https://www.facebook.com/1058368990891045/

ARMY WIFE Probinsyanang OFW, LAGUIO, Siniloan (2025)

01/08/2025

"Ina: Ang Pinak**asakit, Pinak**agandang Papel"

Ang pagiging ina, ay ang sinadyang pagkapira-piraso ng sariling puso
para lang buuin ang wasak na damdamin ng anak.
Kahit paulit-ulit masaktan, kahit hindi maintindihan,
pipilitin niyang ngumiti dahil sa'yo.

Siya ‘yung mag-aayos ng buhok mo kahit pagod,
‘yung babalik sa bahay para kunin ang paborito mong laruan
kahit alam niyang male-late na siya.
Siya ‘yung huhugot ng balahibo sa sarili niyang pakpak
para lang mailagay sa iyo nang sa gayon,
makalipad ka nang mas mataas kaysa sa kaya niya.

Gamit ang huling lakas sa dulo ng isang mahabang araw,
pupunasan niya ang luha sa pisngi mong maliit.
Tahimik siyang luluha kapag natutulog ka na,
pero bukas, lalaban ulit para sa’yo.

Ang isang ina,
ang unang makakakita ng ganda mo kahit sirang-sira ka na.
Siya ang magpapaniwala sa’yo na karapat-dapat ka sa pinak**ainam,
at kahit hindi niya kaya, ibibigay pa rin niya.

Ang pagiging ina, ay pagyakap sa katotohanang
madalas kang nag-iisa sa laban.
Saka mo lang maiintindihan
kung bakit galit si madrasta ni Cinderella,
kung bakit laging malamig ang lugaw ni Mama Bear.
Bakit si Snow White ay nag-iisa sa gubat,
at bakit may sakit si Lola ni Little Red Riding Hood.

Dahil sa totoong buhay,
masyado talagang mahaba ang mga araw ng pagiging ina,
at masyado ring maikli ang mga taon.

Kaya madalas, malamig ang pagkain ng isang ina.
Laging nauuna ang iba bago siya.
Laging nauuna ang “para sa anak ko.”

Pero may liwanag kahit sa pinak**adilim na ulap.
At sa mga araw na halos mawala ka na sa sarili mo,
doon mo makikita ang gintong sinag na sapat para bumangon ka ulit.

Ang halaga ng pagiging ina,
matatagpuan sa halakhak ng anak mong parang musika
na parang agos ng tubig sa ilog,
banayad, totoo, at buhay.
Makikita mo ito sa isang yakap, sa maliit na tinig na nagsasabing:
"Ma, I love you..."
at ramdam mong galing ito sa pinakapuso ng puso nila.

Saka mo lang tunay na mauunawaan
ang lalim ng panalangin ng isang ina,
kapag ikaw na mismo ang lumuhod bilang isa.

Dahil ang titulo ng “Ina”
ay kayang maghatid ng pinak**asarap na ligaya
at pinak**alalim na sakit.

Pero sa lahat ng maari mong maranasan sa mundong ito,
ang magmahal ng isang Ina at maging isang Ina
ang pinak**ataas na biyayang maari mong matanggap.

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

31/07/2025

Lihim na Tanaw - Part 11

Ang Katotohanan Mula sa Labi Niya Mismo

Hindi nakatulog si Samantha nang gabing iyon. Paulit-ulit sa isip niya ang sinabi ni Jordan: “May asawa si Dan… kasal na siya.”

Naghalo ang sakit at galit. Hindi niya alam kung alin ang mas mabigat ang pagkadismaya o ang pakiramdam na niloko siya muli. Napakuyom siya ng k**ao sa k**a. “Hindi pwedeng totoo ‘yon… hindi siya magiging gano’n sa akin kung may iba na pala siyang pag-aari.”

Kinabukasan, walang pasabi siyang nagtungo sa barracks. Mabigat ang mga hakbang. Nanginginig ang k**ay niya habang pinipindot ang cellphone para tawagan si Dan. Ilang beses itong hindi sinasagot. Hanggang sa bigla itong sumagot, halatang kabado.

“Hello, Sam? Maaga ka ata, bakit”

“Pwede ba tayong mag-usap? Ngayon,” mahina ngunit matatag ang boses niya.

Ilang minuto lang ay nagkita sila sa labas ng compound, malayo sa mata ng mga kasamahan ni Dan. Basang-basa ang suot ni Samantha sa ambon, pero hindi niya alintana.

Tila nabasa ni Dan ang bigat ng tanong sa mga mata niya.

“Anong meron, Sam?” tanong nito, pinipilit ngumiti.

Hindi na siya nagpaligoy.

“Totoo ba? May asawa ka na?”

