𝓟𝓵𝓪𝓫𝓪𝓷 𝓓𝓾𝓽𝓽𝓪

24/01/2025

এই সম্পূৰ্ণ ভিদিঅটো নিশ্চয় চাব, জীৱনত কিবা এটা নিজৰ অতীতক লৈ শিক্ষা পাব

https://youtu.be/A9CuU5ftdTs?si=n-P_XZad_W5fXsqu

30/09/2024

𝐓𝐇𝐄 𝐋𝐎𝐍𝐄𝐋𝐘 𝐍𝐎𝐌𝐀𝐃
"𝑀𝑢𝑠𝑎𝑓𝑖𝑟 ℎ𝑢... "

20/06/2024

অসমৰ অন্যতম প্ৰাচীন ভূমিপুত্ৰ মটক জনগোষ্ঠীৰ এগৰাকী বিশিষ্ট শিক্ষাবিদ, গৱেষক,বুৰঞ্জীবিদ, সামাজিক, সাংস্কৃতিক, ৰাজনৈতিক ইতিহাসলৈ অনবদ্য বৰঙণি আগবঢ়াই থৈ যোৱা তথা উত্তৰ পূব বুৰঞ্জী সন্মিলন, ভাৰতীয় বুৰঞ্জী কংগ্ৰেছৰ প্ৰাক্তন সভাপতি,আজীৱন সদস্য,বৃহত্তৰ মদাৰখাত অঞ্চলৰ প্ৰথম গৰাকী ডক্টৰেট ডিগ্ৰীধাৰী প্ৰয়াত ডঃ সৃষ্টিধৰ দত্ত দেৱৰ দ্বিতীয় মৃত্যু বাৰ্ষিকী ত তেওঁক শ্ৰদ্ধাৰে সুঁৱৰিছো 🙏

20/06/2024

সমাজ সংগঠক প্ৰয়াত ডালিম চন্দ্ৰ গোহাঁই🙏

স্বকীয় চিন্তাধাৰা আৰু কৰ্মশৈলীৰে এক সুকীয়া পৰিচিত লাভ কৰা চাবুৱা অঞ্চলৰ এগৰাকী বিশিষ্ট ব্যক্তি আছিল প্ৰয়াত ডালিম চন্দ্ৰ গোহাঁই দেৱ।অলেখ সামাজিক কৰ্মৰ পথিকৃৎ স্বৰূপ সেইজন ব্যক্তিৰ সামাজিক মূল্যায়ন অঞ্চলটোত সদ স্মৰণীয় হৈ ৰব বুলি নিঃসন্দেহে কব পাৰি। শৈক্ষিক, সামাজিক, ধৰ্মীয় আৰু উন্নয়নমূলক বিভিন্ন ক্ষেত্ৰত তেখেতে আগবঢ়াই যোৱা অমূল্য অৱদান সমূহৰ এটি তথ্যমূলক ৰূপ আগবঢ়োৱা হল।

ঁডালিম চন্দ্ৰ গোহাঁই দেৱৰ জন্ম ১৯২২ চনৰ নৱেম্বৰ মাহত চাবুৱাৰ ভঁৰলুৱা গাৱঁত। তেখেতৰ কৰ্মজীৱনৰ ভিতৰত উল্লেখযোগ্য হল ভঁৰলুৱা গাৱঁৰ ভঁৰলুৱা প্ৰাথমিক বিদ্যালয়। তেখেতৰ অশেষ ত্যাগ আৰু প্ৰচেষ্টাৰ বলত এই বিদ্যালয়খনিয়ে জীৱন্ত ৰূপ লৈ এটি বৃহৎ অঞ্চলক সময়ৰ সৈতে আগ বাহি যাবলৈ সক্ষম কৰি তুলিলে। অঞ্চলটোৰ বিভিন্ন শিক্ষাখণ্ডত উন্নয়ন লগতে সমাজৰ পৰা কানি, ভাং, জুৱা আদি দূৰীকৰণৰ বাবে তেখেতে সেই সময়ত উঠি পৰি লাগিছিল।। কানি বেপাৰী, জুৱাৰী আদিৰ ঘৰে ঘৰে গৈ তামোলপাণৰ শৰাদি এনে অভ্যাস ত্যাগ কৰিবলৈ অনুৰোধ কৰিছিল।

১৯৫১-৫২ চনত তেখেতৰ উৎসাহ-উদ্দীপনা আৰু তত্বাৱধানত এই গাৱঁৰ মাজেদি যোৱা মূলআলিবাটটো ৰাইজৰ সহযোগত নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল। তেখেতৰ উদ্যোগত ভৰলুৱা গাৱঁৰ আৰু দুটামান আলিবাট নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল।
গোহাঁইদেৱৰ প্ৰায় একক প্ৰচেষ্টাৰ বাবেই অঞ্চলটোৰ ৰাইজে সেই সময়ত কিছুমান চৰকাৰী সা সুবিধা দ্ধাৰা উপকৃত হৈছিল।। ভঁৰলুৱা পানী যোগান আঁচনি, বিদ্যুৎ যোগান ব্যৱস্থা, স্বাস্থ্য কেন্দ্ৰ এনে কিছুমান উদাহৰণ। গোহাঁইদেৱৰ কৰ্মৰ পৰিসীমা নিজ অঞ্চল অতিক্ৰম কৰি ওচৰ পাজৰৰ অনেক ঠাইত সম্প্ৰসাৰিত হৈ আছে। সেই সময়ত চাবুৱা অঞ্চলৰ উপৰিও ডিব্ৰুগড় - তিনিচুকীয়া জিলাত অনুষ্ঠিত হোৱা গুৰুত্বপূৰ্ণ সভা সমিতি সমূহলৈ গোহাঁইদেৱক নিমন্ত্ৰিত হোৱাতো তেনেই স্বাভাৱিক কথা আছিল।।

