নিষিদ্ধ চিন্তা

নিষিদ্ধ চিন্তা Contact information, map and directions, contact form, opening hours, services, ratings, photos, videos and announcements from নিষিদ্ধ চিন্তা, Digital creator, Jorhat.

সাম্প্রতিক সময়ৰ কিছুমান ঘটনা দেখি মোৰ ঈশ্বৰ ওপৰত বিশ্বাস হেৰাই গৈছে। শিশুৱে জন্মৰ কেইটামান মূহুর্তৰ পিছতে আন কাৰোবাৰ ভু...
05/09/2025

সাম্প্রতিক সময়ৰ কিছুমান ঘটনা দেখি মোৰ ঈশ্বৰ ওপৰত বিশ্বাস হেৰাই গৈছে। শিশুৱে জন্মৰ কেইটামান মূহুর্তৰ পিছতে আন কাৰোবাৰ ভুলৰ মৃত্যুক সাৱতি লব লগা হৈছে। পত্নীয়ে স্বামীক, স্বামীয়ে পত্নীক, পিতৃয়ে পুত্ৰক, পুত্ৰই পিতৃক হত্যা কৰিছে। সাধাৰণ মানহে হাহাকাৰ কৰি আছে আৰু দুষ্টই ৰাজভোগ কৰিছে।

বিভিন্ন ধৰ্মত ঈশ্বৰ বেলেগ বেলেগ নামেৰে পৰিচিত গতিকে আজি ঈশ্বৰৰ বিষয়ত সৰ্বজ্ঞসকলক দুটা প্ৰশ্ন কৰিব বিছাৰো-

১. যদি সকলো ঘটনা-পৰিঘটনা, কামকাজ, জন্ম-মৃত্যু, সৃষ্টি-ধংস ইত্যাদি ঈশ্বৰৰ ইচ্ছা অনুসৰি হয় তেন্তে আমি কি স্বাধীন নহয় নেকি? সকলো যদি ঈশ্বৰক ইচ্ছা তেন্তে আইন, আদালত, আৰক্ষী কিয় প্ৰয়োজন! সকলো বিচাৰ ঈশ্বৰে কৰিব।

২. ঈশ্বৰে এনে এটা বস্তু সৃষ্টি কৰিব পাৰিবনে যিটো ঈশ্বৰে নিজেই দাঙিব নোৱাৰে!
-যদি সৃষ্টি কৰি নোৱাৰে তেন্তে তেওঁ ঈশ্বৰ কেনেকৈ হব কাৰণ তেওঁৱেইটো সকলো সৃষ্টি কৰে।
-যদি তেনেকুৱা বস্তু সৃষ্টি কৰিব পাৰে তেন্তে ঈশ্বৰ সৰ্বশক্তিমান নহয়, তেওঁৰ শক্তি সীমিত। নিজৰে সৃষ্ট বস্তু দাঙিব নোৱাৰে।

উত্তৰ নিশ্চয় পাম।

#সতী_জয়মতীআহোম ইতিহাসৰ এক অবিস্মৰণীয় অধ্যায়ৰ নায়িকা হল সতী জয়মতী কুঁৱৰী। তেওঁ অসমৰ ২৯তম চাওফা (স্বৰ্গদেউ) চুপাতফাৰ...
03/09/2025

#সতী_জয়মতী

আহোম ইতিহাসৰ এক অবিস্মৰণীয় অধ্যায়ৰ নায়িকা হল সতী জয়মতী কুঁৱৰী। তেওঁ অসমৰ ২৯তম চাওফা (স্বৰ্গদেউ) চুপাতফাৰ বৰকুঁৱৰী আছিল আৰু অসম বুৰঞ্জীৰ এক উল্লেখনীয় চৰিত্ৰ হিচাপে পৰিচিত। ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতিত পৰি যেতিয়া গদাপাণিয়ে ৰজাৰ সৈন্যৰ পৰা পলাই ফুৰিবলগীয়া হৈছিল তেতিয়া জয়মতীয়ে তেওঁৰ ঠিকনা ৰজাৰ সৈন্যক নকৈ বহুদিন ধৰি চাওদাঙৰ শাস্তি খাই মৃত্যুবৰণ কৰিছিল।

জয়মতী কুঁৱৰীৰ জন্ম হৈছিল শিৱসাগৰ জিলাৰ মাদুৰী গাঁৱত। তেওঁৰ পিতৃ আছিল আহোম ৰাজ্যৰ প্ৰভাৱশালী বিষয়ববীয়া লাইথেপেনা বৰগোহাঞি আৰু মাতৃ চন্দ্ৰদাৰু। লাইথেপেনাৰ পিতৃ আছিল লালুকসেন ফুকন আৰু চন্দ্ৰদাৰুৰ পিতৃ আছিল লেচাই বৰগোহাঁই।

ড॰ সূৰ্যকুমাৰ ভূঞাৰ 'অসম বুৰঞ্জী'ত উল্লেখ থকা অনুসৰি ৰাজমন্ত্ৰী লাইথেপেনা বৰগোহাঞিৰ ১২ গৰাকী পত্নী, ২৪ জন পুত্ৰ আৰু জয়মতীসহ ১৩ গৰাকী কন্যা সন্তান আছিল। ইয়াৰে জয়মতী আছিল প্ৰথম জী। তেওঁৰ কনিষ্ঠ ভাতৃ আছিল বিখ্যাত চকৰিফেঁটি বুৰঞ্জীৰ প্ৰণেতা নুমলী বৰগোহাঁই।

কিংবদন্তী মতে এদিন গোবৰ ৰজাৰ পুত্ৰ গদাপাণি কোঁৱৰ মাদুৰীত থকা লাইথেপেনা বৰগোহাঞিৰ ঘৰত উপস্থিত হৈছিল। শক্তিশালী যুৱক গদাপাণিৰ খোৱা-লোৱাৰ পৰিমাণো বেছি আছিল। দুপৰীয়া ভোক আৰু ভাগৰত গদাপাণিয়ে বৰগোহাঞিৰ ঘৰত সোমাই যি আছে খাবলৈ বিচাৰিলে। জয়মতী আছিল বৰগোহাঞিৰ জীয়ৰীকেইজনীৰ ভিতৰত ডাঙৰ। গতিকে আলহী সোধাৰ দায়িত্ব জয়মতীৰ ওপৰত পৰিল। জয়মতীয়ে লৰালৰিকৈ গদাপাণিক পঁইতা ভাত আৰু ভাজি খাবলৈ দিলে। আহাৰ গ্ৰহণ কৰি গদাপাণি সন্তুষ্ট হ'ল আৰু জয়মতীৰ সেৱা-সৎকাৰ দেখি অভিভূত হ'ল। এই চিনাকিৰ আলমতে পিছলৈ পিতৃ, পৰিয়াল সকলোৰে অনুমতি সাপেক্ষে গদাপাণি আৰু জয়মতীৰ চকলং প্ৰথামতে বিবাহ সম্পন্ন হয়। জয়মতী আৰু গদাপাণিৰ দুটি পুত্ৰ সন্তান আছিল - লাই আৰু লেচাই।

১৬৭০ চনত চক্ৰধ্বজ সিংহৰ মৃত্যু আৰু ১৬৮১ চনত গদাধৰ সিংহৰ ৰাজাভিষেকৰ মাজৰ সময়ছোৱাত ৰাজপাতত ছজন বেলেগ বেলেগ ৰজা অধিষ্ঠিত হৈছিল। ডেবেৰা বৰবৰুৱাই ষড়যন্ত্ৰ কৰি উদয়াদিত্য সিংহৰ হত্যা কৰোৱাৰ পিছত ৰাজ্যত কুশাসনৰ পাতনি মেলে। প্ৰতিদ্বন্দ্বীসকলক হত্যা কৰা হ'ল, প্ৰভাৱশালী কোঁৱৰসকলৰ অঙ্গক্ষত কৰা হ'ল আৰু ৰাজবিষয়াক ইচ্ছামতে আঁতৰাই পঠোৱা হ'ল।

প্ৰধান মন্ত্ৰী আতন বৰগোহাঁই আৰু গুৱাহাটীৰ ৰাজবিষয়া লালুকসোলা বৰফুকনৰ মাজত মতাদৰ্শ আৰু ৰাজনৈতিক প্ৰতিদ্বন্দ্বিতা বাঢ়ি আহে। লালুকসোলা বৰফুকনে ৰাজশক্তি অধিকাৰ ৰখাৰ স্বাৰ্থত বঙ্গৰ শাসক চুলতান আজমতাৰাৰ লগত গুৱাহাটী মোগলৰ হাতলৈ হস্তান্তৰ কৰাৰ চক্ৰান্ত কৰে। বিনিময়ত তেওঁক চাৰি লাখ টকা আৰু স্বৰ্গদেউ হোৱাৰ সহায় কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া হয়।

সেইমতেই লালুকসোলাই ১৬৭৯ চনত গুৱাহাটী নবাব মনচুৰ খানৰ হাতত গটাই দিয়ে যাক চুলতানে ফৌজাদাৰ পাতে। ইয়াৰ পিছত লালুকসোলা দলেবলে গড়গাঁৱলৈ গৈ আতন বৰগোহাঞিক হত্যা কৰে আৰু চৈধ্য বছৰীয়া চুলিক্‌ফা বা ল'ৰা ৰজাক নামত স্বৰ্গদেউ পাতে। তেওঁ নিজৰ পাঁচ বছৰীয়া কন্যাক ল'ৰা ৰজালৈ বিয়া দিয়ে আৰু 'বুঢ়াফুকন' নামৰ নতুন পদ এটা সৃষ্টি কৰি ৰজাৰ হৈ শাসনভাৰ চম্ভালে। প্ৰতিদ্বন্দ্বিতাৰ আশঙ্কা কৰি তেওঁ অঙ্গত খুঁত থকা কোঁৱৰ ৰজা হ'ব নোৱাৰা নিয়মৰ সুযোগ লৈ ৰজা হোৱাৰ উপযুক্ত কোঁৱৰসকলক শাস্তি বিহাত লিপ্ত হয়।

জয়মতীয়ে বিশ্বাস কৰিছিল যে লালুকসোলাৰ স্বেচ্ছাচাৰী শাসনৰ ওৰ পেলাই গদাপাণিয়ে এদিন ৰাজ্যলৈ শান্তি ঘূৰাই আনিব পাৰিব। সেইবাবে ৰজাৰ চোৰাংচোৱাই ধৰাৰ আগতেই তেওঁ গদাপাণিক ঘৰ এৰি পলাই যাবলৈ অনুৰোধ কৰে।

বুৰঞ্জীৰ মতে ঘৰ এৰি যাওঁতে গদাপাণিয়ে পত্নী জয়মতী আৰু দুই পুত্ৰ লাই-লেচাইক এৰি গৈছিল। কিন্তু হৰকান্ত বৰুৱাৰ মতে গদাপাণিয়ে জয়মতী লগত পলাই গৈ অৰণ্যত সৰু ঘৰ এটা সাজি আছিল। কিন্তু সেই ঠাইত ৰজাৰ সৈন্য উপস্থিত হোৱাত জয়মতীৰ অনুৰোধত তেওঁ পলাই যায়। ঘৰৰ পৰা পলাই গৈ গদাপাণি কেইদিনমান মেটেকাত বগী বৰপোহাৰীৰ ঘৰত আছিল। তাৰ পিছত তেওঁ নগা পাহাৰত আশ্ৰয় লয়।

