09/06/2025
*** ပြည်ကြီးမဏ္ဍိုင်မြကြီး ***
💻💻💻💻💻💻💻💻💻💻💻💻
မင်းသိင်္ခ
အပိုင်း-၁၄
ထွက်တော်မူ နန်းကခွာတယ်
မြကြီးကား ဆယ်နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ်အရွယ် ပအို့ကလေးအား တွဲလျက် ဆေးရုံမှ ထွက်၍လာလေ၏။ မြကြီးသည် မိမိငှားရမ်းနေ ထိုင်သောအိမ်သို့ သွားရောက်ကာ အဝတ်အစားများကို သိမ်းပြီးနောက် မိမိ၏မော်တော်ကားနှင့်ပတ်သက်၍ ပုလိပ်များထံ၌ သတင်းစုံစမ်းမည်ဟု ထွက်၍လာရာ လမ်း၌ တစ်စုံတစ်ယောက်က မြကြီးအား သေချာစွာ ကြည့်နေသဖြင့် ပအို့ကလေးက ..
“အစ်ကိုကြီး. . . အစ်ကိုကြီးကို လူတစ်ယောက်က သေသေချာချာ ကြည့်နေတယ်"ဟု ပြောလေ၏။
“အေး … အေး၊ သူ့ကိုလဲ မင်းက မသိမသာပြန်ပြီးကြည့်ထား ကွ”ဟု မြကြီးက သတိပေးလိုက်လေ၏။
ထို့နောက် ပအို့ကလေးက...
"အစ်ကိုကြီး အဲဒီလူကြီးက ကျွန်တော့်ကိုခေါ်နေပြီ၊ သွားရ မလား”ဟု မေးလေ၏။
"အေး.. သွားကွာ. . . မင်းကို တစ်ခွန်းမေးရင် မင်းက သူ့ကို တစ်ခွန်းပြန်မေးပေါ့ကွာ”ဟု မှာလိုက်လေ၏။ ပအို့ကလေးလည်း မြကြီးအား ထားခဲ့၍ ထိုလူထံ သွားလေ၏။ ထိုလူလည်း ပအို့ကလေး အနီးသို့ရောက်လာလျှင်. . .
“ဟေ့ကောင်လေး. . . မင်းနဲ့လာတာ မြကြီးမို႔လား"ဟုမေးလေ၏။
ပအို ့ကလေးက
“ဟုတ်တယ်. . . ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ၊ အစ်ကိုကြီးနဲ့သိလို့လား"
“အေး သိတယ်၊ ဘာလဲ ဒီကောင်ကို မင်းကတွဲလာတာလာ ဒီတောင်မျက်စိဘာဖြစ်လို့လဲ ကန်းနေပြီးလား. . .
“ဟုတ်တယ်. . . ကန်းနေပြီ၊ ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ၊ ဘာလို႔မေးတာလဲ”ဟု ပြန်၍မေးလေ၏။
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး။ သွားတော့။ တူတူပုန်းတမ်းကစားနေတာ အခုလို မျက်စိကန်းသွားတော့ ပုန်းရတဲ့သူအဖို့ ပိုပြီးဟန်ကျတာပေါ့"ဟု ထိုသူက သူ၏အဖော်ကိုပြောလိုက်လေ၏။
ပအို ့ကလေးက ပြန်လာပြီးလျှင် အကျိုးအကြောင်း မြကြီးအား ပြောပြရာ မြကြီးသည် မစဉ်းစားတတ်ဘဲရှိလေတော့၏။ထို့နောက် မြကြီးလည်း ဆက်လက်၍ လျှောက်လာခဲ့ရာ အခြားသောနေရာ အရောက်၌ လူကြီးတစ်ဦးက မြကြီးအား မြင်လျှ ပြုံးပြလေ၏။ ထို့နောက် မြကြီးအနီးသို့ကပ်ကာ . .
“ဟေ့သူငယ်... ငါ့ကို မမှတ်မိဘူးလားကွ”ဟု မေးလေရာ “ဘယ်သူပါလဲခင်ဗျာ. . . ၊ ကျွန်တော်ကတော့ မျက်မမြင်ဘဝကိုရောက်နေပြီမို့ မမှတ်မိတာကို ခွင့်လွှတ်ပါခင်ဗျာ”ဟု မြကြီး ပြောလိုက်ရာ ထိုလူကြီးမှာ လွန်စွာအံ့အားသင့်၍ သွားလေတော့၏
“အို. . . ကျွတ်ကျွတ်. . . ဒုက္ခပါပဲ။ မင်းကို သူငယ်ချင်းဘသိန်း အိမ်မှာ တစ်ခါတွေ့ ဖူးပါတယ်။ ငါ့နာမည် ဦးလယ်”ဟု အဘိုးကြီးက ပြောလေ၏။
“ဪ. . . ဦးလေးကိုး၊ ဟဲ. . . ဟဲ၊ ဦးလေးပြောတဲ့အတိုင်း ရထားဘီးကိုလှည့်နေတာပဲ ဦးလေးရေ။ အခုတော့ စုံလုံးကန်း သွားပြီ" ဟု မြကြီးက ပြောလိုက်လေ၏။
“အေး. . . ဒါပေမယ့် စိတ်မပျက်နဲ့ကွ မင်းစိတ်ပျက်လို့လဲဘယ်သူကမှ သနားပြီး ကူညီမှာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်ရမဲ့အတူတူ စိတ်မပျက်တာအကောင်းဆုံးပဲ။ မျက်စိကန်းတော့လဲမျက်စိနောက်သက်သာတာပေါ့ကွား၊ မျက်စိကန်းနေတုံးမှာ ကျောက်ပွဲစားလုပ်ဖို့ကောင်းတယ်ကွ. . ."
“ဟာ. . . ဦးလေးကလဲ ကျောက်ပွဲစားလုပ်ပြီး မျက်စိကန်းနေ တော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကျောက်ကိုကြည့်မှာလဲ”ဟု မြကြီးကပြော လိုက်လျှင် ဦးလယ်က ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်ရင်း...
