Jo Vetem Mama

09/07/2025

👉 “A je duke jetuar jetën që ke zgjedhur vetë… apo atë që të tjerët prisnin prej teje?”

09/07/2025

👉 “Kur ishte hera e fundit që dëgjove dikë pa e ndërprerë… vetëm për ta kuptuar, jo për t’i kthyer përgjigje?”

Kjo pyetje prek temën e dëgjimit të vërtetë dhe empatisë, një vlerë që shpesh mungon në komunikimin modern — dhe prandaj i bën njerëzit të ndalen dhe të mendojnë.

09/07/2025

09/07/2025

Vetëm sepse ndajmë të njëjtin gjak, nuk do të thotë që keni të drejtë mbi fëmijët e mi.

Të jesh gjysh apo gjyshe nuk është një e drejtë automatike në jetën e tyre.

Nëse nuk ke ditur si të ndërtosh një marrëdhënie të shëndetshme me mua, pse duhet të të besoj që do të ndërtosh një të tillë me ta?

Respekti fitohet. Kufijtë janë të rëndësishëm.
Detyra ime është t’i mbroj fëmijët e mi, edhe nëse kjo do të thotë t’i mbroj edhe nga ata që e quajnë veten “familje”.

09/07/2025

Ju lutem me ndihmoni çfsr te bej. Nusja e vellai punon pastron shtepi . Jam e sigurte qe shkon me burrin e njeres shtepi ku pastron. Ai eshte doktor dhe ka grua dhe dy femije qe nuk jetojne me te. Jane shume te pasur. Me ka rene qielli mbi koke kur e mora vesh. Nuk po shkruaj me gjate se si por si do sillesh*t ju ne kete rast? Anonim

09/07/2025

SOT ËSHTË NJË RAST I VEÇANTË!

E di sa njerëz janë larguar nga kjo botë duke pritur “momentin e përsosur”?
Kishin ruajtur atë fustan të bukur, ato këpucë të reja, atë krem të shtrenjtë… për “një rast të veçantë”.
Dhe ai rast… nuk erdhi kurrë.

Jeta kalon shpejt. Ndonjëherë, pa asnjë paralajmërim.

Nuk jetojmë më në kohë që na lejojnë të presim.
Sot, të jesh gjallë është tashmë një dhuratë, një bekim, dhe po… një rast i veçantë.

Prandaj vish atë që do, atë që të bën të ndihesh mirë.
Mos e mbaj lumturinë të mbyllur në dollap.
Vishu me atë fustan që adhuron, kujdesu për veten, vendos diçka të re pa ndjenja faji.
Nuk ke nevojë për festë që të festosh jetën. Je gjallë! Dhe kjo është arsye mëse e mjaftueshme.

Sepse në fund të fundit, nuk vlen të kesh një sirtar plot me gjëra të reja…
nëse jeta kalon dhe ti nuk i ke shijuar kurrë.

E nesërmja është e pasigurt. E sotmja… është gjithçka që kemi.

09/07/2025

dua te ndaj me ju diçka, a mund ta publikoni anonim? Nuk di si të veproj! Vellai im ka një vit që është fejuar dhe po ve re qe ajo nuk ka shpirt të mirë! Po tregoj një ndodhi. Vëllai erdhi me te fejuarën nga Gjermania në Shqipëri për vitin e ri. Babi im, unë dhe ai me të fejuarën shkuam një vizitë tek daja. Nusja e dajes ka probleme shëndetësore nga kembet, shumë të enjtura dhe mezi ecën. Nusja e dajes vjen në ballkon ku po qenronim te gjithë bie tabakanë me qerasjet.E fejuara e vellait kthen kokën nga nusja e dajës dhe qesh pothuajse me zë dhe vë dorën në goje mos ti dale zeri. U kuptua aq shumë që qeshi me nusen e dajes, dregoi një mosrepekt per te gjithë me ate veprim. Unë e pashë po nuk i thashë gjë qe mos te kuptonte daja. Por daja i pa veprimet dhe unë e mora vesh, qe ai eshtë ofenduar shumë nga mungesa e respektit dhe tani nuk e do më ti shkelë në shtëpi. Unë nuk di si te bej,a duhet tia tregoj vellait se cfarë bëri e fejuara! Nëse nuk e tregoj ajo mund ta perserise dhe gjerat do venë te mëdha. Ju si do vepronit? A do e pranonit nje njeri të tillë per vellain tuaj, a do i thosh*t vellait diçka për ti hapur sytë.

