https://www.facebook.com/1058368990891045/

ARMY WIFE Probinsyanang OFW, Taytay (2025)

24/07/2025

BAKIT NGAYON PA?
Episode 2: Ang Mga Alaala

Sa bawat kanto ng San Bartolome, may bangungot na bumabalik. Parang multo ng nakaraan na ayaw pa ring tumigil sa paggambala kay Elena. Isang araw pa lang siya sa kanilang bayan, pero para bang hindi siya kailanman umalis. At sa bawat yapak ng kanyang paa sa lumang eskinita, sa bawat sulyap ng mga kapitbahay, ay para siyang hinuhubaran ng alaala.

Walang nagbago sa lumang tindahan nina Aling Pasing malapit sa tulay. May basang sako pa rin sa may paanan para hindi pumasok ang tubig baha, may estanteng luma at may radyo sa sulok na tumutugtog ng kundiman. Dito siya minsang sinundo ni Marco, may dalang bulaklak na galing lang naman sa bakuran, pero pinatibok ang kanyang puso gaya ng matagal na niyang nakalimutang damdamin.

"Elena!" tawag ng isang pamilyar na tinig.

Lumingon siya. Si Liza, dating kaklase, ngayo’y may tatlong anak at may tindang banana cue. "Ikaw nga 'to! Uuwi ka na dito?"

Ngumiti siya, pilit. "Siguro. Magpapahinga lang muna."

"Sino'ng mag-aakala, no? Ikaw ang unang umalis, pero ikaw rin pala ang unang babalik."

Hindi siya sumagot. Hindi naman nila alam ang dahilan. Hindi alam ng karamihan na kaya siya umalis noon ay hindi lang para mangibang-bansa kundi para takasan ang sakit na iniwan ni Marco.

Nang gabing iyon, tahimik siyang naupo sa tapat ng lumang baul. Dito niya itinago ang ilang piraso ng nakaraan. May mga sulat pa si Marco, may litrato nilang magkahawak-kamay sa pista, may punit-punit na papel kung saan isinulat niya ang mga linyang gusto niyang isigaw pero kailanman ay hindi niya nasabi:

"Bakit mo ako iniwan nang walang paliwanag?
Bakit parang ako pa ang may kasalanan?
Bakit lahat ng tanong ko ay ginawang hangin ng pananahimik mo?"

Kinuha niya ang isang cassette tape. Lumang-luma na. Pero malinaw pa rin ang marka:
"Para kay Elena 2006"

Ilang taon na ba mula noon? Labing siyam? Dalawampu?

Ipinasok niya sa lumang player. At doon muling nagbalik ang tinig ni Marco.

"Kung naririnig mo ‘to, sorry… Hindi ko alam kung paano ako aalis. Hindi ko alam kung paano magpapaalam. Pero kailangan ko. Kailangan ko para sa mama ko, para sa pamilya ko. At baka… baka para sa sarili ko rin."

Tumulo ang luha ni Elena, mabagal pero tuluy-tuloy. Alam niyang hindi lang ito kasinungalingan ni Marco. Alam niyang may totoo rin sa likod ng biglaang pag-alis. Pero ang sakit… hindi nabura kahit lumipas ang panahon.

Kinabukasan, habang bumibili siya ng tinapay sa panaderya, may batang biglang humila sa laylayan ng kanyang damit.

"Tita Elena daw po pangalan mo, sabi ni Tito Marco. Paborito mo raw po ‘tong pandesal."

Napatingin siya sa bata. Maliit, mga anim na taong gulang. At ang mga mata… pamilyar.

"Lalaki ba siyang may anak?" bulong ni Elena sa sarili.

Nanginginig ang kamay niyang tinanggap ang pandesal.

Sa di kalayuan, naroon si Marco, tahimik, nakasandal sa poste, nakatitig sa kanya. Hindi siya lumapit. Hindi rin ngumiti. Pero nandoon lang. At minsan, sapat na ang presensyang hindi mo hiningi… para muling masaktan.

