What are the opening hours?

Monday 8pm - 9pm Tuesday 8pm - 9pm Wednesday 8pm - 9pm Thursday 8pm - 9pm Friday 8pm - 9pm Saturday 8pm - 9pm Sunday 9am - 5pm

https://www.facebook.com/102280861377684/

GPSC HUB, Junagadh (2025)

નમસ્કાર મિત્રો, આવ્યા છો તો Page ને Follow કરતા જજો.....🙏

આ ચેનલમાં તમને પ્રેરણાદાયક વાર્તાઓ, ઐતિહાસિક વાર્તાઓ, અને સત્યઘટનાઓ આધારિત વાર્તાઓ જોવા મળશે. આ ઉપરાંત ગુજરાતનો ઇતિહાસ અને ભારતના ઇતિહાસની ઘણીબધી રસપ્રદ માહિતી મળશે.

29/07/2025

નશીબનો ખેલ🔥moral story in gujarati|gujarati moral story|gujarati story|પ્રેરણાદાયક ગુજરાતી વાર્તા

related search~

story
varta
moral story in gujarati
gujarati moral story
moral story
moral story gujarati
gujarati story
gujarati stories
gujarati varta
varta in gujarati
story in gujarati
gujarati lokvarta
gujarati lokkatha
gujarati kathao
prernadayak varta
prernadayak kahani
prernadayak katha
prernatmak gujarati varta
prernadayak gujarati varta
gujarati satyaghatana
satyaghatana
rajesh jinjavadiya
satyaghatana gujarati
motivational story in gujarati
gujarati motivational story
motivational story
motivation gujarati
motivation in gujarati
prerak prasang
gujarati prerak prasang
વાર્તા
ગુજરાતી વાર્તા
ગુજરાતી લોકવાર્તા
ગુજરાતી લોકકથા
પ્રેરણાદાયક ગુજરાતી વાર્તા
પ્રેરણાત્મક ગુજરાતી વાર્તા
ગુજરાતી સત્યઘટના
સત્યઘટના
પ્રેરક પ્રસંગ
ગુજરાતી પ્રેરક પ્રસંગ
વાર્તા ગુજરાતી

