11/08/2025
Day 12
ทิ้งผัวเดย์
💦น้องกายบอกว่าอยากไปเล่นน้ำ น้องสาว (น้าเดียร์ของหลาน) เลยเสนอสวนน้ำการ์ตูนเน็ตเวิรค์มาให้
แต่เราเสริจกูเกิ้ลแล้วมันดันพาเราไปสวนน้ำรามายานา 🤣 อะไรกันครับเนี่ยยย
แล้วก็ไม่รู้ตัวด้วยนะว่าผิดที่ คิดแค่ว่า “ไหนวะ การ์ตูนเน็ตเวิรค์” แต่ลูกเอนจอยก็เลยปล่อยไป
🥹น้าเดียร์บอกว่ามีติดทำเรือลูกค้าตอนเช้า ให้เราขับรถไปก่อนแล้วน้าเดียร์จะตามมาพร้อมลูกสาว (พี่โดนัทของน้องอายกาย)
🚗เราขับรถออกจากบ้านราวๆ 9:30 น. ซึ่งคุณยายก็ไปซื้อข้าวหน้าเป็ดทิ้งไว้ให้ พดข กินเป็นมื้อเที่ยง ไม่งั้นคงได้เก็บผักในสวนกิน 5555
ระหว่างทางพบว่าทางด่วนไปชลบุรี กว้างมากกกกก แบบ 8 เลนเลยมั้ง ที่ญป ที่เราเคยเจอใหญ่ๆ ก็ 6 นะ ข้างละ 3 เลน ที่ไทย 8 แถมมีถนนเลียบด่วนอีกข้างละ 2-3 เลน อลังการสุดๆ
ตอนเราไปมันเป็นวันธรรมดา รถไม่เยอะ ขับง่าย และคนไทย + กฏหมายไทย ให้ขับรถได้เร็วมาก แบบบางเลนคือ 120 ได้ 😱 ที่ญป ถนนที่วิ่ง 120 ได้มีไม่เยอะนะ ส่วนมากก็ 80-100 กันแค่นั้นแหละ เราเองก็ขับราวๆ 90-100 ตามสไตล์คนไม่รีบ ผัวสั่งไว้ว่า “ขับรถปลอดภัย ไม่ต้องรีบ”
👵ระหว่างทางคุณยายพกฝรั่ง พกน้ำ นม ขนมเพียบ เรียกได้ว่าคนขายขนมตามสี่แยกไม่ได้กินเงินเรานะ กินจุบจิบตลอดทาง
✈️ก่อนจะถึงที่เที่ยว เลี้ยวจะออกจากทางด่วน มองไปทางขวามือเห็นเครื่องบินจอดอยู่ไกลๆ นี่หันไปถามคุณยาย
“ทำไมมีเครื่องบินตรงนั้นอ่ะ”
ยาย “สนามบินป่าว? อู่ตะเพาไรงี้”
ดิบ “เหรอ? แต่หนูว่าแปลกๆ ลานไม่มี แคบไปป่ะ”
ยาย “ไม่รู้เว้ย แต่แถวนี้มันก็มีสนามบิน”
ดิบก็เฉยๆ ไม่สนใจ กะว่าเดี๋ยวค่อยไปจิ้มกูเกิ้นแมฟอีกที พอขับรถในกลับมาทางจะเข้าที่เที่ยว มันมีป้ายบอก
“คาเฟ่เครื่องบิน”
นั่นปะไร ว่าแล้วเชียว สนามบินอะไรแปลกๆ คาเฟ่นี่เอง แล้วเราจะไม่แวะได้อย่างไร 🤭 สักนิดสิค่ะ
✈️เลี้ยวป้าดไป มีคนคอยโบกรถเข้าที่จอด เราต้องซื้อตั๋วและสั่งกาแฟเลยด้านล่าง จากนั้นก็ค่อยขึ้นไปในเครื่องบิน ว่าแล้วก็ถ่ายรูปขึ้นเครื่องบินส่งให้ผัว แคปชั่นว่า “กลับญี่ปุ่นก่อนนะ” 🤣
พอขึ้นไปข้างบน โอ้วววว ตื่นตาตื่นใจ ได้ทดลองนั่งชั้นบิสิเนส เพราะคนธรรมดาอย่างเรามันไม่มีสิทธิ์ สปอนสายการบินเข้าได้นะคะ อยากนั่งของจริง 5555
เราเดินเล่นได้รอบเลย ห้องนักบินด้วย เออ ลืมบอก เมื่อกี้สั่งกาแฟ จ่ายตังข้างล่าง ได้ตั๋วมาเป็นแบบบอร์ดดิ้งพาส (น่ารักเชียว) เอาไปให้เค้าท์เตอร์ทำเครื่องดื่มด้านบน สักพักเค้าจะเรียก ส่วนที่นั่งอยากนั่งตรงไหนก็ตามใจ ยกเว้นห้องนักบิน นอกนั้นได้หมด
☕️ด้านในเค้าก็ตกแต่งแบบเป็นคาเฟ่ เก้าอี้ก็เป็นของเดิม มีปรับเอาโซฟามาวางบ้าง ทำทางเดินให้กว้างขึ้น ก็ถือเป็นอีกจุดถ่ายรูป ขณะนั่งดื่มกาแฟชิลๆ (ราคาแรงปกติ แก้วละ 70 ไรงี้)
น้องสาวเราโทรมา “พี่ดิบถึงไหนแล้ว?”