"မျက်စိရှိလို့သာ ကြည့်နေကြတာပါကွာ၊ ဘယ်သူမှ ဘယ် ကျောက်ဟာ ဘယ်လောက်တန်တယ်လို့ သေချာပေါက်ပြောနိုင်တာ မှ မဟုတ်ဘဲ။ ငါ့အထင်တော့ ကျောက်မျက်ရတနာအလုပ်ဆိုတာ မျက်စိကန်းနေပြီး စိတ်ထင်ရာဆုံးဖြတ်ပြီးလုပ်ရင် ပိုတောင် အောင်မြင်မယ်ထင်တယ်ကွ။ မျက်စိကလဲရှိ၊ မတောက်တစ်ခေါက် ကလေးပဲ သိတဲ့လူတွေဟာ အောင်မြင်ခဲတယ်ကွ။ ဘာမှမသိတဲ့ အကန်းတွေလဲ ကြီးပွားနေကြတာပဲ။ ပြီးတော့ အဲဒီလို မတောက် တခေါက်သိတဲ့သူတွေက ကျောက်လောကမှာ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ပဂေးကြီးတွေလို့တောင် အောင့်မေ့နေကြတာ”ဟု ပြောလိုက်ရာ မြကြီးက လွန်စွာ သဘောကျသွားလေ၏။ ထို့နောက် ဦးလယ်က မြကြီးလက်တွင်းသို့ ပစ္စည်းတစ်ခု ထည့်ပေးပြီး. . .
“ကဲ. . . မောင်မြကြီး ဒီကျောက်ဟာ ဦးရဲ့အဘိုးဆီက အမွေ ရထားတဲ့ ပတ္တမြားပဲ၊ ဦးအနေနဲ့တော့ သုံးထောင်လို့ခေါ်ထားတယ်အရည်ကလဲကောင်း၊ အနာကလဲလွှတ်ဆိုတော့ မောင်မြကြီး ဘယ်လို သဘောရသလဲ။ မောင်မြကြီးဝယ်မယ်ဆိုရင် ဘယ်လောက်ပေးနိုင် မလဲ”ဟု ပြောလိုက်လေ၏။
ထိုအခါ၌ မြကြီးလက်တွင်းမှကျောက်ကိုကိုင်လျက် မြင်ဘိသကဲ့သို့ ကြည့်ရှုပြီးလျှင်. . .
“ဦးလေး. . . ဘယ်လောက်ပဲပြောပြော ကျွန်တော့်အနေ နဲ့တော့ တစ်ပြားမှကိုမပေးနိုင်ဘူး။ ဒီကျောက်မျိုးကိုပြောရမှာတေ အားနာပါတယ်။ ဘယ်မှာပဲကောက်ကောက် ရနိုင်ပါတယ်။ အခုလို ဘာကြောင့် ပြောရသလဲဆိုတော့ ကျွန်တော်က ဝယ်သူဖြစ်နေလို့ ဟား. . . ဟား ဝယ်သူဖြစ်တဲ့အခါမှာ ဝယ်မဲ့ပစ္စည်းကို နှစ်ပြား မတန်အောင် ပြောရမယ်လေ"ဟု မြကြီးက ပြောလိုက်ရာ. ဦးလယ်က . . .
"အဲဒါကြောင့်... မင်းကိုပြောတာပေါ့ကွ။ ကျောက်ပွဲစား လုပ်ပါလို့။ အခု မင်းပြောတာဟာ သိပ်ဟုတ်တာပဲ၊ ငါပေးတာ ပတ္တမြားမှမဟုတ်ဘဲ။ ငါပေးတာ ကျောက်စရစ်ခဲပဲကွ”ဟု ပြော ရယ်မောလေတော့၏။ ထို့နောက် ဦးလယ်က ပြောပြန်လေ၏။
"လောကမှာ အကန်းထက်ပိုပြီး မမြင်တဲ့လူ ရှိသေးတယ်ကွ"ဟု ပြောသဖြင့် မြကြီးက. . .
“မဟုတ်တာဘဲ ဦးလေးရယ်။ အကန်းထက်ပိုပြီး မမြင်တဲ့ လူရယ်လို့ ရှိနိုင်ပါ့မလား”ဟု မေးလိုက်ရာ ဦးလယ်က. . .
“ရှိတာပေါ့ကွ။ မကြည့်တဲ့လူဟာ အကန်းထက်ပိုပြီး မမြင်တဲ့သူ ပေါ့ကွ။ ကန်းမှမမြင်တာမဟုတ်ဘူးကွ။ မကြည့်ရင်လဲ မမြင်ဘူးကွ ဟဲဟဲ. . . "ဟု ရယ်မောပြောဆို၍ ဦးလယ်က ၎င်း၏နေရပ်လိပ်စာ ကိုပြော၍ ပြန်သွားလေ၏။
မြကြီးလည်း ဂါတ်သို့သွား၍ ၎င်း၏မော်တော်ကားကို စုံစမ်းရာ မော်တော်ကားမှာ လုံးဝသုံး၍မရအောင် ပျက်စီးသွားရုံမက တောင် အောက်သို့ပင် ကျသွားပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်လေ၏။
မြကြီးလည်း မည်သည့်အရပ်သို့သွားရမည် မသိဘဲရှိရာမှ မန္တလေး သို့သွားရောက်ပြီး ကျောက်အရောင်းအဝယ်လုပ်စဉ်က သိကျွမ်းခဲ့ သော မိတ်ဆွေတစ်ဦးနှင့်နေထိုင်ကာ မိမိကငွေစိုက်၊ ထိုသူက လူစိုက်ဖြင့် လုပ်ကိုင်စားသောက်ရလျှင် ကောင်းပေမည်ဟု သဘောထားကာ ပအို့ကလေးကိုခေါ်၍ မန္တလေးသို့ ဆင်း၍ လာလေတော့၏။
မန္တလေးသို့ရောက်လျှင် စမ်းတဝါးဝါးနှင့်ပင် ပအို့ကလေးကို အဖော်ပြုကာ မိတ်ဆွေ၏အိမ်ကို ရှာဖွေလေတော့၏။
မန္တလေးမြို့၌ မိတ်ဆွေဖြစ်သူ ကိုဘိုနီအား မရမကရှာဖွေခဲ့ရာ နောက်ဆုံးတွင် ကိုဘိုနီနှင့်ပက်ပင်းတွေ့ ဆုံလေတော့၏။ ကိုဘိုနီ ကပင် စတင်၍ မြကြီးကို နှုတ်ဆက်လေ၏။
“ကိုမြကြီး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဗျ” ဟုမေးရာ မြကြီးက မိမိအဖြစ် အပျက်ကို ပြောပြပြီးနောက်
"ကျုပ်. . . ခင်ဗျားကိုရှာနေတာ ငါးရက်တောင်ရှိပြီ။ ကျုပ်မှာ က မျက်စိကလဲကွယ်သွားပြီဆိုတော့ အားကိုးရာမဲ့နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ငွေကလေးတော့ ပါခဲ့ပါသေးတယ်။ အဲဒီငွေကလေးကို ခင်ဗျားကို အပ်မယ်။ ခင်ဗျားက အလုပ်လုပ်ပါ။ ကျုပ်ကငွေစိုက်၊ ခင်ဗျားက လူစိုက်ပေါ့ ကိုဘိုနီ။ ရတနာအလုပ်က ကျုပ်နဲ့လဲ ကံစပ်တယ်။ ခင်ဗျား နဲ့လဲ ကံစပ်တယ်မဟုတ်လား"ဟု ပြောလိုက်ရာ... ကျောက်ကုန်သည် ကိုဘိုနီက. . .
