Εκδόσεις Ροπή - ROPI Publications

11/09/2025

Πόσο «αληθινή» είναι η τηλεοπτική εικόνα;

«Επιμένω στο δομικό στοιχείο, γιατί καμία κριτική της τηλεόρασης (εισερχόμαστε όλο και περισσότερο σε μια κριτική κουλτούρα της τηλεόρασης και αυτό είναι ασφαλώς καλό πράγμα: πρέπει πράγματι να είμαστε δύσπιστοι απέναντι στην ψεύτικη «απ᾽ ευθείας μετάδοση», στη χρήση ειδικών εφέ, στο φιλτράρισμα, στο μοντάζ, στις παραποιήσεις κάθε είδους κ.λπ.), καμία λοιπόν κριτική της τηλεόρασης δεν θα εξαλείψει ποτέ αυτό που θα το ονομάσω υπερβατολογική ψευδαίσθηση των μίντια.

Αυτή η πρωταρχική ψευδαίσθηση συντελεί –όσο προειδοποιημένοι και αν είμαστε– στο να παρακολουθούμε την τηλεόραση σαν κάτι που μας δείχνει παροντικά το ίδιο το πράγμα. Ακόμη και αν γνωρίζω ότι πρόκειται για ένα τέχνεργο, μια τεχνητή κατασκευή, ακόμη και αν γνωρίζω ότι ο Πατρίκ Πουάβρ ντ’ Αρβόρ (Patrick Poivre d’Arvor) παρουσίασε ως συνέντευξη με τον Φιντέλ Κάστρο (Fidel Castro) κάτι που το είχε κατασκευάσει, ενοφθαλμίσει, συνθέσει, συνδυάσει με τεχνητά μέσα, ακόμη και αν όλα αυτά τα γνωρίζω, ε λοιπόν, παρά ταύτα, μέσω της αποβλεπτικής δομής της εμπειρίας μου εγώ-βλέπω-τον-Πουάβρ-ντ’-Αρβόρ-να-παίρνει-συνέντευξη-από-τον-Φιντέλ-Κάστρο.

Αυτό το τέχνασμα παρουσίας καμία κριτική δεν θα μπορέσει να το εξαλείψει. Ακόμη και αν γνωρίζω τι συμβαίνει, ακόμη και αν επαγρυπνώ εξαιρετικά, το ομοίωμα είναι –ούτως ειπείν– μέρος του ίδιου του πράγματος. Καμία κριτική δεν μπορεί να κλονίσει ή να διαλύσει αυτήν τη δομική «ψευδαίσθηση».

Προφανώς γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι αληθές, δεν πιστεύω σε αυτό, αλλά μια άλλη πεποίθηση, γοητευμένη πεποίθηση, συνεχίζει να δρα, το καθεστώς της οποίας απαιτεί μιαν άλλη φαινομενολογική ανάλυση. Εδώ η λέξη πεποίθηση [croyance] ίσως παραμένει εξαιρετικά αμφίλογη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν στον κινηματογράφο ή στο θέατρο –μολονότι γνωρίζω ότι όλο αυτό είναι «πλασματικό» ή «φανταστικό»– έχω εμπλακεί, είμαι συγκινημένος, ταυτίζομαι, «πιστεύω σε αυτό» κ.λπ. Χωρίς να πιστεύω σε αυτό, πιστεύω σε αυτό.

Εν προκειμένω υπάρχει μια πρωτότυπη εμπειρία που απαιτεί πιο ενδεδειγμένες έννοιες. Αλλά κάτι από την «πεποίθηση» είναι μέρος αυτής της εμπειρίας. Εδώ θα έπρεπε να επανα-σκεφθούμε, να υποβάλουμε σε μια λεπτότερη αποβλεπτική ανάλυση όλη την ιστορία των όρων «πεποίθηση» [«croyance»], «πίστη» [«foi»], από την πίστη-εμπιστοσύνη [crédit] στην ευπιστία [crédulité].

Ακόμη και αν παρακολουθούσε κανείς όλα όσα εμφανίζονται στην τηλεόραση ως μυθοπλασία, αυτή η εγρήγορση δεν θα απέκλειε μια ορισμένη άγρυπνη ύπνωση ή μια γοητευμένη οιονεί-παραίσθηση: διακρίνει κανείς, χωρίς να το διακρίνει, το φασματικό νόημα [noème spectral] του ίδιου του πράγματος – ως εάν ήταν το ίδιο το πράγμα, μετά τη φαινομενολογική αναγωγή.

Για να αλλάξουμε επίπεδο και φιλοσοφικό μοντέλο, όλο αυτό είναι όπως η κριτική των υπερβατολογικών ψευδαισθήσεων στον Καντ: αυτή η κριτική ουδέποτε εμποδίζει, μας λέγει ο Καντ, την υπερβατολογική ψευδαίσθηση να δρα. Η κριτική των τηλεοπτικών παραπλανήσεων δεν τις εμποδίζει να δρουν και μάλιστα να το κάνουν με τη μορφή του φασματικού νοήματος [noème spectrale] της «παρουσιοθέτησης».

Η φαινομενολογική τροποποίηση δεν αλλάζει τίποτε ως προς το περιεχόμενο, το οποίο συνεχίζει να δρα… Εξ ου –θα το πω παρεμπιπτόντως πάρα πολύ γρήγορα– ο ρόλος που ο Χούσσερλ (Husserl) ανέθεσε στη μυθοπλασία κατά την άσκηση της ειδητικής και φαινομενολογικής αναγωγής.»

-Προπάντων όχι δημοσιογράφοι! του Jacques Derrida
Μετάφραση – Επιμέλεια: Βαγγέλης Μπιτσώρης

Ο Ντεριντά επιμένει στο «δομικό στοιχείο» της εμπειρίας μας με τα μίντια, δείχνοντας πώς ακόμη και η πιο κριτική ματιά δεν μπορεί να διαλύσει την υπερβατολογική ψευδαίσθηση της παρουσίας: βλέπουμε, λέει, αυτό που ξέρουμε ότι δεν είναι πραγματικό.

Στις σελίδες του βιβλίου, ο φιλόσοφος αναμετράται με τη γοητευμένη «πεποίθηση» που συνοδεύει την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τη μυθοπλασία. Μια ριζοσπαστική ανάλυση για την εικόνα, την εμπειρία και τη σύγχρονη κουλτούρα των μέσων.

