29/06/2025
উপন্যাস: শূন্য ঘড়ী 🕰️ :
এইখন কেবল এটা ঘড়ী নহয়...
এইখন এক গোপন সময়ৰ চাবিকাঠি।
এজন যুৱতী… আৰু হেৰোৱা অতীত।
'শূন্য ঘড়ী' আৰম্ভ হৈছে।
তোমাৰ স্মৃতি… কিমান সঁচা?"
অধ্যায় : ১
🕰️ অধ্যায় ১: বেজাৰত বাজে ঘড়ী
বৰপানী — এটা আধা নগৰীয়া, আধা গাঁওমুখী অঞ্চল। নলবাৰী, তেজপুৰ, আৰু যোৰহাটৰ সৰু-সৰু বৈশিষ্ট্যবোৰ মিশ্ৰিত এক ঠাই। বৰ্ষাকালত এনে একেটা ৰাতি আছিল, যেতিয়া বতাহৰ শব্দে গছজোপা কঁপাই তুলিছিল, আৰু আকাশটো যেন চিঙি পৰাৰ উপক্রম হৈছিল।
গাঁওখনৰ এটা প্ৰাচীন ঘৰৰ ভিতৰত বিনীতা বৰা বহি আছিল। ঘৰখন লোণাৰ পৰা কোৱা এটি পাথৰঘৰ। মাটিৰ ঢলা, কাষতে এটা এজাৰী বাঁহ আৰু মাটিৰে গঠিত ঘড়ী — যি ১৯৬২ চনৰ পৰাই বজাই আছিল... কিন্তু সেই নিশা, ঠিক ১২:০০ বজাৰ পাছত, ঘড়ীটো হঠাৎ থমকি গ’ল।
বিনীতা বৰা, ৬৫ বছৰীয়া বিধবা, তীব্ৰভাৱে কঁপি উঠিল।
"এয়ে? শূন্যত থমকি ৰ'ল নেকি?" তেওঁ ফিসফিচালে।
ঘড়ীখনৰ কঁপনি বন্ধ হ'ল, কিন্তু তাৰ সোঁতালিটো যেন এন্ধাৰৰ মাজত বাজি আছিল। টিক... টিক... টিক... আৰু তাৰ পিছত...
"ঢাং!"
একেজোপা বজ্ৰপাতৰ শব্দ। তেতিয়াই ঘৰৰ বাটেৰে খচ্ খচ্ শব্দ এটাই ওলাই আহিল — যেন কোনোবা বুটৰ গোঙনি।
তেওঁ চিঞৰি উঠিল—
“ঈশ্বৰ! সেই দিনটো আকৌ আহি পালেগৈ… শূন্য ঘড়ী!”
তাৰ পাছত বোৰাৰ চকু লৰাই গৈ, কঁপি-কঁপি মূৰটো ঢুকাই লৈ অজ্ঞান হ’ল।
পিছদিনা পুৱা।
দিব্যজ্যোতি বৰা, বৰপানী আৰক্ষী থানাৰ তদন্তকাৰী, এটা কল পাইছিল:
“ছাৰ, অতি গুৰুত্বপূর্ণ কেছ! গাঁওখনত এটা অদ্ভুত ঘটনা। এগৰাকী মহিলা চিঞৰি উঠি অজ্ঞান হ’ল — তেওঁ ক'লে 'ঘড়ী থমকি গ'ল' — আৰু আজিও জ্ঞানলৈ অহা নাই।”
দিব্যজ্যোতি বৰাৰ হাতত এটি চুপাৰ কফিৰ কাপ। তেওঁৰ চকুত অলপ অলসতা, কিন্তু মুখত স্পষ্ট দৃঢ়তা।
“ঘড়ী থমকি গ’ল… মানে সময় থমকি গ’ল? Interesting.”