“ကောင်းသားပဲဗျာ။ ခင်ဗျားက ဒီလိုဖြစ်လာမှတော့ ကျုပ်က ကူညီရမှာပေါ့။ လောလောဆယ်တော့ ဥပုသ်တော်ကုန်းဘက်မှာ ကျပ်ငှားပြီးနေတဲ့အိမ်ရှိတယ်။ အဲဒီမှာပဲ လိုက်ပြီးနေပေါ့”ဟု ဆိုကာ မြကြီးနှင့်ပအို့ကလေးအားခေါ်၍ သွားလေ၏။ ကိုဘိုနီအိမ်သို့ရောက်လျှင် ကိုဘိုနီက မြကြီးတို့အား နေရာထိုင်ခင်းချထားပေးလေ၏။ ထို့နောက် ထမင်းစားရန်အတွက် ထမင်းဝယ် မည်ဟု ကိုဘိုနီက ပြောသောအခါ ပအို့ ကလေးက . . .
“အိုးရှိလား ကျွန်တော်ချက်မယ်” ဟု ပြောရာ ကိုဘိုနီက “ဘယ် လိုလဲ ကိုမြကြီး ခင်ဗျားလူက ချက်မယ်ဆိုပါလား၊ ဖြစ်ပါ့မလား” ဟု မေးလေ၏။
“ဟုတ်တယ် သူချက်တတ်တယ်ဗျ၊ ဟင်းကျတော့ ကျုပ်က ဘေးကထိုင်ပြီး ပြောရတယ်၊ ဘာပြီး ဘာထည့်ပေါ့ဗျာ” ဟု မြကြီးက ပြောရာ ကိုဘိုနီက-
“ဒီလိုဆိုရင် အိုးတွေခွက်တွေ ဝယ်လိုက်မယ်ဗျာ၊ ကျုပ်က တစ်ယောက်တည်း လူပျိုလူလွတ်ဆိုတော့ ဆိုင်မှာပဲစားတာ၊ အဲဒီတော့၊ ဘာမှမရှိဘူးဗျ” ဟု ဆိုသဖြင့် မြကြီးက အိုးခွက်ပန်းကန်၊ ဆန်၊ ဆီ၊ ဆားများဝယ်ယူရန် ငွေထုတ်ပေးလိုက်လျှင်၊ ပအို့ကလေး ၄င်းပါ ဈေးသို့လိုက်မည်ဟု ပြောသဖြင့် ကိုဘိုနီက-
“အေး ကောင်းတာပေါ့ မင်းလဲ ဈေးကိုလိုက်ခဲ့၊ ဒါနဲ့ နေပါအုံး မင်းနာမည်က ဘယ်လိုခေါ်သလဲကွ” ဟု မေးလေ၏။
“အိုက်စံပါ၊ အကိုကြီးကတော့ မစ္စတာအိုင်းစ် လို့ခေါ်တယ်” ဟု ပအို့ကလေးကပြောလေ၏။
“ဒီလိုလေဗျာ၊ သူ့နာမည်ကအိုက်စံတဲ့၊ ဒါပေမဲ့ကျုပ်က မျက်လုံးကန်းနေလေတော့ သူ့ကိုမျက်လုံးအစား ခေါ်ထားရတာ မဟုတ်လား၊ ဒါကြောင့် အိုင်းစ်(မျက်လုံး)လို့ခေါ်ရတာ၊ အိုက်စံနဲ့ အိုင်းစ်နဲ့လဲ အသံခြင်း သိပ်မကွာဘူးလေ" ဒါပေမယ့် "အိုင်းစ် ဆိုတာ ခေါ်လို့ မကောင်းတာနဲ့ မစ္စတာအိုင်းစ်လို့ ခေါ်တာ” ဟု မြကြီးက ရှင်းပြလိုက်ရာ ကိုဘိုနီက သဘောကျစွာရယ်မော၍
“ကဲ. . . မစ္စတာအိုင်းစ် ဈေးကိုလိုက်ခဲ့ပေတော့" ဟုဆိုကာ ပအို့ကလေးကိုခေါ်၍ သွားလေ၏။ တစ်နာရီကျော်ကျော်ခန့် ကြာ| သောအခါ မစ္စတာအိုင်းစ်သည် ရထားလုံးဖြင့်ပြန်၍ ရောက်လာပြီးလျှင် ပန်းကန် ခွက်ယောက်များလည်း ပါ၍လာလေတော့၏။
အိမ်သို့ရောက်လျှင် ရောက်ခြင်း မစ္စတာအိုင်းစ်က မြကြီးအနီးသို့ကပ်ကာ……
“အစ်ကိုကြီး. . . ဟိုလူကို ပိုက်ဆံတွေအကုန်မပေးနဲ့နော်. . . ဟုဆိုလေ၏။
“ဘာဖြစ်လို့လဲကွ” ဟုမြကြီးကမေးရာ မစ္စတာအိုင်းစ်က . . .
“ဈေးနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လူတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ တော့ အဲဒီလူကိုပြောဘယ်၊ အမဲရပြီတဲ့၊ အမဲရပြီဆိုတာ မကောင်းတာ လုပ်မယ်လို့ ပြောတာပဲမဟုတ်လား၊ ပြီးတော့ ဘလိုင်းပါကွာ ပူစရာ မလိုပါဘူးတဲ့၊ ဘလိုင်းဆိုတာဘာလဲ” ဟုမြကြီး အားမေးလေ၏။
“ဘလိုင်းဆိုတာ မျက်မမြင်ပေါ့ကွာ…အေး. . . မင်းသတိပေးတာလဲ ကောင်းတယ်ကွ၊ အစ အရာရာ သတိထားရမှာပေါ့ကွာ” ဟု မြကြီးကပြောလေ၏။
မစ္စတာအိုင်းစ်က ထမင်းချက်ပြီးသည့်အခါ၌ မြကြီးအား ဟင်းချက်ရန်အတွက် မီးဖိုအတွင်းသို့ ခေါ်လာလေ၏။မြကြီးက...