Hindi niya alam kung may anak si Marco. Hindi niya alam kung may asawa na ito. Pero alam niyang may bahagi sa kanya na gusto pa ring malaman.

Pero ano nga ba ang halaga ng mga sagot kung ang tanong ay matagal nang nilibing?

Sa gabing iyon, tumingin si Elena sa salamin. Nakita niya ang babaeng halos hindi na niya makilala hindi na dalaga, pero hindi pa rin ganap na malaya.

Sa sarili niyang mata, bumigkas siya ng mahina:
"Hindi ko pa pala kaya."

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

24/07/2025

BAKIT NGAYON PA?
Episode 1: Ang Pagbabalik

Sa paglapag ng gulong ng eroplano sa paliparan ng Iloilo, isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Elena. Dalawang dekada na ang lumipas simula nang lisanin niya ang bayang minsang naging saksi ng kanyang unang tawa, unang pangarap, at unang pagkawasak.

Bitbit niya ang isang maletang kulay itim at ang mas mabigat pang bagahe sa kanyang dibdib mga alaala ni Marco. Si Marco, na minsang nangakong hindi siya iiwan, pero bigla na lang nawala na parang usok sa hangin.

Hindi na siya ang Elena noon. Hindi na siya iyong dalagang masaya sa simpleng serenata tuwing gabi. Hindi na siya iyong madaling kiligin sa sulat na isiniksik sa ilalim ng paso. Ang Elena ngayon ay isang babaeng hinubog ng pangungulila sa banyagang lupa. OFW. G**o. Inang nabigong maging ina. Babaeng minsang naniwala sa habang-buhay… pero iniwan sa gitna ng pag-ibig.

Ang baryo ng San Bartolome ay hindi na rin gaya ng dati. May mga bagong tindahan, may mga bagong mukha, pero ang sakit ng nakaraan, para bang naghihintay pa rin sa bawat kanto.

Habang pababa siya ng traysikel sa tapat ng maliit na bahay na binili niya mula sa naipon sa Dubai, may pamilyar na tinig siyang narinig.

"Elena?"

Hindi siya agad lumingon. Kilala niya ang boses. Paos. Malumanay. Musikal. Bumalik lahat ang tuwa, ang takot, ang galit, at ang tanong.

"Ikaw nga ‘no…" sabay sunod ng tinig.

Pagharap niya, bumungad ang lalaking minsan niyang minahal. Si Marco. May gitara pa rin sa likod. Naka-itim na t-shirt. Mapungay pa rin ang mata, pero halatang pagod.

“Kamusta ka na?” tanong ni Marco, pilit ang ngiti.

Hindi siya sumagot. Walang salitang makakabuo ng damdaming pilit niyang nilimot. Tumalikod siya at tuluyang pumasok sa kanyang bahay. Sa likod ng pinto, bumuhos ang luha na matagal nang naipon.

Bakit ngayon pa? Sa dami ng taon, sa dami ng gabi na pinakiusapan niyang bumalik si Marco sa kanyang mga panaginip, ngayon lang siya bumalik. Ngayong buo na ulit ang pader sa kanyang puso. Ngayong natutunan na niyang mabuhay kahit wala siya.

Kinagabihan, habang tahimik ang buong paligid, muling bumalik ang mga tanong na dati na niyang inilibing:
Bakit siya nawala?
Bakit wala man lang sulat?
Bakit hindi siya lumaban?
At higit sa lahat, bakit ngayon pa siya bumalik?

Ngunit isang tanong ang pilit niyang iniiwasan.
Kaya ko pa ba siyang mahalin?

At sa katahimikan ng gabi, saglit siyang napatingin sa lumang larawan sa kanyang pitaka. Silang dalawa ni Marco, nakangiti, nasa ilalim ng punong mangga. Larawan ng isang panahong hindi na maibabalik… o baka naman, may natitira pa?

Itinabi niya ang larawan. Isinara ang ilaw. At habang pinipilit matulog, tahimik siyang nagdasal.

