04/06/2025
অসমৰ এগৰাকী গাভৰুৰ বিষাদময় কাহিনী: "বিলীন চিঠিখন"
বেলি মাৰিবলৈ সাজু হৈছিল, মেঘে ঢাকি ধৰি আছিল আকাশখন। গাঁওখনৰ পৰা অলপ আঁতৰত থকা সৰু জোপোহালিত ৰোমিলা নামৰ এগৰাকী গাভৰু বাস কৰিছিল। চুলি দুটা বান্ধি, চকুত সপোন আৰু মুখত মিঠা হাঁহি—এইবোৰেই আছিল ৰোমিলাৰ পৰিচয়।
ৰোমিলা ডাঙৰ হৈ উঠিছিল কৃষ্ণ নামৰ এজন তৰুণৰ সৈতে। কৃষ্ণ আছিল পঢ়াশুনা কৰি চহৰলৈ যোৱা এজন উদ্যমী যুৱক। শৈশৱৰ পৰা দুয়োৰে মাজত আছিল এটা স্নেহ, যিটো সময়ৰ সৈতে এক অপৰিস্ফুট প্ৰেমলৈ পৰিণত হৈছিল।
চহৰলৈ গৈ কৃষ্ণে কথা দিছিল—"মই উভতি আহিম, তেতিয়া তোৰ হাত ধৰি আগবাঢ়িম।"
ৰোমিলাই মাত্ৰ হাঁহি এটা দি কয়ছিল—"মই অপেক্ষা কৰিম।"
দিনবোৰ গৈ থাকিল। শীত আহিল, বসন্ত পাৰ হ’ল, পূজাৰ বাজনিও এবাৰ বাগৰিল। চিঠি এডালো নাহিল, বাতৰি একো নাহিল। গাঁৱৰ মানুৱে ক’ব ধৰিলে—"কৃষ্ণ হয়তো পাহৰি গ’ল।"
কিন্তু ৰোমিলা বিশ্বাস নকৰিলে। তেওঁ সন্ধিয়া আকাশৰ ফালে চাই কৃষ্ণক চিন্তি হাঁহি হাঁহি কয়—"তেওঁ আহিবই।"
এদিন পুৱা, পুৰণি ট্ৰেঞ্চকোট পিন্ধি এখন বাইচাইকেল লৈ গাঁওলৈ আহিল এখন বিদেশী চিঠি। প’ষ্টমেনজনে ৰোমিলাৰ হাতত দিলে এটা কাগজ—চিঠি।
চিঠিখনত লিখা আছিল—
"ৰোমিলা,
বহুত চেষ্টা কৰিও মই উভতি আহিব পৰা নাই। সময় আৰু পৰিস্থিতিয়ে মোক আঁতৰাই লৈ গৈছে। তোক পাহৰিব নোৱাৰোঁ, কিন্তু তোৰ সন্মুখত কেতিয়াও নাহিব।"
— কৃষ্ণ
চিঠিখন হাতে লৈ ৰোমিলাই এবাৰ মিচিকিয়াই হাঁহিলে।
পিছদিনা পুৱাই গাঁওখনৰ পৰা উজাই পাহাৰৰ দিশে ৰোমিলা গ’ল। আৰু সেয়াই আছিল তেওঁৰ শেষ উভতি চোৱা।
গাঁওখনত এতিয়াও এবাৰবাৰকৈ চৰ্চা হয়—"সেই সৰল গাভৰুজনী আৰু কৃষ্ণৰ কথা"।
আকাশখন যেতিয়া ঢাকি যায়, মানুহে কয়—"ৰোমিলাই সুধিছে কৃষ্ণৰ কথা।"
---
শেষ উক্তি:
সঁচা প্ৰেমটো সকলোবাৰেই একেলগে শেষ নহয়। কেতিয়াবা এটি অপেক্ষা হয়, আৰু আনটো এটি মুকলি আকাশত বিলীন হোৱা আশাৰ দৰে...