"ဝက်သားတုံးပြီးရင် ဆားနဲ့နယ်၊ နနွင်းမှုန့် နည်းနည်းထည့်၊ ဆီနည်းနည်းထည့်” စသည်ဖြင့် ပါးစပ်နှင့် ပြောပေးလေ၏။ မစ္စတာ အိုင်းစ်က လိုက်၍လုပ်ရလေ၏။
ဤသို့နှင့်ပင် ' ဝက်သားဟင်း၊ ငပိရေဖျော် စသည်တို့ဖြစ်၍ လာလေ၏။ မြကြီးနှင့်မစ္စတာအိုင်းစ်တို့ ထမင်းစားကြလေ၏။ ထမင်းစားရင်း မစ္စတာအိုင်းစ်က ...
“ဘယ်သူကပဲဖြစ်ဖြစ် အစ်ကိုကြီးကို ညာနေပြီလို့ ကျွန်တော် သိရင် သီချင်းဆိုမယ်၊ ကျွန်တော်သီချင်းဆိုရင် အစ်ကိုကြီးသတိထားပေတော့” ဟုဆိုလေ၏။
“မင်းကဘာသီချင်းရသလဲကွ”
“မြန်မာသီချင်းရပါတယ်အကိုကြီး”
“ဆိုစမျးပါဦး”
“ဝန်မင်း၊ ဝန်မင်း၊ ညီလာခံမစဲခင်နန်းထဲဝင်မယ်ဗျာ" ဟု အသံနေအသံထား နှင့်ဆိုလေ၏။
“ဟေ့ကောင် အဲဒါသီချင်းမဟုတ်ဘူးကွ၊ ဝန်စကားခေါ်တယ်တွ ပွဲထဲမှာ ဝန်ကြီးတွေ ပြောတဲ့စကားကွ”ဟု မြကြီးကပြောလေ၏။
“နောက်တစ်ခု ခရသေးတယ်၊ ရွှေညောင်မှာ ပွဲပြတုန်းက ရတာ” ဟု မစ္စတာအိုင်းက ပြောပြန်လေသည်။
“လုပ်စမ်းပါအုံး မစ္စတာအိုင်းစ်” ဟု မြကြီး ထမင်းလုပ်ဝါးရင်း ပလုပ်ပလောင်းနှင့် ပြောလိုက်လေ၏။
“၀နှစ်လုံးပူးတော့ ထဆင့်ထူး၊ ထဆင့်ထူးကို ထောင်တော့ ဝိဖြစ်ရော မောင်၊ နောင်လာနောက်သားတွေ သိဖို့ ဝိစကား အချို ပြောမည်၊ ဝိ-ဝိယောဂ၊ ဝိ-ဝိဝါဒ၊ ဝိ-ဝိဝုဒ္ဓ၊ ကျွန်တော်မောင်စီ ဝိမောင်က လူလိမ်ဗျ”
“ဟိုက်.. တယ်ကောင်းတဲ့ သီချင်းပါလား၊ သီချင်းစပ်တဲ့ လူ ပညာရှိပဲ"ဟု မြကြီးကပြောလိုက်ရာ မစ္စတာအိုင်းက
“ပညာရှိမဟုတ်ဘူး၊ လူပျက်ဆိုတာ၊ ‘ရွှေအ’ဆိုတဲ့ လူပျက်ဆိုတာ”ဟု ပြောလေ၏။
“အေး. . သူလဲပညာရှိပေါ့ကွ၊ ကောင်းတယ်၊ အဲဒီသီချင်းဆိုရင် ငါသိပြီ၊ မင်းကအလာကြီးပဲကွ”ဟု မြကြီးပြောလိုက်ရာ မစ္စတာ အိုင်းစ်က . . .
“အလာကြီး မဟုတ်ပါဘူး၊ ပအို့ပါ” ဟုပြန်၍ ပြောလိုက်သဖြ မြကြီးသည် ထမင်းများသီး၍ကုန်သည်အထိ ရယ်ရသေးတော့၏။
မြကြီးတို့ ထမင်းစားပြီးသည့်အခါ၌ ကိုဘိုနီပြန်၍ လာလေ၏။ ၎င်းနှင့်အတူ ကောင်းမွန်စွာဝတ်စား၍ထားသော လူတစ်ယောက် လည်း ပါလာလေ၏။
“ကိုမြကြီးရေ အတော်ပဲဗျို့၊ လုပ်ငန်းစမယ်လို့ ကြံသေးတယ်၊ အလုပ်က ဖြစ်ပြီဗျို့၊ ဟောဒီမှာ ကျုပ်မိတ်ဆွေ ရတနာကုန်သည် တစ်ယောက် ခေါ်လာခဲ့တယ်၊ ခင်ဗျားနဲ့လည်း နာမည်က ခင်ဆင်ဆင်ပဲ၊ ကိုမြသာတဲ့”ဟု ကိုဘိုနီက မိတ်ဆက်ပေးလေ၏။ မြကြီး၏ နှာခေါင်း၌ ကိုမြသာကိုယ်မှ ဆွတ်လာသော ရေမွှေးနံ့သာ များကို ရှူရှိုက်မိလေ၏။
“ထိုင်ပါ ကိုမြသာ”ဟု မြကြီးက ပြောလေ၏။ ရတနာကုန်သည် ကိုမြသာလည်း သူ၏ သားရေအိတ်ကြီးကို ချ၍ ကျောက်များကို ထုတ်လေ၏။
"ပစ္စည်းကတော့ တကယ့်ပစ္စည်းတွေပဲ ကိုမြကြီး၊ ဟောဒီ ပတ္တမြားဟာဆိုရင် သူတစ်လုံးတည်းကို ငါးထောင်နဲ့ဈေးဆိုင်ဖူးတာ၊ ကျုပ်က မရောင်းခဲ့မိဘူး၊ အခုမှအရေးကြုံလို့ သုံးထောင်တည်းနဲ့ ထုတ်ရမှာ” ဟုဆိုကာ မြကြီး၏ လက်တွင်းသို့ ရတနာကုန်သည် ကိုမြသာက ပတ္တမြားတစ်လုံးကို တင်၍ပေးလိုက်လေ၏။
“ကျုပ်ကတော့မျက်စိနှစ်ကွင်းအလင်းမရလေတော့ ကိုဘိုနီက ပဲ ကြည့်ပါလိမ့်မယ်” ဟုဆိုကာ မြကြီးက ကိုဘိုနီဘက်သို့ ပတ္တမြားကို ပေးလိုက်လေ၏။ ကိုဘိုနီက' ပတ္တမြားကို ကြည့်ပြီးနောက် ...