“Sana hindi niya ako muling sirain.”

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

23/07/2025

Kahit kilan di ka magiging sa sapat sa taong kulang ang tingin sayo .

23/07/2025

"Babaguhin ka ng sakit.
Hindi agad-agad, pero dahan-dahan.
Magsisimula 'yan sa pagtigil mong magkwento.
Sa unti-unting paglayo mo sa mga tao.
Sa pag-iwas mong umasa, sa pagkalas mo sa dating ikaw.
Kasi napagod ka na.
At kahit hindi mo sinasadya, natututo kang tumigas.
Hindi na kasing lambot, hindi na kasing tiwala,
Pero mas matatag. Mas marunong.
At kahit masakit, doon ka babaguhin.

“Hindi lang sugat ang dala ng sakit kundi pagbabago.
Matututo kang hindi magpaulit. Matututo kang manindigan.
Matututo kang piliin ang sarili mo.”

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

23/07/2025

📖 Chapter 2, Episode 9: “Isang Harapan, Isang Hangganan”

Linggo ng hapon.
Tahimik si Jenny habang tinititigan ang sobre.
Limang araw na itong nakatago.
Limang araw na ring sinubukan niyang huwag balikan ang mga tanong na walang sagot.

Ngunit ngayong araw
hindi na para magtanong.
Kundi para marinig.
At matapos.

Eksena: Loob ng isang maliit na karinderya malapit sa simbahan

Hindi bahay, hindi opisina,
hindi lugar ng alaala.
Isang neutral ground para sa dalawang pusong pagod na rin sa gulo.

Maagang dumating si Mario.
Bitbit ang maliit na sulat na halos gusot na sa pagkakahawak.
Wala siyang dalang bulaklak.
Ni kape, wala.
Pero dala niya ang mukha ng lalaking matagal nang pinipigilan ang sariling umamin.

Umupo si Jenny.
Hindi siya nagpauna ng salita.

"Salamat at pumayag kang makipagkita," mahinang bungad ni Mario.
Hindi siya tiningnan ni Jenny, tumango lang.

"Sana… kung kaya pa, kung papayagan mo pa, gusto ko sanang ayusin..."

"Ano bang gusto mong ayusin, Mario?" putol ni Jenny, mahinahon pero diretso.
"Ako? Yung pamilya? O yung sarili mong konsensya?"

Natigilan si Mario.

“Hindi mo kailangang sagutin ako ngayon,” dagdag ni Jenny.
“Pero sana sa sarili mo, alam mo kung anong dahilan kung bakit ka nandito.”

Tahimik.

“Hindi ko pinipilit na magbalikan tayo,” sabi ni Mario.
“Pero gusto ko lang maramdaman nila na kahit anong nangyari, ako pa rin ang ama nila.”

"Kung totoo ‘yan, wag mo lang iparamdam ‘pag may problema ka.
Gawin mo kahit wala kaming hinihingi."

Tumango si Mario.
Nababaklas ang tinig.
Parang gustong umiyak pero pinipigilan.

“Pasensya ka na,” sabi niya.
“Huli na ‘tong lahat para sa salita. Pero gusto ko pa rin sabihin.
Kahit hindi na para bumalik ka, kundi para maramdaman mo
na kahit kailan, hindi ko kayang palitan ang pinagsamahan natin.”

Tumingin si Jenny, sa wakas.

“Pero pinalitan mo kami, Mario.
Pinalitan mo ‘yung saya sa bahay ng hinala.
Pinalitan mo ‘yung tiwala ng tanong.
Pinalitan mo ‘yung araw-araw na kasalo, ng araw-araw na pag-iisa.”

"Kung meron man akong hiling," dugtong niya,
"yun ay sana, isang araw,
magkita pa rin tayo
hindi bilang magkaaway, kundi bilang dalawang taong minsang naging magkaisa."