ধৰ্মীয় সমাজখন লৈওঁ গোহাঁইদেৱৰ অৱদান যথেষ্ট আছে। এটা সংস্কাৰমুখী মনৰ অধিকাৰী গোহাঁইদেৱৰ সমাজ পৰম্পৰা আৰু নীতি নিয়মসমূহ বিনা বিচাৰে কেতিয়াও মানি নলৈছিল।। প্ৰয়োজনত সমাজৰ বিৰুদ্ধে অকলেই যুঁজ কৰি কিছুমান কু-সংস্কাৰ, অন্ধবিশ্বাস সমাজৰ পৰা আঁতৰ কৰাৰ ব্যৱস্থা লৈছিল।। গোহাঁইদেৱে আৰু অনেক সমাজৰ হকে কাম কৰি গোটেই চাবুৱা অঞ্চলৰ বাবে এজন আদৰ্শবান ব্যক্তি হিচাপে নাম থাকি গল।

18/06/2024

13/06/2024

ঁকামেশ্বৰ খাউণ্ড
বৃহত্তৰ চাবুৱা অঞ্চলৰ সমাজ-জীৱনৰ লগত ওতপ্ৰোতভাৱে জড়িত থাকি অনবদ্য অৱদান আাগবঢ়াই যোৱা শ্ৰদ্ধেয় ব্যক্তি সকলৰ অন্যতম আাছিল স্বৰ্গীয় কামেশ্বৰ খাউণ্ড। ঘৰবন্দী মৌজাৰ চেতিয়াপথাৰ গাঁৱৰ স্থায়ী নিবাসী খাউণ্ডদেৱে জীৱনৰ প্ৰায় ৯০ টা বছৰৰ অধিকাংশ সময় বিভিন্ন সামাজিক তথা ৰাজহুৱা কাম-কাজতে অতিবাহিত কৰিছিল বুলি ক’লেও বঢ়াই কোৱা নহ’ব। এনে এটা সময় আছিল যে, কামেশ্বৰ খাউণ্ডদেৱক বাদ দি চাবুৱা অঞ্চলৰ যিকোনো ৰাজহুৱা অনুষ্ঠান অসম্পূৰ্ণ যেন অনুভৱ হৈছিল।প্ৰকৃত অৰ্থত কৰ্মযোগী আখ্যা দিব পৰা কামেশ্বৰ খাউণ্ডদেৱে সমাজৰ বিভিন্ন ক্ষেত্ৰলৈ যিখিনি বৰঙণি আগবঢ়াই গ’ল, যি কৰ্মনিষ্ঠাৰে তেখেতে শৈক্ষিক, সামাজিক, ক্ৰীড়া, সাংস্কৃতিক আৰু ধৰ্মীয় ক্ষেত্ৰখনক গতিশীল কৰি তুলিছিল, তথা এক নিৰ্দিষ্ট গণ্ডীৰ মাজত থাকিও ৰাজনৈতিক ক্ষেত্ৰখনৰ যোগেদি সমাজ উন্নয়নৰ কামত অগ্ৰসৰ হৈছিল – সেই বহুধা বিস্তৃত কৰ্মৰাজিৰ সামগ্ৰিক বিশ্লেষণ কৰিলে তেখেতৰ অৱদান সমূহৰ বিষয়ে অনুধাৱন কৰিব পৰা যায়।
১৯১১ চনত জন্মগ্ৰহণ কৰা আৰু ২০০০ চনৰ ৫ নৱেম্বৰত ইহলীলা সম্বৰণ কৰা কামেশ্বৰ খাউণ্ডদেৱ আছিল এগৰাকী আদৰ্শ কৰ্মীপুৰুষ। আশী ঊৰ্দ্ধ বয়সতো তেখেতে ৰাজহুৱা কামত ১৫/২০ কিঃমিঃ পৰ্যন্ত চাইকেল চলাই বিভিন্ন স্থানলৈ যোৱাৰ দৃষ্টান্ত পোৱা যায়। ঘৰুৱা কৃষিকাৰ্মৰ দ্বাৰা স্বাৱলম্বী হোৱা খাউণ্ড ডাঙৰীয়াই এটা সময়ত ঠিকাদাৰী কামো কৰিছিল। ১৯৩০ চনৰ পৰা তেখেতে চাবুৱা চাহ বাগিচাত চাকৰি কৰিছিল যদিও ১৯৪৬ চন মানত চাকৰি ইস্তফা দি সামাজিক কাম-কাজত জড়িত হৈ পৰিছিল। সেই তেতিয়াই নিজা গাঁৱৰ এখন প্ৰাথমিক বিদ্যালয় প্ৰতিষ্ঠা কৰি খাউণ্ডদেৱে পৰৱৰ্তী সময়ত মূঢ়ানি আমগুৰি মজলীয়া বিদ্যালয়, চেতিয়াপথাৰ এম.ই.স্কুল, চেতিয়াপথাৰ হাইস্কুল প্ৰতিষ্ঠাৰ ক্ষেত্ৰতো অগ্ৰণী ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল। চাবুৱা টেঙাখাত পথটো গড়কাপ্তানী বিভাগৰ অধীনলৈ নি গাড়ী-মটৰ চলাৰ উপযোগী কৰাৰ ক্ষেত্ৰতো তেখেতে গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল। পাছৰ কালত তেখেতৰ উদ্যোগতে নিৰ্মিত হৈছিল পোলোঙা-চেতিয়াপথাৰ সংযোগী আলি।
ৰুৰেল পঞ্চায়তৰ সদস্য, গাঁও পঞ্চায়তৰ সভাপতি, আঞ্চলিক পঞ্চায়তৰ উপ-সভাপতি, সদৌ অসম গাঁও পঞ্চায়তৰ সভাপতি সন্থাৰ সভাপতি, সমবায় সমিতিৰ সভাপতি ৰূপে খাউণ্ডদেৱে বেলেগ বেলেগ সময়ত বিভিন্ন সামাজিক তথা সমাজ উন্নয়নমূলক সেৱা আগবঢ়াই থৈ গৈছে। চেতিয়াপথাৰ হাইস্কুল, চেতিয়া পথাৰ এম.