10/10/2025
ချစ်မေတ္တာအတွက် ဂန္ထဝင်လူမိုက်များ ပြန်လာခြင်း အပိုင်း- ၂၀
♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️
(နောက်ကျောဘက်က ထိုးတဲ့ဓား)
မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံး ဆူပူဆန္ဒပြမှုများ အနှံ့အပြားတွင် ဖြစ်ပွားနေသော်လည်း တာနောတစ်ယောက် အိမ်ကို မပြန်ဝံ့။ ဘဝတစ်လျှောက် လူမိုက်လုပ်၍ အသက်မွေးလာခဲ့သမျှ တစ်နေ့တည်း လူနှစ်ယောက်ကို သတ်လိုက်မိလိမ့်မည်ဟု မတွေးမိခဲ့ပေ။ ယခုတော့ တာနော၏ဘ၀ အလှည့်အပြောင်းဖြစ်လာချေပြီ။ တာနောဒုက္ခရောက်ချိန်တွင် ကူညီသူအဖြစ် ပေါ်လာလေ့ရှိသူမှာ ကောက်ရိုးသာဖြစ်သည်။ ကောက်ရိုးက တာနောအကြောင်း သိလိုက်ရချိန်တွင် သူ့ကိုသန်လျင်ဘက်သို့ တိမ်းရှောင်စေပြီး နေထိုင်နိုင်ရန် စီစဉ်ပေးသည်။ တာနောကို သန်လျင်ကျောက်တန်းဘက်ရှိ လက်ယက်စမ်းရွာတွင် ဝှက်ပေးထားသည်။ တစ်ရက်တွင် ကောက်ရိုးက စားသောက်စရာများဝယ်လာပြီး တာနောကို ခိုးကြောင်ခိုး ဝှက် လာတွေ့သည်။
“မင်းအခြေအနေကတော့ မကောင်းသေးဘူး တာနော”
“ဟုတ်လား။ ကျွန်တော့်ကို ရဲတွေလာရှာနေလို့လား”
“ရဲကတော့ မင်းကိစ္စကို ခေါင်းထဲမထည့်နိုင်ဘူး။ သူတို့ စခန်းတွေကို ဆန္ဒပြတဲ့လူအုပ်တွေက ဝင်စီးပြီး လက်နက်တွေယူနေလို့ ဒုက္ခရောက်နေကြတယ်။ မင်းကို မြေလှန်ရှာနေတာက ဒရဝမ်ရဲ့တပည့်တွေကွ။ မနေ့ကပဲ ငါ့ဆီကိုလာသွားတယ်”
တာနောက အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်သည်။
“လာစမ်းပါစေဗျာ။ ကျွန်တော်က ကြောက်လို့ရှောင်နေတာမှ မဟုတ်တာ။ ဘဝမှာ လူလည်းသတ်ဖူးပြီပဲဗျာ။ မထူးတော့ဘူး။ ဒီကောင်တွေ လောက်တော့ ဂရုမစိုက်ဘူး”
“ဒီကောင်တွေကို မင်းဂရုမစိုက်မှန်း ငါသိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဦးနှောက်သုံးစမ်းပါကွ။ အရေးအခင်းဖြစ်နေတော့ မင်းကံက ပြောလို့ မရဘူး။ လွတ်ချင်လည်းလွတ်မယ်။ ထောင်ကျချင်လည်း ကျမယ်”
ကောက်ရိုးပြောသည့်စကားမှာ မှန်နေသဖြင့် တာနောငြိမ်ကျသွားသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၏ လက်ရှိအခြေအနေက ဘာကိုမှ တင်ကြိုခန့်မှန်း၍မရ။ တိုင်းပြည်၏ ဝန်ကြီးဌာနအသီးသီးတွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသော အမှုထမ်းအရာထမ်းများ အားလုံးက လုပ်ငန်းခွင်သို့မဝင်ဘဲ သပိတ်မှောက် ဆန္ဒပြလျက်ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် တိုင်းပြည်၏ အုပ်ချုပ်ရေးယန္တရားမှာ ရပ်ဆိုင်းလုနီးပါးဖြစ်နေသည်။ မော်တော်ယာဉ်များ၊ သင်္ဘောများ၊ မီးရထားများ မထွက်သဖြင့် ပြည်သူလူထုမှာ စားရေးသောက်ရေးနှင့် သွားလာရေးများတွင် အခက်အခဲနှင့် ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့ရလျက်ရှိသည်။ အရှေ့တောင်အာရှ၏ အကြီးဆုံးနှင့် အလုံခြုံဆုံးထောင်ဟု နာမည်ကြီးသည့် အင်းစိန်ထောင်ကြီးအတွင်း ထောင်သားများက ဆူပူဆန္ဒပြပြီး မီးရှို့ဖျက်ဆီးသည့်အတွက် အင်္ဂလိပ်အစိုးရလက်ထက်က ဆောက်လုပ်ခဲ့သော အကျဉ်းသားများ နေထိုင်သည့် နှစ်ထပ်ဆောင်အတော်များများ မီးလောင်ပျက်စီးသွားခဲ့သည်။ အင်းစိန်ထောင်ကို ထောင်သားများက စီးနင်းလိုက်ပြီး ထောင်တံခါးကိုဖွင့်ပေးခဲ့သည်။ ထောင်အတွင်းမှ လွတ်မြောက်သွားသူများထဲတွင် လမ်းမတော်အံ့ကူလည်း ပါသွားသည်။ တချို့ နှစ်ကြီးအကျဉ်းသားများကတော့ ထောင်ဘူးဝမှအပြင်ဘက်သို့ လွတ်မြောက်သွားခဲ့သော်လည်း ဘယ်ကိုမှ မသွားမလာတတ်သည့်အတွက် အင်းစိန်ထောင်အတွင်းသို့ ပြန်လည်ဝင်ရောက်သွားသည့် ထူးခြားဖြစ်စဉ်များလည်း ရှိခဲ့သည်။ အုပ်ချုပ်ရေးပျက်ပြားနေသဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံနယ်စပ်ဒေသတွင်ရှိသော တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်များကလည်း ကိုယ်ပိုင်နယ်မြေထူထောင်ရန် အစိုးရစစ်တပ်ကို ညှပ်ပူးညှပ်ပိတ် တိုက်ခိုက်လျက်ရှိသည်။ မြို့ပေါ်တွင်လည်း ဒုစရိုက်သမားများက မည်သူ့ကိုမှဂရုမစိုက်ဘဲ သူတို့လုပ်ငန်းများကို ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် လုပ်ဆောင်လျက်ရှိသည်။ ဦးစိန်ဒေါင်းတို့ အုပ်စုမှာ ဂျင်ဝိုင်း၊ ဖဲဝိုင်းများကို အမိန့်ရပမာ ခြိမ့်ခြိမ့်သဲ ကျင်းပလျက်ရှိသည်။
၁၉၈၈ ခု စက်တင်ဘာလ ၁၈ ရက်နေ့ ညနေ ၄ နာရီတွင် မြန်မာ့အသံ ရေဒီယိုနှင့် ရုပ်မြင်သံကြားမှ ဗဟိုအာဏာပိုင်အဖွဲ့အစည်းများကို ဖျက်သိမ်းကြောင်းနှင့် နိုင်ငံတော်ငြိမ်ဝပ်ပိပြားမှုတည်ဆောက်ရေးအဖွဲ့ ဖွဲ့စည်းကြောင်း တပ်မတော်ကာကွယ်ရေးဦးစီးချုပ် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးစောမောင်အမိန့်ဖြင့် ကြေညာချက်များ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ယင်းကြေညာချက်အရ ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံတော် ကာကွယ်ရေးဦးစီးချုပ်ရုံး ကာကွယ်ရေးဦးစီးချုပ်က ည ၈ နာရီမှ မနက် ၄ နာရီအထိ အပြင်မထွက်ရန်နှင့် လူငါးယောက်ထက်ပို၍ စုဝေးလမ်းလျှောက်တန်းစီ ဟောပြောခြင်းများကို မပြုလုပ်ရန် အမိန့်ထုတ်လိုက်သည်။ နိုင်ငံတော် ငြိမ်ဝပ်ပိပြားမှု တည်ဆောက်ရေးကိုလည်း ဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးစောမောင်၊ အတွင်းရေးမှူး(၁)အဖြစ် ဗိုလ်မှူးချုပ်ခင်ညွန့်၊ အတွင်းရေးမှူး(၂)အဖြစ် ဗိုလ်မှူးကြီးတင်ဦး အပါအဝင်၊ ဒုတိယဗိုလ်ချုပ်ကြီး သန်းရွှေ(အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်ချုပ်မောင်မောင်ခင် (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်ချုပ်တင်ထွန်း(အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ်အောင်ရဲကျော် (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်ချုပ်ဘုန်းမြင့် (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်ချုပ်စိန်အောင် (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်ချုပ်ချစ်ဆွေ(အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ်ကျော်ဘ (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးကြီးမောင်သင့် (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ်မောင်အေး (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ် ဉာဏ်လင်း(အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ် မြင့်အောင် (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ်မြသင်း (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ်ထွန်းကြည့် (အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ်အေးသောင်(အဖွဲ့ဝင်)၊ ဗိုလ်မှူးချုပ်မျိုးညွန့်(အဖွဲ့ဝင်) စသော အရာရှိကြီး ၁၉ ဦးဖြင့် ဖွဲ့စည်းလိုက်သည်။