29/07/2025

🔥 નશીબનો ખેલ 🔥

આયુષ અને માધવી, એક નાનકડા ગામમાં રહેતા યુવાન દંપતી હતા. તેમનું જીવન સાદું હતું, પણ પ્રેમ અને આશાથી ભરેલું હતું. આયુષ, દસમું ધોરણ પાસ યુવાન હતો, શહેરમાં એક નાની ફેક્ટરીમાં કામ કરતો હતો. તેનો પગાર ભલે ઓછો હતો, પણ તે સંતોષી હતો. તે સવારે વહેલો ઊઠીને કામ ઉપર જતો અને રાત્રે મોડો પાછો ફરતો. તેના ખભા પર તેના વૃદ્ધ માતા-પિતા અને નાની બહેનની જવાબદારી હતી. તેની પત્ની, માધવી એક ગૃહિણી હતી. તે સુંદર અને સમજદાર હતી. તેની આંખોમાં એક અનોખી ચમક હતી જે આયુષના જીવનમાં પ્રકાશ પાથરતી. તે આયુષની દરેક વાતમાં સાથ આપતી અને તેને પ્રોત્સાહન આપતી. બંનેના સપના મોટા નહોતા, પણ પાકા હતા. તેઓ પોતાનું એક નાનકડુ ઘર બનાવવાનું અને તેમના બાળકોને સારું શિક્ષણ આપવાનું સપનું જોતા હતા. આયુષ દિવસભરની મહેનત પછી સાંજે જ્યારે થાકીને ઘરે આવતો, ત્યારે માધવીના હાથે બનેલું ગરમ ભોજન અને તેનો મીઠો આવકાર તેની બધી થકાવટ દૂર કરી દેતો. તેમનો પ્રેમ ગામમાં એક ઉદાહરણરૂપ હતો. ગામના લોકો તેમને 'આદર્શ દંપતી' તરીકે ઓળખતા. આયુષ અને માધવી સવારે વહેલા ઉઠીને ગામના મંદિરે દર્શન કરવા જતા. ત્યાંથી પાછા આવીને માધવી ઘરના કામમાં લાગી જતી અને આયુષ ખેતરમાં જઈને થોડી મદદ કરી આવતો, પછી શહેરમાં પોતાની નોકરી પર જતો. માધવી ઘરના કામની સાથે સાથે ગામની સ્ત્રીઓને ભરતકામ શીખવતી, જેથી તેમને પણ થોડી આવક મળી રહે. આયુષને માધવી ઉપર ગર્વ હતો. તેને હંમેશા લાગતું કે તેણે નસીબમાંથી એક હીરો મેળવ્યો છે. માધવી પણ આયુષને પોતાનો સર્વસ્વ માનતી. તેના માટે આયુષ ફક્ત પતિ નહોતો, પણ એક સાચો મિત્ર અને માર્ગદર્શક પણ હતો. એક દિવસ, આયુષ અને માધવી બપોરના સમયે ઝાડ નીચે બેસીને પોતાના ભવિષ્યની વાતો કરતા હતા. આયુષે કહ્યું, માધવી થોડા વધુ પૈસા ભેગા થઈ જાય એટલે આપણે એક નાનો પ્લોટ લઈશું અને પછી આપણું પોતાનું ઘર બનાવીશું. તારે કેવું ઘર જોઈએ છે? માધવીની આંખોમાં ચમક આવી ગઈ. મારે બહુ મોટું ઘર નથી જોઈતું, આયુષ. બસ, એક નાનો બગીચો હોય, જ્યાં સવાર-સાંજ આપણે બેસી શકીએ અને તુલસીનો ક્યારો હોય. અને હા, બાળકો માટે એક નાનકડો રૂમ પણ જોઈએ. આયુષ હસ્યો,બસ તારો સાથ અને વિશ્વાસ હોય તો બધા સપના પૂરા થશે, માધવી. તેઓ જાણતા હતા કે આર્થિક મુશ્કેલીઓ હતી, પણ તેમની પાસે એકબીજાનો સાથ હતો, જે તેમને કોઈપણ મુશ્કેલીનો સામનો કરવાની હિંમત આપતો હતો. આયુષના માતા પિતા પણ તેમનાથી ખુશ હતા. તેમની નાની બહેન, પ્રિયા, શાળામાં ભણતી હતી અને ખૂબ જ હોશિયાર હતી. આયુષનું સપનું હતું કે પ્રિયા ભણીગણીને એક મોટી ઓફિસર બને. આ બધા સપના વચ્ચે, તેમનું જીવન એક સામાન્ય નદીના પ્રવાહની જેમ શાંતિથી વહી રહ્યું હતું. કોઈને ખબર નહોતી કે આવતીકાલ તેમના માટે શું લઈને આવવાની હતી. જીવનની આ સરળતા અને શાંતિ એક તોફાન પહેલાની શાંતિ હતી, જેની કોઈને કલ્પના પણ નહોતી. દિવસો પસાર થતા ગયા અને તેમનું જીવન ખુશીઓથી ભરેલું લાગતું હતું. આયુષ સવારે કામ પર જાય, માધવી ઘર સંભાળે, પ્રિયા સ્કૂલે જાય અને સાંજે આખું કુટુંબ સાથે બેસીને દિવસભરની વાતો કરે. આ એક આદર્શ જીવનનો નમૂનો હતો, જ્યાં પ્રેમ અને સંસ્કારનો સમન્વય હતો. પરંતુ, નસીબનો ખેલ કોણ જાણી શકે?
એક દિવસ સવારનો સમય હતો. આકાશમાં વાદળો ઘેરાયેલા હતા અને વાતાવરણમાં એક અજીબ ગંભીરતા છવાયેલી હતી. આયુષ રોજની જેમ કામ પર જવા માટે નીકળી રહ્યો હતો. માધવીએ તેને ગરમ નાસ્તો આપ્યો અને કહ્યું, આયુષ, આજે વાતાવરણ સારું નથી લાગતું, જરા ધ્યાન રાખજો, આયુષે હસીને કહ્યું, ચિંતા ન કર, માધવી, હું બરાબર પહોંચી જઈશ. તેને માધવીએ વિદાય આપી અને પોતાની સાયકલ લઈને ફેક્ટરી તરફ પ્રયાણ કર્યું. પરંતુ, કુદરતને કંઈક અલગ જ મંજૂર હતું. લગભગ બપોરના સમયે, ગામમાં અફવા ફેલાઈ ગઈ કે શહેરમાં એક મોટી ફેક્ટરીમાં ભીષણ આગ લાગી છે. એ ફેક્ટરી આયુષ જ્યાં કામ કરતો હતો તે જ હતી. માધવીના પગ નીચેથી જમીન સરકી ગઈ. તેનું હૃદય જાણે બંધ થઈ ગયું. તેણે તરત જ આયુષના ફોન ઉપર પ્રયાસ કર્યો, પણ ફોન લાગ્યો નહીં. આ સમાચાર આખા ગામમાં વાયુવેગે ફેલાઈ ગયા. આયુષના માતા-પિતા પણ ચિંતિત થઈ ગયા. પ્રિયા રડવા લાગી. ગામના કેટલાક યુવાનો અને માધવીના કાકા શહેરમાં ઘટનાસ્થળે જવા રવાના થયા. માધવીને આશા હતી કે આયુષ સહી-સલામત હશે, પણ તેના મનમાં એક અજાણ્યો ડર ઘર કરી ગયો હતો. સાંજે જ્યારે ગામના લોકો પાછા ફર્યા, ત્યારે તેમના ચહેરા પર નિરાશા અને દુઃખ સ્પષ્ટ દેખાતું હતું. આયુષનો કોઈ પત્તો લાગ્યો નહોતો. ફાયર બ્રિગેડના જવાનોએ કહ્યું કે આગ એટલી ભીષણ હતી કે ઘણા કામદારો તેમાં ફસાયા હતા અને કેટલાકનો તો પત્તો પણ નહોતો. બીજા દિવસે સવારે, પોલીસ અને ફાયર બ્રિગેડની ટીમે કેટલાક મૃતદેહોની ઓળખ કરી. તેમાં એક નામ આયુષનું પણ હતું. આ સમાચાર આયુષના પરિવાર પર વીજળીની જેમ ત્રાટક્યા. માધવી બેભાન થઈ ગઈ. તેના સપના, તેની ખુશીઓ, તેનું ભવિષ્ય,બધું જ એક ક્ષણમાં રાખ થઈ ગયું હતું.આયુષના માતા-પિતા ઉપર જાણે આભ તૂટી પડ્યું. તેમની આંખોમાં સુકાઈ ગયેલા આંસુઓ હતા, કારણ કે રડવા માટે પણ તેમની પાસે શક્તિ નહોતી. પ્રિયાનું તોફાની બાળપણ એક જ ઝાટકે છીનવાઈ ગયું હતું. આયુષના અંતિમ સંસ્કાર થયા. માધવી એક જીવતી લાશ જેવી બની ગઈ હતી. તે કંઈ બોલતી નહોતી, માત્ર ખાલી આંખોથી દીવાલ સામે તાકી રહેતી. તેના મનમાં ફક્ત આયુષની યાદો ઘૂમતી હતી. તેમની મુલાકાત, તેમના સપના, તેમની ખુશીઓ. આયુષના ગયા પછી, પરિવાર ઉપર આર્થિક સંકટ પણ આવ્યું. આયુષ એકમાત્ર કમાનાર સભ્ય હતો. તેના મૃત્યુ પછી, ઘરમાં ખાવા-પીવાના પણ ફાફા પડવા માંડ્યા. ગામના લોકો મદદ કરવા આવ્યા, પણ તે કેટલી મદદ કરી શકે?
માધવીએ પોતાની જાતને સંભાળવાની કોશિશ કરી, પણ દુઃખ એટલું મોટું હતું કે તેમાંથી બહાર આવવું અશક્ય લાગતું હતું. રાતોની ઊંઘ હરામ થઈ ગઈ હતી. આયુષના માતા-પિતા વૃદ્ધ હતા અને પ્રિયા હજુ નાની હતી. આ બધાની જવાબદારી હવે માધવીના ખભા ઉપર આવી પડી હતી. એક યુવાન સ્ત્રી, જેણે હમણાં જ લગ્નજીવન શરૂ કર્યું હતું, તેના પર આટલી મોટી જવાબદારી આવી પડી હતી. નિરાશા અને ભયનું વાતાવરણ ઘરમાં છવાઈ ગયું હતું. આયુષ વિના, તેમનું ઘર જાણે સૂમસામ બની ગયું હતું. દરેક ખૂણામાં આયુષની યાદો હતી, જે તેમને વધુ પીડા આપતી હતી. ભાગ્યનો આ કેવો ખેલ હતો, જ્યાં એક ક્ષણમાં બધું છીનવાઈ ગયું. માધવીને લાગતું હતું કે તેનું જીવન પણ આ આગમાં ભસ્મ થઈ ગયું છે. તેને કોઈ રસ્તો દેખાતો નહોતો. શું તે આ સંકટમાંથી બહાર આવી શકશે? શું તે ફરીથી સપના જોઈ શકશે? આ પ્રશ્નો તેના મગજમાં ઘૂમતા હતા અને તેને વધુ ગૂંગળાવી રહ્યા હતા.