Napalingon si Dan. Tila natigilan. Nawala ang ngiti sa labi nito. Ilang segundong katahimikan ang bumalot sa pagitan nila. Hanggang sa dahan-dahan siyang tumango.

“Sam... totoo, ikinasal ako. Pero hindi mo alam ang buong istorya.”

Parang binagsakan ng langit at lupa si Samantha. Kahit anong paliwanag, kahit anong dahilan kasal pa rin siya.

“Hindi mo sinabi… Pinagdamot mo sa’kin ang katotohanan,” bulong niya, nangingilid ang luha.

“Sam, wala kaming relasyon. Hindi ko siya mahal. Pinilit lang akong panindigan ang pagkak**aling hindi ko ginusto. Hindi ko na alam kung paano aatras”

“Pero kasal ka,” putol ni Samantha. “At ako? Ano ako sa’yo, Dan?”

Hindi nakaimik si Dan. Tumingin lang siya sa kanya, puno ng pagsisisi at sakit. Parang gusto niyang yakapin si Samantha, pero hindi niya magawa.

“Ikaw… ikaw ang totoong mahal ko,” sabi nito sa wakas.

Pero para kay Samantha, huli na ang lahat.

“Alam mo ba kung anong pakiramdam ng palaging pinipili ng mga lalaking hindi ako kayang ipaglaban?”

Tumulo ang luha ni Samantha. Pigil ang hikbi. Pinilit niya maging matatag. Hindi siya tatakbo paalis. Hindi na siya iiwas. Harapin na lang niya ang lahat ng sakit.

“Hindi ako galit dahil may asawa ka. Galit ako dahil pinaniwala mo akong malaya ka… na tayo ay may simula. Samantalang ako pala ang naging panakip-butas.”

Tahimik si Dan. Wala na siyang nasabi.

Tumalikod na si Samantha. Humakbang palayo. Sa bawat hakbang niya, parang may humahawak sa puso niya umaawat, sumisigaw. Pero hindi na siya lilingon pa. Hindi na siya papayag muling masaktan sa isang lihim na tanaw lang.

Sa sarili niya, marahan siyang bulong…

“Ito na ang huling beses na magpapagamit ako sa salitang mahal…”

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

31/07/2025

"Tahimik Pero Lumalaban"

Buhay ni Ann Isang kwento ng paglaya mula sa takot at sapilitang kapalaran

Part 1: Sa Loob ng Batas ng Isang Ama

Ako si Ann. Tubong Davao City.
Ako ang bunso sa walong magkakapatid. Anim na babae, dalawang lalaki.
Pero sa bahay namin, parang wala kaming dami kasi walang boses ang mga anak kay Papa.

Hindi siya ordinaryong ama. Siya ang batas sa amin.
Bilang Brgy. Captain, konsehal, at lupong tagapamayapa, pati loob ng bahay ginawang munisipyo.
Bawal magsalita sa hapag-kainan.
Bawal sumagot kahit nasa katuwiran.
Bawal ang may mahulog na kanin kahit hindi mo yun nahulog, ikaw pa rin ang kakain nun.
Bawal lumipat ng upuan kung saan ka naupo, doon ka habang buhay.
At ang paborito niyang parusa? Luhod sa asin at munggo.
Hindi kami tatayo hangga’t hindi siya magsabi.

Tahimik lang kami sa sulok. Walang sumuway. Kahit mga kuya ko, tiklop.
Pero dumating ang panahong natuto silang lumaban palihim.
Lumuwas ng bayan, nag-aral sa high school, natutong magmaneho.
Unti-unting lumalayo.
Hanggang ako na lang ang naiwan sa bahay.

Ako na lang.
Ako na lang ang niluluhod sa asin.
Ako na lang ang pinagbantayan.
Ako na lang ang sinigurong walang kaladkad.

Nang mag-high school ako, pinayagan akong sa bayan mag-aral pero uuwi araw-araw.
Hindi ako pwedeng magtagal. Hindi ako pwedeng tumambay.
Hindi ako pwedeng mainlove.

Isang araw, nakita ko si Rey. Kababata. Anak ng isa naming tenant.
Matagal na kaming hindi nagkita mula Grade 6. Kumaway siya, ngumiti, nagkamustahan.

Pag-uwi ko, wala pang isang oras, pinatawag ako ni Papa.
"Kung ngayon pa lang, lumalandi ka na ipapakasal na lang kita sa anak ng kumpare ko."

Hindi ako makakibo. Natulala ako.
Ilang araw lang, pinakilala na ako sa lalaki.
Siya daw ang mapapangasawa ko. 33 years old. Ako? Labing pito.

Hindi ko na maalala kung natulog pa ako ng maayos sa mga gabing ‘yon.
Ang alam ko lang, ayaw ko. Hindi ko kaya. Hindi pa ako handa.
Hindi ko siya mahal. At hindi ako manhid.