গদাপাণিক বিচাৰি নাপাই ৰজাৰ সৈন্যই জয়মতীকে ধৰি নিয়ে। ৰাজসভাত থিয় কৰাই সোধ-পোচ কৰাৰ পিছতো গদাপাণিৰ ঠিকনা নাপাই লালুকসোলাই ভাবিলে যে পত্নীক ৰাজহুৱাকৈ অত্যাচাৰ কৰিলে গদাপাণিয়ে নিজেই আহি ধৰা দিব। সেইমতে জেৰেঙা পথাৰত কোটকোৰা গছত বান্ধি লৈ চাওদাঙৰ হতুৱাই জয়মতীক নানা প্ৰকাৰৰ শাস্তি প্ৰদান কৰা হ'ল। ইয়াৰ পিছতো জয়মতীয়ে স্বামীৰ বাতৰি ক'বলৈ অমান্তি হয়। এই শাস্তিৰ বাতৰি গদাপাণিৰ কাণত পৰাত তেওঁ ছদ্মবেশেৰে নগা পাহাৰৰ পৰা জেৰেঙা পথাৰলৈ আহে[য়। এজন অচিনাকি মানুহৰ ৰূপত তেওঁ জয়মতীক শাস্তি খোৱাতকৈ স্বামীৰ কথা কৈ দিবলৈ অনুৰোধ কৰে। কিন্তু জয়মতীয়ে তেওঁক চিনিব পাৰি আঁতৰি যাবলৈ কয়।

১৪ দিনৰ নিৰ্যাতন সহ্য কৰি ১৬০১ শকৰ ১৩ চ'ত বা ১৬৭৯ খ্ৰীষ্টাব্দৰ ২৭ মাৰ্চত জয়মতীৰ মৃত্যু হয়। ড॰ সূৰ্যকুমাৰ ভূঞাৰ মতে মৃত্যুৰ সময়ত জয়মতী সগৰ্ভা আছিল।

জয়মতীৰ মৃত্যুৰ দুবছৰ পিছত ল'ৰাৰজাৰ স্বেচ্ছাচাৰী শাসনৰ অন্ত পেলাই ১৬৮১ খ্ৰীষ্টাব্দত গদাপাণি আহোম ৰাজ্যৰ ৰজা হয়[। তেওঁ টাই নাম চুপাত্‌ফা আৰু অসমীয়া নাম গদাধৰ সিংহ গ্ৰহণ কৰে। ১৬৮১ চনৰ পৰা ১৬৯৬ চনলৈ তেওঁৰ শাসনকালত অসমৰ শান্তি ঘূৰি আহে। প্ৰথমেই তেওঁ গুৱাহাটীৰ পৰা মনচুৰ খানক আঁতৰাবলৈ সৈন্য পঠিয়ায়। ১৬৮২ চনত ইটাখুলিৰ ৰণত আহোমসকলে মোগলৰ পৰা গুৱাহাটী পুনৰুদ্ধাৰ কৰে।

গদাধৰ সিংহৰ পিছত ১৬৯৬ খ্ৰীষ্টাব্দত তেওঁৰ বৰপুত্ৰ লাই ৰাজপাটত উঠি চুখ্ৰুংফা বা ৰুদ্ৰ সিংহ নাম লয়। মাকৰ স্মৃতি ৰক্ষাৰ্থে চুখ্ৰুংফাই ১৬৯৭ খ্ৰীষ্টাব্দত জেৰেঙা পথাৰৰ ঠাইটুকুৰাত জয়সাগৰ পুখুৰী খন্দোৱায় আৰু তাৰ পাৰতে জয়দৌল নিৰ্মাণ কৰোৱায় আৰু জয়মতীৰ মৈদামত ফাকুৱা দৌল নিৰ্মাণ কৰায়।

জয়মতীৰ আত্মত্যাগে সমাজলৈ সুস্থিৰতা ঘূৰাই অনাৰ লগতে জাতীয় জীৱনৰ প্ৰতিটো দিশলৈ সুস্থিৰতা আনে। অসমত প্ৰতি বছৰৰ ১৩ চ'ত তাৰিখে (২৭ মাৰ্চ) জয়মতীৰ এই মহান ত্যাগক স্মৰণ কৰি "জয়মতী দিৱস" অনুষ্ঠিত কৰা হয়। শেহতীয়াকৈ অসম চৰকাৰে জয়মতীৰ নামত ২০১৩ চনৰ পৰা এটা বঁটা প্ৰদানৰ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰিছে।

জয়মতীক কেন্দ্ৰ কৰিয়েই জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাই ১৯৩৫ চনত প্ৰথম অসমীয়া চলচ্চিত্ৰ জয়মতী নিৰ্মাণ কৰিছিল। ২০০৬ চনত পুনৰ মঞ্জু বৰাৰ পৰিচালনাৰে জয়মতী নামেৰে আন এখন চলচ্চিত্ৰ নিৰ্মাণ কৰা হয়।

সতী জয়মতী কুঁৱৰীৰ কাহিনী অসমীয়া জাতিৰ গৌৰৱৰ এক অধ্যায়। তেওঁৰ আত্মত্যাগে কেৱল নিজ পৰিয়ালকে ৰক্ষা কৰা নাছিল, বৰং সমগ্ৰ আহোম সাম্ৰাজ্যত শান্তি আৰু স্থিতিশীলতা ঘূৰাই আনিছিল। জেৰেঙা পথাৰত চৈধ্য দিনীয়া নিৰ্যাতন সহ্য কৰি স্বামীৰ ঠিকনা প্ৰকাশ নকৰা এই মহীয়সী নাৰীৰ চৰিত্ৰ সদায় অসমীয়া সমাজৰ বাবে প্ৰেৰণাৰ উৎস হৈ থাকিব। তেওঁৰ স্মৃতিত নিৰ্মিত জয়সাগৰ পুখুৰী আৰু ফাকুৱা দৌলে আজিও তেওঁৰ মহান আত্মত্যাগৰ কাহিনী কৈ আছে।

উৎস: Wikipedia

#আহোম_ৰাজত্বৰ_ক'লা_অধ্যায়আহোম সাম্ৰাজ্যৰ প্ৰায় ছশ বছৰীয়া শাসনকালৰ ইতিহাসত বহু গৌৰৱময় অধ্যায়ৰ লগতে কিছুমান ক'লা আৰু...
01/09/2025

#আহোম_ৰাজত্বৰ_ক'লা_অধ্যায়

আহোম সাম্ৰাজ্যৰ প্ৰায় ছশ বছৰীয়া শাসনকালৰ ইতিহাসত বহু গৌৰৱময় অধ্যায়ৰ লগতে কিছুমান ক'লা আৰু বিতৰ্কিত দিশো বিদ্যমান। যদিও আহোম ৰজাসকলে অসমীয়া জাতীয়তাবাদৰ বিকাশত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল আৰু মোগল আক্ৰমণৰ বিৰুদ্ধে সফল প্ৰতিৰোধ গঢ়ি তুলিছিল, তথাপি তেওঁলোকৰ শাসনকালত ধৰ্মীয় নিৰ্যাতন, সামাজিক শোষণ আৰু প্ৰশাসনিক অত্যাচাৰৰ দৰে কিছুমান গুৰুত্বপূৰ্ণ ঘটনা সংঘটিত হৈছিল।

আহোম ৰাজত্বৰ এটি ক’লা অধ্যায় হৈছে ধৰ্মীয় নিৰ্যাতন আৰু বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ অনুগামীসকলৰ ওপৰত কৰা অত্যাচাৰ। শংকৰদেৱৰ জোঁৱায়েক হৰি ভূঞাক শিৰচ্ছেদ কৰা হৈছিল আৰু মাধৱদেৱক কাৰাগাৰত বন্দী কৰা হৈছিল। এইসমূহ ঘটনাৰ মূলতে আছিল ব্ৰাহ্মণসকলৰ প্ৰভাৱ আৰু তেওঁলোকৰ উচটনি, যিয়ে বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ ক্ৰমবৰ্ধমান জনপ্ৰিয়তাক নিজৰ সামাজিক-অৰ্থনৈতিক অৱস্থানৰ বাবে ভাবুকি বুলি গণ্য কৰিছিল।

স্বৰ্গদেউ জয়ধ্বজ সিংহ (১৬৪৮-১৬৬৩) আৰু নৰিয়া ৰজা চুত্যিংফা (১৬৪৪-১৬৪৮)ৰ শাসনকালতো বৈষ্ণৱ গুৰুসকলৰ ওপৰত নিৰ্যাতন অব্যাহত আছিল। ময়ামৰা সত্ৰৰ অধিকাৰ নিত্যানন্দদেৱক ভগা ৰজা জয়দিত্য সিংহৰ (১৬৪১-১৬৪৪) আদেশত হত্যা কৰা হৈছিল। এডৱাৰ্ড গেইটৰ মতে, এই নিৰ্যাতনৰ মূল কাৰণ আছিল ব্ৰাহ্মণসকলৰ প্ৰেৰণা।

স্বৰ্গদেউ গদাধৰ সিংহৰ (১৬৮১-১৬৯৬) শাসনকালত শক্তি ধৰ্ম ৰাজধৰ্ম হিচাপে প্ৰতিষ্ঠিত হয় আৰু ইয়াৰ ফলত বৈষ্ণৱসকলৰ ওপৰত নতুন ধৰণৰ নিৰ্যাতন আৰম্ভ হয়। শিৱ সিংহৰ (১৭১৪-১৭৪৪) শাসনকালত এই নিৰ্যাতন চৰম পৰ্যায়ত উপনীত হয়, যিয়ে পিছলৈ মোৱামৰীয়া বিদ্ৰোহৰ পথ প্ৰশস্ত কৰে।

“ফুলেশ্বৰী চুতানফাতকৈও অধিক শাক্ত ধৰ্মত বিশ্বাসী আছিল আৰু পৰ্বতীয়া গোসাঁইৰ ভক্ত আছিল। পৰ্বতীয়া গোসাঁইৰ কথামতেই তেওঁ ৰাজ্যত শাক্ত ধৰ্মৰ প্ৰসাৰ কৰিবলৈ বিচাৰিছিল। আন দেৱ-দেৱীৰ পূজা বাৰণ কৰি তেওঁ আনকি বৈষ্ণৱ গোসাঁইসকলকো দুৰ্গা পূজা কৰিবলৈ নিৰ্দেশ দিছিল। শূদ্ৰ মহন্তসকল একশৰণ ধৰ্মত ঘোৰ বিশ্বাসী বাবে ফুলেশ্বৰীয়ে ৰংপুৰত দুৰ্গা পূজাৰ আয়োজন কৰে। পূজাত মোৱামৰীয়া আৰু আন গোসাঁইসকলক সেৱা কৰিবলৈ বাধ্য কৰি কপালত বলিৰ তেজৰ ফোটো দিয়ায়। এই কথাত মোৱামৰীয়াসকল অপমানিত হয়। তেওঁলোকৰ মনত পুহি ৰখা অসন্তোষেও ইয়াৰ আধা শতিকাৰ পাছত হোৱা মোৱামৰীয়া বিদ্ৰোহৰ সূত্ৰপাত কৰে। কোনো কোনো লেখক আৰু বুৰঞ্জীবিদে অৱশ্যে মোৱামৰীয়া বিদ্ৰোহৰ বাবে ফুলেশ্বৰীক দোষাৰূপ কৰা নাই।“ – উৎস Wikipedia.

