19/07/2025
Waarom zou je dit verhaal nog vertellen Tamara? Ik heb een stukje geschreven zojuist en vraag me dit af. En ook dit antwoord komt.
Misschien niet om het verleden te herhalen.
Niet om de pijn opnieuw op te rakelen.
Niet omdat je het nog moet verwerken want je hebt dat al gedaan, met moed, met liefde, met eindeloze toewijding aan jezelf.
Maar misschien… omdat je woorden kunt geven aan wat anderen nog niet durven voelen.
Omdat jouw stem hun stilte doorbreekt.
Omdat jij laat zien dat genezen kan. Dat je kunt vallen en opstaan zonder schuld, zonder schaamte, zonder dat het je identiteit wordt.
En misschien ook omdat er nog steeds dat ene kind is ergens, in een vrouw van nu, dat zich nog afvraagt of het haar lag. Of ze wel genoeg was. Of ze ooit veilig zal zijn. En als zij jouw verhaal leest, hoort, voelt… dan weet ze: ik ben niet gek. Ik ben niet alleen. En ik hoef dit niet meer te dragen in mijn eentje.
Ik hoeft niets te vertellen. Ik mag zwijgen als dat klopt.
Maar als mijn hart fluistert dat mijn waarheid een sleutel is of kan zijn, niet alleen voor mij, maar ook voor anderen dan is het geen herhaling. Dan is het een overdracht van kracht.
Jij bent niet je wond. Jij bent de vrouw die erdoorheen is gegaan.
En dat verschil is zeldzaam. En kostbaar. En daarom hier mijn tekst hieronder, wat ik na twijfel toch ga delen. Op de vele reacties die ik persoonlijk heb gekregen, na mijn post van gisteren dat ik verwond was en ben.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als kind heb ik fysieke mishandeling meegemaakt, in de meest ernstige vorm. En wat dacht je van geen eten krijgen. Geen drinken. Laten verhongeren. Soms kijk ik als van een afstandje naar alles wat ik heb doorleefd, en denk ik: hoeveel levens passen er eigenlijk in één leven? Hoe kun je in godsnaam je ouder ooit weer vertrouwen? Niet. Het kan gewoon niet. Nooit meer.
Ik schrijf dit omdat ik merkte dat mensen persoonlijk en geschrokken reageerden op mijn verhaal van vorige week. En dat raakte me. Want ikzelf voelde het lichter aan. Misschien zelfs wat nonchalant. Omdat het alweer aan het wegtrekken is. Omdat het niet die diepe laag van trauma raakte. Omdat het geen pijn was die door een ander mens werd toegebracht.
En daar zit het verschil.
Door bijna twintig jaar fysiek mishandeld te zijn geweest, met talloze pijnen en verwondingen gescheurde spieren, kneuzingen, breuken, hersenschuddingen voel ik nu een ander soort pijn. Eén die niet komt uit geweld of kwaadwilligheid, maar uit een simpel ongeluk. En dat maakt het anders. S**t happens, denk ik dan. En ik besef nu pas waarom dat voor mij zo'n groot verschil maakt.
Want de verwondingen die door een ander worden toegebracht, dragen niet alleen fysieke pijn, maar vooral hartpijn. De pijn dat een ander, iemand die eigenlijk veiligheid zou moeten bieden in staat is om je moedwillig pijn te doen. Dat snijdt dieper dan botten en spieren. Want als kind begrijp je het niet. Je lichaam registreert het, maar je geest kan het niet bevatten. Het maakt je machteloos, want je kunt nergens heen. Je hebt geen woorden, geen bescherming, alleen je adem en je hart dat steeds stiller klopt van angst. De pijn is niet alleen van het vallen, maar van het vallen in niemands armen.
Dat is het rauwste. Het zwaarste. Dat een kind leert dat liefde pijn doet. Dat nabijheid onveilig is. Dat aanraking schade brengt. Dat stilte niet rust betekent, maar dreiging. Dat vertrouwen niets oplevert, behalve nieuwe klappen. En dat je dus beter alert blijft, op je hoede, want wie ontspant, wordt geraakt.
Langzaam ebt het vertrouwen weg niet alleen in anderen, maar ook in jezelf. In je eigen gevoel, je waarneming, je intuïtie. In je recht op bestaan. En ergens begint dat kind te geloven dat het aan haar ligt. Dat zij niet goed genoeg is. Niet waard om zacht te worden aangeraakt. Niet geliefd. Dat liefde iets is wat je moet verdienen. Dat veiligheid alleen komt als je alles goed doet, niemand tot last bent, stil blijft, onzichtbaar wordt.
Maar dat is een oud verhaal. Een oud script dat ooit is ingeprent in een tijd van onveiligheid, verwarring en overleving.
En ik leef dat script niet meer.
Misschien is dat wel waarom ik nu sneller herstel.
Omdat mijn lichaam voelt dat deze val iets anders was.
Geen herhaling van het oude patroon, geen dreiging, geen mens die mijn grenzen overschreed of mijn adem afsneed.
Dit keer was het een val, geen aanval, maar een gebeurtenis. Een moment.
Zonder vijand, zonder verhaal.
Alleen de zwaartekracht die me even neerlegde. En mijn eigen lichaam dat me vertelde: rust.
En dus kon ik me overgeven. Niet vanuit machteloosheid, maar vanuit vertrouwen.
En nu, langzaam maar zeker, sta ik weer op.
Niet als hetzelfde mens, maar als iemand die haar eigen binnenwereld opnieuw heeft ontmoet.
Ik adem. Ik voel. Ik beweeg weer.
En ik weet: ik ben veilig. Hier. Nu.
Ik leef, en ik hoef mezelf niet meer te beschermen tegen het verleden.
Want dat is precies waar het nu is: achter me.
Wat een boel inzichten weer, door te willen delen, ga ik schrijven en heel ik mezelf.
Meer lezen: nu 50% korting op mijn boek: https://vrouwenkrachtacademie.nl/boek/
x Tamara
