03/11/2025
"Ο βέλγος Πασκάλ που έχει το καφέ, εραστής της μάνας του, ο κρεοπώλης Κον από τη Σάμο, ο Πιτ ο μαύρος, η Κάρολ που ζει επαιτώντας, ο φιλόσοφος Στιβ, ο χίπης Όμπι, γκουρού των κοινοβίων της δεκαετίας του ’60 με τις εννέα γυναίκες. Ο Άλκης, το κακοποιημένο αγόρι από τη Βόρεια Ελλάδα, που τον πάσαραν ο αδελφός και ο πατέρας του στους άντρες των γειτονικών χωριών, ο Απόλλωνας που εκδιώχθηκε από την Κωνσταντινούπολη το ’55 και άκουγε Ζεκί Μουρέν, ο Τζόζεφ που ντυνόταν Λόρα και βρέθηκε σφαγμένος, ο Μαρωνίτης Σαρμπέλ, μεγαλόπνοος ποιητής χωρίς έργο, ο εβραίος Μεναχέμ που δραπέτευσε από το Ιράκ. Στην Αυστραλία, στο Σίδνεϊ, στον δρόμο Γκλιμπ Πόιντ, στον αχανή μακρόκοσμο και μικρόκοσμο μαζί, όλοι και όλες συναντιούνται και συνευρίσκονται, αλλά και χάνονται ανεξήγητα, ξεχνάνε το παρελθόν αλλά και ξεχνιούνται, σαν να τους καταβροχθίζει ο Δρόμος που κατά καιρούς αποκτάει μια μετα-αποκαλυπτική διάσταση στα τρελαμένα μάτια και τις διαταραγμένες συνειδήσεις τους. «Το περπάτημα στον Δρόμο μεταμορφώνει τα πάντα σε αποκάλυψη»".
Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης (Θεόδωρος Γρηγοριάδης) γράφει στην Εποχή των βιβλίων για το βιβλίο του Βρασίδα Καραλή "Τα μπλουζ της οδού Γκλιμπ Πόιντ, σε πρόζα και στίχο".