আহোম ৰাজত্বৰ কালৰ এটি বিতৰ্কিত বিষয় হৈছে পাইক প্ৰথাৰ অপব্যৱহাৰ আৰু ইয়াৰ জৰিয়তে কৰা সামাজিক শোষণ। যদিও প্ৰাৰম্ভিক সময়ত পাইক প্ৰথা এটি কাৰ্যকৰী ব্যৱস্থা আছিল, কিন্তু কালক্ৰমত ই এক নিষ্ঠুৰ শোষণৰ আহিলা হৈ পৰিছিল।

পাইক প্ৰথাৰ অধীনত প্ৰতিজন সুস্থ-সবল পুৰুষে বছৰত তিনি মাহ ৰাজকাৰ্য কৰিবলগীয়া হৈছিল, কিন্তু পিছলৈ ৰাজেশ্বৰ সিংহৰ শাসনকালত এই সময় চাৰি মাহলৈ বৃদ্ধি কৰা হয়। এই অতিৰিক্ত এমাহৰ বাধ্যতামূলক শ্ৰমে জনসাধাৰণৰ মাজত তীব্ৰ অসন্তুষ্টিৰ সৃষ্টি কৰিছিল।

পাইক প্ৰথাৰ দুটা শ্ৰেণী আছিল - কাঁড়ী পাইক আৰু চামুৱা পাইক। কাঁড়ী পাইকসকলে কায়িক শ্ৰম কৰিবলগীয়া হৈছিল আৰু তেওঁলোক সংখ্যাত বেছি আছিল, আনহাতে চামুৱা পাইকসকলে কেৱল ভূমি কৰ পৰিশোধ কৰিলেই হৈছিল। চমুৱাসকলৰ মাজৰপৰাও বৰা, শইকীয়া, হাজৰিকা আদি বিষয়াসকলক নিযুক্তি দিয়া হৈছিল। সেই সময়ত চামুৱা পাইকৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পোৱাৰ লগে লগে কাঁড়ী পাইকসকলৰ ওপৰত শ্ৰমৰ বোজা দুগুণ হৈছিল, যিয়ে সামাজিক অসমতাৰ জন্ম দিছিল।

আনন্দৰাম ঢেকিয়ান ফুকণ মহাবিদ্যালয়ৰ ৱেবচাইটত উপলব্ধ তথ্য অনুসৰি দাসত্ব প্ৰথাও আহোম ৰাজ্যত ব্যাপকভাৱে প্ৰচলিত আছিল। দাসক মুকলি বজাৰত ক্ৰয়-বিক্ৰয় কৰা হৈছিল আৰু বহতীয়া পাইক শ্ৰেণীৰ অৱস্থা দাসতকৈও শোচনীয় আছিল। এই ব্যৱস্থাই সমাজত গভীৰ বিভাজনৰ সৃষ্টি কৰিছিল।
আহোম সমাজত বৰ্ণ প্ৰথাৰ প্ৰভাৱ আৰু সামাজিক বৈষম্য আন এটি কলংকিত অধ্যায়। যদিও মূল আহোম সমাজ তুলনামূলকভাৱে সমতাবাদী আছিল, কিন্তু হিন্দুধৰ্ম গ্ৰহণৰ পিছত এক কঠোৰ সামাজিক স্তৰবিন্যাসৰ সৃষ্টি হৈছিল। ব্ৰাহ্মণসকলে সমাজৰ শীৰ্ষস্থানী স্থান দখল কৰিছিল আৰু তেওঁলোকে নিজকে অন্যান্য জাতিতকৈ শুদ্ধ বুলি গণ্য কৰিছিল। নিম্ন অসমৰ ব্ৰাহ্মণসকলে আনকি তেওঁলোকৰ নিজৰ মাজতো আন্তঃবিবাহ নিষিদ্ধ কৰিছিল। আহোম অভিজাত পৰিয়ালসমূহ - বুঢ়াগোহাঁই, বৰগোহাঁই, আৰু বৰপাত্ৰ গোহাঁই পৰিয়াল সমাজৰ উচ্চস্থানত আছিল। দেওধাই, মোহন, বাইলুং আৰু শিৰিং - এই চাৰিটা পৰিয়াল পুৰোহিত শ্ৰেণীৰ অন্তৰ্গত আছিল। কায়স্থসকলে হিচাপ-নিকাশৰ কাম, গণকসকলে জ্যোতিষ বিদ্যা, কলিতাসকলে ব্যৱসায়-বাণিজ্য, কেওঁতসকলে খেতি-বাতি, আৰু কৈৱৰ্তসকলে মাছমৰা আৰু খেতিৰ কাম কৰিবলগীয়া হৈছিল।

সমাজৰ নিম্নস্তৰত আছিল বৃহৎ পাইক জনগোষ্ঠী, যিসকল আচলতে শ্ৰমিক শ্ৰেণী আছিল। সেই সময়ত তেওঁলোকে খেতি-বাতি কৰিছিল আৰু যুদ্ধৰ সময়ত সৈনিক হিচাপে কাম কৰিব লগা হৈছিল। এই কঠোৰ সামাজিক বিভাজনে সমাজত গভীৰ অসন্তুষ্টিৰ সৃষ্টি কৰিছিল।

মোৱামৰীয়া বিদ্ৰোহ (১৭৬৯-১৮০৫) আহোম ৰাজত্বৰ অন্যতম কলংকিত অধ্যায়। এই বিদ্ৰোহ মূলতঃ আহোম ৰাজ্যৰ ধৰ্মীয় নিৰ্যাতন, সামাজিক শোষণ, আৰু পাইক প্ৰথাৰ অপব্যৱহাৰৰ বিৰুদ্ধে জনসাধাৰণৰ প্ৰতিক্ৰিয়া আছিল। মোৱামৰীয়াসকল আছিল মোৱামৰা সত্ৰৰ অনুগামী, যিসকলৰ মাজত মূলতঃ মৰাণ জনগোষ্ঠী, চুতীয়া, সোণোৱাল কছাৰী, হীৰা, তাঁতী, কৈৱৰ্ত, বনিয়া আৰু কিছু আহোম অভিজাত পৰিয়ালো অন্তৰ্ভুক্ত আছিল। বিদ্ৰোহৰ প্ৰাৰম্ভিক কাৰণ আছিল ১৭৬৯ চনত ৰাজকীয় বিষয়াসকলে মোৱামৰীয়া গুৰু আৰু তেওঁৰ শিষ্যসকলক অপমান আৰু শাস্তি প্ৰদান কৰা।

এই বিদ্ৰোহে আহোম ৰাজ্যত গভীৰ প্ৰভাৱ পেলাইছিল। বিদ্ৰোহীসকলে দুবাৰকৈ ৰাজধানী দখল কৰিছিল আৰু ৰজা লক্ষ্মী সিংহক কাৰাগাৰত বন্দী কৰিছিল। কিন্তু ৰাজধানী পুনৰ দখলৰ পিছত আহোম ৰাজশক্তিয়ে প্ৰজাসকলৰ ওপৰত নিৰ্মম অত্যাচাৰ আৰু হত্যাকাণ্ড কৰোৱাইছিল, যাৰ ফলত জনসংখ্যা তীব্ৰভাৱে হ্ৰাস পাইছিল। লক্ষ্মী সিংহৰ উত্তৰাধিকাৰী গৌৰীনাথ সিংহৰ (১৭৮০-১৭৯৫) শাসনকালত মৰাণসকলৰ ওপৰত গণহত্যাৰ আদেশ দিয়া হৈছিল। গৌৰীনাথ সিংহৰ ৰাজ্যাভিষেকৰ সময়ত মোৱামৰীয়াসকলে ৰাজ্যাভিষেক সভাত অগ্নিসংযোগ কৰিছিল আৰু ইয়াৰ প্ৰতিক্ৰিয়াত ৰজাই মোৱামৰীয়াসকলক নিৰ্বিচাৰে হত্যা কৰাৰ আদেশ দিছিল।

এই বিদ্ৰোহৰ ফলত আহোম ৰাজ্যৰ প্ৰায়খিনি জনসংখ্যা শেষ হৈছিল আৰু অৰ্থনীতি সম্পূৰ্ণৰূপে ধ্বংস হৈছিল। দুৰ্বল হৈ পৰা আহোম ৰাজ্য পিছলৈ বাৰ্মীজ আক্ৰমণৰ সন্মুখীন হৈছিল আৰু অৱশেষত ব্ৰিটিছৰ উপনিবেশৰ অধীনলৈ গৈছিল।

আহোম শাসনৰ পিছৰ দিনবোৰত প্ৰশাসনিক দুৰ্নীতি আৰু বিষয়াসকলৰ অত্যাচাৰ এক গুৰুতৰ সমস্যা হৈ পৰিছিল। ১৮ শতিকাৰ মাজভাগৰ পৰা আহোম প্ৰশাসনৰ কাৰ্যক্ষমতা হ্ৰাস পাবলৈ ধৰিছিল। দুৰ্নীতি, অব্যৱস্থাপনা, আৰু সময়ৰ লগত খাপ খুৱাব নোৱাৰাৰ বাবে প্ৰশাসন অকাৰ্যকৰ হৈ পৰিছিল।
পাইক প্ৰথাৰ পৰিচালনাত দুৰ্নীতি আৰু বিষয়াসকলৰ হাৰাশাস্তিয়ে মোৱামৰীয়া সম্প্ৰদায়ৰ মাজত ব্যাপক অসন্তুষ্টিৰ সৃষ্টি কৰিছিল। বিষয়াসকলে পাইকসকলৰ ওপৰত অতিৰিক্ত শ্ৰম আৰু সামৰিক দায়িত্ব আৰোপ কৰিছিল কিন্তু পৰ্যাপ্ত সাহায্য প্ৰদান কৰা নাছিল। মৰাণ পাইকসকলৰ ওপৰত শোষণ আছিল সবাতোকৈ বেছি। মৰাণসকল আছিল যুদ্ধপ্ৰিয় জনগোষ্ঠী যাক আহোমে নিজৰ অধীনলৈ আনি পাইক প্ৰথাৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল। তেওঁলোকে হাতী, ইন্ধন, হাতীৰ দাঁত, মৌ, বাঁহ, মম, কপাহ আৰু উদ্ভিদজাত ৰং আদি বিভিন্ন স্থানীয় সামগ্ৰী যোগান ধৰিবলগীয়া হৈছিল। পাইক প্ৰথাৰ তীব্ৰতা বৃদ্ধিৰ লগে লগে শোষণো বাঢ়িছিল আৰু ১৮ শতিকাত মৰাণসকলৰ বিদ্ৰোহী মনোভাৱ অধিক তীব্ৰ হৈ পৰিছিল।

আহোম ৰাজত্বৰ শেষৰ দিনবোৰত অৰ্থনৈতিক শোষণ আৰু সম্পদৰ অপব্যৱহাৰে ৰাজ্যৰ পতনত অৰিহণা যোগাইছিল। বাহ্যিক বাণিজ্যৰ ওপৰত ৰাষ্ট্ৰীয় একচেটিয়া অধিকাৰ আৰোপে বাণিজ্য আৰু বেপাৰৰ বিকাশত বাধা সৃষ্টি কৰিছিল।

সত্ৰ আৰু ব্ৰাহ্মণসকলক ভূমি প্ৰদানে ৰাষ্ট্ৰৰ শ্ৰমশক্তি আৰু আয়ৰ ক্ষতি কৰিছিল। প্ৰতিজন পাইক যাক সত্ৰত বা ব্ৰাহ্মণক দান কৰা হৈছিল সেয়া ৰাষ্ট্ৰৰ বাবে ক্ষতি আছিল কাৰণ ব্ৰাহ্মণ আৰু সত্ৰবোৰে ৰাষ্ট্ৰক কোনো ধৰণৰ পৰিশোধ কৰিবলগীয়া নহৈছিল। এই অৱস্থাৰ ক্ষতিপূৰণৰ বাবে ৰাষ্ট্ৰই প্ৰতিজন পাইকে ৰাষ্ট্ৰৰ বাবে কৰিবলগীয়া শ্ৰমৰ দিনৰ সংখ্যা তিনি মাহৰ পৰা চাৰি মাহলৈ বৃদ্ধি কৰিছিল, যিয়ে পাইকসকলক অধিক শোষণ কৰিছিল। এই শোষণৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ পাইকসকলে স্ব-ইচ্ছাকৃত দাস হ'বলৈ বা ভকত হিচাপে সত্ৰত আশ্ৰয় ল'বলৈ আৰম্ভ কৰিছিল।