ই. স্কুল, চেচাকাষ উপ-স্বাস্থ্যকেন্দ্ৰ স্থাপনত খাউণ্ডদেৱৰ অপৰিসীম কষ্ট, ত্যাগ আৰু নিৰলস প্ৰচেষ্টা নিহিত হৈ আছে। চাবুৱা ক্ৰীড়া সন্থাৰ সভাপতি ৰূপেও কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰা খাউণ্ডদেৱে, তেখেতৰ প্ৰায় ২০ বছৰীয়া কাৰ্যকালতে চাবুৱাৰ একমাত্ৰ ৰাজহুৱা খেলপথাৰখন নিৰ্মাণ কৰি থৈ গৈছে। বিভিন্ন বাধা-বিঘিনি অতিক্ৰম কৰি চাবুৱা অঞ্চলৰ ক্ৰীড়াক্ষেত্ৰৰ এক ডাঙৰ অভাৱ পূৰণ কৰা, ডি.ডি.আৰ. মহাবিদ্যায়ৰ কাষত অৱস্থিত উক্ত খেলপথাৰখন ৰংচঙী নাদুৱা পঞ্চায়ত খেলপথাৰ নামেৰে পৰিচিত আছিল যদিও সম্প্ৰতি উক্ত নামটো কালৰ গৰ্ভত হেৰাই গৈছে বুলি ক’ব পাৰি। উল্লেখযোগ্য যে, যোৱা শতিকাৰ সত্তৰৰ দশকৰ শেষৰ ফালে চাবুৱাত মহিলা ফুটবল দল গঠন কৰি অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত খেল প্ৰদৰ্শনৰ বাবে খাউণ্ডদেৱে দেওধাই গাৱৰ ক্ৰীড়া সংগঠক পুলিন বৰুৱাদেৱৰ সৈতে গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল।
ডি.ডি.আৰ. মহাবিদ্যালয়, অসম বিদ্যাপীঠ উচ্চতৰ মাধ্যমিক বিদ্যালয়, ৰংচঙী সৌমাৰ পীঠ উচ্চ ইংৰাজী বিদ্যালয় আদি শিক্ষানুষ্ঠানৰ পৰিচালনা সমিতিৰ সভাপতি ৰূপে দায়িত্ব পালন কৰা খাউণ্ডদেৱে উক্ত অনুষ্ঠানসমূহৰ উন্নতিকল্পে বিভিন্ন প্ৰচেষ্টা চলাইছিল। চেতিয়াপথাৰ হাইস্কুল আৰু এম.ই. স্কুলৰ লগতে ১৯৪৫ চনতে প্ৰতিষ্ঠিত চেতিয়াপথাৰ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ পৰিচালনা সমিতিৰ সভাপতিৰ দায়িত্ব তেখেতে প্ৰতিষ্ঠাকালৰে পৰা মৃত্যু পৰ্যন্ত পালন কৰিছিল।
মায়ামৰা মৰিচা আলহী সত্ৰৰ উন্নয়ন সমিতিৰ সভাপতি ৰূপে, সত্ৰখন পুনৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ ক্ষেত্ৰত খাউণ্ডদেৱৰ অৱদান লেখত ল’বলগীয়া। দিনজয় সত্ৰ উন্নয়ন সমিতিৰো উপদেষ্টা ৰূপে কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰা খাউণ্ড ডাঙৰীয়াই সদৌ অসম মায়ামৰা সাংস্কৃতিক সমাজৰ উপদেষ্টা ৰূপেও দায়িত্ব পালন কৰিছিল।
চাবুৱা কণিষ্ঠ মহাবিদ্যালয় প্ৰতিষ্ঠাৰ ক্ষেত্ৰতো খাউণ্ডদেৱে অগ্ৰণী ভূমিকা পালন কৰিছিল। ১৯৯৫ চনত স্থাপিত উক্ত মহাবিদ্যালয়ৰ পৰিচালনা সমিতিৰ প্ৰতিষ্ঠাপক সভাপতি ৰূপে তেখেতে মৃত্যু পৰ্যন্ত কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰিছিল।
১৯৯৬ চনত গঠিত হোৱা চাবুৱা মহকুমা গঠন সমিতিৰো তেখেত সভাপতি আছিল। ১৯৯৩-৯৮ চনলৈ হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাৰ চাবুৱা কেন্দ্ৰ পৰিচালনা সমিতিৰ সভাপতি ৰূপেও তেখেত দায়িত্ব পালন কৰিছিল। ১৯৯৪ চনৰ পৰা অসম সাহিত্য সভাৰ আজীৱন সদস্য হোৱা খাউণ্ডদেৱে কেইবাবছৰো ডিব্ৰুগড় জিলা কংগ্ৰেছ কমিটিৰো সক্ৰিয় সদস্য আছিল।
অতি অধ্যয়নশীল স্বভাৱৰ খাউণ্ডদেৱে তেখেতৰ কৰ্মময় জীৱনৰ বৈচিত্ৰময় অভিজ্ঞতা আৰু কৰ্মৰাজিৰ সাৱলীল বৰ্ণনা লিপিৱদ্ধ কৰি ৰাখিছিল। তেখেতৰ মৃত্যুৰ পাছত উক্ত লেখাসমূহ একত্ৰ কৰি ‘আত্মকথা’ নামেৰে গ্ৰন্থাকাৰে প্ৰকাশ কৰা হৈছে। বৃ্হত্তৰ চাবুৱা অঞ্চলৰ সমাজ জীৱনৰ বাবে উক্ত গ্ৰন্থখন এক ঐতিহাসিক দলিল স্বৰূপ।
সংস্কাৰমুখী মানসিকতা, উদাৰ দৃষ্টিভংগী আৰু নিৰলস কৰ্ম সাধনাত ব্ৰতী কামেশ্বৰ খাউণ্ডদেৱৰ বহুমুলীয়া অৱদান সমূহৰ বিষয়ে উত্তৰ পুৰুষে জনাৰ আশ্যকতা আছে। এইজনা অক্লান্ত কৰ্মযোগীৰ চিন্তা-চেতনা আৰু কৰ্মোদ্যম সকলোৰে বাবে অনুপ্ৰেৰণাৰ উৎস।

