https://www.sketbe.gr/magazine/

Τέχνης Ίχνη - Technis Ichni, Αλ. Φλέμινγκ 10, Thessaloníki (2025)

09/11/2025

"Έχει παρατηρηθεί ότι η “Τέχνη είναι ένα κατεξοχήν πεδίο για διεπιστημονική έρευνα ”και ότι“ κάθε επιστήμη ερευνά το έργο τέχνης από τη δική της σκοπιά”. Είναι προφανές ότι αυτή η άποψη, όσο παλιά κι αν είναι, δεν έχει ακόμα αλλάξει. Με βάση λοιπόν το παραπάνω “δόγμα” οι επιστήμες που ιστορικά συνδέονται με την Τέχνη είναι -χωρίς περαιτέρω ανάλυση- η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η θεολογία, η κοινωνιολογία, οι φυσικές επιστήμες, οι βιολογικές επιστήμες, η τεχνολογία, οι επιστήμες της επικοινωνίας, η λογοτεχνία και οι ιστορικές επιστήμες. Παλιότερα, οι ιστορικοί της τέχνης είχαν μία ευρεία μόρφωση και διακρίνονταν για την ικανότητά τους να κινούνται σε υπέρ-επιστημονικά πλαίσια, κατέχοντας αρκετά
επιστημονικά πεδία. Μέσα από αυτή την πραγματικότητα προέκυψε η ανάγκη για διεπιστημονική συνεργασία, με σκοπό όσο γίνεται την καλύτερη προσέγγιση του αντικειμένου.
Αρκετοί ιστορικοί της τέχνης της παλιότερης γενιάς σπούδασαν και άλλες ειδικότητες ή κατείχαν πολύ καλά τα επιστημονικά εφόδια και άλλων επιστημών, όπως της αρχαιολογίας, της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της ζωγραφικής ή της ιστορίας. Γνωστοί ιστορικοί ή κριτικοί της τέχνης σπούδασαν ακόμα και θετικές επιστήμες. Έχει σχολιαστεί με εξαιρετική επιτυχία το έργο ενός διάσημου Ελβετού ιστορικού της τέχνης του Χάινριχ Βόλφλιν και ιδιαίτερα το πλέον κλασικό του “Βασικές έννοιες της Ιστορίας της Τέχνης (1915,στα ελληνικά μεταφράστηκε το 1992), ο οποίος σπούδασε, εκτός των άλλων, πειραματική φυσική, κοντά σε ένα φιλόσοφο και είχε ως σύμβουλο του έναν καθηγητή της ψυχολογίας. Ο ίδιος εργάστηκε για ένα διάστημα και ως κλασικός αρχαιολόγος.", απόσπασμα από το άρθρο "Η Ιστορία της Τέχνης ως διεπιστημονική ειδικότητα" του Μιλτιάδη Παπανικολάου, Τεύχος 14/2019