တစ်နည်းအားဖြင့် တပ်မတော်မှ နိုင်ငံတော်အာဏာကို သိမ်းယူလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် စက်တင်ဘာလ ၁၈ ရက်နေ့နောက် ပိုင်းတွင် လူအများအန္တရာယ်ရှိနိုင်သည့် လက်နက်ပုန်းများကို အပ်နှံရန် ကြေညာပြီး သပိတ်စခန်းများကိုလည်း ပစ်ခတ်ရှင်းလင်းခဲ့သည်။ ရန်ကုန်မြို့တော်တစ်ဝိုက်တွင် ဆန်္ဒပြသည့်လူအုပ်ကြီးများက အမိန့်များကို ဖီဆန်အန်တုကာ ဆက်လက်စုဝေးဆန္ဒပြကြသဖြင့် လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့များက သေနတ်ဖြင့်ပစ်ခတ်ရှင်းလင်းခဲ့သည်။ စက်တင်ဘာလ ၁၉ ရက်နေ့က မြို့တော်ခန်းမတွင် ငြိမ်းချမ်းစွာ ချီတက်ဆန္ဒပြသော လူအုပ်ကြီးအား လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့များက ပစ်ခတ်ခဲ့ရာ ကြည့်မြင်တိုင်မှ အလယ်တန်း ကျောင်းသားများဖြစ်သော ဝင်းမော်ဦး၊ တင်ထွန်းနှင့် သန်းဌေးတို့မှာ နေရာမှာပင် သေနတ်မှန်ပြီး သေဆုံးခဲ့ရသည်။ တချို့နေရာများ၌ ဆန္ဒပြလူအုပ်ကြီးက ရဲစခန်းနှင့် လုံခြုံရေးစခန်းများကို အင်အားဖြင့် ဝင်ရောက် သိမ်းပိုက်ပြီး လက်နက်များကို လုယူသည့်ဖြစ်စဉ်များလည်း ရှိခဲ့သည်။ ဆန္ဒပြသူများကို ပစ်ခတ်ရှင်းလင်းခဲ့သည့်အတွက် မြန်မာနိုင်ငံတစ်ဝန်း လူသုံးထောင်ခန့် သေကြေပျက်စီးခဲ့ကြောင်း ခန့်မှန်းချက်များလည်း ပေါ်ထွက်ခဲ့သည်။ တရားဥပဒေစိုးမိုးရေးအတွက် ညမထွက်ရ ကာဖျူးအမိန့်အပြင် စစ်ခုံရုံးများကိုလည်း ချက်ချင်းဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ဦးစိန်ဒေါင်းအတွက် ကံကြမ္မာဂြိုဟ်စီးသည့် အလှည့်အပြောင်းတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။
ည ၉ နာရီခွဲခန့်တွင် ဖိုးစိန်လမ်းရှိ ခြံဝင်းကျယ်ကြီးရှေ့သို့ စစ်ရောင် မာဇဒါဂျစ် ကားတစ်စီးနှင့် T-2000 ကားတစ်စီး အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ရောက်ရှိလာသည်။ ကားနှစ်စီးပေါ်မှ စတစ်အဖြူရောင် ကော်လံကတုံး ဝတ်ထားသော လူပုဂ္ဂိုလ်တချို့နှင့် လက်နက်အပြည့်အစုံ ကိုင်ဆောင်ထားသော လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့များ ဆင်းလာကြသည်။ အစောင့်အား သေနတ်ဖြင့် ထိုးချိန်ပြီး ခြံတံခါးကိုဖွင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ ခြံထဲတွင် ဆလွန်းကားနှင့် မော်တော်ဆိုင်ကယ် လေးငါးရှစ်စီးရှိနေသည်။ လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့များက ခြံထောင့်အသီးသီးသို့ ဖြန့်ခွဲနေရာယူလိုက်ကြသည်။ အင်္ကျီအဖြူ ဝတ်ထားသော အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်က တိုက်တံခါးကို ခပ်ပြင်းပြင်းခေါက် လိုက်သည်။
“ဟေ့ကောင်တွေ တံခါးဖွင့်စမ်း”
တံခါးဖွင့်လာသူကို လက်နက်ကိုင်ဆောင်ထားသော စစ်သားများနှင့် ရဲတပ်သားများက ပခုံးဖြင့်ပစ်တိုက်ပြီး တိုက်ထဲသို့ ဝင်သွားကြသည်။ တိုက်ထဲမှာတော့ မွှန်ထူနေသော ဆေးလိပ်မီးခိုးငွေ့များအောက်တွင် ဂျင်ဆော့နေသူများ၊ ဖဲဆော့နေသူများကို ဝိုင်းကြီး၊ ဝိုင်းလေးအသီးသီးနှင့် တွေ့လိုက်ရသည်။ တပ်ကြပ်ကြီးတစ်ယောက်က သေနတ်ကိုမိုးပေါ် ထောင်ထားရင်း အမိန့်ပေးလိုက်သည်။
“အားလုံးနေရာမှာထိုင်နေဟေ့... ထွက်ပြေးရင် ပစ်မှာနော်”