Kaya gumawa ako ng paraan.

Itutuloy sa Part 2:

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

31/07/2025

Lihim na Tanaw Part 10

Ang Katotohanang Ayaw Niyang Malaman

Ilang linggo na ang lumipas simula nang gabing pinakawalan nila ang mga damdaming matagal na nilang kinikimkim. Tahimik. Masaya. Palihim.

Lagi silang nagkikita ni Dan sa mga tagpong para bang kapwa sila takot na baka muling maagawan ng sandali. Ngunit sa likod ng bawat ngiti, may pangambang baka may makaalam. Ayaw ni Samantha na isipin ng iba na parang palipat-lipat siya mula kay Jordan, ngayon naman kay Dan. Kaya bawat pagkikita nila, laging sa tagong lugar, laging may takot, laging may pangamba.

Minsan habang naglalakad si Samantha pauwi mula trabaho, tumunog ang cellphone niya. Isang hindi kilalang numero ang tumatawag.

“Hello?” sagot niya.

Isang pamilyar na tinig, puno ng galit. Si Jordan.

“Bakit siya pa, Samantha? Bakit si Dan? Bakit hindi mo ako inantay?” sunod-sunod ang mga tanong nito, parang isang buhawi ng damdamin. “Bakit sa mismong birthday ko pa kayo naging kayo?!”

Hindi agad nakapagsalita si Samantha. Nanginginig ang k**ay niya. Hindi niya inasahang malalaman ito ni Jordan lalo na sa ganitong paraan.

“Mas magiging magulo ang buhay mo sa kanya,” patuloy ni Jordan. “Hindi mo ba alam? May asawa si Dan. Kasal na siya, Samantha.”

Napatigil si Samantha. Parang may sumabog na dinamita sa dibdib niya.

“Yung mga panahong hinahanap mo siya sa akin? Nag-leave siya noon. Para asikasuhin ang kasal nila. At ikaw, sinugod mo pa ang ulan para sa kanya. Sana sa akin mo na lang ‘yon ginawa.”

Hindi na makapagsalita si Samantha. Hindi siya makagalaw. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Parang pinutol ng isang iglap ang lahat ng kasiyahan at pag-asang bumubuhay sa kanya nitong mga nakaraang linggo.

“Bumalik ka na lang sa akin, Samantha,” pakiusap ni Jordan. “Dahil sa kanya, mas gugulo ang buhay mo. Ako na lang. Ako na lang ulit.”

Pinatay ni Samantha ang tawag.

Napaluhod siya sa gilid ng kalsada. Hawak ang dibdib na parang pinipilas mula sa loob. Naghahalo ang galit, sakit, hiya, at kabiguan. Totoo ba? Kasal na si Dan? Paano siya nagawang mahalin ng ganito ni Dan kung may iba na itong buhay na dapat iniingatan?

At higit sa lahat bakit siya hindi sinabihan?

Bakit tila laging siya ang natatapat sa mga lalaking may dala-dalang kasinungalingan?

Sa loob ng katahimikan ng gabi, isang buntong-hininga ang kumawala sa labi ni Samantha.

"Hindi ko na alam kung ano pa ang totoo..."

Itutuloy..

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

31/07/2025

"Sa Malayo Ka Man"
EPISODE 3: “Hindi Lang Distansya ang Kalaban”

POV ni Elai

Minsan, iniisip ko, sino bang dapat kong kausapin kapag ang taong inaasahan kong kausap ay siya ring dahilan ng katahimikan ko?

Tatlong araw na akong walang reply kay Paeng. Walang “kamusta,” walang “mahal,” walang kahit isang salita. Pero aktibo siya sa social media. May mga likes siya sa memes. May comment siya sa post ng isang kakampong babae. Simple lang "Solid yan haha." Pero para sa gaya kong umiiyak gabi-gabi, mabigat na bigat ‘yon.

Hindi ako selosa noon.

Pero ang LDR, iba ang epekto sa tiwala. Hindi mo agad mararamdaman. Pero unti-unti kang kinakain ng tanong:
“May iba na bang nagpapasaya sa kanya? Ako pa rin ba ang iniisip niya bago siya matulog?”

Gabi na rito sa Dubai. Hindi na ako lumalabas masyado sa flat. Tuwing wala akong pasok, tinititigan ko lang ang phone ko, naghihintay. Iniiwasan ko na nga mag-open ng Messenger, kasi tuwing online ako at hindi siya nagmemessage, parang sinasampal ako ng katotohanang baka hindi na ako ang nasa isip niya.

Kanina, habang nagluluto ako ng sinigang gamit ang instant mix na dala ko mula Pinas, bigla akong napaupo sa gilid ng lababo. Nanginginig ang k**ay ko. Ramdam ko na naman ‘yung bigat sa dibdib. ‘Yung parang may bato sa loob ng puso ko.