ดิบ “ใกล้ละ นี่เจอคาเฟ่เครื่องบินเลยจอดเช็คอินแป้บ เดียร์จะมากี่โมง”
น้าเดียร์ “จะโทรมาบอกว่าลูกสาวติดธุระด่วน ต้องพาไปอ่ะ คงไปหาไม่ได้แล้ว พี่เที่ยวไปก่อนเลยนะ”
อ้าวววว เทพี่แล้วหนึ่งงงงง โอเคๆ ไม่เป็นไร พากันไปเองได้ชิลๆ ว่าแล้วก็ขับรถออกจากคาเฟ่ เลยไปนิดก่อนเข้าทางไปสวนน้ำ มีร้านอาหารดักพวกเราอยู่ปากซอย มีรูปปั้นแมวเขียวๆ ตัวใหญ่เบิ้ม
คุยกับยายว่าเรากินที่นี่เลยไหม ไปข้างในที่สวนน้ำ ราคาอาจจะแรงกว่านี้ ว่าแล้วก็จอดดดด
🍴เราสั่งผงกะหรี่มากิน ของเด็กก็เป็นข้าวผัด กับไก่กระเทียม แต่น้องกายบอกไม่ค่อยหิว เพราะกินน้ำมาจากคาเฟ่ เลยเอาใส่กล่องไว้ก่อน อิ่มท้องล่ะ ไปต่อได้
ขับรถไปอีกนิดก็ถึงสวนน้ำรามายานา (หาใช่การ์ตูนเน็ทเวิรค์ไม่) เข้าที่จอดรถ แอบเอาข้าวมะกี้ยัดไว้ใต้ผ้า กะว่าเผื่อลูกหิวจะได้กิน จ่ายค่าบัตรคนละราวๆ 800 บาท ของคุณยายหงายการ์ดคนแก่ อายุเกิน 60 ปี ได้ส่วนลด 4 คนจ่ายไป 2700 บาท แน่นอนว่าคุณยายมานั่งเฝ้าของเท่านั้น ไม่แตะน้ำสักหยด 5555
เข้าไปถึงก็ใส่กระดาษตั๋วที่ข้อมือ ตรวจกระเป๋า แต่ไม่เจอข้าวที่แอบใส่ไว้ (นิสัยไม่ดี โปรดอย่าลอกเลียนแบบ) เข้าได้ละเปลี่ยนเสื้อผ้า จริงๆ เค้ามีล๊อกเกอร์ให้เช่านะ แต่เรามีคุณยายแล้วไง จะเช่าทำไม 🤭
😎ด้านในใหญ่มาก กว้างมาก ที่เล่นน้ำมีหลายโซน ทั้งสำหรับเด็กเล็ก เด็กโต ผู้ใหญ่ สไลเดอร์เยอะมาก บอกเลยว่าเล่นกันฉ่ำ ตอนแรกไปโซนเด็กเล็ก เจอชาวด้อมทักด้วย ขอบคุณมากที่ทักทาย ดีใจเสมอที่ทักทายค่ะ แต่ต่างคนต่างวิ่งเล่นกับลูก 5555 เลยไม่ได้คุยอะไรเยอะ
เราย้ายไปอีกโซน ปล่อยลูกไปเล่น เรานอนสักพัก ยังไม่ทันหลับดี คนจีนหรือเกาหลีนี่แหละ เดินเหยียบฝาท่อพลาสติกแตกหล่นไปในท่อตรงหน้าเราพอดี 😱แต่ดีที่ขาเค้าไม่มีแผลอะไรมาก เดินไปต่อได้ ในขณะที่คนไทยแบบเรานั่งงง ฝรั่งข้างๆ เดินไปเรียก พนง. ให้มาดู เราผู้เห็นเหตุการณ์ พนง. เอาเก้าอี้มากั้นก่อน
สักพักคุยกันไปมา คนโน้นมา คนนี้มา ถ่ายรูปส่งเข้าไลน์กลุ่มปุ้บๆ ปั้บๆ ไม่เกิน 20 นาที ฝาท่อใหม่มาวางเลย รวดเร็วมาก 👍พนง. มาถามเราว่าคนเจ็บไปไหน เราบอกเค้าเดินไปแล้ว คงไม่มีแผลอะไรมากเลยเดินไปเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าหากันเจอไหม
