
20/07/2025
Αὐτὸ τὸ «νομίζω» μεταμόρφωνε
κάθε λόγο τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ
σὲ ἕνα μυστικὸ διάλογο μὲ τὴν Ἐκκλησία,
μὲ τὴν κοινωνία τῶν προσώπων.
Γιʹ αὐτὸ ἐνῷ μιλοῦσε συνήθως
σὲ μεγάλα ἀκροατήρια,
εἶχες τὴν αἴσθηση πὼς ἀπευθυνόταν
σὲ ἐσένα προσωπικά.
Ἀναζητοῦσε τὶς ἀντιδράσεις ἐκείνων
ποὺ τὸν ἀκούγαμε, τὴν ἐπιδοκιμασία,
τὴν ἀπορία, τὴν ἀμφισβήτηση·
τὴν ἔψαχνε στὶς ἀνεπαίσθητες κινήσεις
τῶν προσώπων ποὺ στέκονταν ἀπέναντί του,
στοὺς μορφασμοὺς καὶ στὰ χαμόγελα,
μὰ κυρίως στὰ βλέμματα.
Γιατὶ ὁ Γιανναρᾶς σὲ κοιτοῦσε
στὰ μάτια ὅταν μιλοῦσε,
ἀφοῦ δὲν κόμιζε μόνο, ἀλλὰ καὶ
ἀναζητοῦσε ἀπαντήσεις σὲ ἐκεῖνα
μὲ τὰ ὁποῖα καταπιανόταν.
Πρωτοπρεσβυτέρου Μιλτιάδη Ζέρβα
Τὸ «νομίζω» τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ (ἀπόσπασμα)
Ἀφιέρωμα "Χρῆστος Γιανναρᾶς",
τεῦχος 380, Ἰούλιος-Αὔγουστος 2025
@ακόλουθοι