09/07/2025

Një Zë i Humbur” – rrëfimi i Ardit

Nuk e di saktësisht kur filloi të thyhej gjithçka. Nuk ishte një moment i vetëm, por një seri ditësh të heshtura, netësh të lodhura dhe bisedash që nuk ndodhnin më. Unë dhe Elira ishim ende bashkë — në një shtëpi, nën një çati — por kishim kohë që nuk ishim më “ne”.

Unë e doja. Ose, të paktën, ashtu mendoja. Por dashuria, kur nuk ushqehet, thahet si një pemë pa ujë. Filluam të jetojmë paralelisht. Ajo ishte gjithmonë e zënë, e lodhur, e menduar. Unë isha gjithmonë në punë, ose përpiqesha t’i shpëtoja një ndjesie të zymtë: boshllëkut midis nesh.

Kur e takova Anën, nuk kërkoja asgjë. Ishte kolege e re në zyrë, dhe me të ndihesha… i dukshëm. Ajo më dëgjonte. Më bënte të qeshja. Më bënte të ndihesha sërish gjallë. Fillimisht ishin biseda të pafajshme. Pastaj një kafe. Një darkë. Një prekje që nuk duhet të kishte ndodhur — por ndodhi.

Nuk ishte pasion çmendurak. Ishte një arratisje. E dija që po shkelja çdo gjë që kisha ndërtuar me Elirën. E dija që, po të më zbulonte, gjithçka do të rrëzohej. Por ndonjëherë njeriu e mashtron veten duke menduar se mund ta kontrollojë zjarrin, pa u djegur.

Kur ajo më përballi, nuk pata fuqi të gënjej. E pashë në sytë e saj — zhgënjimin, lëndimin, shkatërrimin. Dhe ndjeva një turp që nuk do të më largohet kurrë. Ajo nuk bërtiti. Nuk qau. Thjesht iku. Dhe ajo ishte goditja më e rëndë: heshtja e saj, e qetë, e prerë.

Pas saj, gjithçka ndryshoi. Ana u largua. Nuk pati vazhdim. Nuk kishte të ardhme aty. Ishte thjesht një iluzion i një burri të humbur. Unë mbeta vetëm. Në një shtëpi bosh, me një pjatë që nuk e mbushte më askush.

Tani e kuptoj: nuk isha vetëm unë që tradhtova. Tradhtova versionin më të mirë të vetes. Ajo që Elira kishte parë dikur tek unë, u zhduk. Dhe ndoshta nuk do ta rigjej më kurrë.

09/07/2025

Të jesh një person i ndjeshëm do të thotë të dallosh heshtjen që bie në një zë, edhe kur ai vjen nga larg. Do të thotë të lexosh shqetësimin në sytë e dikujt që mezi buzëqesh, të kuptosh një dridhje të fshehur pas një fjalie të thjeshtë.

Ndjeshmëria është një formë e thellë vëmendjeje. Jo sipërfaqësore, jo e zgjedhur me vetëdije: është të shohësh gjithçka, edhe atë që të tjerët nuk e vënë re. Është të vëresh një lule që është përkulur shumë herët, një qen që pret pa shpresë, qiellin që sot ka një hije më tepër, një fjalë që dridhet mes frazave të fikura.

Ai që është i ndjeshëm nuk jeton vetëm një jetë. I ndien të gjitha. I përthith, i mban mbi vete si një lëkurë të dytë. Është e pamundur të qëndrojë indiferent, të injorojë, të kalojë tutje.

Dhe kur lëndon — edhe pa dashje, edhe vetëm me një shikim — ia përsërit vetes pafundësisht, si të mund ta fshinte me ndjesën e brendshme.

Ndjeshmëria është një forcë që maskohet si brishtësi. Kërkon një guxim që nuk bën zhurmë, por që të djeg nga brenda.

Duhet të mësojmë të kujdesemi për ata që ndiejnë kaq shumë.
Sepse, vërtet, ndonjëherë mjafton një përkëdhelje më pak për të fikur një dritë që bënte mirë në këtë botë.

