Locus-7 Εκδόσεις & Γιώργος Μπαλάνος

22/07/2025

"Το μόνο ίσως πράγμα που σέβεται η συμβατική λογοτεχνία -κι αυτό μονάχα όταν είναι καλή- είναι ο αναγνώστης.
Η Επιστημονική Φαντασία -επίσης μονάχα όταν είναι καλή- δεν αναγνωρίζει ούτε καν αυτή την εξαίρεση.
Γιατί;
Γιατί το χιούμορ και ο σαρκασμός με τις ιδέες των άλλων είναι αρκετά εύκολο πράγμα, αλλά τι γίνεται με τις δικές μας ιδέες; Και ποιος έχει δικαίωμα να γελάσει με τους άλλους αν δεν μπορεί να γελάσει πρώτα απ' όλα με τον εαυτό του;
Και δυστυχώς, ο Καθρέφτης, σαν υπέρτατη έκφραση της τέχνης του χιούμορ και του σαρκασμού, είναι από τα "ουσιώδη εν ανεπαρκεία" στον τόπο μας.
Η Επιστημονική Φαντασία αποτελεί έναν τέτοιο Καθρέφτη, που έρχεται να αναπληρώσει την έλλειψη. (Έτσι και σκίσετε από αγανάκτηση τούτο το βιβλίο θα έχετε εφτά χρόνια γρουσουζιά! Εγώ σας προειδοποίησα.)
Και αν δε γελάσετε ούτε μ' αυτή, ε... δοκιμάστε μ' έναν κανονικό καθρέφτη. Κι εγώ κοιτάχτηκα κάποτε, αλλά τις σχετικές εμπειρίες θα τις διαβάσετε στις ανθολογίες μου με τα διηγήματα τρόμου και φρίκης. (Πάντως είχα είδωλο στον καθρέφτη, παρά τα αντίθετα που διέδιδαν μερικοί.)
Πάντοτε απορούσα με την απορία των άλλων όταν με έβλεπαν να σαρκάζω κάποια ιδέα που είχα υποστηρίξει με ειλικρινή σοβαρότητα κάπου αλλού. Δεν υπάρχει καμία αντίφαση σ' αυτό. Όταν κάνω χιούμορ, συχνά σαρκαστικό, με κάποια από τις αγαπημένες μου ιδέες δεν σημαίνει ότι απορρίπτω ή ότι υποτιμώ την ιδέα. Σημαίνει απλώς ότι δεν την αφήνω να με καβαλήσει.
Η διαφορά του φανατικού από το ελεύθερο άτομο δεν έγκειται στο ότι ο πρώτος δεν έχει χιούμορ (στα μπουντρούμια όλου του κόσμου πέφτει πολύ γέλιο από τους δεσμοφύλακες), αλλά στο γεγονός ότι μονάχα το ελεύθερο άτομο μπορεί να γελάσει με τις ιδέες του.
Το να γελάμε με τις ιδέες μας, όσο σοβαρές κι αν είναι, δεν τις υποτιμά ούτε τις υποβαθμίζει. Μια αληθινά σοβαρή ιδέα αντέχει στο χιούμορ και το σαρκασμό δίχως να μαραίνεται. Αν όχι, τότε δεν αξίζει τον κόπο να την έχουμε."
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, "Ανταποκρίσεις από έναν Παράλληλο Κόσμο", εκδ. Locus-7

16/07/2025

Στη θέση της ανθρώπινης υλικής ύπαρξης δεσπόζει τελικά ένα ανάριο κρυσταλλικό πλέγμα, μια γεωμετρική σύνθεση από ατόφια δύναμη και καθάριο φως. Είναι σαν ένα γεωμετρικό δίκτυο, σαν ένας μικρός γαλαξίας από μυριάδες αστραφτερές κουκκίδες συνδεμένες με ίσια λεπτά νήματα που, σαν φωτεινές χορδές, πάλλονται αρμονικά συνθέτοντας μια παράξενη κι απόκοσμη μελωδία.
Το Τραγούδι είναι το κλειδί της Πύλης!
Και το ανθρώπινο πλάσμα, έχοντας πλέον την κρυστάλλινη μορφή ενός πελώριου κι αιθέριου πετραδιού, στροβιλίζεται προς την Πύλη στην καρδιά της κοσμικής Δίνης ακτινοβολώντας ολόγυρα Δύναμη.
Και περνά από την Πύλη!
Όλοι οι δρόμοι του Κοσμικού Δικτύου, όλοι οι δρόμοι του σύμπαντος, είναι πλέον ανοικτοί μπροστά του.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, ΚΟΣΜΙΚΗ ΒΙΟΔΥΝΑΜΙΚΗ