આયુષના મૃત્યુ પછી, માધવીનું જીવન એક અંધકારમય ગુફા જેવું બની ગયું હતું. શોક અને નિરાશાએ તેને ઘેરી લીધી હતી. પરંતુ, તેની પાસે રડવાનો કે હાર માનવાનો સમય નહોતો. આયુષના માતા-પિતા અને નાની બહેન પ્રિયાની જવાબદારી તેના ઉપર આવી પડી હતી. તેણે પોતાની જાતને સંભાળી અને પરિસ્થિતિનો સામનો કરવાનો નિર્ણય કર્યો. સૌથી પહેલો પડકાર હતો આર્થિક સ્થિતિનો. ઘરમાં પૈસાની તંગી હતી. જે થોડીઘણી બચત હતી તે આયુષના અંતિમ સંસ્કાર અને અન્ય ખર્ચાઓમાં વપરાઈ ગઈ હતી. માધવીએ વિચાર્યું કે શું કરવું? તે શહેર જઈને કોઈ કામ શોધી શકે, પણ ઘરનું ધ્યાન કોણ રાખશે? માતા-પિતાની તબિયત સારી નહોતી અને પ્રિયાની શાળા ચાલુ હતી. માધવીએ ગામમાં જ કંઈક કામ શોધવાનું નક્કી કર્યું. તેણે ફરીથી ભરતકામ શરૂ કર્યું, પણ આ વખતે મોટા પાયે. તેણે ગામની અન્ય મહિલાઓને પણ પોતાની સાથે જોડી અને તેમને ભરતકામના નવા નમૂના શીખવ્યા. આ કામમાંથી જે થોડા પૈસા આવતા, તેમાંથી ઘર ચાલતું હતું, પણ તે પૂરતા નહોતા. સમાજમાંથી પણ કેટલાક લોકોએ માધવી ઉપર દયા બતાવી, તો કેટલાક લોકોએ ટીકા પણ કરી. આ સ્ત્રી હવે શું કરશે?, આનું તો જીવન જ બરબાદ થઈ ગયું, હવે તો કોઈ આધાર પણ નથી. આવી વાતો તેના કાને પડતી, જે તેના હૃદયને વધુ વીંધી નાખતી. પણ માધવી મજબૂત હતી. તેણે આવા શબ્દોને પોતાના પર હાવી થવા દીધા નહીં. આયુષના માતા-પિતા પણ આઘાતમાં હતા. તેમના એકના એક પુત્રના મૃત્યુથી તેઓ ભાંગી પડ્યા હતા. માધવીએ તેમને સમજાવવાનો પ્રયાસ કર્યો, તેમને સાંત્વના આપી. તેણે તેમને કહ્યું કે તે આયુષનું અધૂરું સપનું પૂરું કરશે અને પ્રિયાને ભણાવીને મોટી ઓફિસર બનાવશે. આ વાત તેમને થોડી આશા આપતી, પણ તેમનું દુઃખ સ્પષ્ટ દેખાતું હતું. પ્રિયા, જે નાની હતી, તેને આયુષના મૃત્યુનો પૂરેપૂરો અર્થ સમજાતો નહોતો. તે ઘણીવાર આયુષને યાદ કરીને રડતી હતી. માધવી તેને વહાલ કરતી, તેને વાર્તાઓ કહેતી અને તેને સમજાવતી કે આયુષ આકાશમાં તારો બનીને તેમને જોઈ રહ્યો છે. કેટલીક રાતો માધવી સૂઈ પણ શકતી નહોતી. ભૂતકાળની યાદો તેને સતાવતી હતી. આયુષ સાથે વિતાવેલી પળો, તેમની વાતો, તેમના હાસ્ય, બધું જ તેને દુઃખી કરતું હતું. તે ઘણીવાર રડતી, પણ કોઈને ખબર ન પડે તેમ, ઓશીકાએ મોઢું દબાવીને રડતી. તેને ડર હતો કે જો તે નબળી પડશે, તો પરિવારનું શું થશે.
એક દિવસ, ગામના એક વેપારીએ માધવીને કહ્યું, માધવી, તારાથી આ ઘર નહીં ચાલે. તારી ઉંમર નાની છે. તું બીજા લગ્ન કરી લે. આ સાંભળીને માધવીના હૃદયમાં ધ્રાંસકો પડયો. તેણે કહ્યું, મારી જીંદગીમાં આયુષ સિવાય કોઈનું સ્થાન નથી. હું મારા પરિવારને છોડીને ક્યાંય નહીં જાઉં. અને મને મારા કામ પર વિશ્વાસ છે. આ જવાબથી વેપારી ચૂપ થઈ ગયો, પણ માધવીને ખબર હતી કે આ તો ફક્ત શરૂઆત હતી. આવા ઘણા લોકો તેને નિરાશ કરવાનો પ્રયાસ કરશે. માધવીએ પોતાના કામ ઉપર વધુ ધ્યાન આપ્યું. તેણે ભરતકામની નવી અને આધુનિક ડિઝાઇન્સ બનાવવાનું શરૂ કર્યું, જેથી વધુ ગ્રાહકો આકર્ષિત થાય. તે શહેરમાં જઈને દુકાનદારો સાથે વાત કરતી અને પોતાના ઉત્પાદનો વેચવાનો પ્રયાસ કરતી. શરૂઆતમાં તેને ઘણી મુશ્કેલીઓ પડી. કોઈ તેને ભાવ નહોતું આપતું, તો કોઈ તેને સમયસર પૈસા નહોતું આપતું. પણ માધવીએ હિંમત ન હારી. તે દરેક અવરોધનો સામનો કરતી રહી. આર્થિક સંઘર્ષની સાથે સાથે, માધવીને ભાવનાત્મક સંઘર્ષ પણ કરવો પડતો હતો. આયુષ વિના જીવન કેવું લાગશે તેની તેને કલ્પના પણ નહોતી. પણ તેણે પોતાના દુઃખને શક્તિમાં રૂપાંતરિત કર્યું. તેને લાગતું કે આયુષ તેને જોઈ રહ્યો છે અને તે તેને નિરાશ નહીં કરી શકે. માધવીનો આ સંઘર્ષ ચાલુ રહ્યો. તેને ખબર નહોતી કે ક્યારે આ મુશ્કેલીઓનો અંત આવશે, પણ તેને આશા હતી કે એક દિવસ બધું બરાબર થઈ જશે. તેની અંદર છુપાયેલી શક્તિ તેને સતત આગળ વધવાની પ્રેરણા આપતી હતી. માધવીના સંઘર્ષ વચ્ચે, આશાનું એક નાનકડું કિરણ દેખાયું. એક દિવસ, આયુષનો જૂનો મિત્ર, વિશાલ, ગામમાં આવ્યો. વિશાલ અને આયુષ બાળપણના મિત્રો હતા, પણ કામના કારણે વિશાલ શહેરમાં રહેતો હતો. તેને આયુષના મૃત્યુના સમાચાર મોડા મળ્યા હતા. વિશાલ જ્યારે આયુષના ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે તેણે માધવી અને પરિવારની દુર્દશા જોઈ. તેના મનમાં ઊંડો આઘાત લાગ્યો. વિશાલે માધવીને મદદ કરવાની ઓફર કરી. તેણે કહ્યું, માધવી ભાભી, આયુષ મારો ભાઈ હતો. તેના પરિવારની જવાબદારી હવે મારી પણ છે. તમે જે ભરતકામ કરો છો, તેનું હું શહેરમાં માર્કેટિંગ કરવામાં મદદ કરીશ. માધવી શરૂઆતમાં ખચકાઈ, કારણ કે તે કોઈ ઉપર બોજ બનવા નહોતી માંગતી. પણ વિશાલે સમજાવ્યું કે આ મદદ નથી, પણ આયુષ પ્રત્યેની તેની ફરજ છે. વિશાલે પોતાના શહેરમાં માધવીના ભરતકામના નમૂનાઓ બતાવ્યા. તેણે કેટલાક મોટા શોરૂમ સાથે સંપર્ક સાધ્યો. માધવીના ભરતકામની ગુણવત્તા ઉત્તમ હતી, અને ધીમે ધીમે તેને ઓર્ડર મળવા લાગ્યા. શરૂઆતમાં નાના ઓર્ડર મળ્યા, પણ ધીમે ધીમે કામ વધતું ગયું. વિશાલે માધવીને ઓનલાઈન માર્કેટિંગ વિશે પણ સમજાવ્યું. તેણે માધવીને એક નાની વેબસાઇટ બનાવવામાં મદદ કરી જ્યાં તે પોતાના ઉત્પાદનો વેચી શકે. આ મદદ ફક્ત આર્થિક નહોતી, પણ ભાવનાત્મક પણ હતી. વિશાલે આયુષના માતા-પિતા સાથે વાત કરી, તેમને સાંત્વના આપી. પ્રિયાને પણ તેણે ભણાવવામાં મદદ કરી અને તેને પુસ્તકો અને રમકડાં લાવી આપ્યા. વિશાલના આવવાથી ઘરનું વાતાવરણ થોડું હળવું બન્યું. ગામમાં એક વૃદ્ધ શિક્ષિકા, શાંતાબેન, પણ માધવીની મદદ માટે આગળ આવ્યા. શાંતાબેન માધવીની મહેનત અને હિંમતથી પ્રભાવિત થયા. તેમણે માધવીને સલાહ આપી કે તે પોતાની ભરતકામની શાળાને મોટી બનાવે અને વધુ મહિલાઓને તાલીમ આપે. શાંતાબેને પોતાના સંપર્કોનો ઉપયોગ કરીને માધવીને સરકારી યોજનાઓ વિશે માહિતી આપી, જેનાથી તેને નાની લોન મળી શકી. આ લોનથી માધવીએ વધુ કાચો માલ ખરીદ્યો અને વધુ મહિલાઓને કામ આપી શકી.
માનવતાની આ અણધારી શક્તિએ માધવીને ફરીથી ઉભા થવાની પ્રેરણા આપી. તેણે જોયું કે દુનિયામાં ખરાબ લોકોની સાથે સારા લોકો પણ છે જે મુશ્કેલીના સમયે મદદ કરવા તૈયાર હોય છે. આયુષના માતા-પિતા પણ વિશાલ અને શાંતાબેનની મદદથી ખુશ થયા. તેમને લાગતું હતું કે આયુષે સારા મિત્રો બનાવ્યા હતા. આયુષ અને માધવીના સંબંધોમાં એક નવી મજબૂતી આવી. આયુષ ભલે શારીરિક રીતે હાજર નહોતો, પણ તેની યાદો અને તેના સપના માધવીને શક્તિ આપતા હતા. તેણે આયુષના નામે એક નાનું ટ્રસ્ટ બનાવવાનું વિચાર્યું,જે ગ્રામીણ મહિલાઓને આત્મનિર્ભર બનાવવામાં મદદ કરશે. નાની નાની ખુશીઓની પળો પણ તેમના જીવનમાં પાછી આવવા લાગી. જ્યારે પહેલો મોટો ઓર્ડર મળ્યો, ત્યારે માધવીએ પોતાના હાથે મીઠાઈ બનાવી અને આખા પરિવારને ખવડાવી. પ્રિયાએ જ્યારે શાળામાં સારા ગુણ મેળવ્યા, ત્યારે માધવીની આંખોમાં આનંદના આંસુ હતા. આ ક્ષણો તેમને યાદ અપાવતી કે જીવનમાં હજી પણ ખુશીઓ છે, ભલે તે નાની હોય. વિશાલ અને શાંતાબેન જેવા લોકોના સહયોગથી, માધવીએ પોતાના સપનાને ફરીથી જીવંત કરવાનું શરૂ કર્યું. તેને ખબર હતી કે રસ્તો હજી લાંબો છે, પણ તેની પાસે હવે એક ટીમ હતી. એક એવી ટીમ જે માનવતાના બળ પર આધારિત હતી. તેને વિશ્વાસ હતો કે આયુષના આશીર્વાદ હંમેશા તેની સાથે રહેશે અને તે આ સંઘર્ષમાંથી વિજયી બનીને