Walang ulan sa labas, pero pakiramdam ko, basang-basa na naman ang loob ko.

Naisip ko:
Ganito ba talaga ang kapalit ng “para sa future natin?”

Nagtitiis ako rito. Pinagkakasya ang sahod. Tinitiis ang amo. Tinitiis ang pagod. Tinitiis ang layo.
At ang mas masakit, tinitiis ko rin ang pananahimik niya.

Bumalik sa isip ko ‘yung mga pangako namin bago ako umalis.

“Pag-uwi mo, may bahay na tayo.”
“Pag-uwi mo, pakakasal na tayo.”
“Ako bahala sa tiwala, mahal. Basta ikaw, ‘wag kang bibitaw.”

Pero ngayon? Wala na akong mahawakan. Wala na akong masandalan. Parang nakabitin ako sa ere, walang lubid, walang kasiguruhan kung mahuhulog ako o may sasalubong sa’kin.

Naisip ko minsan, magsend kaya ako ng mahabang message? ‘Yung tipong “Paeng, nasasaktan na ako. Pwede ba tayong mag-usap?” Pero ilang ulit ko na siyang gustong kausapin, wala ring nangyayari. Kaya sa huli, kinain ko na lang ang mga salita ko. Nilunok ko na lang ang pride ko, gaya ng pag-inom ko ng luha habang nakatitig sa kisame ng kwartong ito.

Naalala ko pa nung una akong dumating sa flat na ‘to. Excited pa ako. Pinuno ko ng litrato namin ang dingding sa tabi ng k**a ko. May calendar akong may nakabilog na date birthday niya, monthsary namin, at araw ng target kong pag-uwi.

Pero ngayon? Dahan-dahan ko nang tinanggal ‘yung mga larawan. Hindi dahil ayoko na. Kundi dahil masakit nang tumingin.

Masakit na ang alaalang masaya kami, habang ang kasalukuyan ay punô ng duda at lamig.

Nagchat si Maricel, kabatch ko sa agency.

“Sis, okay ka lang ba?”
“Lagi kang tahimik ngayon.”

Ngumiti ako sa screen. Gusto kong sabihing “Okay lang ako.” Pero ang totoo? Hindi.
Hindi okay ang umasa araw-araw sa text na hindi dumadating.
Hindi okay ang magpanggap na malakas kahit wasak na sa loob.
Hindi okay ang magmahal nang malayo, tapos ikaw lang ang lumalaban.

Pero dahil sanay na tayong mga babae sa pagtitiis, sagot ko lang:

“Ayos lang. Laban lang.”

Sa totoo lang, hindi lang distansya ang kalaban sa LDR.
Kalaban ang tahimik na pagbabago.
Kalaban ang hindi na pag-usap.
Kalaban ang sarili mong utak na punô ng tanong.

At ngayong gabi, habang nakahiga ako sa k**a, nakapikit pero gising ang damdamin, isa lang ang tanong na paulit-ulit sa isip ko:

“Kung ako pa rin ang mahal mo… bakit parang ako na lang ang may pakialam?”

📍Itutuloy sa Episode 4:

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

31/07/2025

LIHIM NA TANAW Part 9
“Minsan, ang damdaming pinipigil… mas malakas pa sa sigaw ng ulan.”

Simula noong muling nagparamdam si Dan, naging madalas na ang palitan nila ng mensahe ni Samantha. Hindi ito palaging tungkol sa nakaraan minsan ay tungkol lang sa mga pang-araw-araw na bagay, minsan ay mga walang kwentang banter na nagbibigay ng ngiti kay Samantha sa kalagitnaan ng pagod sa trabaho. Ngunit sa bawat “kumusta,” sa bawat “ingat ka palagi,” may mga damdaming pilit nilang tinatago sa pagitan ng mga titik sa text.

Madalas ding ikwento ni Dan ang mga nangyayari kay Jordan kung paano ito nagiging tahimik, kung paanong parang laging may hinahanap. Tahimik lang si Samantha. Wala siyang ibang sinasabi kundi simpleng, “Sana ayos siya.”

Hanggang sa isang araw, inimbitahan si Samantha ng kanyang mga dating high school classmates para sa isang reunion. Nagdalawang-isip siya noong una, pero kalaunan ay pumayag. At bago pa siya makaalis, may bigla siyang ideya.

“Dan… gusto mo bang sumama?”

Saglit na katahimikan. Tapos ang sagot:

“Oo. Basta ikaw ang nagyaya.”

At kahit bumubuhos ang ulan noong gabing iyon, sinugod ito ni Dan. Basang-basa siya pagdating, pero nandoon siya buo ang loob, buo ang presensya. Nagkatinginan sila ni Samantha. Walang salita, pero ramdam agad ang init sa kabila ng ginaw ng ulan.

