08/07/2025
ਪੰਜਾਹ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾ ਦੀਆਂ ਚੰਦ ਯਾਦਾਂ
-ਜਦੋਂ ਮੈ ਪੱਤਰਕਾਰ ਸੀ
ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਫਾਈਲਾਂ ਫਰੋਲਦੇ ਹੋਏ ਪੰਜਾਬੀ ਅਜੀਤ ਦੇ (ਉਸ ਸਮੇ ਦੇ ) ਜਨਰਲ ਮੈਨੇਜਰ ਭਾਜੀ ਬਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਹਮਦਰਦ ਵੱਲੋਂ ਭੇਜਿਆ (ਜੂਨ 1974) ਇਕ ਪੱਤਰ ਹੱਥ ਲੱਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਪੱਤਰ ਅਦਾਰਾ ਅਜੀਤ ਵੱਲੋਂ ਮੈਨੂੰ ਭੇਜਿਆ ਇਕ ਅਥਾਰਟੀ ਲੈਟਰ ਹੈ , ਜਿਸ ਅਨੁਸਾਰ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨੂੰ ਡਾਕ -ਤਾਰ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਜਰੂਰੀ ਖਬਰਾਂ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਫੀਸ ਦਿੱਤੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਭੇਜਣ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜੇ ਕੋਈ ਅਤਿ ਜਰੂਰੀ ਖਬਰ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਟੈਲੀਫੋਨ ਦਫਤਰ ਚ ਬੈਠ ਕੇ ਬਿਨਾਂ ਫੀਸ ਦਿੱਤੇ ਸੰਬੰਧਿਤ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਅਥਾਰਟੀ ਕੁੱਝ ਅਜਮਾਏ ਹੋਏ ਨਾਮਾ ਨਿਗਾਰਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਜਾਰੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ।
ਇਹ 51ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਦੋਂ 23 ਸਾਲ ਦਾ ਕਮਜੋਰ ਜਿਹਾ ਸ਼ਰੀਰ ਸੀ। ਖਬਰਾਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਚ ਸਾਇਕਲ ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਕੇ ਹਰ ਰੋਜ ਦਫਤਰਾਂ ਦੀ ਗੇੜੀ ਲਾਉਣਾ ਫਰਜ ਜਿਹਾ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ। ਆਮ ਖਬਰਾਂ ਤਾਂ ਡਾਕ ਰਾਹੀਂ ਭੇਜੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਕੁਝ ਪੱਤਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵੱਲੋਂ ਕੁਝ ਅੰਤਰ ਦੇਸੀ ਪੱਤਰ ਵੀ ਭੇਜ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਜਿਸ ਤੇ ਕੋਈ ਟਿਕਟ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਵੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ , ਜਦੋਂ ਜਿਆਦਾ ਲੋੜ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਈ ਅਤੇ ਅਦਾਰਾ ਅਜੀਤ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਇਸ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਅਥਾਰਟੀ ਲੈਟਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂਨੂੰ ਇਹ ਪੱਤਰ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਅਥਾਰਟੀ ਲੈਟਰ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਮਿਆਦ ਲਈ ਜਾਰੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮਿਆਦ ਪੂਰੀ ਹੋਣ ਤੇ ਕੰਮ ਠੀਕ ਹੋਣ ਦੀ ਹਾਲਤ ਚ ਰੀਨੀੳ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
1974 ਦਾ ਸਾਲ ਬੜਾ ਹੰਗਾਮੀ ਸੀ ਦੇਸ਼ ਭਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਅੰਦੋਲਨ ਤੇਜ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਅੰਦੋਲਨ ਵੀ ਪ੍ਰਚੰਡ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਕਾਂਗਰਸ ਖਿਲਾਫ ਰੋਸ ਵਧ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੇ ਪੀ ਅੰਦੋਲਨ ਵੀ ਪੈਰ ਜਮਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
। ਪੰਜਾਬ ਕੇਸਰੀ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਅਥਾਰਟੀ ਲੈਟਰ ਜਾਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਜਲੰਧਰ ਦੀ ਦੇਸ਼ ਭਰ ਚ ਖਬਰਾਂ ਭੇਜਣ ਵਾਲੀ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਨਿਉਜ ਏਜੰਸੀ ਦੇ ਇੰਚਾਰਜ ਸਵਤੰਤਰ ਸ਼ੀਲ ਨੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਖਬਰਾਂ ਭੇਜਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ (ਅਥਾਰਟੀ ਲੈਟਰ ਨਹੀਂ)। ਤੇਲ ਦੇ ਸੰਕਟ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਵਾਹੀਕਾਰਾ ਯੁਨੀਅਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਚ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਜਲੂਸ ਤੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਤੇ ਗੋਲੀ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਘਟਨਾ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਗੇ ਵਾਪਰੀ ਸੀ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਸਾਥੀ ਪਿਆਰਾ ਸਿੰਘ ਗਾਲਿਬ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ।ਇਹ ਖਬਰਾਂ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਟੈਲੀਫੋਨ ਰਾਹੀਂ ਭੇਜੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਦੋ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ ਜਾਣ ਦੀ ਖਬਰ ਭੇਜੀ ਫਿਰ ਇਕ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਫੋਨ ਕੀਤਾ। ਟੈਲੀਫੋਨ ਦਫਤਰ ਦੇ ਬਾਬੂ ਬਰਾੜ ਸਾਹਿਬ ਬੜੇ ਸਹਿਯੋਗੀ ਸਨ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਚ ਟਾਈਪ ਬਰਾੜ ਸਾਹਿਬ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸੀ ਪੀ ਆਈ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸਨ ।
