26/09/2025
നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടി ഇതാ ഒരു പ്രണയകഥ.
ഓർമ്മകളിലെ മന്ദാരം
ആ വർഷം മൺസൂൺ ശക്തിയായി പെയ്തിറങ്ങിയപ്പോൾ, അദ്വൈതിന്റെ മനസ്സിലും അവന്റെ പഴയ പ്രണയത്തിന്റെ ഓർമ്മകൾ ഒരു നനവായി പടർന്നു. കോഴിക്കോട്ടെ ബീച്ചിനോട് ചേർന്ന ചെറിയ കഫേയിൽ, ജനലിലൂടെ മഴത്തുള്ളികൾ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നതും നോക്കി അവൻ ഇരുന്നു.
അവിടെവെച്ചാണ് അവൻ മീരയെ ആദ്യമായി കണ്ടുമുട്ടിയത്. ഡിഗ്രിക്ക് ഒരുമിച്ചു പഠിക്കുമ്പോൾ, ക്യാംപസിലെ ഏറ്റവും ഉച്ചത്തിൽ ചിരിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയായിരുന്നു മീര. അദ്വൈത് ആകട്ടെ, അധികം സംസാരിക്കാത്ത, പുസ്തകങ്ങളെ പ്രണയിച്ച ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനും.
അവന്റെ ലോകത്തേക്ക് മീര കടന്നുവന്നത് യാദൃശ്ചികമായിട്ടായിരുന്നു. കോളേജ് ലൈബ്രറിയിൽ, ഷെൽഫിലെ ഏറ്റവും മുകളിലിരുന്ന ഒരു പുസ്തകത്തിനായി മീര ശ്രമിച്ചു, വീഴാൻ പോയ അവളെ താങ്ങിനിർത്തിയത് അദ്വൈതായിരുന്നു. ഒരു ചമ്മിയ ചിരിയോടെ അവൾ നന്ദി പറഞ്ഞു. അതായിരുന്നു തുടക്കം.
പിന്നീട്, ലൈബ്രറിയിലെ മൂലകളിൽ അവരുടെ സൗഹൃദം വളർന്നു. അവന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളെ അവൾ സ്വന്തമാക്കി, അവളുടെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് അവൻ നിറം നൽകി. മഴ പെയ്യുമ്പോൾ കോഴിക്കോട് ബീച്ചിൽ പോയി തിരമാലകളെ നോക്കി ഇരിക്കുക എന്നത് അവരുടെ ഇഷ്ട വിനോദമായിരുന്നു. 'നമ്മുടെ പ്രണയം ഈ മണലിലെ കാൽപ്പാടുകൾ പോലെയാവരുത്, എത്ര തിരവന്നാലും മായാത്ത ആകാശം പോലാവണം', മീര ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞിരുന്നു.
പക്ഷേ, കോളേജ് കാലം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർക്കിടയിൽ ദൂരത്തിന്റെ മതിലുകൾ ഉയർന്നു. മീര ഉപരിപഠനത്തിനായി ഡൽഹിയിലേക്ക് പോയി. അദ്വൈതിന് കോഴിക്കോട് തന്നെ ഒരു ജോലി കിട്ടി. ഫോൺ വിളികളും മെസേജുകളും പതിവായിരുന്നെങ്കിലും, ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സംസാരത്തിന് എപ്പോഴോ നീളം കുറഞ്ഞു. മീരയുടെ സ്വപ്നങ്ങൾ വലുതായിരുന്നു. അദ്വൈതിന്റെ ലോകം ചെറുതും.
ഒടുവിൽ, ഒരു ദിവസം രാത്രി, മീര വിളിച്ചു. 'അദ്വൈത്, നമുക്കിത് ഇവിടെ നിർത്താം. ഞാൻ ഇവിടെ പുതിയൊരു ജീവിതം തുടങ്ങി. എന്റെ വഴികളും നിന്റെ വഴികളും രണ്ടാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു'. ആ വാക്കുകൾ അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ഒരു ഇടിത്തീപോലെ പതിച്ചു. അവൻ പ്രതികരിച്ചില്ല. മറുപടിക്ക് കാത്തുനിൽക്കാതെ അവൾ ഫോൺ വെച്ചു. അതായിരുന്നു അവരുടെ അവസാന സംഭാഷണം.
വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇരുവരും അവരവരുടെ ജീവിതത്തിൽ മുന്നോട്ട് പോവുകയായിരുന്നു.
അന്ന് ആ കഫേയിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ, അദ്വൈത് മീരയുടെ ഓർമ്മകളിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു. മഴ കുറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ പതിയെ ബീച്ചിലേക്ക് നടന്നു. അപ്പോഴാണ് അത് സംഭവിച്ചത്.
മഴ നനഞ്ഞ മണലിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങുന്ന ഒരു രൂപം. കൈയ്യിൽ ഒരു വലിയ ക്യാൻവാസും ബ്രഷുകളും. അദ്വൈത് ഒന്ന് നിന്നു. ആ നടത്തം... ആ മുടിയിഴകൾ...
അവൻ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് അരികിലേക്ക് ചെന്നു.
'മീര?'
അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആ കണ്ണുകളിൽ അത്ഭുതവും നനവും ഒരുപോലെ.
'അദ്വൈത്! നീ... ഇവിടെ?'
അവർ കുറച്ചുനേരം നിശബ്ദരായി നിന്നു. എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത വാക്കുകൾ ആ നിശബ്ദതയിൽ ഒളിപ്പിച്ചു.
'ഞാനിപ്പോൾ ഒരു ആർട്ടിസ്റ്റാണ്. മഴയുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ ബീച്ചിലെ ഈ മന്ദാരമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിലിരുന്ന് ചിത്രം വരയ്ക്കും,' മീര പറഞ്ഞു.
'ഞാനിവിടെ അടുത്താണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്. മഴ പെയ്യുമ്പോൾ ഈ കഫേയിൽ വന്നിരിക്കും. പഴയ ചില ഓർമ്മകളോടൊപ്പം,' അദ്വൈതിന്റെ വാക്കുകൾ ഇടറി.
അവർ രണ്ടുപേരും ഒരു മന്ദാരമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഇരുന്നു. മരം നിറയെ ചുവന്ന പൂക്കൾ.
'അന്ന് ഞാൻ പോയത് ശരിയായിരുന്നു അദ്വൈത്. എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ തേടി ഞാൻ പോയി. പക്ഷേ, നീ പറഞ്ഞ ആകാശം പോലെ, നമ്മുടെ പ്രണയം എങ്ങും പോയില്ല. അത് എന്റെ ഓർമ്മകളിൽ മായാതെ നിന്നു. നമ്മൾ ഇപ്പോൾ കാണുന്നത് വിധി നൽകിയ രണ്ടാമത്തെ അവസരമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.' മീരയുടെ വാക്കുകളിൽ പശ്ചാത്താപത്തിന്റെ നേരിയ അംശം ഉണ്ടായിരുന്നു.
അദ്വൈത് അവളുടെ കൈയ്യിൽ പതിയെ സ്പർശിച്ചു.
'നമ്മുടെ പ്രണയം മണലിലെ കാൽപ്പാടുകളായില്ല മീര. അത് ഈ മന്ദാരപ്പൂക്കൾ പോലെയായി. എല്ലാ വർഷവും മഴക്കാലം വരുമ്പോൾ വീണ്ടും പൂക്കുന്നത്. നഷ്ടപ്പെട്ടെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു, ഈ ഓർമ്മകളിൽ...'
അന്ന്, ആ മന്ദാരച്ചുവട്ടിൽ വെച്ച്, പണ്ടത്തെപ്പോലെ അവർ ചിരിച്ചു. ഇടയ്ക്ക് വെച്ച് നിലച്ചുപോയ അവരുടെ കഥയ്ക്ക്, ഒരു പുതിയ തുടക്കം നൽകാൻ അവർ തീരുമാനിച്ചു.
മഴ വീണ്ടും ചാറിത്തുടങ്ങി. ഇപ്പോൾ ആ മഴയ്ക്ക് പഴയ ഓർമ്മകളുടെ വേദനയില്ല. പുതിയ പ്രതീക്ഷയുടെയും പ്രണയത്തിന്റെയും തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അവർ പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചു, ഓർമ്മകളിലെ മന്ദാരം വീണ്ടും പൂവിട്ടതിന്റെ സന്തോഷത്തോടെ.
