ODIA HASA HASI

08/10/2025

08/10/2025

🌺 ବିମଳୋତ୍କର୍ଷିଣୀ ଜ୍ଞାନା କ୍ରିୟା ନିତ୍ୟା ଚ ବୁଦ୍ଧିଦା ।
ବହୁଳା ବହୁଳପ୍ରେମା ସର୍ବବାହନ ବାହନା । 🌺

🙏 ଜୟ ମା ତାରିଣୀ 🙏
ମାଙ୍କ ଅଶୀର୍ବାଦ ସଦା ସବୁଙ୍କ ଉପରେ ରହୁ ଏହି ଆଶା। 🌸
🌺

08/10/2025

🌕 ଶରତ ଆକାଶର ନିର୍ମଳ ଶଶୀ ଓ ପ୍ରେମରେ ପୁଲ୍ଲକିତ ଶୀତଳ ଜ୍ଯୋତ୍ସ୍ନା,
ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରର ନୀଳଚକ୍ର ଓ ପତିତପାବନ ବାନାକୁ ଆଲୋକିତ କରୁଛି।
ଆହା! ଏମିତି ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ମନ ଭକ୍ତିରେ ଭିଜିଯାଏ। 💫

🙏 ଭକ୍ତିର ସହିତ କହନ୍ତୁ — ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ! 🙏

06/10/2025

କୌଣସି ଏକ ଛୋଟ ଓଡ଼ିଶାର ଗାଁରେ ରହୁଥିଲା ରାମୁ, ଜଣେ ସାଧାରଣ ଚାଷୀର ପୁଅ। ଗାଁରେ ଲୋକେ ନିଜ ନିଜ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ମନରେ ଥାଏ ଏକ ଅଜଣା ଅସନ୍ତୋଷ। ଗାଁରେ ଏକ ପୁରୁଣା ମନ୍ଦିର ଥାଏ, ଯାହା ଅବହେଳାରେ ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ୁଥାଏ। ସେହି ମନ୍ଦିର ଆଗରୁ ଗାଁର ଲୋକଙ୍କୁ ଏକତାରେ ବାନ୍ଧୁଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଏବେ କେହି ତା’ ଆଡ଼କୁ ଚାହୁଁ ନଥାନ୍ତି।
ରାମୁ, ଯିଏ ଗାଁର ସ୍କୁଲରେ ପଢ଼ୁଥିଲା, ତା’ର ମନରେ ଏକ ସ୍ୱପ୍ନ ଥାଏ। ସେ ଚାହୁଁଥିଲା ଗାଁର ଲୋକଙ୍କୁ ପୁଣି ଏକତ୍ରୀତ କରିବ। ଏକ ଦିନ, ସେ ସ୍କୁଲରୁ ଫେରୁଥିବା ବେଳେ ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇ ଭାବିଲା, “ଯଦି ଏହି ମନ୍ଦିର ପୁଣି ସଜାଡ଼ି ହୁଏ, ତେବେ ଗାଁର ଲୋକେ ଏକାଠି ହେବେ, ଆଉ ସମାଜରେ ଶାନ୍ତି ଫେରିବ।”
ରାମୁ ନିଜ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ଡାକି ଏକ ଯୋଜନା କଲା। ସେ ଗାଁର ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲା ଓ ମନ୍ଦିରକୁ ସଜାଡ଼ିବା ପାଇଁ ସାହାଯ୍ୟ ମାଗିଲା। ଆରମ୍ଭରେ ଲୋକେ ତାକୁ ହସି ଉଡ଼ାଇ ଦେଲେ। କିଛି ଲୋକ କହିଲେ, “ଏତେ ବଡ଼ କାମ ତୁ କେମିତି କରିବୁ, ରାମୁ? ତୁ ତ ଏକ ପିଲା!” କିନ୍ତୁ ରାମୁ ହାରିଲା ନାହିଁ। ସେ ନିଜେ ମନ୍ଦିର ପରିଷ୍କାର କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲା। ତା’ର ନିଷ୍ଠା ଦେଖି ଗାଁର କିଛି ଯୁବକ ତା’ ସହ ଯୋଗ ଦେଲେ। ଧୀରେ ଧୀରେ, ଗାଁର ମହିଳା, ବୟସ୍କ ଓ ଅନ୍ୟ ଲୋକେ ମଧ୍ୟ ଆସିଲେ।
କେହି ଟଙ୍କା ଦେଲେ, କେହି ଶ୍ରମ ଦେଲେ, ଆଉ କେହି ଖାଦ୍ୟ ଓ ଜଳଖିଆ ଯୋଗାଇ ଦେଲେ। କିଛି ମାସ ପରେ, ମନ୍ଦିରଟି ପୁଣି ସୁନ୍ଦର ହେଲା। ମନ୍ଦିରର ଉଦଘାଟନ ଦିନ, ଗାଁର ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ହୋଇ ଉତ୍ସବ ପାଳନ କଲେ। ସେହି ଦିନ, ଲୋକେ ବୁଝିଲେ ଯେ ଏକତା ଓ ନିଷ୍ଠା ସହ କିଛି ଅସମ୍ଭବ ନୁହେଁ।
ରାମୁର ଛୋଟ ପ୍ରୟାସ ଗାଁରେ ଏକ ନୂଆ ଆଲୋକ ଆଣିଲା। ଲୋକେ ଏବେ ଏକତ୍ରୀତ ହୋଇ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ୟା ସମାଧାନ ପାଇଁ କାମ କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ। ଗାଁରେ ଶିକ୍ଷା, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଓ ପରିବେଶ ପାଇଁ ନୂଆ ନୂଆ ପଦକ୍ଷେପ ନିଆଗଲା।