“အရည်တော့ ကြိုက်ပါတယ်၊ ဈေးကတော့ တဆိတ်များနေတယ်ဗျာ၊ နှစ်ထောင်လောက် ဆိုရင်တော့ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်”ဟုပြော၍ မျက်စိ တစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်လေ၏။ အမှန်စင်စစ် ထိုပတ္တမြားမှာ လေးငါးခြောက်ရာလောက်သာ တန်သောပတ္တမြား ဖြစ်ပေသည်။ ထိုအခါ၌ မြကြီးသည် ဆုံးဖြတ်ရန် ခက်နေ၏။ ပြောရမည့် စကားမှာလည်း“ကိုဘိုနီကြိုက်ရင်ယူလိုက်လေဗျာ”ဟု ပြောရန်သာ ပြစ်ပေသည်၊ ထိုအချိန်၌ ပအို့ကလေး မစ္စတာအိုင်း(စ်)က . . အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားပြီးလျှင် ပန်းကန်ဆေးချင် ဟန်ဆောင်၍ သီချင်းဆိုလေတော့၏။
"ဝနှစ်လုံးပူးတော့ ထဆင့်ထူး၊ ထဆင့်ထူးကိုထောင်တော့ ဝိဖြစ် ရောမောင်၊ နောင်လာနောက်သားတွေ သိထားဖို့ ဝိစကား အချို့ ပြောမည်၊ ဝိ-ဝိယောဂ၊ ဝိ-ဝိဝါဒ၊ ဝိ-ဝိဝုဒ္ဓ၊ ကျွန်တော်မောင်ဝိ ဝိမောင်က မျက်စိမှိတ်လို့ပြတယ်ဗျ”
မြကြီးလည်း မစ္စတာအိုင်း(စ်)ကလေး၏ သီချင်းသံကို ကြားလျှင် . . .
"ကိုဘိုနီရေ နွားရှေ့ ထွန်ကျူးတယ်လို့ မအောင့်မေ့နဲ့နော်. . ကျွန်တော့်စိတ်မှာ တစ်မျိုးပဲ၊ ဒီကျောက်ဟာကျုပ်တို့ဆီမှာ သောင် တင်ပြီးနှစ်ချို့ နေလိမ့်လို့ထင်တယ်၊ နောက်ထပ်ကြည့်ဦးဗျ” ဟု ပြော လိုက်ရာ ကိုဘိုနီနှင့် ကိုမြသာတို့သည် တစ်ဦးမျက်နှာတစ်ဦးကြည့်၍ မျက်လုံးပြူးသွားကြလေတော့၏။ ထိုအခါ၌ပင်မြကြီးက အပေါ့ အပါး သွားမည့်ဟန်ဖြင့် စမ်းတဝါးဝါးနှင့် အိမ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်လေ၏။
မစ္စတာအိုင်း(စ်)ကလေးက ရေနွေးကရားနှင့် ပန်းကန်လုံးများ ကို ယူ၍ ကိုဘိုနီနှင့် ကိုမြသာအနီး၌ ရေနွေးလာ၍ချပေးလေ၏၊ ထိုအချိန်၌ ၄င်းတို့နှစ်ဦးသည် မြကြီးအား မည်သို့မည်ပုံ နှပ်ချ ရမည်ကို တိုင်ပင်လျှက်ရှိလေ၏။
“ကျောက်နှစ်လုံးသုံးလုံးတော့ အရှုံးခံပြီး ပေးလိုက်ရမှာပဲ၊ အဲဒီမှာ အမြတ်ကလေးနည်းနည်းစားပြီးတော့မှ သူ့ဆီကထွက်မှာ ဟု ကိုမြသာကပြောရာ ကိုဘိုနီက "ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်" ဟု ထောက်ခံလေ၏။
ထိုအချိန်၌ပင် မြကြီးရောက်လာသဖြင့် ကိုဘိုနီတို့က ပြောလက်စ စကားတို့ ရပ်လိုက်ပြီးလျှင် ကိုမြသာက ပတ္တမြားတလုံး ထုတ်၍ . .
“ကိုမြကြီးရေ ဟောဒီဟာကတော့လည်သီးရေပဲဗျ၊ မုချစားရ မယ့်အလုံးပဲ၊ မစားရရင် ကျုပ်လျှာဖြတ်ပစ်မယ်ဗျာ” ဟု ဆိုကာ မြကြီး၏ လက်တွင်းသို့ ပတ္တမြားတစ်လုံးကို ထည့်၍ “အဲဒါကိုတော့ တစ်ထောင်တည်းနဲ့ ပေးမယ်”ဟု စကားကိုဆက်လိုက်လေ၏။
မြကြီးက ပတ္တမြားကို ကိုဘိုနီ၏ လက်တွင်းသို့ ထည့်ပေးလိုက် လေ၏။ ကိုဘိုနီက သေချာစွာကြည့်ပြီးနောက်
“ရှစ်ရာဆိုရင်တော့ ယူလိုက်မယ်ဗျာ” ဟု ဆိုလေ၏။ ကိုမြသာကလည်း အနည်းငယ် စဉ်းစားသလိုလို လုပ်ပြီးနောက်...