Sa gitna ng tawanan, musika, at pagbabalik-tanaw, lumalim ang gabi at lumalim ang tama ng alak sa kanilang katawan. Pareho na silang may “lasa.” May bigat ang tingin ni Dan, may lungkot na hindi kayang itago.

“Samantha…” mahinang tawag niya.
“Hmm?”
“May dapat tayong pag-usapan.”
“Tungkol saan?”
“Tungkol sa atin.”

Nag paalam na sila , nauna ng umuwe ,

Hindi na sila nakapagsalita pa.
Napag pasyahan nilang tumuloy sa Isang bahay pahingahan , Ang sumunod na nangyari ay tahimik, mainit, matagal nang pinipigilang emosyon. Sa gabing iyon, pinagbigyan nila ang mga pusong uhaw mga pusong sabik sa naudlot nilang pagmamahalan, na dating pinigilan ng maling pagkakataon… at maling tao.

Maalab ang bawat yakap. Madiin ang bawat halik. Parang wala nang bukas. Parang sila lang ang tao sa mundo. Pinaramdam nila sa isa’t isa ang init ng katawan at damdamin na hindi na kayang itago. Gabing binuo ng pananabik, sakit, at matagal na pagtitimpi.

At pagkatapos ng gabing iyon… akala ni Dan, simula na ulit ‘yon ng “sila.”
Pero si Samantha
biglang naging mailap.

Nag-aalangan. Natatakot. Parang gusto niyang itulak palayo ang sarili mula sa posibilidad ng panibagong sakit. Ayaw na niyang magk**ali. Ayaw na niyang maging dahilan ng pagkasira ng buhay ng iba. Pero sa puso niya… doon siya natatalo.

Dahil simula nang muli silang nagkalapit, simula nang muli siyang niyakap ni Dan…
alam niyang hindi na siya mabubuhay nang wala ito.

At sa katahimikan ng susunod na mga araw, tanong ng puso niya:
Paano kung ‘yung gabing ‘yon lang ang meron sila? Paano kung matapos ang lahat… mawala ulit si Dan?

Itutuloy...

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

31/07/2025

“Sa Malayo Ka Man”
EPISODE 2:

POV ni Paeng

Tahimik ang gabi sa kampo. Wala masyadong utos, walang training bukas. Sabi nga ng iba, bihira ‘to peace of mind daw. Pero sa totoo lang? Sa loob-loob ko, ang ingay-ingay.

Hindi ng paligid, kundi ng konsensya ko.

Nakatingin lang ako sa cellphone ko. Walang bagong message mula kay Elai. Hindi ko pa rin nirereplyan ‘yung huli niyang tanong kagabi:
“Busy ka ba, o ako lang ang nag-iisip?”

Takte. Hindi ko alam kung paano sasagutin. Kasi kung sasabihin kong “busy lang ako,” alam kong kasinungalingan ‘yun. Pero kung aaminin kong may mga araw na ayoko muna magparamdam dahil hindi ko alam kung paano haharapin ang layo, ang pressure, ang guilt baka mas masaktan siya.

Ayokong saktan si Elai.

Pero parang ako ang may unti-unting binibitawan.

Hindi ko naman sinasadya. Hindi ko planado. Pero simula nung umalis siya, nag-iba ang lahat. Ang gabi, dati punô ng mga tawanan namin, ng usapan tungkol sa plano namin sa bahay, sa anak na gusto naming ipangalan sa tatay ko lahat ‘yon biglang naging katahimikan.

Biglang ang gabi ko, cellphone na lang ang kaharap. Messenger. TikTok. Group chat ng mga kasama sa kampo. Minsan si Mike, nagyayaya uminom sa labas. Minsan si Private Sison, sabing may "kakilala" raw siya taga-bayan, naghahanap lang ng kausap.

Sinubukan ko naman umiwas, eh. Kasi alam ko, kapag lumampas ako sa linya, hindi lang si Elai ang masasaktan ako rin. Pero ang totoo, mas madalas akong natutukso kapag nararamdaman kong wala na kami sa parehong frequency.

Nung isang linggo, hindi ko sinagot ang tawag niya. Sinadya kong patulugin ang telepono ko. At nung kinaumagahan, may voice message siyang iniwan. Paos ang boses. Umiiyak.

“Mahal, kung may mali ako, sabihin mo. Kung may nagawa akong kulang, itama natin. Pero sana ‘wag mo naman akong gawing tanong sa isip mo na parang hindi mo na ako sigurado.”

Pinakinggan ko ‘yon ng tatlong beses.

