11/08/2025
Μουδιασμένοι και μάλλον αποσβολωμένοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις και τη σταδιακή αλλά πλέον ραγδαία μετάλλαξη της ομάδας, που δεν θυμίζει πια σε τίποτα αυτό που πρεσβεύουν τα χρώματα, το όνομα και το έμβλημά της.
Μια ομάδα που πια έχει χάσει τη φλόγα της, τη δύναμη να εμπνεύσει ανθρώπους γύρω της. Ανθρώπους που της γυρνάνε επιδεικτικά την πλάτη, που όχι μόνο δεν την βοηθούν να βγει από τον βούρκο, αλλά τη βυθίζουν ακόμα περισσότερο.
Μια διοίκηση που αδυνατεί να κρατήσει στους κόλπους της ομάδας ποδοσφαιριστές που υπήρξαν σημαίες των τελευταίων ετών και έγιναν τραγούδι στα χείλη των φιλάθλων, με αποτέλεσμα να πηγαίνουν στους απέναντι, σε αυτούς με τους οποίους (δόξα τω Θεώ) μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα.
Αλλά θα μου πεις, επαγγελματίες είναι, για την οικογένειά τους φροντίζουν και στην τελική δεν είναι υποχρεωμένοι να μένουν σε μια ομάδα που αποδεδειγμένα πλέον δεν διοικείται σωστά.
Μια διοίκηση ανίκανη πια να διαχειριστεί την κατάσταση που η ίδια δημιούργησε. Που κάνει το ένα εγκληματικό λάθος μετά το άλλο και που πλέον δεν έχει ίχνος αξιοπρέπειας.
Μια διοίκηση που έχει μετατρέψει την ιστορικότερη ομάδα του νησιού σε οικογενειακή επιχείρηση. Που της έχει κλέψει την ταυτότητα και την έχει κάνει θρίψαλα, βιάζοντας καθημερινά κάθε ίχνος λογικής.
Μια διοίκηση που καθημερινά πλέον καλείται είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο να αφήσει την ομάδα ελεύθερη, να αναπνεύσει. Να αναπνεύσουμε και εμείς μαζί της. Κι όμως, συνεχίζει απτόητη το έργο της, κάνοντας πως δεν ακούει, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει.
Και που πλέον ευεργετείται από τους απέναντι. Γιατί με μαεστρία και με μαθηματική ακρίβεια κατάφερε αυτό που προσπαθούν από το 1968. Την απαξίωση, την ανυποληψία, τη διάλυση.
Μια διοίκηση που δεν μπορεί ούτε καν να κοροϊδέψει (γιατί αυτό προσπαθεί να κάνει) τους ποδοσφαιριστές που ανακοινώνει για λιγότερο από μία εβδομάδα. Ποδοσφαιριστές που έρχονται και απέρχονται αντιλαμβανόμενοι την κοροϊδία. Μια κοροϊδία που ο κόσμος της Ρόδου έχει ανεχτεί πολλά χρόνια. Αλλά όλα έχουν τα όριά τους.
Είναι και δική μου ειλημμένη απόφαση (όπως και των περισσότερων που αγαπάμε αυτή την ομάδα) να μην ακολουθήσω την πορεία προς το γκρεμό. Όσο δύσκολη απόφαση κι αν είναι, όσο και αν με πονάει, αυτό μου επιτάσσει η αγάπη μου για την ομάδα. Μέχρι να την δούμε ξανά ελεύθερη. Μέχρι να δούμε το Ελάφι μας να καλπάζει ξανά υπερήφανο. Όπως ακριβώς το μάθαμε.
ΥΓ: Αν και έχει ελάχιστη σημασία στην παρούσα φάση, η λειτουργία του προφίλ θα παραμείνει τυπική, με μοναδικό γνώμονα να μπει έστω μια άνω τελεία στην περαιτέρω απαξίωση της ομάδας. Όλα αυτά φυσικά στο πλαίσιο του δυνατού, καθώς η ΡΟΔΟΣ δεν είναι απλά η ομάδα μας. Είναι αυτή που χαράσσει την ψυχολογία μας.
🟢⚪ ΜΙΑ ΖΩΗ ΡΟΔΟΣ