အားလုံး အလစ်အငိုက် ဝင်စီးခံလိုက်ရ၍ ကြက်သေသေနေကြသည်။ လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့များလည်း ရထားသောသတင်းနှင့် လက်တွေ့တွင် တလွဲစီတွေ့လိုက်ရ၍ အံ့ဩနေကြသည်။ သူတို့ရရှိထားသည့် သတင်းမှာ ဖိုးစိန်လမ်းရှိ ခြံတစ်ခြံတွင် နိုင်ငံတော်အာဏာယူလိုက်သော တပ်မတော်အစိုးရအား တော်လှန်ပုန်ကန်ရန် Under Ground (UG) ဟုခေါ်သည့် (မြေအောက် တော်လှန်ရေး လုပ်ငန်းများ)၊ Over Ground (OG) ဟုခေါ်သည့် (မြေပေါ်နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုများ၊ Semi UG ဟုခေါ်သည့် (မြေပေါ်မြေအောက် နိုင်ငံရေးလုပ်ငန်းများ) ဆောင်ရွက်ရန် အစည်းအဝေးလုပ်မည်ဟု ကြိုတင်သတင်းရသည့်အတွက် တပ်မတော်ထောက်လှမ်းရေးမှ ဦးဆောင်ကာ ဝင်ရောက်ဖမ်းဆီးခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် လက်တွေ့ဖမ်းဆီးရမိသူများကတော့ လောင်းကစားဝိုင်းများနှင့် ထိုးသားများသာဖြစ်သည်။ ခြံရှင်၏အမည်မှာ ဦးစိန်ဒေါင်းဖြစ်ပြီး တိမ်းရှောင်သွားသည့်အတွက် လက်ဝယ်ဖမ်းဆီးရမိခြင်း မရှိခဲ့ချေ။ ဦးစိန်ဒေါင်းကို တရားခံပြေးအဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်ပြီး သူပိုင်သမျှ အိမ်နှင့်ခြံများကို တပ်မတော်အစိုးရက ချိတ်ပိတ်လိုက်သည်။ ချိတ်ပိတ်လိုက်သည့် အိမ်တွေထဲတွင် တာနောနေထိုင်သည့်အိမ်လည်း ပါသွားသည်။ ယောကျာ်းဖြစ်သူမှာ ထွက်ပြေးနေရသည့်အတွက် သမီးနှစ်ယောက်နှင့် မစန်းတစ်ယောက် ဒုက္ခပင်လယ်ဝေနေတော့သည်။ နောက်ဆုံးနေစရာမရှိ၍ ယောက်္ခမဖြစ်သူ မလှသန်းက သူ့အိမ်ပေါ် ခေါ်တင်ထားသည်။ တာနောနှင့်လည်း အဆက်အသွယ်ပြတ်နေပြီး ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်မှန်းမသိ ဖြစ်နေတော့သည်။ တာနောကတော့ လက်ယက်စမ်းရွာလေးတွင် ခိုအောင်းနေဆဲဖြစ်သည်။ တစ်ရက်တွင် တာနောဆီသို့ ကောက်ရိုး ရောက်လာသည်။
“ကဲဗျာ၊ ဒီမှာနေရတာ ပျင်းလှပြီ။ ကျွန်တော် ဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲ”
“အခြေအနေကတော့ ပိုဆိုးလာပြီဟေ့။ အခုတပ်မတော်က အာဏာသိမ်းလိုက်ပြီ။ အရေးအခင်းက အမှုတွေလည်း နောက်ကြောင်းပြန်လိုက်နေတယ်”
“ဒါဆို ကျွန်တော်ကရော”
“မင်းအမှုကိုလည်း ဘယ်သူချွန်လိုက်သလဲ မသိဘူး။ မင်းဓာတ်ပုံတွေကတော့ ထောက်လှမ်းရေးတွေ ရသွားတယ်လို့ပြောတယ်”
“ဗျာ...ဒါဆို ကျွန်တော် နယ်စပ်ကို လစ်တော့မယ်”
“မင်းဘယ်ကိုသွားမှာလဲ။ မြဝတီဘက်ကို သွားရင်တော့ ချက်ချင်းကွိမှာပဲ။ အဲဒီဘက်ကို ကျောင်းသားတွေနဲ့ လူငယ်တွေ တောခိုဖို့ထွက်နေလို့ လုံခြုံရေးအထပ်ထပ်ချထားတယ်။ မသွားခင် စဉ်းစားဦး”
“ခက်တာပဲဗျာ။ ဒါဆိုဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ”
တာနောစကားကို ကောက်ရိုးတစ်ယောက် ပြန်မဖြေနိုင်ဘဲ လွတ်ရာလွတ်ကြောင်း အခြေအနေကို စဉ်းစားကြံဆနေသည်။ ပြီးမှ အကြံရသွားသလို လက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးလိုက်သည်။
“အကြံရပြီ တာနော။ မင်းကို မြိတ်-ကော့သောင်း ကတ်္တူစက်လှေနဲ့ တင်ပေးလိုက်မယ်။ ကော့သောင်းရောက်ရင် ဟိုဘက်ကမ်းကူးလိုက်။ ဟိုဘက်ကမ်းက ရနောင်းရောက်ရင် မင်းလွတ်ပြီ”
