Manau Voice

Manau Voice Nonprofit Organization

“ပွင့်လန်းလာသော အနှိမ်ခံပန်းတပွင့်”A Blooming Suppressed Flower (English Version)============A fully dressed police offi...
09/10/2025

“ပွင့်လန်းလာသော အနှိမ်ခံပန်းတပွင့်”
A Blooming Suppressed Flower (English Version)

============
A fully dressed police officer in his thirties stood up and stuck his p***s out in front of Gam. Gam was forced to sit on a chair and perform a sexual act. Gam felt unable to respond and was overwhelmed by fear, shame, sadness, anger, and humiliation.

“It was impossible for me to believe that something like this could happen to me at that moment,” Gam said. “The only thing on my mind was that I had an arrest warrant and needed to get through the checkpoint as quickly as possible. In the end, even when he tried to r**e me, I felt I had no choice but to let it happen. I will always remember this trauma in my life; the moment when I had no chance to fight back.” But Gam was lucky.

While he was being forced to perform this sexual act, another police officer, around fifty years old, arrived and slapped the policeman in the nape of his neck. He then kicked the policeman out of the dorm and asked Gam for tea money for the policemen before releasing him. Gam didn’t even know how many banknotes he had taken from his bag.

It was only because of that police officer that “Gam” escaped from the hellish cell. This incident happened on February 17, 2022, at the Thanlwin Bridge checkpoint in Hpa-an, Kayin State. However, this was not the only time that Gam was subjected to such abuse.

“Gam” is an LGBT born in Mawlamyine, Mon State. Life as an LGBT person from a young age has not been easy for “Gam”.
Gam was the only son in his family. Therefore, Gam's mother had high hopes for her only son, wanting him to get married and have children. Therefore, Gam had to suppress his wishes and live in a state of despair, looking at his mother's face.

“When I first found out I had a boyfriend, my mother kicked me in the face. I would say it was domestic violence. But it was out of shame and anger. And then I was beaten with an iron rod until it broke,” Gam recalls childhood as an LGBT person.

Now, “Gam” says that his mother has come to accept his existence because of his efforts and circumstances.

“Gam” studied at a military school from a young age and, like other LGBT people, was bullied by fellow students.

“When soldiers’ children see LGBT people, they think they are a laughing stock. In the neighborhood, there was a popular LGBT community selling citrus flakes (shout-thee-say-pyarr), and they had a culture of their own, so when they saw us, they would clap their hands and ask us to dance, and they would surround us and physically touch us and do things that were deeply uncomfortable," “Gam” said, recounting experiences as a student as a child.

Despite being bullied since childhood, “Gam” was not one to give up. After graduating from high school, he moved to Myitkyina, Kachin State in 2003, where he devoted himself to his passion as a fashion designer. After taking a design course, he began to gain popularity among the people of Myitkyina and won competitions before moving to Yangon. “I started as a designer in Myitkyina,” he says with a smile.

“I am very interested in competitions. Since 2007, I won first prize in the Miss People Style Competition 2007, the largest competition in Myanmar. Since Myitkyina, I have won prizes in competitions at Manaw Stadium.”

As the designer’s career progressed,Gam’s achievements continued to grow. In 2016, Gam designed the Myanmar Puppet Art Costume, which was worn by model and actress Htet Htet Htun. With that dress, Htet Htet Htun was crowned Miss Universe Myanmar, and the Best National Costume Award was won by the designer La Zaing Gham Hwee, who represented Myanmar.
“The designer award I won with Htet Htun is a “Masterpiece” in my life. It has left a mark on Myanmar and earned me a place in the world of art as the first.”

“Success is not something that awaits you. You have to work hard. When I was abroad, I had to set tables, distribute handouts, and do various jobs, but in the end, I was hungry for fashion and design, so no matter where I went, I always went back to that path,” he said, explaining how he tried to achieve this vision.

Gam, who was enjoying such success, when the military took power in 2021, instead of success, he resisted the military dictatorship and faced difficulties. Gam's life began to fall apart.

“Since the time I started expressing my wishes, I led the designer team in deciding what to wear each day so that I wouldn’t fall behind in fashion. I also took part as a strike leader on Kyuntaw Road and Central Road in my neighborhood, Sanchaung, for four months before I managed to escape. Day and night, I expressed my wishes for freedom.”

The warrant was issued on the 15th of April 2022, they arrested me on the 16th, and the military sealed my house on the 17th.”
“Gam” had already reached Hpa-an before the military forces arrived. Leaving Yangon had not been easy for him. Around 1:00 p.m., the car carrying Gam arrived at the Thanlwin Bridge checkpoint in Hpa-an. When the soldiers guarding the checkpoint searched his phone, they discovered deleted photos showing Gam participating in protests.
“Come here, strike leader,” they said, forcing him to stand under the sun for over an hour. Later, a police officer took him to a dormitory in the western part of the town and attempted to sexually assault him. However, thanks to the intervention of another police officer, Gam managed to escape.
“I want people to know that there are individuals like us — LGBT people — in all walks of life. I am certain that the police officer on duty there had previous experiences with LGBT individuals. He seemed to decide that if he discovered I was LGBT, he would have a victim to exploit and abuse, and that’s exactly what he tried to do to me.”

Although he managed to escape the sexual assault at the checkpoint, Gam, as an LGBT person, could not escape such forms of abuse entirely. Because of an arrest warrant, he was forced to abandon his successful career and flee Myanmar. On February 18, 2022, at around 4 a.m., Gam crossed the Thaung Yin (Moei) River and sought refuge in Mae Sot, Thailand.

“I had to make a very difficult decision to leave the country. But I kept living a normal life, thinking that if there were more people like me, then Min Aung Hlaing would be happy. There were people who would help me carry the burden, but they didn’t. Compared to the comrades who sacrificed their lives, families, and body parts in the forest during this revolution, our lives are much better. I feel very sorry for those who are experiencing a more painful and bitter life than me,” he said, leaving behind his successes and starting a new life in another country, but he has no regrets.

Shortly after arriving in Thailand, “Gam” and his friend (who was dressed as a woman) were arrested by Thai police while riding a motorbike. When the Thai police realized that they were LGBT, they groped and sexually assaulted “Gam” and made fun of them in a language they only understood.

“Thailand is a country that is recognized worldwide as an open and welcoming country for LGBT people. Since it was not our own country, but a foreign country, we had no right to resist and we were subjected to what they did,” Gam recounted his experiences in Thailand.

Currently, “Gam” lives in Mae Sot, on the Thai-Burma border, and goes to some camps in the jungle to teach military uniform sewing classes and provide basic sewing classes for reconstruction in some liberated areas. As an LGBT person, he continues to participate in various activities for the revolution.

“I am an LGBT person, but I am not the kinda one to be too respectful. The main thing is to be humane. If I am happy, I am happy. If I have to cry, I cry. If I have to be angry, I leave. If I love, I love. That is how I value the life I am living. As long as my happiness does not harm others, I believe that I am right, so I live it lightly,” he said, explaining his approach to being LGBT.

“Gam” has faced various forms of oppression and discrimination throughout her life, but he has been trying to realize her beautiful dream of a future by participating in the military dictatorship revolution because she wanted to improve the lives of other young people.

“During this revolution, many young people lost their future, so when the revolution is over, when they are young, I want to support them so that they can become not just ordinary tailors but also designers and design professionals as a profession,” he said, describing his dream of a future after the revolution.

ဆောင်းပါး - နွေဦး
Article - Nway Oo
Translated by Thara


#ပွင့်လန်းလာသော_အနှိမ်ခံပန်းတပွင့်

“ပွင့်လန်းလာသော အနှိမ်ခံပန်းတပွင့်”============ဝတ်စုံပြည့်ဝတ်ထားတဲ့ အသက် သုံးဆယ်ဝန်းကျင် ရဲတယောက်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူ့ရဲ့အ...
07/10/2025

“ပွင့်လန်းလာသော အနှိမ်ခံပန်းတပွင့်”

============
ဝတ်စုံပြည့်ဝတ်ထားတဲ့ အသက် သုံးဆယ်ဝန်းကျင် ရဲတယောက်က မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူ့ရဲ့အမျိုးသား လိင်အင်္ဂါကို “ဂမ့်”အရှေ့မှာ ထုတ်လိုက်လိုက်ပါတယ်။ “ဂမ့်”ကိုတော့ ထိုင်ခုံမှာထိုင်ခိုင်းထားပြီး သူ့ကို လိင်အာသာ ဖြေပေးဖို့ အတင်းအကြပ် ခိုင်းစေခဲ့တာပါ။ “ဂမ့်” မှာ ဘာမျှ တုန့်ပြန်နိုင်စွမ်းမရှိဘဲ ရင်ထဲ မှာတော့ ကြောက်စိတ်၊ ရှက်စိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်၊ ဒေါသစိတ်၊ သိမ်ငယ်စိတ် စတဲ့ အမျိုးမျိုးသော စိတ်ခံစားမှုတွေသာ ရောထွေးလို့ နေပါတယ်။

“ဒီလူတယောက်နဲ့ ဒီလိုအချိန်မှာ ဒီလိုကိစ္စမျိုးဖြစ်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အဓိကက ကိုယ်က ဖမ်းဝရမ်းနဲ့ဆိုတော့ ဒီဂိတ်ကနေ အမြန်ဆုံးသွားလိုက်ချင်ပြီ။ စိတ်ထဲမှာဒါပဲရှိတာ။ ဒါ့ကြောင့် နောက်ဆုံး သူက ကိုယ့်ကို မုဒိမ်းတက်ကျင့်သွားလည်း ခံလိုက်ရမှာပဲ၊ ဘာမှပြန်ပြီး ခုခံနိုင်ခွင့်မရှိတဲ့ ဘဝမှာ ဒီစိတ်ဒဏ်ရာတွေကို အမြဲသတိရနေမှာ”

သို့သော် “ဂမ်” ကံကောင်းခဲ့ပါတယ်။ ဒီလို လိင်မှုကိစ္စလုပ်ပေးဖို့ အတင်းအကြပ် ခိုင်းစေခံနေ ရတဲ့အချိန်မှာ အသက်ငါးဆယ်ဝန်းကျင် နောက်ထပ်ရဲအရာရှိတဦးရောက်ရှိလာပြီး ရဲတပ်သားရဲ့ ဇာတ်ပိုးကို တချက်ရိုက်လိုက်ပါတယ်။ ထို့နောက် ရဲတပ်သားကို ငေါက်ငန်းပြီး တဲအပြင်ဘက် ကိုမောင်းထုတ်လိုက်ကာ “ဂမ့်”ဆီက ရဲတပ်သားတွေအတွက် လက်ဖက်ရည်ဖိုးတောင်းပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်ပါတယ်။ “ဂမ်”ကတော့ အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကိုထုတ်ပေးခဲ့တာ ဘယ်နှရွက်မှန်း တောင် မသိတော့ပါဘူး ။

