18/10/2025
Όπως είπε και ο Γιάννης Μαγγος "Όσες φορές και να σβήσουνε ένα γκράφιτι, νομίζουν ότι θα ξεχάσουμε αυτούς για τους οποίους τα κάνουμε?"
«Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη», γράφει ο Μίλαν Κούντερα στο Βιβλίο του γέλιου και της λήθης. Κι ο αγώνας αυτός δεν σταματάει ποτέ αφού οι κάθε λογής εξουσίες χρησιμοποιούν ως υλικό αναπαραγωγής τους τη λήθη.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται κατά την γνώμη μας και η συστηματική επίθεση που δέχεται η μνήμη του συντρόφου Βασίλη Μαγγου. Η επίθεση αυτή ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία (και μετά τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού) σκοπό έχει να ενισχύσει την προσπάθεια διαστρέβλωσης και παραχάραξης της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας της πόλης. Αυτή η διαστρέβλωση ακολουθεί πιστά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των τοπικών αρχόντων και των παρατρεχάμενων τους για την επιβολή μια συνθήκης σιγής νεκροταφείου γύρω από τα ανοιχτά κοινωνικό-πολιτικά και περιβαλλοντικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η πόλη, και συμβαδίζει με την γιγαντιαία εκστρατεία ξεπλύματος της ΑΓΕΤ-Lafarge με τους γνωστούς σε όλους μας τρόπους (χορηγίες, δωρεές, πληρωμένα ρεπορτάζ κλπ).
Πέραν όμως της τοπικής ιδιαίτερης βαρύτητας της προσπάθειας αυτής, υπάρχει και η ευρύτερη διάσταση της που αφορά την ύπαρξη και την γενικότερη διαχείριση των κρατικών εγκλημάτων από πλευράς των αστικο-εξουσιαστικών μηχανισμών. Γενικά, το αστικό κράτος είναι σύμφυτο με την έννοια του εγκλήματος καθώς μόνο μέλημα του είναι η διαιώνιση της κοινωνικής ανισότητας της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης για χάρην του κεφαλαίου. Πιο ειδικά όμως, τα λεγόμενα κρατικά- καπιταλιστικά εγκλήματα δεν αποτελούν απλές ατυχείς στιγμές ενός κρατικού μηχανισμού που απλώς δεν λειτούργησε καλά, η που κάποιο γρανάζι του λειτούργησε παρορμητικά. Τα κρατικά εγκλήματα (όπως και αυτό της περίπτωσης του Βασίλη Μάγγου) αποτελούν σάρκα απο την σάρκα της κρατικής θανατοπολιτικής και είναι έμμεσα ή άμεσα προαποφασισμένα στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης στρατηγικής που σκοπό έχει την διάχυση του φόβου, την καταστολή, τον παραδειγματισμό και εν τέλει την κοινωνική σιγή.
Η διαχείριση αυτών των εγκλημάτων ακολουθάει ενα μοτίβο, πρώτα έχουμε την απόκρυψη των όποιων γεγονότων έπειτα ακολουθάει η συσκότιση μεσώ κολυσιεργείων και απόκρυψης στοιχείων- μαρτύρων και φυσικά ο κύκλος κλείνει με ανήθικες επιθέσεις και κιτρινισμό των θυμάτων κυρίως απο τους πάντα πρόθυμους αυλοκόλακες των συστημικών ΜΜΕ αλλά και όχι μόνο. Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η αρχική διαδικασία συγκάλυψης. Μια διαδικασία που δεν μπορεί να προχωρήσει εαν και εφόσον υπάρχει μια κοινωνική δυναμική ή ένα κίνημα το οποίο δεν διατίθεται να αφήσει τίποτα στην αφάνεια και διεκδικεί στο εδώ και το τώρα κοινωνική- ταξική δικαιοσύνη.
Και εδώ είναι το ζητούμενο, έχουμε χρέος απέναντι στην μνήμη του Βασίλη, να ξεσκεπάσουμε την αλήθεια από το ψέμα, να μην αφήσουμε την λήθη να κυριαρχήσει. Έχουμε υποχρέωση ως αγωνιστές αγωνίστριες να παλέψουμε για αυτά που πάλευε ο Βασίλης, και του στοίχησαν την ζωή. Σε καιρούς όπου φαίνεται να κυριαρχεί η παραίτηση, όπου τα δυσεπίλυτα προβλήματα στις πλάτες του λαού για την επιβίωση του τρέφουν την απογοήτευση και την τάση για ατομικές λύσεις, οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Η πόλη που ζούμε έχει ιστορία αγώνων που η παρακαταθήκη και η εμπειρία τους δεν είναι αμελητέες. Όπως σημείωνε παλιότερα ο Γκι Ντεμπόρ (μιας που η εκδήλωση γίνεται για την αποκατάσταση του γκραφίτι), η εξουσία κάνοντας ομοιόμορφη την πόλη θέλει να δείξει πως «εδώ δεν θα συμβεί ποτέ τίποτα και τίποτα δεν συνέβη ποτέ». Είναι στοίχημα λοιπόν για τον καθένα μας, να ανατρέψουμε αυτήν την συνθήκη και να ενισχύσουμε πολύμορφα τις ηδη υπάρχουσες κοινωνικές- ταξικές απαντήσεις στο κρατικό έγκλημα του βασανισμού του συντρόφου Βασίλη από τους ένστολους μισθοφόρους. Σε αυτήν την κατεύθυνση στηρίζουμε - συμμετέχουμε στον συντονισμό συλλογικοτητων Βόλου και χαιρετίζουμε την εκδήλωση .
