28/04/2025
পাহালগামৰ অন্ধকাৰ
পাহালগামৰ সেই পুৱাটো সাধাৰণেই আছিল। লিদ্দাৰ নদীৰ ওপৰত সৰু সৰু ঢৌঁৱে ৰেঙনি মাৰি আছিল, আৰু শিলপিন্ধা বনবোৰে পৰষ্পৰৰ মাজত গুজগুজাইছিল। গ্ৰীষ্মকালৰ তীব্ৰতা আছিল, আৰু সঁচা কথা, ঘাটীৰ বাটত ওলমি থকা পূণ্যাৰ্থী আৰু পৰ্যটকৰ হাঁহি শুনিবলৈ পোৱা গৈছিল।
পূণ্যাৰ্থীৰ এটা দল — কেইবাজনো পৰিয়াল, বৃদ্ধা বৃদ্ধি — অমৰনাথ গুহালৈ যাত্ৰা কৰিছিল। সিহঁতৰ মনত ভক্তি আছিল, চকুত আশা। কিন্তু সিহঁতে জানিছিল নে, ওচৰতে অদৃশ্যভাৱে ওঁত পেতে আছিল ক'ৰবাত অশুভ শক্তি।
সন্ধিয়া নামেৰে, বতাহটো অলপ ঠাণ্ডা হৈছিল, আৰু মুকলি পথত কুঁৱলী উঠি আহিছিল। বাসৰ এখন কাফেলা পাহাৰীয়া বাটেদি আগবাঢ়ি গৈ আছিল। সুৰক্ষা বাহিনীয়ে চকু-কান খুলি ৰাখিছিল, কিন্তু বিপদ এবাৰো দৃশ্যমান নহ'ল।
হঠাৎ, গুলীৰ আওাজে সঁকীয়াই দিলে সমগ্ৰ ঠাইখন। বিস্ফোৰিত হৈ উঠিল অন্ধকাৰ — যেন দুৰ্গাপূজাৰ বাজনাৰ দৰে। পূণ্যাৰ্থীসকলে চিঞৰি উঠিল, কেতিয়াবা বাসৰ মাচলিৰ তলত শুই পৰিল, কেতিয়াবা সহায়ৰ বাবে চিঞৰিলে। আক্রমণকাৰীসকলে মুখ ঢাকি, নিষ্ঠুৰভাৱে গুলি চলাইছিল — লক্ষ্যমাত্ৰা আছিল নিৰ্দোষ মানুহ।
সেনাবাহিনীয়ে প্ৰতিহত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে, পাহাৰৰ পৰা প্ৰতিধ্বনি উঠে। বাসচালকজনে সাহসেৰে চালনা অব্যাহত ৰাখিলে, গুলীৰ বৃষ্টিতো থমকি নাথাকিলে। কিছুমানে বাচি গ'ল, কিছুমানে পিছতহে থমকি ৰ'ল — চিৰদিনৰ বাবে।
যেতিয়া গুলীয়াৰ গর্জন থমকি আহিল, পাহালগামৰ নৈশ বতাহত মাথোঁ কান্দোন মিশ্ৰিত হৈ ৰ'ল। লাশেৰে ভৰি পৰিল বাট, অসমাপ্ত প্ৰাৰ্থনাৰে যেন আকাশো বিষাদগ্ৰস্ত। কেইবাজনো বাচি থকা পূণ্যাৰ্থীয়ে গাত তেজেৰে ৰঙা কাপোৰত ধৰি লৈ কান্দি উঠিল।
বিশ্বৰ পৰা নিন্দাৰ জোৱাৰ আহিল — সকলোৰে মুখত এখন কথা, "কিয়?" কিন্তু তাৰ মাজতো উজ্বলিছিল সাহসৰ দীপ্তি: এজন চালক যিয়ে জীৱনৰ ঝুঁকি লৈ পূণ্যাৰ্থীসকলক আগবঢ়ালে, এজন সেনাজোৱানে যিয়ে নিজৰ দেহৰে অনাতৰসকলক আৱৰি ধৰিলে, স্থানীয় লোকসকলে পানী আৰু ঔষধ লৈ আগবাঢ়ি আহিছিল।
সকলো বিধ্বংসৰ পাছতো, পাহালগামত আকৌ ফুল ফুটি উঠিব, লিদ্দাৰ নদী আকৌ গান গাব। কিন্তু সেইদিনাৰ দাগ বুকুত আকাশত লিখা থাকিব — আমাৰ মনত সদায় থাকিব যে শান্তি তথা বিশ্বাস ৰক্ষাৰ বাবে প্ৰতি মুহূর্ততে প্ৰচেষ্টা আৰু সাহস আৱশ্যক।