13/06/2024

আধুনিক চাবুৱা ৰ নিৰ্মাতা ঁপোৱাৰাম দত্তদেৱ

আধুনিক চাবুৱা নিৰ্মাণত যিসকল বৰেণ্য ব্যক্তিৰ অক্লান্ত তথা অনবদ্য অৱদান নিহিত হৈ আছে, সেইসকল সমাজহিতৈষী নমস্য ব্যক্তিৰ ভিতৰত পোনপ্ৰথমে স্মৰণ কৰিব লাগিব শ্ৰদ্ধাষ্পদ পোৱাৰাম দত্ত ডাঙৰীয়াক। দৰাচলতে কোনো অভিধা বা তুলনাৰে পোৱাৰাম দত্ত দেৱৰ ত্যাগ, কষ্ট, দূৰদৰ্শিতা আৰু কৰ্ম কুশলতাক প্ৰকাশ কৰিব পৰা নাযায়৷ বিংশ শতিকাৰ সামাজিক প্ৰেক্ষাপট আৰু পৰাধীন ভাৰতৰ সন্ত্ৰস্ত সময়তে ইংৰাজ চাহাবৰ অধীনত চাহ বাগিছাৰ চাকৰিৰ নিৰ্ধাৰিত দায়িত্ব সুচাৰুৰূপে পালন কৰিও দত্ত ডাঙৰীয়াই সমাজত প্ৰচলিত কু-সংস্কাৰ, অন্ধবিশ্বাস, নিৰক্ষৰতা আৰু সংকীৰ্ণতা দূৰীকৰণৰ বাবে চাবুৱা অঞ্চলৰ বিভিন্ন গাঁৱত প্ৰায় একক প্ৰচেষ্টাৰে নিৰলস কৰ্মত অগ্ৰসৰ হৈছিল৷

১৮৯৬ চনৰ ৮ মাৰ্চত দিনজয় সত্ৰত জন্মলাভ কৰা পোৱাৰাম দত্তদেৱে ১৯০৯ চনত অবিভক্ত লক্ষীমপুৰ জিলাৰ ভিতৰত দ্বিতীয় স্থান অধিকাৰ কৰি প্ৰাথমিক বৃত্তি লাভ কৰিছিল৷ যদিও পৰৱৰ্তী সময়ৰ আৰ্থিক অনাটনৰ বাবে হাইস্কুলৰ চতুৰ্থ শ্ৰেণী পঢ়িয়েই আনুষ্ঠানিক শিক্ষা জীৱন সামৰিব লগীয়া হয়৷