আহোম ৰাজবংশৰ ইতিহাসত উত্তৰাধিকাৰ বিবাদ আৰু আভ্যন্তৰীণ সংঘাতও এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ সমস্যা আছিল। ৰাজপৰিয়াল, মন্ত্ৰী আৰু অভিজাতসকলৰ মাজত ক্ষমতাৰ সংগ্ৰামে ৰাজশাসনক দুৰ্বল কৰিছিল আৰু সামৰিক বিষয়া আৰু প্ৰশাসকসকলৰ মাজত বিভক্ত আনুগত্যৰ সৃষ্টি কৰিছিল। উত্তৰাধিকাৰক লৈ ঘনে ঘনে হোৱা বিবাদে ৰাজনৈতিক কাঠামো অস্থিতিশীল কৰি তুলিছিল। ৰাজদৰবাৰৰ প্ৰতিদ্বন্দ্বী গোটবোৰে প্ৰায়ে সিংহাসনৰ বাবে প্ৰতিযোগী দাবীদাৰসকলক সমৰ্থন কৰিছিল, যাৰ ফলত গৃহযুদ্ধ সৃষ্টি হৈছিল।

১৭ শতিকাৰ পৰা আহোম প্ৰশাসনৰ দক্ষতা হ্ৰাস পাবলৈ ধৰিছিল। এসময়ত শক্তিশালী প্ৰশাসনিক কাঠামো, যি পাইক প্ৰথাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল আছিল, দুৰ্নীতি, অব্যৱস্থাপনা আৰু পৰিৱৰ্তনশীল সময়ৰ লগত খাপ খুৱাব নোৱাৰাৰ বাবে অকাৰ্যকৰ হৈ পৰিছিল। দীৰ্ঘস্থায়ী সংঘাত আৰু আক্ৰমণে বাণিজ্য আৰু কৃষিত ব্যাঘাত জন্মাইছিল, যাৰ ফলত অৰ্থনৈতিক ভাৱেও দুৰ্বল হৈ পৰিছিল।
আহোম ৰাজত্বৰ শেষৰ দিনবোৰত বিভিন্ন ধৰ্মীয় আৰু জাতিগত গোটৰ মাজত ক্ৰমবৰ্ধমান উত্তেজনা পৰিলক্ষিত হৈছিল। নতুন সাংস্কৃতিক আৰু ধৰ্মীয় প্ৰথাৰ প্ৰৱেশে পৰম্পৰাগত আহোম প্ৰথা আৰু বৈষ্ণৱধৰ্মৰ দৰে উদীয়মান প্ৰথাৰ মাজত সংঘাতৰ সৃষ্টি কৰিছিল।

এই সামাজিক বিভেদে ৰাজ্যৰ শক্তি আৰু দুৰ্বল কৰিছিল আৰু একতাৰ অভাৱে বাহ্যিক আক্ৰমণকাৰীসকলৰ বিৰুদ্ধে কাৰ্যকৰী প্ৰতিৰোধ গঢ়ি তুলিব পৰা নাছিল।

যদিও আহোমসকলে অসমীয়া জাতি গঠনত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছিল আৰু বিদেশী আক্ৰমণৰ বিৰুদ্ধে সফল প্ৰতিৰোধ গঢ়ি তুলিছিল, তথাপি আমি কব পাৰো কোনো শাসন ব্যৱস্থাই নিখুঁত নহয় আৰু ক্ষমতাৰ অপব্যৱহাৰ, সামাজিক বৈষম্য, আৰু জনগণৰ ওপৰত অত্যাচাৰে যিকোনো সাম্ৰাজ্যৰ পতন ঘটাব পাৰে। আহোম ইতিহাসৰ এই দিশবোৰৰ নিৰপেক্ষ অধ্যয়ন অসমীয়া সমাজৰ বাবে গুৰুত্বপূৰ্ণ যাতে আমি অতীতৰ ভুলৰ পৰা শিক্ষা গ্ৰহণ কৰি ভৱিষ্যতে এক ন্যায়সংগত আৰু সমতাভিত্তিক সমাজ গঢ়িব পাৰো।

বুৰঞ্জীবিদসকলে লিখি যোৱা বুৰঞ্জীসমূহত বা বিভিন্নজনে বিভিন্ন সময়ত লিখা টোকাসমূহত ইতিসাহৰ কিছুমান ঘটনাৰ ক্ষেত্ৰত মতানৈক্য দেখিবলৈ পোৱা যায় আৰু মতানৈক্যবোৰেই কেতিয়াবা বিতৰ্কৰ ৰূপ লয়। গতিকে কোনোধৰণৰ বিতৰ্ক নকৰি সকলোৱে প্ৰকৃত সত্যবোৰ উন্মোচন কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিব বুলি আশা ৰাখিলো। এই ক্ষুদ্ৰ লেখাটিৰ বাবে ৪০ ৰো অধিক উৎসৰ সহায় লোৱা হৈছে, গতিকে কৰবাত খুত ৰৈ যোৱাটো স্বাভাৱিক।

31/08/2025

আহোম ৰাজত্বৰ গৌৰৱোজ্জ্বল ইতিহাসৰ কেইটা কলা পৃষ্ঠা........ coming soon

#কছাৰী_আৰু_আহোমৰ_যুদ্ধত্ৰয়োদশ শতিকাত যেতিয়া চুকাফাই আহোম ৰাজ্য প্রতিষ্ঠা কৰিছিল, তেতিয়া কছাৰী বা ডিমাছা ৰাজ্য ইতিমধ্...
31/08/2025

#কছাৰী_আৰু_আহোমৰ_যুদ্ধ
ত্ৰয়োদশ শতিকাত যেতিয়া চুকাফাই আহোম ৰাজ্য প্রতিষ্ঠা কৰিছিল, তেতিয়া কছাৰী বা ডিমাছা ৰাজ্য ইতিমধ্যে এক শক্তিশালী ৰাজ্য হিচাপে জিলিকি আছিল। ডিমাপুৰস্থিত এই ৰাজ্যখনে ধনশীৰি নদীৰ পাৰত এক উন্নত সভ্যতাৰ বিকাশ ঘটাইছিল। কছাৰী সকলে নিজকে ঘটোৎকচৰ বংশধৰ বুলি পৰিচয় দিছিল আৰু কছাৰীৰ ৰাজধানী ডিমাপুৰ আছিল এক সমৃদ্ধশালী নগৰ।

প্রাৰম্ভিক কালত দুয়োখন ৰাজ্যৰ মাজত দিখৌ নদীখনেই সীমা হিচাপে নিৰ্ধাৰণ কৰা হৈছিল। আহোমসকলে যেতিয়া নিজৰ ৰাজ্য সম্প্ৰসাৰণ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে, তেতিয়াই কছাৰীসকলৰ সৈতে তেওঁলোকৰ স্বাৰ্থৰ সংঘাত আৰম্ভ হ'ল। দুয়োখন ৰাজ্যই ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাৰ উর্বৰ ভূমিৰ ওপৰত নিয়ন্ত্রণ বিচাৰিছিল।

দুয়োখন ৰাজ্যৰ মাজত সংঘাতৰ এটা মুখ্য কাৰণ আছিল অর্থনৈতিক স্বাৰ্থ। কছাৰী ৰাজ্যৰ লোণৰ উৎপাদন এটা গুৰুত্বপূর্ণ অর্থনৈতিক বিকাশৰ কাৰণ আছিল। চেমখৰ গাঁৱত থকা লোণৰ পুখুৰীবোৰে কছাৰী ৰাজ্যৰ আয়ৰ এটা প্রধান উৎস আছিল। এই লোণৰ ব্যৱসায়ে কেৱল অর্থনৈতিক দিশতে নহয়, ৰাজনৈতিক আৰু কৌশলগত দিশতো গুৰুত্ব বহন কৰিছিল।

আহোম ৰাজ্যই নিজৰ ব্যৱসায়িক সাম্ৰাজ্য সম্প্ৰসাৰণ কৰিব বিচাৰিছিল। আহোমসকলে বিদেশী ব্যৱসায়ীসকলক নিজৰ ৰাজ্যত প্ৰৱেশ কৰিবলৈ দিয়া নাছিল, কিন্তু কছাৰী ৰাজ্যৰ সৈতে ব্যৱসায়িক সম্পৰ্ক বজাই ৰাখিছিল।

১৪৯০ চনত আহোম আৰু কছাৰী ৰাজ্যৰ মাজত প্রথম প্রধান সংঘাত সংঘটিত হৈছিল। এই যুদ্ধত আহোমসকল পৰাজিত হৈছিল, যিটোৱে কছাৰী ৰাজ্যৰ সামৰিক শক্তি প্রমাণ কৰিছিল। কছাৰী ৰজাই আহোম ৰাজকোঁৱৰসকলক মুকলি কৰি দিছিল, কিন্তু এই উদাৰতাই পৰৱৰ্তী কালত তেওঁলোকৰ বাবে এটা বৃহৎ ভুল হিচাপে প্রমাণিত হৈছিল।

এই পৰাজয়ে আহোম সকলক অধিক শক্তিশালী হ'বলৈ অনুপ্ৰেৰণা দিছিল। তেওঁলোকে নিজৰ সামৰিক ব্যৱস্থা পুনর্গঠন কৰিছিল আৰু ভৱিষ্যতৰ যুদ্ধৰ বাবে প্রস্তুতি চলাইছিল। এই পৰাজয়ে আহোমসকলক বুজাই দিছিল যে কছাৰীসকল এক শক্তিশালী শত্ৰু আৰু তেওঁলোকক পৰাস্ত কৰিবলৈ হ'লে অধিক কৌশলগত পৰিকল্পনা আৰু সামৰিক শক্তিৰ প্রয়োজন হব।

চুহুংমুং বা দিহিঙ্গীয়া ৰজাৰ শাসনকাল (১৪৯৭-১৫৩৯) আহোম ইতিহাসৰ এক গুৰুত্বপূর্ণ অধ্যায় আছিল। তেওঁ আহোম ৰাজ্যৰ ব্যাপক সম্প্ৰসাৰণ কৰিছিল আৰু কছাৰী ৰাজ্যৰ বিৰুদ্ধে সংগঠিত অভিযান চলাইছিল।

১৫২৬ চনত চুহুংমুং এ কছাৰী ৰাজ্যৰ বিৰুদ্ধে এক ব্যাপক অভিযান আৰম্ভ কৰিছিল। এই অভিযানত কনচেংৰ নেতৃত্বত আহোম সেনাবাহিনী মৰাঙী পর্যন্ত আগবাঢ়ি আহিছিল। এই আক্ৰমণত কছাৰী ৰজা খুৰফা নিহত হৈছিল আৰু তেওঁৰ ভাতৃ খুনখুৰা সিংহাসনত আৰোহণ কৰিছিল।

প্রথমতে দুয়ো ৰাজ্যই ধনশীৰি নদীক সীমা হিচাপে ৰাখি এক শান্তি চুক্তি কৰিছিল কিন্তু এই শান্তি বেছি দিন টিকি থকা নাছিল আৰু পুনৰ যুদ্ধ আৰম্ভ হৈছিল। আহোমসকলে মৰঙীত এক দুর্গ নির্মাণ কৰিছিল যিয়ে কছাৰীসকলৰ মাজত উদ্বেগৰ সৃষ্টি কৰিছিল।

১৫৩১ চনত এক গুৰুত্বপূর্ণ যুদ্ধ সংঘটিত হৈছিল যেতিয়া খুনখুৰাৰ ভাতৃ দেতচাই মৰঙীৰ নতুন আহোম দুর্গ আক্ৰমণ কৰিছিল। এই যুদ্ধত দেতচা নিহত হৈছিল আৰু আহোমসকলে নেনগুৰিয়া দুর্গ দখল কৰিছিল। খুনখুৰাই নিজৰ পুত্ৰৰ সৈতে পলায়ন কৰিবলগীয়া হৈছিল।

