήταν και όμορφο. Στα έξι του μήνες, όλα τα κουτάβια δείχνουν λίγο άκομψα καθώς χάνουν τα γλυκά παιδικά τους χαρακτηριστικά και δεν έχουν ακόμη μεγαλώσει πλήρως. Το αγοράσανε από την αγορά ως γκρίφον – ένα μικρό σκυλάκι με κοντό ρύγχος, σκληρό τρίχωμα και χαρούμενη προσωπικότητα.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τα είχε, αλλά πλέον είχε ξεπεράσει κατά πολύ το μέγεθος ενός γκρίφον και πλησίαζε σε μέγεθος μέσου σκνάουζερ. Το μεγάλο κάτω σαγόνι με προβολή έδινε του σκύλου εμφάνιση μποξέρ, ενώ τα τεράστια αυτιά, το ένα όρθιο, το άλλο κρεμαστό, θύμιζαν αυτιά ποιμενικού. Το σκληρό τρίχωμα ξεφτίλαγε προς κάθε απρόσμενη γωνία. Αν τον έβαζαν σε διαγωνισμό "άσχημος σκύλος", θα ήταν σίγουρα στην πρώτη πεντάδα.

– Ήθελα ένα μικρό σκυλί, – συνέχισε η γυναίκα, γκρινιάζοντας, – και μου έδωσαν αυτό το τέρας.

– Καθαρές ράτσες δεν αγοράζονται απλώς από την αγορά, – είπα σκοτεινά.

– Το ξέρω! Και ξέρετε πόσο κοστίζουν στα εκτροφία;

– Το ξέρω, – απάντησα με θυμό στη φωνή.

Ξεκίνησα να σκέφτομαι. Υπήρχαν τρεις επιλογές. Η πρώτη, πολύ δελεαστική: να την περιλούσω με πράσινη μπογιά και να την κάνω να υποφέρει για μια βδομάδα. Όμως, θα προκαλούσε αστυνομικά θέματα και προβλήματα στην κλινική. Η δεύτερη λύση ήταν πιο ήπια: απλά να της πω ψυχρά ότι δεν θα αναισθητοποιήσουμε υγιή ζώα. Όμως εκείνη θα έβρισκε άλλη κλινική ή θα το πετούσε στον δρόμο. Και ήταν Ιανουάριος. Η τρίτη επιλογή ήταν η πιο δύσκολη. Στεναχώρησα και κάλεσα το καταφύγιο ζώων.

– Γεια σου, Σβιέτα. Θα βρεις καινούριο αφεντικό για το κουτάβι; Έξι μηνών, μοιάζει με μίξη μποξέρ και τεριέ, άσχημο σαν κι εμένα μετά νυχτερινή βάρδια, αλλά φιλικό.

Θα στείλω φωτογραφία. Μπορείς να το πάρεις σπίτι σου; Τι, πάλι γεμάτο; Οκ, ας μείνει εδώ προσωρινά. Γρήγορα όμως, ο διευθυντής δεν το θέλει.

Μετά την κλήση, κοίταξα την ιδιοκτήτρια. Με κοίταζε έκπληκτη. "Δεν θα δώσει εύκολα το σκυλί", σκέφτηκα. "Πρέπει να βρω τρόπο."

– Λοιπόν, – η φωνή μου ήταν πιο παγερή κι από παγωμένο τζάμι, – δεν μπορώ να τον αναισθητοποιήσω, αλλά επειδή τώρα είναι γιορτές, η τιμή θα είναι διπλή. Θα πρέπει επίσης να πληρωθούν για αποκομιδή σώματος, αποτέφρωση και φύλαξη στο ψυγείο. Η μεταφορά θα γίνει τη Δευτέρα. Καταλαβαίνεις, γιορτές…

– Τι; Τι θράσος είναι αυτό; – τα χείλη της στρίφτηκαν σ’ ένα πρόσωπο απορίας.

– Συμφωνώ, είναι θράσος, – απάντησα. – Αλλά δεν εγώ καθορίζω τις τιμές. Οπότε, για να γλιτώσεις χρήματα, σου προτείνω να υπογράψεις άρνηση παραλαβής. Θα το στείλω στο καταφύγιο όπου θα βρουν καινούριο αφεντικό.