"ဒီဟာကတော့ ရွှေလမ်းငွေလမ်း ဖောက်တဲ့သဘောနဲ့ ပေး လိုက်ပါ့မယ်" ဟုဆိုသဖြင့် မြကြီးက ကိုဘိုနီအား ငွေထုတ်ပေးလိုက် လျှင် ကိုဘိုနီက ငွေရှစ်ရာရေတွက်၍ ကိုမြသာအားပေးကာ ပိုသောငွေကို မြကြီးအားပြန်၍ပေးလေ၏။ ပအို့ကလေးလည်း ပတ္တမြားကို မြင်ဖူးလိုသော သဘောနှင့် ဝင်ရောက်ကြည့်ရှုလေ၏။ ထို့နောက် ကိုမြသာလည်း နှုတ်ဆက်၍ ပြန်သွားလေ၏။
ကိုမြသာ ပြန်၍ သွားသည့်အခါ၌ ကိုဘိုနီက ကိုမြကြီးအား . . . “ညနေကျရင် ကျုပ်သွားမယ်ဗျကျုပ်မှာ ရောင်းချက်ရှိတယ်၊ ဟောဒီဥစ္စာ ခေါက်ချိုးလောက်ကိုမြတ်မှာဗျ” ဟု စကားပျိုး၍ ထားလေ၏။
ညနေပိုင်းသို့ရောက်လျှင် ကိုဘိုနီသည် ပတ္တမြားကိုယူ၍ ရောင်းရန် ပြမည်ဟုဆိုကာ ထွက်သွားလေ၏။ ကိုဘိုနီထွက်သွား သည်နှင့် မစ္စတာအိုင်းစ်က မြကြီးအား အောက်ပါအတိုင်းပြောတော့၏။
"ပိုက်ဆံက လူကို ဘယ်တော့မှမလိမ်ဘူး၊ တစ်ပြားဆိုရင် တစ်ပြားပဲ တစ်ကျပ်ဆိုရင် တစ်ကျပ်ပဲ၊ ကျွန်တော့်ဆီမှာ ရောက်ရင် လည်း တစ်ကျပ်ပဲ၊ အကိုကြီးဆီမှာ ရောက်ရင်လည်း တစ်ကျပ်ပဲ၊ နှစ်ကျပ်ပါလို့ ဘယ်တော့မှ လိမ်ပြီးမပြောဘူးဒါပေမယ့် လူတွေက လိမ်ပြီဆိုရင်တော့ လိမ်မပြောတဲ့ပိုက်ဆံကပါ လူလိမ်နောက်ကို အဖော်လိုက်သွားတတ်တယ်”
"အလိုလေး ပညာရှိနဲ့ တွေ့နေရပါလား၊ မစ္စတာအိုင်းစ် တော်လှချည်လား၊ မှန်လှချည်လား၊ ပိုက်ဆံကမလိမ်တတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့်လူလိမ်ကလိမ်ပြီဆိုရင်တော့ အဖော်လိုက်သွားတတ်တယ် ဟုတ်လား၊ တော်လှချည်လားရွှေပအို့ကလေးရယ်” ဟုဆိုကာမြကြီးက မစ္စတာအိုင်း(စ်) ကလေးအား ပွေ့လိုက်လေ၏၊
“အစ်ကိုကြီး လွှတ်ပါဦးဗျ၊ ကျွန်တော် လိုက်သွားဦးမယ်" ဟု ဆိုကာ အိမ်ပေါ်မှပြေးဆင်း၍ ကိုဘိုနီနောက်သို့ မယောင်မလည်နှင့် လိုက်သွားလေ၏။
နှစ်နာရီခန့်ကြာလျှင် မစ္စတာအိုင်း(စ်) ပြန်ရောက်လာပြီး “အစ်ကိုကြီးကျောက်ကို ကိုဘိုနီက ဈေးနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကိုမြသာကို ပေးတယ်၊ ကိုမြသာက ပိုက်ဆံပြန်ပေးတယ်” ဟုပြောလေ၏။ မြကြီးလည်း မစ္စတာအိုင်း(စ်)၏ စကားကို နားထောင်ပြီးနောက် . . .
“ဒီလိုကွ ကျောက်တစ်လုံး နှစ်လုံးကိုတော့ အရှုံးခံပြီး ငါတို့ကို ရောင်းလိမ့်မယ်၊ နောက်ဆုံးမှ အချီကြီး ချလိမ့်မယ်ထင်တယ်" ဟု ပြောလိုက်ရာ မစ္စတာအိုင်း(စ်)က ..
“အချီကြီးဆိုတာ ဘာလဲ အကိုကြီး" ဟု မေးလေတော့၏။
“အချီကြီးဆိုတာ အများကြီးကို ပြောတာကွ”
"ဟုတ်မယ်ထင်တယ် အစ်ကိုကြီး”
“ဟုတ်ပါတယ်ကွ၊ ဒီလူတွေက လိမ်နည်းသိပ်ပြီး မကျွမ်းကျင် သေးပါဘူး” ဟု မြကြီးက ပြောရာ မစ္စတာအိုင်း(စ်)ကလေးက... “ကျွမ်းကျင်တယ်ဆိုတာ ဘာလဲ"ဟု မေးပြန်၏။
“ကျွမ်းကျင်တယ်ဆိုတာ အလုပ်တစ်ခုကို ခဏခဏလုပ်တဲ့ အတွက် အကျင့်ရနေတာကို ပြောတာကွ”ဟုဆိုလေ၏။
ထို့နောက်ပအို့ကလေး မစ္စတာအိုင်း(စ်)နှင့် မြကြီးတို့သည် ညစာထမင်းစားရင်း ကိုဘိုနီနှင့် ကိုမြသာတို့၏ အတင်းကိုပြောနေ ကြလေ၏။ မြကြီးတို့ ထမင်းစားပြီးကြသည့်အချိန်လောက်တွင် ကိုဘိုနီပြန်ရောက်လာပြီးလျှင် . .