ကောက်ရိုးအကြံမှာ ပြည့်စုံလွန်းသဖြင့် တာနောဘာမှမပြောနိုင်။ ကောက်ရိုးက ရန်ကုန်ဆိပ်ကမ်းတွေ အကြောင်းကို ကောင်းကောင်း ကြေညက်နေသူဖြစ်သည်။ ယခုလည်း ကြည့်မြင်တိုင် သီရိမင်္ဂလာဈေး ဟောင်းအနောက်ဘက်ရှိ ကုလားကွင်း (ကုလားသင်္ချိုင်း)တွင် Jetty (ဆိပ်ခံတံတား) တစ်ခုရှိသည်။ ထို Jetty တွင် ကော့သောင်း၊ ရေး၊ မြိတ်၊ ထားဝယ်သို့ ကုန်စည် သယ်ယူပို့ဆောင်နေသော ပုဂ်္ဂလိက ကတ္တူစက်လှေ အမြောက်အမြား ဆိုက်ကပ်ကြသည်။ ၁၉၈၈ အာဏာသိမ်းမှုဖြစ်ပွားပြီးနောက် ကျောင်းသားများနှင့် ရဟန်းရှင်လူပြည်သူများ၊ သပိတ်ခေါင်းဆောင်များမှာ လက်နက်ကိုင် တော်လှန်ရေးပြုလုပ်ပြီး ဒီမိုကရေစီရရှိရေး တိုက်ပွဲဝင်ရန် မြန်မာနိုင်ငံနယ်စပ်အသီးသီးသို့ လျှို့ဝှက်ထွက်ခွာသွားကြသည်။ အများစုမှာ ထိုင်း-မြန်မာ နယ်စပ်များမှတစ်ဆင့် ထိုင်းနိုင်ငံထဲသို့ ရောက်ရှိပြီး အဖွဲ့အစည်းများ ဖွဲ့စည်းကြသည်။ ကျောင်းသား တပ်မတော်ဖြစ်သည့် ABSDF အပါအဝင် အဖွဲ့အစည်းအားလုံးမှာ ထိုအချိန်က တိုင်းရင်းသား လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ကြီးတစ်ခုဖြစ်သည့် KNU နယ်မြေထဲတွင် အခြေစိုက်လှုပ်ရှားကြသည်။ တချို့ကျောင်း သားများမှာ ထိုင်း-မြန်မာနယ်စပ်သို့ ရောက်ရှိသွားကြပြီး အိန်္ဒိယနိုင်ငံ မိုရေးတွင်လည်းကောင်း၊ ကချင်ပြည်နယ်ရှိ ကချင်လက်နက်ကိုင် အဖွဲ့အစည်းဖြစ်သော KIA နယ်မြေတွင် အဖွဲ့များဖွဲ့စည်းပြီး ဒီမိုကရေစီတော်လှန်ရေး စတင်ခဲ့သည်။ ရန်ကုန်မြို့မှ ဆန္ဒပြသူ တချို့တောခိုရာတွင် ကုလားကွင်းရှိ ဆိပ်ကမ်းမှ မြိတ်-ကော့သောင်းအထိ ပြေးဆွဲသော သင်္ဘောများက တိတ်တဆိတ်ခေါ်တင်ပြီး တစ်ဖက်နိုင်ငံသို့ ကူညီပို့ဆောင်ပေးလေ့ရှိသည်။ ထိုသတင်းကိုသိနေသည့် ကောက်ရိုးက တာနောကို ကော့သောင်းအထိ သင်္ဘောဖြင့် တင်ပေးလိုက်ရန် အကြံရခြင်းဖြစ်သည်။
“မင်းကို ဘေးရန်ကင်းအောင် ကော့သောင်းသင်္ဘောနဲ့ တင်ပေးလိုက်မယ်။ ဘာမှအားမငယ်နဲ့။ ဒီသင်္ဘောထဲမှာ မင်းတစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူး။ ထိုင်းဘက်ကိုပြေးမယ့် ကျောင်းသားတွေလည်း ပါမှာကွ။ လိုက်မှာလား”
တာနောမှာ ကြာကြာစဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ကောက်ရိုးအကြံကို ချက်ချင်းလက်ခံလိုက်သည်။
“အင်း...လိုက်မယ်ဗျာ”
“အေး... လိုက်ရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒရဝမ်တို့ကိုသတ်ပြီး ပြေးလာတယ်လို့ မပြောနဲ့။ သပိတ်မှောက်ပြီး အဖမ်းခံရမှာစိုးလို့ ပြေးတယ်လို့ ပြော။ သူတို့ယုံကြည်အောင် ဒါလေးယူသွား။ သူတို့မေးရင် ဝရဇိန်အဖွဲ့က လို့ ပြောလိုက်”
ကောက်ရိုးက သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲတွင် ရှိနေသော အနီရောင် ခေါင်းစည်းတစ်ခုကိုထုတ်ပြီး ပေးလိုက်သည်။ တာနောက ခေါင်းစည်းကို ဖြန့်ကြည့်လိုက်တော့ အနီရောင်အောက်ခံတွင် အဖြူဖောက်ပြီး “ဝရဇိန်” ဟု ရေးထားသည်။ တာနောက သပိတ်ခေါင်းစည်းကို လှမ်းယူပြီး ပစ္စည်းများကို အမြန်သိမ်းဆည်းလိုက်သည်။ ညနေမမှောင်ခင် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်မှ စိတ်အေးရမည်ဖြစ်သည်။ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ လမ်းတွင် အစစ်အဆေးများရှိသော်လည်း သူတို့ကို သာမန်သာ စစ်ဆေးပြီး သွားခွင့်ပြုလိုက်သည်။ သင်္ဘောမထွက်သေးသဖြင့် ကြည့်မြင်တိုင်တွင် ကောက်ရိုး၏အစီအစဉ်အတိုင်း သုံးလေးရက်ခန့် အိမ်တွင်းပုန်းနေရသည်။ သင်္ဘောထွက်ရန် နာရီပိုင်းအလိုရောက်မှ ကောက်ရိုးက ကုလားကွင်းကိုဖြတ်ပြီး သင်္ဘောပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တာနောသင်္ဘောပေါ် ရောက်နေချိန်တွင် သူ့မိသားစုခမျာ ကမ္ဘာပျက်နေသည်။ လမ်းမတော်တွင် လူနှစ်ယောက် သတ်ခဲ့သည့် သတင်းကို တောပြန်တင်လှမှတစ်ဆင့် စစ်ထောက်လှမ်းရေးက အားလုံးသိသွားပြီး တာနောမိန်းမ မစန်းနှင့် မိခင်ဒေါ်လှ သန်းတို့နေထိုင်သည့် နေရာများအား ပိုက်စိတ်တိုက်ရှာဖွေတော့သည်။ ထောက်လှမ်း ရေးများက တာနောကို ဖမ်းမမိသည့်အတွက် ဇနီးဖြစ်သူ မစန်းအား စစ်ဆေးမေးမြန်းရန် ခေါ်သွားစဉ် ဒေါ်လှသန်းမှာ ရုတ်တရက် စိတ်ထိခိုက်မှုကြောင့် ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်ပြီး ကွယ်လွန်ခဲ့ရသည်။
မိသားစု၏အဖြစ်သနစ်ကို မသိရှာသေးသော တာနောကတော့ အဝတ်သုံးလေးစုံထည့်ထားသော အိတ်ကိုလွယ်ကာ သင်္ဘောကုန်းပတ်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ သူ့ကို သင်္ဘောသားတစ်ယောက်က ဆန်အိတ်နှင့် ပဲအိတ်များထည့်ထားသော သင်္ဘောဝမ်းတွင်းသို့ ပို့ဆောင်ပေးသည်။ သင်္ဘောဝမ်းထဲရောက်တော့ လူငယ်လေးငါးဆယ်ယောက်ခန့် တွေ့လိုက်ရ၍ ဝမ်းသာသွားသည်။ သူတို့အများစုမှာ ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်များ၊ သပိတ်ခေါင်းဆောင်များဖြစ်ကြပြီး စစ်ထောက်လှမ်းရေးများက လိုက်လံဖမ်းဆီးနေသည့်အတွက် တစ်ဖက်နိုင်ငံသို့ ထွက်ခွာရန် လိုက်ပါလာခြင်းဖြစ်သည်။ အားလုံးတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အပြန် အလှန် မိတ်ဆက်ကြသည်။
“ကျွန်တော်က ရကသက”
“ရကသဆိုတာ ဘာလဲ”
“ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် ကျောင်းသားသမဂ္ဂကိုပြောတာ”
“ငါက Worker က နည်းပြဆရာပါ”
“ကျွန်တော်က RC-3 က။ ပြီးခဲ့တဲ့ သုံးလေးရက်က အိမ်ကိုဝင်မွှေပြီး အဖေ့ကို မ,သွားတယ်။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်လည်း အမြန်လစ်လာရတာ”
“ဟုတ်တယ်။ အဖမ်းတော့ မခံနိုင်ဘူး။ ထောင်ကျရင် အထဲမှာ ဘယ်လောက်နေရမယ် မသိဘူး။ ဒီမိုကရေစီ တော်လှန်ရေးအတွက်လည်း ဘာမှလုပ်ပေးနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ထိုင်းဘက်မှာ ကျောင်းသားတပ်မတော် ဖွဲ့နေပြီလို့ ကြားတယ်”
“အေး... ငါတို့လည်း ကြားတယ်။ မြေပေါ်မှာနေရင်တော့ တစ်နေ့မဟုတ်တစ်နေ့ အဖမ်းခံရမှာပဲ။ မိရင် နှိပ်စက်တာလည်းခံရဦးမယ်။ လက်နက်ကိုင် တော်လှန်ရေးလုပ်ရင်း သေရတာက မြတ်သေးတယ်”
“ကဲ... အားလုံး သွေးသောက်ရဲဘော်ရဲဘက်တွေလို သဘောထားကြတာပေါ့ကွာ”
သူတို့မိတ်ဆက်သည့် အဖွဲ့အစည်းများကို တာနောတစ်ယောက် သေချာနားမလည်သော်လည်း အစိုးရကို ဆန့်ကျင်တော်လှန်သည့် ကျောင်းသားအဖွဲ့အစည်းတွေမှန်းတော့ ရိပ်မိသည်။ သူ့ကို ဘယ်ကလဲမေးတော့ ကောက်ရိုးပေးလိုက်သည့် သပိတ်ခေါင်းစည်းကိုပြကာ ခပ်တည်တည်ဖြေလိုက်သည်။
“ကျွန်တော်က ဝရဇိန်အဖွဲ့ကပါ။ အဖမ်းခံရမှာစိုးလို့”
တာနောပြောစကားကြောင့် ကျောင်းသားများက ယုံကြည်သွားကြသည်။ သင်္ဘောစထွက်ခါစတွင် အခြေအနေမပျက် စကားပြောဆိုနေကြသော်လည်း ပင်လယ်ဝသို့ရောက်ပြီး လှိုင်းကြီးလာသည်နှင့်အမျှ သင်္ဘောမှာ ပုခက်လွှဲသလို ယိမ်းထိုးစပြုလာသည်။ သင်္ဘောဝမ်းထဲမှာရှိသည့် သူများအားလုံး ဆန်ကောထဲက ဆီးဖြူသီးများပမာ လူးလိမ့်နေပြီး အများစုမှာ အော့အန်ကုန်ကြတော့သည်။ သို့သော် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖေးမပြုစုကြသည့်အတွက် အားငယ်သည့်စိတ် အလျဉ်းမဖြစ်ကြပေ။ ညရောက်သောအခါ သင်္ဘောသားတစ်ဦးက သတင်းစာစက္ကူဖြင့် ထုပ်ထားသော ထမင်းထုပ်များနှင့် သောက်ရေများလာပေးသည်။ အစော ပိုင်းက လှိုင်းမူးပြီး အော့အန်ထားကြသဖြင့် ထမင်းကိုဝင်အောင် မစားနိုင် ကြ။ ရေလည်းအနည်းငယ်သာသောက်ပြီး သင်္ဘောဝမ်းထဲရှိ ပဲအိတ်များကိုမှီပြီး မှိန်းနေကြရသည်။