👉 Περισσότερες πληροφορίες εδώ: ropipublications.com/propantwn-oxi-dimosiografoi

#Ντεριντά #φιλοσοφία #ΜΜΕ #κριτική #τηλεόραση #μέσα #βιβλία

Τι σημαίνει η "επιστροφή του θρησκευτικού" στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης τηλε-τεχνολογίας;Σε αυτό το τολμηρό και στοχαστικό δοκίμιο, ο Ζακ Ντερριντά διερευνά τ...

06/09/2025

🚀✨ Πώς είναι να μαθαίνεις ότι θα γίνεις… αστροναύτης;

«Ενώ βρισκόταν στο γραφείο του στο Έντουαρντς στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1962, ο Νιλ έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Ντικ Σλέιτον, επικεφαλής του γραφείου αστροναυτών στο Κέντρο Επανδρωμένων Διαστημικών Οχημάτων, το οποίο τότε βρισκόταν ακόμη υπό κατασκευή, στην περιοχή Κλίαρ Λέικ, νοτιοανατολικά του Χιούστον. Ο Ντικ μπήκε κατευθείαν στο ψητό: «Γεια σου, Νιλ. Εδώ Ντικ. Ενδιαφέρεσαι ακόμη για την ομάδα αστροναυτών;» «Μάλιστα» απάντησε ο Άρμστρονγκ. «Τότε, λοιπόν, η θέση είναι δική σου. Ξεκινάμε αμέσως, οπότε οργάνωσε το πρόγραμμά σου για να είσαι εδώ στις δεκάξι του μήνα». Ο Σλέιτον τόνισε ότι ο Νιλ θα μπορούσε να πει για το πρόγραμμα στη σύζυγό του, αλλά γενικά θα έπρεπε να παραμείνει κρυφό. Οι γονείς του Νιλ έμαθαν τα νέα ότι ο γιος τους θα γινόταν αστροναύτης το Σαββατοκύριακο εκείνο που έλαβαν ένα τηλεφώνημα από τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της NASA, ο οποίος βοηθούσε το κανάλι CBS να οργανώσουν την εμφάνιση του ζευγαριού το απόγευμα της Δευτέρας στην τηλεοπτική εκπομπή Έχω ένα μυστικό.

Το τηλεφώνημα του Σλέιτον δεν πρέπει να είχε ξαφνιάσει και πολύ όμως τον Νιλ. Από τα μέσα του καλοκαιριού του 1962 ακόμη, οι εφημερίδες έβριθαν δημοσιευμάτων ότι ο Άρμστρονγκ επρόκειτο να γίνει «ο πρώτος αστροναύτης». Τα υψηλόβαθμα στελέχη της NASA αργότερα αρνήθηκαν ότι η απόφαση είχε ληφθεί, αλλά παραδέχτηκαν ότι ο Άρμστρονγκ ήταν «αναμφισβήτητα στη λίστα» με τους 32 άντρες που είχαν επιλεγεί από τους 253 υποψηφίους μετά την προκαταρκτική διαλογή. Ωστόσο, τόνιζαν ότι δεν είχαν γίνει ακόμη οι τελικές επιλογές.

Ο Άρμστρονγκ πίστευε ότι κατά πάσα πιθανότητα η NASA θα τον διάλεγε ως έναν από τους επόμενους αστροναύτες της, αλλά δεν μπορούσε να είναι και απόλυτα βέβαιος: «Αρκετοί είχαν εμπειρία σε μάχες. Το επίπεδο των σπουδών μου ήταν, νομίζω, αρκετά υψηλό. Η εμπειρία μου ήταν ευρεία και ποικίλη, είχα κυβερνήσει πυραυλοκίνητα αεροσκάφη και είχα συμμετάσχει σε διάφορα προγράμματα πτήσεων δοκιμών. Ωστόσο, ένας από τους τομείς που δεν γνώριζα σε τι επίπεδο βρισκόμουν ήταν αυτός της φυσικής, αλλά και της συναισθηματικής και ψυχολογικής κατάστασης, καθώς και το τι γνώμη είχαν οι άλλοι για εμένα. Δεν ήξερα πόσο καλά θα τα πήγαινα σ’ εκείνους τους τομείς. Και μία και μόνο κακή βαθμολόγηση σε κάποιον απ’ αυτούς αρκούσε για να σε βγάλει εκτός προγράμματος».

Κατά την τετράμηνη περίοδο που μεσολάβησε από τις αρχές Ιουνίου 1962, όταν υπέβαλε την αίτησή του, μέχρι και τη μέρα που του τηλεφώνησε ο Σλέιτον, ο Άρμστρονγκ ήταν υπερβολικά απασχολημένος για ν’ ανησυχεί αν θα γινόταν ή όχι αστροναύτης. Πέρασε τη δεύτερη εβδομάδα του Ιουνίου στο νοσοκομείο Λοβλέις στο Αλμπουκέρκι του Νιου Μέξικο, κάνοντας τις ετήσιες ιατρικές του εξετάσεις ως πιλότος δοκιμών, αλλά τα αποτελέσματα συγκεκριμένων εξετάσεων εστάλησαν –εν αγνοία του– στο Κέντρο Επανδρωμένων Διαστημικών Οχημάτων προς αξιολόγηση, ως μέρος της διαδικασίας σύστασης της ομάδας αστροναυτών. Όταν επέστρεψε στο Έντουαρντς, έκανε αρκετές πτήσεις, έλαβε το βραβείο Σανούτ στο Λος Άντζελες και «έτρεξε» το πρόγραμμα δοκιμών για τον πύραυλο Saturn που τότε βρισκόταν στο στάδιο σχεδιασμού.

Στη βάση Μπρουκς πέρασε μία εξαντλητική εβδομάδα ιατρικών και ψυχολογικών εξετάσεων, οι οποίες οδηγούσαν στο τελικό στάδιο της επιλογής των νέων αστροναυτών. Κατά την άποψη του Άρμστρονγκ, «υπήρχαν κάποιες επώδυνες εμπειρίες. Θεωρώ ότι κάποιες από εκείνες τις εξετάσεις πρέπει να είχαν σχεδιαστεί με στόχο την ιατρική έρευνα και όχι ως τεχνικές ιατρικής διάγνωσης». Κάποιες ήταν ιδιαιτέρως φριχτές. «Υπήρχε μία που σου έριχναν παγωμένο νερό με μια σύριγγα μέσα στο αυτί επί πολλή ώρα, μέχρι να απελευθερωθείς, και μία άλλη που έβαζες το ένα σου πόδι στο παγωμένο νερό για αρκετή ώρα. Υπήρχαν πολλές περίεργες εξετάσεις σαν αυτές» θυμάται ο Άρμστρονγκ. Ένα ψυχολογικό τεστ που θυμόταν όμως πολύ καθαρά ήταν αυτό της απομόνωσης: «Σε έβαζαν σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου αφαιρούσαν όλα τα στοιχεία και σήματα που θα έδιναν οποιαδήποτε πληροφορία στα αισθητήριά σου. Δεν υπήρχε ήχος, φως ή κάποια οσμή. Σου ζητούσαν να βγεις από το δωμάτιο μετά από δύο ώρες».