– Καινούριο αφεντικό; – τα μάτια της βγήκαν απ’ τις κόγχες. – Ποιος θα τον θέλει, τέτοιο άσχημο;

– Μήπως, – μια λάμψη υποψίας στα μάτια της, – είναι κάποιο σπάνιο είδος; Και θα τον πουλήσεις ακριβά;

Πέρασε η σκέψη να πιάσω το μπουκαλάκι με την πράσινη μπογιά, αλλά μέσα μου άκουσα: "Ήρεμα... επαγγελματίας είσαι! Δεν μπορείς να πετάς τον κόσμο από το παράθυρο ή να βρίζεις."

– Μπορείς να τον πουλήσεις στην αγορά, – είπα. – Έχει κάνει εμβόλια;

– Τι εμβόλια; – ζαλίστηκε, δεν καταλάβαινε.

Δεν μπορούσε να καταλάβει πως εγώ ήθελα απλά να σώσω το σκυλί από ανθρωπιστικούς λόγους και έψαχνε να βρει κόλπο. – Πρέπει να πληρώσω για εμβόλια; Χωρίς αυτά δεν μπορεί να τον πουλήσω;

– Δοκίμασε, – απάντησα αδιάφορα. – Θέλεις πρόστιμο αν συμβεί κάτι.

– Όχι! – έβγαλε το κολάρο, το πέταξε στη τσάντα και σπρώχνοντας το σκυλάκι προς το μέρος μου φώναξε:

– Πάρτε το τέρας! Μου κατέστρεψε τα έπιπλα. Τι πρέπει να υπογράψω;

Τράβηξα φωτογραφίες και τις έστειλα στη Σβιέτα. Υποσχέθηκε να βάλει το κουτάβι αμέσως στη σελίδα του καταφυγίου. Το τάισα και το έβαλα σε κλουβί του νοσοκομείου. Δεν ήρθαν άλλοι επισκέπτες, κάθισα αναπαυτικά, παρακολουθούσα την είσοδο και άρχισα να τραγουδώ. Έχω τη συνήθεια να φτιάχνω διάθεση με τραγούδι. Δύο – τρία ρομάντζα με βαρύτονο και η ζωή γίνεται υποφερτή. Το πιο σημαντικό: παρακολουθώ την πόρτα για να μην τρομάξουν οι πελάτες.

– Ου – ου – ο πρωί είναι σκοτεινός… – τραγούδησα.

– Γαύγισμα! – άκουσα από το κλουβί.

– Καλά, ξέρεις να τραγουδάς; – εντυπωσιάστηκα. – Λοιπόν, έχεις όνομα. Καλό! Τραγουδήστε μαζί!

Τραγουδήσαμε το «Πρωί», μετά το «Μαύρο κοράκι» και στο «Θα βγω στο χωράφι με το άλογο» πήγαμε τόσο καλά που δεν πρόσεξα την πόρτα να ανοίγει. Τα χειροκροτήματα μου έκαναν το αίμα να παγώσει.

– Μπράβο! – ανασαίνοντας στα γέλια, ο παππούς που είχε μπει ήταν ο φίλος μου, πελάτης κι ιατρός – ο Αλέξανδρος Ιβάνοβιτς, για τους φίλους Σούρικ.

– Σούρικ, με τρόμαξες!

– Εσύ με τρομάζεις! Περπατούσα κι άκουσα το ουρλιαχτό! Νόμισα ότι τρελάθηκες. Ήρθα να δω αν χρειάζεσαι επαγγελματική βοήθεια.

– Χρειάζομαι! Μπορείς να φιλοξενήσεις ζώο για μια-δυο εβδομάδες; Στο καταφύγιο δεν έχω πια χώρο.

– Χμ, αδέξια πρότεινα... Μετά το θάνατο του Μουχτάρ, δεν παίρνω σκύλους...

Πέρυσι θάψαμε τον Μουχτάρ με το Σούρικ. Ο σκύλος πήρε μαζί του μισή καρδιά του αφεντικού του. Όμως το κουτάβι έπρεπε να βρει μέρος, και η φωνή μου πήρε τις παρακλητικές νότες.