ထိုရဲအရာ ရှိကြောင့်သာ “ဂမ်” ငရဲခန်းကနေ လွတ်မြောက်ခဲ့တာပါ။ ဒီဖြစ်စဉ်ကို ၂၀၂၂ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလ ၁၇ ရက်နေ့ ၊ ကရင်ပြည်နယ် ဘားအံမြို့အဝင် သံလွင်တံတားစစ်ဆေးရေးဂိတ်မှာ တွေ့ကြုံခဲ့ရတာပါ။ သို့သော် “ဂမ့်” အတွက် အခုလိုကျူးလွန်ခံရတာတွေက ဒီတကြိမ်တည်း ရှိခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး။

“ဂမ်” က မွန်ပြည်နယ် မော်လမြိုင်မြို့မှာမွေးဖွားခဲ့တဲ့ LGBT (လိင်စိတ်ခံယူ မှုကွဲ ပြားသူ) တဦးပါ။ ငယ်စဉ်ကတည်းက LGBT အဖြစ် ရှင်သန်လာသူတဦးအဖို့ ဖြတ်သန်းရတဲ့ ဘဝက “ဂမ့်” အတွက် မလွယ်ကူခဲ့ပါဘူး။

“ဂမ်”က သူ့ရဲ့မိသားစုမှာ တဦးတည်းသောသားလေးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့် “ဂမ့်” ရဲ့မိခင်က သူ့ရဲ့တဦးတည်းသောသားလေးအပေါ် အိမ်ထောင်ကျစေချင်တဲ့စိတ်၊ ကလေးတွေမွေးစေချင်တဲ့စိတ် တွေနဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ ထားခဲ့ပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့် “ဂမ်” ဟာ မိခင်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး မိမိဆန္ဒ ကိုချိုးနှိမ်ကာ ဆင်ဆင် ခြင်ခြင်နေထိုင်ခဲ့ရပါတယ်။

“ပထမဆုံးယောက်ျားလေးရည်းစားထားတာသိတဲ့အချိန်တုန်းက အမေက မျက်နှာကို ခြေထောက်နဲ့ ပြေးကန်တာ။ ပြောမယ်ဆို အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်တာပေ့ါ။ ဒါပေမယ့် သူက ရှက်တဲ့စိတ်ရယ်၊ ဒေါသရယ်ကြောင့်ပေါ့။ ပြီးတော့ အဝတ်လှန်းတဲ့ သံစင်ကသံတုတ်နဲ့ တုတ်ကျိုးအောင် ရိုက်ခံခဲ့ရတာ” လို့ ငယ်စဉ်က LGBT ဘဝဖြတ်သန်းရပုံကို ပြန်ပြောင်းပြောပြပါတယ်။

အခုအချိန်မှာတော့ “ဂမ်”ရဲ့ ကြိုးစားအားထုတ်မှုတွေနဲ့ အခြေအနေအကြောင်းကြောင်းကြောင့် သူ့ရဲ့မိခင်က သူ့ဘဝဖြစ်တည်မှုကို လက်ခံလာပြီလို့ “ဂမ်”က ဆက်ပြောပြပါတယ်။

ငယ်စဉ်ကတည်းက စစ်တပ်ကျောင်းမှာ အတန်းပညာကိုသင်ယူခဲ့တဲ့ “ဂမ်” ဟာ ကျောင်းသားအချင်း ချင်း အနိုင်ကျင့်စော်ကားတာကိုကို အခြား LGBT များနည်းတူ ခံခဲ့ရပါသေးတယ်။

“စစ်သားသားသမီးတွေက LGBT တွေ့ရင် ပြောင်စရာ လှောင်စရာလို့ထင်ကြတာလေ။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ ကလည်း ရှောက်သီးဆေးပြားရောင်းတဲ့ LGBT တွေခေတ်စားပြီး သူတို့ရဲ့ အလုပ်အကိုင်နဲ့ ယဉ်ကျေးမှုတခုရှိခဲ့တော့ ကိုယ်တွေကိုမြင်ရင် လက်ခုပ်တီးပြီးတော့ ကခိုင်းတာတို့၊ ဝိုင်းပြီးတော့ ကိုယ်ထိလက်ရောက်နဲ့ အိန္ဒြေပျက်လောက်အောင် လုပ်ကြတာတို့ ကြုံခဲ့ရတယ်” လို့ “ဂမ်”က ငယ်စဉ် ကျောင်းသား ဘဝ သူဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံကို ပြောပြပါတယ်။

ငယ်စဉ်ကတည်းက အနိုင်ကျင့်စော်ကားမှုတွေနဲ့ ကြုံတွေ့ခံစားခဲ့ရပေမယ့် “ဂမ်” ဟာ လက်လျှော့ အရှုံးပေးခဲ့သူတော့ မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ဆယ်တန်းအောင်ပြီးတဲ့အချိန် ၂၀၀၃ ခုနှစ်ကစပြီး ကချင်ပြည် နယ် မြစ်ကြီးနားမြို့ကိုပြောင်းရွှေ့ခဲ့ကာ ဝါသနာပါတဲ့ ဖက်ရှင်ဒီဇိုင်နာဘဝကို ခြေစုံပစ်ဝင် ရောက်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီဇိုင်နာသင်တန်းတက်ပြီးစ ဒီဇိုင်နာပေါက်စဘဝမှာပဲ မြစ်ကြီးနားမြို့ခံတွေကျေး ဇူးနဲ့ အောင်မြင်မှု စတင်ရရှိခဲ့ပြီး ပြိုင်ပွဲတွေမှာလည်း အနိုင်ရရှိခဲ့ကာ ရန်ကုန်မြို့ကို ပြောင်းရွှေ့နေ ထိုင်ခဲ့ပါ တယ် ။ “ဒီဇိုင်နာအစ မြစ်ကြီးနားက” လို့ သူက အပြုံးနဲ့ ပြောပါတယ်။

“ကျွန်တော်က ပြိုင်ပွဲတွေကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားတယ်။ ၂၀၀၇ ခုနှစ်လောက်မှာကတည်းက မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အကြီးဆုံးပြိုင်ပွဲဖြစ်တဲ့ Miss People Style Competition 2007 မှာ ပထမဆုရခဲ့တယ်။ မြစ်ကြီးနားမှာ ကတည်းက မနောကွင်းမှာ ပြိုင်ပွဲတွေလုပ်ရင် ဆုရခဲ့တယ်”

ဒီဇိုင်နာသက်တမ်းကြာလာသည်နှင့်အမျှ “ဂမ်” ရဲ့အောင်မြင်မှုတွေက တိုးလို့သာလာခဲ့ပါတယ်။ ၂၀၁၆ ခုနှစ်မှာ မော်လ်ဒယ်သရုပ်ဆောင် ထက်ထက်ထွန်းဝတ်ဆင်ခဲ့တဲ့ မြန်မာ့ရုပ်သေးအနုပညာ လက်ရာ မြောက်ဝတ်စုံကို ဒီဇိုင်နာအဖြစ် “ဂမ်”က ချုပ်လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီဝတ်စုံနဲ့ပဲ ထက်ထက်ထွန်းဟာ မြန်မာ့ မယ်စကြဝဠာ( Miss Universe Myanmar ) အဖြစ် ရွေးချယ်ခံခဲ့ရပြီး အကောင်းဆုံးအမျိုးသားဝတ်စုံ (National Costume ) ဆုကို ဒီဇိုင်နာ “လဇိန်ဂမ်ထွဲ” နာမည်နဲ့ “ဂမ်”က မြန်မာ့ကိုယ်စားပြုဆု ရရှိခဲ့ပါသေးတယ်။

“ထက်ထက်ထွန်းနဲ့အတူရခဲ့တဲ့ ဒီဇိုင်နာဆုက ဘဝမှာ “Masterpiece” (အကောင်းဆုံး အနုပညာလက် ရာတခု)ပေါ့ ၊ မြန်မာနိုင်ငံအတွက် မှတ်ကျောက်တင်ခဲ့ရပြီး ပထမဦးဆုံးဆိုတဲ့ဂုဏ် ပုဒ်နဲ့ အနုပညာ လောကမှာ နေရာတခုရလာတာပေါ့”

“အောင်မြင်မှုက ကိုယ့်ကို အဆင့်သင့်စောင့်ကြိုနေတာမဟုတ်ဘူးလေ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကြိုးစား ရတယ်၊ နိုင်ငံခြားကို ရောက်တုန်းကဆို စားပွဲလည်း ထိုးခဲ့ရတယ်၊ လက်ကမ်းစာရွက်လည်းဝေခဲ့ ရတယ်၊ အလုပ်အမျိုးစုံလုပ်ခဲ့ပေမယ့် နောက်ဆုံး ဖက်ရှင်နဲ့ ဒီဇိုင်းဖန်တီးမှုကို အသွေးထဲ အသားထဲကနေ ဆာလောင်တာဖြစ်တဲ့အတွက် ဘယ်နိုင်ငံပဲရောက်ရောက် အဲ့ဒီလမ်းကြောင်းပေါ် ပဲရောက်အောင် ကျွန်တော်ပြန်သွားတယ်” လို့ အောက်မြင်မှုရရှိအောင် ကြိုးစားခဲ့ရပုံကို ပြောပြပါ တယ်။

ဒီလိုအောင်မြင်မှုတွေရရှိနေတဲ့ “ဂမ်”ဟာ ၂၀၂၁ ခုနှစ် စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ အောင်မြင်မှုတွေအစား စစ်အာဏာရှင်စနစ်ကို တွန်းလှန်ပုန်ကန်ရင်း ခက်ခဲမှုတွေကို ရန်ဆိုင်ဖြတ် သန်းရင်း “ဂမ့်” ရဲ့ဘဝဟာ ကစဉ့်ကလျားတွေ စတင်ဖြစ်ခဲ့ရပါတော့တယ်။

“ဆန္ဒတွေ စပြတဲ့အချိန်ကစပြီး ဒီဇိုင်နာတွေဆိုတော့ ဖက်ရှင်ပိုင်းမှာလျော့မနေအောင် ဘယ်ရက်မှာ ဘာဝတ်မယ်ဆိုပြီးတော့ ဒီဇိုင်နာအသင်းမှာ ဦးဆောင်ပြီး သပိတ်ခေါင်းဆောင်အဖြစ်ပါဝင်ခဲ့တယ်။ ကိုယ့်ရပ်ကွက်ဖြစ်တဲ့ စမ်းချောင်းက ကျွန်းတောလမ်းနဲ့ ဗဟိုလမ်းသပိတ်စစ်ကြောင်းမှာလည်း ကိုယ်မရှောင်တိမ်းရသေးခင် လေးလပိုင်း အချိန်အထိ သပိတ်ခေါင်းဆောင်အဖြစ် နေ့ရော ညရော ဆန္ဒတွေပြခဲ့ကြတယ်”