બહાર આવશે. સંબંધોનું આ મહત્વ, જે મુશ્કેલીમાં ખરું સ્વરૂપ બતાવે છે, તે માધવીને જીવનનો સૌથી મોટો પાઠ શીખવી ગયું. વિશાલ અને શાંતાબેનના સહયોગથી, માધવીના જીવનમાં એક નવો વળાંક આવ્યો. તેણે પોતાની ભરતકામની કળાને એક નાના ઉદ્યોગમાં ફેરવવાનું શરૂ કર્યું. પહેલાં જ્યાં તે ફક્ત થોડી સ્ત્રીઓ સાથે કામ કરતી હતી, ત્યાં હવે ગામની લગભગ પચીસથી ત્રીસ મહિલાઓ તેની સાથે જોડાઈ ગઈ હતી. માધવીએ તેમને ભરતકામની સાથે સાથે ડિઝાઇનિંગ અને માર્કેટિંગની પણ જાણકારી આપી. આમ આર્થિક સ્થિતિમાં સુધારો થવા લાગ્યો. માધવીને મળતા ઓર્ડર વધતા ગયા અને તેના ઉત્પાદનોની માંગ શહેરમાં પણ વધવા લાગી. વિશાલે તેને શહેરમાં એક નાનો સ્ટોર ખોલવા માટે પ્રોત્સાહન આપ્યું, જ્યાં માધવી પોતાના ઉત્પાદનો સીધા વેચી શકે. શરૂઆતમાં માધવીને ડર લાગ્યો, પણ વિશાલના વિશ્વાસ અને શાંતાબેનના આશીર્વાદથી તેણે હિંમત કરી. માધવીએ સ્ટોર ભાડે લીધો અને તેનું નામ "આયુષની યાદ" રાખ્યું. આ નામ આયુષને સમર્પિત હતું અને તે માધવીને હંમેશા પ્રેરણા આપતું હતું. સ્ટોરનું ઉદ્ઘાટન નાનું હતું, પણ તેમાં ગામના અને શહેરના ઘણા લોકો હાજર રહ્યા. આયુષના માતા-પિતા પણ ગર્વથી ત્યાં ઊભા હતા. પ્રિયા પણ ખુશ હતી, કારણ કે તેની ભાભી હવે એક સફળ ઉદ્યોગપતિ બની રહી હતી.
શારીરિક રીતે પણ માધવી વધુ મજબૂત બની ગઈ હતી. શરૂઆતમાં આયુષના દુઃખથી તે ખૂબ જ નબળી પડી ગઈ હતી, પણ હવે તેનામાં કામ કરવાની અને આગળ વધવાની ધગશ હતી. તે સવારે વહેલી ઉઠતી, યોગ કરતી અને પછી પોતાના કામમાં લાગી જતી. નવા સપના અને નવા લક્ષ્યોએ માધવીના જીવનને એક નવી દિશા આપી. તેનું સપનું હવે ફક્ત પોતાનું ઘર બનાવવાનું નહોતું, પણ ગામની અન્ય મહિલાઓને પણ આત્મનિર્ભર બનાવવાનું હતું. તેણે "આયુષની યાદ મહિલા સશક્તિકરણ કેન્દ્ર" નામનું એક ટ્રસ્ટ બનાવ્યું, જેનો ઉદ્દેશ્ય ગ્રામીણ મહિલાઓને જુદી જુદી હસ્તકલા શીખવીને તેમને આર્થિક રીતે સક્ષમ બનાવવાનો હતો. ભૂતકાળની કડવાશને ભૂલીને ભવિષ્ય તરફ જોવાની દ્રષ્ટિ માધવીએ અપનાવી. તેને ખબર હતી કે આયુષની યાદો ક્યારેય ભૂંસાશે નહીં, પણ તે યાદોને શક્તિમાં રૂપાંતરિત કરીને તેણે પોતાના જીવનને એક નવો અર્થ આપ્યો. આયુષે જે સપના જોયા હતા તે અધૂરા ન રહ્યા, પણ માધવી દ્વારા પૂરા થઈ રહ્યા હતા.
માધવીના આ પ્રયાસોથી ગામમાં પણ એક નવી ચેતના આવી. જે લોકો પહેલા માધવી ઉપર દયા ખાતા હતા અને તેની ટીકા કરતા હતા, તે લોકો હવે તેના વખાણ કરવા લાગ્યા. માધવી તેમના માટે એક પ્રેરણા બની ગઈ હતી. ઘણા યુવાનો પણ માધવીના કામથી પ્રભાવિત થઈને પોતાના ગામમાં જ કંઈક નવું કરવાનો વિચાર કરવા લાગ્યા. એક નવી શરૂઆત અને આશાના કિરણોથી માધવીનું જીવન ભરાઈ ગયું હતું. તેણે શીખી લીધું હતું કે મુશ્કેલીઓ જીવનનો અંત નથી, પણ એક નવી શરૂઆત કરવાની તક હોય છે. તેણે ભાગ્યના પ્રહારનો સામનો કર્યો હતો અને તેમાંથી વિજયી બનીને બહાર આવી હતી. માધવીને વિશ્વાસ હતો કે આયુષ જ્યાં પણ હશે, તે તેના પર ગર્વ અનુભવતો હશે. તેની આ યાત્રા ફક્ત તેની પોતાની નહોતી,પણ તે આયુષના સપના અને ગામની મહિલાઓના ભવિષ્યની પણ હતી. તેના હૃદયમાં શાંતિ હતી, એક એવી શાંતિ જે સંઘર્ષ પછી મળે છે. વર્ષો વીતી ગયા. "આયુષની યાદ મહિલા સશક્તિકરણ કેન્દ્ર" એક મોટું ટ્રસ્ટ બની ગયું હતું. માધવી હવે એક સફળ ઉદ્યોગપતિ અને સમાજ સેવિકા તરીકે જાણીતી હતી. તેના હાથ નીચે હજારો મહિલાઓ કામ કરતી હતી અને આર્થિક રીતે આત્મનિર્ભર બની હતી. "આયુષની યાદ" બ્રાન્ડ દેશભરમાં જાણીતી બની હતી. આયુષના માતા-પિતા ખુશ અને સંતોષી હતા. તેમને તેમની વહુ ઉપર ગર્વ હતો. પ્રિયા,ભણી ગણીને એક મોટી ઓફિસર બની હતી. તેણે સરકારી બેંકમાં મેનેજર તરીકેની નોકરી મેળવી હતી. તે માધવીને પોતાની મોટી બહેન અને માતા બરાબર માનતી. વિશાલ પણ માધવીના વ્યવસાયિક ભાગીદાર તરીકે તેની સાથે જ રહ્યો હતો. તેની મદદ વિના આટલું બધું શક્ય નહોતું. તેમની મિત્રતા એક અનમોલ બંધન બની ગઈ હતી. એક દિવસ, માધવી પોતાના "આયુષની યાદ" સ્ટોરમાં બેઠી હતી. ત્યારે એક ગ્રાહક તેની પાસે આવ્યો. તે એક વૃદ્ધ પુરુષ હતો અને તેના ચહેરા પર પરિચિતતાનો ભાવ હતો. તેણે કહ્યું, માધવીબેન, તમે ઓળખી ન શક્યા? માધવીએ ધ્યાનથી જોયું. તે પુરુષની આંખોમાં કંઈક એવું હતું જે તેને અજાણ્યું નહોતું લાગતું. ત્યારે તે વૃદ્ધ પુરુષે કહ્યું, હું આયુષનો પિતા છું. માધવીના પગ નીચેથી જમીન સરકી ગઈ. આયુષના પિતા? પણ તેના પિતા તો ગામમાં હતા. તે ચોંકી ગઈ. એ વૃદ્ધે કહ્યું. મારો દીકરો આયુષ... આગમાં નહોતો મર્યો, તે આગમાં ખૂબ ગંભીર રીતે દાઝી ગયો હતો. તેના ચહેરા ઉપર અને શરીર ઉપર ગંભીર ઇજાઓ હતી. તેને ઓળખવો અશક્ય હતો. જ્યારે તેને હોસ્પિટલ લઈ જવામાં આવ્યો ત્યારે તે બેભાન હતો. મને તે મળી આવ્યો હતો અને મેં તેને હોસ્પિટલમાં દાખલ કરાવ્યો. તેનું નામ મને ખબર નહોતું, કારણ કે તેની પાસે કોઈ ઓળખપત્ર નહોતું. પછી તેણે યાદશક્તિ ગુમાવી દીધી હતી. મેં તેની સંભાળ લીધી, એને મારા દીકરાની જેમ રાખ્યો. મેં તેને નવજીવન આપ્યું. માધવીની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા. તેણે ધ્રુજતા અવાજે પૂછ્યું. મારો આયુષ ક્યાં છે? તે વૃદ્ધે ઇશારો કરીને કહ્યું, "આ રહ્યો..." માધવી પાછળ ફરી. ત્યાં એક યુવાન ઊભો હતો, જેનો ચહેરો આંશિક રીતે દાઝેલો હતો, પણ તેની આંખોમાં એ જ સ્નેહ હતો જે આયુષની આંખોમાં હતો. તે આયુષ જ હતો, જેની યાદશક્તિ પાછી આવી ગઈ હતી. નશીબનો આ કેવો ખેલ હતો.! જેને તે મૃત માની રહી હતી, તે જીવંત હતો. તેને લાગ્યું કે તે કોઈ સપનું જોઈ રહી છે. તે દોડીને આયુષને વળગી પડી. વર્ષોના આંસુ, દુઃખ, સંઘર્ષ બધું એક જ ક્ષણમાં આનંદમાં ફેરવાઈ ગયું. આયુષ પણ માધવીને જોઈને રડી પડ્યો.તેણે પોતાની યાદશક્તિ ગુમાવી હતી, પણ માધવીનો ચહેરો તેની યાદમાં ક્યાંક છુપાયેલો હતો. આયુષની વાત સાંભળીને માધવીને સમજાયું કે ભાગ્ય ભલે ગમે તેટલું કઠોર હોય, માનવતાની શક્તિ હંમેશા વિજયી બને છે. અજાણ્યા વ્યક્તિએ આયુષને નવજીવન આપ્યું, વિશાલે માધવીને મદદ કરી, અને શાંતાબેને તેને માર્ગદર્શન આપ્યું. આ બધું માનવતાની જ દેન હતી. આયુષ અને માધવી ફરીથી એક થયા. આયુષના માતા-પિતા માટે આ એક ચમત્કાર હતો. પ્રિયા પણ પોતાના ભાઈને પાછો મેળવીને ખુશ હતી. આયુષે જ્યારે માધવીના કાર્યો વિશે સાંભળ્યું, ત્યારે તેની આંખોમાં ગર્વના આંસુ હતા. તેણે જોયું કે તેની પત્નીએ તેના અધૂરા સપનાને કેવી રીતે વાસ્તવિકતામાં બદલ્યા હતા. વાર્તાનો અંત એક સંતોષકારક હતો. ભાગ્ય ભલે વક્ર હોય, પણ પ્રેમ, વિશ્વાસ, અને માનવતાની શક્તિથી તેને જીતી શકાય છે. આયુષ અને માધવીનું જીવન ફરીથી ખુશીઓથી ભરાઈ ગયું. તેમણે પોતાના સંઘર્ષમાંથી શીખ્યું કે જીવનમાં ગમે તેટલી મુશ્કેલીઓ આવે, જો મનમાં હિંમત હોય અને આસપાસ સારા લોકોનો સાથ હોય, તો કોઈપણ પરિસ્થિતિનો સામનો કરી શકાય છે. તેમના આંસુ હવે દુઃખના નહોતા, પણ ખુશી અને સંતોષના હતા.