02/11/2025

"Τέχνη είναι, πάντα ήταν, η γενναία απόπειρα της έκδοσης στην πραγματικότητα μιάς συμπαγούς, ελκυστικής και εύληπτης πρότασης (αντικείμενο, κείμενο) ή μιας σειράς συμπαγών σχέσεων σημασίας. Μιας κατεύθυνσης του στοχασμού για τον ιστορικό τρόπο (σε χώρο και, φυσικά, χρόνο) και την ποικιλία, όποτε υπήρχε, των περιεχομένων που διαμόρφωναν την εύπλαστη και πρόσκαιρη ταυτότητά τοπικών ή υπερτοπικών πολιτισμών.
Μιά σύνθεση, τόσο των τεχνικών όσο και των συμβολικών σχέσεων που νοηματοδοτούν, όποτε το κάνουν, τις πρακτικές της εύρωστης, εύφορης ζωής ώστε να αντέχουμε, να μην υποκύπτουμε, να μην καταρρέουμε στη μιμητική αγριότητα, την αφασία του ανοήτου λόγου και των έρμαιων ατάκτων πράξεων. Να συμβιώνουμε, υπερασπίζοντας την αλληλέγγυα, συλλογική ζωή που διαθέτει την επικράτειά της στις εκφράσεις όλων όσων επιθυμούν. Να υπερβαίνουμε τα δεσμά της άστατης υλικής αναγκαιότητας, διαμορφώνοντας ακριβώς στον κοινόχρηστο υλικό κόσμο ένα εκδοτήριο γεγονότων, για τα έκτακτα νομίσματα των εξαιρετικών υποθέσεών μας.
Η τεχνολογία και η τεχνική μέθοδος, τα σημαντικότερα προτάγματα-υπόβαθρα του στοχασμού, της έρευνας, των στρατηγικών εκδόσεων αποτελεσμάτων για τον κοινό πολιτισμό, διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την ιστορία. Συνιστούν το ζωτικό πεδίο των εμπείρων αναγνώσεων, των επιλογών τακτικής, των εφαρμογών των μεθόδων για τους σκοπούς του στοχασμού, της συνεννόησης, του σχεδιασμού της κατασκευής των αντικειμένων και των σχέσεών μας με αυτά, καθώς ρυθμίζουμε, δημιουργούμε, διαφωνούμε και αναδιατάσσουμε συνεχώς το
περιβάλλον μας." απόσπασμα από το άρθρο "Τέχνη, Τεχνική και Τεχνολογία" του Ιορδάνη Στυλίδη, Τεύχος 14/2019

26/10/2025

"Η σύζευξη μουσικής ζωγραφικής φαντάζει κάπως αυθαίρετη, ιδίως στην εποχή μας, όπου μέσα στη διασπορά των απόψεων ο καθένας μοιάζει με θάλαμο
αντηχήσεων που τιμά τα λεξιλόγια καιεπικαλείται τις έννοιες ως εμβλήματα, που
τον απαλλάσσουν από ουσιαστικές εξηγήσεις.
Σε ένα πρώτο επίπεδο, η παρουσία της μουσικής στις εικαστικές τέχνες ανιχνεύεται ήδη απ’το ξεκίνημα της ζωγραφικής, με την αναπαράσταση μουσικών οργάνων σε αγγεία, τοιχογραφίες κ.λπ., γεγονός που έχει μόνο εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον. Η αισθητική προσέγγιση της μουσικής ως προτύπου των τεχνών από φιλόσοφους και καλλιτέχνες (βλ.Νίτσε, Μπωντλέρ, Βάγκνερ) δημιούργησε τη ρομαντική
φιλοδοξία της συνένωσης μουσικής και εικαστικών τεχνών, στο πλαίσιο της ιδέας
του Ολικού Έργου Τέχνης. Το ενδιαφέρον αυτής της πρόκλησης βρήκε έδαφος
εκατέρωθεν.
Από το έργο του Μοντέστ Μουσόργκσκι «Εικόνες από μια Έκθεση», γραμμένο ένα χρόνο μετά τον θάνατο του φίλου του, ζωγράφου Βίκτορ Χάρτμαν, μέχρι το «Παρεκκλήσι Ρόθκο», έργο του Μόρτον Φέλντμαν, εμπνευσμένο απ’την ομώνυμη
εγκατάσταση στο Χιούστον, μεσολαβούν αρκετές ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις
από την πλευρά των μουσικών." απόσπασμα από το άρθρο "Μουσική με μάτια και Ζωγραφική με αυτιά" του Κώστα Παπαθανασίου, Τεύχος 14/2019