ဆန္ဒတွေပြခဲ့ကြရင်း ၂၀၂၂ ခုနှစ် ဧပြီလ ၁၅ ရက်နေ့မှာပဲ စစ်တပ်က “ဂမ်”ကို ဖမ်းဝရမ်းထုတ်ခဲ့တာ ကြောင့် ပြည်ပကိုရှောင်တိမ်းဖို့ အကြောင်းဖန် လာပါတော့တယ်။

“၂၀၂၂ လေးလပိုင်း ၁၅ ရက်နေ့မှာ ဝရမ်းထွက်တယ်၊ ၁၆ ရက်နေ့မှာ လာဖမ်းတယ်၊ ၁၇ ရက်နေ့မှာ စစ်တပ်က အိမ်ကိုချိတ်ပိတ်လိုက်တယ်”

စစ်တပ်က လာမဖမ်းခင်မှာပဲ “ဂမ်”က ဘားအံကို ကြိုတင်ရောက်ရှိနေပြီးဖြစ်ပါတယ်။ ရန်ကုန်ကနေ ဘားအံကို “ဂမ်” ထွက်လာချိန်မှာလည်း မလွယ်ကူခဲ့ပါဘူး။ ဘားအံအဝင် သံလွင်တံတားစစ်ဆေးရေး ဂိတ်ကို “ဂမ်” လိုက်ပါလာတဲ့ကားကြီး ရောက်ရှိတဲ့အချိန်မှာတော့ အချိန်က နေ့လည် တစ်နာရီဝန်း ကျင်။ ဂိတ်စောင့်စစ်သားတွေက “ဂမ်”ရဲ့ဖုန်းကို ဝင်နှောက်ရှာဖွေကြတဲ့အခါ ဖုန်းရဲ့ဖျက်ထားတဲ့ဖိုင် ထဲက “ဂမ်” ဆန္ဒပြခဲ့တဲ့ပုံတွေကို တွေ့ရှိခဲ့ပြီး “လာပါဦး သပိတ်ခေါင်းဆောင်ကြီးရဲ့” လို့ဆိုကာ နေပူထဲမှာ တစ်နာရီ ကျော်မျှ နေလှန်းခံခဲ့ရပါတယ်။ ပြီးနောက် ရဲတပ်သားတဦးက အနောက်ဘက် အဆောင်ထဲကိုခေါ်သွားပြီး လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာကျူးလွန်ခဲ့ပေမယ့် ရဲအရာရှိတဦးကြောင့် “ဂမ်” လွတ်မြောက်ခဲ့ရပါတယ်။

“ကျွန်တော်တို့လို LGBT တွေကိုကြိုက်တဲ့လူတွေ နယ်ပယ်ပေါင်းစုံမှာရှိတယ်ဆိုတာကို သိစေချင်တာ၊ အဲ့ဒီမှာရှိတဲ့ တာဝန်ကျတဲ့ရဲက ဒီ LGBT နဲ့ပတ်သက်ပြီး အတွေ့အကြုံ ကောင်းကောင်းရှိတယ်ဆိုတာ လုံးဝသေချာတာပေါ့ ၊ ကိုယ့်ကို LGBT မှန်းလည်းသိသွားရော လက်တည့်စမ်းစရာ ၊ သွေးတိုးစမ်းစရာ သားကောင်တကောင်ရသွားတယ်လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာသတ် မှတ်ပြီး ကိုယ့်ကို ဒီလိုလုပ်တာပေါ့”

ဒီစစ်ဆေးရေးဂိတ်မှာ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာကျူးလွန်ခံခဲ့ရာက လွတ်မြောက်ခဲ့ပေမယ့် LGBT တဦးဖြစ်တဲ့ “ဂမ့်”အနေနဲ့တော့ ဒီလိုကျူးလွန်ခံရမှုတွေကနေ မလွတ်မြောက်နိုင်သေးပါဘူး။ “ဂမ်”ဟာ ဖမ်းဝရမ်းကြောင့် အောင်မြင်မှုတွကို စွန့်လွှတ်ကာ မြန်မာပြည်ထဲကထွက်ပြီး သောင်ယင်းမြစ် ကိုဖြတ်ကာ ၂၀၂၂ ဖေဖော်ဝါရီလ ၁၈ ရက်နေ့ မနက် ၄ နာရီမှာပဲ ထိုင်းနိုင်ငံ မဲဆောက်မြို့မှာ အထောက် အထားမဲ့တဦးအနေနဲ့ ခိုလှုံခဲ့ရပါတယ်။

“ပြည်တွင်းကနေထွက်ဖို့ အရမ်းကိုခက်ခဲတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုချခဲ့ရတယ်။ဒါပေမယ့် ငါ့လိုလူမျိုးတွေ များနေရင် မင်းအောင်လှိုင်ကြီးက ဆက်ပျော်နေမှာပဲဆိုပြီးတော့ ပုံမှန်ဘဝမှာပဲ ပျော်မနေအောင် နေခဲ့တယ်။ ခံဝန်ထိုးဖို့ အကူညီပေးမယ့်သူတွေရှိပေမယ့် မလုပ်ရက်ခဲ့ဘူး။ ဒီတော်လှန်ရေးကာလမှာ တောထဲကနေ အသက်တွေ၊ မိသားစုတွေ၊ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေ ပေးဆပ်လိုက်ရတဲ့ ရဲဘော်တွေထက်စာရင်တော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဘဝက အများကြီးတော်ပါသေးတယ်။ ကိုယ့်ထက်ပို ပြီးတော့ နာကြင်စရာကောင်းတဲ့ ခါးသီးတဲ့ဘဝတွေကို တွေ့ကြုံခံစားနေရတဲ့သူတွေကို အရမ်းအား နာတာပဲ” လို့ အောင်မြင်မှုတွေကိုထားခဲ့ပြီး အခြားနိုင်ငံမှာဘဝကို အစကပြန်စရပေမယ့် နောင်တ လုံးဝမရ ကြောင်း အခုလိုပြောပြခဲ့ပါတယ်။

ထိုင်းနိုင်ငံကိုရောက်ရှိပြီးမကြာခင်မှာ “ဂမ်”နဲ့ “ဂမ့်”သူငယ်ချင်း( အမျိုသမီးအဖြစ် ပြောင်းလဲဝတ်ဆင် ထားသူ) တို့နှစ်ဦးသား ဆိုင်ကယ်စီးရင်း ထိုင်းရဲဖမ်းဆီးတာကို ခံခဲ့ရပါပြီ။ ထိုင်းရဲတွေက LGBT မှန်းသိ သွားတဲ့အခါ “ဂမ်” တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ရင်သားတွေကိုထိပါးကိုင်တွယ်ပြီး လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျူးလွန်ကာ သူတို့ချင်းသာနားလည်မယ့် ဘာသာစကားတွေနဲ့ ဟာသတွေလုပ်ကာ လှောင်ရယ် တာကို ခံခဲ့ရပါတယ်။

“ထိုင်းနိုင်ငံဆိုတာက LGBT ကို အဆင့်အတန်းတခုမှာထားပြီး ပွင့်လင်းတဲ့နိုင်ငံလို့ တကမ္ဘာလုံးက အသိအမှတ်ပြုထားကြတာ၊ ကိုယ့်နိုင်ငံမှာမဟုတ်ဘဲ သူတပါးနိုင်ငံမှာဆိုတော့ ဘာမှခုခံတွန်းလှန်နိုင် ခွင့် မရှိခဲ့တဲ့အပြင် သူတို့လုပ်တာကို ခံခဲ့ရတဲ့အနေအထားဖြစ်ခဲ့တာပေါ့” လို့ “ဂမ်”က ထိုင်းနိုင်ငံ မှာကြုံတွေ့ ခဲ့ရတဲ့ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်လည်ပြောပြခဲ့ပါတယ်။

အခုချိန်မှာတော့ “ဂမ်”က ထိုင်း-မြန်မာနယ်စပ် မဲဆောက်မြို့မှာနေထိုင်ရင်း တောထဲမှ စခန်းအချို့ကို သွားကာ စစ်ယူနီဖောင်းဝတ်စုံချုပ်သင်တန်းများသင်ပေးခြင်း၊ အချို့သောလွတ်မြောက်နယ်မြေများ မှာ ပြန်လည်ထူထောင်ရေးအတွက် အခြေခံစက်ချုပ်သင်တန်းများပေးခြင်းများကို တော်လှန်ရေးအ တွက် LGBTတဦးအနေနဲ့ တထောင့်တနေရာမှပါဝင်ပြီး တတ်အားသ၍ ဆက်လက်ပါဝင်လုပ်ကိုင် လျက်ရှိ နေပါတယ်။

“ကိုယ်က LGBT တဦးပေမယ့် လူအရမ်းရိုသေအောင်နေတဲ့အထဲမှာတော့မပါဘူး။ အဓိကကတော့ လူသားဆန်ဆန်နေတယ်။ ပျော်စရာရှိရင်ပျော်လိုက်တယ်၊ ငိုစရာရှိရင်ငိုလိုက်တယ်၊ ဒေါသထွက် စရာရှိရင် ထွက်လိုက်တယ်၊ ချစ်စရာရှိရင် ချစ်လိုက်တယ်၊ အဲ့ဒီလိုနဲ့ပဲ ဖြတ်သန်းနေတဲ့ဘဝတခုကို တန်ဘိုးရှိအောင် နေဖြစ်တယ်၊ ကိုယ့်ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုဟာ သူတပါးအပေါ်မထိခိုက်မနစ်နာသ၍ ကျွန် တော်မှန်တယ်လို့လက်ခံယုံကြည်ထားတဲ့အတွက်ကြောင့်မို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲဖြတ်သန်း ဖြစ်တယ်” လို့ သူ့ရဲ့ LGBT ဖြစ်တည်မှုအပေါ် ခံယူချက်ကို ပြောပြခဲ့ပါတယ်။

“ဂမ်”ဟာ ဘဝသက်တမ်းတလျောက် အမျိုးမျိုးသော ဖိနှိပ်မှုတွေ ၊ ခွဲခြားဆက်ဆံခံရမှုတွေနဲ့ ကြုံ တွေ့ရပေမယ့် အခြားသောလူငယ်တို့ရဲ့ဘဝကိုတော့ တတ်စွမ်းသမျှမြှင့်တင်လိုတဲ့စိတ်ကြောင့် စစ်အာဏာ ရှင်တော်လှန်ရေးမှာပါဝင်ပြီး အနာဂတ်အိမ်မက်လှလှလေးတခုကို အကောင်အထည် ဖော်ဖို့ ကြိုးစားနေ ခဲ့ပါတယ်။