Hindi na sumagot si Jenny.
Tumayo siya, kinuha ang bag, at nagsabing:

“Maraming salamat sa pagharap.
Pero simula ngayon, Mario,
kung hindi mo kami kayang piliin nang buo,
huwag mo na kaming lapitan nang kalahati.

Pag-alis ni Jenny, naiwan si Mario sa upuan nakatitig lang sa baso ng malamig na tubig na hindi niya na-inom.

At sa labas ng karinderya,
nakangiti si Jenny hindi dahil masaya na siya,
kundi dahil alam niyang sa wakas… may hangganan na ang sakit.

END OF EPISODE 9

23/07/2025

lagi mong piliin Ang pangalawa Kasi di ka naman mag mamahal ng iba kung mahal mo talaga Ang una .

22/07/2025

📖 Chapter 2, Episode 8: “Isang Araw ng Katahimikan, Isang Araw ng Saya”

Sabado ng umaga.
Walang pasok. Wala ring pasok sa puso.
Walang tanong, walang pag-aabang,
walang text na “asan na kayo?” mula kay Mario.

Pero ang tahimik na araw ay hindi malungkot
kundi punô ng kakaibang sigla.

Sa palengke

Bitbit ang dalawang anak, ngumiti si Jenny habang pilit binabarat ang presyo ng bangus.
“Nanay, dagdagan n’yo naman oh, birthday ng panganay ko,” biro niya.
Napatawa ang matandang tinderang babae.

“Maganda ‘yang may konting kulitan, kahit mabigat ang araw,” sagot nito.

Ngumiti lang si Jenny.
Walang paliwanag.
Walang kwento ng iniwang asawa.
Dahil hindi lahat ng sugat kailangang ikwento may mga sugat na mas pinipiling gamutin sa katahimikan.

Sa loob ng bahay

Habang nagluluto ng sinigang, nagkakantahan silang tatlo.
Binalot ng tawa ang buong bahay
yung tawang hindi sapilitan,
hindi panakip,
hindi pangpatahimik ng luha.

"Ma, ang sarap ng luto mo!" sigaw ng bunso habang sumusubo.

"Ganito pala ang pakiramdam ‘pag walang tension sa hapag," bulong ng panganay.

Hindi ito sinabi para saktan si Mario.
Ito'y isang pag-amin na masarap pala ang katahimikang walang takot.

Sa labas ng bahay, hapon

Habang naglalakad silang tatlo pauwi galing simbahan,
tumingin si Jenny sa langit at bumulong:
"Salamat, Lord.
Hindi pa buo, pero kaya naming tumawa.
Hindi pa tapos, pero kaya na naming manalangin na may pasasalamat, hindi lang puro pakiusap."

Sa pag-uwi nila, may isang envelope na nakapatong sa gate.
Parehong sulat ni Mario.
Pero ngayong araw, hindi muna nila binuksan.

Inilagay lang ni Jenny sa isang kahon sa drawer.
Hindi dahil hindi na siya interesado
kundi dahil ngayon, hindi iyon ang mahalaga.

Ang mahalaga:
Natawa ang mga anak niya. Nakatulog silang tatlo sa isang kwarto, magkakayakap
At si Jenny, sa wakas, ay nakatulog din hindi dahil napagod, kundi dahil kahit saglit, naging payapa ang gabi.

END OF EPISODE 8

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

22/07/2025

📖 Chapter 2, Episode 7: “Ang Pagsisimula Muli”

Bumangon si Jenny ng alas-singko ng umaga.
Tahimik ang paligid, malakas ang ulan sa labas.
Hindi siya nagmadali. Hindi rin siya nagpa-music habang nagluluto gaya ng dati.
Pero may kakaiba sa kilos niya ngayon tahimik, pero buo.

Isang linggo na mula noong umalis sila sa bahay.
Isang linggo na ring hindi bumabalik si Mario.
May mga mensahe. May tawag.
Pero wala pang malinaw na pag-uusap.