১৯১৫ চনত বালিজান নৰ্থ চাহ বাগিচাৰ ৰুলিং মহৰীৰূপে চাকৰি জীৱনৰ পাতনি মেলি, কৰ্তব্যনিষ্ঠাৰ বাবে দোপতদোপে পদোন্নতি লাভ কৰি বৰমহৰী পদত অধিষ্ঠিত হৈছিল যদিও দত্ত ডাঙৰীয়াই কেৱল সমাজৰ কাম কৰিবলৈকে আৰু গান্ধীজীৰ স্বৰাজ আন্দোলনত ওতপ্ৰোত ভাবে জড়িত হ’বলৈকে ১৯৪৫ চনত চাকৰি ইস্তফা দিছিল৷

পোৱাৰাম দত্তদেৱৰ আশাশুধীয়া প্ৰচেষ্টাতে গঢ় লৈ উঠিছিল বিভিন্ন বিদ্যালয়, পুথিভঁড়াল, যুৱ-সংঘ, মহিলা সমিতি, কুটীৰ উদ্যোগ, আনকি নৈশ বিদ্যালয়ৰ দৰে অনুষ্ঠান৷ গাঁও অঞ্চলৰ আলি-পদুলীসমূহ ৰাজহুৱা শ্ৰমদানেৰে নিৰ্মাণ কৰি ল’বলৈ তেখেতে ৰাইজক উদ্বুদ্ধ কৰিছিল আৰু নিজেও হাতে-কামে লাগিছিল৷ সমান্তৰালভাৱে তেখেতে ক্ৰীড়া আৰু সাংস্কৃতিক ক্ষেত্ৰখনৰ উন্নয়নৰ কাৰণেও প্ৰচেষ্টা চলাইছিল৷ নিজা মাটি দান কৰি নিৰ্মাণ কৰা দিনজয় নাট্যমন্দিৰ আজিও তেখেতৰ স্বাক্ষৰ বহন কৰি আছে৷ পোৱাৰাম দত্তদেৱ স্থানীয় কলা-কুশলী সৃষ্টি কৰি নাট্যাভিনয় কৰোৱাৰ লগতে লুপ্তপ্ৰায় হ’বলৈ ধৰা ভাওনা অনুষ্ঠান পুনৰ প্ৰতিষ্ঠাৰ বাবে কাৰ্যকৰী ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰিছিল৷ যাৰ ফলশ্ৰুতিতে আজিও দিনজয় সত্ৰ অঞ্চলত নিয়মীয়াকৈ ভাওনা অনুষ্ঠিত হৈ আছে৷

সমাজ সংস্কাৰৰ বাবে পোৱাৰাম দত্তদেৱে সম্পূৰ্ণ একক প্ৰচেষ্টাৰে যিখিনি অতুলনীয় অৱদান আগবঢ়াই গ’ল আৰু তাৰ বাবে চাবুৱা অঞ্চলৰ গ্ৰাম্য সমাজখনৰ যিদৰে এক অনিশ্চিত অধোনাগতিৰ পৰা উদ্ধাৰ পালে, তাৰ মূল্যায়ণ কৰাটোও আজি বহুতৰ বাবে উপলব্ধিৰ উদ্ধৰ্ত হ’ব পাৰে৷ বিশেষকৈ কানি বৰবিহৰ অবাধ প্ৰচলনৰ পৰা সমাজখনক মুক্ত কৰিবলৈ তেখেতে অপৰিসীম কষ্ট স্বীকাৰ কৰিছিল৷

একোটা কাম সম্পন্ন নকৰাকৈ আকোৰগোজ হৈ লাগি থকা তেখেতৰ অসীম ধৈৰ্যশীল আৰু কষ্টসহিষ্ণ্যু স্বভাৱটোৱেই আছিল তেখেতৰ সফলতাৰ সঁচাৰ কাঠি৷ তেখেতৰ উদ্যোগ, আশাশুধীয়া প্ৰচেষ্টা আৰু দূৰদৰ্শী চিন্তা চেতনাসমৃদ্ধ নিৰলস তৎপৰতাৰ বাবেই চাবুৱা অঞ্চলৰ প্ৰতিষ্ঠা হৈছিল - ১. কানীয়া চিকিৎসা কেন্দ্ৰ, ২. গ্ৰাম্য পঞ্চায়ত ৩. মাতৃ আৰু শিশু মংগল কেন্দ্ৰ, ৪. কুটীৰ শিল্প প্ৰশিক্ষণ কেন্দ্ৰ ৫. গ্ৰাম্য স্বাস্থ্য প্ৰশিক্ষণ কেন্দ্ৰ ৬. পানীতোলা উন্নয়ন খণ্ড ৭.পশু চিকিৎসালয় ৮. গাঁওৰক্ষী বাহিনী ৯.নাৰীশিক্ষাৰ প্ৰসাৰৰ বাবে বালিকা বিদ্যালয় আদি অসংখ্য অনুষ্ঠান৷