ညအမှောင်ထုမှာ သိပ်သည်းလာပြီး ပုရစ်အော်သံများသာ ဆူညံလျက်ရှိသည်။ ထိုအချိန်တွင် ညောင်တုန်းတစ်ဖက်ကမ်း ရွာကလေးတွင် နေထိုင်သော တရုတ်ကြီး ဦးကြူကွမ်းအိမ်တွင် အိမ်တံခါးကို တစ်စုံ တစ်ယောက်က ခေါက်လိုက်သည်။ ဦးကြူကွမ်းက ချက်ချင်းဖွင့်မပေးသေး ဘဲ အသံခပ်အုပ်အုပ်ဖြင့် လှမ်းမေးသည်။
“အချိန်မတော် ဘယ်သူလဲကွ”
“ကျုပ်ပါ စိန်ဒေါင်းပါ”
စိန်ဒေါင်းဟု ကြားလိုက်သိနှင့် ဦးကြူကွမ်းက တံခါးကိုချက်ချင်း ထဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ဦးစိန်ဒေါင်း၏ရုပ်မှာ မှတ်မိစရာမရှိ။ ပါးရိုးနားရိုးများ ချောင်ကျနေသည်။ ဦးကြူကွမ်းက ဘာမှမမေးဘဲ ကြောင်အိမ်ထဲမှ ထမင်းနှင့်ဟင်းကို အသာချပေးလိုက်သည်။ ဦးစိန်ဒေါင်းကလည်း စကားတစ်လုံးမှမပြောဘဲ စားပွဲပေါ်မှ ထမင်းနှင့်ဟင်းကို ဆာလောင်မွတ်သိပ်စွာ စားနေသည်။ ဦးစိန်ဒေါင်းအားကြည့်ပြီး တရုတ်ကြီးက လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“မင်း ဘဝပျက်လာပြီမဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ် ... တောပြန်တင်လှချွန်လိုက်တာလေ။ ကျုပ်ကတော့ အချက်။ တောပြန်ဆိုပြီး အထင်ကြီးလိုက်တာလေ ခံရတာတောင်နည်းသေး”
ဦးစိန်ဒေါင်း ဖြေပြီးပြီးချင်း နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အပြန်အလှန် စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ထို့နောက် မတိုင်ပင်ဘဲ နှစ်ယောက်သား အသံနက်ကြီးဖြင့် အားပါးတရ ပြိုင်တူရယ်မော လိုက်ကြသည်။
“ဟား ... ဟား ... ဟား”
ညဉ့်ဦးယံတွင် သူတို့၏ ရယ်သံများက ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ တရုတ်ကြီးက ဦးစိန်ဒေါင်းကိုကြည့်ပြီး သဘောကျနေပုံဖြင့် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ငြိမ့်နေသည်။
“မင်း ဒီကသွားတုန်းကလည်း လက်ဗလာပဲကွ။ ဘာမှအရှုံးမရှိပါဘူးကွာ”
“ဟုတ်ပ့ါ... ဒါကြောင့် အခုပြန်လာတာလေ”
“ပြန်မလာရင်လည်း အဖမ်းခံရမှာမဟုတ်ဘူးလား”
ဦးစိန်ဒေါင်းက ဦးကြူကွမ်းကို အသာအယာခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ တရုတ်ကြီးက လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်းများစွာက သူ့ကိုတိုက်နေကျ ပုံစံအတိုင်း တရုတ်ဆေးစိမ်ထားသော အိုးထဲမှ အရက်တစ်ခွက်ကို ငါးကြင်းခွက်ဖြင့် ခပ်ပြီးပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ သက်ပြင်းရှည်ချလိုက်သည်။
“ဒီတိုင်းပြည်မှာ စနစ်ပြောင်းသွားပြီကွ။ မင်းတို့ငါတို့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းတွေ လုပ်လို့ရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ အခုအစိုးရက ကြမ်းတမ်းတယ်၊ ရက်စက်တယ်။ ဒါကြောင့် ငါတို့အလုပ်တွေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လုပ်လို့ရတဲ့ တရုတ်ပြည်ကို သွားကြတာပေါ့ကွာ”
“ဗျာ... တရုတ်ပြည်ကို သွားရမယ်”
“အေးလေ၊ ဘာလဲ မင်းကမလိုက်ဘူးလား”
“ဘယ့်နှယ့်ပြောပါလိမ့် ... လိုက်မှာပေါ့ဗျာ”