Ο Νιλ λειτούργησε εφαρμόζοντας αρχές μηχανολογίας: «Προσπάθησα να βρω έναν τρόπο να υπολογίσω πόσο περίπου είναι οι δύο ώρες. Έτσι, ξεκίνησα να λέω ένα συγκεκριμένο τραγούδι ξανά και ξανά. Δεν είχα ρολόι ή κάτι άλλο, αλλά επαναλάμβανα το ίδιο κομμάτι μέχρι, κατά προσέγγιση, να πλησιάσω στις δύο ώρες. Ύστερα, χτύπησα την πόρτα και φώναξα: “Βγάλτε με από εδώ μέσα!”».

Στις 13 Αυγούστου, ο Άρμστρονγκ ταξίδεψε μέχρι την αεροπορική βάση Έλινγκτον στο Χιούστον για μια τελευταία σειρά ιατρικών και ψυχιατρικών εξετάσεων.

Εκεί, βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά στην επιτροπή επιλογής αστροναυτών της NASA, μέλη της οποίας ήταν ο Ντικ Σλέιτον, ο Γουόρεν Νορθ, ο Ουόλτ Ουίλιαμς και ο Ντικ Ντέι. Κάθε τόσο, ο Τζον Γκλεν ή ο Ουόλι Σίρα μπαινόβγαιναν στην αίθουσα. Ο Άρμστρονγκ θυμάται τη σκηνή ως εξής: «Δεν βρήκα τη συνέντευξη ούτε δύσκολη ούτε πιεστική. Ήταν μια μάλλον φυσική συζήτηση για τα ενδιαφέροντά μου εκείνη την περίοδο».

Ο Νιλ προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Χόμπι του Χιούστον αργά το βράδυ του Σαββάτου της 15ης Σεπτεμβρίου 1962. «Όλα έγιναν με διακριτικότητα. Κανείς δεν γνώριζε τον λόγο της άφιξής μας ή την επικείμενη ανακοίνωση». Σύμφωνα με τις οδηγίες που του είχε δώσει η NASA, ο Νιλ διέμεινε στο ξενοδοχείο Rice με το κωδικό όνομα «Μαξ Πεκ», όπως και οι υπόλοιποι οχτώ μέλλοντες αστροναύτες, όλοι με το ίδιο κωδικό επώνυμο. Το επόμενο πρωί στο Έλινγκτον, η νέα τάξη αστροναυτών της NASA συγκεντρώθηκε υπό τις οδηγίες του Σλέιτον. Ο Ουόλτ Ουίλιαμς, διοικητής των επιχειρήσεων πτήσης, ανέλυσε τα νέα τους καθήκοντα. Ο Μπομπ Γκίλρουθ, διοικητής του Κέντρου Επανδρωμένων Διαστημικών Οχημάτων, που ηγούνταν της ομάδας διαστημικών έργων από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής της, τους ανακοίνωσε ότι χάρις στις έντεκα προγραμματισμένες επανδρωμένες πτήσεις του προγράμματος Gemini, τις τουλάχιστον τέσσερις του Apollo-Block I (που θα εκτοξεύονταν από τον Saturn I) και έναν ακόμη ασαφή αριθμό πτήσεων του Apollo-Block II, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής με στόχο την πρώτη προσσελήνωση «Θα υπάρξουν αρκετές αποστολές για όλους σας». Ο Σλέιτον τους προειδοποίησε για τις πιέσεις και τους πειρασμούς που θα αντιμετώπιζαν. Τους ζήτησε να είναι προσεκτικοί με τυχόν δώρα ή προσφορές, ιδιαίτερα από εταιρείες που συμμετείχαν στους μειοδοτικούς διαγωνισμούς της NASA. Ο Σόρτι Πάουερς, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της NASA και η «Φωνή του προγράμματος Mercury», ολοκλήρωσε τις τοποθετήσεις, ενημερώνοντας τους αστροναύτες για την επερχόμενη συνέντευξη τύπου. Ύστερα, τους οργάνωσε για την πρώτη τους, από μία ατελείωτη σειρά φωτογραφίσεων.

Το αμφιθέατρο Κάλεν του Πανεπιστημίου Χιούστον, χωρητικότητας 1800 θέσεων, ήταν ασφυκτικά γεμάτο, όλοι εν αναμονή της ανακοίνωσης. Ρεπόρτερ και τεχνικοί τηλεοπτικών συνεργείων από τους τρεις μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς, από μεγάλους ραδιοφωνικούς σταθμούς, από εταιρείες σταθερής τηλεπικοινωνίας, από δεκάδες εθνικές και διεθνείς εφημερίδες αλλά και περιοδικά στριμώχτηκαν στο αμφιθέατρο περιμένοντας να μάθουν την ταυτότητα των νέων αστροναυτών της Αμερικής. Στις 2 Απριλίου 1959, η τότε νεοσύστατη NASA είχε βρεθεί προ εκπλήξεως μετά τον δημόσιο ενθουσιασμό που ακολούθησε την ανακοίνωση των επτά πρώτων αστροναυτών. Αυτή τη φορά, έχοντας περισσότερη εμπειρία, ήταν πολύ καλύτερα προετοιμασμένοι για τη μιντιακή ταραχή. Το ίδιο και οι ίδιοι οι αστροναύτες. Οι «Εννέα Νέοι» –ο Νιλ Άρμστρονγκ, ο επισμηναγός Φρανκ Μπόρμαν, ο ανθυποπλοίαρχος Τσαρλς Κόνραντ Τζούνιορ, ο επισμηναγός Τζέιμς Α. Λόβελ Τζούνιορ, ο σμηναγός Τζέιμς Α. Μακ Ντίβιτ, ο Έλιοτ Μ. Σι Τζούνιορ, ο σμηναγός Τόμας Π. Στάφορντ, ο σμηναγός Έντουαρντ Χ. Γουάιτ Β΄ και ο επισμηναγός Τζον Γ. Γιανγκ– ήταν μια πραγματικά εντυπωσιακή ομάδα.»