28/07/2025

આરતીનો સંઘર્ષ🔥moral story in gujarati|gujarati moral story|gujarati story|પ્રેરણાદાયક ગુજરાતી વાર્તા

related search~

story
varta
moral story in gujarati
gujarati moral story
moral story
moral story gujarati
gujarati story
gujarati stories
gujarati varta
varta in gujarati
story in gujarati
gujarati lokvarta
gujarati lokkatha
gujarati kathao
prernadayak varta
prernadayak kahani
prernadayak katha
prernatmak gujarati varta
prernadayak gujarati varta
gujarati satyaghatana
satyaghatana
rajesh jinjavadiya
satyaghatana gujarati
motivational story in gujarati
gujarati motivational story
motivational story
motivation gujarati
motivation in gujarati
prerak prasang
gujarati prerak prasang
વાર્તા
ગુજરાતી વાર્તા
ગુજરાતી લોકવાર્તા
ગુજરાતી લોકકથા
પ્રેરણાદાયક ગુજરાતી વાર્તા
પ્રેરણાત્મક ગુજરાતી વાર્તા
ગુજરાતી સત્યઘટના
સત્યઘટના
પ્રેરક પ્રસંગ
ગુજરાતી પ્રેરક પ્રસંગ
વાર્તા ગુજરાતી