14/07/2025

"Η Πεντέλη δεν έχει καμία σχέση με Σατανιστές – εκτός πια κι αν θέλετε να δεχτούμε ως Σατανιστές κάποιους γραφικούς πιτσιρικάδες που ζωγραφίζουν άτεχνες πεντάλφες στους τοίχους ή διαβάζουν κάτι σ’ ένα περιοδικό και μετά κάνουν τάχα επικλήσεις στον Ασταρόθ, την Εκάτη ή τον Κθούλου, και –με την ευκαιρία– μπορεί και λίγο σεξ με τα κοριτσόπουλα της παρέας!
Αυτοί παίζουν τους Σατανιστές – αλλά δεν είναι. Παίζουν! Εντάξει, μπορεί το παιχνίδι τους να κρύβει κάποιους κινδύνους: ναρκωτικά, αφροδίσια, κυκλώματα πορνείας, μπλέξιμο με κάποιες οργανώσεις οικονομικής εκμετάλλευσης των αφελών, και άλλα παρόμοια. Αυτά, ναι, αλλά Σατανισμός δεν είναι.
Μην ξεχνάτε, εξάλλου, ότι και ο Χριστιανισμός και Σατανισμός αποδέχονται εξίσου, και βάση ενός κοινού δόγματος, την ύπαρξη και υπόσταση τόσο του Χριστού όσο και του Σατανά – μόνο που οι μεν λατρεύουν τον πρώτο (και ό,τι αυτός εκφράζει) και οι δε τον δεύτερο (και ό,τι αυτός εκφράζει). Είναι εξ ανάγκης κι εξ ορισμού δύο κατοπτρικά ή πολικά αντίθετες πίστεις."
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, "Πέρα από το Αίνιγμα της Πεντέλης", εκδ. Locus-7

25/06/2025

Όλα αυτά είχαν χαθεί μέσα στις απρόσιτες καταχνιές των αναμνήσεων. Αλλά ο άσπρος τοίχος και η πράσινη πόρτα είχαν μείνει πολύ ζωηρά αποτυπωμένα στη μνήμη του.
Όσον αφορά σ’ εκείνη την παιδική εμπειρία, από την πρώτη στιγμή που αντίκρισε εκείνη την πόρτα ένιωσε μια παράξενη συγκίνηση, κάτι σαν έλξη, μια έντονη επιθυμία να πλησιάσει στην πόρτα, να την ανοίξει και να περάσει από μέσα. Και ταυτόχρονα ένιωθε με απόλυτη σιγουριά ότι δε θα ήταν διόλου φρόνιμο ή ότι θα ήταν λάθος από μέρους του –δεν ήταν σίγουρος τι από τα δύο– αν υπέκυπτε σ’ αυτή την έλξη. Επέμενε ότι ήταν πολύ περίεργο, αλλά ήξερε από την πρώτη στιγμή –εκτός κι αν η μνήμη του τού έπαιζε τα πιο παράξενα παιχνίδια– ότι η πόρτα δεν ήταν σφαλισμένη και ότι θα μπορούσε να μπει αν το ήθελε.
Η ΠΟΡΤΑ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ, Χ.Τζ. Ουέλς, Ανθολογία ΜΥΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ. (Γιατί οι επιλογές και οι μεταφράσεις του Γιώργου Μπαλάνου ποτέ δεν ήταν τυχαίες ή ουδέτερες...) Εκδόσεις Locus-7