- Από μυστικές συνεντεύξεις και εξαντλητικές εξετάσεις μέχρι την άφιξή του στο Χιούστον με το κωδικό όνομα Μαξ Πεκ, ο Άρμστρονγκ και οι «Εννέα Νέοι» βρέθηκαν ξαφνικά στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Το αμφιθέατρο Κάλεν γέμισε ασφυκτικά για την ανακοίνωση των νέων αστροναυτών – μια στιγμή που έγραψε ιστορία. 🌍

📖 Το βιβλίο Πρώτος Άνθρωπος (μετάφραση Μαριάννα Τσάτσου) αποκαλύπτει το παρασκήνιο πίσω από τον άνθρωπο που έκανε το πρώτο βήμα στη Σελήνη.

👉 Δείτε περισσότερα εδώ: ropipublications.com/protos-anthropos

#ΠρώτοςΆνθρωπος #Βιβλίο #Διάστημα #Εξερεύνηση #Πτήσεις

03/09/2025

«Γιατί φοβόμαστε ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα μας καταστρέψει;

Ίσως ο μεγαλύτερος φόβος μας να μην είναι η καταστροφή του πολιτισμού, αλλά κάτι πιο ύπουλο: η διάβρωση των θεμελίων της κριτικής σκέψης, της εσωτερικής αναζήτησης, της ανάγκης για κατανόηση και διαλόγου. Δεν είναι ο αλγόριθμος που μας απειλεί, αλλά η παραίτησή μας από την προσπάθεια. Η άνεση του «έτοιμου», της άμεσης απάντησης, της τέλειας διατύπωσης, της γρήγορης λύσης, απομακρύνει τον άνθρωπο από τη δημιουργική του φύση. Και η δημιουργικότητα, όπως και η παιδεία, χρειάζονται χρόνο, σιωπή, αμφιβολία, λάθη. Η κριτική σκέψη δεν είναι στιγμιαίο προϊόν. Απαιτεί κόπο, αναστοχασμό, σύγκρουση ιδεών. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, να μας κατευθύνει σε εύκολες απαντήσεις, γρήγορα συμπεράσματα, μια παθητική αποδοχή πληροφοριών. Η άνεση του «έτοιμου» είναι γλυκιά, αλλά διαβρωτική.»

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ", ο Δρ. Γιώργος Γιαννακόπουλος, Επιστημονικά Υπεύθυνος του ahedd Digital Innovation Hub S.A., Ειδικός Επιστήμονας Β' στο Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών (ΕΚΕΦΕ) ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ​ και συνιδρυτής της SciFY, εξηγεί γιατί η ΤΝ δεν είναι εχθρός αλλά εργαλείο και πώς μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε με κριτήριο και παιδεία.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη: https://www.tanea.gr/print/2025/08/17/world/na-fovatai-kaneis-i-na-mi-fovatai-tin-ai/

Από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ κυκλοφορεί το βιβλίο του "Τεχνητή Νοημοσύνη: Μια διακριτική απομυθοποίηση". Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο: https://www.ropipublications.com/texniti-noimosyni/

#ΤεχνητήΝοημοσύνη #ΦόβοςΚαιΤΝ #ΚριτικήΣκέψη #ΔιάβρωσηΔημιουργικότητας #ΠαιδείαΚαιΤεχνολογία #ΑλγόριθμοιΚαιΚοινωνία #ΆνεσηΤουΈτοιμου #ΔιάλογοςΚαιΑναστοχασμός #ΔημιουργικότηταΚαιΛάθη #ΠαθητικήΑποδοχήΠληροφοριών #ΓιώργοςΓιαννακόπουλος #Δημόκριτος #ΒιβλίοΤεχνητήΝοημοσύνη #ΕκδόσειςΡΟΠΗ

27/08/2025

«Ξαναδιαβάζοντας τη Φύση»

«Η ζωή στη Γη διέπεται από βασικές οικολογικές αρχές· τα οικοσυστήματα της θάλασσας και της ξηράς σχηματίζουν πολύπλοκα δίκτυα που ισορροπούν μεταξύ τους. Αυτή την ισορροπία, όμως, ο άνθρωπος την έχει διαταράξει με καταστροφικές συνέπειες.

Έχουμε συνείδηση των συνεπειών της αλαζονικής συμπεριφοράς μας απέναντι στη Φύση; Το βιβλίο «Η φύση της Φύσης» (εκδ. Ροπή), που έγραψε ο παγκοσμίου φήμης θαλάσσιος βιολόγος Enric Sala, αναδεικνύει τους λόγους για τους οποίους η διατήρηση της βιοποικιλότητας στη Γη έχει λογική, συναισθηματική και οικονομική σημασία.

Διαβάζοντας το βιβλίο του, παρακολουθείς την προσωπική του επιστημονική αφύπνιση από προπτυχιακός φοιτητής στη Ζιρόνα της Ισπανίας. Και αντιλαμβάνεσαι τις πραγματικές διαστάσεις: «Μια ημέρα συνειδητοποίησα ότι το μόνο που έκανα ήταν να γράφω τη νεκρολογία της ζωής των ωκεανών», εξηγεί.
Ήταν τότε που αποφάσισε να εγκαταλείψει την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία και να αφιερώσει τη ζωή του στην υπόθεση αυτή, τα τελευταία δώδεκα χρόνια ως ερευνητής του National Geographic.

Τα όσα περιγράφει ο Ενρίκ Σάλα μας αφορούν:

«Βούτηξα στα νερά της Ύδρας και τα πρώτα ψάρια που είδα ήταν λίγες τρομπέτες και ένα κοπάδι αγριόσαλπες από την Ερυθρά Θάλασσα, αλλά ελάχιστα γηγενή είδη ψαριών. Οι αγριόσαλπες, οι οποίες τρέφονται με φύκη, έχουν εισβάλει με επιτυχία στην Ανατολική Μεσόγειο και έχουν μετατρέψει τους βραχώδεις βυθούς σε ερημότοπους. Οι ντόπιοι ψαράδες βοήθησαν τους εισβολείς να εξαπλωθούν, λόγω της υπεραλίευσης των γηγενών ψαριών-θηρευτών, όπως τα ροφοειδή».

