Εκδόσεις Ροπή - ROPI Publications

04/08/2025

🌌 «Προσπαθήστε να περιορίσετε τη φαντασία των κοσμολόγων μέσα σ’ ένα μικρό δοχείο... και αυτή θα ξεχειλίσει προς πάσα κατεύθυνση».

Πώς γίνεται ένα επιστημονικό πεδίο που βυθίζεται σε ασύλληπτα σύνολα δεδομένων να γεννά ταυτόχρονα τις πιο τολμηρές, παράξενες και φαινομενικά παράλογες ιδέες;

«[...] Οι κοσμολόγοι απολαμβάνουμε τεράστια εμπειρικά πλούτη στις μέρες μας. Είμαστε βυθισμένοι μέσα σε ογκωδέστατα σύνολα δεδομένων, που ξεχειλίζουν από εκατομμύρια καταχωρήσεις, τα οποία επεξεργάζονται ειδικοί, αφιερώνοντάς τους εξαιρετική στατιστική προσοχή. Κι όμως, το πεδίο δεν έχει κατακλυστεί από ανιαρούς λογιστές. Για την ακρίβεια, η θεωρητική δραστηριότητα των επαγγελματιών κοσμολόγων σήμερα μοιάζει πιο αλλόκοτη από ποτέ ή ακόμα και παράλογη· ορισμένες προτάσεις θυμίζουν παράσταση τσίρκου. Παρακολουθήστε μια διάλεξη από οποιονδήποτε κοσμολόγο σήμερα και πολύ σύντομα θα αρχίσετε να ακούτε φράσεις όπως «επιπλέον διαστάσεις», «συγκρούσεις βρανών», «μεταβλητή εξίσωση κατάστασης της πεμπτουσίας» και «πολυσύμπαν» – με το τελευταίο να εικάζεται πως μοιάζει με ένα τεράστιο δοχείο, το οποίο διέπεται από τους δικούς του φυσικούς νόμους και εντός του οποίου όλο το παρατηρήσιμο σύμπαν μας ίσως να αποτελεί μια μικρή φυσαλίδα.

Φυσικά, ούτε το «αλλόκοτο» ούτε το «παράλογο» δεν σημαίνουν «εσφαλμένο». Η μεγάλη πορεία της κοσμολογίας από την εποχή της Αναγέννησης έχει σηματοδοτηθεί από μια σειρά εξωφρενικών εικασιών, από τον ισχυρισμό του Κοπέρνικου πως η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο (σε πείσμα των αισθήσεών μας που μας διαβεβαιώνουν ότι είμαστε ακίνητοι) μέχρι την πρόταση του Αϊνστάιν πως ο χώρος και ο χρόνος κάμπτονται από την παρουσία ύλης. Εξάλλου, το τι θεωρείται παράξενο είναι υποκειμενικό. Ακόμα κι έτσι, όμως, η συλλογική φαντασία των κοσμολόγων τα τελευταία χρόνια μοιάζει με μη συμπιεστό υγρό: προσπαθήστε να την περιορίσετε μέσα σ’ ένα μικρό δοχείο (π.χ. μέσω μετρήσεων ακριβείας παρατηρήσιμων ποσοτήτων) και αυτή θα ξεχειλίσει προς πάσα κατεύθυνση. [...]

Το πρόσφατο έργο του Ρότζερ Πένροουζ αποτελεί εμβληματικό παράδειγμα αυτών των σύγχρονων ευφάνταστων εικασιών. Τώρα που οι κοσμολόγοι έχουν καθορίσει με ακρίβεια την ηλικία του παρατηρήσιμου σύμπαντός μας, ο Πένροουζ έχει προτείνει πως όλη αυτή η θορυβώδης, χαοτική σύγχυση από τη Μεγάλη Έκρηξη μέχρι σήμερα ίσως να αποτελεί κάτι το ασήμαντο, ένα απλό χτύπημα των δαχτύλων σε σύγκριση με τη μεγαλύτερη (και πιθανώς ατέρμονη) ιστορία του σύμπαντός μας. Αντί της υπόθεσης πως η Μεγάλη Έκρηξη, 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, αποτέλεσε την αρχή των πάντων, ο Πένροουζ έχει δομήσει ένα φιλόδοξο μοντέλο το οποίο ο ίδιος αποκαλεί «σύμμορφη κυκλική κοσμολογία» ή Σ.Κ.Κ. Ο Πένροουζ προτείνει πως το σύμπαν μας έχει ήδη περάσει από αμέτρητες προηγούμενες εκδοχές πριν τη Μεγάλη Έκρηξη, που εγκαινίασε την εποχή μας, κι ότι αυτή η διαδικασία θα επαναλαμβάνεται κυκλικά επ’ άπειρον, θυμίζοντας την «αιώνια επιστροφή» του Νίτσε.

[...] Ο Πένροουζ, αυτός ο ειδικός της σύμμορφης γεωμετρίας, θεωρεί πως η συγκεκριμένη γεωμετρική ομοιότητα μεταξύ αρχής και τέλους είναι υπερβολικά ταιριαστή για να την προσπεράσουμε. Με λίγα επιπλέον από τα μαθηματικά του μαγικά, αποδεικνύει πως η μελλοντική επιφάνεια ενός Αιώνα ταυτίζεται με την επιφάνεια αφετηρίας του επόμενου και ούτω καθεξής, στο διηνεκές. Σας ακούγεται παράξενο; Είναι, δίχως αμφιβολία. Όμως, παραδόξως, η εξωφρενική πρόταση του Πένροουζ φαντάζει συντηρητική σε σχέση με τα σημερινά κοσμολογικά πρότυπα. Καταρχάς, το μοντέλο του απαιτεί μόνο τέσσερις χωροχρονικές διαστάσεις: μία διάσταση για τον χρόνο και τρεις διαστάσεις για τον χώρο, ακριβώς όπως η φυσική του Αϊνστάιν και του Νεύτωνα.»