– Μόνο προσωρινά! Μέχρι να αδειάσει χώρος. Σαν ασθενής που «πρέπει» να βρει κρεβάτι στη θεραπεία.

– Μη μου μιλάς για κρεβάτια! Μην μου θυμίζεις τη δουλειά, αυθεντικός Αϊμπολίτ! Τι ράτσα είναι; Κακόγουστο φαίνεται...

– Σπάνια! Μοναδικό δείγμα. Δεν ήθελαν να τον αναισθητοποιήσουν.

– Και τον ξαναάφησες;

– Ξανά.

– Καλός είσαι, Αϊμπολίτ!

– Όχι και τόσο. Ποτέ δεν τον περιλούσα με πράσινη μπογιά. – Λοιπόν, πάρε το, ημέρα δύο, όχι παραπάνω. Πώς τον λέτε;

– Καλό! Καλό το όνομα. Μπορείς και να βρεις άλλο.

– Γιατί; Ταιριάζει. Έχετε λουρί;

– Θα βρούμε κάτι. Τα πήρε όλα μαζί της.

– Η γυναίκα αυτή είναι φαινόμενο! Εντάξει, βάλε το τώρα. Τι τραγουδούσατε μαζί;

– «Θα βγω νύχτα στο χωράφι με το άλογο!»

– Θα δοκιμάσω κι εγώ. Αλλά θυμήσου: μόνο μια βδομάδα! Μόλις αδειάσει χώρος, τηλεφώνησε!

Μέρες μετά, όταν άδειασε κρεβάτι, πήρα τον Σούρικ:

– Ξέρεις, νομίζω καλύτερα να τον κρατήσω. Δεν τον πουλάω με τίποτα. Κάνουμε βραδινές συναυλίες! Η γυναίκα γελάει τόσο που σχεδόν δεν το έκανε μετά τον θάνατο του Μουχτάρ. Παρόλο που άσχημος, είναι τόσο αστείος! Φέρνει παντόφλες, χορεύει, καταλαβαίνει κάθε λέξη! Ξέρεις, κατασπάραξε όλα τα σκαμπό, αλλά δεν πειράζει. Τα εγγόνια έρχονται σχεδόν κάθε μέρα, ενώ πριν μια φορά το μήνα! Ευχαριστώ φίλε!

άφησα το τηλέφωνο και κοίταξα από το παράθυρο. Χιόνι έπεφτε και τα φωτάκια της Πρωτοχρονιάς στη κάσα άστραφταν αχνά. Τα θαύματα συμβαίνουν όταν δεν τα περιμένεις… Ένα σωσμένο κουτάβι, ένας γέρος χαμογελαστός, κι εγώ – ένας τυχαίος κτηνίατρος που ένωνε αυτές τις ζωές. Πόσο καλά τα έφερε η μοίρα! Χτύπησε το σταθερό. Το σηκώσε η βοηθός μου, Μίλα.

– Κτηνιατρική κλινική, καλημέρα. Ναι, σήμερα δουλεύουμε. Φυσικά, φέρτε το. Όχι, δεν μπορώ να πω τίποτα από το τηλέφωνο, θα δούμε επιτόπου.

Ξεκόλλησα από το ειδυλλιακό θέαμα των νιφάδων και κοίταξα τη Μίλα.

– Ατύχημα. Σκύλος. Πιθανότατα κάταγμα.

– Ετοίμασε το χειρουργείο, Μίκολα. Σήμερα είναι μια καλή μέρα. Ας μην τη χαλάσουμε.

18/08/2025

Είναι καλό να έχετε γύρω σας γάτες.
Θα αισθανθείτε αμέσως καλύτερα.

Όταν νιώσω άσχημα, τις παρατηρώ
και το κουράγιο μου επιστρέφει.

Είναι λυτρωτές. Είναι σωτήρες.
Όσο πιο πολλές γάτες έχετε,
τόσο περισσότερο θα ζήσετε.

Δεν παραπονιούνται,
δεν ανησυχούν, περπατούν
με μια απίστευτη υπερηφάνεια,
κοιμούνται με μια άμεση απλότητα.

Στην επόμενη ζωή μου
θα ήθελα να είμαι γάτα.

Τσαρλς Μπουκόφσκι
Σαν σήμερα, το 1920, γεννήθηκε.