06/06/2025

Αλλά βέβαια ο Λάβκραφτ προτιμούσε να “ξεχνά” ότι ήδη ζούσε στον 20ό αιώνα και ότι η παλιά πίστη στον ορθολογισμό και την αριστοτέλεια λογική ψυχορραγούσε, αν δεν είχε κιόλας πεθάνει. Η βεβαιότητα ότι υπάρχει μια απόλυτη γνώση που μπορούμε να τη φτάσουμε μέσω της επιστήμης είχε πια αρχίσει να καταρρέει κάτω από τ’ αδυσώπητα χτυπήματα της Σχετικότητας, της Απροσδιοριστίας και της Κβαντομηχανικής.
Βλέπετε, οι νέες αυτές ριζοσπαστικές επιστήμες όχι μόνο αποδέχονταν ένα μυστικιστικό, μη αιτιοκρατικό και εξωλογικό υπόβαθρο στο σύμπαν, αλλά και προχωρούσαν με τόλμη πολύ πιο πέρα από τη φλύαρη, παραδοσιακή μεταφυσική φιλοσοφία και τον συχνά ύποπτα νεφελώδη αποκρυφισμό των περασμένων εποχών. Και κατά βάθος ο Λάβκραφτ το γνώριζε αυτό, γιατί παρακολουθούσε τις προόδους της επιστημονικής σκέψης.
Ασφαλώς, δικαιολογημένα ο Λάβκραφτ –όπως ακριβώς κι ο φίλος του, ο διάσημος Χάρρυ Χουντίνι– αντιδρούσε με αγανάκτηση στην κατάχρηση του “υπερφυσικού” και στον τσαρλατανισμό των μέντιουμ και των πνευματιστών που έδιναν και έπαιρναν στην εποχή του οργιάζοντας σε βάρος των αφελών. Ως προς το σημείο αυτό είχε σίγουρα δίκιο – αλλά υπάρχει κανένας λόγος να πετάς και το μωρό μαζί με τα αποπλύματα του μπάνιου του;
Κατά βάθος –και αυτό προκύπτει έμμεσα από τα ίδια τα γραφόμενά του– ο Λάβκραφτ πίστευε πραγματικά σ’ αυτά που έγραφε. Και μάλιστα θα έλεγα ότι τα πίστευε με το πάθος του ανθρώπου που κατά κάποιο τρόπο έχει ζήσει τα όσα περιγράφει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, Η Σκιά του Κθούλου, Εκδ. Locus-7
https://locus7.gr/anexigita.../17-h-skia-tou-cthulu.html

02/06/2025

"Αναφορικά με τη μαντρική χρήση, η σωστή σημασία και προφορά της λέξης δεν έχουν σημασία. Άλλωστε μονάχα εικασίες υπάρχουν γι’ αυτές. Σημασία εδώ έχει ο τυχόν ψυχικός δεσμός του ατόμου με τη λέξη, καθώς και η προφορά της – η προφορά, όχι πλέον με τη γραμματική ή την απόλυτη έννοια του όρου αλλά με την έννοια της σωστής δόνησης και τονικότητας, που μπορεί να επιτρέπεται να ποικίλλουν από άτομο σε άτομο, ή από περίπτωση σε περίπτωση.
Έτσι, η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσον όλες οι λέξεις ή μονάχα ορισμένες κρύβουν Δύναμη, είναι η εξής: Ναι μεν μονάχα οι ειδικές λέξεις διαθέτουν Δύναμη, αλλά υπάρχουν τρόποι ή τεχνικές ώστε ακόμη και μια κοινή λέξη ή φράση να μπορεί να μετατραπεί σε ειδική, δηλαδή σε μάντρα."
Η ΛΕΞΗ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, Locus-7