28/07/2025

🔥 પત્નીનો સંઘર્ષ 🔥

સવારનો આછો ગુલાબી તડકો અમદાવાદ શહેર ઉપર પથરાઈ રહ્યો હતો. 'શાંતિ કુંજ' એપાર્ટમેન્ટમાં ચોથા માળે રહેતી આરતી, દરરોજની જેમ સવારની પૂજાની તૈયારી કરી રહી હતી. બાજુના રૂમમાં તેની પાંચ વર્ષની દીકરી, નંદની, શાંતિથી ઊંઘી રહી હતી. આરતીના મનમાં આજે એક અનોખો આનંદ હતો, કારણ કે આજે તેનો જન્મદિવસ હતો અને તેના પતિ આલોક, મુંબઈથી પાછા ફરી તેને સરપ્રાઈઝ આપવાના હતા. આલોક એક અઠવાડિયાથી બિઝનેસ ટૂર પર હતો. પૂજા પતાવી, કપાળે ચાંદલો કરી, આરતી રસોડામાં ગઈ અને નંદનીના મનપસંદ પૌંઆ બનાવવા લાગી. પૌંઆની સુગંધ આખા રૂમમાં ફેલાઈ રહી હતી. ઘડિયાળમાં સાત વાગ્યા, પણ આલોકનો ફોન નહોતો આવ્યો. આરતીને થોડી નવાઈ લાગી, કારણ કે તેઓ સામાન્ય રીતે દર કલાકે વાત કરતા. તેણે ફોન લગાવ્યો, પણ કોઈ જવાબ ન મળ્યો. તેણે વિચાર્યું. કદાચ ફ્લાઈટમાં હશે, નંદની જાગીને આવી અને પૂછ્યું, "મમ્મા, આજે પપ્પા આવવાના છે ને?" આરતીએ તેને પ્રેમથી ગળે લગાવતા કહ્યું, "હા બેટા, બસ આવતા જ હશે." નાસ્તો કરતાં કરતાં નવ વાગી ગયા. આલોકનો કોઈ ફોન કે મેસેજ નહોતો. આરતીના મનમાં ચિંતાની એક ઝીણી લહેર દોડી ગઈ. તેણે ફરી ફોન કર્યો, પણ ફોન વાગતો રહ્યો, કોઈએ ઉપાડ્યો નહીં. આરતીને ગભરામણ થવા માંડી. તેણે આલોકના એક સહકર્મી, સુમિત,ને ફોન કર્યો. હેલો સુમિત, આલોક કેમ છે? તેનો ફોન લાગતો નથી. આરતીભાભી? આલોકભાઈ તો ગઈકાલે જ મુંબઈથી નીકળી ગયા હતા. તેમની ફ્લાઈટ સવારે છ વાગ્યે અમદાવાદ પહોંચવાની હતી. આરતીના હાથમાંથી ફોન છૂટી ગયો. ગઈકાલે? પણ આલોકે તો કહ્યું હતું કે તે આજે સવારે નીકળશે. તેના શરીરમાંથી જાણે લોહી સુકાઈ ગયું. ફ્લાઈટ તો છ વાગ્યે પહોંચી ગઈ હતી, તો પછી આલોક ક્યાં હતા? તેણે તરત જ એરપોર્ટ ઉપર ફોન કર્યો, પણ કોઈ માહિતી ન મળી. પછી તેણે પોલીસ સ્ટેશનમાં ફોન કર્યો. પોલીસ અધિકારીએ આરતીને શાંત રહેવા કહ્યું અને જણાવ્યું કે ગુમ થયાની ફરિયાદ ૨૪ કલાક પછી જ નોંધાઈ શકે છે.
આરતીના પગ નીચેથી જમીન સરકી ગઈ. ૨૪ કલાક? દરેક ક્ષણ તેને યુગો જેવી લાગી રહી હતી. નંદનીએ આરતીનો ચહેરો જોઈને પૂછ્યું, મમ્મા, શું થયું? આરતીએ આંસુ રોકવાનો પ્રયાસ કરતા કહ્યું, કંઈ નહીં બેટા, પપ્પા થોડા મોડા થશે, પણ તેના અવાજમાં ધ્રુજારી હતી. સાંજ પડવા આવી. આરતીએ આલોકના બધા મિત્રો અને સગાંવહાલાંને ફોન કર્યો, પણ કોઈને આલોક વિશે કોઈ ખબર નહોતી. માતા-પિતાને શું કહેવું તેની તેને સમજ નહોતી પડતી. રાત પડતા જ આરતીની આશા ધીમે ધીમે ઓછી થતી ગઈ. નંદની સૂઈ ગઈ હતી, પણ આરતીની આંખોમાં ઊંઘ નહોતી. તે બેડરૂમમાં આલોકની રાહ જોઈને બેઠી હતી, જાણે આલોક હમણાં જ દરવાજો ખોલીને અંદર આવશે અને તેને પ્રેમથી ગળે લગાવશે. પણ દરવાજો બંધ જ રહ્યો, અને રૂમની શાંતિ તેને કોરી ખાતી હતી. રાતના અંધકારમાં, આરતીએ પોતાના આ જન્મદિવસ પર એક ભયાનક સત્યનો સામનો કરવો પડ્યો. તેનો પ્રેમ, તેનું જીવન, આલોક, અચાનક ગાયબ થઈ ગયા હતા. બીજા દિવસે સવારે, આરતી તરત જ પોલીસ સ્ટેશન પહોંચી. તેની આંખોમાં ઉજાગરો અને ચિંતા સ્પષ્ટ દેખાતા હતા. ઇન્સ્પેક્ટર શિંદેએ તેની ફરિયાદ ધ્યાનપૂર્વક સાંભળી. આરતીએ આલોકની બધી વિગતો આપી, તેની છેલ્લી વાતચીત, મુંબઈથી તેની ફ્લાઈટનો સમય, અને સુમિત સાથેની વાત. શિંદેએ કેટલાક પ્રશ્નો પૂછ્યા, જેમ કે આલોકને કોઈ દુશ્મની હતી કે કેમ, કે કોઈ આર્થિક સમસ્યા. આરતીએ ના પાડી. આલોક એક સરળ અને ઈમાનદાર માણસ હતા. શિંદેએ કહ્યું, અમે તપાસ શરૂ કરીશું, મેડમ. પણ તમારે ધીરજ રાખવી પડશે. પોલીસે એરપોર્ટના સીસીટીવી ફૂટેજ તપાસવાનું શરૂ કર્યું.આલોકના ફોનનું છેલ્લું લોકેશન પણ અમદાવાદ એરપોર્ટ નજીકનું જ હતું. પરંતુ કોઈ નિશાન મળ્યું નહીં, જાણે આલોક હવામાં ઓગળી ગયા હોય. આરતીના માતા-પિતા અને આલોકના માતા-પિતા અમદાવાદ આવી પહોંચ્યા. ઘરનું વાતાવરણ ચિંતા અને દુઃખથી ઘેરાયેલું હતું. નંદની પણ તેના પપ્પાને શોધી રહી હતી. તે વારંવાર પૂછતી. મમ્મા, પપ્પા ક્યારે આવશે? મારે તેમની સાથે રમવું છે, આરતી પાસે તેને જવાબ આપવા માટે શબ્દો નહોતા. દિવસો અઠવાડિયામાં ફેરવાઈ ગયા. પોલીસ તપાસ ધીમી ગતિએ ચાલી રહી હતી. કોઈ નવી માહિતી મળતી નહોતી. આરતીએ પોતાની રીતે પણ આલોકને શોધવાના પ્રયાસો કર્યા. તેણે શહેરની દરેક મોટી હોસ્પિટલમાં ફોન કર્યો, અખબારોમાં ગુમ થયાની જાહેરાત આપી, અને પોસ્ટરો પણ છપાવ્યા. પણ દરેક દરવાજો બંધ જ મળતો હતો. એક સાંજે, આરતી તેના ફોટો આલ્બમ જોઈ રહી હતી. આલોક સાથેના તેમના લગ્નના ફોટા, નંદનીના જન્મના ફોટા, વેકેશનના ફોટા. દરેક ફોટામાં આલોકનું સ્મિત હતું, જે હવે માત્ર એક યાદ બની ગયું હતું. તેની આંખોમાંથી આંસુ વહેવા લાગ્યા. તેને યાદ આવ્યું, આલોકે તેને એક લાલ રંગની સાડી ભેટમાં આપી હતી અને કહ્યું હતું, આ સાડીમાં તું ખુબ સુંદર લાગીશ, આરતી. આજે તે સાડી કબાટમાં પડી હતી, જાણે આલોકની રાહ જોઈ રહી હોય. આલોકની ઓફિસમાંથી પણ કોઈ મદદ મળી નહોતી. સુમિતે જણાવ્યું કે આલોકનો પ્રોજેક્ટ સફળ રહ્યો હતો અને તે ખુશ હતા. કોઈના ઉપર શંકા કરવાનું કોઈ કારણ નહોતું.
એક મહિના પછી, પોલીસ તરફથી એક ચોંકાવનારી ખબર આવી. એરપોર્ટ નજીક એક સૂમસામ વિસ્તારમાંથી એક વ્યક્તિનો મૃતદેહ મળ્યો હતો, જેના કપડાં આલોકના વર્ણન સાથે મળતા આવતા હતા. આરતીના શરીરમાંથી ઠંડી લહેર પસાર થઈ ગઈ. પોલીસ સ્ટેશન જતા તેના પગ થથરી રહ્યા હતા. તે પ્રાર્થના કરી રહી હતી કે આલોક ન હોય. પોલીસે તેને બોડી ઓળખવા માટે બોલાવી. પોસ્ટમોર્ટમ રૂમની અંદર પ્રવેશતા પહેલા તેના પગલાં ધીમા પડી ગયા. તેના હૃદયના ધબકારા ઝડપી બની ગયા. કાચના દરવાજામાંથી તેણે અંદર જોયું. એક સફેદ કપડામાં ઢંકાયેલું શરીર પડ્યું હતું. ઇન્સ્પેક્ટર શિંદેએ ધીમેથી ચહેરો ખુલ્લો કર્યો. આરતીની ચીસ નીકળી ગઈ. તે આલોક નહોતા.! તે કોઈ બીજો માણસ હતો, જેનો ચહેરો વિકૃત થઈ ગયો હતો, પણ તે આલોક નહોતો. એક પળ માટે આરતીને રાહત થઈ, પણ પછી ફરીથી નિરાશા છવાઈ ગઈ. જો આ આલોક નહોતા, તો આલોક ક્યાં હતા? આશા અને નિરાશાના આ ચક્રમાં આરતી ફસાઈ ગઈ હતી. પોલીસ પણ મૂંઝવણમાં હતી. આ કેસ વધુ રહસ્યમય બનતો જતો હતો. આરતીને લાગતું હતું કે કોઈ અદ્રશ્ય પડછાયો આલોકના ગુમ થવા પાછળ છુપાયેલો છે, અને તેને તે પડછાયાનો પીછો કરવો જ પડશે. આલોક જીવતા છે તે જાણીને આરતીના મનમાં ફરી આશાનો સંચાર થયો. પોલીસે મૃતદેહ આલોકનો ન હોવાનું સ્પષ્ટ કર્યા પછી, આરતીએ જાતે જ તપાસ કરવાનું નક્કી કર્યું. તેને લાગતું હતું કે પોલીસ કદાચ કોઈ નાની કડીને અવગણી રહી છે. તેણે આલોકની દરેક વસ્તુ, તેના કપડાં, તેની નોટબુક્સ, જૂના બિલ, બધું જ ફરીથી તપાસવાનું શરૂ કર્યું. એક દિવસ, આલોકના જૂના જેકેટના ખિસ્સામાંથી તેને એક નાની ચાવી મળી. આ ચાવી શેની હતી એ તેને યાદ નહોતું. આલોક પાસે આવી કોઈ ચાવી હતી તે વિશે પણ તેને જાણ નહોતી. ચાવી પર એક નાનકડો "S" અક્ષર કોતરેલો હતો. આરતીને થયું કે કદાચ આ ચાવી કોઈ લૉકર કે કોઈ ગુપ્ત સ્થળની હોઈ શકે. તેણે સુમિતને ફોન