05/10/2025

Bujhiba loka bujhibe

04/10/2025

ସାଙ୍ଗର ମନ କଥା
Sangara mana katha

04/10/2025

ସମାଜ ପାଇଁ ଏକ ଶିକ୍ଷଣୀୟ ଗଳ୍ପ: 'ସୁନା ଫୁଲ'
ଏହା ହେଉଛି ଏକ ଗାଁର କାହାଣୀ, ଯାହାର ନାଁ ଥିଲା 'ଶାନ୍ତିପୁର'। ଶାନ୍ତିପୁର ନାମରେ ଶାନ୍ତି ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେଠାକାର ଲୋକଙ୍କ ଭିତରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଅଶାନ୍ତି ବଢ଼ିବାରେ ଲାଗିଲା। ସମସ୍ତେ କେବଳ ନିଜ ପରିବାର ଓ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲେ। ଗାଁରେ କାହାର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେଲେ କେହି କାହାକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଆଗେଇ ଆସୁନଥିଲେ।
ଗାଁର ମଝିରେ ଏକ ପୁରୁଣା ପୋଖରୀ ଥିଲା। ସମସ୍ତେ ପୋଖରୀରେ ନିଜ ଘରର ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନା ପକାଇବାରୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ତାହା ଦୂଷିତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା। ଗାଁର ପରିବେଶ ମଧ୍ୟ ଖରାପ ହୋଇଗଲା।
ଏହି ଗାଁରେ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧ ବ୍ୟକ୍ତି ଥିଲେ, ଯାହାଙ୍କ ନାମ ଦାଦାଜୀ। ଦାଦାଜୀ ବହୁତ ଚିନ୍ତିତ ଥିଲେ। ଦିନେ ସେ ଗାଁ ଲୋକଙ୍କୁ ଏକାଠି କରି କହିଲେ, "ଦେଖନ୍ତୁ, ମୁଁ ଜାଣିଛି ଏହି ପୋଖରୀରୁ ପ୍ରତି ବର୍ଷ ଗୋଟିଏ 'ସୁନା ଫୁଲ' ଫୁଟେ। ଯେଉଁ ଲୋକ ସବୁଠାରୁ ଭଲ କାମ କରିଥାଏ, ସେହି ସୁନା ଫୁଲ କେବଳ ତା'ରି ହାତରେ ଫୁଟିଥାଏ।"
ଏହା ଶୁଣି ଗାଁ ଲୋକଙ୍କ ମନରେ ଲୋଭ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା। ସମସ୍ତେ ସୁନା ଫୁଲଟିକୁ ପାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା କଲେ।
ସେହି ଦିନଠାରୁ ଲୋକମାନେ ଭଲ କାମ କରିବାର ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ।
* ଉଦାହରଣ ୧ (ସ୍ୱାର୍ଥପରତା): ରାମ ନାମକ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୋଟିଏ ଦିନ ରାସ୍ତାରେ ଜଣେ ବୁଢ଼ୀ ମା'ଙ୍କୁ ବାଟ କଢ଼ାଇ ନେଲା। କିନ୍ତୁ ମନରେ ଚିନ୍ତା କଲା ଯେ ଲୋକେ ତା'ର ଭଲ କାମ ଦେଖିଲେ ସୁନା ଫୁଲ ପାଇବାର ସମ୍ଭାବନା ବଢ଼ିଯିବ।
* ଉଦାହରଣ ୨ (ଲୁଚାଇ କରି ସାହାଯ୍ୟ): ଶ୍ୟାମ ନାମକ ଆଉ ଜଣେ ଯୁବକ ଲୁଚିଛପି ତା'ର ପଡ଼ୋଶୀର ଭଙ୍ଗା ଚାଳ ଘରକୁ ତିଆରି କରି ଦେଲା, କାରଣ ସେ ଚାହୁଁନଥିଲା ଯେ କେହି ତା'ର ଭଲ କାମକୁ ଦେଖନ୍ତୁ, କେବଳ ସେ ସୁନା ଫୁଲ ପାଉ।