15/05/2025

Αν επιλέξετε να υιοθετήσετε κι εσείς τα εργαλεία και τις ιδέες που υπάρχουν εδώ, η ζωή σας δύσκολα θα παραμείνει η ίδια. Κι όχι γιατί θα αλλάξουν... όλα, αλλά γιατί δεν θα στεκόμαστε πια στο ίδιο σημείο. Αν αφήσουμε τη δύναμη αυτών των «ρωγμών» να μας καθοδηγήσει, θα αρχίσουμε να βλέπουμε αλλιώς. Το να είμαστε παρατηρητές δεν θα αρκεί πια, διότι θα είμαστε ΣΥΝΔΙΑΜΟΡΦΩΤΕΣ της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ που μας περιβάλλει. Θα μάθουμε να εντοπίζουμε τις στιγμές που ο κόσμος μάς περιορίζει και να τις χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε ξανά το περίγραμμα της ζωής μας από μέσα προς τα έξω.
Η συνειδητή εφαρμογή αυτών των αρχών μπορεί να μετατοπίσει ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και την κοινωνία γύρω μας. Δεν θα είμαστε οι πιο έξυπνοι ή οι πιο αφυπνισμένοι, αλλά εκείνοι που σταθήκαμε λίγο παραπάνω στο σημείο που δεν κολλούσε. Μπορεί να μας κάνει τους ανθρώπους που βλέπουν το «παράδοξο» όχι σαν ενοχλητική παρέκκλιση, αλλά σαν προειδοποιητική πινακίδα προς ένα νέο μονοπάτι. Να γίνουμε εκείνοι που ανοίγουν δρόμους εκεί που άλλοι βλέπουν μόνο εμπόδια.
Η ΡΩΓΜΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, Τεχνικές Επέμβασης στη Μορφοδιάταξη, Χριστίνα Σαββανή, εκδ. Locus-7
(Βλ. 1ο σχόλιο)

Τεχνικές Επέμβασης στη Μορφοδιάταξη. Για όσους χαράζουν νέες γραμμές στην Πραγματικότητα, πριν εκείνη προλάβει να τους εντάξει στη νέα παγιωμένη εκδοχή της.

13/05/2025

Σημειώστε τώρα ότι υπάρχουν σωματίδια που δε ζουν περισσότερο από μερικά δισεκατομμυριοστά του δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου.
Υπάρχουν, πράγματι;
Αν εννοείτε ως ύπαρξη κάτι το υλικό και σταθερό μέσα στο χώρο και στο Χρόνο, η απάντηση είναι, σαφώς, όχι. Όλα τα σωματίδια, συμπεριλαμβανομένων και των ατόμων, δεν είναι παρά χρήσιμες ιδέες. Δεν υπάρχουν με τον τρόπο που υπάρ¬χει π.χ. η καρέκλα που κάθεστε. Αλλά ούτε και η καρέκλα υπάρχει, με το παλιό νόημα της ύπαρξης. Υπάρχει μόνον ως ένα σύνολο ιδιοτήτων που λέγεται “καρέκλα”. Αν θελήσετε να την αναλύσετε σε απλούστερα σημεία, όπως είναι τ’ άτομα, τότε ούτε κι αυτή υπάρχει. Οτιδήποτε υπάρχει, αρκεί να μας βολεύει η ύπαρξή του, και αποκτά ιδιότητες ανάλογες με τα πλαίσια της ύπαρξής του. Και για να θυμηθούμε πάλι τον Τσουάνγκ Τζου:
“Το Αστρόφωτο ρώτησε το Μη Ον, ‘Αφέντη, υπάρχεις;’. Αλλ’ όμως δεν πήρε καμία απάντηση στο ερώτημά του...”
Καθετί που λέμε ότι είναι υπαρκτό, και συνεπώς το σύνολο της πραγματικότητας, είναι ένα σύνολο ιδιοτήτων, όπως γίνονται αντιληπτές από μας. Έτσι, είναι ένα ρευστό σύνολο που μπορεί ν’ αλλάξει. Η φύση παίρνει τώρα, ολόκληρη, μια γκεσταλτική μορφή. Υπάρχει σε σύνολα ιδιοτήτων και μόνο, και δεν είναι δυνατό να ερευνηθεί όσο τη χωρίζουμε σε διαρκώς και μικρότερα κομμάτια. Από το 1927 ήδη, ο σερ Μπέρτραντ Ράσσελλ έγραφε ότι: “απ’ όσο ξέρουμε, ένα άτομο μπορεί να μην είναι τίποτε περισσότερο από τις ακτινοβολίες που βγαίνουν από μέσα του. Δεν έχει νόημα να το αμφισβητήσουμε λέγοντας ότι οι ακτινοβολίες δεν μπορούν να προκύψουν από το τίποτε... Η ύλη είναι μια βολική φόρμουλα που περιγράφει το τι συμβαίνει εκεί όπου δεν υπάρχει.”
ΟΙ ΑΜΜΟΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, εκδ. Locus-7