Si Jenny, hindi naghihintay.
Hindi rin nagmamadaling magpatawad.
Ang ginagawa niya ngayon: mabuhay.
Para sa mga anak. Para sa sarili.
Para sa araw na baka bumalik siya bilang siya muli.

Nagising ang bunso.
"Mama, pasok po ba kayo sa trabaho?"

“Oo, anak. Papasok ako.
Kahit pagod si mama, kailangan pa rin tayong tumayo.”

Ngumiti ang bata.
Hindi dahil naiintindihan niya ang buong bigat ng sitwasyon,
pero dahil ramdam niyang kahit papaano, ligtas pa rin sila sa yakap ng ina nilang hindi sila iniwan.

Sa opisina, tahimik si Jenny.
Hindi siya kwela gaya ng dati.
Pero mas kalmado na. Mas malinaw na ang mga mata.
Parang babae na hindi na kayang lokohin ng pareho ring sakit.

Isang kaibigang kasamahan ang lumapit sa kanya.
“Kamusta ka na?”
Tumingin lang si Jenny, bahagyang ngumiti.

“Eto, bagong simula. Bagong araw. Hindi man buo, pero buhay.”

Pag-uwi niya, may naabutan siyang sulat sa gate.
Hindi bulaklak. Hindi regalo.

Isang simpleng papel.
Handwritten. Malalaki ang letra.
Kay Mario.

> “Hindi ako lalaban. Hindi ko rin ipipilit.
Pero gusto kong makita n’yong kahit papano, kaya kong baguhin ang sarili ko.
Hindi para makuha ko kayo muli kundi para sa araw na kung sakali,
tumingin kayo ulit sa akin, hindi na ako ‘yung lalaking iniwan n’yo dati.”

Jenny folded the letter.
Hindi siya umiyak.
Hindi siya kinilig.
Pero naramdaman niyang magsisimula na talaga ang paghilom hindi dahil may umaasa, kundi dahil may natututo.

-

END OF EPISODE 7

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

22/07/2025

"Sa Likod ng Alon, May Pusong Nahulog" (Part 5) Sa Dulo ng Bawat Alon, May Tahanan

Ang dagat ay parang puso.
Kahit anong bagyo, may panahon ding titigil ang alon.

Buwan na ang lumipas mula nang matanggap ni Mila ang sulat ni Kapitan Eros. Hindi siya sumagot. Hindi dahil sa wala na siyang nararamdaman kundi dahil sapat na ang katahimikan bilang tugon sa damdaming huli nang umabot.

Nasa barkong MV Rosario na siya ngayon, isang relief supply ship na kadalasang dumaong sa malalayong isla. Sa bagong barko, bagong crew, at bagong kapaligiran dito niya muling nahanap ang sarili. Hindi na siya ‘yung Mila na tahimik lang sa pantry. Siya na ngayon ang crew leader. Buo. Lumalaban. Hindi na takot mahalin ang sarili.

Habang pinapanood niya ang mga bata sa isla ng Dinagat na masayang tinatanggap ang mga supply na dala ng barko nila, napaisip siya:

“Ganito pala pakiramdam ng tumulong, ng hindi nabubuo sa ibang tao. Hindi pala kailangang may nagmamahal sayo para mapatunayan mong buo ka.”

Isang gabi, habang mag-isa siyang nasa deck, muling bumalik ang alaala ni Kap. Ang huling sulyap. Ang sulat. Ang pangakong "hindi na ako lalayo." Ngunit hindi na siya umasa. Dahil minsan, ang tunay na pagmamahal ay hindi ang pagbalik ng isang tao kundi ang pagpapalaya mo sa kanya, kasama ang lahat ng sakit na iniwan niya.

Sa kabilang banda, si Kapitan Eros Vicente ay hindi pa rin bumalik sa dating sigla. Matapos ang kontrata sa MV Liryo, hindi muna siya sumampa sa barko. Pinili niyang manatili sa lupa. Tahimik sa isang maliit na probinsya sa Quezon. Nag-volunteer bilang marine consultant. Wala siyang sinabing dahilan, pero ang mga mata niya ay laging malayo ang tanaw parang may hinihintay na hindi niya alam kung kailan darating… o kung darating pa.