કર્યો. સુમિત, આલોકની કોઈ એવી જગ્યા હતી જ્યાં તે ગુપ્ત રીતે કોઈ વસ્તુ રાખતો હોય? સુમિત વિચારમાં પડી ગયો. ના ભાભી, મને તો નથી લાગતું. આલોકભાઈ ખુબ જ પારદર્શક હતા. પણ આ ચાવી ક્યાંથી આવી? આલોકના જેકેટમાંથી મળી છે, તેના પર 'S' લખેલું છે. સુમિત થોડીવાર શાંત રહ્યો, પછી અચાનક બોલ્યો, ભાભી, આલોકભાઈની એક જૂની ફાઈલ હતી, 'સિક્યોર સ્ટોર' નામની કંપનીની. તેમણે કહ્યું હતું કે તે ફાઈલ ખુબ જ ગુપ્ત છે અને માત્ર તેમને જ ખબર છે કે તે ક્યાં છે. સિક્યોર સ્ટોર? આરતીના મનમાં એક ઝબકારો થયો. આ કદાચ એ જ ચાવી હોય. આરતીએ તરત જ 'સિક્યોર સ્ટોર' કંપની વિશે ઇન્ટરનેટ પર શોધવાનું શરૂ કર્યું. તે એક સુરક્ષિત લોકર સેવા આપતી કંપની હતી, જે ખાનગી દસ્તાવેજો અને કિંમતી વસ્તુઓ રાખવા માટે લોકર પૂરા પાડતી હતી. કંપનીનું મુખ્ય કાર્યાલય શહેરના એક જૂના વિસ્તારમાં હતું. બીજા દિવસે સવારે, આરતી ચાવી લઈને તે ઓફિસ પહોંચી. તેણે આલોકનું આધાર કાર્ડ અને અન્ય પુરાવા રજૂ કર્યા. મેનેજરે લોકર નંબર તપાસ્યો અને આરતીને એક બંધ રૂમમાં લઈ ગયો. રૂમમાં ઘણા બધા નાના-મોટા લોકરો હતા. આરતીએ ચાવી લોકરમાં નાખી અને ધીમેથી ફેરવી. "ક્લિક" અવાજ સાથે લોકર ખૂલ્યું. અંદર એક જાડું ફોલ્ડર હતું અને એક નાની પેનડ્રાઈવ. આરતીના હૃદયના ધબકારા વધી ગયા. આલોકે આ બધું શા માટે ગુપ્ત રાખ્યું હશે? તેણે ફોલ્ડર ખોલ્યું. અંદર કેટલાક દસ્તાવેજો હતા, જેમાં એક મોટી કંપની, 'કાવ્યા કોર્પોરેશન' સામે ભ્રષ્ટાચારના આરોપો વિશે વિગતવાર માહિતી હતી. તેમાં લાંચ-રૂશ્વત, ખોટા બિલ અને પર્યાવરણીય નિયમોના ઉલ્લંઘન જેવા ઘણા ગંભીર આરોપો હતા. આલોક આ કંપનીના ઓડિટર તરીકે કામ કરતા હતા અને તેમણે આ બધું બહાર પાડ્યું હતું. આરતીને યાદ આવ્યું કે આલોક છેલ્લા કેટલાક મહિનાથી ખુબ જ તણાવમાં હતા. તે ઘણીવાર રાત્રે મોડે સુધી કામ કરતા અને ચિંતિત દેખાતા. આરતીએ પૂછ્યું ત્યારે તે કહેતા કે ઓફિસનું કામ છે. આલોક ક્યારેય તેના કામ વિશે વિગતવાર ચર્ચા કરતા નહોતા, પણ તેમને ક્યારેય આટલા ચિંતિત જોયા નહોતા. પેનડ્રાઈવમાં એક ઓડિયો રેકોર્ડિંગ હતું. આરતીએ તરત જ ફોનમાં પેનડ્રાઈવ લગાવી અને રેકોર્ડિંગ ચાલુ કર્યું. અવાજ આલોકનો હતો. હું આલોક મહેતા, 'કાવ્યા કોર્પોરેશન'ના ભ્રષ્ટાચારનો પર્દાફાશ કરી રહ્યો છું. મેં બધા પુરાવા ભેગા કર્યા છે, અને આ મારા જીવને જોખમમાં મૂકી શકે છે. જો મને કંઈ થાય, તો આ પુરાવા જાહેર કરવામાં આવે. આરતીના શરીરમાંથી ભયની એક લહેર પસાર થઈ ગઈ. આલોક ખતરામાં હતા. તેને કોઈએ ગાયબ કર્યા હતા, આ કોઈ ગુમ થવાનો સામાન્ય કેસ નહોતો, આ એક ગુનો હતો. 'કાવ્યા કોર્પોરેશન'ના માલિક, શેઠ રણવીર, શહેરના સૌથી શક્તિશાળી અને પ્રભાવશાળી ઉદ્યોગપતિ હતા. તેમની પહોંચ રાજકારણ અને પોલીસ સુધી પણ હતી. આરતીને સમજાયું કે આલોકે શા માટે આ માહિતી ગુપ્ત રાખી હતી. તે તેને અને નંદનીને ખતરામાં મૂકવા નહોતા માંગતા. હવે આરતી સામે એક મોટો પડકાર હતો. આ પુરાવા પોલીસને કેવી રીતે આપવા? શું પોલીસ શેઠ રણવીર સામે પગલાં લેશે? અને સૌથી અગત્યનું, શું આ પુરાવા આલોકને પાછા લાવી શકશે? આરતીને એકલા હાથે આલોકને બચાવવાનો હતો, એક અદ્રશ્ય દુશ્મન સામે લડવાનું હતું. આરતીએ તરત જ લોકરમાંથી મળેલા દસ્તાવેજો અને પેનડ્રાઈવ લઈને પોલીસ સ્ટેશન જવાને બદલે, એક જાણીતા પત્રકાર, આકાશ મહેતાનો સંપર્ક કરવાનું નક્કી કર્યું. આકાશ મહેતા, 'સત્ય પ્રકાશ'ના મુખ્ય પત્રકાર હતા, જેઓ પોતાની નિડર પત્રકારિતા માટે જાણીતા હતા. આરતીને લાગતું હતું કે જો આ માહિતી સીધી પોલીસને આપવામાં આવે, તો શેઠ રણવીર તેના પ્રભાવનો ઉપયોગ કરીને કેસને દબાવી શકે છે. આકાશ મહેતા આરતીની વાત સાંભળીને ગંભીર થઈ ગયા. તેણે દસ્તાવેજો અને ઓડિયો રેકોર્ડિંગ તપાસ્યા. આકાશે કહ્યું, આરતીબેન, આ ખુબ જ ગંભીર મામલો છે. શેઠ રણવીર ખુબ જ શક્તિશાળી વ્યક્તિ છે. આ માહિતી છાપવાથી મારી જાન પણ જોખમમાં આવી શકે છે. આરતીએ દ્રઢતાપૂર્વક કહ્યું, મારી જાન તો પહેલેથી જ જોખમમાં છે. મારા પતિ ગુમ છે, અને મને વિશ્વાસ છે કે આ બધું શેઠ રણવીરે જ કરાવ્યું છે. હું ફક્ત મારા પતિને પાછા લાવવા માંગુ છું અને શેઠ રણવીરના પાપોનો પર્દાફાશ કરવા માંગુ છું. આકાશે આરતીના નિર્ધારને જોયો અને તેની મદદ કરવાનું નક્કી કર્યું. તેણે કહ્યું કે તે આ સમાચાર ગુપ્ત રીતે તપાસ કરશે અને જ્યારે બધા પુરાવા પાક્કા થઈ જશે ત્યારે જ તેને છાપશે. તેણે આરતીને પણ સુરક્ષિત રહેવાની સલાહ આપી અને કહ્યું કે શેઠ રણવીરને ખબર ન પડવી જોઈએ કે તેની પાસે આ માહિતી છે.
આરતી ઘરે પાછી ફરી. તેના મનમાં એક નવી લડાઈ શરૂ થઈ હતી. તેણે શેઠ રણવીરના માણસોથી બચવા માટે ખુબ જ સાવચેતી રાખવી પડતી હતી. તે પોતાની દિનચર્યા બદલી, અજાણ્યા લોકોથી દૂર રહેતી, અને હંમેશા સજાગ રહેતી. નંદનીને પણ શાળાએ મુકવા અને લેવા તે જાતે જ જતી. આકાશ મહેતાએ ગુપ્ત રીતે તપાસ શરૂ કરી. તેણે 'કાવ્યા કોર્પોરેશન'ના કેટલાક પૂર્વ કર્મચારીઓનો સંપર્ક કર્યો, જેઓ ભ્રષ્ટાચાર વિશે જાણતા હતા, પણ શેઠ રણવીરના ડરથી બોલી શકતા નહોતા. આકાશે તેમને સુરક્ષાનું આશ્વાસન આપ્યું અને તેમને માહિતી આપવા માટે પ્રોત્સાહિત કર્યા. ધીમે ધીમે, વધુ પુરાવા ભેગા થવા લાગ્યા. શેઠ રણવીરના કાળા કારનામા ધીમે ધીમે ઉજાગર થવા લાગ્યા. એક અઠવાડિયા પછી, આકાશે આરતીને ફોન કર્યો. આરતીબેન, મારી પાસે પૂરતા પુરાવા છે. હું કાલે સવારે આ સમાચાર છાપીશ. પણ આ ખુબ જ જોખમી છે. તમે કાળજી રાખજો. આરતીના હૃદયમાં ધ્રાસકો પડ્યો. કાલે સવારે? શું આલોકને પાછા મેળવવાનો આ એકમાત્ર રસ્તો હતો? બીજા દિવસે સવારે, 'સત્ય પ્રકાશ'ના પહેલા પાના પર શેઠ રણવીરના ભ્રષ્ટાચાર વિશેનો સનસનાટીભર્યો અહેવાલ છપાયો હતો. આલોક મહેતાને "વ્હીસલબ્લોઅર" તરીકે દર્શાવવામાં આવ્યા હતા અને તેમના ગુમ થવા પાછળ શેઠ રણવીરનો હાથ હોઈ શકે તેવી આશંકા વ્યક્ત કરવામાં આવી હતી. આ સમાચારથી આખા શહેરમાં ખળભળાટ મચી ગયો.
શેઠ રણવીર ગુસ્સાથી લાલઘૂમ થઈ ગયા. તેમણે તરત જ આકાશ મહેતા અને આરતીને ધમકી આપવાનું શરૂ કર્યું. આરતીના ફોન ઉપર અજાણ્યા નંબરો ઉપરથી ફોન આવવા લાગ્યા, જેમાં તેને કેસ પાછો ખેંચી લેવા અને ચૂપ રહેવાની ધમકી આપવામાં આવતી. આરતી ડરી ગઈ, પણ તેણે હિંમત ન હારી. પોલીસ ઉપર પણ દબાણ વધ્યું. લોકો શેઠ રણવીરની ધરપકડની માંગ કરવા લાગ્યા. ઇન્સ્પેક્ટર શિંદેને પણ નવા પુરાવા મળ્યા. એક ગુપ્ત માહિતી અનુસાર, શેઠ રણવીરના એક ગોડાઉનમાં કંઈક છુપાવવામાં આવ્યું હતું. શિંદેએ તરત જ ગોડાઉન પર દરોડા પાડવાનું આયોજન કર્યું. આરતીને આકાશનો ફોન આવ્યો. આરતીબેન, પોલીસે શેઠ રણવીરના ગોડાઉન ઉપર દરોડા પાડ્યા છે. કદાચ આલોક ત્યાં હોય. આરતીના હૃદયમાં એક આશાનું કિરણ જાગ્યુ. તે તરત જ ગોડાઉન તરફ જવા નીકળી. રસ્તામાં તેને લાગતું હતું કે આખરે, આટલા મહિનાઓની રાહ, આટલા મહિનાઓનો સંઘર્ષ, તેનું ફળ આપવાનો હતો. પણ શું આલોક સાચે જ ત્યાં હશે? અને જો હશે, તો તે કેવા હશે? આ પ્રશ્નો તેના મનમાં ઘૂમરાઈ રહ્યા હતા, અને એક અજાણ્યો ડર પણ તેને સતાવી રહ્યો હતો. ગોડાઉનની બહાર પોલીસની ગાડીઓ અને મીડિયાકર્મીઓનો જમાવડો હતો. આરતી ભાગતી ભાગતી ત્યાં પહોંચી. તેનું હૃદય જાણે તેની પાંસળીઓ તોડીને બહાર નીકળી જશે એટલી ઝડપથી ધબકી રહ્યું હતું. તેણે ઇન્સ્પેક્ટર શિંદેને જોયા અને તેમની તરફ ધસી ગઈ. આરતીએ ગળગળા અવાજે પૂછ્યું, ઇન્સ્પેક્ટર, શું થયું? આલોક ત્યાં છે? શિંદેએ ગંભીર ચહેરે જવાબ આપ્યો, હા મેડમ, અમને એક ગુપ્ત રૂમમાંથી આલોકભાઈ મળી આવ્યા છે. આરતીના શરીરમાંથી જાણે વીજળીનો કરંટ પસાર થઈ ગયો. તે જીવતા છે, આરતી તરત જ અંદર દોડી. પોલીસકર્મીઓએ તેને રોકવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ તે કોઈનું સાંભળ્યા વગર અંદર પ્રવેશી. એક અંધારા અને ભેજવાળા રૂમમાં, આલોક જમીન ઉપર બેઠા હતા. તેમના હાથ-પગ બંધાયેલા હતા, અને તેમના મોં પર પટ્ટી હતી. તેમનો ચહેરો નિસ્તેજ અને નિર્જીવ લાગતો હતો.