19/10/2025

"Σημειώνουμε χαρακτηριστικά: αν η συμβολή της ελληνικής ποίησης στουπερρεαλιστικό κίνημα διεθνώς δεν είναι διόλου αμελητέα, απεναντίας οι ποιητές μας που είτε ξεκίνησαν από τον υπερρεαλισμό, είτε επηρεάστηκαν από αυτόν (όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Νίκος Εγγονόπουλος, ο Οδυσσέας Ελύτης ,ο Νίκος Γκάτσος, ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Δ.Π. Παπαδίτσας, ο
Έκτωρ Κακναβάτος κ.ά.) όχι απλά δεν υστερούν καθόλου έναντι των Γάλλων π.χ. υπερρεαλιστών, αλλά μάλιστα τους ξεπερνούν συχνά, δείχνοντας το πλάτος, τον πλούτο, το βάθος και το αναντικατάστατο της ελληνικής ποιητικής εμπειρίας και επικράτειας, τότε οφείλουμε αντίστοιχα να θέσουμε ένα πλαίσιο και να καταδείξουμε πως αντίστοιχα η σημασία της ελληνικής εκδοχής του εξπρεσιονισμού, όχι μόνο δεν υπολείπεται του ελληνικού υπερρεαλιστικού παραδείγματος αλλά ξεχωρίζει, φωτίζοντας επιπρόσθετα τα στυλ και τη διεθνή τους σημασία περαιτέρω, προσθέτοντας μια ψηφίδα που εφόσον τεθεί δεν γίνεται να ξανααφαιρεθεί.", απόσπασμα από το άρθρο "Για την σχέση ποίησης με τα εικαστικά" του Πέτρου Γκολίτση, Τεύχος 14/2019

12/10/2025

"Η θεσμική υπόσταση που αποκτούν τα μουσεία καθώς από ιδιωτικές συλλογές στην Αναγέννηση αποκτούν δημόσιο χαρακτήρα στα χρόνια του Διαφωτισμού, συμβάλλει στην διεύρυνση της συζήτησης σχετικά με την αρχιτεκτονική τυπολογία και μορφολογία του κτιρίου - μουσείου, τον ρόλο και τη σημασία του στον αστικό ιστό, καθώς και την εσωτερική του λειτουργικότητα, συζήτηση που αποκτά πρω-
ταρχικό ενδιαφέρον.
Έτσι, το μουσείο θεωρήθηκε πρωταρχικό στοιχείο του αστικού τοπίου4 κατά τον 19ο αιώνα και ο νέος αυτός θεσμός των μητροπόλεων συχνά καταλάμβανε κεντρικές θέσεις σε αστικές πλατείες στην ίδια λογική χωροθέτησης των καθεδρικών ναών στις μεσαιωνικές πόλεις. Ακόμη και τα πρώτα αυτά κτίρια που κατασκευάστηκαν ειδικά για να στεγάσουν συλλογές τέχνης έλκουν την καταγωγή τους σε μορφές κτιρίων άλλης χρήσης ή επιλέγουν μια κλασική μορφολογία
στη διαμόρφωση των όψεων τους, παρά την αλλαγή στη φιλοσοφία των εκθεσιακών τους χώρων.", απόσπασμα από το άρθρο "Αρχιτεκτονική και μουσεία σύγχρονης τέχνης" της Αναστασίας Βαλαβανίδου, Τεύχος 15/2019

05/10/2025

"Αν και ο κίνδυνος για τον άνθρωπο και το περιβάλλον από την κακή χρήση της τεχνολογίας εμφανίζεται στον αμερικάνικο κινηματογράφο στα B movies της δεκαετίας του ‘50 μετά το σοκ που προκάλεσε η ατομική βόμβα (ενδεικτικά αναμεσα σε δεκάδες άλλα The Incredible Shrinking Man, 1957, Jack Arnold, The Invasion of Body Snatchers, 1956, Don Siegel), η ταινία Ο Πλανήτης των Πιθήκων του 1968 (The Planet of the Apes, Franklin Schaffner) αποτελεί το πρώιμο παράδειγμα στην πορεία διαμόρφωσης της συνείδησης του κοινού κατά της
βιομηχανίας. Ο επόμενος σταθμός είναι το Blade Runner (Ridley Scott) στις αρχές του‘80. Πρόκειται για το ολοκληρωμένο δείγμα του φιλμικού τοπίου της τοξικής μελλοντικής πόλης, όπου η τεχνολογία έχει εισβάλει στη συνείδηση των ηρώων.
Την τελευταία δεκαετία εντοπίζεται μια ξεχωριστή τάση στα φιλμικά τοπία που πλαισιώνουν παραγωγικές μονάδες και εγκαταστάσεις που αξιοποιούν τις νέες τεχνολογίες των δικτύων και της ψηφιακής πληροφορίας. Εκεί, το φυσικό τοπίο
παρουσιάζεται απρόσβλητο από την παραγωγή, σε αγνή ή άγρια κατάσταση, ενώ η παραγωγική μονάδα εμφανίζεται συμφιλιωμένη με το φυσικό περιβάλλον. Μια γενικότερη τάση της ίδιας περιόδου οργανώνει τις σκηνές αλληλεπίδρασης του ανθρώπου με τις νέες ψηφιακές-δικτυακές τεχνολογίες σε μια ατμόσφαιρα «ανθρώπινη» και «πολιτισμένη», όπου επικρατεί η σιωπή.
Παρουσιάζεται δηλαδή μια εικόνα αποκατάστασης της ζημιάς που προκάλεσε στο περιβάλλον η βιομηχανική ανάπτυξη και επιχειρείται να προβληθεί ότι επιτυγχάνεται σαφώς από τις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες.", απόσπασμα από το άρθρο "Hollywood και η ιδεολογία της τεχνολογίας" του Μιχάλη Αγραφιώτη, Τεύχος 15/2019