“ဒီတော်လှန်ရေးကာလမှာ လူငယ်အတော်များများ အနာဂတ်ပျောက်သွားတယ်၊ ဆိုတော့ တော်လှန် ရေးကြီးပြီးတဲ့အချိန် သူတို့လေးတွေ ပြတ်လည်ထူထောင်တဲ့အခါမှာ ကိုယ်ကျွမ်းကျင်ရာနယ် ပယ်ကနေ ဖက်ရှင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး သာမန်စက်ချုပ်တာလောက်ဘဲမဟုတ်ဘဲနဲ့ ဒီဇိုင်နာပညာနဲ့ ဒီဇိုင်း ပညာရပ်ကို အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းတခုအဖြစ် ပြန်လည်ရပ်တည်နိုင်လောက်တဲ့အထိ ကိုယ့်ဖက် က ပြန်လည်ပံ့ပိုးပေးချင်ပါတယ်” လို့ တော်လှန်ရေးအပြီး အနာဂတ်အိမ်မက်ကို ပုံဖော်ပြောပြခဲ့ ပါတယ်။

ဆောင်းပါး - နွေဦး


#ပွင့်လန်းလာသော_အနှိမ်ခံပန်းတပွင့်

" လူဆင်းရဲပေမယ့် စိတ်ဓါတ်မဆင်းရဲပါ "ဆောင်းပါး - နွေဦး-------------------------------------------------------------------...
20/08/2025

" လူဆင်းရဲပေမယ့် စိတ်ဓါတ်မဆင်းရဲပါ "
ဆောင်းပါး - နွေဦး
------------------------------------------------------------------------------------
“အချိန်က ည ၉ နာရီခွဲကာနီး။ ဒန်းပေါ်မှာကျွန်တော် မျက်လုံးလေးမှိတ် နားကြပ်လေးတပ် သီချင်းလေးနား ထောင်ပြီး လောကကြီးကို ခေတ္တမေ့နေတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ဘေးနားကနေ ကျွန်တော့ကိုခေါ်နေတာကြား လိုက်ရတော့ ကြောက်စိတ် သိပ်မရှိတတ်တဲ့ကျွန်တော် ရုတ်တရက်လန့်သွားပြီး မျက်လုံးလဲဖွင့်ကြည့်လိုက်ရော ကျွန်တော့်ကို ပြူးကြည့်နေတဲ့ ဆံပင်မွဲခြောက်ခြောက်၊မျက်တွင်းနက်နက်‌၊ မူလအသား အရေကခပ်လတ်လတ် ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် နေလောင်ထားလို့ ညိုညစ်နေတဲ့မျက်နှာတခုကို တွေ့လိုက်ရတယ်”
--------------------------------------------------------------------------------
ကျွန်တော်CDM မဝင်ခင် အစိုးရဝန်ထမ်းဘဝ ၂၀၁၉ - ၂၀၂၀ ကာလ ဖားကန့်မှာတာဝန်ကျစဉ်တုန်း ကပေါ့၊ ကျွန်တော်က ရုံးမှာမနေဘူး။ အစိုးရလိုင်းခန်းလဲမရတော့ အပြင်မှာပဲအိမ်ခန်းငှား နေတယ်၊ ရုံးကဆင်း အိမ်ပြန် ရေမိုးချိုး ညနေစာစားပြီးရင် ကျွန်တော်က ကျွန်တော်နေ တဲ့အိမ်နဲ့ ၁၅ မိနစ်လောက်လမ်း လျှောက်ရတဲ့ ရဲစခန်းရှေ့ကကွင်းလေးမှာသွားထိုင်လေ့ရှိတယ်။ အဲ့ဒီကွင်းလေးက လမ်းဘေးကုန်းကမူပေါ် မှာဆိုတော့ အပေါ်ရောက်ဖို့ လှေ ကား ၁၀ ဆင့်လောက် တက်ရမယ်ထင်တယ်။ သေချာတော့ မမှတ်မိဘူး။

ဒီကွင်းလေးထဲမှာ မြက်ခင်းပြင်ရှိမယ်၊ အရိပ်ရ သစ်ပင်အချို့ရှိမယ်၊ ပန်းပင်အချို့ရှိမယ် ၊ ထိုင်ခုံရှည် တန်းလေးတွေရှိမယ်၊ ဒန်း ၂ စင်းရှိမယ်၊ ကလေးတွေအတွက် လျှောလေးလဲရှိတယ်၊ ကွင်းရဲ့အလယ်မှာတော့ ဖားကန့်သမိုင်းအကြောင်းရေးထားတဲ့ ကျောက်စာတိုင်ရှိတယ်။အဲ့ကွင်းလေးရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လမ်းမကြီးတ ဖက်မှာ ဖားကန့်မြို့မရဲစခန်း၊ ညာဖက်မှာ ဖားကန့်စာတိုက်၊ ဘယ်ဖက်မှာ ဖားကန့်စာသင်ကျောင်း၊ အပေါ်မှာက စည်ပင်ရိပ်သာရှိတယ်။ ဒီလိုပူတဲ့ရာသီဥတုမှာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အဲ့ဒီနေရာလေးက ညတခုရဲ့အေးချမ်း တဲ့ အပန်းဖြေစရာနေရာလေးတခုပေါ့။

ညမိုးချုပ်စ ၆ နာရီကနေ ၈ နာရီလောက်ထိတော့ အဲ့ကွင်းလေးထဲမှာလာရောက် နားသူ လမ်းလျှောက် သူ ဘီယာဝိုင်းဖွဲ့သောက်သူလူငယ်တချို့ရှိတတ်ပေမယ့် ၈ နာရီ ကျော်ရင်တော့ ဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူး။ အဲ့ဒီ အချိန်က ကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံးအချိန်ပဲ။ ညမှောင်မှောင် လင်းတဝက် မှိန်တဝက်၊ လေညှင်းတဖြူးဖြူး တိုက်ခတ်ပြီး ဒန်းပေါ် မှာထိုင် သီချင်းနားထောင်ရင်း အိမ်ကိုပဲလွမ်းရသလိုလို၊ ကိုယ်ချစ်ရသူကိုပဲ သတိရသလို လိုနဲ့ တကိုယ်တည်း စိတ်ကူးတွေနဲ့ထိုင်ရတဲ့ အရသာလေးပေါ့။

ဒါပေမယ့် ဖားကန့်ဆိုတာ သိရဲ့မဟုတ်လား။ လမ်းဘေး ၊ အိမ်နောက်ဖေး၊ လမ်း ကြားကအစ ဖိုး( မူး ယစ်ဆေး) ထိုင်ထိုးနေတဲ့သူတွေကလဲ မမြင်ချင်မှအဆုံးလေ၊၊ စစရောက်တုန်းကတော့ ကိုယ်ကမြင်ရင် ကြောက်တယ်၊ နောက်တော့လဲ ပုံမှန်ပဲဖြစ်သွားတာပါပဲ။ ဆိုတော့ စကားပြန်ဆက်ရရင် ညတိုင်း ကျွန်တော် သွားသွားထိုင်တဲ့ကွင်း လေးထဲမှာ တခါတလေ ဖိုးသမားတွေက အဲ့ဒီခုံတွေပေါ်မှာ လာလာအိပ်လေ့ရှိတယ်။

တနေ့ ကျွန်တော် အဲ့ဒီကွင်းမှာသွားထိုင်တဲ့တညပေါ့။ ကွင်းထဲမှာတော့ လူတယောက်မှ မရှိတော့ဘူး။ အချိန်ကည ၉ နာရီခွဲကာနီး။ ဒန်းပေါ်မှာကျွန်တော် မျက်လုံးလေးမှိတ် နားကြပ်လေးတပ် သီချင်းလေးနား ထောင်ပြီး လောကကြီးကို ခေတ္တမေ့နေတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ဘေးနားကနေ ကျွန်တော့ကိုခေါ်နေတာကြား လိုက်ရတော့ ကြောက်စိတ် သိပ်မရှိတတ်တဲ့ကျွန်တော် ရုတ်တရက်လန့်သွားပြီး မျက်လုံးလဲဖွင့်ကြည့်လိုက်ရော ကျွန်တော့်ကို ပြူးကြည့်နေတဲ့ ဆံပင်မွဲခြောက်ခြောက်၊မျက်တွင်းနက်နက်‌၊ မူလအသား အရေကခပ်လတ်လတ် ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် နေလောင်ထားလို့ ညိုညစ်နေတဲ့မျက်နှာတခုကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

ရုတ်တရက်မို့ ကျွန်တော် လန့်သွားပြီး နားကြပ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ကာ “ ဘာလဲ ” လို့ ခပ်ကျယ်ကျယ်အော်လိုက်တော့ သူကလဲ “ကျွန်တော် ဖုန်းတ call ခေါ် ချင်လို့ပါ” တဲ့။ ဆိုတော့ ခက်ပြီ၊ ညက မှောင်နေတယ် ၊ ကွင်းပြင်ထဲ မီးရောင် လဲမရှိ၊ ညရဲ့ တခြမ်းပဲ့လလေးရယ်၊ ကြယ်ရဲ့အလင်းရောင်နဲ့ လမ်းပေါ်က ခပ်မှိန်မှိန်လမ်းမီး ရောင်ကြောင့်သာ တယောက်နဲ့တယောက်မြင်နေရတာ။လူဆိုးမှန်းမသိ၊ လူကောင်း မှန်းမသိ။

ကျွန်တော်ထပ်အကဲခတ်ကြည့် တော့ ဗမာလူမျိုး ၊ လူက ခပ်ပိန်ပိန်၊ ကော်လာပါ တဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်း ရင်စေ့ရှတ်အင်္ကျီလက်တိုအကွက်ကျဲနဲ့ ပုဆိုးအဟောင်းကို ခါးပုံစရှည် ရှည်ထားကာ ဒူးလောက်ထိတိုအောင် ဝတ်ထားပြီး အသက်ကတော့ ၂၈ - ၂၉ လောက် တော့ဖြစ်ပုံရမယ်။ ကိုယ်ကလဲ အားနာတတ် ၊ သနားတတ် ၊ ကိုယ်ချင်းစာတတ်တဲ့ သူဆိုတော့ ဖုန်းထုတ်ပေးပြီး ခေါ်ပေးလိုက်တယ်၊ သူလဲ အဝေးတော့ မသွားရှာပါဘူး၊ ကိုယ့်နားမှာပဲပြောပါတယ်။