* ଉଦାହରଣ ୩ (ଏକତ୍ରିତ ପ୍ରୟାସ): ଧୀରେ ଧୀରେ ଲୋକମାନେ ପୋଖରୀର ପରିଷ୍କାର କରିବାରେ ଲାଗିଲେ। କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ନିଜ ନିଜ ଭିତରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲେ ନାହିଁ। କେବଳ ନିଜେ ନିଜେ କାମ କଲେ, କାଳେ ଅନ୍ୟମାନେ ଅଧିକ ଭଲ କାମ କରି ସୁନା ଫୁଲ ନେଇଯିବେ।
ଦିନେ ଦାଦାଜୀ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଡାକି ପୋଖରୀ ପାଖକୁ ଗଲେ। ପୋଖରୀଟି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବରେ ପରିଷ୍କାର ହୋଇଯାଇଥିଲା। ସେହି ସମୟରେ, ଗୋଟିଏ ସୁନା ରଙ୍ଗର ଫୁଲ ଫୁଟି ପାଣିରେ ଭାସିଲା।
ସମସ୍ତେ ଦୌଡ଼ି ଫୁଲକୁ ଧରିବାକୁ ଯାଉଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଦାଦାଜୀ ହାତ ଠାରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅଟକାଇ ଦେଲେ।
ସେ କହିଲେ, "ପିଲାମାନେ, ଆଜି କେହି ସୁନା ଫୁଲ ପାଇବ ନାହିଁ। କାରଣ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଏତେସବୁ ଭଲ କାମ କରୁଛ। ତୁମର ଭଲ କାମ ଭିତରେ ଲୋଭ ଲୁଚି ରହିଛି।"
ଏହା ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖିତ ହୋଇଗଲେ। ଦାଦାଜୀ କିନ୍ତୁ ହସି ହସି କହିଲେ, "ସୁନା ଫୁଲ କେବଳ ଏକ ମିଛ କଥା ଥିଲା। ଏହାକୁ ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଭଲ କାମ କରିବା ପାଇଁ ଏକ ବାହାନା ଦେବା ପାଇଁ କହିଥିଲି।"
"କିନ୍ତୁ ଦେଖ, ତୁମର ସ୍ୱାର୍ଥପରତା ପାଇଁ ହେଉ ପଛେ, ତୁମେମାନେ ସମାଜ ପାଇଁ କିଛି ଭଲ କାମ କରିଛ। ପୋଖରୀ ପରିଷ୍କାର ହୋଇଗଲା, ଏବେ ପୁଣି ଥରେ ଗାଁରେ ଶାନ୍ତି ଆସିଛି। ଏହି ପରିଷ୍କାର ପୋଖରୀ ହିଁ ତୁମର ପ୍ରକୃତ ସୁନା ଫୁଲ।"
ଗାଁ ଲୋକେ ନିଜର ଭୁଲ୍ ବୁଝିପାରିଲେ। ସେମାନେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କଲେ ଯେ, ଆଗକୁ ଆଉ କୌଣସି ପୁରସ୍କାରର ଆଶା ନରଖି କେବଳ ସମାଜର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବେ।
ଗଳ୍ପର ଶିକ୍ଷା ଓ ସାମାଜିକ ସୁଧାରର ବାର୍ତ୍ତା
ଏହି ଗଳ୍ପର ମୁଖ୍ୟ ଶିକ୍ଷା ହେଉଛି: କୌଣସି ଫଳାଫଳ କିମ୍ବା ପୁରସ୍କାରର ଆଶା ନରଖି ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର ଭାବରେ ସମାଜର ସେବା କରିବା ଉଚିତ୍।