তদুপৰি দিনজয় সত্ৰৰ উন্নয়নৰ বাবে তেখেতে পথ নিৰ্মাণ, বৈদ্যুতিকীকৰণ, নামঘৰ, মণিকূট, কৃষ্টিভৱন, আলহী ঘৰ, জিৰণি ঘৰ আদি নিৰ্মাণ কাৰ্য সম্পাদন কৰিছিল ৰাজহুৱা দান বৰঙণি সংগ্ৰহৰ যোগেদি৷ সেই সময়ৰ প্ৰেক্ষাপটত উক্তকাৰ্যসমুহ স্বাভাৱিকতেই সহজসাধ্য নাছিল যদিও দত্তদেৱৰ নিঃস্বাৰ্থ প্ৰচেষ্টাত সকলোবোৰ অসাধ্য কামো সম্ভৱ হৈ উঠিছিল৷ তেখেতৰ উদ্যোগতে, মায়ামৰা দিনজয় সত্ৰ উন্নয়ন সমিতি গঠিত হৈছিল আৰু উক্ত সমিতিৰ আহ্বানত পোন প্ৰথমবাৰৰ বাবে ১৯৭০ চনত সদৌ অসম সত্ৰ সংঘৰ বাৰ্ষিক অধিৱেশন দিনজয় সত্ৰত অনুষ্ঠিত হৈছিল৷ সেই অধিৱেশনৰ দ্বাৰাই দিনজয় সত্ৰই এক মান্যতা লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল৷

চাবুৱা অঞ্চলত শৈক্ষিক উত্তৰণৰ বাবেও পোৱাৰাম দত্তদেৱৰ অৱদান বিশেষভাবে উল্লেখযোগ্য৷ ১৯৪৭ চনত স্থাপিত দিনজয় হাইস্কুল উন্নয়নৰ বাবে তেখেতে গুৰুত্বপূৰ্ণ ভুমিকা পালন কৰাৰ লগতে, চাবুৱা ডি.ডি.আৰ. মহাবিদ্যালয়খন প্ৰতিষ্ঠাৰ ক্ষেত্ৰতো নিৰলস সেৱা আগবঢ়াইছিল৷

দুখীয়া ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক কিতাপ ফলিৰে সহায় কৰা, বিভিন্ন অঞ্চলত নিজৰ গাঁঠিৰ ধন খৰচ কৰি খেলৰ সামগ্ৰী যোগান ধৰা, পুৱতি নিশাতে চাইকেল বা ঘোঁৰাত উঠি ৰাজহুৱা স্বাৰ্থত বিভিন্ন ঠাইলৈ গৈ প্ৰয়োজনীয় কাম কৰা দত্তদেৱ আছিল মহাত্মা গান্ধীৰ আদৰ্শেৰে অনুপ্ৰাণিত৷ ধৰ্মপ্ৰাণ হোৱা সত্তেও তেখেতে ধৰ্মীয় গোড়ামিৰ পৰা মুক্ত আছিল৷ পাছলৈ দিনজয় সত্ৰৰ বৰখাটনিয়াৰ পদত কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰিও তেখেতৰ কাম-কাজ আছিল সংস্কাৰমুখী৷ দেশ স্বাধীন হোৱাৰ আগতেই একাধিক বাৰ ভাৰত ভ্ৰমণ কৰি হয়তো তেখেতৰ মানসিক জগতখনে বিশালতা লাভ কৰিছিল৷ সেইবাবেই সম্ভৱতঃ কু-সংস্কাৰ ত্যাগ, অস্পৃশ্যতা বৰ্জন আদিৰ আদৰ্শ তেখেতৰ চৰিত্ৰত প্ৰকট হৈ উঠিছিল৷

বৃটিছ চাহাবৰ অধীনত চাকৰি কৰিও নিজৰ ব্যক্তিত্ব তথা প্ৰভাৱেৰে তেখেতে গাঁও অঞ্চলত বহুতো যুৱকক বাগানৰ চাকৰি আৰু অন্যান্য কৰ্মত নিয়োজিত কৰাৰ উদ্যোগ লৈছিল৷ কৃষিকৰ্ম আৰু ব্যৱসায় বাণিজ্যৰ গুৰুত্ব তেতিয়াই উপলব্ধি কৰা দত্তদেৱে নিজে বিভিন্ন কৃষিকাৰ্য কৰাৰ লগতে নিজৰ সন্তানক ব্যৱসায়ৰ বাবে উদ্বুদ্ধ কৰিছিল৷

পোৱাৰাম দত্তদেৱৰ বিষয়ে কম পৰিসৰতে লিখি শেষ কৰিব পৰা নাযায়৷

13/06/2024

সত্ৰাধিকাৰ শ্ৰীশ্ৰী জীৱনানন্দ গোস্বামী দেৱ

কুৰি শতিকাৰ শেষৰ দশক কেইটাত, সংস্কাৰধৰ্মী চিন্তা-চেতনাৰে যিকেইগৰাকী সমাজ সচেতন তথা দূৰদৰ্শী মনীষীয়ে চাবুৱা অঞ্চলৰ সামাজিক ক্ষেত্ৰখনলৈ অনন্য বৰঙণি আগবঢ়াই থৈ গৈছে, সেইসকল শ্ৰদ্ধাস্পদ ব্যক্তিত্বৰ অন্যতম হ’ল মায়ামৰা দিনজয় সত্ৰৰ দশমজনা সত্ৰাধিকাৰ প্ৰভু শ্ৰীশ্ৰী জীৱনানন্দ গোস্বামীদেৱ।