28/09/2025

"Οι ετεροτοπίες πολύ συχνά συνδέονται με το κομμάτι του χρόνου.
Το σώμα μου γίνεται καμβάς πάνω στο οποίο καταγράφω αναμνήσεις,
ιστορικές στιγμές και γεγονότα. Εισάγω τον όρο: “έτερο-χρόνος” για να
αναφερθώ σε πολλαπλές θέσεις του χρόνου μέσα στον ετεροτοπικό χώρο-σώμα μου.
Επιπλέον, υπάρχει μια παροδικότητα-προσωρινότητα στους (αυτο)
τραυματισμούς μου που με την πάροδο του χρόνου διαρκώς αλλάζουν μορφή,
καταλήγοντας σε ουλές. Οι πληγές θεραπεύονται, αλλά αφήνουν σημάδια.
Κάθε θέμα με το οποίο ασχολούμαι επιλέγοντας μια προσωπική πορεία
έκφρασης (ποιήματα - χαρακτικά - τυπώματα βαμμένα με αίμα - εγκαταστάσεις-επιτελέσεις) αλλάζει ποιότητες, περιβάλλοντα και σχήματα.
Τα σημάδια μεταβάλλονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, με την πάροδο του χρόνου.", απόσπασμα από το άρθρο "Αυτοκτονίες στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης καταγεγραμμένες σε ένα ετεροτοπικό σώμα" της Θάλειας Ζαχαριάδου, Τεύχος 15/2019

21/09/2025

"Η Μπιενάλε της Βενετίας είναι η αρχαιότερη και μια από τις σπουδαιότερες περιοδικές εκθέσεις σύγχρονης τέχνης στον κόσμο. Η ιστορία της Μπιενάλε της Βενετίας χρονολογείται από το 1895, όταν οργανώθηκε η πρώτη διεθνής Έκθεση Τέχνης και είναι η μοναδική που μέχρι σήμερα διατηρεί το καθεστώς των εθνικών εκπροσωπήσεων. Αποτελεί ένα πολυδιάστατο οδοιπορικό κλιμακούμενης διεθνοποίησης, το οποίο ξεκινά από την περίοδο της προπολεμικής εσωστρέφειας και καταλήγει στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.
Στη δεκαετία του 1930 γεννήθηκαν νέα φεστιβάλ: Μουσική, Κινηματογράφος και Θέατρο (το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 1932 ήταν το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ στην ιστορία). Το 1980 πραγματοποιήθηκε η πρώτη Διεθνής Έκθεση Αρχιτεκτονικής και το 1999 ο Χορός έκανε το ντεμπούτο του στην Μπιενάλε.
Στη μακρόχρονη ιστορία της, η Μπιενάλε άσκησε καλλιτεχνική επιρροή, έγινε όχημα διάδοσης πολιτικών ιδεών, και αντιμετώπισε, άλλοτε με άμεσο και άλλοτε με έμμεσο τρόπο, ποικίλες θεματικές προκλήσεις που αφορούσαν τις διεθνείς κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο, η Μπιενάλε ανέδειξε και αξιοποίησε νέες καλλιτεχνικές τάσεις και ρεύματα, όπως τον Φωβισμό, Κυβισμό, Ποπ Άρτ, Μοντερνισμό και αναγνώρισε και «νομιμοποίησε» το έργο καταξιωμένων
δημιουργών, όπως ο Πικάσο, ο Κουνέλης και ο Φράνσις Μπέικον. Επίσης, πρόσφερε επικαιροποιημένη πληροφορία στο ευρύ κοινό και, πάνω απ’ όλα, μέσω της πολιτικής των εθνικών συμμετοχών, συνέβαλε στην προώθηση του έργου των εικαστικών καλλιτεχνών που προέρχονται από χώρες της περιφέρειας του παγκόσμιου καλλιτεχνικού συστήματος.", απόσπασμα από το άρθρο "Τάσεις και αλλαγές στην Μπιενάλε της Βενετίας" της Ευφροσύνης Βυζοβίτου, Τεύχος 15/2019