কনচেং বৰপাত্ৰ গোহাঁইৰ নেতৃত্বত আহোম সেনাবাহিনী ডিমাপুৰ পর্যন্ত আগবাঢ়িছিল। এই সময়ত খুৰাফাৰ পুত্ৰ ডেতচুং চুহুংমুংৰ ওচৰলৈ আহি ডিমাচাৰ সিংহাসনৰ দাবী কৰিছিল। আহোমসকলে তেওঁক তলতীয়া ৰজা হিচাপে স্বীকৃতি দিছিল।

কিন্তু যেতিয়া ডেতচুং (ডেৰচংফা নামেৰেও পৰিচিত) আহোমৰ আধিপত্য অস্বীকাৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল, তেতিয়া চুহুংমুঙে তেওঁৰ বিৰুদ্ধে অভিযান চলাইছিল আৰু তেওঁক বন্দী কৰি হত্যা কৰিছিল। ১৫৩৬ চনত আহোমসকলে ডিমাপুৰ দখল কৰিছিল।

এই পৰাজয়ৰ পিছত ডিমাছা ৰজাসকলে ডিমাপুৰ ত্যাগ কৰি দক্ষিণৰ পাহাৰীয়া অঞ্চলত মাইবঙত নতুন ৰাজধানী স্থাপন কৰিছিল। এই স্থানান্তৰণ কছাৰী ৰাজ্যৰ ইতিহাসত এক মহত্বপূর্ণ পৰিবৰ্তন আছিল।

মাইবঙত স্থিতিলাভ কৰাৰ পিছত কছাৰীসকলে নিজৰ শক্তি পুনর্গঠন কৰিছিল। যশ নাৰায়ণৰ শাসনকালত (১৫৮৩-১৬১৩) তেওঁলোকে আহোমসকলৰ বিৰুদ্ধে এক সফল প্রতিৰোধ গঢ়ি তুলিছিল। ১৫৮৩ চনত আহোম সেনাপতি সুন্দৰ গোহাঁইৰ নেতৃত্বত এক অভিযান কপিলী উপত্যকাৰ ওপৰৰ অংশত দেমেৰা পর্যন্ত আগবাঢ়িছিল।

যশ নাৰায়ণে প্রাৰম্ভিকভাৱে আহোমসকলৰ সৈতে শান্তি স্থাপনৰ চেষ্টা কৰিছিল। কিন্তু ভীমবল কোঁৱৰৰৰ নেতৃত্বত কছাৰী প্রতিৰোধ অব্যাহত আছিল। নিশা এক পূর্বপৰিকল্পিত আক্ৰমণত সুন্দৰ গোহাঁই নিহত হৈছিল, যিটোৱট কছাৰীসকলৰ বাবে এক গুৰুত্বপূর্ণ জয় আছিল।

এই জয়ে যশ নাৰায়ণক অভূতপূর্ব আত্মবিশ্বাস দিছিল। তেওঁ প্ৰতাপ নাৰায়ণ উপাধি গ্রহণ কৰিছিল আৰু নিজৰ ৰাজধানী মাইবঙৰ নাম সলনি কৰি কীৰ্তিপুৰ ৰাখিছিল। তেওঁ আহোম ৰজালৈ কৰ প্রদান বন্ধ কৰিছিল আৰু নিজকে স্বাধীন ৰজা হিচাপে ঘোষণা কৰিছিল।

প্ৰতাপ নাৰায়ণৰ মুদ্ৰাত তেওঁ নিজকে 'Srihattavijayina' হিচাপে উল্লেখ কৰিছিল, যিয়ে প্রমাণ কৰে যে তেওঁ বৰাক উপত্যকাৰ এটা অংশ নিজৰ অধীনলৈ আনিছিল। এই সময়ছোৱা কছাৰী ৰাজ্যৰ বাবে এক স্বৰ্ণযুগ আছিল, তেওঁলোকে প্রায় ৮০ বছৰ ধৰি স্বাধীনতা উপভোগ কৰিছিল।

আহোম ৰজা ৰুদ্ৰসিংহ (১৬৯৬-১৭১৪) আছিল এজন উচ্চাভিলাষী শাসক যিয়ে নিজৰ সামৰিক কীৰ্তি অমৰ কৰি ৰাখিব বিচাৰিছিল। তেওঁ ভাবিছিল যে কছাৰী ৰাজ্য জয় কৰিলে তেওঁৰ যশস্যা চিৰকালৰ বাবে স্থায়ী হৈ থাকিব। কছাৰী বুৰঞ্জী অনুসৰি তেওঁ তেওঁৰ সেনাপতিসকলক কৈছিল: "মই কছাৰী ৰাজ্য জয় কৰি চিৰযশস্যা লাভ কৰিব বিচাৰো, তোমালোকে কি কোৱা?"।

সেই সময়ত কছাৰী ৰাজ্যই উত্তৰ-পূৱ অঞ্চলৰ ভূ-ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতিত যথেষ্ট গুৰুত্ব অর্জন কৰিছিল। ৰুদ্ৰসিংহৰ "কাছাৰ বিস্তাৰ" কেৱল কছাৰী বুৰঞ্জীতে নহয়, অন্যান্য ঐতিহাসিক সমলতো উল্লেখ পোৱা যায়।

কিন্তু ৰুদ্ৰসিংহৰ অভিযান সম্পূৰ্ণ সফল হোৱা নাছিল। আহোম সেনা শিবিৰত এক ভয়ানক মহামাৰীয়ে ছানি ধৰিছিল যাৰ বাবে তেওঁলোক পিছুৱাই আহিবলগীয়া হৈছিল। এই সময়তে জয়ন্তীয়া ৰজাই এক ছলনাময় পৰিকল্পনা কৰি কছাৰী ৰজাক বন্দী কৰিছিল[য়।

কছাৰী ৰাণীয়ে বন্দী অৱস্থাতে আহোম ৰজালৈ তেওঁলোকৰ বন্দিত্বৰ খবৰ পঠিয়াবলৈ সক্ষম হৈছিল। এই খবৰ পাই ৰুদ্ৰসিংহই শৰত সিংহ বৰবৰুৱাৰ নেতৃত্বত জয়ন্তীয়া ৰজাৰ বিৰুদ্ধে আন এক অভিযান পঠিয়াইছিল। এক কৌশলগত পৰিকল্পনাৰে আহোম সকলে দুয়োজন ৰজাক বন্দী কৰি ৰুদ্ৰসিংহৰ ওচৰলৈ লৈ আনিছিল।

কেচ ৰাজ্যৰ শেষ ৰজা ভীম সিংহৰ কোনো পুত্ৰ সন্তান নাছিল। তেওঁৰ কন্যা কাঞ্চনীৰ বিয়া মাইবং ৰাজ্যৰ ডিমাছা ৰাজকুমাৰ লক্ষী চন্দ্রৰ সৈতে হৈছিল। ভীমা সিংহৰ মৃত্যুৰ পিছত খাচপুৰ ৰাজ্যৰ নিয়ন্ত্রণ উত্তৰাধিকাৰ সূত্ৰে ডিমাছাসকলৰ হাতলৈ আহিছিল।

১৭৪৫ চনত গোপীচন্দ্ৰ নাৰায়ণৰ নেতৃত্বত ডিমাছাসকলে খাচপুৰত নিজৰ ৰাজধানী স্থাপন কৰিছিল। বৰ্তমানৰ শিলচৰ ওচৰত অৱস্থিত এই খাচপুৰ আছিল কোচপুৰ শব্দৰ এটা বিকৃত ৰূপ। এই স্থানান্তৰণে কছাৰী ৰাজ্যক এক নতুন ভৌগোলিক আৰু ৰাজনৈতিক পৰিচয় দিছিল।

১৭৯০ চনত এক আনুষ্ঠানিক ধৰ্মান্তৰণৰ অনুষ্ঠান অনুষ্ঠিত হৈছিল য'ত গোপীচন্দ্ৰ নাৰায়ণৰ আৰু তেওঁৰ ভাতৃ লক্ষীচন্দ্ৰ নাৰায়ণৰক ক্ষত্ৰিয় জাতিৰ হিন্দু হিচাপে ঘোষণা কৰা হৈছিল। এই ধৰ্মান্তৰণে কছাৰী সমাজত এক গভীৰ প্রভাৱ পেলাইছিল আৰু তেওঁলোকৰ পৰম্পৰাগত সাংস্কৃতিক পৰিচয়ত পৰিৱৰ্তন আনিছিল।

কৃষ্ণচন্দ্ৰৰ শাসনকালত (১৭৯০-১৮১৩) এক নতুন সমস্যাই দুয়োখন ৰাজ্যৰ মাজত উত্তেজনা বৃদ্ধি কৰিছিল। মোৱামৰীয়া বিদ্ৰোহীসকলে কাছাৰ ৰাজ্যত আশ্ৰয় লৈছিল। আহোমসকলে ডিমাছাসকলক এই বিদ্ৰোহীসকলক আশ্ৰয় দিয়াৰ বাবে দোষাৰোপ কৰিছিল।

১৮০৩ৰ পৰা ১৮০৫ চনলৈকে এই বিষয়ক লৈ আহোম আৰু ডিমাছাসকলৰ মাজত কেইবাটাও সৰু সৰু সংঘাত হৈছিল যদিও এইবোৰ প্রধান যুদ্ধ নাছিল, তথাপি ইয়ে দুয়োখন ৰাজ্যৰ মাজত পুৰণি শত্ৰুতা পুনৰ জাগ্ৰত কৰিছিল।

কৃষ্ণচন্দ্রই মনিপুৰ ৰজাৰ বাৰ্মিজ সেনাবাহিনীৰ বিৰুদ্ধে সহায়ৰ আবেদন গ্রহণ কৰিছিল। তেওঁ বাৰ্মিজসকলক যুদ্ধত পৰাস্ত কৰিছিল আৰু ইয়াৰ বিনিময়ত মনিপুৰৰ ৰাজকুমাৰী ইন্দ্ৰপ্ৰভাক বিয়া কৰাৰ প্রস্তাৱ পাইছিল। যিহেতু তেওঁ ইতিমধ্যে ৰাণী চন্দ্ৰপ্ৰভাক বিয়া কৰাইছিল, সেয়ে তেওঁ ৰাজকুমাৰীক নিজৰ সৰু ভাতৃ গোবিন্দচন্দ্রৰ সৈতে বিয়া দিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰিছিল।

১৮২৬ চনৰ ইয়াণ্ডাবু সন্ধিৰ জৰিয়তে ব্ৰিটিছসকলে অসম, মনিপুৰ আৰু কাছাৰ অঞ্চলৰ নিয়ন্ত্রণ লাভ কৰিছিল। এই চুক্তিয়ে আহোম আৰু কছাৰী দুয়োখন ৰাজ্যৰ স্বাধীনতাৰ অন্ত পেলাইছিল।

১৮৩০ চনৰ ২৪ এপ্ৰিলত শেষ কছাৰী ৰজা গোবিন্দ চন্দ্রৰ মৃত্যু হৈছিল। ব্ৰিটিছ চৰকাৰে Doctrine of Lapse অনুসৰি কাছাৰ সমভূমি অঞ্চল দখল কৰিছিল। বাকী অংশ শেষ ডিমাছা সেনাপতি তুলাৰামৰ শাসনত আছিল।

১৮৩৭ চনত তুলাৰামৰ ৰাজ্যৰ এক অংশ পুনৰ ব্ৰিটিছ সাম্ৰাজ্যত অন্তৰ্ভুক্ত কৰি বৰ্তমানৰ নগাঁও জিলাত এটা মহকুমা গঠন কৰা হৈছিল। তুলাৰামৰ মৃত্যুৰ পিছত কছাৰী ৰাজ্যৰ অৱশিষ্ট অংশটোও ব্ৰিটিছসকলে দখল কৰিছিল। এইদৰে এসময়ৰ পৰাক্ৰমী কছাৰীৰাজ্যৰ সম্পূৰ্ণ অন্ত পৰিছিল।

31/08/2025

কছাৰী ইতিহাসৰ কিছু কথা.....