ဦးစိန်ဒေါင်းစကားအဆုံးတွင် နှစ်ယောက်သား အားပါးတရ ရယ်မောလိုက်ပြန်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ရယ်သံများကို ထိုနေ့က နောက်ဆုံးကြားရခြင်းဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် သူတို့၏သတင်းများကို မည်သူမှ မကြားရတော့ပေ။
တာနောတို့ လူစုကတော့ ပင်လယ်ထဲတွင် အလူးအလိမ့်ခံစားရပြီး ငါးရက်ခန့်အကြာတွင် ကော့သောင်းဆိပ်ကမ်းသို့ ဘေးကင်းလုံခြုံစွာ ရောက်ရှိသွားကြတော့သည်။ သူတု့ိအားလုံး ကော့သောင်းမြို့စွန်ရှိ ချုံ့ချိုင်းဂိုဒေါင်တွင် လျှို့ဝှက်စွာ ပုန်းခိုနေရသည်။ နောက်တစ်ရက်တွင် ကော့သောင်းဆိပ်ကမ်းမှ စက်လှေဖြင့် တစ်ဖက်နိုင်ငံ ရနောင်းဘက်သို့ကူးပြီး လွတ်မြောက်နယ်မြေသို့ သွားရောက်ရန် စီစဉ်ကြသည်။ ထိုအစီအစဉ်ကို တာနောက ချိုသည်ခါးသည်မပြော၍ ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်တစ်ယောက် တာနောကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“အစ်ကိုရော ကျွန်တော်တို့နဲ့အတူ လိုက်မှာမဟုတ်ဘူးလား”
“အေး ...လိုက်မှာပေါ့ကွ။ ငါတို့အားလုံး တစ်လှေတည်းစီးတွေပဲ”
“ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ။ ကျွန်တော်တို့အားလုံး လက်နက်ကိုင် တော်လှန်ရေးဆင်နွှဲပြီး မြန်မာနိုင်ငံမှာ ဒီမိုကရေစီနဲ့ လူ့အခွင့်အရေးရအောင် ယူမယ်”
နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် တာနောက ကောက်ရိုးပေးလိုက်သည့် ဖုန်းနံပါတ်ကို လှမ်းဆက်လိုက်သည်။ အဆင်ပြေချင်တော့ ကောက်ရိုးနှင့် ချက်ချင်းဖုန်းရသည်။ တာနောက တောခိုမည့် ကျောင်းသားများနှင့် လိုက်ပါသွားမည့် အစီအစဉ်ကို ပြောပြတော့ ကောက်ရိုးက သဘောမတူချင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။
“မင်း...ခြေလွတ်လက်လွတ် မသွားနဲ့ကွ။ ဟိုမှာထမင်းငတ်သွားလိမ့်မယ်။ မင်းကို ငါပိုက်ဆံလွှဲပေးမယ်။ သူတို့နဲ့လည်း မလိုက်နဲ့။ ယိုးဒယားမှာ အေးအေးဆေးဆေး နေထိုင်စားသောက်လို့ရအောင် တစ်ခါတည်း ငါလုပ်ပေးလိုက်မယ်”
ကောက်ရိုးအစီအစဉ်ကြောင့် ကျောင်းသားများနှင့်အတူ တစ်ဖက်ကမ်းသို့ကူးမည့် လမ်းကြောင်းတွင် တာနောလိုက်ပါမသွားခဲ့ပေ။ တာနော၏ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် ကျောင်းသားအားလုံးက စိတ်ပူပြီး သဘောမကျသော်လည်း ဘာမှမပြော။ ဘုရားသုံးဆူသို့ လိုက်ပါနိုင်ရန် လိပ်စာများပေးပြီး နောက်ဆံတင်းတင်းဖြင့် ထွက်ခွာသွားကြတော့သည်။ တာနောကတော့ ကောက်ရိုးလွှဲပေးလိုက်မည့် ပိုက်ဆံကို ကော့သောင်းတွင်နေထိုင်ရင်း စောင့်နေသည်။ နောက်တစ်နေ့ ညနေစောင်းတွင် ကောက်ရိုးလွှတ်လိုက်သည်ဆိုပြီး လူသုံးယောက်ရောက်လာသည်။
“ခင်ဗျားက တာနောခေါ် တင်ဆန်းလား”
“ဟုတ်တယ် ... ကောက်ရိုးလွှတ်လိုက်တာလား”
တစ်ယောက်က ချက်ချင်း တာနောလက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆွဲကာ လက်ထိပ်ခတ်လိုက်သည်။
“ကောက်ရိုးလွှတ်လိုက်တာ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်တို့ကို စစ်ထောက်လှမ်းရေးက လွှတ်လိုက်တာ”
“ဗျာ”
ကောက်ရိုး သူ့အပေါ်လုပ်ရက်လေခြင်းဆိုပြီး တာနောမှာ စိတ်အနာ ကြီးနာသွားတော့သည်။
(ဆက်လက်ဖော်ပြပါမည်)
#အမ်နိုင်းစလော့ #အမ်နိုင်းရှမ်းကိုးမီး
#ဂိမ်းဆိုက်ကြီး
#တပင်ရွှေထီး #ဘောနပ်