14/09/2025

"Ας κοιτάξουμε την τεχνολογία των μηχανών, το γλυπτό Cassini Huygens*3. Το
αποτέλεσμα-έργο του ενθουσιασμού, της συνδυασμένης προοπτικής, της απόφασης να περιοριστεί, να πειθαρχηθεί το πάθος χιλιάδων μηχανικών και επιστημόνων, σχεδιαστών, ερευνητών, σε ένα σκοπό που απέκτησε αργά μορφή,
σχήμα και νόημα, πλήρωσε με νόημά του την παρούσα ιστορία του ανθρώπινου
είδους. Τη μηχανή που δεν ταίριαξε, καθώς επινοήθηκε, σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε, χωρίς το σχήμα και τη μορφή του ανθρωπίνου σώματος,
ωραίου και βεβαίου στην μακρότατη ιστορική πορεία του αλλά, παρόλαυτα,
έφερε την όραση, την αφή, την ακοή, τα βήματα του είδους μας στα μακρινότερα
της ηλιακής γειτονιάς. Την μηχανή-γλυπτό που έφερε και μετέφερε την
περιέργειά μας στο απροσέγγιστο εκεί του ενθουσιασμού μας, κάλυψε τις
απεριόριστες αποστάσεις και αποκάλυψε τα απεριόριστα αποθέματα στοχαστικών
και πραγματικών κοιτασμάτων σκέψης και υλικών σχέσεων. Την μηχανή που
επανέφερε τη μαγεία της δυνατότητάς της, καθώς απομάγευσε το απροσδιόριστο
και ακατανόητο του εγγύς σύμπαντός, απομάγευσε τη διάθεση και τα αποθέματα
των μύθων και των αφηγήσεων που τροφοδότησαν για αιώνες τις εκφράσεις
της συμπάθειας και της φυλακής μας (ποίηση, λογοτεχνία, ιστορία, μυθολογία,
ζωγραφική, γλυπτική). Προσέγγισε, διαπέρασε τις εκφράσεις απεριορίστων
ποσοτήτων υλικών και άυλων επικρατειών σημασίας (τροχιές, πλανήτες, δορυφόρους, εδάφη, επιφάνειες), μετέδωσε τις αρχές των ιδιοτήτων των ευρημάτων πλουτίζοντας το παλίμψηστο του χώρου συχνοτήτων με τη φωνή του, τροποποίησε τεχνικά, ψηφιακά και απεικόνησε το αόρατο καθώς εκδηλώνεται, εκφράζεται και συνδυάζεται ρυθμίζοντας ακριβώς την οικολογία του μικρού
εγγύς και του απεριόριστου διαστήματος.", απόσπασμα από το άρθρο "Εγκαταλείποντας την "τέχνη" του 20ου αιώνα" του Ιορδάνη Στυλίδη, Τεύχος 15/2019

