12/06/2025
ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਰੂਪੀ ਨਾਟਕ ਦੀ ਇੱਕ ਸਟੇਜ ਹੈ, ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਹਰ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਪਰਮਾਤਮਾ ਰੂਪੀ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਵੱਲੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮਿੱਥੇ ਹੋਏ ਸਮੇਂ ਲਈ ਅਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਅਭਿਨੈ ਰੂਪੀ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਨਿਭਾਅ
ਕੇ ਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਕੁੱਝ ਇਨਸਾਨ ਆਪਣੇ ਕਰਮ,ਬਾਣੀ, ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਸਲੀਕੇ ਦੁਆਰਾ ਇਸ ਸਟੇਜ ਉੱਤੇ ਆਪਣੇ ਅਭਿਨੈ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਕੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਮਾਜ ਰੂਪੀ ਦਰਸ਼ਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਯਾਦ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਇਨਸਾਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸਨ ਵੈਦ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਿੰਘ ਜੀ।
ਜਿਸ ਵਿਦਵਤਾ,ਹਲੀਮੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਦੇ ਜਜ਼ਬੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕੀਤਾ, ਮੋਗਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਵੈਦ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਨਾਮ ਕਿਸੇ ਪਹਿਚਾਣ ਦਾ ਮੁਹਤਾਜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵੈਦ ਜੀ ਦਾ ਜਨਮ 1937 ਵਿੱਚ ਮਾਤਾ ਸਮਾਂ ਕੌਰ ਦੀ ਕੁੱਖੋਂ ਪਿਤਾ ਸ. ਸੁਰਜਨ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਪਿੰਡ ਸ਼ਾਦੀ ਪੁਰ(ਚੱਕ 17ਨੰਬਰ ) ਵਿਖੇ ਹੋਇਆ। ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੀ ਵੰਡ ਸਮੇਂ ਲਹਿੰਦੇ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਇਸ ਪਾਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਦਸ ਗਿਆਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਨਿੱਕੀ ਉਮਰੇ ਹੀ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸਾਇਆ ਸਿਰ ਤੋਂ ਉੱਠ ਜਾਣ ਕਾਰਨ ਛੋਟੇ ਤਿੰਨ ਭਰਾ ਤੇ ਇੱਕ ਭੈਣ ਦੀ ਸਿਰ ਪਈ ਜੁੰਮੇਵਾਰ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਿਹਨਤ ਦੇ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨਾਲ ਨਿਭਾਇਆ। ਇੱਧਰ ਆ ਕੇ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਮੋਗਾ ਦੇ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਪਿੰਡ ਲੰਢੇ ਕੇ ਵਿਖੇ ਕੁੱਝ ਚਿਰ ਵਸੇਬਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਦ ਫਿਰ ਪੁਰਾਣੇ ਸੀ ਆਈ ਏ ਸਟਾਫ਼ ਦੇ ਨੇੜੇ ਨਾਨਕ ਨਗਰੀ ਵਿਖੇ ਤੇ ਹੁਣ ਨਿਊ ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਨਗਰ ਮੋਗਾ ਵਿਖੇ ਹਾਲ ਅਬਾਦ ਸਨ। ਇਸ ਸਫਰ ਦੌਰਾਨ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਖੁਦ ਦੇ ਚਾਰ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਪਰਵਰਿਸ਼ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਨਾਲ ਨਿਭਾਉਂਦਿਆਂ ਅੱਜ ਚਾਰ ਵੱਡੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੇ ਮੋਢੀ ਬਾਬਾ ਬੋਹੜ ਸਨ ਜਿਸਦੀਆਂ ਟਹਿਣੀਆਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ,ਭਤੀਜੇ, ਨੂੰਹਾਂ,ਪੋਤਰੇ,ਪੋਤ ਨੂਹਾਂ ਅੱਜ ਦੋ ਦਰਜਨ ਦੇ ਕਰੀਬ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਛਾਪ ਛੱਡ ਰਹੇ ਹਨ।