ঠেঙ্গাল কছাৰী জনগোষ্ঠী অসমৰ সমতল ভূমিৰ এটি প্ৰধান জনগোষ্ঠী যিয়ে অসমৰ সাংস্কৃতিক আৰু ঐতিহাসিক পৰিচয় গঠনত গুৰুত্বপূৰ্ণ অ...
30/08/2025

ঠেঙ্গাল কছাৰী জনগোষ্ঠী অসমৰ সমতল ভূমিৰ এটি প্ৰধান জনগোষ্ঠী যিয়ে অসমৰ সাংস্কৃতিক আৰু ঐতিহাসিক পৰিচয় গঠনত গুৰুত্বপূৰ্ণ অৱদান যোগাই আহিছে। ঠেঙ্গাল কছাৰীসকল মংগোলীয় মূলৰ, এই ঠেঙ্গাল কছাৰী জনগোষ্ঠীটো বৃহত্তৰ বড়ো-কছাৰী জনগোষ্ঠীৰ এক শাখা আৰু তিব্বত-বাৰ্মীয় ভাষা পৰিয়ালৰ অন্তৰ্গত। এই জনগোষ্ঠীৰ জনসংখ্যা বৰ্তমান প্ৰায় তিনি লাখ আৰু ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলে মূলতঃ যোৰহাট, গোলাঘাট, উত্তৰ লক্ষীমপুৰ, নগাঁও, ডিব্ৰুগড়, ধেমাজি আৰু কাৰ্বি আংলং জিলাত বসবাস কৰে।

ঠেঙ্গাল কছাৰী জনগোষ্ঠীৰ নামৰ উৎপত্তি সম্পৰ্কে কেইবাটাও মতবাদ প্ৰচলিত আছে। ১৮৯১ চনৰ ভাৰতীয় জনগণনাৰ এক তথ্য অনুসৰি ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলে তেওঁলোকৰ নাম এজন পূৰ্বপুৰুষৰ পৰা পাইছে যি স্বৰ্গ আৰোহণ কৰিছিল।

ড° যোগেশ্বৰ বৰাৰ মতে আন এটা মতবাদ আছে। তেওঁৰ মতে আগতে ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলে "ঠেংগা" নামৰ এবিধ পোছাক পিন্ধিছিল, যাৰ পৰা ঠেঙ্গাল নামৰ উৎপত্তি হৈছে । আহোম শাসনকালত ৰাজদৰবাৰত কাম কৰা ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলে দীঘল চাৰ্ট বা পোছাক পিন্ধিছিল যি তেওঁলোকৰ গোৰোহালৈকে পৰিছিল, এইটোৱেই ঠেঙ্গাল নামৰ কাৰণ হ'ব পাৰে।

হিতেশ্বৰ বৰবৰুৱাৰ মতে ধনশিৰী নদীত কিছু কছাৰীয়ে ৰূপ ধোৱাৰ কাম কৰিছিল আৰু তেওঁলোকক ঠেঙ্গাল বা ৰূপোৱাল বুলি কোৱা হৈছিল। আগতে সোণ ধোৱা লোকসকলক সোণীয়া ঠাকুৰ আৰু ৰূপ ধোৱা লোকসকলক ৰূপীয়া ঠাকুৰ বুলি কোৱা হৈছিল।

ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলৰ প্ৰাচীন ইতিহাস অতি কম লিখিত তথ্যত পোৱা যায়। ড° যোগেশ্বৰ বৰাৰ মতে দেওধাই অসম বুৰঞ্জী আৰু কছাৰী বুৰঞ্জী অনুসৰি উজনি অসমত দুখন কছাৰী ৰাজ্য আছিল। এই ৰাজ্য দুখন শদিয়াল কছাৰী আৰু হেৰাম্বিয়াল কছাৰী নামৰ দুটা কছাৰী ফৈদে স্থাপন কৰিছিল।

শদিয়াল কছাৰীৰ প্ৰথম ৰজা আছিল মানিক। ড° লীলা গগৈৰ মতে মানিকে একাদশ আৰু দ্বাদশ শতিকাত শাসন কৰিছিল। মানিক ৰজাৰ ৰাজ্য পূবে শদিয়া, পশ্চিমে দিখৌমুখ, উত্তৰে দিহিং নদীৰ দক্ষিণ পাৰ আৰু কেন্দুগুৰিলৈকে বিস্তৃত আছিল।

১২২৮ খ্ৰীষ্টাব্দত আহোম ৰজা চুকাফাই যুদ্ধ নকৰাকৈয়ে শদিয়া অঞ্চলৰ কছাৰীসকলক পশ্চিমলৈ ঠেলি দিখৌ নদীৰ সিপাৰলৈ স্থানান্তৰ কৰিলে। তেতিয়া এই গোটটো আহি হেৰাম্বিয়ালসকলৰ লগ লাগিল আৰু দুয়োটা ফৈদ মিলি ধনশিৰী উপত্যকাত কছাৰী ৰাজ্যৰ সম্প্ৰসাৰণ কৰিলে। পণ্ডিতসকলৰ মতে হেৰাম্বিয়াল কছাৰীয়েই ঠেঙ্গাল কছাৰী।

১৫২৬ খ্ৰীষ্টাব্দৰ যুদ্ধত কছাৰী ৰজা খুনখুৰাই আহোম ৰজা চুহুংমুং দিহিঙীয়াৰ বিৰুদ্ধে জয়লাভ কৰিছিল। এই সময়ত জঙবাহাদুৰ আৰু চক্ৰধ্বজ নামৰ দুজন কছাৰী যুৱকে পৃথক ৰাজ্য স্থাপনৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল। তেওঁলোকে কিছু কছাৰী পৰিয়ালৰ সৈতে কাছমাৰী পথাৰত ৰাজ্য স্থাপন কৰিছিল। জঙবাহাদুৰ প্ৰথম ৰজা হ'ল আৰু পিছত চক্ৰধ্বজ।

এই যোদ্ধাসকলে যুদ্ধৰ সময়ত "ঠেংগা" নামৰ পোছাক পিন্ধিছিল আৰু শান্তিৰ সময়তো এই পোছাকেই পৰিধান কৰিছিল। ইয়াৰ পৰাই ৰজা জঙবাহাদুৰ আৰু তেওঁৰ প্ৰজাসকল "ঠেঙ্গাল কছাৰী" বুলি জনাজাত হল বুলি ধাৰণা কৰিব পাৰি।

ঠেঙ্গাল কছাৰীসকল মূলতঃ ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ উত্তৰ আৰু দক্ষিণ পাৰত বসবাস কৰে। ঠেঙ্গাল কছাৰী স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদৰ তথ্য অনুসৰি মুঠ ২৬৪খন গাঁৱত ঠেঙ্গাল কছাৰী জনগোষ্ঠীৰ লোক থাকে । এই পৰিষদখন ২০০৫ চনত অসম বিধানসভাই প্ৰণয়ন কৰা আইনৰ জৰিয়তে গঠন কৰা হৈছিল।

ঠেঙ্গাল কছাৰী স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদত ২৬জন সদস্য আছে, যাৰ ভিতৰত ২২জন প্ৰত্যক্ষভাৱে নিৰ্বাচিত আৰু ৪জন অসমৰ ৰাজ্যপালে ভাৰত চৰকাৰৰ হৈ নিযুক্ত কৰে । ২০২২ চনৰ জানুৱাৰী মাহত অনুষ্ঠিত শেহতীয়া নিৰ্বাচনত ভাৰতীয় জনতা পাৰ্টিয়ে ১৪ খন আসন, ভাৰতীয় জাতীয় কংগ্ৰেছে ৪খন, অসম গণ পৰিষদে ৩খন আৰু এখন আসন এজন নিৰ্দলীয় প্ৰাৰ্থীয়ে লাভ কৰিছিল । বিজেপিয়ে অসম গণ পৰিষদৰ সৈতে মিত্ৰতা গঠন কৰি প্ৰতাপ কছাৰীক মুখ্য কাৰ্যবাহী পৰিষদৰ পদ দিছিল।

আহোম ৰাজত্বকালত ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলে বিভিন্ন ৰাজকীয় পদবী লাভ কৰিছিল। আহোম প্ৰশাসনিক ব্যৱস্থাত বৰা, শইকীয়া, হাজৰিকা, নেওগ আদি পদবী ঠেঙ্গাল কছাৰী সম্প্ৰদায়ৰ মাজত সাধাৰণ পদ আছিল।

আহোম ৰাজত্বকালত সোণ ধোৱা কাম বিস্তৃত পৰিসৰত চলিছিল আৰু ৰাজ্যই ইয়াৰ পৰা যথেষ্ট আয় পাইছিল। বিশেষ জনগোষ্ঠী "সোণোৱাল কছাৰী" কেৱল সোণ ধোৱাৰ কামতে নিয়োজিত আছিল। একেদৰে ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলে ৰূপ ধোৱাৰ কামত বিশেষজ্ঞতা দেখুৱাইছিল।

বৰ্তমান ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলৰ মূল পেছা কৃষিকাৰ্য। তেওঁলোকে মূলতঃ ধান খেতি কৰে আৰু শাক-পাচলি উৎপাদনতো লিপ্ত। বাৰী পদ্ধতিৰ কৃষিকাৰ্যত ঠেঙ্গাল কছাৰী মহিলাসকলৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা আছে । তেওঁলোকৰ পৰম্পৰাগত জ্ঞান আৰু প্ৰথাই জৈৱিক সম্পদ সংৰক্ষণ আৰু মাটিৰ বহনক্ষম ব্যৱস্থাপনাত সহায় কৰে।

ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলৰ একুৰি এটা বংশ আছে। প্ৰতিটো বংশ বিভিন্ন পেছাৰ ভিত্তিত গঠিত হৈছিল । এই বংশসমূহ হৈছে:
1. হাজোৱাল: কৃষক
2. মাণিকিয়াল: মাণিক সংগ্ৰহ কৰা লোকসকল
3. মুক্তাল বা মুকুতিয়াল: মুকুতা সংগ্ৰহ কৰা লোকসকল
4. ডুৰুঙ্গিয়াল: নাও নিৰ্মাণ কৰা লোকসকল বা নাও বাওঁতা
5. দলঙ্গিয়াল: দলং নিৰ্মাণ কৰা লোকসকল
6. সাঁকোৰিয়াল: নলাৰ ওপৰত বাঁহৰ দলং / সাঁকো নিৰ্মাণ কৰা লোকসকল
7. হয়গিয়াল বা সৰগিয়াল: ঘোঁৰা পালন কৰা লোকসকল আৰু চলাওঁতা
8. শুকৰিয়াল: গাহৰি পোহালোক
9. সুগৰীয়াল বা হুগাল: সুগৰী পোহা লোক
10. ব্যাঘ্ৰাল: বাঘ পোহা লোক
11. কুমৰাল বা কুমাৰিয়াল: মাটিৰ পাত্ৰ গঢ়োতা
12. কমাৰিয়াল: লোৰ কাম কৰা লোক
13. ডেক্ৰাল বা ঢেঁকীয়াল: ঢেঁকী (বড়ো ডেঙ্কী) বনাওতা আৰু ধান বানোতা
14. নাঙ্গাল: নাঙ্গলৰ যোগান ধৰোঁতা
15. লাঠীয়াল: বাঁহ-কাঠৰ কাম কৰোঁতা
16. মেখেলিয়াল: মেখেলাকে আদি কৰি অন্যান্য বস্ত্ৰ তৈয়াৰ কৰোঁতা
17. নেগুৰিয়াল: ৰচি আদি তৈয়াৰ কৰা লোক
18. ডিঙ্গিয়াল: ডিঙ্গি' মুচৰি জীৱ-জন্তু বধ কৰি পূজা-পাতল কৰা লোক
19. ঢুলিয়াল: মাদল আৰু ঢোল তৈয়াৰ কৰোঁতা আৰু বজাওঁতা
20. ফৰ্মাল: আহু খেতি কৰা লোক
21. এজমাল: ৰজাৰ ঘৰত কাম কৰা, ৰাজ ভঁড়াললৈ সামগ্ৰী সংগ্ৰহ কৰা লোক

ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলৰ পিতৃতান্ত্ৰিক সমাজ ব্যৱস্থা আছে, য'ত পিতৃয়েই পৰিয়ালৰ মুৰব্বী । সাধাৰণতে পিতৃয়েই পৰিয়ালৰ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণকাৰী। যুটীয়া পৰিয়াল প্ৰথা অনুসৰণ কৰা হয় যদিও আধুনিক সময়ত ইয়াৰ পৰিবৰ্তন ঘটিছে।

নন্দ বৰাৰ মতে, "সাধাৰণতে ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলে যুটীয়া পৰিয়ালত বাস কৰে। পিতৃক পৰিয়ালৰ মূল ব্যক্তি বুলি গণ্য কৰা হয়। পিতৃৰ পিছত জ্যেষ্ঠ পুত্ৰৰ স্থান। স্বামী, স্ত্ৰী, স্বামীৰ পিতৃ-মাতৃ, স্বামীৰ ভাই-ভনী, পুত্ৰ-কন্যা, পুত্ৰবধূ, খুৰা-খুৰী সকলো মিলি এটা ডাঙৰ যুটীয়া পৰিয়াল গঠন কৰে"।

ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলৰ ধৰ্মীয় বিশ্বাস অতি জটিল আৰু মিশ্ৰিত। মূলতঃ তেওঁলোক শিৱ পূজাৰী আছিল। কিন্তু পিছলৈ নৱ-বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ প্ৰভাৱত তেওঁলোকৰ ধৰ্মীয় পৰিচয়ত পৰিবৰ্তন আহিছে। ড° যোগেশ্বৰ বৰাৰ মতে, "ঠেঙ্গাল কছাৰীসকল মূলতঃ শিৱ আৰু দুৰ্গা দেৱীৰ উপাসক আছিল। তেওঁলোকে দেৱ-দেৱীৰ কোনো মূৰ্তি পূজা নকৰে। কিন্তু শিৱৰ প্ৰতীক হিচাপে 'হিজু' নামৰ এবিধ গছ ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলৰ ঘৰৰ আগফালে ৰোপণ কৰা হয়। তদুপৰি তেওঁলোকে 'শাল' নামৰ এটা ঠাইত দেৱ-দেৱীক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ প্ৰাৰ্থনা আগবঢ়ায়"।

১৫-১৬ শতিকাত শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে প্ৰচাৰ কৰা নৱ-বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ প্ৰভাৱত ঠেঙ্গাল কছাৰীসকলৰ ধৰ্মীয় জীৱনত গুৰুত্বপূৰ্ণ পৰিবৰ্তন আহিছে। বাসুদেৱ গোসাঁইৰ সময়ৰ পৰা ঠেঙ্গাল কছাৰীসকল বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ অনুগামী আৰু আউনীআটী সত্ৰৰ শিষ্য হৈ পৰে।

নন্দ বৰাই কৈছে, "ঠেঙ্গাল কছাৰীসকল সম্পূৰ্ণভাৱে হিন্দুকৃত হৈ পৰিছে আৰু তেওঁলোক আৰু আদিম অৱস্থাত নাই। বৰ্তমানে তেওঁলোকৰ ধৰ্ম নৱ-বৈষ্ণৱবাদ" । যিসকল ঠেঙ্গাল কছাৰীয়ে আউনীআটী সত্ৰৰ শিষ্যত্ব গ্ৰহণ কৰিছে তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ পৰম্পৰাগত বিশ্বাস আৰু প্ৰথা পৰিত্যাগ কৰিব লগীয়া হৈছে।

তথাপি কিছু অঞ্চলত শক্তি পূজা আজিও প্ৰচলিত আছে আৰু দুৰ্গা পূজা ধূমধামেৰে পালন কৰা হয় । ধলধলীয়া গাঁৱত উমাকান্ত নেওগৰ পদক্ষেপত দুৰ্গা পূজা আৰু বলি-বিধান এতিয়াও পালন কৰা হয়।

অসমত ছয় জনগোষ্ঠীৰ জনজাতিকৰণৰ বিষয়টো বৰ্তমান এক অতি জটিল আৰু স্পৰ্শকাতৰ ৰাজনৈতিক বিষয় হৈ পৰিছে। টাই আহোম, মৰাণ, মটক, চ...
30/08/2025

অসমত ছয় জনগোষ্ঠীৰ জনজাতিকৰণৰ বিষয়টো বৰ্তমান এক অতি জটিল আৰু স্পৰ্শকাতৰ ৰাজনৈতিক বিষয় হৈ পৰিছে। টাই আহোম, মৰাণ, মটক, চুতীয়া, কোছ-ৰাজবংশী আৰু চাহ জনগোষ্ঠী, এই ছয় জনগোষ্ঠীয়ে দীৰ্ঘদিন ধৰি অনুসূচিত জনজাতি (এছ টি) মৰ্যাদাৰ দাবী জনাই আহিছে । একে সময়তে, বৰ্তমানে স্বীকৃত জনজাতীয় লোকসকলে এই জনজাতিকৰণৰ ফলত তেওঁলোকৰ সংৰক্ষণৰ সুবিধা হ্ৰাস পোৱাৰ আশংকা প্ৰকাশ কৰিছে ।

এই সমস্যাটো অতি জটিল কিয়নো ইয়াৰ লগত জড়িত হৈ আছে ৰাজনৈতিক প্ৰতিনিধিত্ব, সংৰক্ষণ নীতি, অৰ্থনৈতিক সুবিধা আৰু সাংস্কৃতিক পৰিচয়ৰ প্ৰশ্ন। ২০১৪ চনতে ভাৰতীয় জনতা পাৰ্টিয়ে এই ছয় সম্প্ৰদায়ক এছ টি মৰ্যাদা প্ৰদান কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল, কিন্তু বিগত এক দশকত এই প্ৰতিশ্ৰুতি পূৰণ কৰিব পৰা নাই । কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে ২০১৯ চনত ৰাজ্যসভাত এছ টি সংশোধনী বিধেয়কখন দাখিল কৰিছিল যদিও সেইখন এতিয়াও কাৰ্য্যকৰী হৈ উঠা নাই।

অসম চৰকাৰে ২০২৪ চনৰ জুলাই মাহত এছ টি মৰ্যাদাৰ দাবীৰ বিষয়ে অধ্যয়ন কৰিবলৈ এখন কমিটি গঠন কৰিছিল। এই কমিটিখনে তিনিটা মূল বিষয়ত কাম কৰিব - ছয় জনগোষ্ঠীৰ বাবে সংৰক্ষণৰ পৰিমাণ নিৰ্ধাৰণ কৰা, অ-বি-চি সম্প্ৰদায়সমূহৰ সংৰক্ষণ পুনৰ নিৰ্ধাৰণ কৰা আৰু বৰ্তমানৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ স্বাৰ্থ সুৰক্ষিত ৰখাৰ ব্যৱস্থা কৰা।

বৰ্তমান অসমত এছ টি সম্প্ৰদায়ৰ লোকসংখ্যা মুঠ জনসংখ্যাৰ ১২.৪৪ শতাংশ, যি প্ৰায় ৩৮,৮৪,৩৭১ জন। আনহাতে, এই ছয় জনগোষ্ঠীৰ মুঠ জনসংখ্যা বহু বেছি। উদাহৰণস্বৰূপে, কোছ-ৰাজবংশী সম্প্ৰদায়ৰ ৬৯ লাখ লোক আছে । যদি এই ছয় জনগোষ্ঠীৰ এছ টি মৰ্যাদা প্ৰদান কৰা হয়, তেন্তে জনজাতীয় লোকৰ সংখ্যা মুঠ জনসংখ্যাৰ ৪০ শতাংশলৈ বৃদ্ধি পাব।

বৰ্তমান স্বীকৃত জনজাতীয় সংগঠনসমূহে এই দাবীৰ তীব্ৰ বিৰোধিতা কৰিছে আৰু এই ছয় জনগোষ্ঠীক "উন্নত আৰু জনবহুল অ-বি-চি সম্প্ৰদায়" বুলি অভিহিত কৰি কৈছে যে তেওঁলোকক এছ টি মৰ্যাদা প্ৰদান কৰিলে "অসমৰ বৰ্তমানৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ অধিকাৰ ধ্বংস/নিৰ্মূল কৰা হব"।

এই ছয় জনগোষ্ঠীৰ এছ টি মৰ্যাদাৰ দাবীৰ কিছু বৈধতা আছে। কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ নিয়মাৱলী অনুসৰি, এছ টি স্বীকৃতিৰ বাবে পাঁচটা মানদণ্ড আছে - আদিম বৈশিষ্ট্য, স্বকীয় সংস্কৃতি, ভৌগোলিক বিচ্ছিন্নতা, বৃহত্তৰ জনগোষ্ঠীৰ সৈতে যোগাযোগত অনিচ্ছুকতা আৰু অৰ্থনৈতিক ও শিক্ষাগত পশ্চাদপদতা । এই ছয় জনগোষ্ঠীয়ে এই সকলো মানদণ্ড পূৰণ কৰে বুলি কোৱা হৈছে।

বিশেষকৈ চাহ জনগোষ্ঠীৰ ক্ষেত্ৰত বিষয়টো অধিক জটিল। ব্ৰিটিছ আমোলত চাহ বাগিচাত কাম কৰিবলৈ অনা এই সম্প্ৰদায়ৰ লোকসকলৰ পূৰ্বপুৰুষ উত্তৰ প্ৰদেশ, বিহাৰ, ঝাৰখণ্ড, ওডিশা, অন্ধ্ৰ প্ৰদেশ আৰু ছত্তীশগড়ৰ পৰা আহিছিল। এই ৰাজ্যসমূহত তেওঁলোক এছ টি সম্প্ৰদায় হিচাপে স্বীকৃত আছিল যদিও অসমত তেওঁলোক এছ টি হিচাপে স্বীকৃত নহয় । বৰ্তমান অসমৰ ৮০৩খন চাহ বাগিচাত প্ৰায় ৮ লাখ চাহ শ্ৰমিক আছে আৰু চাহ জনগোষ্ঠীৰ মুঠ জনসংখ্যা ৬৫ লাখতকৈ অধিক।

বৰ্তমান অসমৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ মূল আশংকা হৈছে সংৰক্ষণৰ সুবিধা হ্ৰাস পোৱাৰ। বৰ্তমান অসমত এছ টি সম্প্ৰদায়ৰ বাবে ১২ শতাংশ (১০ শতাংশ সমতল অঞ্চলৰ বাবে আৰু ৫ শতাংশ পাৰ্বত্য অঞ্চলৰ বাবে) সংৰক্ষণ আছে । যদি ছয় জনগোষ্ঠীক এছ টি মৰ্যাদা দিয়া হয়, তেন্তে বৰ্তমানৰ জনজাতীয় লোকসকলে এই সংৰক্ষণৰ পৰা কম সুবিধা পাব। এই ছয় জনগোষ্ঠীয়ে ইতিমধ্যে ২৭ শতাংশ অ-বি-চি সংৰক্ষণৰ সুবিধা লৈছে আৰু চাকৰি তথা অসামৰিক সেৱাত সাধাৰণ কোটাৰ আধা অংশ লাভ কৰিছে।