ਪਰ ਕਾਂਗਰਸ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝਦੇ।
ਏਜੰਸੀ ਨੂੰ ਭੇਜੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਜਲੰਧਰ ਦੀਆਂ ਲਗਭਗ ਸਾਰੀਆਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਈਆਂ। ਮੇਰਾ ਉਤਸਾਹ ਵਧ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਗਰਾਉਂ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਨਾਮਵਰ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੇ ਰੂਪ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮੈ ਸਥਾਪਿਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਗਰਾਉਂ ਦੇ ਰੋਜ਼ਗਾਰ ਦਫਤਰ ਵੀ ਅਕਸਰ ਸਬੰਧਤ ਅਫਸਰ ਤੋਂ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਅੰਕੜੇ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੀਆਂ ਖਾਲੀ ਪੋਸਟਾਂ ਬਾਰੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ ਨਾਲ ਭੇਜਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਲੱਗਦੀਆਂ ਵੀ ਸਨ। ਮੇਰੀ ਆਪ ਦੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਖੁਦ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰ ਅਧਿਆਪਕ ਸੀ। ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੱਤਰਕਾਰ ਬਣਾਉਣਾ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੀ। ਪਰ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਅਖਬਾਰਾ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕ ਸਟਾਫ ਰਿਪੋਰਟਰ ਨੂੰ ਹੀ ਮਿਹਨਤਾਨਾ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਧਰ ਮੇਰੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਤੇ ਖੁਫੀਆ ਵਿਭਾਗ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਨੌਜਵਾਨ ਸਭਾ ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਸੰਪਰਕ ਦਿਨ ਬ ਦਿਨ ਮਜਬੂਤ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੀਆ ਭੇਜੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਭੇਜ ਕੇ ਤਸੱਲੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਖੁਦ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਰੂਪ ਦੇ ਵਿੱਚ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਦਾ ਨਾ ਕੇਵਲ ਹਿੱਸੇਦਾਰ ਬਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸਗੋਂ ਅਗਵਾਈ ਵੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ।ਸੰਪਾਦਕਾਂ ਪਾਸ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਵੀ ਜਾਣ ਲੱਗੀਆਂ ਕਿ ਮੁੰਡਾ ਗਰਮ ਖਿਆਲੀ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਬਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਹਮਦਰਦ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਤਾ ਆਪ (ਉਸ ਸਮੇਂ) ਅਪਣੇ ਪਿਤਾ ਸਾਧੂ ਸਿੰਘ ਹਮਦਰਦ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਖਰੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਸਨ। ਉਠ ਰਹੀਆ ਲਹਿਰਾਂ ਦੇ ਹਮਦਰਦ ਦੇ ਰੂਪ ਚ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਰੋਜਾਨਾ ਅਜੀਤ ਵਿੱਚ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੋਖੀ ਨਾਮ ਦੇ ਨਿਊਜ਼ ਐਡੀਟਰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇਕ ਘਟਨਾ ਯਾਦ ਆ ਗਈ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਚ ਨਾਨਕਸਰ ਵਿਖੇ ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਕਲੇਸ਼ ਕਾਰਨ ਚੱਲੀ ਗੋਲੀ ਦੀ ਖਬਰ ਜੋ ਮੈਂ ਤਾਰ ਰਾਹੀ ਦੇਰ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਸੀ, ਅਜੀਤ ਅਖਬਾਰ ਵਿੱਚ ਮੁੱਖ ਪੰਨੇ ਤੇ ਡੱਬੀ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਹਮਦਰਦ ਜੀ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਕੁਝ ਕਦਰ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਜਥੇਦਾਰ ਜਗਦੇਵ ਸਿੰਘ ਤਲਵੰਡੀ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਪੰਜਾਬ ਗਿਆਨੀ ਜੈਲ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਵੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਸੀ।
ਰੋਡ ਰੌਲਰ ਸਕੈਂਡਲ
