Nikjarsky

27/11/2025

Unë e adhuroj Google Maps sepse më ka mësu diçka që duhet ta kisha dit qy 5 vjeç.

Sepse Mapsi ka një reflex të çuditshëm:

Sa herë gaboj, apo humbas një kthesë, nuk të gjykon fare, nuk të thotë:

Ej, a i ke sytë në ballë?
Boo, ç’ja fute vetes?
Pse hutohesh, ku e ke mendjen?

Fare…

Thjesht ri-përllogarit trajektoren më të mirë për te destinacioni.

Në një Institut për Zhvillimint e Trunit të Fëmijës në Kinë, Pekin, u studiuan 480 fëmijë, moshat 3 deri në 12-të.

Dhe gjetën se gjenialiteti te fëmijët nuk fillon me IQ-në.

Fillon me një reflex emocional që prindërit ua mësojnë padashje.

Ajo që i dallonte fëmijët e talentuar nuk ishte:

As kujtesa
As përqëndrimi
As zgjidhja e problemave

Ishte një reflex delikat që matej në 30 sekondat e para pasi fëmija bënte një gabim.

Dhe cili ishte ky refleks që matej sapo fëmija gabonte?

Sa shpejt relaksohej fytyra e fëmijës.
Dhe tani gjetja e dytë e studimit: Ai refleks nuk është i lindur. Kopjohet nga prindërit.
Kur një prind ngryset, shfyn ose i thotë fëmijës:
A i ke sytë në ballë?
Ku e ke mendjen? Pse hutohesh?
Sistemi nervor i fëmijës regjistron:
GABIM = KËRCËNIM
Ndërsa kur prindërit modelojnë kureshtje:
- "hmm, pse rrëshqiti gota?
- “Ça ndodhi që u pengove?" - truri e lidh dështimin me eksplorimin.
Brenda një jave, nivelet e kortizollit të fëmijëve ranë 22%, dhe detyrat që kërkonin zgjidhje kreative u përmirësuan me 68%.
Konkluzioni përfundimtar që mahniti sallën ishte ky:
"Gjenialiteti nuk është gjenetik. Është stabilitet emocional nën gabim.”
Kështu që, sa herë qëndroni të qetë pas gabimit të fëmijës, dhe shpreni kureshti…
Ju nuk po u rritni vetëbesimin.
Ju po instaloni aplikacionin Maps në trurin e tij.

26/11/2025

👉Video e plotë: Efekti i Babait Mungues te Vajza

Kapitujt si mëposhtë:0:00 ✨ Hyrja2:51 ⏳ Kronos9:07 🪞 Puela Prapa Xhamit18:14 🍦 Puela Akullorja20:09 🐺 Alfa Puela25:03 👑 Bekimi i BabaitNjë eksplorim i Ar...

15/11/2025

Unë habitem me ca prindër që i marrin fëmijët për dorë dhe i çojnë te panairi i librit.

Dhe pastaj fëmijët të shohin atje njërëz të qeshur që mbajnë në duar ca fletë letre të palosura bukur, sikur të ishin çokollata.

Disa prindër shkojnë deri aty sa i lejojnë fëmijët e tyre ti prekin këto objekte të çuditshme.

Dhe pastaj ankohen… ça ka fëmija im që lexon gjithë ditën?

Pse djali apo vajza ime ka muaj e muaj që nuk e prek smartfonin, as nintendon, as ndez televizionin, por kënaqet vetëm kur ka libër në dorë.

Kjo është krejt normale sepse fëmijët nuk bëjnë çfarë u thonë prindërit. Fëmijët bëjnë çfarë bëjnë prindërit.

Nëse fëmijët shohin libra kudo nëpër shpi, mami me libër në dorë, sa herë ulet në divan, babi ka gjithjë dy libra 2 libra te sedilja e makinës, 1 tjetër e ka në çantë, dhe 4-5 janë gjithmonë te koka e shtratit.

Ju mendoni se duke ju parë fëmijët kështu ata do të prekin smartfonin, dhe kompjuterat?

Biles disa prindër shkojnë deri aty sa krijojnë disa rafte me hapsira kuadratike ku vendosin libra, dhe e quajnë bibliotekë personale.

Duke rrezikuar kështu që edhe fëmijët të bëjnë të njëjtën gjë me fëmijët e tyre, kur të rriten.

Ka dalë një studim para ca vitesh ku thoshte se kur ne imagjinojmë, kur përdorim imagjinatën pra, ajo që po ndodh në tru është se jemi duke prodhuar dritë. Dritë të brendshme. Qe nepermjet asaj drite programojmë veten. Photobiomodulation.