Isang araw, habang binibisita niya ang lumang pantalan sa bayan, may tumawag sa kanyang pangalan.

“Kap?”

Paglingon niya, akala niya multo.

Nakatayo si Mila. Naka-uniform din. Kasama ng ibang crew. Dumaong pala ang MV Rosario para sa relief operation. Hindi siya ngumingiti. Pero hindi rin galit.

May katahimikan sa pagitan nila. Pero hindi ito mabigat. Kundi magaan tulad ng alon sa umagang walang ulan.

“Ang tagal mong naglakad, Kap,” bulong ni Mila.
“Pero hindi ako lumihis,” sagot ni Eros.
“Hindi mo kailangang humabol. Natagpuan ko na rin ang sarili ko.”
“At kung nandito ka ngayon…” dagdag niya, “hindi para balikan ang dati, kundi para pasalamatan.”

Nagkatinginan sila. Walang halik. Walang yakap. Pero may pag-unawang mas malalim pa sa alinmang pangakong binitawan.

Minsan, hindi talaga sa "tayo" nagtatapos ang lahat.
Minsan, natututo tayong mahalin ang taong tinuruan tayong mahalin ang sarili.

At sa dulo ng bawat alon
may tahanang hindi kailangang tirhan ng dalawa.

Minsan sapat na ang alaala.
At ang kakayahang ngumiti, sa wakas.

Wakas
o Itutuloy, kung may bagong paglalayag ang puso.

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

22/07/2025

📖 Chapter 2, Episode 6: “Ang Pagbisita”

Maagang dumating si Mario.
Tahimik siyang pumarada sa tapat ng bahay na pansamantalang tinutuluyan ni Jenny at ng mga bata.
Wala siyang dalang kahit ano ni pagkain, ni bulaklak, ni pasalubong.
Ang dala lang niya ay katawan niyang pagod at mukhang ilang araw na ring hindi natutulog.

Binuksan ni Jenny ang gate, pero hindi siya agad nagsalita.
Pareho lang silang nakatingin sa isa't isa,
tila nag-uusap sa pamamagitan ng mga matang matagal nang gustong magsabi pero palaging nauudlot.

"Ayoko lang sanang biglain," mahinang bungad ni Mario.
"Ayoko lang sanang pag-isipan ng masama ng mga bata."

"Ayoko rin silang masaktan, Mario," sagot ni Jenny.
"Pero mas lalong sakit ang araw-araw nilang maramdamang hindi na tayo buo, kahit magkasama pa tayo sa iisang bubong."

Pumasok si Mario, nakita niya ang anak nilang lalaki na nagkukunwaring abala sa modules.
Yung bunso nilang babae, sumilip saglit pero agad ding umalis.
Hindi tumakbo para yakapin siya.
Wala ring masayang sigaw ng “Daddy!”

Tahimik.

Umupo si Mario sa may sulok ng sala.
Doon din siya umuupo dati sa bahay nila,
pero dito iba na ang lamig ng espasyo, iba na ang pagitan.

"Pwede pa bang ayusin?" tanong niya.

"Pwede naman," sagot ni Jenny.
"Pero ayusin mo muna 'yung sarili mo.
Kasi kung ayusin mo kami, pero wasak ka pa rin, uulit lang tayo."

Natahimik si Mario.

Tumingin siya sa mga anak.
“Anak… sorry ha. Sorry kung naging tahimik ako. Sorry kung hindi ko agad nakita na nasasaktan na pala kayo.”

Hindi agad sumagot ang mga bata.
Pero sa katahimikan, alam niyang ramdam na ramdam ng mga ito na may mali sa ama nilang minsang tinitingala nila.

Bago umalis si Mario, lumapit siya kay Jenny.
"Salamat sa hindi pagsara ng pinto.
Hindi mo man ako tinatanggap ngayon… salamat at hindi mo rin ako tinuluyang itinapon."