ଏହାକୁ ଆମେ ନିମ୍ନଲିଖିତ କିଛି ଉଦାହରଣ ମାଧ୍ୟମରେ ସମାଜରେ ପ୍ରୟୋଗ କରିପାରିବା:
୧. ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର ସାହାଯ୍ୟ (Unselfish Help): ଯେତେବେଳେ କେହି ପ୍ରକୃତରେ ସାହାଯ୍ୟ ଲୋଡୁଥାଏ, ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତୁ, କିନ୍ତୁ କେହି ନଜାଣିଲେ ବି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ। ମୁଖ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଉଛି ସମାଜର ସୁଧାର, ନିଜର ପ୍ରଶଂସା ନୁହେଁ।
* ଉଦାହରଣ: ରାସ୍ତାରେ କୌଣସି ଅଚିହ୍ନା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ବା କୌଣସି ପଶୁପକ୍ଷୀଙ୍କର ଯତ୍ନ ନେବା।
୨. ସମୂହ ସହଯୋଗ (Community Effort): ସମସ୍ୟା ଯେତେବଡ଼ ହେଉନା କାହିଁକି, ଏକାଠି ହୋଇ କାମ କଲେ ତାହା ସହଜ ହୋଇଯାଏ। କେବଳ ନିଜ ଘର ପରିବେଶକୁ ପରିଷ୍କାର ନକରି ସମଗ୍ର ଗାଁ ବା ସହରକୁ ସଫା ରଖିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ମିଶି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ୍।
* ଉଦାହରଣ: ନିଜ ଅଞ୍ଚଳରେ ଥିବା ପୋଖରୀ, ପାର୍କ କିମ୍ବା ରାସ୍ତାକୁ ସଫା କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା।
୩. ନିଜ ଦାୟିତ୍ୱକୁ ବୁଝିବା (Sense of Responsibility): ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନାକୁ ଯେକୌଣସି ସ୍ଥାନରେ ନପକାଇ ଡଷ୍ଟବିନରେ ପକାଇବା। ଏହା ଆମର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଦାୟିତ୍ୱ। ଆମର ଗୋଟିଏ ଭୁଲ୍ ସମଗ୍ର ସମାଜ ଉପରେ କୁପ୍ରଭାବ ପକାଇଥାଏ।
* ଉଦାହରଣ: ରାସ୍ତାରେ ଚାଲୁଥିବା ସମୟରେ ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ କିମ୍ବା ଅଳିଆ ପକାଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ତାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଡଷ୍ଟବିନରେ ପକାଇବା।
ଏହିପରି ଭାବରେ, ଆମେ ଯଦି ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର ଭାବନା ସହିତ କାମ କରିବା, ତେବେ ସମାଜରେ ସୁଧାର ନିଶ୍ଚିତ ହେବ।
ସୁନାଫୁଲ #ଓଡ଼ିଆଗଳ୍ପ #ସାମାଜିକଶିକ୍ଷା #ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର #ଶିକ୍ଷଣୀୟକାହାଣୀ

30/09/2025

30/09/2025

28/09/2025

Bhubaneswar durga puja -2025

28/09/2025

Bhubaneswar durga puja -2025