🔁 Μέσα από τη «σύμμορφη κυκλική κοσμολογία» (Σ.Κ.Κ.) του Ρότζερ Πένροουζ, η ιστορία του κόσμου μας μοιάζει με κύμα που παγώνει και ξαναρχίζει. Φωτόνια που δεν γνωρίζουν χρόνο. Χωροχρόνοι δίχως μέτρο. Αστέρες που αναδύονται από τη σκόνη, μόνο για να καταρρεύσουν ξανά. Και κάπου εκεί, εμείς: παρατηρητές μιας αέναης επιστροφής.

📚 Το βιβλίο του David Kaiser «Κβαντική Κληρονομιά» [Μτφρ Γρη. Πανουτσόπουλος - Θεμ. Χαλικιάς] από τις Εκδόσεις Ροπή φιλοξενεί αυτά τα ερωτήματα – και πολλές ακόμη αφηγήσεις που ενώνουν την επιστήμη με την υπαρξιακή περιέργεια.

📌 Δείτε το βιβλίο: ropipublications.com/κβαντική-κληρονομιά

#ΡοπήΕκδόσεις #ΚβαντικήΚληρονομιά #Κοσμολογία #Φυσική, #Επιστήμη, #βιβλίο, #ανάγνωση

Οι εκδόσεις Ροπή, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, επικεντρώνονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των θετικών επιστημών και άλλων επιστημονικών κλάδων, συμπεριλαμβανομένων της...

01/08/2025

«Εκείνη τη βραδιά θα παρακολουθούσαμε το έργο "The Life and Times of Joseph Stalin" του Μπομπ Γουίλσον. Ο Μπομπ ήδη είχε προκαλέσει αίσθηση στον κόσμο του θεάτρου, αλλά αυτό ήταν το πρώτο έργο του που έβλεπα. Η παράσταση άρχισε στις επτά το βράδυ και κράτησε δώδεκα ώρες, μέχρι το πρωί. Ήδη από τότε με ενδιέφερε πολύ η συναυλιακή μουσική «εκτεταμένης διάρκειας» – το Music with Changing Parts είχε την προοπτική να διαρκέσει ώρες, και σε μερικές περιπτώσεις αυτό ακριβώς έγινε, και μια πλήρης εκτέλεση του Music in Twelve Parts διαρκούσε τουλάχιστον τεσσεράμισι ώρες –, αλλά η δουλειά του Μπομπ δεν αντιστοιχούσε απλώς σε παράταση της «φυσιολογικής» διάρκειας μιας θεατρικής παράστασης· είχε έντονα οπτικό και κινησιολογικό χαρακτήρα.

Η πρώτη επαφή με το έργο ήταν μια απρόσμενη και συναρπαστική εμπειρία. Δεν διέκρινα τον Στάλιν στη σκηνή, δεν ξέρω καν αν εμφανιζόταν, αν και εξαρχής δεν περίμενα να τον δω. Όταν ξημέρωσε, κάποιοι απ’ το κοινό ακολουθήσαμε τον Μπομπ, που επέστρεψε στον χώρο Byrd Hoffman στην οδό Σπρινγκ του Μανχάταν, όπου γίνονταν οι πρόβες. Πρέπει να ήμασταν γύρω στα διακόσια άτομα που πήγαμε στο πάρτι μετά την παράσταση – το θέατρο δεν ήταν γεμάτο το βράδυ της πρεμιέρας.

Γνώρισα τον Μπομπ εκείνο το πρωινό και ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή. Αμέσως ένιωσα ότι οι δυο μας θα αρχίζαμε μια στενή και πολύχρονη συνεργασία. Κανονίσαμε να πάμε για φαγητό σ’ ένα μικρό εστιατόριο στην οδό Μακντούγκαλ. Δεν είχαμε κάτι συγκεκριμένο να συζητήσουμε σ’ εκείνη τη συνάντηση ούτε σε όσες ακολούθησαν. Απλώς αρχίσαμε να γνωριζόμαστε καλύτερα, να μαθαίνουμε ο ένας την ιστορία του άλλου, να μιλάμε για τους κοινούς φίλους και τα ενδιαφέροντά μας.

Ο Μπομπ είναι ψηλός και όμορφος, ένας άνθρωπος γλυκομίλητος κι ευγενικός. Όταν του μιλάς, γέρνει προς το μέρος σου, σε κοιτάζει και ακούει με αφοσίωση. Κάποιες φορές δεν σε κοιτάζει, ακούει όμως και ταυτόχρονα ζωγραφίζει. Είναι πολύ συνηθισμένο να μιλάς στον Μπομπ κι αυτός να σκιτσάρει κάτι. Μπορεί να έχει σχέση μ’ αυτό που του λες, μπορεί και όχι. Γενικά, με εντυπωσίασε η προσοχή που έδειχνε σε πρόσωπα και καταστάσεις.

Αρχίσαμε να συναντιόμαστε συχνά, κάθε Πέμπτη επί έναν χρόνο, όποτε βρισκόμασταν και οι δύο στην πόλη. Εξαρχής παρατήρησα ότι ο Μπομπ αντιλαμβανόταν πώς λειτουργούν τα γεγονότα μακροσκοπικά. Ήταν προφανές ότι δουλεύαμε με παρόμοιο τρόπο. Είχαμε και οι δύο ισχυρούς δεσμούς με τον κόσμο του χορού – ο Μπομπ με τους χορογράφους Μερς Κάνινγκχαμ, Τζορτζ Μπάλαντσιν και Τζερόμ Ρόμπινς, κι εγώ με τον Μερς και τον Τζον Κέιτζ. Ο Μπομπ γνώριζε τους ίδιους καλλιτέχνες που ήξερα κι εγώ, ήταν εμφανές ότι ζούσαμε στον ίδιο κόσμο, ότι γαλουχηθήκαμε απ’ τους ίδιους καλλιτεχνικούς «προγόνους».

Μοιάζαμε και σε άλλα πράγματα. Δεν ήμασταν από τη Νέα Υόρκη. Εκείνος ήταν απ’ το Γουάκο του Τέξας, εγώ απ’ τη Βαλτιμόρη. Είχαμε βρεθεί στη Νέα Υόρκη για να ανακαλύψουμε την υψηλή κουλτούρα και τους συναρπαστικούς ανθρώπους της κουλτούρας αυτής. Και οι δύο σπουδάσαμε στη Νέα Υόρκη, ο Μπομπ στο Ινστιτούτο Πρατ στο Μπρούκλιν, εγώ στο Τζούλιαρντ, και δουλεύαμε και οι δύο στο θέατρο. Εγώ ήμουν η μουσική εκδοχή του Μπομπ, εκείνος η δική μου θεατρική εκδοχή.

Σύντομα μετά τις πρώτες συναντήσεις μας, αρχίσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο να συνεργαστούμε σ’ ένα μουσικοθεατρικό έργο. Στην αρχή δεν είχε τίτλο, αλλά τον βρήκαμε σύντομα. Μια πρώτη πρόταση του Μπομπ ήταν να έχουμε ως θέμα τον Χίτλερ – δεν ήταν παρατραβηγμένο, καθώς είχε ήδη ασχοληθεί με τον Στάλιν και είχε μελετήσει σε βάθος τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Επειδή ήμουν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος, οι αναμνήσεις μου από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν πιο ζωντανές απ’ ό,τι του Μπομπ, και του αντιπρότεινα να ασχοληθούμε με τον Γκάντι. Αλλά ο Μπομπ δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρότεινε τότε τον Αϊνστάιν, και συμφώνησα με προθυμία.

Ως παιδί έζησα την τρέλα για τον Αϊνστάιν μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Διάβασα πολλά βιβλία γι’ αυτόν, ακόμα κι ένα που είχε γράψει ο ίδιος, αν και σε πιο εκλαϊκευμένο ύφος. Γενικά, ανέκαθεν με ενδιέφερε η επιστήμη, από παιδί, και είχα αναπτύξει αντίληψη – κι ας μην ήταν σε βάθος – στα μαθηματικά και στην αστρονομία. Μάλιστα, συμμετείχα και σε μια λέσχη αστρονομίας όταν ήμουν πολύ μικρός, γύρω στα δέκα, έντεκα. Θυμάμαι ότι φτιάχναμε τηλεσκόπια, μεταξύ άλλων ένα κατοπτρικό τηλεσκόπιο από κοίλο κάτοπτρο δεκαπέντε εκατοστών. Από εκείνη την ηλικία μέχρι και σήμερα, η μουσική και η επιστήμη παραμένουν οι μεγάλες μου αγάπες. Στα μάτια μου οι επιστήμονες είναι οραματιστές, ποιητές. Έχω συνθέσει όπερες για τον Κέπλερ, τον Γαλιλαίο και τον Αϊνστάιν – τρεις εξέχοντες επιστήμονες – και πρέπει να είμαι ο συνθέτης που έχει γράψει τις περισσότερες όπερες για την επιστήμη. Επίσης, έγραψα μουσική για μια ταινία με θέμα τον Στίβεν Χόκινγκ και συνεργάστηκα σε θεατρικό έργο με τον Μπράιαν Γκριν, τον διάσημο θεωρητικό χορδών.

Τέτοιοι οραματιστές μοιάζουν με τους καλλιτέχνες ως προς τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον κόσμο, κι αυτό με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Είναι σαφές ότι ο Αϊνστάιν προσέγγιζε τη δουλειά του οπτικά. Σε ένα απ’ τα βιβλία του όπου προσπαθεί να εξηγήσει τη σχετικότητα, έγραψε ότι φαντάστηκε τον εαυτό του να κάθεται σε μια ακτίνα φωτός που ταξίδευε στο σύμπαν με ταχύτητα περίπου τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Στην ουσία, φαντάστηκε τον εαυτό του ακίνητο και τον κόσμο να περνά δίπλα του με τεράστια ταχύτητα. Και κατέληξε στο συμπέρασμα πως το μόνο που χρειαζόταν να κάνει – λες και ήταν ασήμαντο πράγμα – ήταν να επινοήσει τα κατάλληλα μαθηματικά εργαλεία για να περιγράψει όσα είδε.

Αυτό που έχω να κάνω εγώ όταν συνθέτω δεν διαφέρει και τόσο. Αν έχω το όραμα, το μόνο που χρειάζεται είναι να βρω τη μουσική γλώσσα που θα περιγράψει ό,τι ακούω μέσα μου, κι αυτό μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο. Δουλεύω με τη μουσική γλώσσα όλη μου τη ζωή και μέσα απ’ αυτή τη γλώσσα έμαθα πώς ξεδιπλώνονται οι ιδέες.

Ενθουσιάστηκα αμέσως με το πρότζεκτ για τον Αϊνστάιν. Ο αυθεντικός τίτλος – τον έχω στο εξώφυλλο ενός βιβλίου με σκίτσα που μου έδωσε ο Μπομπ – ήταν Ο Αϊνστάιν στην παραλία στη Γουόλ Στριτ. Κάποια στιγμή στην πορεία βγάλαμε το «στη Γουόλ Στριτ», αλλά ούτε ο Μπομπ ούτε εγώ θυμόμαστε πότε. Το «στην παραλία» είναι αναφορά στο ομώνυμο μυθιστόρημα On the Beach του Νέβιλ Σουτ της δεκαετίας του ’50. Διαδραματίζεται στην Αυστραλία, σε έναν φανταστικό κόσμο μετά την πυρηνική αποκάλυψη του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην προτελευταία σκηνή του Αϊνστάιν στην παραλία βάλαμε ένα διαστημόπλοιο και μια τεράστια έκρηξη που ήθελε ο Μπομπ, κι εγώ έγραψα αντίστοιχη μουσική που να συνοδεύει κατάλληλα την εικόνα.

Θέλαμε ένα μεγάλο φινάλε σαν Αποκάλυψη και, παρεμπιπτόντως, αμέσως μετά ακολουθεί μια ιστορία αγάπης που έγραψε ο Σάμιουελ Τζόνσον, ο ηθοποιός που έπαιξε έναν δικαστή αλλά κι έναν οδηγό λεωφορείου στο τέλος. Στο πιο φρικτό πράγμα που θα μπορούσε να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους, τον όλεθρο του πυρηνικού ολοκαυτώματος, ο Μπομπ αντιπαρέβαλε την αγάπη – τη θεραπεία, θα έλεγε κανείς, για τα προβλήματα της ανθρωπότητας.»