Gusto kong tawagan siya. Gusto kong sabihin, “Mahal, sorry. Hindi ikaw ang problema. Ako.”
Pero andito ako ngayon, hawak pa rin ang cellphone, hindi makagalaw.

Minsan tinatanong ko ang sarili ko:
“Hanggang saan ba talaga ang kaya ng pagmamahalan kung ang distansya, tahimik nang pumapatay sa komunikasyon?”

Akala ko dati, kaya namin. Malalampasan namin. Kasi mahal ko siya. Mahal niya ako. ‘Yun lang naman ang importante, ‘di ba?

Pero ngayong magkalayo kami, nare-realize ko… hindi lang pala pagmamahal ang puhunan.
Kailangan din ng effort.
Ng tiwala.
Ng pang-unawa.
Ng disiplina sa sarili.

At sa araw-araw na ‘to, hindi ako sigurado kung sapat pa ba ang natitira sa akin.

Hindi pa rin ako tumatawag. Nakatingin lang ako sa profile picture niya. Mas payat na siya ngayon. Baka sobra sa trabaho. Baka kulang sa tulog. Baka umiiyak na naman siya dahil sa’kin.

Naisip ko, anong klaseng lalaki ako kung ako mismo ang dahilan ng pangungulila niya?

Bukas na lang ako tatawag.

Bukas ko na lang sasabihin ang lahat.

Bukas ko na lang…
Siguro.

📍Itutuloy sa Episode 3:

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

31/07/2025

"Cheating is Cheating, Anuman ang Dahilan."

Hindi mo puwedeng balewalain ang katotohanan
Ang pagtataksil ay pagtataksil,
Wala 'yang pinipiling kasarian, dahilan, o estado sa buhay.
Babae ka man o lalaki, kapag niloko mo ang taong nagtitiwala sa'yo, mali ka pa rin.
Hindi mo puwedeng itama ang isang pagkak**ali sa pamamagitan ng isa pang kasalanan.

Kahit gaano mo sabihin na "wala na kasi siyang oras sa akin,"
o "kailangan ko lang ng makakausap,"
o kahit pa sabihin mong "hindi ko naman sinasadya"
hindi 'yan excuse para manira ng tiwala.

Kapag may problema, dapat pinag-uusapan.
Hindi dinadaan sa panlalamig, panloloko, o pananakit.
Kasi sa huli, hindi lang puso ang nasisira
kundi tiwala, dignidad, at buong relasyon.

Ang pag-ibig na totoo, hindi nagpapaikot, hindi nananakit.
Kapag mahal mo, pipiliin mong lumaban, hindi maghanap ng kapalit.
Kaya tandaan mo:
Kapag niloko mo ang taong nagsakripisyo at naniwala sa'yo, ikaw ang talo.

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

31/07/2025

"Lihim na Tanaw "Part 8
Ayoko Maging Dahilan ng Pagkawasak

Hindi na siya nakatiis.

Muling tumunog ang cellphone ni Samantha, at sa unang beses, hindi na siya naghintay. Sinagot niya agad, at bago pa man tuluyang pumasok ang katahimikan sa kabilang linya, agad siyang nagsalita ng buo ang loob, ng buo ang damdamin.

“Dan… alam kong ikaw ‘yan. Ramdam ko. Pero bakit ayaw mong magsalita? Ayaw mo ba akong kausapin?”

Wala pa ring sagot. Tahimik pa rin. Parang laging bitin ang lahat. Hanggang sa narinig niya ang pamilyar na beep call ended.

Napabuntong-hininga siya. Pero hindi siya nakatiis. Tinype niya ang message at agad na pinadala sa numerong ‘yon.

"Kamusta ka na?"

Ilang minuto lang ang lumipas, tumunog ang phone niya. May reply.

Dan:
“Kumusta ka? Balita ko hiwalay na raw kayo ni Jordan. Sayang, mahal na mahal ka pa naman nun. Nakikita nga namin, halos mabaliw-baliw ‘yung tao dito. Balikan mo na kasi.”

Napangiti siya hindi dahil masaya siya. Kundi dahil mas nagiging malinaw sa kanya ang lahat. Lalo siyang tumatag sa desisyong matagal na niyang tinanggap.

Tahimik siyang nag-type ng sagot. Walang drama. Walang pasaring. Katotohanan lang, mula sa puso.

Samantha:
“Ayoko maging magulo ang buhay niya. Ayokong ako ang makasira ng pamilya na dapat sana buuin niya. Ayokong may batang magalit sa’kin balang araw dahil inagawan ko siya ng ama. Hindi ko kayang magmahal kung may kailangan akong agawan. Hindi ganun ang gusto kong klase ng pagmamahal.”

Matagal bago muling tumunog ang cellphone niya.

Pero sa mga oras na iyon, tahimik na rin ang puso niya.