Hindi siya hinalikan ni Jenny.
Walang yakap.
Pero may isang bagay na mas mahalaga kaysa pisikal na lambing ang respeto na unti-unting nabubuo ulit sa katahimikan.

Paglabas ni Mario, sumunod ng tingin ang anak nilang bunso.
At sa unang pagkakataon, bumulong ito,
"Uuwi pa ba siya, Mama?"

Tumingin si Jenny sa anak, ngumiti ng bahagya,
pero ang sagot niya'y hindi rin sigurado.

“Ewan ko, anak.
Pero kung babalik man siya, sana dala na niya 'yung buong sarili niya."

END OF EPISODE 6

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

22/07/2025

"Sa Likod ng Alon, May Pusong Nahulog" (Part 4) Ang Unang Paglalayag na Wala Ka

Ang dagat ay parang alaala.

Kahit gaano ito kalawak, hindi mo matatakasan ang isang bahagi ng sarili mong iniwan mo rito.

Dalawang buwan na mula nang lisanin ni Mila ang MV Liryo. Dalawang buwang lumipas na parang isang mahabang gabi ng tahimik na iyak at mahigpit na yakap sa sarili.

Nag-apply siya bilang crew sa ibang shipping agency. Wala nang tanong. Walang balikan. Nagdesisyon siyang lumayo sa barko, sa alaala, at sa taong iniwasan niyang mahalin pero minahal niya pa rin nang buo.

Pero kahit nasa ibang vessel na siya ngayon, dala-dala pa rin niya ang journal niya. At gabi-gabi, sumusulat pa rin siya.

“Ito ang unang paglalayag ko na wala ka.
Walang mga sulyap sa pantry.
Walang tahimik na pagkakape sa deck.
Walang 'Crew Mila, are you alright?'
Pero kahit wala ka… ikaw pa rin ang laman.”

Hindi na niya pinilit magtanong. Hindi na siya naghanap ng sagot. Kasi minsan, ang pagtanggap ay mas mahalaga kaysa sa paliwanag.

Ngunit sa kabilang dulo ng dagat, si Kapitan Eros ay tuluyan na ring hindi mapalagay.

Ilang crew na ang nagtaka. Bakit mas naging tahimik ang Kapitan nila? Bakit mas madalas itong mapag-isa sa bridge kahit wala namang alert?

Hindi niya maipaliwanag. Pero ang barko ay hindi na lamang barko. Isa na itong lumulutang na alaala ng isang taong kanyang pinakawalan hindi dahil sa kulang ang pagmamahal, kundi dahil huli na ang lahat nang mapagtanto niyang totoo na pala.

Nabura ang mga lihim na ngiti. Ang mga sulyap. Ang mga pagkakataong sana ay sinabi na niya agad ang katotohanan na ang babaeng kasama niya sa café ay dati niyang asawa, at ang bata’y anak niya, pero matagal nang tapos ang relasyon, at wala na roon ang puso niya.

Hindi na siya humabol. Kasi nauna na si Mila. At marahil, iyon ang pinakamalaking kasalanan ng isang kapitan: ang hayaang malunod ang isang taong handang lumaban, habang siya'y piniling manatiling tahimik.

Habang papalapit sa port ng Australia ang barkong sinasakyan ni Mila, may isang crew ang lumapit sa kanya.

“May sulat para sa’yo, galing daw sa Manila. Pinasa ng agency.”

Nakasilid ito sa lumang envelope. Walang pangalan ng nagpapadala. Pero pagdampi pa lang ng kamay niya sa papel, alam na niyang galing ito kay Eros.