Ndërsa kur dritën e shohim nga pixelat e kompjuterit apo ekraneve, nuk stërvitet aftësia dritë-prodhuese e trurit.

Pra këta prindër, duke i lejuar fëmijët të lexojnë, të imagjinojnë, po i shtyjnë ata të prodhojnë dritë të brendshme, që të programojnë veten, duke refuzuar te programohen nga mediat, ekranet, apo kto kutitë e xhepit me dritë blu.

Pra libri nuk qenka flete letre te palosura bukur, por një teknologji shumë e avancuar, një mënyrë për të paketuar, për të magazinuar dritën.

E kështu duke lënë trashëgimi rafte me libra këta prindër në të vërtetë po trashëgojnë dritë, te fëmijët e tyre. Uaaauuuu!

11/11/2025

“Një njeri i tillë zakonisht ka vështirësi të mëdha për të gjetur punë, sepse çfarëdo që të gjejë, nuk është kurrë ajo e duhura. Gjithmonë ka ‘një fije floku në supë’. Edhe gruaja nuk është kurrë ajo e duhura; është e mirë si e dashur, por… gjithmonë ka një ‘por’ që e pengon martesën apo çdo lloj angazhimi.”
Pueri është më i vetdijshëm se ç’duhet se kjo jetë është e përkohshme, ndaj nuk i përkushtohet me gjithë zemër asnjë përvoje.
Ai e di se fundi do të jetë zhgënjim e ndarje. Gjithmonë është gati të thotë lamtumirë – dhe kjo përgatitje e përhershme për ndarje e bën edhe më probabël fundin.
Reagim tipik patologjik i puerit është se ai papushim “stërvitet për të mos vuajtur”, duke e nuhatur dhe paramenduar zhgënjimin që të mos e ndiejë dhimbjen e fundit.
Por ky, në fakt, është një refuzim për të jetuar.
Ai futet në reflektim dhe hiper-vetëdije të tepruar, duke hyrë në një flluskë që e fryu vetë, e cila e shkëput nga Toka.
Jungu:
“Pueri zakonisht jeton një jetë provizore, për shkak të frikës se mos ngec apo kurthohet në një situatë nga e cila nuk mund të shpëtojë.
Planet për të ardhmen përhumben nëpër fantazi të asaj se si ‘do të jenë’, ‘si mund të jenë’, ndërkohë që nuk ndërmerr asnjë veprim për të ndryshuar. Ai e dashuron pavarësinë dhe lirinë, bezdiset nga kufijtë dhe rregullat, dhe çdo kufizim i duket acarues dhe i padurueshëm.”
— Carl Jung, Aion (C.W. 9.2)
Ky qëndrim shprehet në ndjesinë e vazhdueshme se “akoma nuk jam në jetën e vërtetë”.
Njeriu që jeton kështu ndien se puna e tij, shtëpia, makina, përpjekja krijuese apo marrëdhënia e dashurisë nuk janë ende ato të vërtetat që dëshiron.
Janë thjesht “zëvendësues të përkohshëm”, derisa një ditë të vijë “ajo e vërteta”.
Jung e quajti këtë:
“Sëmundja moderne evropiane e jetës thjesht imagjinare.”

02/11/2025

Diskutimin e plotë e gjeni në youtube (21 minuta gjithsej).

Kur fëmija lind që del nga mitra biologjike e nënës, nuk del në botë, por vjen në atë që quhet mitra psikologjike e nënës.

Këtu në fazat e para të jetës, fëmija nuk ka një botë të tijën, ai është psikologjikisht njësh me nënën, bota e nënës është bota e tij,

Pastaj vjen një fazë e dytë ku fëmija fillon të krijojë vetëdijen e tij.

Fillon të diferencohet,
unë jam unë,
ajo është ajo,
të tjerët janë të tjerët,

pra formohet ego-vetëdija, që është faza e diferencimit.

Dhe si ndërtohet një ego-vetëdije e shëndetshme?

Kur fëmija fillon kundërshtojë, të kritikojë, të kërkojë privatësinë e vet, të fyeje, të rebelohet me nënën,

të gjitha këto janë lajmi më i mirë për një nënë, sepse djali por formon egon e vet, identitetin e tij, po diferencohet shëndetshëm.

Faza e tretë është kur djali pasi ka formuar ego-vetëdijen e tij,

e ka kuptuar se unë jam një personazh tjetër, dhe mund të vendos kufijtë e mijë, fillon zhvendosja…

Kjo është zakonisht faza e adoleshencës ku fëmijet e kanë për detyrë,

është hobi i përditshëm, të protestojne dhe rebelohen sistematikisht ndaj prindërve,

dhe kjo është detyra e tyre më e rëndësishme, që të formohet identiteti, përmes kontrastit me prindërit.