ညကတိတ်ဆိတ်နေတော့ ဖုန်းစပီကာမဖွင့်လဲ ဖုန်းထဲကအသံကိုကြားနေရတယ် ။ သူ့ညီမထင်ပါရဲ့။ “ညီမလေး ငါပိုက်ဆံလိုလို့ လွှဲပေးဦး ၊ ငါ ထမင်းလဲမစားရသေးဘူး” ဆိုတော့ သူ့ညီမက နင်အလုပ်မလုပ်ဘူး လား ၊ ငါဒီမှာအလုပ်ရှုပ်နေတယ် မအားသေး ဘူး” လို့ပြောပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။ သူ နောက်တခါပြန်ဆက် တယ်။ “ငါအလုပ်လုပ်မှာ ၊ ၁၀ နာရီပစ္စည်းတွေတင်ရမှာ ၊ ငါထမင်းမစားရသေးတော့ ငါမလုပ်နိုင်ဘူး” လို့ သူ့ ညီမကိုပြန်ပြောတယ်၊ “ငါ့ဆီပိုက်ဆံလွှဲပေးဦး” လို့ပြောတော့ သူ့ညီမက “မအားဘူး ၊ နောက်မှ‌ပေးမယ်” ဆိုပြီး ဖုန်းပြန်ချသွားတယ်။ သူက ဖုန်းလဲချသွားရော ကျွန်တော့်ကို ဖုန်းပြန်ပေးတယ်၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆိုပြီး ပြန်သွားတယ်။ ကိုယ်က အစိုးရလစာနည်း နည်းလေးကို အိမ်ကို တလ တသိန်းပို့တဲ့အပြင် အိမ်ခန်းငှားခ၊ စားစရိတ်၊ ကိုယ့်တကိုယ် ရည်သုံးဖို့တောင် ခြွေတာနေရတဲ့ သူဆိုပေမယ့် သနားတတ်တဲ့သူမို့ သူကို လှမ်းခေါ် လိုက်တော့ သူပြန်ရောက်လာတယ်။ သူရောက်လာတော့ ကျွန်တော်က "ထမင်းမစားရ သေးဘူးဆို ထမင်းဖိုး ကျွန်တော်ပေးလိုက်မယ်၊ စားပြီးမှအလုပ်သွားပေါ့" လို့ပြောပြီး ပါတဲ့ငါးထောင်ထဲကနေ တစ်ထောင်တန် သုံးရွက်ထုတ်ပေးလိုက်တော့ သူအင်မတန် ဝမ်းသာသွားတဲ့အမူအယာနဲ့ လက်အုပ်ချီ ကျေးဇူးတွေတင်ပြီး “ကျွန်တော် မနက်ဖြန် ဖုန်းဘေလ်ပြန်ထည့်ပေးပါ့မယ်” လို့ပြောပေမယ့် ကျွန်တော်က ဖုန်းဘေလ်ပြန်ထည့် ပေးဖို့မလိုကြောင်း ပြန်ပြောလိုက်တော့ သူလဲထွက်သွားတယ်။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ သုံးရက် လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော်ဖုန်းပြောဝယ်ထားတဲ့ ဖုန်းပြောပက်ကေ့ချ်ကကုန်သွားလို့ ပြန်ဝယ်ဖို့ဖုန်းဘေလ်စစ်လိုက်တော့ ဖုန်းဘေလ် သုံးထောင်ရောက်နေတယ်။ ကိုယ် ကလဲ အရင်ညကကိစ္စ ခေါင်းထဲမထားတော့ ဒီဘေလ်က ဘယ်ကရောက်နေတာလဲပေါ့၊ နောက်သုံးရက်လောက်မှ ပြန်စဉ်းစားရင်း အဲ့ဒီလူ ဖုန်းဘေလ်ပြန်ဖြည့်ပေးထား တယ်ဆို တာ သဘောပေါက်မိတယ်။

အဲ့ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်လဲအဲ့ဒီကွင်းလေးမှာ သွားထိုင်မြဲ သွားထိုင်ဆဲပေါ့။ နောက်တ လလောက်အကြာ အဲ့ဒီနေ့က ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့ ကျွန်တော်အဲ့ဒီကိုသွားတာနည်း နည်းစောတယ် ။ ည ၇ နာရီ မှောင်စတော့ပြု နေပေမယ့် လမ်းဘေးက အသုပ်စုံဆိုင်၊ ချဉ်ပေါင်းဆိုင် အသီးဆိုင်လေးတွေက မပိတ်သေးဘူး။ ကွင်းထဲမှာတော့ လူတယောက် မှမရှိဘူးပေါ့၊ အဲ့အချိန် အဲ့ဒီလူပြန်ရောက်လာပြန်တယ်။ သူဖုန်းဆက်ချင်တယ်တဲ့၊ အရင်တခါလဲ သူပဲမို့ ကိုယ်လဲ ဖုန်းပြန်ပေးဆက်တော့ သူ့ညီမဆီဆက်တယ်၊ သူ့ညီမက မအားဘူးဆိုတော့ သူ့ဦးလေးဆိုသူ ကိုဆက်တယ်၊ ဖုန်းဘေလ်ငါးထောင်လွှဲပေးဖို့ ပြောတော့ သူ့ဦးလေးကခနစောင့်ဆိုတော့ သူလဲဖုန်းချပြီး ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ မပြန်သေးဘဲ ထိုင်နေတော့ ကိုယ်လဲဂရုမစိုက်ဘဲ သီချင်းပြန်နားထောင် နေ တာပေါ့၊ခဏနေတော့ ကျနော့ဖုန်းက Message ဝင်သံကြားတော့ သူက “ ဖုန်းဘေလ်ဝင် လားတဲ့”၊ ကျွန်တော် ကြောင်ပြီး ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘေလ် ငါးထောင်ဝင်လာ တယ်၊ ကျွန်တော်လဲ “ အင်း ငါးထောင်ရောက်လာတယ်” လို့ပြောတော့ အဲ့ဖုန်းဘေလ် ယူပေးပါတဲ့။ သူ့ကို ငါးထောင်ပဲပေးပါတဲ့ ၊ သူများကို ပြန်ရောင်းဖို့ဆိုလဲ သူ လူလိုက်ရှာရ မှာမို့ ကျွန်တော့်ကိုပဲ ဘေလ်ယူလိုက်ပါတဲ့။ ကဲ ဘယ်လောက်ဆိုးတဲ့လူလဲ။ ကျွန်တော် က ဖုန်းဘေလ်လွှဲခိုင်းတာက တခြားဖုန်းကိုလွှဲခိုင်းတာလို့ထင်နေတာ၊ ကိုယ့်ဆီလို့ ထင် မထားဘူး။ ခုတော့ ခက်ပြီ။

အဲ့နေ့က ကျွန်တော်က တစ်သောင်းတန်တရွက်ပဲပါတယ်၊ ဆိုတော့ ကျွန်တော် မယူနိုင်ဘူးလို့ ၊ ကျွန်တော့အတွက် ဘေလ်ကလဲ အများကြီးမလိုဘူးလို့ ဒီတခါတော့ ထားတော့ နောက်တခါမရဘူးနော်ဆိုပြီး အသံမာမာ ခတ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်တော့ သူက “ဟုတ်ကဲ့ ဒီတခါနောက်ဆုံးပါပဲ၊ နောက်ခါမလုပ်‌တော့ပါ ဘူး၊ ဒီတခါပဲကူ ညီပါ” ဆိုတော့ ကျွန်တော်က "အကြွေမပါဘူး ၊ တစ်သောင်း တန်ပဲပါတယ် အကြွေသွား လဲလိုက်"ဆိုပြီးပေးလိုက်တော့ သူလဲ ကားကား ကားကားနဲ့ ထွက်သွားတယ်။ ကျွန်တော်လဲ စောင့်ကြည့်တာ ပေါ့ ။ ၁၅ မိနစ်လောက်အထိကျွန်တော်စောင့် တာ ပြန်မလာသေးတာနဲ့ ကျွန်တော်ထပြန်ခဲ့တယ်။ အိမ်ပြန်ဖို့ ကွင်းလေးရဲလှေခါးကနေ ဆင်းတော့ အနောက်က နေအဲ့ဒီလူပြေးလိုက်လာပြီး ငါးထောင်တန်တရွက်ပြန်ပေး တယ်။ ပါးစပ်ကလဲ “ Sorry ပါ ဆိုင်တွေက အကြွေမရှိလို့ ကျွန်တော် ဟိုးဖက်ဆိုင်ထိသွား လဲနေလို့ ကြာသွားတယ်” လို့ပြောတော့ ကျွန်တော်လဲ “ရပါတယ်” လို့ပြောပြီး ပြန်ခဲ့ တယ်။

အဲ့လိုနဲ့ တခါတလေ လမ်းမှာ အဲ့ဒီလူနဲ့ ဆုံဖြစ်တယ်။ သူလဲကိုယ့်ကို နှုတ်မဆက် သလို့ ကျွန်တော်လဲ နှုတ်မဆက်ပါဘူး။ သူက အကူညီတောင်းတယ်၊ ကိုယ်က ကူညီပေးတယ်။ ကျွန်တော်ကူညီပေးလိုက်တာက ကျေးဇူး ကျေးခံဖြစ်ဖို့ကူညီလိုက်တာ မဟုတ်တဲ့အတွက် လမ်းမှာတွေ့လို့လဲ ဘာမှမခံစားရဘူး။ သူလဲ ကိုယ့်ကို သူခက်ခဲပေမယ့် ကိုယ့်ဆီကနေ အလကား တခုမှမယူခဲ့ဘူး။ ပထမတခါ သူ့ကတိအတိုင်း ဘေလ်ပြန်ထည့် ပေးတယ်။ နောက်တခါ ပိုတဲ့ငါးထောင် ပြန်မအမ်းပဲယူသွာလို့ရပေမယ့် ပြန်လာပေးတယ်။ဒါက သူ့မှာချမ်း သာတဲ့ သူ့ရဲ့ လေးစားစရာစိတ်လေးတခုပေါ့။ ဖားကန့်ဆိုတာ လူမျိုးပေါင်းစုံရှိပြီး လူသန်းနဲ့ချီရှိတဲ့နေရာမို့ ဒီငွေလေး သူယူသွားလဲ ကျွန်တော်က သူ့ကို မှတ်မိချင်မှ မှတ်မိမှာ၊ မှတ်မိလဲ ကျွန်တော်က ဘာမှပြောနေမှာ ဟုတ်ပေမယ့် သူကတော့ လူဆင်းရဲပေမယ့် စာရိတ္တမဆင်းရဲပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ပတ် ဝန်းကျင်မှာ လူချမ်းသာ ပြီး စာရိတ္တဆင်းရဲတဲ့သူတွေ့တိုင်း အဲ့ဒီလူကို သတိ ရရ မိတယ်။

