26/12/2025
Masa tengah lipat kain dekat ruang tamu.
“Papa… tengok ni.”
3yo M datang hulur kertas conteng.
“Kejap ye adik.”
Saya sambung lipat seluar.
“Papa tengok niii.”
Nada dia naik sikit.
“Kejap je papa.”
Saya ulang ayat sama.
Dia berdiri depan saya.
Tak bergerak.
Tak bercakap.
Saya teruskan lipat kain.
Satu.
Dua.
Tiga.
Bila saya angkat muka,
dia dah tak ada.
Saya cari dia.
Dalam bilik.
Dalam dapur.
Dia duduk dekat hujung sofa.
Pegang kertas tu.
Koyak sikit.
“Kenapa adik?”
Saya duduk depan dia.
Dia pandang lantai.
“Papa tak tengok.”
Ayat tu keluar perlahan.
Saya pegang kertas tu.
Conteng ikut cara budak 3 tahun.
Tak faham apa pun.
Tapi dia senyum bila saya pandang lama.
“Adik buat ni?”
Dia angguk laju.
“Mmm.”
Saya senyum balik.
“Cantik.”
Dia terus panjat peha saya.
Peluk .
Kertas tu masih di tangan.
Saya sambung lipat kain lepas tu.
Tapi rasa lain sikit.
Rasa bersalah datang lambat.
Kadang anak kecil ni tak minta lama pun.
Dia cuma nak kita berhenti kejap
dan tengok dunia dari mata dia.
Saya tulis kisah ni untuk ingatkan diri sendiri.
Kalau awak pun parent,
mungkin awak pernah buat benda sama.
Boleh follow saya untuk baca kisah keluarga biasa macam ni.