এই জটিল সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে কেইবাটাও উপায় আছে যিয়ে সকলো পক্ষৰ স্বাৰ্থ ৰক্ষা কৰিব পাৰে:

প্ৰথম আৰু গুৰুত্বপূৰ্ণ সমাধান হৈছে এছ টি সংৰক্ষণৰ মুঠ পৰিমাণ বৃদ্ধি কৰা। বৰ্তমানে অসমত এছ টি সংৰক্ষণ ১২ শতাংশ আছে। এই ছয় জনগোষ্ঠীক এছ টি মৰ্যাদা প্ৰদান কৰাৰ সময়ত এছ টি সংৰক্ষণ ৪০-৭০ শতাংশলৈ বৃদ্ধি কৰিব পাৰি। ইয়াৰ বাবে কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ অনুমোদনৰ প্ৰয়োজন হ'ব, কিয়নো সংৰক্ষণৰ মুঠ পৰিমাণ ৫০ শতাংশৰ অধিক হ'ব নোৱাৰে।

দ্বিতীয় সমাধান হৈছে এই ছয় জনগোষ্ঠীক একেলগে এছ টি মৰ্যাদা নিদি পৰ্যায়ক্ৰমে প্ৰদান কৰা। প্ৰথমে আটাইতকৈ পিছপৰা দুই-তিনিটা জনগোষ্ঠীক এছ টি মৰ্যাদা দিব পাৰি আৰু পিছত বাকীবোৰক দিব পাৰি। এইদৰে হ'লে বৰ্তমানৰ জনজাতীয় লোকৰ ওপৰত হঠাতে অধিক চাপ নপৰিব।

তৃতীয় সমাধান হৈছে এছ টি শ্ৰেণীৰ ভিতৰত বিশেষ উপ-শ্ৰেণী সৃষ্টি কৰা। ভাৰতীয় উচ্চতম ন্যায়ালয়ে ২০২৪ চনৰ আগষ্ট মাহত এই সিদ্ধান্ত লৈছে যে ৰাজ্য চৰকাৰসমূহে এছ চি আৰু এছ টি সংৰক্ষণৰ ভিতৰত উপ-কোটা সৃষ্টি কৰিব পাৰে। এই নিয়ম অনুসৰি ছয় জনগোষ্ঠীৰ বাবে পৃথক উপ-কোটা সৃষ্টি কৰিব পাৰি যাতে বৰ্তমানৰ জনজাতীয় লোকৰ অধিকাৰ ক্ষুণ্ণ নহয়।

চতুৰ্থ সমাধান হৈছে এছ টি মৰ্যাদাৰ পৰিৱৰ্তে বিশেষ স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদ গঠন কৰা। অসম চৰকাৰে ইতিমধ্যে ২০২০ চনত মৰাণ, মটক আৰু কোছ-ৰাজবংশীৰ বাবে স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদ গঠনৰ বিধেয়ক গৃহীত কৰিছে। এই পৰিষদসমূহে শিক্ষা, স্বাস্থ্য, সংস্কৃতি আৰু আৰ্থ-সামাজিক উন্নয়নৰ ক্ষেত্ৰত বিশেষ ক্ষমতা পাব পাৰে।

পঞ্চম সমাধান হৈছে এই জনগোষ্ঠীসমূহৰ বাবে বিশেষ শিক্ষা আৰু স্বাস্থ্য প্ৰকল্প আৰম্ভ কৰা। চাহ জনগোষ্ঠীৰ বাবে বিশেষ শিক্ষা বৃত্তি, কাৰিকৰী শিক্ষা আৰু স্বাস্থ্য সেৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিব পাৰি। টাই আহোমৰ বাবে ভাষা আৰু সংস্কৃতি সংৰক্ষণৰ বিশেষ কেন্দ্ৰ স্থাপন কৰিব পাৰি।

ষষ্ঠ সমাধান হৈছে অৰ্থনৈতিক সংৰক্ষণৰ ব্যৱস্থা কৰা। এই জনগোষ্ঠীৰ দৰিদ্ৰ পৰিয়ালসমূহক অৰ্থনৈতিকভাৱে দুৰ্বল শ্ৰেণী (ই ডব্লিউ এছ)ৰ ১০ শতাংশ সংৰক্ষণৰ সুবিধা প্ৰদান কৰিব পাৰি। ইয়াৰ বাবে আয়ৰ মানদণ্ড নিৰ্ধাৰণ কৰি অৰ্থনৈতিকভাৱে দুৰ্বল পৰিয়ালসমূহক এই সুবিধা দিব পাৰি।

এই সমস্যাৰ সমাধানৰ আন এক গুৰুত্বপূৰ্ণ দিশ হৈছে ভূমি অধিকাৰ আৰু সাংস্কৃতিক সুৰক্ষা। টাই আহোম সংগঠনে দাবী জনাইছে যে অসমৰ থলুৱা জনগোষ্ঠীসমূহৰ ভূমিৰ অধিকাৰ সুৰক্ষিত কৰা হওক আৰু অবৈধ বেদখলকাৰীসকলক উচ্ছেদ কৰা হওক । এইক্ষেত্ৰত চৰকাৰে ভূমি পট্টা নীতি সংশোধন কৰি থলুৱা জনগোষ্ঠীসমূহৰ ভূমিৰ অধিকাৰ সুৰক্ষিত কৰিব পাৰে।
সাংস্কৃতিক সুৰক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত অসম চৰকাৰে ইতিমধ্যে টাই আহোম, মৰাণ, মটক আদি সম্প্ৰদায়ৰ ভাষা, ধৰ্ম, সংস্কৃতি আৰু পৰম্পৰা সংৰক্ষণৰ কাম কৰিছে। ইয়াক আৰু শক্তিশালী কৰি প্ৰতিটো সম্প্ৰদায়ৰ বাবে বিশেষ সাংস্কৃতিক কেন্দ্ৰ স্থাপন কৰিব পাৰি।

ৰাজনৈতিক প্ৰতিনিধিত্বৰ ক্ষেত্ৰত এক বিশেষ ব্যৱস্থা কৰিব পাৰি। বিধানসভা আৰু লোকসভাৰ কিছু আসন এই জনগোষ্ঠীসমূহৰ প্ৰাৰ্থীৰ বাবে সংৰক্ষণ কৰিব পাৰি। ইয়াৰ বাবে সংবিধান সংশোধনৰ প্ৰয়োজন হ'ব পাৰে, কিন্তু এইটো এক দীৰ্ঘম্যাদি সমাধান হ'ব পাৰে। পঞ্চায়তীৰাজ ব্যৱস্থাত এই জনগোষ্ঠীসমূহৰ প্ৰতিনিধিত্ব নিশ্চিত কৰিব পাৰি। গ্ৰাম পঞ্চায়ত, ব্লক পঞ্চায়ত আৰু জিলা পঞ্চায়তত এই জনগোষ্ঠীসমূহৰ বাবে বিশেষ আসন সংৰক্ষণ কৰিব পাৰি।
এই সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে কেন্দ্ৰ আৰু ৰাজ্য চৰকাৰৰ সমন্বিত প্ৰচেষ্টাৰ প্ৰয়োজন। কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে এছ টি তালিকা সংশোধনৰ ক্ষেত্ৰত দ্ৰুত সিদ্ধান্ত ল'ব লাগিব। একে সময়তে ৰাজ্য চৰকাৰে প্ৰতিবেদন সোনকালে কেন্দ্ৰলৈ পঠিয়াব লাগিব।

কেন্দ্ৰীয় জনজাতি বিষয়ক মন্ত্ৰালয়ে এই বিষয়ত সক্ৰিয় ভূমিকা ল'ব লাগিব। মন্ত্ৰী জুৱেল ওৰামে কৈছে যে তেওঁৰ মন্ত্ৰালয়ে এই বিষয়ত ইতিবাচক দৃষ্টিভংগীৰে কাম কৰি আছে । কিন্তু এতিয়াও কোনো চূড়ান্ত সিদ্ধান্ত লোৱা নাই।

এই সমস্যাৰ সমাধানৰ ক্ষেত্ৰত সামাজিক সম্প্ৰীতি বজাই ৰখাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। বৰ্তমান বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ মাজত কিছু উত্তেজনা আছে। চৰকাৰে সকলো পক্ষৰ সৈতে আলোচনা কৰি এক সন্তোষজনক সমাধান বিচাৰিব লাগিব। অসমত বিভিন্ন সম্প্ৰদায়ৰ মাজত শতিকাজুৰি একতা আছে। এই একতা ভংগ নকৰাকৈ সমস্যাৰ সমাধান কৰিব লাগিব। সকলো জনগোষ্ঠীৰ নেতাসকলে পাৰস্পৰিক আলোচনাৰ জৰিয়তে এক গ্ৰহণযোগ্য সমাধান বিচাৰিব লাগিব।
এই বিষয়টোৰ লগত আন্তৰ্জাতিক আইনৰো সম্পৰ্ক আছে। ছয় জনজাতিক এছ টি মৰ্যাদা প্ৰদান কৰিলে সংযুক্ত ৰাষ্ট্ৰসংঘৰ থলুৱা জনগোষ্ঠীৰ অধিকাৰ সম্পৰ্কীয় ঘোষণাপত্ৰৰ ১৯ নম্বৰ ধাৰা উলংঘা হ'ব । এই ধাৰা অনুসৰি থলুৱা জনগোষ্ঠীৰ পূৰ্ব সন্মতি অবিহনে তেওঁলোকৰ লগত জড়িত কোনো সিদ্ধান্ত ল'ব নোৱাৰি।

এই সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে দীৰ্ঘম্যাদি পৰিকল্পনাৰ প্ৰয়োজন। এছ টি মৰ্যাদা প্ৰদান কৰাৰ পিছত এই জনগোষ্ঠীসমূহৰ শিক্ষা, স্বাস্থ্য, আৰ্থ-সামাজিক উন্নয়নৰ বাবে বিশেষ পৰিকল্পনা কৰিব লাগিব। একে সময়তে বৰ্তমানৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ স্বাৰ্থও সুৰক্ষিত ৰাখিব লাগিব।

শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত বিশেষ বৃত্তি আৰু অন্যান্য সুবিধা প্ৰদান কৰিব পাৰি। স্বাস্থ্যৰ ক্ষেত্ৰত দূৰৱৰ্তী অঞ্চলত স্বাস্থ্য কেন্দ্ৰ স্থাপন কৰিব পাৰি। কৃষি আৰু উদ্যোগৰ ক্ষেত্ৰত বিশেষ প্ৰশিক্ষণ আৰু ঋণৰ ব্যৱস্থা কৰিব পাৰি। এই সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে সকলো পক্ষৰ সহানুভূতি আৰু সহযোগিতাৰ প্ৰয়োজন। ৰাজনৈতিক দল, সামাজিক সংগঠন, বুদ্ধিজীৱী সকলে এই বিষয়ত এক গঠনমূলক ভূমিকা ল'ব লাগিব। সৰ্বোপৰি, অসমৰ সকলো জনগোষ্ঠীৰ স্বাৰ্থ সুৰক্ষিত ৰখা আৰু সামাজিক সম্প্ৰীতি বজাই ৰখাটোহে হ'ব লাগিব মূল লক্ষ্য।

Address

Jorhat

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when নিষিদ্ধ চিন্তা posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to নিষিদ্ধ চিন্তা:

Shortcuts

Share

Category