สักพักนึงลูกเรากลับมา จากที่คิดว่าจะนอนก็ไม่ได้นอน ไหนๆ ก็เสียค่าบัตรเข้ามาแล้ว เราก็เลยฝากของไว้ที่คุณยายแล้วก็ไปเล่นกับลูก บอกคุณยายว่าเดี๋ยวมา เดี๋ยวมา = หายไปเกือบ 2 ชั่วโมง
💦เล่นเพลินเกินห้ามใจ ต่อคิวนานด้วย เล่นหลายอย่างด้วย เครื่องเล่นฟีลเดียวกับ Nagashima Spa land ที่ไอจิ เลย บันเทิงมาก ใครมีลูก ไม่ว่าจะลูกเล็กหรือลูกโต เราว่ามาได้หมด ค่าเข้าก็ไม่ได้แพงมาก ถ้าเทียบกับของที่ได้เล่น แนะนำให้มาตั้งแต่เปิดเลยค่ะ 11 โมง แล้วเล่นยาวๆ คุ้มแน่นอน ไม่ได้สปอน แต่ถ้าสปอนเข้าก็จะดีใจมาก 🤣
🚗ขากลับขับรถยิงยาว 2:30 ชม จากที่บอกผัวว่าจะกลับถึงบ้าน 6 โมง กลายเป็นเกือบ 2 ทุ่ม ผัวบอก
“เหงาาาาาาาา” さみしいーー🥹
เอ็นดูววววว ขอโทษที เล่นเพลินไปหน่อย
เออขากลับ ก่อนออกจากที่เล่นถามลูกให้เข้าห้องน้ำ แต่ลูกบอกโอเค
โอเค = บอกปวดอึบนทางด่วน 😱
โอยยยย จะบ้า แล้วที่ไทยมันไม่ได้มีจุดพักรถแบบ ญป งิ ทำไรไม่ได้ต้องออกจากทางด่วน ตอนจ่ายตังเลยถาม พนง. ว่ามีห้องน้ำไหม?
พนง. บอกจุดจอดรถข้างๆ นั่นมีห้องน้ำ เราเลี้ยวป้าดเข้าไป
“ไหนวะห้องน้ำ?”
ป้ายก็ไม่มี แต่มีอาคารอะไรสักอย่าง ลูกก็ไม่ไหวแล้ว ขนลุกทั้งตัว พาลูกวิ่งเข้าตึก เจอป้าย “ห้ามเข้า” แต่ไม่ไหว พนง. ไม่อยู่ ขอเข้าห้องน้ำหน่อย
พนง. วิ่งออกมา “ ตรงนี้เข้าไม่ได้นะคะ”
โอยยย แล้วห้องน้ำอยู่ไหน??? ทำป้ายบอกหน่อยยยย
สรุปวิ่งออกมา ห้องน้ำอยู่ในป้อมยาม!!!! ตูจะรู้ไหมมมมม
ว่าลูกจะได้เข้าห้องน้ำตื่นเต้นเกิ้นนนนน
ยังค่ะ ยังไม่จบ คิดว่าหมดเหรอ? รักการอ่านกันนักใช่ไหม มาอีกเรื่อง
พอใกล้ถึงบ้าน ก็ต้องซื้อกับข้าวให้ พดข ล่ะ เพราะนางหิว เหงาๆ คนเดียว ถามว่าอยากกินอะไร นางบอกอยากกิน ”มัสมั่น“
แหมมมม มันก็ไม่ได้หาง่ายนะผัว ขอเป็นแบบร้านอาหารตามสั่งได้ป่ะ อ่ะ ผัวบอกกะเพราก็ได้ครับ🤭
โอเค หาร้านอาหารตามสั่งใกล้บ้านได้ละ ทีนี้คิวของดิบละ ปวดฉี่จ้ะ ถ้าเป็นที่ญี่ปุ่นคงขอเข้าร้านสะดวกซื้อแล้วก็ขอเข้าห้องน้ำได้แล้ว แต่ที่นี่ประเทศไทยไม่ได้ป่ะวะ
ก็เลยถามแม่ค้าร้านอาหารตามสั่งว่ามีห้องน้ำไหม แม่ค้าพาเดินไปหลังร้าน ซึ่งเป็นลานกว้างๆ ชี้ไปทางขวา ราว 50-100 เมตร เห็นตึกอาคารเปิดไฟริบหรี่ แม่ค้าบอกว่าสุดทางไฟนั้นจะมีห้องน้ำอยู่หนูขี่มอเตอร์ไซค์ป้าไปได้เลย