“ကိုမြကြီးရေ. . ဟန်ပြီဗျို့၊ စစချင်းမှာပဲ ခေါက်ချိုးလောက်မြတ် ခဲ့တယ်ဗျို့၊ ကိုမြသာဆီက နေ့ခင်းကဝယ်ခဲ့တဲ့ ကျောက်ဟာ ရန်ကုန် ပွဲစားတစ်ယောက်က ထောင့်ငါးရာနဲ့ ပေးပြီးယူသွားလေရဲ့” ဟုဆိုကာ ငွေထောင့်ငါးရာကိုပေးလေ၏။ ထိုအခါ၌ မြကြီးက အရင်းငွေရှစ်ရာ နှုတ်ပြီးနောက် မြတ်စွန်းသည်ဆိုသော ငွေခုနှစ်ရာ ကို တစ်ဝက်တိတိခွဲ၍ ကိုဘိုနီအား သုံးရာ့ငါးဆယ် ပေးလိုက်ပြီးလျှင် မိမိ၏ အိတ်အတွင်းသို့ သုံးရာ့ငါးဆယ်ထည့်လိုက်လေ၏။
ကိုဘိုနီကလည်း “စစချင်း ဒီလိုအဖွင့်ကောင်းရင် ဆက်တိုက် ကောင်းပြီ ကိုမြကြီးရေ”ဟု တဖွဖွပြောလေ၏။ ထို့နောက်မိမိ၏ သူငယ်ချင်းသားကလေး ဆုံးသဖြင့် အသုဘသို့သွားရန်ရှိသည်ဟု ဆိုကာ ကိုဘိုနီသည် ထွက်၍သွားလေ၏။ မြကြီးနှင့်ပအို့ကလေး မစ္စတာအိုင်း(စ်)သာလျှင် အိပ်စက်ကြ လေ၏။ အိပ်ရာထဲတွင် မစ္စတာအိုင်း(စ်)က
“အစ်ကိုကြီး ဘယ်လောက်မြတ်သလဲ" ဟုမေးရာ မြကြီးက""တစ်ဝက်ခွဲပေးရသေးတာဆိုတော့ သုံးရာ့ငါးဆယ်မြတ်တယ်ကွ"ဟု ပြန်ပြောလေ၏။
“အစ်ကိုကြီး မြတ်တာအရေးမကြီးဘူး သူတို့လဲ မြတ်အောင် လုပ်ကြလိမ့်မယ်၊ သူတို့မမြတ်မချင်းတော့ စိတ်မချရဘူး” ဟု မစ္စတာအိုင်း(စ်)က ပြောလျှင် မြကြီးက ရယ်မော၍
“မှန်တာပေါ့ကွာ၊ သူတို့က ငါ့ကို လိမ်လို့မရမချင်း ငါ့ဆီမှာရှိ နေမှာပဲ၊ လိမ်ပြီးရင်တော့ပြေးကြမှာသေချာတယ်ကွ” ဟုပြော လေ၏။
“အလိမ်ခံရမှာလည်း သိပ်ပြီးပူမနေပါနဲ့ ကျွန်တော်လဲ ရှိသားပဲ အစ်ကိုကြီး”ဟု မစ္စတာအိုင်း(စ်)က အားပေးစကားပြောလေ၏၊
“အေး. . ငါကလဲ မင်းကို အားကိုးတာပဲကွ. . ၊ မင်းတစ်ယောက် ရှိတာဟာ ငါ့အတွက်တော့ အခေါဘဏီတပ်ကြီး တစ်တပ်လောက် အားကိုးရတယ်ကွ”
“အခေါဘဏီတပ်ဆိုတာ ဘာလဲ”
“အခေါပဏီတပ်ဆိုတာ စစ်သားတွေ အများကြီးရှိတဲ့ တပ်ပေါ့"
“ဘယ်လောက်အများကြီးလဲ”
“ဝါးလုံး၊ ဝါးလုံးတောင် ရိုးရိုးဝါးလုံးမဟုတ်ဘူး၊ ဝါးဘိုးဝါးလုံး တစ်ထောင်ကို အဲဒီစစ်သားတွေ နင်းသွားရင် ဝါးလုံးဟာ အမှုန့်ဖြစ် သွားနိုင်တယ်၊ အဲဒါလောက်များတယ်ကွ၊ မင်းဟာ အဲဒီစစ်သား အရေအတွက်လောက်ရှိတဲ့ တပ်ကြီးတစ်တပ်လောက် အားကိုးရ တယ်ကွ" ဟု မြကြီးက ရှင်းပြလိုက်လျှင် မစ္စတာအိုင်း(စ်)က. . .
“ဒါတော့ အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော့်ကို နည်းနည်းနှိမ့်ချ ပြောတာ ပဲ" ဟု ပြောလိုက်ရာ မြကြီးအူတက်မတတ် ရယ်မောလေတော့၏။
နောက်တစ်နေ့၌ ကိုမြသာနှင့် ကိုဘိုနီတို့သည် မြကြီးထံသို့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ရောက်လာကြပြီးလျှင်၊ ကိုမြသာက သူ၏ အိတ်ကြီးကိုချ၍ ပတ္တမြားတစ်လုံးကို ထုတ်ယူကာ
“ဟောဒီအလုံးလဲစားရမှာပဲမစားရရင် ကျုပ်လျှာကို ဖြတ်ပစ်” ဟုဆို၍ မြကြီးလက်တွင်းသို့ ထိုပတ္တမြားကို ထည့်လိုက်လေ၏။ မြကြီးကကိုဘိုနီလက်သို့ ထည့်လိုက်လျှင် ကိုဘိုနီက "ဘယ် လောက်လဲ” ဟု မေးလေ၏။
“အဲဒါကတော့ နှစ်ထောင်ပဲ ပေးပါ” ဟုဆိုလေ၏။ ကိုဘိုနီက ထောင့်ငါးရာ ဆစ်ရာ၊ ကိုမြသာက “ရပါတယ်၊ ရွှေလမ်း ငွေလမ်း ဖောက်တာပဲ” ဟုဆိုကာ ပေးလိုက်လေ၏။
ထို့နောက် ကိုမြသာထွက်သွားလျှင် ကိုဘိုနီက ကျုပ်မှာ ရောင်းချက်ရှိတယ်ဟုဆိုကာ ထွက်၍သွားပြန်၏။
ညနေပိုင်းသို့ ရောက်လျှင်၊ ကိုဘိုနီ ပြန်လာပြီးလျှင် “သုံးထောင်တောင်ရခဲ့တယ်ဗျို့" ဟုဆိုလေ၏။
“အဲဒီတော့ အမြတ်ထောင့်ငါးရာကနေ တစ်ဝက်ခွဲပြီး ခုနှစ်ရာ့ ငါးဆယ်တိတိယူပေါ့ဗျာ”ဟု မြကြီးကပြောဆို၍ ခွဲဝေပေးလိုက်လေ၏။ကိုဘိုနီလည်း မိတ်ဆွေ၏ကလေး အသုဘသို့သွားမည်ဟုဆိုကာ ထွက်သွားလေ၏။ ထိုအခါ၌ ပအို့ကလေးက
“အစ်ကိုကြီး. . ဒီအလုံးစားရမှာပဲ၊ မစားရရင် လျှာဖြတ်ပစ်ဆို တာရယ်၊ ကိုဘိုနီက ရောင်းချက်ရှိတယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတာရယ်၊ ပြီးရင် ကိုဘိုနီက အသုဘအိမ်သွားအုံးမယ်ဆိုတာရယ်က အတူတူ ချည်းပဲ၊ အဲဒါကိုစဉ်းစားပါ” ဟု သတိပေးလေ၏။
ကိုဘိုနီနှင့်ကိုမြသာသည် နောက်တစ်နေ့၌ပေါ်၍မလာဘဲ၊ တစ်ရက်ကျော်မှပင် ရှေ့ဆင့်နောက် ရောက်လာကြပြီးလျှင်၊ ကိုမြသာက ထုံးစံအတိုင်း အိတ်ကြီးကိုချ၍ ပတ္တမြားတစ်လုံးကိုထုတ်ကာ မြကြီး၏လက်တွင်းသို့ ထည့်ပေးလိုက်လေ၏။
“ဒီအလုံးကတော့၊ သေချာပေါက်စားရမယ့်အလုံးပဲ” ဟု ဆိုပြန် သဖြင့် မြကြီးက ပတ္တမြားကို၊ ကိုဘိုနီ၏လက်သို့ ပေးလိုက်လျှင်. . .