- Χθες αποχαιρετήσαμε τον Robert Wilson – έναν δημιουργό που επαναπροσδιόρισε το θέατρο ως καθαρή εικόνα, ρυθμό και σιωπή. Στην αυτοβιογραφία του "Λέξεις Χωρίς Μουσική" ο Philip Glass γράφει με τρυφερότητα για τον φίλο και συνοδοιπόρο του, σε μια αφήγηση γεμάτη αναμνήσεις, λεπτομέρειες και εκτίμηση.

Ο Philip Glass και ο Robert Wilson συνδέθηκαν δημιουργικά για πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Η πρώτη τους συνάντηση έγινε το 1973, στα παρασκήνια της δωδεκάωρης παράστασης The Life and Times of Joseph Stalin. Εκεί γεννήθηκε μια σχέση που δεν έμελλε να είναι απλώς φιλία· ήταν το ξεκίνημα μιας από τις πιο μακρόχρονες και γόνιμες συνεργασίες στη σύγχρονη τέχνη. Από το πρωτοποριακό Einstein on the Beach (1976), που σημάδεψε την ιστορία της όπερας, έως έργα όπως Monsters of Grace, White Raven, the CIVIL warS και The Days Before: Death, Destruction and Detroit III, οι δυο τους επανακαθόρισαν τα όρια μεταξύ μουσικής, θεάτρου και εικαστικής εγκατάστασης.

📖 Από την αυτοβιογραφία του Philip Glass «Λέξεις χωρίς Μουσική» [Mτφρ: Aφροδίτη Γεωργαλιού] που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ

#ΛέξειςΧωρίςΜουσική #ΡΟΠΗ #βιβλίο #βιογραφία #ΒιβλίαΠουΑγαπάμε #Θέατρο #ΣύγχρονηΜουσική

18/07/2025

🌿 «Αν το όρος-κήπος κρατά μέσα του την ιδέα της αιωνιότητας, στην Αθήνα βρίσκουμε το καλλίτερο παράδειγμα του κοσμικού κήπου που δημιουργήθηκε στον νεοελληνικό χώρο. Κάτω από τον αττικό ουράνιο θόλο φιλοξενείται η πολιτεία που συντίθεται από μια πλειάδα αντιφατικών μεταξύ τους στοιχείων. Η σημερινή Αθήνα, τοπίο από σπασμένα μάρμαρα και σπασμένα πεζοδρόμια, από τη διαύγεια των ερειπωμένων κήπων των νεοκλασσικών και το απαστράπτον καθρέπτισμα του αττικού φωτός πάνω σε πολυκατοικίες που ορθώνονται ως πρωτόγονα λαξεύματα του μπετόν, συνθέτει μια έρημο από μαιάνδρους του μπετόν και της ασφάλτου. Τελικό προορισμό σε αυτή την πορεία εντός της πόλης αποτελεί ο μεγάλος αθηναϊκός κήπος.

Βασιλικό περιβόλι ή Κήπος της Αμαλίας ή Βασιλικός Κήπος ή Εθνικός Κήπος, τα πολλαπλά ονόματά του δεν αλλάζουν τη φύση του, ο αθηναϊκός κήπος εμφανίζεται ως μια όαση στην ασφαλτοστόλιστη Αθήνα. Στην κορύφωση της θερινής ζέστης, σ’ έναν συγκερασμό καυτού φωτός και υγρασίας, ο κήπος με τ’ απειράριθμα εξωτικά του φυτά μετατρέπεται σε τροπικό τοπίο. Άθελά του ο κήπος συμμετέχει στην εικόνα μιας πόλης των άκρων, όπου από τη μια το μπετόν κυριαρχεί, και από την άλλη ο περίφρακτος τόπος μεταμορφώνεται σε ζούγκλα. Πρόκειται, όντως, για έναν τόπο μεταμορφώσεων που συμβαδίζει αντιφατικά, αλλά και που έρχεται σε ρήξη, με την περιβάλλουσα πόλη. Ο Εθνικός Κήπος κατέχει αυτή την υποδόρια μαγική δύναμη, που η αύρα της αποτυπώθηκε στην ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου Μανία (1985).

[...] Το βραχώδες και άκαρπο μετα-οθωμανικό τοπίο μεταβάλλεται, χάρη στην Αμαλία, σε έναν κήπο που συμβολίζει την είσοδο της Ελλάδας στη σύγχρονη κηποτεχνία αλλά και σε υπόσχεση ευημερίας και αφθονίας για το μέλλον. Ο κήπος της Αμαλίας δεν φτιάχτηκε από βασιλικό ναρκισσισμό και καπρίτσιο, αλλά αποτελεί ένα δείγμα αγάπης για την έννοια του κήπου. Διακατέχεται από τη μανία αλλά και την ηθική του κηπουρού. Η πράξη της στοχεύει στην ηδονή του παρόντος που προσφέρει η φύτευση αλλά και στην ευδαιμονία του μέλλοντος.

Μιλώντας για τις περίφημες ουασιγκτόνιες που κοσμούν τη δυτική είσοδο του κήπου, η Αμαλία αναφέρει: «Φυτέψαμε σαράντα ακόμη μικρούς φοίνικες, που προέρχονται από σπόρους. Αυτοί θα είναι για τους επόμενους αιώνες».⁵⁴ Σε ό, τι αφορά στα έξοδα η βασίλισσα πάλι αναφέρει: «Αυτοί οι φοίνικες είναι ένα απερίγραπτο στολίδι. Αλλού ξοδεύει κανείς για ασήμαντα πράγματα. Γιατί να μην ξοδεύει για άλλα, που θα κάνουν τους ανθρώπους να χαίρονται για πολλούς αιώνες;».⁵⁵ Η ηθική της ανιδιοτελούς σκέψης καθώς και της αφιλοκερδούς πρακτικής του κηπουρού που βρίσκουμε στην Αμαλία μάς θυμίζουν την περίφημη φράση του Ινδού ποιητή Rabindranath Tagore: «Εκείνος που φυτεύει δένδρα, γνωρίζοντας ότι δεν θα επωφεληθεί από την σκιά τους, ξεκινά να αντιλαμβάνεται το νόημα της ζωής».

- Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Παρασκευόπουλου "Η Ποιητική του Κήπου" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΡΟΠΗ.

Η «Ποιητική του Κήπου» μάς ταξιδεύει από την αρχέγονη σχέση του ανθρώπου με τη φύση μέχρι τον σύγχρονο αστικό χώρο, από το βασιλικό περιβόλι μέχρι τον Εθνικό Κήπο της Αθήνας, αναζητώντας το βαθύτερο νόημα του κήπου στον κόσμο μας.

Ένα δοκίμιο για την ομορφιά, τη μνήμη, την αντίσταση και τη μεταμόρφωση — ένα βιβλίο για όσους βλέπουν στον κήπο κάτι περισσότερο από μερικά φυτά.

📖 Ανακαλύψτε το εδώ:
👉 https://www.ropipublications.com/poiitiki-tou-kipou/

#ΠοιητικήΤουΚήπου #ΕκδόσειςΡΟΠΗ #Βιβλία #Κήπος #Αθήνα #Δοκίμιο #Φιλοσοφία #Βιβλιοπροτάσεις #ΕθνικόςΚήπος

Ο κήπος, ως χώρος τέρψης και ευδαιμονίας, δεν είναι μόνο ένα φυσικό τοπίο αλλά και ένα πολιτισμικό και φιλοσοφικό δημιούργημα, που αντανακλά τις αντιλήψεις κάθε επο...

14/07/2025

📚✨ Ένα συναρπαστικό ταξίδι στον κόσμο της σύγχρονης φυσικής!

«Το πλήρωμα του χρόνου ό,τι ζει θα πεθάνει. Αυτό το βιβλίο ταξιδεύει τον αναγνώστη από την αρχή – τη Μεγάλη Έκρηξη – μέχρι το τέλος, ή τουλάχιστον την πιο κοντινή επιστήμη που μπορεί να μας οδηγήσει στο τέλος» έχει γράψει ο Μπράιαν Γκριν, 62 ετών σήμερα, διάσημος για τις υψηλού επιπέδου εργασίες του, αμερικανός καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Columbia. Ένα Πανεπιστήμιο που θεωρείται από τα κορυφαία σε ό,τι αφορά τις φυσικές επιστήμες και μεταξύ αυτών και την Κβαντομηχανική.

💡 Ο κόσμος που μας περιβάλλει εμπλουτίζεται μοναδικά όταν τον «μαθαίνουμε» με τη βοήθεια επιστημόνων που έχουν το χάρισμα της εκλαΐκευσης όπως ο Μπράιαν Γκριν.

🪐 Η τελική εντύπωση γι’ αυτό το βιβλίο είναι πως πρόκειται για ένα πόνημα που παρά τα χρόνια του (εμφανίστηκε το 2004 στις Ηνωμένες Πολιτείες) είναι από αυτά που ένας ανήσυχος αναγνώστης χωρίς προηγούμενες γνώσεις για το θέμα μπορεί να αρχίσει να μαθαίνει με ασφάλεια για τους κόσμους που μας περιβάλλουν. Και τον μικρό και τον… μέγα.

🚀 Όπως γράφει ο Άλκης Γαλδαδάς στο Βήμα Science, το βιβλίο ταξιδεύει με ανάγλυφο τρόπο από τη Μεγάλη Έκρηξη μέχρι την αιχμή της επιστήμης, με τη χαρακτηριστική γραφή ενός μεγάλου εκλαϊκευτή.

📖 Η Δομή του Κόσμου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΡΟΠΗ σε μετάφραση της Μαριάννας Φλωράκη.

📌 Ανακαλύψτε το εδώ: https://www.ropipublications.com/books_el/

✍️ Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε και στη βιβλιοκριτική του Άλκη Γαλδαδά στο «Βήμα της Κυριακής» (6 Ιουλίου 2025), που αναδεικνύει το βιβλίο ως ένα από τα πιο συναρπαστικά και προσιτά αναγνώσματα για το σύμπαν μας.

#ΔομήΤουΚόσμου #ΕκδόσειςΡΟΠΗ #ΕπιστήμηΓιαΌλους #ΜεγάληΈκρηξη #ΚβαντικήΦυσική #Βιβλιοκριτική #ΤοΒήμα #ΒιβλίαΠουΑξίζουν

Το βιβλίο, που έχει κερδίσει διεθνή αναγνώριση, είναι πλέον διαθέσιμο και στα ελληνικά, προσφέροντας στους αναγνώστες την ευκαιρία να εξερευνήσουν τα θεμελιώδη συ....

10/07/2025

📘 Νέα κυκλοφορία | Jacques Derrida - Προπάντων όχι δημοσιογράφοι!

Τι σημαίνει «η επιστροφή του θρησκευτικού» στον αιώνα της παγκοσμιοποιημένης τηλε-τεχνολογίας; Στο οξυδερκές και τολμηρό αυτό δοκίμιο, ο Ζακ Ντερριντά εξετάζει τη νέα εμπλοκή της θρησκείας με την τεχνοεπιστήμη και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εστιάζοντας στη δύναμη της εικόνας, της τηλεόρασης και της δημόσιας σφαίρας.

Ξεκινώντας από την τηλεοπτική αναπαράσταση της «Θυσίας του Ισαάκ», ο Ντερριντά στοχάζεται πάνω στην έννοια του θρησκευτικού μυστικού, τη δύναμη της σιωπής και τον μετασχηματισμό τους σε είδηση, δηλαδή σε μιντιακό γεγονός. Σκιαγραφεί πώς η σύγχρονη θρησκευτικότητα όχι μόνο δεν εξαφανίζεται, αλλά μετασχηματίζεται και επανεμφανίζεται με νέους όρους —ως εικόνα, ως αφήγηση, ως μήνυμα σε κοινή θέα.