07/09/2025

"Ο M. Foucault στην «Αρχαιολογία της γνώσης» αναπτύσσει το αρχείο ως «σύστημα αποφάνσεων», με την έννοια των «συμβάντων» ή «πραγμάτων». Το αρχείο δεν αποτελεί απλά ένα σύνολο κειμένων, τα οποία διατηρούνται ως πηγή της ιστορίας ή προσδίδουν τα διακριτά χαρακτηριστικά της ταυτότητας μιας κοινωνίας. Εκφράζει τη διανοητική προσπάθεια ενός πολιτισμού, είναι λειτουργικό
και αποτελεί «σύστημα ηγεμόνευσης», καθώς διευθετεί τι μπορεί να ειπωθεί και τι όχι. Δεν είναι ένα αποθετήριο πληροφοριών, ουδέτερο, αντικειμενικό και ολοκληρωμένο. Δε διατηρεί το συμβάν, αλλά «καθορίζει εξαρχής το σύστημα της αποφαντικότητάς του». Δεν μπορεί να περιγραφεί στο σύνολο του, αλλά ούτε και «στην επικαιρότητά του». Το αρχείο είναι αποσπασματικό και αναπτύσσεται ως διαφορά, «μας αποσπά από τις συνέχειες, μας διαλύει σε αυτή τη χρονική ταυτότητα, όπου μας αρέσει να κατοπτριζόμαστε για να ξορκίσουμε τις ρήξεις της ιστορίας.
Η αρχειακή παρόρμηση (archival impulse) δεν είναι κάτι νέο. Συνδέεται με τον Μοντερνισμό ιδεολογικά και ως πηγή καλλιτεχνικής έκφρασης. Τα γραπτά και τα εγχειρήματα του Walter Benjamin και του Aby Warburg υπήρξαν εμβληματικά
αυτής της τροπής προς το αρχείο. Στην τέχνη ως φόρμα, πρακτική ή μηχανισμό συναντάμε το αρχείο στον διαγραμματικό πίνακα του Kasimir Malevich, Painterly Sensations and Their Environment (1925-6), το ενδιαφέρον του Marcel Duchamp για το ευρετήριο και τους καταλόγους [index], το αρχείο/γραφείο -Bureau de Reschersches Surréalistes (1924)- των σουρεαλιστών για την παραγωγή, προώθηση και διαφύλαξη των αρχών τους, την ανατρεπτική πρόταση του Aleksandr Rodchenko στο κείμενό του Against the Synthetic Portrait, for the Snapshot (1928), όπου στη θέση ενός μνημείου για τον Lenin προτείνει μια βάση δεδομένων για τη ζωή του, τα ντανταϊστικά φωτομοντάζ - όπως το έργο της Hannah Hoch Scrapbook (1933) - τον Άτλαντα (1960/70) του Γερμανού καλλιτέχνη Gerard Richter, το αρχείο/προσωπογραφία -Time Capsules (1974) - του Andy Warhol, τα αρχεία/περιβάλλοντα του Γάλλου Christian Boltanski που αποτελούν επανορθωτικά μνημεία του τραύματος και της ενοχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι και τις μνημειώδεις και θεαματικές αρχειακές εγκαταστάσεις του Ρώσου Ilya Kabakov
που αντιμάχονται το μέγεθος της γραφειοκρατικής εξουσίας του πρώην ανατολικού μπλοκ.", απόσπασμα από το άρθρο "Η Αρχειακή Τέχνη, από την νεωτερικότητα ως το παρόν της παγκοσμιοποίησης" του Θανάση Γιούνη, Τεύχος 15/2019