১৯১৬ চনৰ জেঠ মাহৰ কোনোবা এটা শুভ তিথিত জন্ম গ্ৰহণ কৰা গোস্বামীদেৱ আছিল গভীৰ অধ্যয়নশীল আৰু বহুমুখী গুণ গৰিমাৰে সমৃদ্ধ এগৰাকী দূৰদৃষ্টিসম্পন্ন আধুনিক মনৰ ক্ষণজন্মা পুৰুষ। দিনজয় সত্ৰৰ নৱমজনা সত্ৰাধিকাৰ শ্ৰীশ্ৰী মহাদানন্দ গোস্বামীৰ পৰলোক প্ৰাপ্তিৰ পাছত যুৱাধিকাৰ জীৱনানন্দ গোস্বামীয়ে সত্ৰাধিকাৰ পদ গ্ৰহণ নকৰি প্ৰথমে সত্ৰখন পুনৰ সংগঠিত কৰিবলৈহে উদ্যোগ লৈছিল আৰু সেই সংক্ৰান্তত ‘আমাৰ পথ’ নামেৰে এখনি পুস্তিকা প্ৰকাশ কৰি ভক্ত সমাজৰ মাজত বিতৰণ কৰিছিল। এনে ব্যতিক্ৰমি চিন্তা তথা পদক্ষেপেই তেখেতৰ অনন্য বিৰল মানসিকতাত প্ৰকৃষ্ট প্ৰমাণ দিয়ে। প্ৰায় ৫বছৰ পাছতহে তেখেতে সত্ৰাধিকাৰ পদত অধিষ্ঠিত হৈ সত্ৰখনৰ উন্নয়নৰ বাবে বিভিন্ন কাৰ্যপন্থা গ্ৰহণ আৰু তাৰ সফল ৰূপায়ন কৰিছিল। আমি ইতিপূৰ্বে স্বৰ্গীয় পোৱাৰাম দত্তদেৱৰ সত্ৰ কেন্দ্ৰিক কাম-কাজৰ যি অৱলোকন আগবঢ়াইছিলোঁ, সেই সকলোবোৰ কামৰে মূল দিক নিৰ্দেশক আছিল জীৱনানন্দ গোস্বামী প্ৰভু। ১৯৬৫ চনত সত্ৰাধিকাৰৰ পদ গ্ৰহণ কৰাৰ পূৰ্বে তেখেতে ১৯৬১ চনত দিনজয় সত্ৰ উন্নয়ন সমিতি গঠন কৰি উল্লিখিত ‘আমাৰ পথ’পুস্তিকাত সন্নিৱিষ্ট গঠনমূলক আঁচনিসমূহ ৰূপায়নত ভক্ত ৰাইজৰ সহযোগিতাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি পোৱাৰ পাছতহে সত্ৰাধিকাৰ পদত অধিষ্ঠিত হৈছিল৷ পৰৱৰ্তী সময়ত তেখেতে দিনজয় সত্ৰত পৰ্যায়ক্ৰমে নিৰ্মাণ কৰিছিল বৰনামঘৰৰ মণিকূট, জিৰণিচ’ৰা, কলা-কৃষ্টি ভৱন, অতিথিশালা, পুথিভঁৰাল তথা সাংস্কৃতিক সংগ্ৰাহালয় ইত্যাদি।(এই ক্ষেত্ৰত তেখেতৰ পৰিকল্পিত আঁচনিসমূহক সাকাৰ ৰূপ দিয়াত মুখ্য ভূমিকা পালন কৰিছিল পোৱাৰাম দত্তদেৱে – আধুনিক চাবুৱা নিৰ্মাণৰ বাটকটীয়া ৰূপে, যি গৰাকী ব্যক্তিৰ বিষয়ে আমি ইতিপূৰ্বে আলোকপাত কৰিছোঁ।)