આરતીએ ચીસ પાડી, "આલોક" આલોકે ધીમે ધીમે આરતી તરફ જોયું. તેમની આંખોમાં વેદના અને ભય હતો. આરતીએ તરત જ તેમના મોં ઉપરથી પટ્ટી હટાવી અને તેમના હાથ-પગ ખોલ્યા. આરતી... તું...આલોકનો અવાજ ખુબ જ નબળો હતો. આરતીએ આંસુ સાથે કહ્યું, હા, હું છું. હું તમને પાછા લેવા આવી છું. પોલીસે તરત જ આલોકને મેડિકલ તપાસ માટે હોસ્પિટલ ખસેડ્યા. ગોડાઉનમાં શેઠ રણવીરના કેટલાક માણસો પણ પકડાયા, જેમણે આલોકને બંદી બનાવ્યા હતા. શેઠ રણવીરની ધરપકડ માટે પણ વોરંટ જારી કરવામાં આવ્યું. હોસ્પિટલમાં, આલોકને ડૉક્ટરો દ્વારા તપાસવામાં આવ્યા. તેઓ ખુબ જ નબળા પડી ગયા હતા, પણ શારીરિક રીતે તેમને કોઈ મોટી ઈજા નહોતી. માનસિક રીતે, તેઓ ખુબ જ આઘાતમાં હતા. આલોકે જણાવ્યું કે તેમનું એરપોર્ટ પરથી જ અપહરણ કરવામાં આવ્યું હતું અને આ ગોડાઉનમાં બંદી બનાવી રાખવામાં આવ્યા હતા. શેઠ રણવીરના માણસો તેમને ધમકાવતા હતા કે જો તે પુરાવા પાછા નહીં ખેંચે તો તેઓ આરતી અને નંદનીને નુકસાન પહોંચાડશે. આલોકને લાગતું હતું કે તેમના ગુમ થવાથી આરતી અને નંદની સુરક્ષિત રહેશે. આરતી અને આલોક હોસ્પિટલના રૂમમાં એકબીજાની બાજુમાં બેઠા હતા. આટલા દિવસો પછી, આલોકને ફરીથી પોતાની આંખો સામે જોતા, આરતીને લાગતું હતું કે જાણે તેને નવી જીંદગી મળી ગઈ છે. નંદની પણ હોસ્પિટલ આવી અને પોતાના પપ્પાને જોઈને ખુબ ખુશ થઈ. પણ આલોકની આંખોમાં હજી પણ એક ઊંડો ભય હતો. તેમને લાગતું હતું કે શેઠ રણવીર હજી પણ ખતરનાક છે અને તેઓ બદલો લેવા માટે કંઈ પણ કરી શકે છે. આરતીએ તેને આશ્વાસન આપ્યું કે હવે બધું બરાબર થઈ જશે, પોલીસ તેમની સાથે છે, અને આકાશ મહેતાએ પણ તેમના કેસને ઉચ્ચ સ્તરે રાખ્યો છે. આલોકની સારવાર ચાલી રહી હતી. ધીમે ધીમે, તેઓ સાજા થઈ રહ્યા હતા. તેમણે પોલીસને શેઠ રણવીર અને તેના ગુનાઓ વિશે વિગતવાર માહિતી આપી. 'સત્ય પ્રકાશ'માં પણ આલોકના બચાવના સમાચાર હેડલાઈન્સ બની ગયા. શેઠ રણવીરનું સામ્રાજ્ય તૂટવા લાગ્યું. એક સાંજે, આરતી આલોકની બાજુમાં બેઠી હતી. આલોકે તેનો હાથ પકડ્યો. આરતી, મને માફ કરજે. મેં તને અને નંદનીને કેટલી મુશ્કેલીમાં મૂકી દીધા. આરતીએ કહ્યું, ના આલોક, તમે બરાબર કર્યું. તમે સત્ય માટે લડાઈ લડી. મને તમારા ઉપર ગર્વ છે. તેમણે એકબીજાને ગળે લગાવ્યા. આખરે, આટલા સંઘર્ષ પછી, તેમને ફરીથી એકબીજાનો સાથ મળ્યો હતો. પણ આરતીને ખબર હતી કે આ લડાઈ હજી પૂરી નહોતી થઈ. શેઠ રણવીર જેવો વ્યક્તિ સહેલાઈથી હાર નહીં માની લે. તેને ખાતરી હતી કે શેઠ રણવીર કોઈ પણ ભોગે બદલો લેવાનો પ્રયાસ કરશે.
શેઠ રણવીરની ધરપકડ થઈ ગઈ, અને તેમના પર ભ્રષ્ટાચાર અને અપહરણના આરોપો લગાવવામાં આવ્યા. 'કાવ્યા કોર્પોરેશન'ના બધા ગેરકાયદેસર કારનામા ખુલ્લા પડી ગયા. આકાશ મહેતાના અહેવાલોએ આ કેસને ખુબ જ મહત્વ આપ્યું હતું, અને જનતાના દબાણ હેઠળ પોલીસને ઝડપી કાર્યવાહી કરવી પડી. આલોક હોસ્પિટલમાંથી ડિસ્ચાર્જ થઈ ગયા. ઘરે પાછા ફરતા, નંદનીએ તેમને ખુશીથી ગળે લગાવ્યા. ઘરનું વાતાવરણ ફરીથી ખુશીઓથી ભરાઈ ગયું હતું. આલોક ધીમે ધીમે પોતાની સામાન્ય દિનચર્યામાં પાછા ફરવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યા હતા, પણ તેમના મનમાં હજી પણ અપહરણની ભયાનક યાદો તાજી હતી. આરતીએ તેમની ખુબ કાળજી લીધી. તે સમજી ગઈ હતી કે આલોકને આઘાતમાંથી બહાર આવવા માટે સમય લાગશે. તે તેમને સતત હિંમત આપતી અને આશ્વાસન આપતી. , તે વારંવાર કહેતી. આપણે સાથે છીએ, આલોક. આપણે દરેક મુશ્કેલીનો સામનો કરીશું. આલોકે પોતાની જૂની નોકરી છોડી દીધી. તેમણે નિર્ણય કર્યો કે તેઓ હવે કાયદાકીય સલાહકાર તરીકે કામ કરશે, જેથી અન્ય લોકોને ભ્રષ્ટાચાર સામે લડવામાં મદદ કરી શકે. આલોકે પોતાના જીવનનો એક નવો અધ્યાય શરૂ કર્યો. શેઠ રણવીરનો કેસ કોર્ટમાં ચાલી રહ્યો હતો. આલોકે મુખ્ય સાક્ષી તરીકે જુબાની આપી. તેમના નિવેદનો અને આકાશ મહેતા દ્વારા પ્રકાશિત પુરાવાઓએ શેઠ રણવીરને મુશ્કેલીમાં મૂકી દીધા. કોર્ટરૂમમાં શેઠ રણવીરના ચહેરા ઉપર ગુસ્સો અને હતાશા સ્પષ્ટ દેખાતા હતા. તેમને આલોક પર ખુબ ગુસ્સો હતો.
એક દિવસ, કોર્ટની સુનાવણી પૂરી થયા પછી, શેઠ રણવીરના કેટલાક માણસોએ આલોક ઉપર હુમલો કરવાનો પ્રયાસ કર્યો. પણ પોલીસ એલર્ટ હતી અને તેમને પકડી પાડવામાં આવ્યા. આ ઘટના પછી, આલોકની સુરક્ષા વધુ સઘન બનાવવામાં આવી. આખરે, કોર્ટે શેઠ રણવીરને દોષિત ઠેરવ્યા અને તેમને લાંબી જેલની સજા ફટકારી. આલોક અને આરતી માટે આ એક મોટી જીત હતી. આમ સત્યનો વિજય થયો હતો. આલોક, આરતી અને નંદનીએ એકસાથે આ નવી શરૂઆતની ઉજવણી કરી. તેમના જીવનમાં શાંતિ પાછી આવી હતી, પણ આ ઘટનાએ તેમને ખુબ શીખવ્યું હતું. આરતી હવે વધુ મજબૂત અને સ્વતંત્ર બની ગઈ હતી. તેણે પોતાની અંદર છુપાયેલી હિંમતને ઓળખી હતી. આલોક પણ પોતાના અનુભવોથી વધુ સમજદાર બન્યા હતા. તેમણે શીખ્યું હતું કે સત્ય માટે લડવું ક્યારેક ખુબ મુશ્કેલ હોય છે, પણ અંતે વિજય સત્યનો જ થાય છે. એક સવારે, આરતી અને આલોક નંદની સાથે બગીચામાં બેઠા હતા. સૂર્યનો સોનેરી પ્રકાશ તેમના પર પથરાઈ રહ્યો હતો. નંદની ખુશીથી રમી રહી હતી. આરતીએ આલોકનો હાથ પકડ્યો. આલોક, હવે બધું બરાબર છે ને? આલોકે કહ્યું, હા, આરતી. હવે બધું બરાબર છે. તારા વગર આ શક્ય નહોતું. તેમણે એકબીજા સામે જોયું. તેમની આંખોમાં પ્રેમ, કૃતજ્ઞતા અને એક નવા ભવિષ્યની આશા હતી. નિરાશાના ગાઢ વાદળો છવાયા પછી, તેમના જીવનમાં ફરી આશાનો સૂર્યોદય થયો હતો.

Address

Junagadh

Opening Hours

Monday	8pm - 9pm
Tuesday	8pm - 9pm
Wednesday	8pm - 9pm
Thursday	8pm - 9pm
Friday	8pm - 9pm
Saturday	8pm - 9pm
Sunday	9am - 5pm

Website

facebook.com

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when GPSC HUB posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to GPSC HUB:

GPSC HUB

29/07/2025

29/07/2025

28/07/2025

28/07/2025

Address

Opening Hours

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share

Category