Υπάρχει ελπίδα; Ναι, απαντά ο Σάλα, επισημαίνοντας το παράδειγμα των ψαράδων της Αμοργού και τις πρόσφατες δεσμεύσεις της ελληνικής πλευράς για την απαγόρευση της αλιείας με τράτα βυθού στις προστατευόμενες περιοχές. «Οι πολίτες, οι αλιείς, οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πρέπει να κατανοήσουν ότι ο φυσικός κόσμος –η βιοποικιλότητα– της Ελλάδας αποτελεί σημαντικό αγαθό, μαζί με τους ανθρώπους της. Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται την άγρια φύση περισσότερο από ποτέ.

Οι πρόσφατες ειδήσεις από την Αμοργό, η εξαγγελία για τα δύο εθνικά θαλάσσια πάρκα σε Αιγαίο και Ιόνιο δείχνουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Μακάρι οι κυβερνώντες να δείξουν την ίδια τόλμη (και αντίληψη) για το περιβάλλον των νησιών, ιδίως των Κυκλάδων, που από το ανθρώπινο χέρι έχουν υποστεί σε λιγότερο από μια δεκαετία πρωτόγνωρη ζημιά.»

📰 Διαβάστε το άρθρο του Γιώργου Λιάλιου στην Καθημερινή: «Ξαναδιαβάζοντας τη Φύση» (26.08.2025):
https://www.kathimerini.gr/opinion/563779945/xanadiavazontas-ti-fysi/

📖 Το βιβλίο του Ένρικ Σάλα "Η φύση της Φύσης" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ροπή 👉 https://www.ropipublications.com/fysi-tis-fysis/

#ΗΦύσηΤηςΦύσης #Βιβλία #ΕλληνικήΦύση #Περιβάλλον #Βιοποικιλότητα #Οικολογία #ΚλιματικήΑλλαγή #Θάλασσα #Ωκεανοί #Μεσόγειος #Αιγαίο #Ιόνιο #Νησιά #Ύδρα #Αμοργός #ΘαλάσσιαΠάρκα #ΠροστασίαΦύσης #Αειφορία #ΠράσινοςΠλανήτης #Φύση #ΠεριβαλλοντικήΣυνείδηση

Οι εκδόσεις Ροπή, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, επικεντρώνονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των θετικών επιστημών και άλλων επιστημονικών κλάδων, συμπεριλαμβανομένων της...

20/08/2025

📅 Σαν σήμερα, στις 20 Αυγούστου 2001, έφυγε από τη ζωή ο Sir Fred Hoyle (1915–2001), ένας από τους πιο επιδραστικούς αστροφυσικούς του 20ού αιώνα.

🔬 Ο Hoyle έμεινε στην ιστορία για τη θεμελιώδη του συμβολή στη θεωρία της αστρικής νουκλεοσύνθεσης – της διαδικασίας με την οποία τα χημικά στοιχεία σχηματίζονται στο εσωτερικό των άστρων. Ήταν επίσης εκείνος που, με ειρωνικό τόνο, επινόησε τον όρο “Big Bang”, που τελικά καθιερώθηκε για να περιγράψει την κοσμολογική θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης.

📖 Παράλληλα με το επιστημονικό του έργο, ο Hoyle στράφηκε και στη λογοτεχνία, γράφοντας κλασικά έργα επιστημονικής φαντασίας. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το μυθιστόρημα Το Μαύρο Σύννεφο (The Black Cloud, 1957), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ σε μετάφραση Θοδωρή Πιερράτου και με επίμετρο του Richard Dawkins. Στο βιβλίο αυτό, η απειλή ενός γιγαντιαίου διαστρικού νέφους θέτει υπό αμφισβήτηση όσα θεωρούμε δεδομένα για τη ζωή και τη θέση μας στο Σύμπαν.

✨ Στο επίμετρο του 2010, ο Richard Dawkins γράφει πως «Οι τελευταίες λέξεις μάς αφήνουν συνεπαρμένους, ακόμη και συγκλονισμένους, καθώς αναλογιζόμαστε αυτό το καταπληκτικό μυθιστόρημα: “Θέλουμε να παραμείνουμε μεγάλοι άνθρωποι σε έναν μικρόκοσμο ή να γίνουμε μικροί άνθρωποι σε έναν απέραντο κόσμο; Αυτή είναι η ύστατη κορύφωση προς την οποία κατηύθυνα την αφήγησή μου.”»

🌌 Ο Fred Hoyle υπήρξε ένας ανήσυχος νους που αμφισβητούσε, προκαλούσε και ενέπνεε, είτε με τις εξισώσεις του είτε με τις αφηγήσεις του. Η κληρονομιά του συνεχίζει να μας καλεί να ξανασκεφτούμε όχι μόνο τη θέση μας στο Σύμπαν, αλλά και τη στάση μας απέναντι στη γνώση, την αβεβαιότητα και την ίδια τη ζωή.
Σήμερα, το έργο διαβάζεται και ως προφητεία για την κλιματική αλλαγή ή ακόμη και για την εμπειρία της πανδημίας, όταν η κανονικότητα της ανθρώπινης ζωής ανατράπηκε από ακραίες συνθήκες. Η αγωνία πολιτικών να πάρουν απαντήσεις από τους επιστήμονες, η δυσπιστία απέναντι στη γνώση και η αβεβαιότητα για το μέλλον παραμένουν εντυπωσιακά επίκαιρες.

Περισσότερες πληροφορίες για την ελληνική έκδοση του βιβλίου: https://www.ropipublications.com/mavro-synnefo/

#ΤοΜαύροΣύννεφο #Αστρονομία #Φυσική #Επιστήμη #Κοσμολογία #ΕπιστημονικήΦαντασία #Βιβλία

Οι εκδόσεις Ροπή, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, επικεντρώνονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των θετικών επιστημών και άλλων επιστημονικών κλάδων, συμπεριλαμβανομένων της...

18/08/2025

🌿 Ο Χαμένος Κήπος του Jorn de Précy 🌿

«Ο Jorn de Précy, γεννήθηκε στην Ισλανδία το 1837 και απεβίωσε το 1916, στον κήπο του στο Greystone του Oxfordshire, στην Αγγλία. Έπειτα από μια σειρά μακρών ταξιδιών στην Ευρώπη, και κυρίως στην Ιταλία, όπου περιπλανήθηκε στους κήπους της Φλωρεντίας, αποσύρθηκε και έγραψε την πραγματεία "Ο Χαμένος Κήπος" (The Lost Garden). Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα μανιφέστο ενάντια στην πρόοδο, μια ιδεολογία που, σε συνδυασμό με την άνοδο της βιομηχανικής τεχνικής, έθαψε οριστικά τον Παλαιό Κόσμο. Ο Χαμένος Κήπος είναι ταυτόχρονα μια ιστορία και μια ελεγεία του κήπου – εξού και το όνομα της πραγματείας. Έχοντας εγκαταλείψει το καθημερινό θέατρο της πόλης, ο συγγραφέας αναζήτησε την ομορφιά δημιουργώντας τον δικό του κήπο. Έτσι, ο τίτλος της πραγματείας αντανακλά την απώλεια που στοιχειώνει τον σύγχρονο κόσμο.