জীৱনানন্দ গোস্বামীদেৱ জড়িত আছিল বৃহত্তৰ চাবুৱা অঞ্চলৰ লগতে অসমৰ বিভিন্ন অঞ্চলৰ বিভিন্ন অনুষ্ঠান-প্ৰতিষ্ঠানৰ সৈতে। এগৰাকী শাস্ত্ৰজ্ঞ , সমাজ সংস্কাৰক, সুবক্তা, লেখক তথা সংগঠক ৰূপে তেখেতৰ কৰ্মক্ষেত্ৰ বা বিচৰণ ক্ষেত্ৰখন স্বাভাৱিকতে বহুল প্ৰসাৰিত আছিল। ১৯৫০ চনত লোকেল ৱৰ্ডৰ নিৰ্বাচনত বিজয়ী হোৱা গোস্বামীদেৱে পঞ্চায়ত সদস্য হিচাপেও কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰিছিল। তেখেতৰ প্ৰচেষ্টাতে কেইবাখনো শিক্ষানুষ্ঠান গঢ় লৈ উঠিছিল৷ চাবুৱা অঞ্চলৰ উচ্চ শিক্ষাৰ একমাত্ৰ অনুষ্ঠান ডি.ডি.আৰ. মহাবিদ্যালয়খন প্ৰতিষ্ঠাৰ ক্ষেত্ৰতো গোস্বামী প্ৰভুৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ অৱদান নিহিত হৈ আছে৷ পৰৱৰ্তী সময়ত মহাবিদ্যালয়খনৰ পৰিচালনা সমিতিৰ সভাপতি পদত একাধিক কাৰ্যকালৰ বাবে থাকিও তেখেতে অনুষ্ঠানটোৰ উন্নয়নৰ হকে সক্ৰিয় ভূমিকা পালন কৰিছিল৷ বহুমুখী প্ৰতিভা সম্পন্ন গোস্বামীদেৱেআকাশবাণীৰ লোকসংগীত ‘অডিছন’কমিটিৰ সদস্য ৰূপেও সেৱা আগবঢ়াইছিল। সমাজত প্ৰচলিত অন্ধবিশ্বাস, কু-সংস্কাৰ দূৰ কৰিবলৈ আৰু বৰবিহ স্বৰূপ কানিৰ প্ৰচলন বন্ধ কৰিবলৈ তেখেতে গ্ৰহণ কৰা ভূমিকা আছিল লেখত লবলগীয়া। ১৯৭১ চনত তেখেতৰ উদ্যোগতে দিনজয় সত্ৰত অনুষ্ঠিত হৈছিল, অসম সত্ৰ সংঘৰ অধিৱেশন, যাৰ দ্বাৰা মায়ামৰা দিনজয় সত্ৰই বিশেষ মান্যতা লাভ কৰিছিল।

জীৱনানন্দ গোস্বামীদেৱৰ জীৱনৰ বিশেষভাৱে উল্লেখযোগ্য তথা অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ পদক্ষেপ আছিল, মায়ামৰা সত্ৰৰ আদিগুৰু শ্ৰীশ্ৰীঅনিৰুদ্ধদেৱ আৰু পৰৱৰ্তী সত্ৰাধিকাৰ সকলৰ দ্বাৰা বিৰচিত শাস্ত্ৰসমূহ ছপা আখৰেৰে প্ৰকাশ কৰাৰ ক্ষেত্ৰত গ্ৰহণ কৰা ভূমিকা। তেখেতৰ বিশেষ উদ্যোগতে ৰক্ষণশীল সমাজৰ গণ্ডীৰ পৰা শ্ৰীশ্ৰীঅনিৰুদ্ধদেৱৰ ‘গীতশাস্ত্ৰ’ৰ লগতে ‘ভক্তিমঙ্গল ঘোষা’ই ছপা ৰূপ পাইছিল।মায়ামৰা সত্ৰ সমাজৰ সকলোবোৰ ধৰ্মপুথি, গীতশাস্ত্ৰ, নাট আদি প্ৰকাশ কৰাৰ ক্ষেত্ৰতো তেখেতে প্ৰয়োজনীয় পদক্ষেপ গ্ৰহণ কৰিছিল।

বিভিন্ন স্মৰণিকা, স্মৃতিগ্ৰন্থ আদিত গোস্বামী প্ৰভুৱে লিখা তত্ত্বগধুৰ আৰু গভীৰ ভাব ব্যঞ্জক যথেষ্ট সংখ্যক প্ৰবন্ধ পাতি সিঁচৰিত হৈ আছে৷ সেইখিনি সংগ্ৰহ কৰি একত্ৰ সংকলন ৰূপে প্ৰকাশ কৰিলে এখন উচ্ছমানসম্পন্ন গ্ৰন্থৰূপে স্বীকৃতি হ’ব বুলি নিদ্বিৰ্ধাই ক’ব পাৰি।

সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক বিকাশৰ ক্ষেত্ৰত কৰ্ণধাৰৰ ভূমিকা পালন কৰা জীৱনানন্দ গোস্বামীদেৱৰ আছিল গভীৰ ইতিহাস চেতনা আৰু সমাজে সন্মুখীন হোৱা সংকটৰ সময়ত তেখেতে, ঐতিহাসিক পটভূমিত সেইবোৰ বিচাৰ কৰি চাই সংকট মোচনৰ উপায় উদ্ভাৱনৰ প্ৰচেষ্টা চলাইছিল৷ প্ৰয়োজন সাপেক্ষে ধৰ্মীয় পৰম্পৰা আৰু বাধ্যবাধকতাৰ উৰ্দ্ধলৈ গৈ তেখেতে সমাজৰ ঐক্য সংহতি ৰক্ষাৰ বাবে কাম কৰিছিল।

সমাজৰ সকলো শ্ৰেণীৰ লোকৰশ্ৰদ্ধাৰ পাত্ৰৰূপে, জনমানসত সুকীয়া স্থান দখল কৰা এইগৰাকী উচ্চমানৰ আৰু বিশাল ব্যক্তিত্বৰ যুগপুৰুষৰ দেহাৱসান ঘটে, ১৯৯২ চনৰ ১৭ জানুৱাৰীত ।