ਇੱਕ ਖਬਰ ਨੇ ਜਗਰਾਉਂ ਦੀ ਨਗਰ ਪਾਲਿਕਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। *ਖਬਰ ਸੀ- ਰੋਡ ਰੋਲਰ ਸਕੈਂਡਲ*। ਨਗਰ ਪਾਲਿਕਾ ਦੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਮੈਂਬਰਾ ਦੀ ਮੀਟਿੰਗ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪੱਤਰਕਾਰ ਦੇ ਰੂਪ ਦੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਮੀਟਿੰਗ ਅਟੈਂਡ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਕਮੇਟੀ ਤੇ ਕਾਂਗਰਸ ਦਾ ਕਬਜ਼ਾ ਸੀ। ਕਾਂਗਰਸ ਨੇਤਾ ਸਤਪਾਲ ਮਿੱਤਲ ਅਕਸਰ ਜਗਰਾਉਂ ਅਪਣੀ ਪਾਰਟੀ ਮਜਬੂਤ ਕਰਨ ਲਈ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚ ਵਿਰੋਧੀ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਸਤਪਾਲ ਕਤਿਆਲ ਜਨ ਸੰਘ (ਹੁਣ ਭਾਜਪਾ) ਨੇਤਾ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿੱਚ ਨਗਰ ਪਾਲਕ ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਰੋਡ ਰੋਲਰ ਸਕੈਂਡਲ ਦੀ ਖੂਬ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ। ਮੈ ਖਬਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ । ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਰਿਸਕ ਲੈਣ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਾਂਗਰਸੀ ਬਹੁਤ ਨਰਾਜ ਹੋਏ । ਜਨ ਸੰਘ ਖੁਸ਼। ਉਂਝ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਹੁਣ ਇੱਕ ਦਿਲਚਸਪ ਘਟਨਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਹਾਂ।
ਕੀ ਔਰਤ ਦੀ ਮਾੰਗ ਚੋ ਸੰਧੂਰ ਨਿਕਲਦਾ ਸੀ?
ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਜਗਰਾਉਂ ਦੇ ਇੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਇਕ ਪੰਡਿਤਾ ਦੇ ਘਰ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੀ ਮਾਂਗ ਚੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਸੰਦੂਰ ਨਿਕਲਦਾ। ਖੂਨ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਵੀ ਟੱਪਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਂ ਪੜਤਾਲ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਖਬਰ ਭੇਜਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਪਿਆਰਾ ਮਿੱਤਰ ਤਾਰਾ ਸਿੰਘ ਆਲਮ ਜੋ ਇਸ ਸਮੇਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਵਿੱਚ ਹੋਮਿਓਪੈਥੀ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਹਨ। ਕਈ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੇ ਲੇਖਕ ਅਤੇ ਗੀਤਕਾਰ ਹਨ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਖਬਰ ਦੀ ਪੜਤਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਚੱਲ ਪਏ। ਆਲਮ ਜੀ ਸੂਖਮ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਦੇ ਸੀ , ਪਰ ਮੈਂ ਨਾਸਤਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦਾ ਸੀ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਸੁਸਾਇਟੀ ਦਾ ਅਜੇ ਜਨਮ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ। ਅਸੀਂ ਉਸ ਘਰ ਚ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਸੰਬੰਧਤ ਔਰਤ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜਾਹਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਪਰ ਘਰ ਵਾਲੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਬੁਲਾਉਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਤਾਂ "ਕੱਪੜੇ ਆਏ ਹੋਏ ਹਨ"। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ !ਕੱਪੜੇ ਆਏ ਹੋਏ ਹਨ ਤਾਂ ਅਰਥ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ। ਤਾਰਾ ਆਲਮ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਘੁਟਦਾ ਹੈ।"ਠੀਕ ਹੈ ਅਸੀਂ ਫਿਰ ਆ ਜਾਵਾਂਗੇ"। ਆਲਮ ਜੀ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਚਲ ਪੈੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਰਾਹ ਚ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ "ਔਰਤ ਨੂੰ ਮਹਾਵਾਰੀ ਆਈ ਹੋਈ ਹੈ ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਮਿਲਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਔਰਤ ਦੇ ਸਹੁਰੇ ਤੋ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਔਰਤ ਨੂੰ ਇਹ ਰੋਗ ਜਗਰਾਓ ਆ ਕੇ ਹੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਪੇਕੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਥੇ ਕੋਈ ਘਟਨਾ ਨਹੀਂ ਵਾਪਰਦੀ। ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਅਸਲ ਕਾਰਨ ਕੀ ਹੈ ਮੈਂ ਇਹ ਖਬਰ ਨਹੀਂ ਭੇਜੀ।
ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਔਰਤ ਠੀਕ ਹੈ। ਘਰ ਵਾਲਾ ਉਸ ਸਮੇਤ ਲੁਧਿਆਣੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗਿਆ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਇਕ ਹੋਜਰੀ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ
(ਚੱਲਦਾ )ਜੋਗਿੰਦਰ ਆਜਾਦ 7-7-25