“มันไกลขนาดนั้นเลยหรอคะ” ดิบถาม เพราะจากที่ดูมันก็ไม่ไกลมากถึงกับต้องขี่มอเตอร์ไซค์
”ก็ไม่มาก เผื่อขี้เกียจเดิน“ แม่ค้าบอก
แต่ดิบเลือกที่จะเดิน เพราะมองไปแล้วก็รู้สึกว่าไม่ได้ไกลมาก เราก็เลยเดินไปสักพักผ่านป้อมยาม ก็ยังไม่เห็นห้องน้ำ เดินลึกเข้าไปอีกหน่อย เห็นห้องที่มีไฟติด เดินเข้าไปดู สรุปว่าไม่ใช่เป็นทางเข้าอาคาร
มองซ้ายมองขวาทางไหนวะ
มองตรงเข้าลึกไปในซอย ฝั่งนึงเป็นลานกว้างแต่ด้วยความที่มันเป็นตอนกลางคืนแล้วมืดเชียว อีกฝั่งเห็นตัวอาคารด้านหลังมีไฟอยู่ เลยเดินเข้าไปดู
ดูเหมือนจะเป็นบ้านคน สักพักมีคนเดินออกมาถามว่า ”มาหาใครครับ“
” มาหาห้องน้ำค่ะ“ ดิบบอก
” คุณเดินเลยมาแล้ว มันอยู่ตรงตึกเมื่อกี้ตรงหัวมุมน่ะเดินเข้าไป มีห้องน้ำอยู่เปิดเข้าไปได้เลย“ มีผู้ชายบอก พร้อมเดินออกมาชี้ทางให้เราดู
🚶เราก็เดินไปตามทาง เลี้ยวเข้ามุมตึกไป มีห้องปิดประตูอยู่สี่ห้อง แต่ห้องสองด้านไหนสุด เห็นป้ายติดหน้าห้องแล้วว่า แต่มันดันมีรั้วสูงประมาณเมตรครึ่งกั้นอยู่
ติดเองที่กลั้นฉี่เอาไว้ ก็รีบเดินไปเปิดรั้วออก รั้วเปิดไม่ได้ ล็อคจากข้างใน แม่งเอ้ยยยบยยย
เราท้อใจ ไม่ฉี่ก็ได้ว่ะ เดินกลับออกมา😅
พี่ผู้ชายคนเมื่อกี้เดินตามด้วยความเป็นห่วง
“ เจอห้องน้ำไหม” พี่ผู้ชายถาม
“ เจอค่ะแต่ปิดประตูล็อคไว้” ดิบบอก
“ สองห้องก่อนจะถึงรั้วไง งั้นก็ห้องน้ำเหมือนกันมันไม่ได้ล็อกเปิดประตูเข้าได้เลย” พี่ผู้ชายพูดพลางชี้นิ้วไปทางห้องน้ำ
“ ขอบคุณค่ะ” ดิบบอก
เอาว่ะ ไหนๆ ก็มาถึงตรงนี้แล้ว เดินกลับเข้าไปฉี่สักทีก็ได้
รีบเดินกลับเข้าไป พยายามหาไฟห้องน้ำแต่ไม่เจอ ก็เลยใช้ไฟโทรศัพท์เปิดเข้าไป
เพราะดันประตูเข้าไปปุ๊บ ก็พยายามหาที่เปิดไฟก่อน ซึ่งไฟจากโทรศัพท์เราส่องไปก็เห็นแล้วว่าเป็นห้องน้ำของจริง
แต่หาที่เปิดไฟไม่เจอว่ะ
ทันใดนั่นเอง
สิ่งมีชีวิตเล็กๆที่เรียกว่าแมลงสาบ สามตัววิ่งออกมาต้อนรับ🪳🪳🪳
โอเค😱
ไม่ฉี่แล้วก็ได้😵
ไฟก็ไม่มีแถมยังเจอแมลงสาบอีก เดินกลับก็ไกล เสียเวลาไป 15 นาที ฉี่ก็ไม่ได้ เห้อออ อะไรกันค่ะเนี่ยยยย
สรุปขมิบไว้ค่ะ กลับมาปล่อยที่บ้าน สภาพพพพพพ
จบละ ชีวิตแม่งคอนเท้นท์วิ่งเข้าหาตลอด
อ่านจบยกมือเช่นเคยค่ะ 🙋♂️😌
#เรื่องเล่าบ้านดิบ2025