လူရယ်လို့ဖြစ်လာရင် မကောင်းတဲ့စိတ်ရယ် ကောင်းတဲ့စိတ်ရယ် နှစ်မျိုးဒွန်တွဲပါလာပေမယ့် မကောင်း တဲ့စိတ်က ပိုများလေ့ရှိတယ်။ ဒါကလူ့သဘော လူ့သဘာဝမို့ အပြစ်မဆိုသာဘူး။ သို့ပေသိ မကောင်းတာကို မကောင်းမှန်းသိပြီး ထိန်းပေးဖို့တော့ လိုတာပေါ့။


#လူဆင်းရဲပေမယ့်စိတ်ဓါတ်မဆင်းရဲပါ
#ဆောင်းပါး
#နွေဦး

ချယ်************************ဆောင်းပါး - နွေဦးနောက်ကျောကလာနေတဲ့ ကျည်ဆံတွေနဲ့အပြိုင် အရှေ့ကို “ချယ်” ဆက်တိုက်ပြေးနေခဲ့ပါတယ...
15/08/2025

ချယ်
************************
ဆောင်းပါး - နွေဦး

နောက်ကျောကလာနေတဲ့ ကျည်ဆံတွေနဲ့အပြိုင် အရှေ့ကို “ချယ်” ဆက်တိုက်ပြေးနေခဲ့ပါတယ်။ ချယ့်ရှေ့က သစ်ပင်တွေမှာ ကျည်ဆံတွေမှန်လိုက်တိုင်း သစ်ခေါက်တွေက ဖွာကနဲ၊ဖွာကနဲ။ ကွန်တိန်နာတွေကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဝင်မှန်တဲ့ ကျည်ဆံတွေအသံကလဲ တဒေါင်ဒေါင်နဲ့ မီးပွားလေးတွေ လင်းကနဲ လတ်ကနဲ ဖွာထွက်ပြီး ဆူညံနေတယ်။ ပြေးရလွန်းလို့ အမောဆို့နေခဲ့ပေမယ့် “ချယ့်”ခြေလှမ်း တွေက ရပ်တန့်မသွားပါဘူး ။ အသက်လုပြေးရင်းက “ချယ့်” အတွေးထဲမှာတော့ “ငါ့ခေါင်းတော့ ပွင့်ပြီလား၊ ငါ့နောက် ကျောကို ကျည်ဆံ မှန်ပြီလား၊ ဘယ်ကို ကျည်ထိ မလဲမသိဘူး” ဆိုတဲ့ အတွေးတွေက အပြည့်။

ဒါကတော့ “ချယ်” တောထဲမှာ ထောက်ပို့တာဝန်ယူပြီးကာလ ၂၀၂၂ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလမှာ ဒုတိယအကြိမ် ကြုံတွေ့ရတဲ့ မြန်မာ-ထိုင်းနယ်စပ် ကရင်ပြည်နယ်၊ မြဝတီမြို့တောင်ဘက် ၁၅ ကီလိုမီတာ (ကိုးမိုင်ခန့်) အကွာ သောင်ရင်းမြစ်ကမ်းနံဘေးမှ ဗိုလ်စလုံးရဲ့ ဖလူးစခန်းကို စစ်အုပ်စုတပ်က ရဟတ်ယာဉ်သုံးပြီး လာသိမ်းတဲ့ တိုက်ပွဲပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီတိုက်ပွဲမှာ PDF လူငယ်မြောက်မြားစွာ ကျဆုံးခဲ့ရသလို စခန်းကိုလည်း လက်လွှတ်ခဲ့ရပါတယ်။

တိုက်ပွဲက မနက်ကတည်းက ဖြစ်ပွားနေပေမယ့် နေ့လယ်အချိန်မှာတော့ လက်နက်ကြီးက စခန်းထဲကို “အုန်း” ဆိုပြီး ကျလာတယ်။ “ချယ်” က လက်နက်ကြီး နဲ့ သေနတ်ကျည်တွေလွတ်ရာပြေးဖို့ တောင်စောင်းလေး မှာရှိတဲ့အချိန်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ ကမ္ဘာပျက်သလို လက်နက်ကြီးသံတွေ၊ ပြေးလွှားသံတွေနဲ့ ဆူညံနေတယ်။ လက်နက်ကြီးကျချိန်မှာပဲ “ချယ့်” ကို အနောက်က တယောက်ယောက်က တွန်းချလိုက်တယ်။ တွန်းချလိုက်တာကြောင့် တောင်စောင်းအောက်က သံဆူးကြိုးမှာ ကို့ယို့ ကားယားနဲ့ သွားပြီးချိတ်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန် နောက်တယောက်က ထပ်တွန်းချလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ သောင်ရင်းမြစ်ဘေးကို “ချယ်” ဒလိမ့်ခေါက်ကွေးနဲ့ ကျသွားရပြန်ပါတယ်။

“အောက်ရောက်တော့လည်း အစ်မကို အစ်မသူငယ်ချင်းက ချိုင်းကနေ မပြီး တရွတ်တိုက်ဆွဲသွားတာ၊ အစ်မက သူ့နောက်လိုက်၊ လဲကျ ၊ သူကလည်း ဆွဲလိုက်နဲ့၊ ဆွဲသွားတော့ ဒူးတွေမှာဆို ဒဏ်ရာတွေ ရကုန်တယ်၊ ဖိနပ်တွေ လည်း မပါတော့ဘူး၊ အဲ့လိုနဲ့ သောင်ရင်းမြစ်အလယ်ကိုရောက်သွားတဲ့အခါ ရေစီးအရမ်းသန်တော့ ကူးလို့မရ ဘူး၊ ကူးလို့မရတော့ ပြန်လှည့်လာပြီး စခန်းနားက တောင်ချိုင့်လေးနားမှာကပ်နေတာ၊ လက်နက်ကြီးကျနေတော့ လူက ကုန်းလို့မရတာနဲ့ ဒူးထောက်၊ ခါးလေးကွေးပြီး တောင်ကုန်းနားလေးမှာ ကပ်ပြီးနေနေရတာ၊ အစ်မက ကြောက်လဲကြောက်၊ မိန်းကလေးလည်းဖြစ်တော့ ငိုလည်း ငိုတယ်” လို့ “ချယ်” က ကိုယ်လေးကျုံ့၊ ဒူးလေးကွေး၊ ခါးလေးကိုင်းပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုကွေးကာ လက်သီးဆုပ်တခုကို နောက်လက်ဖဝါးတခုက အုပ်ထားပြီး မေးစေ့အောက်ထားရင်း စစ်တလင်းမှာ သူကြုံတွေ့ခဲ့ရတဲ့ပုံစံအတိုင်း အမူအရာလေးနဲ့ ပြောပြပါတယ်။

ပြီးနောက် ရဲဘော်တယောက်က “ချယ့်” ကိုလာခေါ်သွားပြီး ဝါးရုံခြုံလေးမှာ ပုန်းခိုင်းထားခဲ့ပါတယ်။အဲ့ဒီအခါ လှေသမားတယောက်က “နင်ကူးမလား၊ ငါကူးပေးမယ်၊ သေလည်းသေပေါ့ ၊ ဒီမှာနေလည်း သေမှာပဲ” လို့ပြောပြီး သောင်ရင်းမြစ်ကို လှေနဲ့ကူးဖြတ်ခဲ့တယ်လို့ “ချယ်” က ဆက်ပြောပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ “ချယ်” ထိုင်းနိုင်ငံဘက်အခြမ်းကို လှေနဲ့ကူးခဲ့နိုင်ပေမယ့်လည်း အသက်ဘေးကနေ လွတ်မြောက်ခြင်းတော့ မရှိသေးပါဘူး။

မြန်မာဘက်ခြမ်းကနေတဖွဲဖွဲရောက်လာတဲ့သေနတ်ကျည်တွေလွတ်ရာ ထိုင်းနိုင်ငံဘက်အခြမ်းကို ရှိသမျှအားသုံးပြီး ပြေးရပြန်ပါတယ်။ နောက်ကလိုက်လာတဲ့ ကျည်တွေက “ချယ့်” ဘေးနားကနေ ဖြတ်သွား ပြီး အရှေ့က သစ်ပင်ကို ဝင်မှန်လိုက်၊ ထိုင်းနိုင်ငံဖက်အခြမ်းက ချထားတဲ့ ကွန်တိန်နာကို ဝင်မှန်လိုက်နဲ့ လောကငရဲကို အရှင်လတ်လတ် ကြုံတွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ “ချယ်” က ပြေးရင်းနဲ့ကပဲ ကျည်လွတ်ရာ ထိုင်းနိုင်ငံဘက်မှာဖွင့်လှစ် ထားတဲ့ ထိုင်းအခေါ် “မဲ့ကိုကင်း”၊ မြန်မာအခေါ် “နွားခြံ” စစ်ဘေး ရှောင်စခန်းကို ရောက်ရှိခဲ့ပါတယ်။

“စစ်ဘေးရှောင်စခန်းကိုရောက်တော့ ကြောက်တာ တဆက်ဆက်တုန်နေတာပဲ၊ အဲ့ဒီအချိန် ခံစားချက်ကလေ ဝမ်းသာတာရော၊ ဝမ်းနည်းတာရော။ အဲ့ဒီ ခံစားချက်ကို ဘဝမှာ တခါမှမကြုံဖူးဘူး၊ ဝမ်းသာတာက “ငါရှင်သွား ပါလား၊ ငါလွတ်သွားပါလား။ ဝမ်းနည်းတာကကျတော့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် စစ်ပွဲထဲမှာ ငါကိုယ်တိုင်ဒီလိုကြီး ကြုံလိုက်ရပါလားဆိုပြီးဝမ်းနည်းတာပေါ့နော်၊ ဘဝမှာ အလုပ်ရတာ၊ ဆယ်တန်းအောင်တာတို့ စတဲ့ ဝမ်းသာ တာတွေ အများကြီး ကြုံဖူးတယ်၊ ဒီတခါလောက် ဘယ်တုန်းကမှ ဝမ်းမသာဖူးဘူး၊ ငိုတာငိုတာဆိုတာ ဝိုင်းချော့ ကြတယ်” လို့ “ချယ်” က ပြုံးရင်း ပြောပါတယ်။

“နောက်နေ့မနက်ရောက်တော့ စစ်သားတွေက သူတို့သတ်ထားတဲ့ PDF အလောင်းတွေကို သောင်ရင်းမြစ် နံဘေးမှာ အထပ်ထပ်နဲ့ ပုံထားပြီး တဘက်ကမ်းကလူတွေမြင်အောင် ပြထားတယ်”