09/07/2025

Fëmijët kanë nevojë për baballarët e tyre.
Sigurisht, por le të jemi të sinqertë...Ajo që u duhet vërtet është një shembull i shëndetshëm, konsistent dhe i dashur se çfarë duhet të jetë një baba.

Një njeri që e tregon veten emocionalisht, jo vetëm fizikisht. Një njeri që nuk pretendon vetëm titullin e "babit", por që vërtet e meriton me veprimet e tij.

Sepse fëmijët nuk kënaqen me kaosin. Ata nuk lulëzojnë nga neglizhimi, mosdisponueshmëria emocionale ose të shohin nënën e tyre të mos respektohet çdo ditë.

Ata mësojnë nga ajo që shohin Pra, nëse figura e babait në shtëpi është dikush që gënjen, tradhton, bërtet ose hyn dhe del nga jeta e tyre si një derë rrotulluese... kjo nuk është babëzi.

Ky është një mësim në mosfunksionim.

Fëmijët duhet të shohin një burrë ta dojë nënën e tyre me respekt. Ata duhet të shohin një njeri që merr përgjegjësi, që nuk e braktis anijen kur gjërat bëhen të vështira dhe që nuk justifikon mungesën e tij emocionale.

Atyre u duhet një baba që t'i mësojë me shembull.. si të kërkosh falje, si të komunikosh, si të trajtosh të tjerët dhe si të jesh një hapësirë e sigurt, jo një stuhi.

Pra, jo, shprehja nuk është thjesht "fëmijët i duhen babait". "Fëmijëve u duhet një baba që në fakt sillet si i tillë. "Dhe nëse ai nuk mund ta bëjë këtë, atëherë fëmija bën mirë të shikojë nënën e tij duke ndërtuar një jetë të qetë pa të... në vend që të rritesh duke menduar se mosfunksionimi është ajo që supozohet të duket dashuria. 💝

09/07/2025

PËRPARA SE TË LËSH ÇDO GJË… LEXO KËTË.

“Jam lodhur nga qëndrimi yt!”
“Grindemi gjithmonë, çfarë ndryshon më?”

Nëse lidhja jote ka arritur në këtë pikë, provo të bësh një pyetje tjetër:
“Po sikur ta lija gjithçka tani dhe të njihja dikë tjetër… a do të përfundoja sërish duke përjetuar të njëjtat gjëra?”

Përgjigjja?
Shumë me gjasë, po.
Sepse asnjë lidhje nuk është perfekte.

Përpara se të largohesh… mendoje mirë.
Po, diçka e re është emocionuese, të jep drithërima, të bën zemrën të rrahë fort.
Por nëse edhe me këtë person të ri do të arrish në grindje, keqkuptime, lodhje…
a nuk do të jetë sërish e njëjta histori?

Atëherë pyet veten:
Pse të ikësh?
Pse të kërkosh dikë tjetër, kur çdo marrëdhënie kërkon përkushtim, dëgjim, durim?

Nëse vazhdon të ndërron partner sa herë që diçka prishet, pa mësuar kurrë si të riparosh…
nuk po rritesh.
Thjesht po shtyn momentin kur do të duhet të shikosh brenda vetes.

E vërteta është që çdo çift ka problemet e veta.
Askush nuk është i lumtur çdo ditë.
Nuk ekziston një histori pa momente të vështira.

Por e di çfarë ka vërtet rëndësi?
Jo të gjesh dikë të ri.
Por të gjeni së bashku një rrugë të re.

Sepse dashuria e vërtetë nuk është të ikësh që në pengesën e parë.
Është të qëndrosh.
Të mësosh.
Të rritesh së bashku.

Dhe ndonjëherë, pikërisht kur pushon së kërkuari jashtë,
e gjen brenda vetes atë që ke kërkuar gjithmonë.

09/07/2025

Do të jem gjithmonë fansja jote më e madhe.
Unë do të jem gjithmonë afër teje.
Unë do të të mbroj gjithmonë.
Unë do të jem shoku yt më i mirë.
Gjithmonë do të jem krenar për ty.
Do të të dua pa kushte, sepse gjithmonë dhe përgjithmonë do të jem nëna jote.♥️