Ποια είναι αυτή η απώλεια που διαβλέπει ο Précy; Η απώλεια της πνευματικότητας. Για τον Ισλανδό στοχαστή, η πνευματική ανάγκη είναι ισοδύναμη με τις βιολογικές. Κι όμως, σύμφωνα με αυτόν τον αιρετικό φιλόσοφο-κηπουρό, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει βυθιστεί στο όνειρο του ταχύ πλουτισμού, όπου κάθε δραστηριότητα αποσκοπεί αποκλειστικά στη συσσώρευση πλούτου και αντικειμένων.

Ο Pércy, μαζί με τον William Morris, είναι από τους ελάχιστους στοχαστές της Αγγλίας του 19ου αιώνα που δεν εξύμνησαν την πρόοδο του βιομηχανικού πολιτισμού. Ο συγγραφέας σε αυτή τη νέα ιδεολογία δεν βλέπει παρά μια ανεπανόρθωτη ζημιά στη ζωή του ανθρώπου. Προαναγγέλλει τους στοχασμούς του Theodore Kaczynski πάνω στην αλλοτρίωση και τη μεταμόρφωση του ανθρώπου και του περιβάλλοντος από τον τεχνικό πολιτισμό σχεδόν εκατό χρόνια νωρίτερα.
Γιατί αυτό που χάθηκε, κατά τον συγγραφέα, βρίσκεται κρυμμένο κάτω από τις βιομηχανικές λαμαρίνες και το τσιμέντο των νεόδμητων κτηρίων της συνεχώς αυξανόμενης μητρόπολης. Εκείνο που απώλεσε ο άνθρωπος είναι το αόρατο που βρίσκεται ταυτόχρονα παντού και πουθενά, σαν μια αύρα που διαπερνά τον κόσμο και που τον περιτριγυρίζει, περιμένοντας τον άνθρωπο να ανακαλύψει αυτό το μυστήριο. Και αυτό το μυστήριο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά το μυστήριο της ζωής που εκφραζόταν στον χώρο και μέσα στον χώρο.

Στο κεφάλαιο «Ο κόσμος δίχως τις νύμφες» ο Pércy ωθεί την κριτική του στα όρια του ριζοσπαστισμού, χαρακτηρίζοντας τη σύγχρονη πόλη όχι απλώς ως ένα απόλυτα τεχνητό περιβάλλον αλλά ως «ορκισμένο εχθρό της φύση». Διαβλέπει ήδη στην ακμή του αστικού πολιτισμού το μελλοντικό ομογενοποιημένο περιβάλλον, όπου οι γειτονιές του Βερολίνου δεν θα διαφέρουν σε τίποτα από εκείνες του Μάντσεστερ ή του Λονδίνου. Αυτοί οι κενοί χώροι ήταν άλλοτε οι τόποι όπου ξετυλιγόταν η ανθρώπινη ζωή. Η κενότητα των νέων χώρων βασίζεται πάνω στην αφηρημένη ιδέα της προόδου, που ως νέα εκκοσμικευμένη πρόνοια προσδιορίζει την ανθρώπινη ευτυχία. Πέρα από τον προσδιορισμό της ευτυχίας ως μιας συνεχούς και αστείρευτης ανάπτυξης, η πρόοδος αποκτά υλική διάσταση μέσω ακριβώς της αφαιρετικής της διάστασης που είναι πάνω από όλα ένα απάνθρωπο τοπίο. Για αυτό και η αφηρημένη ιδέα της λαμβάνει χωρικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν συγκεκριμενοποιείται σε ένα προσωπικό και ανθρώπινο τοπίο που εκφράζει τη ζωή. Η συνεχής ανάπτυξη είναι μια αδιάκοπη μεταμόρφωση τόσο του ανθρώπου όσο και του περιβάλλοντός του.

Μέσα στον ίλιγγο της συνεχούς αλλαγής τίποτα δεν παραμένει σταθερό, αλλά όλες οι συνιστώσες του ανθρώπου αλλάζουν με τέτοιο τρόπο που, για παράδειγμα, όταν ο άνθρωπος συνηθίσει το καινούργιο, αυτό θα έχει ήδη μετατραπεί σε κάτι άλλο ή θα έχει δώσει τη θέση του στο ακόμη πιο καινούργιο από αυτό! Η μεταμόρφωση του ανθρώπου και του περιβάλλοντός του υποτάσσεται στη βιομηχανική αφηρημένη αυτεξουσιότητα. Κατά τον Pércy, «η ιδέα της συνεχούς ανάπτυξης της τεχνικής και των εργαλείων αποτελεί σύγχρονο παραλογισμό». Αυτό που πετυχαίνει η ολοκληρωτική ιδεολογία της ανάπτυξης είναι να περάσει τον ακόρεστο πόθο του νέου για έναν “φυσικό νόμο”. Στην εγκαθίδρυση του παραλογισμού ως τρόπου σκέψης του μηχανισμού της ανάπτυξης ο Pércy αντιπροτείνει να κοιτάξουμε απλώς την τροπικότητα της ζωής των ανθρώπων για χιλιετίες, εκείνη των λεγόμενων πρωτόγονων.