Sinjali më i sigurtë që fëmija juaj po zhvillohet si duhet është kur në atë moshë ai konfliktohet, debaton, shahet, rebelohet me prindërit.

Dhe ju duhet ta mirëprisni plotësisht këtë.

Sepse ai nuk e ka me ju, gjithë këtë, po teston sa qëndrojnë muret e tij, sa të fortë e ka bërë veten, a është bërë i vetëmjaftueshëm,

a është bërë i zoti për ta mbrojtur veten, për ta afirmuar veten.

Nëse djali i thotë nënës tij, “bibë”, ajo nuk duhet të ndjehet keq, dhe të shkojë duke qarë te burri se m’tha djali fjalë fyese,

në vend të kësaj nuk po të them ti blesh djalit një tortë sepse të quajti ashtu,

por mund ti thuash “se jo, nuk jam bibë, por ndonjëherë bëj gabime logjike dhe unë, thjesht ndodh me këdo”

kështu djali mëson të ketë besim te aftësia e tij për të ndërtuar argument që e tejkalon nënën.

Uggh, pra ajo nuk qenka kufini, mund ta kaloj gardhin vetë. P***a botë përtej saj.

Dhe faza e fundit është dalja e plotë nga mitra psikologjike e nënës,
në pavarësinë,
në autonominë dhe
vetmjaftueshmërinë e tij.

Dhe tani ky aksi që formohet këtu, quhet Aksi i EGO-Vetëdijes.

Ju këshilloj Edward Edinger nëse doni të thelloheni me këtë.

Dhe kush është personi që e ndihmon fëmijën te levize ne menyre te shendetshme ne kete aks?

Ne këtë tunel?

29/10/2025

Kompleksi i Mamasë Negative në psikologjinë jungiane:

1. Mamaja Munguese
2. Mamaja Shpërfillëse
3. Mamaja Sulmuese
4. Mamaja Gllabëruese

Videon e plotë e gjeni në kanalin tim në yt, (Nik).

19/10/2025

Prindërit pasanikë paguajnë 20 mijë dollarë në muaj psikolog familjeje,

për t’u mësuar fëmijëve diçka që kushton zero lekë.

Dhe çfarë është kjo “diçka”?

Nuk duhet ta lejosh fëmijën të fajësojë të tjerët kur humb në një lojë.

Ekipin kundërshtar,
arbitrin, apo shokët e skuadrës —

qoftë në futboll,
basketboll,
volejboll,
apo çdo lojë tjetër.

Kur fëmija thotë gjëra te tipit:

"Arbitri na vodhi," ose
"Ekipi tjetër luajti p*s," apo
"Sikur shoku tme pasonte, do kisha shënuar,"

ajo që po thotë në të vërtetë është:
jam i zhgënjyer që humbëm.

Dhe në vend që të mësojë si ta përpunojë atë ndjenjë humbjeje, ai kërkon jashtë vetes dikë për të fajësuar.

Dhe nuk duhet që fëmijët ta perforcojne kete ves, se kur te rriten — kthehet në mllef dhe toksicitet,

shpjegon psikiatrja amerikane Becky Kennedy.

Si duhet ta trajtoni kete situate:

Kur fëmija fillon të fajësojë të tjerët, thjesht afrohu me mirëkuptim thuaji, qe po:

"Loja nuk mbaroi siç doje ti."

Edhe babi, kur lozte me shokët, ndiente si një si zjarr në bark dhe gunge ne fyt kur humbte.

Dhe ngaqë doja ta shuaja sa më shpejt atë djegie, ua hidhja fajin të tjerëve — 'ju jeni hileqarë', shfryja me arbitrin, kritikoja shokët e skuadrës."

Kur ia thoni kete, femija kupton që këto ndjesi nuk i ka vetëm ai — janë universale.

Pastaj vazhdoni: "Një ditë vendosa ta duroj atë djegien e humbjes, thjesht një minutë me shume.

Dhe u çudita... sepse filloi të shuhej vetë. Pastaj më ndryshuan mendimet:

ndoshta thjesht nuk ishim ekipi me fat këtë herë,
ose ndoshta skuadra tjeter ishte në formë më të mirë."

Kështu ai mëson se emocinet intensive jane te kalimtare, ikin vete.

Dhe nese i mesoni femijes ta kanalizoje emocionin e humbjes sic duhet, me dinjitet, me karakter,

jo vetem qe i keni mesuar sekretin si te shpejtoje suksesin e vet, ne cdo fushe te jetes, te beje krenare familjen e tij,

por edhe po i beni nder gjithe kombit ne te ardhmen.