তেওঁ ওচৰৰ ডায়েৰীটোত লিখি ল'লে —
Case -00/Clock: ‘Zero Hour’
Location: বাটালিপাৰ গাঁও, বৰপানী
ঈশিতা হাজৰিকা, ‘ৰেঙণী নিউজ’ চেনেলৰ সংবাদিক, এই ঘটনাৰ খবৰৰ সন্ধানত আছিল। সি যেতিয়া ঘটনাস্থলীত আহিল, এজন বৃদ্ধক সুধিলে —
“ঘড়ীটো ক’ত আছিল?”
বৃদ্ধ জনে কঁপি কঁপি ক’লে —
“বাৰাণ্ডাৰ ওপৰত… আৰু তাৰ তলত এটা ছবি আছিল — এজন পুৰণি জাৰ্মান মানুহৰ। ক’ব নোৱাৰোঁ কেনেকৈ আহিছিল সেই ঘড়ী…”
ঈশিতাৰ চকুত একপ্ৰকাৰৰ আচৰিত অনুভূতি।
“জাৰ্মান ঘড়ী? অসমৰ গাঁৱত?”
বিনীতাৰ ঘৰত, তদন্ত চলি আছিল।
দিব্যজ্যোতি ঘড়ীটো চাই বহি আছিল —
একেবাৰে পুৰণি, ধূলিৰে ঢাক খোৱা। কিন্তু একে সময়তে, এটা কথা তেওঁৰ চকুত পৰিল।
ঘড়ীৰ সূঁচি ১২ বজাৰ ঠিকে ঠিকে…
শূন্যৰ ওপৰত থমকি আছে।
ঘড়ীখনৰ কাষতেই এটি কেৰমিচৰ বাকচ — আৰু তাত এটা চিঠি।
চিঠিখনমত লিখা আছিলঃ
> “ সময় যেতিয়া থমকি ৰয়, সেই সময়ই সত্যক ক’বলৈ আৰম্ভ কৰে।
Zero Hour begins now
দিব্যজ্যোতি মুখেৰে অলপ মিঠা হাঁহি দিলে,
"চেলেঞ্জ গ্ৰহণ কৰা হ’ল… শূন্য ঘড়ী!"
পৰৱৰ্তী অধ্যয় কাইলৈ পাব
মন কৰিবলগীয়া কথা -
এখন উপন্যাস লিখা মাত্ৰ কিছুমান শব্দ লিখি থোৱা নহয়।
ই হৈছে দিনে-ৰাতি ভাবি থকা কাহিনীৰ পিচত থকা অগণন জাগৰণি ৰাতি, আত্মত্যাগ, মানসিক টান আৰু বহু সময়ৰ নিবেদন।
আমি, সৃষ্টিকাৰীয়ে কেতিয়াবা নিজৰ জীৱনৰ আনন্দ, বেদনা, স্বপ্নবোৰ কাহিনীৰ পাতত বাৰে বাৰে পুনৰ লিখোঁ — যেন আপুনি সেই অনুভৱবোৰ একেলগে অনুভৱ কৰিব পাৰে।
✒️ যদি মোৰ লিখা, মোৰ কথাৰে আপোনাৰ মনলৈ এটি স্পৰ্শ যায়...
✒️ যদি কাহিনীৰ মাজত আপুনি নিজক বিচাৰি পায়...
✒️ যদি এই সাহসিক পথচলাৰ অংশ হ’ব বিচাৰে...
তেন্তে মই বিনম্ৰ অনুৰোধ জনাওঁ —
👉 মোৰ ফেচবুক পেজটো Follow কৰক
👉 এই Post টো Like কৰক
👉 বন্ধুসকললৈ Share কৰক
আপোনাৰ এটি সৰু সহায়ে মোৰ দৰে বহু লেখকৰ মনোবল আগবঢ়াব পাৰে।
📖 সাহিত্য জীয়াই থাকক, অনুভৱবোৰে বাচি থাকক।
#অসমীয়া_উপন্যাস
#শূন্যঘড়ী #অসমঝংকাৰ