12/05/2025

Τις περισσότερες φορές τα σημάδια επιχειρούν να μας κρατήσουν στην υπάρχουσα κατάσταση παρά να μας προσκαλέσουν σε νέες διαστάσεις αντίληψης, ή νέους δρόμους. Μοιάζουν σημαντικά, αγγίζουν μια επιθυμία, φέρνουν ένα «ναι, εκεί είναι!» ‒ ειδικά όταν δεν είναι. Το καταλαβαίνουμε μόνο όταν δεν κινούν τίποτα μέσα μας, όταν απλώς ενισχύουν το ήδη γνωστό.
Αυτά τα ψευδοσήματα είναι το έργο της Μορφοδιαταξιακής Αντανάκλασης, ενός μηχανισμού του Δικτύου που εξελίσσεται μαζί με την πρόθεσή μας. Όσο πιο καθαρά κινούμαστε, τόσο πιο τέλεια μας καθρεφτίζει.
Τότε είναι που πρέπει να ρωτήσουμε: Αυτό που εμφανίστηκε, με προκαλεί ή με βολεύει; Με φέρνει σε Δόνηση ή απλώς με νανουρίζει; Είναι επέκταση ή επανάληψη;
Γιατί ο Κόσμος είναι έξυπνος. Και, αν αρχίσεις να τον πλησιάζεις με παρουσία, με ακρίβεια, με διαμορφωτική πυκνότητα, δεν θα σε διώξει. Θα σου δώσει μια βελτιωμένη εκδοχή του κελιού σου. Με πιο όμορφα σημάδια, πιο «συγχρονισμένες» συμπτώσεις, πιο χρήσιμες επαναλήψεις.
Αυτός είναι ο Καθρέφτης της Πλάνης. Και το χειρότερο δεν είναι ότι σε κρατά πίσω. Είναι ότι σου ψιθυρίζει πως προχωράς.
"Η ΡΩΓΜΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, Τεχνικές Επέμβασης στη Μορφοδιάταξη", Χριστίνα Σαββανή, εκδ. Locus-7

25/04/2025

ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ
Υπάρχει μια στιγμή ‒δεν έχει ήχο, δεν έχει γεγονός‒ ό-που αρχίζουμε να βλέπουμε τη διπλή ροή. Ο κόσμος συνεχίζει να κινείται, να επαναλαμβάνεται, να παίζει τον ρόλο του. Όλα όπως πάντα. Όλα όπως πρέπει. Και όμως, μέσα σ’ αυτό το «όπως πρέπει», κάτι αρχίζει να διαχωρίζεται. Αναδύεται σιγά σιγά η πιο αθόρυβη και ισχυρή διαπίστωση:
Κάποια πράγματα δεν είναι ζωντανά, είναι απλώς αντί-λαλοι. Δεν κοιτάζουν πίσω – ή δεν ξέρουν πώς. Αυτό είναι το πρώτο σοκ μετά τη Δίνη. Υπάρχουν βλέμματα που σε ακολουθούν μέχρι την πόρτα. Και άλλα, που παγώνουν πριν καν σε δουν. Δεν γεννούν αλλαγή – αναπαράγουν. Ανακυκλώνουν μορφές που κανείς δεν ζητά πια. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά αντανάκλαση: κομμάτια της Μορφοδιάταξης που συνεχίζουν να αναπαράγονται από αδράνεια.
Είναι συμπεριφορές, χώροι, συναντήσεις ‒ακόμα και σκέψεις‒ που μοιάζουν να έχουν πρόσωπο, αλλά δεν έχουν βλέμμα. Δεν δημιουργούν νέο χώρο. Δεν εμπλέκονται. Αν τα κοιτάξεις πιο προσεκτικά, παγώνουν. Δεν είναι ζωντανά. Είναι απλώς επαναλήψεις του χθες.
Στην αρχή, αυτό απογοητεύει. Φανταζόμασταν έναν κό-σμο όπου όλα είναι σημαίνοντα, μυητικά, ζωντανά. Όπου κάθε σκιά είναι μήνυμα και κάθε θρόισμα φύλλων, ένας κώδικας που μας περιμένει. Αλλά αυτή είναι η παιδική φαντασία του αναζητητή. Η ωριμότητα έρχεται όταν μπορούμε να πούμε:
«Αυτό που βλέπω δεν είναι Πύλη. Είναι υπόλειμμα. Είναι θραύσμα μιας άλλης στιγμής που δεν έχει ρίζα στο τώρα.»
Η ΡΩΓΜΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΟΡΦΟΔΙΑΤΑΞΗ, Χριστίνα Σαββανή, εκδ. Locus-7 - Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες

15/04/2025

Το ν’ αρνηθούμε ότι υπάρχει ο δαίμονας ή το θηρίο μέσα μας δείχνει απλά μια μεγάλη δόση υποκρισίας. Το να τα εξοντώσουμε εντελώς σημαίνει ότι αυτοκτονούμε, γιατί εκεί κρύβονται τα βασικά μας ένστικτα επιβίωσης. Η μόνη σωστή λύση είναι να τα χαλιναγωγήσουμε. Και τίποτα δεν το καταφέρνει καλύτερα αυτό από το να τους διαθέσουμε έναν ακίνδυνο χώρο φαντασίας για τα δόντια και τα νύχια τους. Αν δεν υπήρχαν η λογοτεχνία ή οι ταινίες τρόμου, θα υπήρχαν πολύ περισσότερες πράξεις τρόμου στην κοινωνία μας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ, "Ανταποκρίσεις από έναν Παράλληλο Κόσμο", εκδ. Locus-7

10/04/2025

Η φαντασία του Νίκολας πετούσε κιόλας προς τις εικόνες που μπορεί να έφερνε στο φως η πλήρης αποκάλυψη της σκηνής. Αναρωτήθηκε ποιο μακρινό τόπο μπορεί να αντανακλούσε το γυαλί. Εφόσον τούτος δω ήταν ένας μαγικός καθρέφτης, δε θα μπορούσε να έχει τις ιδιότητες ενός συνηθισμένου καθρέφτη. Αντί ν’ αντανακλά τα όσα βρίσκονταν κοντά του, αυτός αντανακλούσε κάτι σε μεγάλη απόσταση∙ και αν η απόσταση αυτή ήταν στ’ αλήθεια πολύ μεγάλη, ήταν πολύ πιθανό ο Νίκολας να μη μάθαινε ούτε και να έβρισκε ποτέ το ακριβές σημείο. Ακόμη και μετά, όταν σταμάτησε να δουλεύει, το μυαλό του παρέμεινε σε νευρική υπερένταση, ερεθισμένο από την εικόνα, με την καρδιά του να δονείται από τα πιθανά ενδεχόμενα, και αναριγώντας με τον πυρετό της προσμονής.
Όταν άνοιξε την πόρτα για τρίτη φορά και ανέβηκε και πάλι στη σοφίτα, βρήκε τον καθρέφτη όπως τον είχε αφήσει. Ψάχνοντας ένα γύρω ανακάλυψε μια παλιά λίμα, και μ’ αυτή ακόνισε το ξυστρί του. Στην ανυπομονησία του ν’ αποκαλύψει τα μυστικά του καθρέφτη, δεν άντεχε να περιμένει άλλο.
Η μπογιά ξεφλούδιζε με τα ίδια μικροσκοπικά λέπια όπως και πριν, αλλά ταχύτερα, πολύ ταχύτερα τώρα. Τα όρια του σκυθρωπού τοπίου διευρύνθηκαν, με τη σκοτεινή σπηλιά να διακρίνεται ολοκάθαρα πλέον καταμεσής της ερήμου. Ο Νίκολας πρόσεξε σταδιακά μια λάμψη, μια χλομή ανταύγεια που αντανακλούσε στα μάτια του από τη μορφή στη είσοδο της σπηλιάς.""
Ανθολογία ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΙ ΤΟΠΟΙ: "Ο Βαμμένος Καθρέφτης", Ντόναλντ Ουαντράι, μετ. Γιώργος Μπαλάνος, εκδ. Locus-7