ဒါကတော့ “ချယ်” ကြုံခဲ့ရတဲ့ ကရင်ပြည်နယ်၊ မြဝတီမြို့တောင်ဘက် ဖလူးစခန်း တိုက်ပွဲအတွေ့အကြုံပါ။
အခုအချိန်မှာတော့ ဒီဖလူးစခန်းကို မတ်လ ၁၁ ရက်နေ့ ၂၀၂၄ ခုနှစ် ညနေမှာ ကရင်အမျိုးသားအစည်းအရုံး KNU တပ်မဟာ (၆) လက်အောက်ခံ ကရင်အမျိုးသား လွတ်မြောက်ရေး တပ်မတော် (KNLA)နဲ့ ပြည်သူ့ကာကွယ်ရေးပူးပေါင်းတပ်ဖွဲ့တွေက ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်ခဲ့ပြီး စခန်းတခု လုံးကို စစ်အုပ်စုတပ် လက်ထဲကနေ ငါးမိနစ်ဝန်းကျင်နဲ့ ပြန်လည် သိမ်းယူနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဖလူးစခန်းကို ငါးမိနစ်စခန်း ဆိုပြီးတော့လည်း တော်လှန်ရေးရဲဘော်တွေကြား လူသိများပါတယ်။

ထားဝယ်တိုင်းရင်းသူတဦးဖြစ်ပြီး ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘမရှိဘဲ အဒေါ်အပျိုကြီးတွေနဲ့သာ ကြီးပြင်းခဲ့ရတဲ့ “ချယ်” ဟာ မိန်းကလေး တဦးဖြစ်ပေမယ့် မိမိဘဝကို မိမိကိုယ်တိုင် တည်ဆောက်နိုင်ရမယ်ဆိုတဲ့ ထုံးကို နှလုံးမူထားခဲ့ပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့် အဒေါ်တွေဝိုင်းတားတဲ့ကြားကနေ ဥပဒေပညာဘာသာရပ်ကိုယူကာ ရှေ့နေ ဖြစ်လာရင် ဒါမှမဟုတ် ဥပဒေအကြံပေးဖြစ်လာရင် ငွေရှာ၊ ချမ်းချမ်းသာသာ နေမယ်လို့ စိတ်ကူးထားခဲ့ပါတယ်။ သို့သော် “ချယ်” ဟာ ဥပဒေဘွဲ့ရ တဦးဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် ရှေ့နေလုပ်ပြီး ငွေရှာဖို့ကိုတော့ “ချယ့်”ရဲ့ စာနာသနား တတ်တဲ့ နှလုံးသားက လက်မခံခဲ့ပါဘူး။

“အစ်မနောက်ဆုံးနှစ်မှာ ချိန်ဘာ ( ရှေ့နေလုပ်ဖို့ ရှေ့နေဆရာကြီးဆီမှာ အတွေ့အကြုံ ပညာယူခြင်း) ဆင်းဖြစ် တယ်၊ အဲ့ဒီတုန်းက အစ်မတို့မြို့က ရှေ့နေကြီးဆီမှာ ချိန်ဘာဆင်းဖို့ ရှေ့နေပေါက်စ အယောက် ၂၀ လောက်ရှိ တယ်။ အဲ့ဒီအချိန် ပထမဆုံး အမှုတခုကြုံတယ်၊ ကောင်မလေးက အသက်မပြည့်သေးဘူး ၊ ကောင်လေး ကတော့အသက်ပြည့်ပြီ၊ သူတို့နှစ်ယောက် နှစ်ဦးသဘောတူ ခိုးပြေးကြတယ်။ ကောင်မလေးမိဘဘက်က ပိုက်ဆံရှိတယ်၊ ကောင်လေးမိဘတွေကတော့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ အဝတ်လျှော်တယ်၊ တော်တော်နုံချာတယ်” လို့ “ချယ်”က သူပထမဆုံးလေ့လာရတဲ့ အမှုအတွေ့အကြုံကို ပြောပါတယ်။

အဲ့ဒီနောက် မိန်းကလေးရဲ့မိဘတွေက သူတို့နှစ်ဦးကို ခွဲလိုက်ပြီး‌ ကောင်လေးကို သွေးဆောင်ဖြားယောင်းမှုနဲ့ တရားစွဲဆိုလိုက်ပါတယ်။ ချယ်က အဲ့ဒီအမှုကို လေ့လာသင်ယူရမှာပါ။

“အစ်မတို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ထိုင်နေတဲ့အချိန် ကောင်လေးအမေက ရှေ့နေ့ခမတတ်နိုင်တော့ အစ်မတို့ရဲ့ ဆရာကို အစိုးရရှေ့နေငှားဖို့ လာတယ်။ သူအဝတ်လျှော်လို့ရတဲ့ ပိုက်ဆံလေးတွေဆုပ်ပြီး ငိုယိုပြီးတော့ “ဆရာရယ်၊ ကျွန်မသားကို လွတ်အောင်လုပ်ပေးပါ” ဆိုပြီး သားအမှုအတွက် ရှေ့နေလိုက်ပေးဖို့ပြောလာတယ်၊ ပြီးတော့ အဲ့ဒီပိုက်ဆံလေးနဲ့ပဲ အစ်မတို့စားထားတာတွေ အကုန်လုံးကို ရှင်းပေးသွားတယ်။ အစ်မမှာ စားမဝင်ဘူး။ ပြီးတော့ ကောင်လေးကလည်း ထောင်ကျသွားတယ်၊ အဲ့ဒီအချိန်ကတည်းက အစ်မ ရှေ့နေမလုပ် တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်” လို့ ချယ်က ပထမဆုံးလေ့လာရတဲ့အမှုကိုမြင်ပြီးကတည်းက သူရှေ့နေမလုပ် ဖြစ်တော့ ကြောင်းကို ပြန်ပြောင်းပြောပြပါ တယ်။

ဒီလို တပါးသူအပေါ် စာနာသနားစိတ်၊ ကူညီရိုင်းပင်းလိုစိတ်ရှိတဲ့ “ချယ်”ဟာ စစ်တပ်က အာဏာသိမ်း လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ အများနည်းတူ နေ့စဉ်ရက်ဆက် ရန်ကုန်မြို့ လမ်းမထက်က ဆန္ဒထုတ်ဖော်ပွဲတွေမှာ စစ်အာဏာရှင် အလိုမရှိကြောင်း ကြွေးကြော်ရင်း တော်လှန်ရေးထဲ ထောက်ပို့တဦးအဖြစ် တထောင့်တနေရာ က ပါဝင်ခဲ့ပါတော့တယ်။ အာဏာမသိမ်းခင်ကတည်းက Online Shop ( အွန်လိုင်းမှ ဈေးရောင်းဝယ်ခြင်း ) လုပ်ကိုင်ခဲ့တဲ့ ဖြူဖြူဖျော့ဖျော့ သေးသေးသွယ်သွယ်နဲ့ “ချယ့်” အတွက်တော့ တော်လှန်ရေးအတွက် လက်နက်ကိုင်ရတာထက် ထောက်ပို့အလုပ်က ပိုမိုသင့်တော်ခဲ့ပါတယ်။

ရန်ကုန်မှာ လမ်းထဲကလူငယ်တွေနဲ့အတူ အကာအကွယ်တွေလုပ်ရင်း၊ မိုလိုတိုဗ် ( ဓါတ်ဆီ (သို့မဟုတ်) မီး လောင်လွယ်တဲ့အရည်ကို ပုလင်းထဲထည့်ပြီး၊ အပေါ်မှာအဝတ်စတပ်၊ အဝတ်ကို မီးရှို့ပြီး ဖောက်ခွဲဖျက်ဆီးနိုင် သော လက်ဖြင့်အလွယ်တကူပြုလုပ်နိုင်သည့် မီးလောင်ဗုံး) တွေလုပ်ရင်း၊ ဂျင်ကလိတွေလုပ်ရင်း၊ လူငယ်တွေ အတွက် ပစ္စည်းထောက်ပံ့တာတွေလုပ်ကိုင်ရင်း စစ်ကောင်စီရဲ့ ပစ်မှတ်ထား လိုက်လံဖမ်းဆီးတာကိုခံ ရတာကြောင့် ရန်ကုန်မြို့ထဲမှာ တနေရာကနေ တနေရာကို ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ပြီး နောက်ဆုံး ၂၀၂၁ ဇူလိုင်လောက်မှာပဲ မြင်းခြံကို တိမ်းရှောင်ခဲ့ရပါတယ်။

မြင်းခြံအရောက်မှာလည်း “ချယ်”က မင်းတပ် CDF ( ချင်းဒေသ ကာကွယ်ရေးတပ်မတော် ) ကို မိုးကာအမဲ ၊ ဓါတ်မီး ၊ ဆေးဖာ၊ ခေါက်ဆွဲခြောက်ဖာ စတဲ့ ပစ္စည်း ရိက္ခာ ရာချီပြီး ထောက်ပံ့တာတွေ ဆက်လက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ပါ တယ်။ အဲဒီလို လုပ်ဆောင်ရာမှာလည်း အသက်အန္တရာယ်နဲ့ ရင်ဆိုင်တွေ့ကြုံရမှုတွေက မကင်းခဲ့ပါဘူး။

“အဲ့ဒီနေ့က NUG က D Day စကြေညာတော့ စစ်တပ်ဂိတ်တွေမှာ အကြိတ်အနယ်ဖမ်းနေကြတာ၊ အစ်မတို့က အန်စာတုံးကားလေးနဲ့ ၁၀ ယောက်နီးပါးလောက်ရှိမယ်၊ အစ်မတို့က သွားကတည်းကနေ တိုင်ပင်ထားပြီးသား၊ တခုခုဖြစ်ရင် တယောက်နဲ့တယောက်မသိဘူး၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် လွတ်အောင်ရုန်းဆိုပြီး”

မင်းတပ်ကိုသွားမယ့် “ချယ်”တို့ရဲ့ ထောက်ပို့ကားလေး စစ်တပ်ဂိတ်တခုကိုအရောက် စစ်သားတွေက ကားကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ပစ္စည်းတွေတွေ့တဲ့အခါ “မသိဘူး၊ ငါတို့ဟာမဟုတ်ဘူး” ဆိုပြီး ဘူးခံငြင်းကြ ပေမယ့် စစ်သားတွေက အမျိုးမျိုးသော စစ်ဆေးနည်းတွေနဲ့ စစ်ဆေးလိုက်တဲ့အခါ မကြာခင်မှာပဲ ဗူးပေါ်သလို ပေါ်ကြပါတော့တယ်။