Mila,
Kung pwede lang akong tumakbo habang ikaw ang papalayo, ginawa ko na. Pero huli na akong gumising. Hindi ko sinabi agad ang buong kwento, dahil takot akong mawalan ng respeto mo hindi ko naisip na sa pagsisinungaling ko, iyon mismo ang nawala.
Hindi kita mapipilit bumalik. Pero kung sakaling sa isa pang paglalayag, magtagpo tayong muli hindi na ako lalayo. Hindi na ako tatahimik.
Ingat ka, Mila. At salamat. Dahil kahit sandali, ako ang naging pantalan ng puso mong pagod.
Eros

Napayuko si Mila. Hindi niya alam kung iiyak o ngingiti. Pero ang sigurado wala na siyang galit.

Hindi lahat ng pagmamahal ay kailangang panatilihin. Ang iba, tinuturoan lang tayong maging mas totoo… sa sarili.

At habang tumatama ang unang sinag ng araw sa karagatan, isinara niya ang sulat. Tumingala sa langit. At tuluyang binitiwan ang bigat sa puso.

Dahil ito ang unang paglalayag na wala siya.
Pero ito rin ang unang pagkakataong buo na muli ang sarili niya.

Itutuloy sa Part 5:

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

22/07/2025

📖 Chapter 2, Episode 5: “Ang Unang Gabi Na Wala Siya”

(POV: Jenny at Mario)

✍️ POV ni Jenny

Tahimik sa kwartong pinahiram sa akin ng kaibigan.
Tahimik, pero hindi mapayapa.
Nakahiga ako sa sahig, katabi ang bunso kong anak,
nakaunan sa bag ang panganay ko, habang humihikbi.

Ang sakit pala.
Ang sakit palang umalis, hindi dahil wala kang bahay kundi dahil wala nang tahanan.

Wala akong planong tuluyan.
Pero kailangan ko munang lumayo para maramdaman ko kung ako pa ba o anino na lang ng sarili ko.

Kanina habang pinapatulog ko ang mga bata,
humingi ako ng tawad.

“Sorry anak ha… hindi ko gustong malayo tayo sa bahay.
Pero minsan kasi, kahit anong tiis ni nanay,
kapag hindi na siya mahal hindi rin niya kayang magmahal ng buo.”

At sa unang pagkakataon,
ang anak kong lalaki, bumulong ng:

“Mama, hindi ikaw ang may mali.
Ikaw ‘yung nanay na kahit nasasaktan,
mahal pa rin kami.”

At doon ako tuluyang umiyak.

✍️ POV ni Mario

Hindi ako makatulog.

Ang kwarto malamig.
Ang bahay mas tahimik kaysa dati.
Pero ang pinakamabigat: wala sila.

Wala ang tunog ng kutsarang tinutumbok sa tasa.
Wala ang boses ni Jenny na nagtatanong kung gusto ko ng kape.
Wala ang mga yapak ng mga bata.

At kahit anong lakas ko dati sa bundok,
kahit ilang operasyon ang nalagpasan ko sa serbisyo…
wala palang pinakamalaking kalaban kundi ang katahimikan ng konsensya.

Ilang beses ko nang tinry itext si Jenny, pero binubura ko lang.
Ilang ulit kong binuksan ang gallery hinanap ang larawan naming mag-iina.
At doon ko lang na-realize:
wala akong kuha na buo kami na ako ang kumuha.
Lagi akong wala. Laging abala. Laging malamig.

At ngayong wala sila…
hindi ko alam kung saan ako mag-uumpisa.

📞 Missed Calls

4:42 AM, phone ni Jenny
6 missed calls “Mario (DAD)”

Text: “Saan kayo? Pwede ba tayong mag-usap?”

Seen, no reply.

✍️ POV ni Jenny

Hindi ko pa kayang sumagot.
Hindi dahil gusto ko siyang pahirapan,
kundi dahil sa unang pagkakataon, ako muna.

Ako muna ang pipiliin.
Ako muna ang iintindihin.
Ako muna ang hihinga.

END OF EPISODE 5

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

24/07/2025

24/07/2025

23/07/2025

23/07/2025

23/07/2025

23/07/2025

22/07/2025

22/07/2025

22/07/2025

22/07/2025

22/07/2025

22/07/2025

Address

Telephone

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category