27/07/2025

"Η συλλογή, ως συνεκτικό, ανοιχτό ωστόσο σύνολο, της οποίας ο ορίζοντας ανοίγει σημαντικά από την ύπαρξή της στη δημόσια σφαίρα, είναι ένα προνομιακό πεδίο έκφρασης νοημάτων. Το κράμα υποκειμενικότητας (όπως αυτή εκφράζεται και από τους επιμελητές στο επίπεδο των μουσείων) και σχετικής αντικειμενικότητας (όπως αυτή παρέχεται από τη σφαίρα του κοσμικού, του καθη-
μερινού, του ευρύτερα κοινωνικού, αλλά και της καταγεγραμμένης ιστορίας τέχνης), ή το κράμα ατομικότητας και συλλογικότητας, είναι το κατεξοχήν ενδιαφέρον θέμα του συλλεκτισμού. Όπως εξειδικεύεται μάλιστα μέσα από τη διαχείριση των έργων τέχνης σε θεσμικό επίπεδο, τα προσωπικά κίνητρα, οι προσωπικές προτιμήσεις και ιδιοσυγκρασιακές εκφράσεις των επιμελητών τίθενται σε άλλη βάση και συχνά συμπλέουν (ή αντιτίθενται σε) με κοινωνικά υπαγορευμένες ανάγκες και εκφράσεις.
Συνοπτικά, θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το συλλέγειν ως μια μεγάλη γνωστική περιπέτεια και έναν κομβικό τρόπο δόμησης της σχέσης μας με τον κόσμο, μέσω του οποίου συμπλέκονται ιδέες, υποκείμενα και αντικείμενα, αντιλήψεις και πρακτικές, καθώς και ως ένα προνομιακό πεδίο κοινωνικής παρέμβασης. Ειδικά μάλιστα όταν το αποτέλεσμά του, η συλλογή, προσφέρεται στη
δημόσια σφαίρα.
Στο πλαίσιο αυτό, μήπως και στους ορισμούς της μουσειακής συλλογής έργων τέχνης πρέπει να επινοήσουμε εκ νέου τους στόχους; Να τους συνδέσουμε περισσότερο και πιο στενά με την κοινωνία και να απομακρυνθούμε λίγο από τα όρια της υλικότητας των έργων; Εδώ ας επιμείνουμε σε μία όψη του πεδίου των συλλογών, αυτό που έχει να κάνει με την έρευνα, με την έρευνα και την απόδοσή της στην κοινωνία, με την έρευνα και την κοινωνική της διάσταση.", απόσπασμα από το άρθρο "Μουσεία και Συλλογές: προς έναν νέο ορισμό" της Θούλης Μισιρλόγλου, Τεύχος 15/2019

20/07/2025

"Jean Baudrillard Ομοιώματα και προσομοίωση (Simulacres et Simulation)
Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Μποντριγιάρ εμπνεόμενος απ’ το διήγημα του Μπόρχες
συλλαμβάνει την πραγματικότητα ως «υπερπραγματικότητα». Θεωρεί ότι πολλά φαινόμενα δεν ανταποκρίνονται πλέον στο πραγματικό, αλλά το προσομοιώνουν, με αποτέλεσμα να είναι το ίδιο αληθινά μ’ αυτό και μακροπρόθεσμα το περιθωριοποιούν παίρνοντας τη θέση του. Στις κοινωνίες της προσομοίωσης ο Μποντριγιάρ αναλύει τέτοια μεμονωμένα φαινόμενα, τα οποία ωστόσο αθροιστικά αποδεικνύουν την εξάλειψη των ορίων και την εναλλαγή των ψευδών και των αληθινών καταστάσεων.
Ο μετανεωτερικός άνθρωπος φυλακισμένος στο σύμπαν των θεαμάτων, της παθητικότητας και απραξίας, βυθίζεται στον ωκεανό του εικονικού, μεταφέροντας τη ζωή του στις οθόνες. Αναφερόμενος στις τρέχουσες κοινωνικές παθολογίες ο Μποντριγιάρ, επισημαίνει την υπερπραγματικότητα των προσομοιώσεων που επιβάλλουν τα ΜΜΕ, όπου εικόνες και θέαμα, αντικαθιστούν πλέον τον κόσμο του νοήματος. Ο κύριος του φαντασιακού πλέον είναι η πληροφορία.", απόσπασμα από το άρθρο "Μεταμοντέρνες Αυταπάτες" του Κώστα Παπαθανασίου, Τεύχος 16/2021

Τέχνης Ίχνη - Technis Ichni

09/11/2025

02/11/2025

26/10/2025

19/10/2025

12/10/2025

05/10/2025

28/09/2025

21/09/2025

14/09/2025

07/09/2025

27/07/2025

20/07/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category

Our Story