(Ειρήσθω εν παρόδω ότι η λέξη που χρησιμοποιεί ο κηπουρός είναι η ισορροπία. Τούτη η λέξη, που απαντάται συχνά πυκνά πλέον, χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τόσο το ίδιο το παρελθόν των σύγχρονων πολιτισμένων, αλλά και για να χαρακτηρίσει λαούς και εθνότητες, ειδικά μη δυτικές και δυτικόστροφες περιοχές, που δεν έχουν εισέλθει στον τεχνικό αποστακτήρα. Στην απλουστευτική της διάσταση η έννοια της ισορροπίας δηλώνει μια συνύπαρξη του τεχνικού πολιτισμού με τον τόπο καταγωγής του ανθρώπου, δηλαδή τη φύση. Θεωρώ ότι ξεκίνησε να χρησιμοποιείται κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, αλλά απέκτησε μια ισχυρή εμβέλεια κατά τους 19ο και 20ό. Και αυτό γιατί η αυξανόμενη εφαρμογή αυτής της λέξης για τον προσδιορισμό μιας μορφής ζωής έρχεται σε αντιπαράθεση με την ανισορροπία που προέκυψε από την τεχνική. Θέλω να πω ότι η χρήση αυτής της λέξης εισήλθε στο πολιτικό, κοινωνικό και οικολογικό λεξιλόγιο εξαιτίας ακριβώς της έλλειψης ισορροπίας ή εξαιτίας της νέας χίμαιρας της προόδου. Οι μοντέρνοι ανακάλυψαν την έννοια της ισορροπίας όταν εκείνη χάθηκε...). [...]

[...] Στο κεφάλαιο «Κήπος, τόπος ανυπακοής» ο Pércy ξετυλίγει τη σκέψη του με το ερώτημα του γιατί οι κήποι είναι το τελευταίο καταφύγιο των θνητών και των θεών. Αναρωτιέται για ποιον λόγο το πνεύμα του εμπορίου δεν κατάφερε να τους ενσωματώσει, όπως έκανε με άλλες δραστηριότητες της ανθρώπινης ζωής. Η απλή απάντηση που δίνει είναι ότι ο μόνος και κύριος λόγος είναι ότι το αρχικό στοιχείο του κήπου και το πρωτογενές του υλικό δεν είναι άλλο παρά η ίδια η φύση, δηλαδή η ζωή.

Κατά τον Pércy, η συνεχόμενη δυναμική της ζωής καθώς και η ανάπτυξή της που κρύβει μέσα του ο κήπος αντανακλάται στην ιδέα του χρόνου. «Οπότε ο χρόνος του κήπου είναι εκείνος της ζωής» θα καταλήξει. Ο χρόνος της ζωής έρχεται σε
πλήρη αντίθεση με τον μηχανικό χρόνο, δηλαδή με τον χρόνο των μηχανών. Έτσι ο κήπος από απλό συναπάντημα υπάρξεων μετατρέπεται σε έναν τόπο ζωής που κυριαρχεί στο παρόν. Ο φιλόσοφος χρησιμοποιεί για αυτό το μέρος τον όρο ρίζωμα.
Αναφέρεται στον κήπο ως ένα “αληθινό μέρος” που μας “ριζώνει” στον παροντικό χρόνο.12 Η χρήση του ρήματος ριζώνω έτσι αποκτά μια κυριολεκτική και μεταφορική σημασία. Αναφέρεται τόσο στις πραγματικές ρίζες των φυτών και των δέντρων αλλά και στις ρίζες του ανθρώπου, τουτέστιν στη σχεσιακή διάστασή του με τον χώρο. Αυτή η σχέση καθορίζει τόσο τον χώρο, αφού γίνεται αντικείμενο αξιοποίησης από τον άνθρωπο, αλλά την ίδια στιγμή ορίζει και τη γήινη ταυτότητα του ανθρώπου. Από αυτή τη σχέση ο άνθρωπος θα σχηματίσει κάτι που είναι ξένο
στη φύση αλλά ίδιον του ανθρώπου, και αυτό είναι η ιδέα της ομορφιάς.

Η ομορφιά του κήπου (έννοια που ο Pércy ταυτίζει με τη φύση) απλώνεται στο αιώνιο παρόν και αυτοτροφοδοτείται από την ίδια την ύπαρξή της. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η φύση ενίοτε φαίνεται αδιάφορη στον άνθρωπο. Η έννοια του αιώνιου παρόντος που αποδίδει στη φύση o Pércy είναι για εκείνον ταυτόσημη με την έννοια της ομορφιάς. Προφανώς αυτές οι δύο έννοιες ανήκουν στην ιδέα που προκύπτει από τις πάμπολλες θεωρητικές προσεγγίσεις του κήπου ανά τους αιώνες. Η ανατρεπτικότητα του κηπουρού έγκειται στην κριτική του καπιταλιστικού αδηφάγου χρόνου που αντιπαραβάλλει με την ιδέα της βραδύτητας. Ο χρόνος του καπιταλισμού, δηλαδή της ζωής αυτού του συστήματος, έχει ανάγκη τη συνεχή ανάπτυξη για να επιβιώσει, ενώ ο χρόνος της φύσης είναι αυτόνομος και η ζωή εμφανίζεται αυτεξούσια μέσα στη μεγαλοσύνη της που ταυτίζεται με την αιωνιότητα. Ο Pércy θεωρεί λοιπόν την παρατήρηση της φύσης ένα μάθημα ζωής, δηλαδή μια διαφορετική αντίληψη του χρόνου. Αυτό το μάθημα, που προσφέρεται δωρεάν, δηλαδή δίδεται ως δώρο, μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να ανακαλύψει ξανά από την αρχή τον κόσμο μέσω του χρόνου. »

- Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Παρασκευόπουλου "Η Ποιητική του Κήπου" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο: https://www.ropipublications.com/poiitiki-tou-kipou/

Οι εκδόσεις Ροπή, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, επικεντρώνονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των θετικών επιστημών και άλλων επιστημονικών κλάδων, συμπεριλαμβανομένων της...

13/08/2025

Μοιραζόμαστε την ανακοίνωση του αγαπημένου Πίξελ Books στην #Πάτρα, που σήμερα παραμένει εκτάκτως ανοικτό όλη μέρα, στηρίζοντας την τοπική κοινότητα. Η σκέψη μας είναι με όλους όσοι δοκιμάζονται στην Πάτρα και στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας.

Σήμερα εκτάκτως θα είμαστε ανοικτοί όλη μέρα για να βοηθήσουμε όσο μπορούμε κι εμείς σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση.

09/08/2025

«Ο κοινωνικός δεσμός αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο, ιδιαίτερα διαμέσου αυτών των νέων καπιταλιστικών δομών, ως φαινόμενο πίστης. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικός δεσμός χωρίς υπόσχεση αληθείας, χωρίς το «σε πιστεύω» [«je te crois»], χωρίς το «πιστεύω» [«je crois»]. [...]