ਪਰਿਵਾਰਕ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਧਾਰਮਿਕ, ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਕ ਤੌਰ ਤੇ ਵੀ ਇਸ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦਿਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਪੁਲਾਂਘਾਂ ਪੁੱਟੀਆਂ। ਤਕਰੀਬਨ ਦਸ ਸਾਲ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਗਰ ਕੌਂਸਲ ਮੋਗਾ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵਾਰਡ ਨੰਬਰ ਇੱਕ ਜੋ ਅੱਜ ਕਾਰਪੋਰੇਸ਼ਨ ਵਿੱਚ 46,47 ਤੇ 48 ਨੰਬਰ ਚ ਬਦਲ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ, ਦੀ ਬਤੌਰ ਐੱਮ ਸੀ ਅਜਿਹੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਜਿਸਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਲੋਕ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀ ਅਕਾਲੀ ਸਰਕਾਰ ਵੇਲੇ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਮਸੀਹਾ ਸਾਬਕਾ ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਮੰਤਰੀ ਮਰਹੂਮ ਜਥੇਦਾਰ ਤੋਤਾ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਭਰਾਵਾਂ ਵਰਗਾ ਰਸੂਖ਼ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੋਢਾ ਨਾਲ ਮੋਢਾ ਲਾ ਕੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਅਨੇਕਾਂ ਲੋੜਵੰਦ ਯੋਗ ਬੱਚੇ-ਬੱਚੀਆਂ ਨੂੰ ਨੌਕਰੀਆਂ ਲਗਵਾਉਣ, ਪੈਨਸ਼ਨਾਂ ਲਗਵਾਉਣ, ਸ਼ਗਨ ਸਕੀਮਾਂ ਦਿਵਾਉਣ ਤੇ ਵਾਰਡ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਵਰਗੇ ਅਨੇਕਾਂ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਦੇ ਕੰਮ ਕੀਤੇ।
ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਡੇਰਾ ਸੱਚਾ ਸੌਦਾ ਦੇ ਮੋਗਾ ਬਲਾਕ ਦੀ ਪੰਜ ਮੈਂਬਰੀ ਕਮੇਟੀ ਵਿੱਚ ਲੰਮਾਂ ਸਮਾਂ ਸੇਵਾ ਕਰਦਿਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਗਰੀਬ ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਨੂੰ ਮਕਾਨ ਬਣਾ ਕੇ ਦੇਣਾ,ਗਰੀਬ ਲੜਕੀਆਂ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰਾਉਣਾ, ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਨ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਵਾਉਣ ਵਰਗੀਆਂ ਅਨੇਕਾਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਤਨਦੇਹੀ ਨਾਲ ਨਿਭਾਈਆਂ।
ਬਤੌਰ ਐੱਮ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਕੋਈ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਵੀ ਕੰਮ ਲੈ ਕੇ ਅਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪ ਨਾਲ ਜਾ ਕੇ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਖਰਚ ਕਰ ਕੇ ਵੀ ਉਸਦਾ ਕੰਮ ਪਹਿਲ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਕਰਵਾਉਂਦੇ। ਉਹ ਅਜਿਹੀ ਨਿਮਰਤਾ ਤੇ ਹਲੀਮੀ ਦੇ ਮਾਲਕ ਸਨ ਕਿ ਸਕੂਟਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਮੋਹਰ ਲੈ ਕੇ ਕੀ ਵਾਰ ਆਪ ਹੀ ਚੱਲ ਵਾਰਡ ਦੇ ਵਸਨੀਕਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਾਗਜ਼ ਤਸਦੀਕ ਕਰਨ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।
8 ਜੂਨ 2025 ਨੂੰ ਸਵੇਰੇ ਸਾਢੇ ਕੁ ਗਿਆਰਾਂ ਵਜੇ ਜਦੋਂ ਅਚਾਨਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅਕਾਲ ਚਲਾਣੇ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਇਲਾਕਾ ਸੋਗ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਗਿਆ। ਵੈਦ ਜੀ ਨੇ ਜਿਉਂਦੇ ਜੀਅ ਸਮਾਜ ਦੀ ਜੋ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਉਹ ਤਾਂ ਸ਼ਲਾਘਾਯੋਗ ਹੈ ਹੀ, ਪਰ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾਨ ਕਰ ਕੇ ਜੋ ਹਨੇਰੀਆਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਨੂੰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੇ ਗਏ ਉਹ ਅਭੁਲਣਯੋਗ ਹੈ। ਇਥੇ ਹੀ ਬਸ ਨਹੀਂ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਦੀ ਮੂਰਤ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਇਸ ਮਸੀਹਾ ਦਾ ਸਰੀਰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅੰਤਿਮ ਇੱਛਾ ਅਨੁਸਾਰ ਦਾਨ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ ਜੋ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਅਨੇਕਾਂ ਹੀ ਨਵੇਂ ਡਾਕਟਰ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰੇਗਾ।