Ένα κείμενο-κλειδί για όποιον/όποια θέλει να κατανοήσει τις αμφίσημες μορφές της πίστης και του Ιερού στη μετανεωτερική εποχή της παγκόσμιας διαμεσολάβησης και του τεχνολογικού θεάματος.

«Στα ανά χείρας κείμενο ο Zακ Ντερριντά πραγματεύεται τη σύγχρονη εμπλοκή της θρησκείας με την τεχνο-επιστήμη εν γένει και ειδικότερα με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με πρωτοκαθεδρία την τηλεόραση. Kαταρχάς διακρίνει την περιώνυμη «επιστροφή του θρησκευτικού» από την «επιστροφή των θρησκειών», απορρίπτοντας συγχρόνως την έννοια της επιστροφής. Αυτή δεν είναι επάνοδος, γιατί αφ’ ενός το θρησκευτικό και οι θρησκείες δεν είχαν εξαφανιστεί αλλά απλώς είχαν υποχωρήσει (ακόμη και υπό την καταπίεση αντιθρησκευτικών πολιτικών καθεστώτων), αφετέρου η σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη τηλε-τεχνολογία είναι καινοφανέστατη αλλά και άμεσα συνδεδεμένη με τη θρησκεία, η οποία προσφεύγει σε αυτήν και ως εκ τούτου δημοσιοποιείται ευρύτατα.

Αυτήν ακριβώς την τηλεοπτική διαμεσολάβηση στη σχέση του ενικού ατόμου με τον ενικό υπερβατικό Θεό καταγγέλλει ο Ντερριντά προσφεύγοντας στο παράδειγμα της «Θυσίας του Ισαάκ», κατά την οποία ο Αβραάμ δεν κοινοποιεί το μυστικό της συμφωνίας του με τον Θεό, ο οποίος τον διατάσσει να φονεύσει τον μονάκριβο υιό του, και επομένως σιωπά. Αυτό ακριβώς δηλώνει ο τίτλος του βιβλίου: να μην υπάρχει κανένας τρίτος στη σχέση του ενικού ατόμου αλλά και των ανθρώπων με ό,τι ονομάζεται κατά γράμμα ή εκλαμβάνεται μεταφορικά ως Θεός. Αυτή η σχέση είναι κρυφή, μυστική, δεν πρέπει να αποτελεί είδηση (μιντιακή, δημοσιογραφική, ψυχαναλυτική, εξομολογητική). Αποτελεί είδηση (μιντιακή, δημοσιογραφική, ψυχαναλυτική, εξομολογητική).»

- Από το σημείωμα του μεταφραστή στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

Μετάφραση - Επιμέλεια: Βαγγέλης Μπιτσώρης
Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο: https://www.ropipublications.com/propantwn-oxi-dimosiografoi/

#Ντερριντά #ΝέαΚυκλοφορία #Φιλοσοφία #Θρησκεία #ΜΜΕ #Τεχνοεπιστήμη #Ιερό #Δοκίμιο

Οι εκδόσεις Ροπή, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, επικεντρώνονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των θετικών επιστημών και άλλων επιστημονικών κλάδων, συμπεριλαμβανομένων της...

01/07/2025

🔹 Carlo Ratti (MIT) & Matthew Claudel (MIT) – Η πόλη του αύριο: Αισθητήρες, Δίκτυα, Χάκερ και το Μέλλον της Αστικής Ζωής.

📘 Κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ

Την προηγούμενη εβδομάδα, οραματιστές επιστήμονες, αρχιτέκτονες και στοχαστές συναντήθηκαν στο για το Sparks! 2025 – Imagining the Quantum City, ένα ταξίδι σε έναν υποθετικό κόσμο όπου η κβαντική τεχνολογία διαμορφώνει τις πόλεις του μέλλοντος. Ανάμεσά τους και ο Carlo Ratti, διευθυντής του SENSEable City Lab και επιμελητής της επόμενης Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας.

Με αφορμή τη συμμετοχή του στο Sparks!, σας προτείνουμε να ανακαλύψετε το βιβλίο του «Η πόλη του αύριο», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ. Ο Ratti μάς προσκαλεί να δούμε την πόλη όχι μόνο ως τόπο κατοίκησης, αλλά ως έναν ζωντανό οργανισμό όπου τεχνολογία, δεδομένα και άνθρωποι συνδιαμορφώνουν το μέλλον.

📖 Απόσπασμα από το βιβλίο:

Η νέα σφαίρα του ψηφιακά ενσωματωμένου αστικού χώρου είναι πλέον γνωστή ως «έξυπνη πόλη» (smart city). Η τεχνολογία είναι πανταχού παρούσα και διαπερνά κάθε διάσταση του αστικού ιστού, μετατρέποντάς τον σε έναν «υπολογιστή για να κατοικείς» — παραφράζοντας τον Le Corbusier, τον ελβετό αρχιτέκτονα των αρχών του 20ού αιώνα, ο οποίος συμπύκνωσε το πνεύμα της εποχής του με την εμβληματική έννοια των «μηχανών για να κατοικείς».

Η νέα πόλη συνιστά έναν εκ θεμελίων διαφορετικό χώρο — έναν χώρο στον οποίο τα ψηφιακά συστήματα ασκούν έναν απολύτως πραγματικό αντίκτυπο στον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε την καθημερινότητα, προσανατολιζόμαστε και κοινωνικοποιούμαστε.

Γινόμαστε μάρτυρες ενός «επαναπροσανατολισμού γνώσης και δύναμης» μέσα στην πόλη, τόσο ριζικού όσο οι μετασχηματισμοί που έχει περιγράψει ο ανθρωπολόγος Christopher Kelty στον εικονικό κόσμο. Μια νέα εποχή ανατέλλει για το παγκόσμιο χωριό: ένας χώρος επικοινωνίας και κατοίκησης διαμεσολαβημένος από το διαδίκτυο.