"ခင်ဗျားပြခဲ့တဲ့ဟာတွေထဲမှာ ဒါအကြိုက်ဆုံးပဲ၊ ဆိုစမ်းပါဦး၊ ဘယ်လောက်လဲ” ဟု ပြောရာ ကိုမြသာက “ဒါကတော့ရှစ်ထောင် ကိုဘိုနီ” ဟုပြောလေ၏။
“ရှစ်ထောင်တော့ မဖြစ်ဘူး (၇)ထောင်ပေးမယ်” ဟု ဆိုလေ ၏။ ထိုနောက် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး မျက်စပစ်လိုက်လျှင် ပအို့ကလေး သည် အိမ်တွင်းသို့ဝင်သွားပြီးလျှင်
“ဝနှစ်လုံးပူးတော့ ထဆင့်ထူး၊ ထဆင့်ထူးကို ထောင်တော့ ဝိ ဖြစ်ရောမောင်၊ နောင်လာနောက်သားတွေသိကြဖို့ ဝိ-စကားအချို့ ပြောမယ်၊ ဝိ-ဝိယောဂ၊ ဝိ-ဝိဝါဒ၊ ဝိ-ဝိဝုဒ္ဓ၊ ကျွန်တော်မောင်ဝိ၊ ဝိမောင်က မျက်စပစ်တယ်ဗျ” ဟု သီချင်းဆိုလိုက်ရာ မြကြီးက. . .
“ဒီလိုလုပ်ပါလားကိုဘိုနီ၊ ကျောက်ကနည်းနည်းကြီးလေတော့ တစ်ရက်ဆိုင်းလိုက်ပါ၊ နက်ဖြန်ကျတော့ ယူလိုက်တာပေါ့" ဆိုလေ ၏။
ကိုမြသာကလည်း“ရပါတယ်. . ရပါတယ်"ဟုဆိုကာပြန်လေ ၏။ ကိုဘိုနီကမူ “ဒီတစ်ခါမှ အချီကြီးစားရမှာ ကိုမြကြီး၊ ကျောက်က အရည်ရော၊ အရွယ်ရော၊ ဈေးရော ဘာမှဆိုစရာမရှိဘူး၊ ယူဖြစ် အောင်တော့ ယူဗျို့၊ ထိုက်လို့ရတဲ့ပစ္စည်းပဲ” ဟုပြောဆိုလေ၏။
ညနေခင်းသို့ ရောက်လျှင် အသုဘရက်လည်ညဖြစ်၍ သွားဦး မယ်ဆိုကာ ထွက်၍သွားလေ၏။
ကိုဘိုနီထွက်သွားသည့်အခါ၌ မြကြီးက ပအို့ကလေးအား . . .
“မစ္စတာအိုင်း(စ်) ဘယ်လိုလုပ်မလဲကွ” ဟု အကြံတောင်းရာ ပအို့ကလေးက-
“ဒီတစ်ခါတော့ အစ်ကိုကြီးပြောတဲ့ အချီကြီးပဲ၊ မနက်ဖြန်ဆို မဝယ်လို့မဖြစ်ဘူး၊ မဝယ်ရင် ဒုက္ခပေးမှာပဲ၊ ဒီဥစ္စာကို ဝယ်ဖို့ ကျောက်နှစ်လုံးကို လျှော့ဈေးနဲ့ရောင်းခဲ့ပြီးပြီ မဟုတ်လား” ဟု ပြောရာ မြကြီးက . . .
"အဲဒါကြောင့် အကြံပေးပါလို့ ပြောတာကွ” ဟု ဆိုလေ၏။
“အကြံပေးလို့ မရဘူး၊ ဒီက ထွက်ပြေးရမယ်၊ ကျွန်တော်တို့ ထွက်ပြေးတယ်ဆိုတာ ချက်ချင်းမသိအောင် အိုးတွေ ခွက်တွေ အိပ်ရာတွေ၊ အဝတ်အစားတွေထားခဲ့ရမယ်၊ ပြေးဖို့နေရာပဲ အစ်ကိုကြီး စဉ်းစားပေတော့” ဟုပြောလေ၏။
မြကြီးလည်း ခေါင်းကိုကုတ်၍ စဉ်းစားလေ၏။ အတန်ကြာ အောင် စဉ်းစားပြီးနောက် . . .
“ပြင်ဦးလွင်မြို့မှာတော့ ငါနဲ့ အရောင်းအဝယ်လုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ်ယောက် ဈေးထဲမှာ ကုန်ခြောက်ဆိုင်ဖွင့်နေတယ်လို့ ကြားတယ်ကွ၊ သူ့ဆီ ပြေးပြီးအကူအညီ တောင်းရမှာပဲ”ဟု ပြောရာ ပအို့ကလေးက . . .
“ပြောမနေနဲ့တော့ အစ်ကိုကြီး၊ အခုပဲထွက်ကြရအောင်” ဆိုသဖြင့် မြကြီးက . . .
“လုပ်ကွာ” ဟု ဆိုကာ နေရာမှထလေတော့၏ ပအို့ကလေးလည်း မြကြီး၏ လက်ကိုဆွဲကာ လူလိမ်ကိုဘိုနီနှင့်ကိုမြသာတို့၏ လက်မှ လွတ်မြောက်ရန် ထွက်လာခဲ့ကြလေတော့၏။ ထို့နောက် ပြင်ဦးလွင်မြို့ သို့ထွက်မည့်ကားကြုံရှိရာကို စုံစမ်း၍ ပြင်ဦးလွင်မြို့ဆီသို့ ဦးတည်ကာ ထွက်ပြေးခဲ့ကြလေတော့သတည်း။
**** ****
#အမ်နိုင်းစလော့ #အမ်နိုင်းရှမ်းကိုးမီး
#ဂိမ်းဆိုက်ကြီး
#တပင်ရွှေထီး #ဘောနပ်