Hindi niya alam kung sasagot pa si Dan, pero para sa kanya, sapat na ang nasabi niya.

Hindi lahat ng pag-ibig kailangang ituloy.
May mga damdaming kailangang tapusin, hindi dahil hindi totoo kundi dahil hindi na tama.

At sa mga sagot niyang iyon, tuluyang isinara ni Samantha ang pinto ng isang pahina…
…at tahimik na binuksan ang panibagong yugto ng kanyang katahimikan.

Itutuloy..

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

31/07/2025

Nagalit siya dahil sa ginawa mo.
Ikaw, nagalit ka dahil sa naging reaksyon niya sa ginawa mong mali.
Magkaiba ‘yon.

Wag mong palabasin na siya ang may problema,
na para bang siya pa ang nagdadala ng negativity
eh ang totoo, tinatama ka lang niya.

At wag mong sabihing "gusto mo lang makipag-away"
kapag sinasabi lang naman niya kung paano mo siya sinaktan.
Hindi ‘yan pagiging masungit.
Hindi ‘yan pagdadamdam sa wala.
Ang tawag diyan ay manipulasyon.

Ang tawag diyan ay pambabalewala sa damdamin ng iba.
At kung ganyan ka makitungo,
wag mong sabihing ikaw ang biktima.

Nagalit siya dahil sa ginawa mo.
At may karapatan siyang magalit.

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

30/07/2025

"Sa Malayo Ka Man."
EPISODE 1: “Ang Umpisa ng Paglalayo”

POV ni Elai

Hindi ko talaga inakala na darating kami sa puntong ito.

Na ang bawat araw ay sisimulan ko sa tunog ng alarm, hindi para gumising papuntang trabaho, kundi para i-check kung online ka. Kung nag-reply ka na. Kung may “seen” man lang ako mula sa’yo. Na ang gabi, dati nating sandali ng lambingan, ay magiging oras ng paghihintay sa isang tawag na minsan, hindi na dumarating.

"Elai, sigurado ka ba talaga rito?" tanong mo noon habang magkaakbay tayo sa waiting shed ng kampo, gabi bago ang flight ko. Malamig ang hangin, pero mas malamig ang titig mo hindi dahil sa galit, kundi sa takot.

Ngumiti ako kahit ang totoo, ang sakit na sa dibdib ko. “Oo, Paeng. Kailangan natin ’to. Ayoko ring malayo sa’yo, pero mas ayoko tayong manatiling ganito habang wala tayong ipon, habang pareho tayong pagod pero kulang pa rin.”

Hindi ka na sumagot. Hinalikan mo lang ang noo ko. At doon pa lang, naramdaman ko na may parte sa atin ang tuluyan nang mawawala.

Isang buwan na akong nandito sa Dubai.

Sa unang linggo, halos araw-araw kang tumatawag. Video call sa gabi, kwentuhan kahit antok na tayo. Tinitingnan mo pa rin ako na parang ako lang ang babae sa mundo. Sinasabi mong mamimiss mo ako. Na ilang taon lang ito, titiisin natin.

Pero unti-unti kang nawala.

Sa pangalawang linggo, naging chat na lang. Minsan late replies. Minsan one-word answers.

Sa ikatlong linggo, “busy” ka na raw lagi. May field training daw. Hindi puwedeng magdala ng phone.

Alam kong totoo. Alam kong trabaho mo. Sundalo ka. Hindi laging may signal. Hindi laging may pahinga.

Pero hindi rin palaging ganyan dati. Noon, kahit nasa bundok ka, nakakahanap ka ng paraan. Ngayon? Parang ako na lang ang laging naghahanap.

Ako na lang ang laging humahabol.

Ngayon, madaling araw na rito. Pauwi ako galing night shift. Pagod. Sobrang pagod. Pero hindi iyon ang dahilan kung bakit nanlalambot ako habang naglalakad sa kahabaan ng Al Rigga.

Tiningnan ko ulit ang phone ko. Wala pa ring message.

"Busy ka siguro," bulong ko sa sarili, gaya ng dati. Paulit-ulit. Paulit-ulit. Paulit-ulit hanggang maniwala ako. Pero kahit gaano ko pilitin ang sarili ko, hindi ko maiwasang magtanong:

Busy ka lang ba? O hindi na ako ang dahilan ng pahinga mo?

Pumasok ako sa flat. Tumahimik ako sa loob. Tahimik din ang chat. Walang “good morning, love.” Walang “ingat ka dyan.” Walang “namimiss na kita.”

Binalikan ko ang mga lumang message mo. ’Yung mga "Kahit sa’n ka mapunta, ako lang ang uuwian mo." ’Yung mga "Di mo kailangan matakot, kasi ako ang tagapagtanggol mo."