📚 Ένα βιβλίο για όσους θέλουν να κατανοήσουν βαθύτερα πώς η τεχνολογία αλλάζει τον ίδιο τον αστικό ιστό — και τι ρόλο μπορούμε να παίξουμε εμείς σε αυτή την αλλαγή.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο: https://www.ropipublications.com/city-of-tomorrow/

#ΗΠόληΤουΑύριο #ΡΟΠΗ #έξυπνηπόλη #τεχνολογίακαικοινωνία #ψηφιακόςκόσμος #αρχιτεκτονική #αστικόςσχεδιασμός #βιβλίο #βιβλιοφιλία #διαβάζω #νέεςκυκλοφορίες

Οι εκδόσεις Ροπή, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, επικεντρώνονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των θετικών επιστημών και άλλων επιστημονικών κλάδων, συμπεριλαμβανομένων της...

30/06/2025

🌿 Περίφρακτοι τόποι που ανοίγουν τον ορίζοντα…

Υπάρχουν βιβλία που δεν διαβάζονται· κατοικούνται. Η «Ποιητική του κήπου» του Γιάννη Παρασκευόπουλου είναι ακριβώς αυτό: ένα δοκίμιο που δεν χαρτογραφεί απλώς την ιστορία των κήπων, αλλά σε προσκαλεί να περπατήσεις μέσα τους. Σιωπηλά. Με βλέμμα στραμμένο τόσο προς τα έξω όσο και προς τα εντός.

Ο κήπος, εδώ, δεν είναι διακόσμηση, ούτε απλή γεωμετρία πρασίνου. Είναι καταφύγιο, στοχασμός, σχέση. Όπως γράφει ο Δημήτρης Παναγόπουλος στο άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών:

«Ηδη από την εισαγωγή, ο συγγραφέας θέτει σταθερά θεμέλια για τον αναγνώστη, προετοιμάζοντάς τον για τη στοχαστική πορεία που θα ακολουθήσει στα επόμενα κεφάλαια. Εξηγεί πως ο κήπος αποτελεί παγκόσμιο δημιούργημα, παρόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, βασισμένος σε τρία θεμελιώδη στοιχεία: τα φυτά, το νερό και τα ορυκτά. Θέτοντας αυτή τη βάση, οικοδομεί μια γέφυρα προς την ιστορική αναδρομή που ακολουθεί. Ιδιαίτερα ξεχωρίζουν τα κεφάλαια που εστιάζουν στην έννοια του κήπου στην Ανατολή. Εκεί, ο αναγνώστης οδηγείται σε μια βαθιά εξερεύνηση τόπων και εννοιών που πιθανώς δεν είχε ποτέ ξανασυναντήσει. Η Ανατολή και η Δύση, όπως διαφαίνεται, συνδέονται πολύ βαθύτερα απ’ όσο συνήθως πιστεύουμε. Ο Παρασκευόπουλος φωτίζει την πνευματική διάσταση του κήπου ως χώρου περισυλλογής και υπαρξιακής συνάντησης, εκεί όπου η φύση παύει να είναι διακοσμητική και αποκτά κοσμοθεωρητικό βάθος.

Η «Ποιητική του κήπου» μοιάζει τελικά με έναν οδηγό, έναν χάρτη που καθοδηγεί τον αναγνώστη να αντιληφθεί την έννοια του κήπου, να τον καλλιεργήσει τόσο έξω όσο και μέσα του και να ανακαλύψει σ’ αυτόν ένα καταφύγιο. Οι «Περίφρακτοι τόποι», όπως τιτλοφορείται το δοκίμιο, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου παύουν να υψώνουν φράγματα ανάμεσα στον αναγνώστη και τον κήπο. Ο Παρασκευόπουλος «γκρεμίζει» αυτά τα όρια και μας προσκαλεί να περιδιαβούμε μαζί του στους κήπους της Ιστορίας. Δεν πρόκειται απλώς για μια ακαδημαϊκή καταγραφή ιστορικών και πολιτισμικών προσεγγίσεων, αλλά για μια βαθιά προσωπική περιδιάβαση. Ενα στοχαστικό ταξίδι σε τόπους υπαρκτούς και συμβολικούς, που φωτίζουν τη σχέση μας με τον κόσμο, τη φύση και τον ίδιο μας τον εαυτό.»

Mπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/477156_exereynontas-toys-kipoys-tis-istorias

🌸 Από τους παραδείσιους κήπους της Ανατολής ως τους περιπάτους των μοναχών και τα σύγχρονα αστικά τοπία, ο Παρασκευόπουλος μας ξεναγεί με ευαισθησία και γνώση: https://www.ropipublications.com/poiitiki-tou-kipou/

#ΠοιητικήΤουΚήπου #ΓιάννηςΠαρασκευόπουλος #ΕκδόσειςΡοπή
#Δοκίμιο #ΦιλοσοφίαΚήπου #ΚήποιΤηςΙστορίας #ΠερίπατοςΣτηΣκέψη
#ΒιβλίαΠουΑγαπάμε #Βιβλιοπρόταση #ΗσυχίαΚαιΣτοχασμός
#ΑισθητικήΚαιΦύση #ΠερίφρακτοιΤόποι #ΔιαβάζονταςΚήπους

Ο κήπος, ως χώρος τέρψης και ευδαιμονίας, δεν είναι μόνο ένα φυσικό τοπίο αλλά και ένα πολιτισμικό και φιλοσοφικό δημιούργημα, που αντανακλά τις αντιλήψεις κάθε επο...

23/06/2025

«Οι φόβοι για το μέλλον εκφράζονται συχνά καλύτερα μέσω μυθοπλασίας, ιδιαίτερα μέσω της επιστημονικής φαντασίας, που προσπαθεί να φανταστεί μελλοντικούς κόσμους βασισμένους σε νέα είδη τεχνολογίας. Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, πολλοί από αυτούς, τους με το βλέμμα στο μέλλον φόβους, επικεντρώθηκαν γύρω από μεγάλες συγκεντρωτικές, γραφειοκρατικές τυραννίες που κατέπνιγαν την ατομικότητα και την ιδιωτικότητα. Το βιβλίο 1984 του Τζορτζ Όργουελ προέβλεψε τον Μεγάλο Αδελφό που ελέγχει τα άτομα μέσω της τηλεοθόνης, ενώ το βιβλίο "Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" του Άλντους Χάξλεϊ είδε το κράτος να χρησιμοποιεί τη βιοτεχνολογία για να χωρίζει την κοινωνία σε στρώματα και να την ελέγχει. Η φύση, όμως, των δυστοπιών που έφτιαξε η φαντασία άρχισε να αλλάζει κατά τις ύστερες δεκαετίες του αιώνα, όταν η περιβαλλοντική κατάρρευση και οι ανεξέλεγκτοι ιοί βρέθηκαν στο προσκήνιο.