“ဗိုလ်ကြီး “မောင်မောင်” တဲ့၊ ၃၀ ကျော်ပဲရှိသေးတယ်၊ သူက “ဒီဟာတွေက သူပုန်တွေဆီပို့မယ့်ဟာတွေပဲ” ဆိုပြီး အစ်မတို့ကို လမ်းဘေးမှာ လက်တွေမြှောက်ထားခိုင်းပြီးတော့ သူ့တပည့်တွေကို သေနတ်ကျည်တွေ ထိုးခိုင်း၊ သေနတ်တွေနဲ့ချိန် ခိုင်းထားတယ်။ ပြီးတော့ တခုခုလုပ်တာနဲ့ အကုန်ပစ်သတ်တဲ့၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လည်း သေပြီမှတ်နေတာ ၊ တဆတ်ဆတ်နဲ့ကို တုန်လို့”

“ချယ်” တို့ကားမှာ မိန်းကလေး ငါးယောက် ၊ ယောက်ျာလေး ခြောက်ယောက် ၊ ကားဆရာနဲ့ဆို စုစုပေါင်း ၁၁ ယောက်ပါဝင်ပါတယ်။ အခုချိန်မှာတော့ ဒီ ၁၁ ယောက်ထဲမှ ခြောက်ယောက်ဟာ တချို့က ကျဆုံးသွားပါပြီ။ တချို့က စစ်တပ်ရဲ့ အဖမ်းဆီးခံခဲ့ရပြီး အခုချိန်ထိ မလွတ်မြောက်သေးပါ။တချို့ကတော့ အသက်ရှင်သေးလား၊ သေသွားပြီလားမသိရဘဲ အဆက်သွယ်ပြတ်နေကာ ယောက်ျားလေး သုံးယောက်နဲ့ “ချယ်” အပါအဝင် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်သာ အဆက်သွယ်ရှိတော့တယ် လို့ “ချယ်” က ဆက်ပြောပြပါတယ်။

ထို့နောက် “ချယ်”တို့အဖွဲ့ထဲက နွားပွဲစားအယောင်ဆောင်ထားတဲ့ဦးလေးတယောက်က ရွာသူကြီးကို ဖုန်းဆက် အကူအညီတောင်းပြီး ရွာသူကြီးရဲ့ အကူအညီနဲ့ “ချယ်” တို့ စစ်သားတွေလက်ကနေ လွတ်မြောက်ခဲ့ ကြပါ တယ်။

ဒီလိုနဲ့ မကြာခင်မှာဘဲ လုံခြုံရေးပေါက်ကြားပြီး မြင်းခြံကနေ မန္တလေးကို “ချယ်” ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ခဲ့ရပြန်ပါ တယ်။ နောက်ဆုံး မန္တလေးကတဆင့် ကရင်အမျိုးသားအစည်းအရုံး၊ ကရင်အမျိုးသားလွတ်မြောက်ရေး တပ်မတော် (KNU/KNLA) နယ်မြေ၊ တပ်မဟာ (၆) ကော်ဘရာစစ်ကြောင်းမှူး ဗိုလ်တာဘောတပ်ရင်းထံ ၂၀၂၁ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ လကုန်လောက်မှာ ထပ်မံတိမ်းရှောင်ခဲ့ပါတယ်။

“အစ်မက PDF အနေနဲ့ ဝင်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး၊ စစ်ကောင်စီဆီမှာ နာမည်လည်းပေါက်နေပြီ၊ လူက ပိန်ပိန် သေးသေးလေးဆိုတော့ ဗိုလ်ကြီးတို့ရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ပဲ သုံးလသင်တန်းမတက်ဘဲ သေနတ်ပစ်တာတို့ဘာတို့ တော့ အကုန်လုံးသင်ပေးတယ်”

စစ်ကြောင်းမှာ လက်နက်ကိုင်ဆောင်တဲ့တပ်သားတွေက အရေးကြီးသလိုပဲ စစ်ကြောင်းကြီးလည်ပတ်နိုင်ဖို့အ တွက် ထောက်ပို့တပ်သားကလည်း အလွန်ပင် အရေးပါလှပါတယ်။ ဒါ့ကြောင့် “ချယ်”က ဗိုလ်တာဘော ရဲ့စီမံချက်နဲ့ လေးကေ့ကော် (စစ်ကောင်စီပိုင်) အရှေ့နားက ဗျူဟာကုန်းမှာနေပြီး ထောက်ပို့အတွက် ကိုပဲ တာဝန်ယူ အားစိုက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ပါတယ်။ (ယင်း စစ်ကောင်စီတပ်ရဲ့ စွယ်တော်ကုန်း (ခ) ခွေးကုန်းကို ၂၀၂၄ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလမှာပဲ ဗိုလ်တာဘောတို့တပ်ရင်းက တိုက်ခိုက် သိမ်းပိုက်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

စခန်းတခုလုံးမှာ အယောက် ၂၀ ဝန်းကျင်ရှိပြီး အမျိုးသမီးဆိုလို့ “ချယ်” တယောက်သာ ရှိခဲ့ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ “ချယ်” တောထဲတပ် စခန်းတွေမှာ သုံးနှစ်ကျော်နေထိုင်ရင်း ငှက်ဖျားရောဂါကို ကိုးကြိမ်တိတိ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရပြန်ပါတယ်။

“ငှက်ဖျားက ကိုးကြိမ်တိတိဖြစ်တာ၊ အခုထိလည်း မပျောက်သေးဘူး၊ တောထဲမှာဆို နှစ်လ တခါ ဖြစ်တာ၊ ငါးကြိမ်မြောက် ငှက်ဖျားဖြစ်နေတဲ့အချိန်ဆို ကော်ဘရာစစ်ကြောင်းရိုး တိုက်ပွဲဖြစ်နေတဲ့အချိန် မှတ်မှတ်ရရ ၊ တောင်ပေါ်စစ်ကြောင်းရိုးမှာ လေယာဉ်ကြီးလာလို့ဆိုပြီး ငှက်ဖျားတိုင်းနေရင်းနဲ့ပြေးတာ ၊ ပြေးစရာနေရာမရှိ တော့ တောင်ထိပ်က တောင်နံရံမှာကပ်နေရတာ” လို့ ချယ်က အမူအရာလေးတွေနဲ့ ပြောပါ တယ်။

နောက်ဆုံး ကိုးကြိမ်မြောက် ငှက်ဖျားမိတဲ့အခါမှာတော့ ငှက်ဖျားပိုးက “ချယ်” ဦး‌နှောက်ထဲအထိ ဝင်ရောက် ခဲ့ပါပြီ။ အဖျားရောဂါ ကြီးစွာခံစားနေရတဲ့ “ချယ့်” ကို အတူနေရဲဘော်တွေက ဆိုင်ကယ်အနောက်မှာတင်၊ လဲကျမှာစိုးလို့ ကိုယ်ကို ကြိုးနဲ့ချည်ပြီး စစ်ဘေးရှောင်စခန်းတခုမှာ ဆေးသွားကုခဲ့ရပါတယ်။

အဲ့ဒီနောက် ဆရာဝန်ရဲ့ အကြံပြုချက်နဲ့ပဲ ရောဂါအပါအဝင် အခြားသောအကြောင်းအရာတွေကြောင့် ၂၀၂၄ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလမှာ မြန်မာ-ထိုင်းနယ်စပ်က ထိုင်းနိုင်ငံအထဲမှာရှိတဲ့ မဲဆောက်မြို့ကို ရောက်ရှိလာခဲ့ပါတယ်။ ထိုင်းနိုင်ငံ မဲဆောက်မြို့ကိုရောက်ရှိခဲ့ပေမယ့် “ချယ့်” အတွက် တော်လှန်ရေး တာဝန်တွေဟာ လျော့ပါးသွား ခြင်းတော့ မရှိခဲ့ပါဘူး။ မဲဆောက်မှာ “ချယ်” ဝါသနာပါတဲ့ စားသောက်ကုန်လေးတွေရောင်းရင်း တောထဲက ရဲဘော်တွေ အတွက် ထောက်ပို့တာဝန်ကို ဆက်လက် ထမ်းဆောင်နေဆဲပါပဲ။

“အစ်မ အလုပ်လုပ်ဖို့လဲ စိတ်မကူးနိုင်သေးဘူး၊ အရင်တောထဲမှာ အတူနေခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ မဲဆောက် ရောက်ပြီး အဆင်ပြေတဲ့ပုံတွေတင်ရင် ကိုယ်က တောထဲမှာဆိုတော့ ဟယ်၊ သူတို့တော့ အဆင်ပြေနေပြီ၊ သူတို့ တော့ ပိုက်ဆံရှာနေပြီ၊ ငါက တောထဲမှာ လမ်းပျောက်နေတယ်ဆိုတဲ့ အတွေးတွေဝင်တာ၊ အစ်မ သူတို့ကို မနာလိုတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ဆိုတော့ အခု အစ်မ မဲဆောက်ကိုရောက်တော့ အဲ့ဒီစိတ်ကြီးက ပြန်ဆွဲနေတာ။ ကိုယ့်ရဲဘော်လေးတွေက “မချယ်” စီးပွားရေးပဲလုပ်နေတော့တာလား ဆိုတဲ့အတွေးမျိုး ဝင်သွားမှာစိုးတယ်”

“ချယ်” ဟာ တော်လှန်ရေးကြီး သက်ဆိုးရှည်နေတဲ့အချိန်အထိတော့ တတ်စွမ်းသမျှ ထောက်ပို့တာဝန်တွေကို ထမ်းဆောင်နေဦးမှာဖြစ်ပါတယ်။ တော်လှန်ရေးကြီး ပြီးတဲ့တနေ့ ၊ “ချယ့်” တာဝန်တွေ ကုန်ဆုံးတဲ့တနေ့မှာ တော့ အခြားနိုင်ငံတွေကို ကျောင်းတက်ရင်း ခရီးသွားလိုတဲ့ “ချယ့်” အိမ်မက်ကို အကောင် အထည်ဖော်ဖို့၊ မြန်မာပြည်မှာ ထုတ်လုပ်ခွင့်လိုင်စင်ရပြီးသား “ချယ့်” စားသောက်ကုန်တွေကို ထိုင်းနိုင်ငံမှာ တရားဝင် ရောင်းချနိုင်ဖို့နဲ့ အိမ်ကိုပြန်ခွင့်ရခဲ့ရင် “ချယ်”ဝါသနာ ပါတဲ့ စားသောက်ဆိုင်လေးတဆိုင်ဖွင့်ပြီး ဘဝကို ဖြတ်သန်းချင်ကြောင်း သူ့စိတ်ကူးအိမ်မက်လေးကို ဖွင့်ဟ ပြောဆိုခဲ့ပါတယ်။

#ချယ်
#နွေဦး

Address

Myitkyina
640271

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Manau Voice posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to Manau Voice:

Share