Pero ngayon, hindi kita maramdaman. Wala ka rito. Hindi mo ako naipagtatanggol sa pangungulila. Sa pangambang baka habang pilit kong binubuo ang kinabukasan para sa atin, unti-unti mo na akong kinakalimutan.

Sabi nila, ang LDR raw ay para sa matatapang. Pero hindi nila sinabi kung gaano kahirap maging matapang tuwing gabi habang umiiyak kang tahimik para lang hindi magising ang mga kasama mong OFW din.

Hindi nila sinabi kung gaano kahirap intindihin ang taong gusto mong intindihin ka rin.

Hindi nila sinabi na minsan, hindi lang distansya ang kalaban kundi ang katahimikan. Ang mga tanong na walang kasagutan. Ang mga pagbabago na hindi mo alam kung kailan nagsimula.

Pero Paeng, bago ako pumikit, gusto kong ipaalala sa’yo ‘to:

Hindi ako umalis para iwan ka.

Umalis ako kasi naniwala akong sapat ang pagmamahal natin para kahit magkalayo, magkasama pa rin ang puso natin.

Pero mahal, pag dumarating na sa punto na ako na lang ang may hawak sa dulo ng lubid…
Kailangan mo rin tanungin ang sarili mo:

Hawak mo pa ba ako? O bumitaw ka na?

📍Itutuloy sa Episode 2:

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

30/07/2025

“Sa Likod ng Paglimot”,
Epilogue: Tahanan sa Katahimikan

Minsan, ang mga bagong simula ay hindi palaging may puting bulaklak o engrandeng simbang gabi. Minsan, ito’y nagsisimula sa paghalik sa noo ng batang may sipon, sa pag-init ng tubig para sa gatas, at sa pagkibit-balikat kapag nahuli ng ulan sa labas ng clinic.

Ganito ang naging mundo nina Althea, Nat, at Elli.

Tahimik.

Pero puno.

Hindi nila agad tinawag na “pamilya” ang mayroon sila. Pero araw-araw, unti-unti nila itong binubuo hindi sa salita, kundi sa gawa.

Pag sinisipon si Elli, si Althea ang unang gumigising. Pag pagod sa duty si Althea, si Nat ang tahimik na nag-aabot ng kape. At sa tuwing may bagong kwento si Elli mula sa school, sabay silang dalawa ang nakikinig parang dalawang magulang na hindi kailangang sabihing “kami na” para sabihing “nandito kami.”

Lumipas ang buwan.

May mga gabing napapalitan ng tahimik na sulyapan ang mga dating tanong. May mga umagang parang kay gaan, kahit wala namang mahalagang nangyari. May mga yakap na parang hindi sinasadya, pero pareho nilang hinahanap.

Hanggang isang araw, sa labas ng isang maliit na bakery kung saan madalas silang bumili ng pan de sal, nagtanong si Elli habang hinahawakang mahigpit ang k**ay ni Althea.

“Ate Althea, ikaw na ba ang mama ko?”

Hindi siya agad nakasagot.

Si Nat, tahimik lang sa tabi. Walang pinilit, walang binigkas.

Ngumiti si Althea, saka lumuhod sa harap ng bata. “Pwede bang hindi mo na ako tawaging ‘ate’?”

“Anong itatawag ko sa’yo?”

“Mama Althea,” sabay haplos sa pisngi ni Elli.

Tumango si Elli, saka yumakap. Mahigpit. Parang matagal nang gustong gawin.

At si Nat hindi nagsalita, pero ang mga mata niya ay nagsabi ng lahat. Ng pasasalamat. Ng paggalang. Ng pagmamahal.

Doon tuluyang naintindihan ni Althea: Ang tunay na tahanan, hindi ito lugar.

Tao ito.

At minsan, sa pinakatahimik na bahagi ng buhay mo, doon darating ang mga taong hindi mo hiniling, pero sila pala ang sagot sa matagal mong dasal.

Hindi na kailangang limutin ang lahat ng nakaraan.

Sapat nang tandaan kung sino ang nanatili.

WAKAS...

🖋️ Orihinal na akda ni
📚 Ang bawat salita ay bunga ng karanasan, damdamin, at katotohanan. May karapatang-ari ang may-akda.
🚫 Ipinagbabawal ang pag-kopya, pag-edit, o muling paglalathala nang walang pahintulot.
⚖️ Ang pag-angkin sa hindi iyo ay hindi lamang kawalan ng respeto, ito ay isang krimen.
✨ Plagiarism is a crime.

ARMY WIFE Probinsyanang OFW

01/08/2025

31/07/2025

31/07/2025

31/07/2025

31/07/2025

31/07/2025

31/07/2025

31/07/2025

31/07/2025

31/07/2025

30/07/2025

30/07/2025

Address

Telephone

Website

Alerts

Shortcuts

Share

Category