Ωστόσο, ένας ειδικός κλάδος μίλησε για τις αγωνίες που εγείρει η πολιτική της ταυτότητας. Συγγραφείς του κυβερνοπάνκ, όπως οι Μπρους Στέρλινγκ, Γουίλιαμ Γκίμπσον και Νηλ Στέφενσον, είδαν ένα μέλλον κυριαρχούμενο όχι από συγκεντρωτικές δικτατορίες, αλλά από έναν ανεξέλεγκτο κοινωνικό κατακερματισμό που είχε διευκολυνθεί από μια νεοαναδυόμενη τεχνολογία με το όνομα διαδίκτυο. Στη νουβέλα του Snow Crush, που έγραψε το 1992, ο Στέφενσον περιέγραψε ένα πανταχού παρόν εικονικό «μετα-σύμπαν», στο οποίο τα άτομα μπορούσαν να υιοθετήσουν άβαταρ, να αλληλεπιδρούν και να αλλάζουν την ταυτότητά τους κατά βούληση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν διασπαστεί σε «προάστια-θύλακες» [...] Η εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης συρρικνώθηκε ώστε να περιλαμβάνει μόνο το έδαφος όπου βρίσκονταν ομοσπονδιακά κτίρια.

Ο σημερινός κόσμος μας κινείται ταυτόχρονα προς τις αντίθετες δυστοπίες του υπερσυγκεντρωτισμού και του ατέλειωτου κατακερματισμού. Η κυβέρνηση της Κίνας για παράδειγμα συγκεντρώνει δεδομένα σχετικά με τις καθημερινές συναλλαγές κάθε πολίτη της, ενώ χρησιμοποιεί τεχνικές δεδομένων μεγάλου όγκου και ένα κοινωνικό πιστωτικό σύστημα για να ελέγχει τον πληθυσμό της. Από την άλλη, διαφορετικά μέρη του κόσμου βλέπουν την κατάρρευση συγκεντρωτικών θεσμών, την ανάδυση αποτυχημένων κρατών, την πόλωση και μια αυξανόμενη έλλειψη συναίνεσης ως προς κοινούς στόχους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το διαδίκτυο έχουν διευκολύνει την ανάδυση αυτόνομων κοινοτήτων, περιτειχισμένων όχι από φυσικά εμπόδια αλλά από την πίστη σε μια κοινή ταυτότητα.

Το ωραίο σχετικά με τη δυστοπική μυθοπλασία είναι ότι σχεδόν ποτέ δε βγαίνει αληθινή. Το γεγονός ότι μπορούμε να φανταστούμε με έναν ολοένα και πιο υπερβολικό τρόπο πώς θα καταλήξουν οι τρέχουσες τάσεις, αποτελεί μια χρήσιμη προειδοποίηση: το 1984 υπήρξε το ισχυρό σύμβολο ενός ολοκληρωτικού μέλλοντος που θέλαμε να αποφύγουμε και βοήθησε στον εμβολιασμό μας εναντίον του. Μπορούμε να φανταστούμε καλύτερα μέρη για να ζήσουμε, τα οποία θα λαμβάνουν υπόψη την αυξανόμενη ποικιλομορφία των κοινωνιών μας, αλλά στα οποία θα υπάρχει ένα όραμα για το πώς αυτή η ποικιλομορφία θα συνεχίσει να υπηρετεί κοινούς σκοπούς και να υποστηρίζει μάλλον, παρά να υπονομεύει τη φιλελεύθερη δημοκρατία.

Η ταυτότητα είναι το θέμα στο οποίο βασίζονται πολλά πολιτικά φαινόμενα σήμερα, από τα νέα λαϊκιστικά εθνικιστικά κινήματα μέχρι τους φανατικούς τρομοκράτες στο όνομα των θρησκειών. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε και την κοινωνία μας με όρους ταυτότητας. Όμως, πρέπει να θυμόμαστε ότι οι ταυτότητες που ενδημούν βαθιά μέσα μας δεν είναι ούτε σταθερές ούτε κατ’ ανάγκη δοσμένες σε μας από την τυχαιότητα που διέπει τη γέννησή μας. Η ταυτότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να χωρίσει, αλλά μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί, και έχει χρησιμοποιηθεί, για να ενώσει.»

📚Στις σελίδες της επιστημονικής φαντασίας καθρεφτίζεται κάτι βαθύτερο: η αγωνία μας για τον κόσμο που χτίζεται. Από τον Μεγάλο Αδελφό του Όργουελ, μέχρι τα κατακερματισμένα «προάστια-θύλακες» του κυβερνοπάνκ, η φαντασία προειδοποιεί. Μας θυμίζει ότι η τεχνολογία και η εξουσία δεν είναι ποτέ ουδέτερες.

Σε έναν κόσμο που ταλαντεύεται ανάμεσα στον αυταρχισμό και τον κοινωνικό κατακερματισμό, το βιβλίο του Francis Fukuyama «Ταυτότητα: Η απαίτηση για αξιοπρέπεια και το αίτημα της μνησικακίας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ROPΗ, αγγίζει με οξυδέρκεια την καρδιά των σύγχρονων προκλήσεων.

Ο Φουκουγιάμα μας θυμίζει ότι η ταυτότητα, όταν καταπιέζεται, γεννά θυμό και μνησικακία. Όταν όμως αναγνωρίζεται, μπορεί να γίνει θεμέλιο για δημοκρατία και συλλογική πρόοδο.

📖 Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο: https://www.ropipublications.com/identity/

#Ταυτότητα #πολιτική #δημοκρατία #βιβλίο, #βιβλιοπροτασεις, #Κοινωνία