18/10/2025

Falemnderit për fidanin Florian!🙌

16/10/2025

Më pëlqen shumë kjo thënie:

“Disiplina është të kujtosh çdo ditë kush the se doje të bëheshe.”

14/10/2025

Studim. Viti 1890.

Njerëzve u dhanë një palë syze që e kthenin pamjen e botës përmbys.

Dhe, brenda pak javesh duke jetuar me fushën pamore të përmbysur, ndodhi diçka e habitshme.

Edhe pse syzet kthenin gjithçka kokëposhtë, truri vetvetiu e ridrejtoi realitetin — e ktheu botën drejt.

Por kjo nuk ndodhi tek të gjithë…

E vetmja kategori njerëzish që arritën të rikthenin drejtimin e pamjes ishin ata që u ngritën në këmbë dhe filluan të ecin.

Të lëvizin. Të veprojnë.

Ata që nuk lëvizën, që rrinin ulur… nuk e rregulluan dot perceptimin e botës.

Ky zbulim ka pasoja të thella që shkojnë përtej shikimit.

Pavarësisht sa përmbys e ke botën ti, në këtë moment — thjesht lëviz.

Për ta rifitu drejtimin tënd — pamor, psikologjik apo ekzistencial —duhet të veprosh në botë, jo thjesht të mendosh për të.

Ke stres? Dil, bëj një ecje. Ilaçi më i mirë!

Je i papunë? Bashkohu me një grup vullnetarësh, lëviz me ta — puna e re do të të gjejë vetë.

Je në depresion? Krijo diçka.

Kopshtin me lulet më të bukura, ballkonin më të këndshëm, skulpturën, pikturën, poezinë, vreshtin, gatimin më të shijshëm.

Mënyra më e mirë për të ndryshuar gjendjen mendore është të ndryshosh gjendjen emocionale.

Dhe mënyra më e mirë për të ndryshuar emocionalen është të ndryshosh gjendjen fizike.

Emotion. E-motion. Lëvizje.

Akti i të ngriturit, i ecjes, i ndërveprimit, riformon perceptimin.

Ne jo thjeshte e shohim botën — ne brumosemi me të, e nëpër te.

Mendja dhe materia janë dy faqe të së njëjtës medalje.

Ti e ndryshon botën e brendshme vetëm duke vepruar në botën e jashtme.

Dhe do ta ndjesh mike ose armike boten e jashtme ne perpjestim me sa lëviz ti në të.

Dembelizmi dhe dorëzimi ta përmbysin botën.

11/10/2025

Imagjino sikur rrjetet sociale të mbylleshin çdo ditë në orën 6 të pasdites, si dyqan.

10/10/2025

Si ta kuptosh një punonjës shteti që është i ndershëm,
dhe kjo është një cilësi tipike e funksionarëve të ndershëm që u artikulua nga shkrimtari rus Tolstoy në

kohën kur ai po shkruante këtë…

Çdo punonjësi administrate, çdo nëpusi, çdo gjykatësi, çdo prokurori, çdo funksionari, ditën e parë që merrte emërimin dhe niste punën i jepej edhe kjo:

Një spilë, e detyrueshme te mbahej në xhaketë. Ku shkruheshin vetëm dy fjalë:

Respice Finem.

Që nga latinishtja, do të thotë, “Paramendo Fundin”.

Ata punonjës shteti që të janë më të njerëzishëm, që e përmbushin me dinjitet funksionin e tyre, ngjajnë shumë me njëri tjetri,

sepse ata kanë një gjë të përbashkët:

Ata gjithë kohës paramendojnë fundin.

Në çdo moment dyshimi, për një akt, procedurë, vendim, e pyesin gjithnjë veten:

Ku më çon kjo mua?
Ku i del fundi kësaj?
Ku dal unë me këtë gjënë?

… që në të vërtetë është një formë e Respice Finem. Paramendim i Fundit.

Gjëja më tunduese në administratë është se aty sheh plot njerëz të mirë që bëjnë gjëra të gabuara.

Dhe kur shohim çdo ditë njerëz të mirë që bëjnë gjëra të gabuara, ajo që ndodh është se gjërat e gabuara, fillojnë dhe duken më pak të gabuara.

E kur tundimi bëhet i papërballueshëm. I vetmi princip orientues që mund të shpëtojë është Respice Finem.

Ajo mendje njerëzore, që pati idenë të vendoste këto dy fjalë, në xhaketën e çdo funksionari publik, me siguri ka njohur një prirje themelore te njerëzit:

We become what we remember!

Ne bëhemi ajo që mbajmë në mendje.