Όλα αυτά δεν κάνουν παρά να επικυρώνουν την ουσιαστική καταπιστευτικότητα της γνώσης που μπορεί κανείς να τη συμμεριστεί, δηλαδή της γνώσης άνευ ετέρου. Ακόμη και στο πλέον θεωρητικό ενέργημα οιασδήποτε επιστημονικής κοινότητας (δεν μπορεί να υπάρξει επιστήμη χωρίς δημόσιο χώρο και χωρίς επιστημονική κοινότητα), οιαδήποτε οργάνωση του κοινωνικού δεσμού επικαλείται μια ομολογία πίστεως, πέραν ή εντεύθεν κάθε είδους απόδειξης. Το «σε πιστεύω» ή το «πίστεψέ με», η «ορκωτή πίστη» είναι συνάμα ο κοινωνικός δεσμός, ο οικονομικός δεσμός, η πίστη-εμπιστοσύνη, είναι ο όρος της αλήθειας.

Να επανέλθουμε στην τηλεόραση και στα μίντια. Η πρόοδός τους συνίσταται στο ότι διαπερνούν αυτή την αντίφαση, επικαλούνται την πίστη τη στιγμή του «επιδέξιου-πράττειν». Αίτηση πίστης μπροστά στο ίδιο το πράγμα. Δεν έχουμε πλέον ανάγκη να πιστέψουμε, βλέπουμε. Αλλά το «βλέπω» οργανώνεται πάντοτε από μια δομή τεχνική (μιντιακή, που προβάλλει μέσω των μίντια), η οποία προϋποθέτει την κλήση προς την πίστη. Το ομοίωμα της απ’ ευθείας μετάδοσης, το «live», σας κάνει να πιστέψετε αυτό που δεν καταφέρνετε να πιστέψετε: ότι είστε μπροστά «στο ίδιο το πράγμα», παρευρίσκεστε στον πόλεμο του Κόλπου, εκεί υπάρχουν ρεπόρτερ, είναι εκεί με την κάμερά τους και σας μεταδίδουν, σε απ’ ευθείας μετάδοση, χωρίς παρέμβαση, χωρίς τεχνική παρεμβολή!

Είναι το CNN, σε όλα τα δωμάτια ξενοδοχείου του κόσμου, και εσείς έχετε σε απ’ ευθείας μετάδοση αυτό που συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου· ως εκ θαύματος, εκεί υπάρχει ένας δημοσιογράφος που περιμένει να κινηματογραφήσει και να σας προσφέρει την ίδια την παρουσία του πράγματος, χωρίς φιλτράρισμα, χωρίς παρεμβατική διαλογή κ.λπ. Ωστόσο γνωρίζουμε πολύ καλά –και αυτό είναι το ελάχιστο από τις γνώσεις μας σχετικά με το τι είναι στην πραγματικότητα η τηλεόραση– ότι ποτέ δεν υπάρχει η απ’ ευθείας μετάδοση. Όλα αυτά είναι στημένα-μονταρισμένα σε κλάσμα του δευτερολέπτου, σε στούντιο όπου μπορεί κανείς ακόμη και αυτοστιγμεί να καδράρει, να εξαλείψει, να ανασυνθέσει, να παραποιήσει.

Η εικασία παραμένει, και η κοινή προκατάληψη, η δομική ευπιστία ότι η τηλεόραση –σε αντιδιαστολή προς τις έντυπες εφημερίδες, σε αντιδιαστολή προς το ραδιόφωνο– σας δίνει να δείτε το ίδιο το πράγμα, να δείτε αυτό που αγγίζει, με την ευαγγελική διάσταση: σχεδόν μπορεί κανείς να βάλει το δάχτυλο στην πληγή, κανείς αγγίζει, μπορείς να αγγίξεις, αυτό θα έλθει κάποια ημέρα· μπορεί κανείς όχι μόνο να βλέπει αλλά και να αγγίζει.

Η πεποίθηση είναι συνάμα μετέωρη εν ονόματι της εποπτείας και της γνώσης και, ταυτόχρονα, φυσικά ενισχυμένη. Όπως στον κινηματογράφο και σε κάθε εμπειρία μυθοπλασίας. Για να επανέλθουμε στις αμερικανικές προβολές-συνεδρίες θαυμάτων επί σκηνής: εκεί βλέπουμε ένα πρόσωπο πολύ κομψό, έναν μακιγιαρισμένο ηθοποιό, ντυμένο με εμφανή φροντίδα, ο οποίος μιλά με άνεση· είναι μια βεντέτα του παλκοσένικου. Έρχεται και ξαφνικά κάνει να σηκώνονται, να πέφτουν, να ξανασηκώνονται δέκα άτομα που σωριάζονται όλα μαζί τη στιγμή που τα αγγίζει, και δη μόνο που τα κοιτάζει. Δεν έχεις ανάγκη να πιστέψεις, πιστεύεις· δεν έχεις ανάγκη να κάνεις γι’ αυτό κάποια προσπάθεια, γιατί δεν υπάρχει πιθανή αμφιβολία. Είσαι, όπως τα δέκα χιλιάδες άτομα μέσα στην αίθουσα εκδηλώσεων, μπροστά στο ίδιο το πράγμα.»

✨ Νέα κυκλοφορία! Το στοχαστικό και τολμηρό δοκίμιο του Jacques Derrida, «Προπάντων, όχι δημοσιογράφοι!», μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΡΟΠΗ σε μετάφραση του Βαγγέλη Μπιτσώρη.

📖 Σε έναν κόσμο όπου η πληροφορία κυκλοφορεί αστραπιαία, ο Derrida στο βιβλίο του «Προπάντων, όχι δημοσιογράφοι!», μας προκαλεί να αναρωτηθούμε: ποια είναι η θέση της πίστης στη σχέση μας με την επιστήμη, την κοινωνία και τα μέσα ενημέρωσης;

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίo: https://www.ropipublications.com/propantwn-oxi-dimosiografoi/

#ΡΟΠΗ #ΝέαΚυκλοφορία #Φιλοσοφία #Βιβλία #Ανάγνωση #Σκέψη #Πίστη #ΜΜΕ #Πολιτισμός #ΦιλοσοφικάΒιβλία #ΣύγχρονηΣκέψη #Βιβλιοπρόταση #Βιβλιοφιλία #Δοκίμιο #ΒιβλίαΠουΑξίζειΝαΔιαβάσεις #ΠολιτιστικήΣυζήτηση #ΜέσαΜαζικήςΕνημέρωσης

Οι εκδόσεις Ροπή, με έδρα τη Θεσσαλονίκη, επικεντρώνονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των θετικών επιστημών και άλλων επιστημονικών κλάδων, συμπεριλαμβανομένων της...