Show Tube

Show Tube For You

✨ मानिसलाई बिस्तारै मार्ने विष ✨एक समयको कुरा हो। एउटी सुन्दरी युवती आफ्नो वैवाहिक जीवनबाट अत्यन्तै दिक्क भएकी थिइन्।  उ...
21/12/2025

✨ मानिसलाई बिस्तारै मार्ने विष ✨

एक समयको कुरा हो। एउटी सुन्दरी युवती आफ्नो वैवाहिक जीवनबाट अत्यन्तै दिक्क भएकी थिइन्। उनी आफ्ना पतिलाई मार्न चाहन्थिन्।

एकदिन बिहान उनी अत्यन्तै आत्तिँदै माइतमा आफ्नी आमा कहाँ पुगिन् र भनिन्। आमा म अब मेरो पतिसँग धेरै नै थाकिसके। उसका नचाहिने व्यवहारहरू सहन नसक्ने अवस्थामा म पुगिसके। अब म उसलाई मार्न चाहन्छु , तर मलाई डर छ । यदि मैले उनलाई मारे भने कानुनले मलाई सजाय दिनेछ। के तपाईँले मलाई यसमा मद्दत गर्न सक्नुहुन्छ?

आमाले पनि छोरीको कुरामा सहमत जनाउँदै शान्त स्वरमा भनिन्।
हुन्छ छोरी म तिमीलाई मद्दत गर्न तयार छु। तर त्यसका लागि तिमीले सर्वप्रथम एउटा सानो काम गर्नुपर्छ।

युवतीले उत्सुकतापूर्वक सोधिन्—
कस्तो काम आमा? म मेरो श्रीमानबाट छुटकारा पाउनको लागि जस्तोसुकै काम पनि गर्न तयार छु।

आमाले भनिन्—
त्यसो भए ठिक छ छोरी।
अब म सबै कुरा भन्छु तिमी ध्यान दिएर सुन।

सर्वप्रथम त तिमीले आफ्नो पतिदेवसँग माया र शान्तिसँग बस्नुपर्दछ। ताकि तिमीलाई कसैले पनि शंका नगरोस्।

तिमीले अब पहिलेको भन्दा धेरै सिँगारिएर बस्नुपर्दछ। ताकि तिमी उसको नजरमा पहिलेभन्दा अझ धेरै आकर्षक र राम्री लागोस्।

उसको तिमीले राम्रोसँग हेरचाह गर्नुपर्छ। नम्रसोरमा कुरा गर्नुपर्छ र सधैँ उसको प्रशंसा गर्नुपर्दछ।

तिमीले आफूमा धैर्य राख्नुपर्दछ। श्रीमानलाई प्रेम देखाउनुपर्छ र रिस कम गर्नुपर्छ। आफू बोल्नुभन्दा धेरै सुन्नुपर्छ र सम्मान गर्नुपर्छ।

तिमीसँग भएका आफ्ना पैसाहरू उसकै लागि खर्च गर्नुपर्दछ, र उसले पैसा नदिँदा पनि तिमीले रिसाउनु हुँदैन।

घरमा तिमीले कहिले पनि ठूलो स्वरमा कुरा गर्नु हुँदैन , सधैं शान्ति र प्रेम कायम राख्नुपर्दछ।

के तिमी यो सबै कार्यहरू पुरा गर्न सक्छौ? आमाले सोधिन्।
हो आमा म यी सबै कार्यहरू पूरा गर्न सक्छु। आमा मैले भोगिरहेको पीडाको अगाडि यी कार्यहरू म सजिलै गर्न सक्छु। ताकि मैले यी पीडाहरूबाट छिट्टै मुक्ति पाउन सकुँ।

त्यसपछि आमाले एउटा सानो प्याकेट दिँदै भनिन्।
छोरी यो पाउडर दिनहु अलिकति उसको खानामा मिसाइदिने यसले ऊ बिस्तारै बिस्तारै कमजोर हुँदै जानेछ र एकदिन मर्नेछ।

३० दिनपछि…

युवती फेरि डराउँदै आमाकहाँ आइन् र भनिन्—
आमा म अब मेरो पतिलाई मार्न चाहन्न। उहाँ पूर्ण रुपमा परिवर्तन भइसक्नुभएको छ। उहाँ अहिले पहिलेभन्दा धेरै मायाले कोमल र मिठो हुनुभएको छ। म के गरुँ यो विषलाई अब कसरी रोकूँ?

आमाले मुस्कुराउँदै भनिन्।
छोरी तिमी अब चिन्ता नगर। मैले तिमीलाई दिएको कुरा विष होइन त्यो त केवल मैदा थियो। जसले मानिसलाई कहिल्यै पनि मार्दैन।
छोरी वास्तवमा असली विष त तिमी आफैँ थियौ—तिम्रो रिस, तिम्रो जलन र तिम्रो उपेक्षाले घरमा विषको काम गरेको थियो।

जब तिमीले आफ्नो श्रीमानलाई प्रेम, सम्मान र हेरचाह दिन थाल्यौ… त्यही क्षणबाट तिमीले आफ्नो पतिलाई बचायौ।

साथीहरू “बुद्धिमान स्त्रीले आफ्नो सुन्दर घर निर्माण गर्छे, भने मूर्ख स्त्रीले आफ्नै हातले त्यसलाई नष्ट गर्छे।”

जो स्त्री ईश्वरको मार्गमा हिँड्छे—प्रेम, संयम र समझदारीका साथ व्यवहार गर्छे—उसले आफ्नो घरलाई स्वर्ग समान बनाउँछे।
तर जो स्त्री मूर्खता र अहंकारमा महत्वपूर्ण निर्णयहरु गर्छे, उसले आफ्नै घरको विनाश आफैँ निम्त्याउँछे।

साथीहरू तपाईँलाई यो माथिको कथा कस्तो लाग्यो? आफ्नो विचार प्रतिक्रियाहरू व्यक्त गर्न नभुल्नुहोला।
हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

अल्बर्ट आइन्स्टाइनलाई जीवनको अन्तिम समयमा सोधिएको प्रश्न र उनको : अन्तिम ज्ञानको कथाअल्बर्ट आइन्स्टाइन यस शताब्दीका सबैभ...
20/12/2025

अल्बर्ट आइन्स्टाइनलाई जीवनको अन्तिम समयमा सोधिएको प्रश्न र उनको : अन्तिम ज्ञानको कथा

अल्बर्ट आइन्स्टाइन यस शताब्दीका सबैभन्दा महान् विचारकहरूमध्ये एक थिए। तर मृत्युको समयमा उनले बोलेका शब्दहरू उनका सम्पूर्ण जीवनभरका पीडा, खोज र अनुभूतिको एकमुष्ठ सार थिए।

मृत्युको मुखमा रहेको बेलामा कसैले उनलाई सोध्यो—
“आइन्स्टाइन, यदि पूर्वीय दर्शन सही हो र पुनर्जन्म हुन्छ भने,
के तपाईं फेरि पनि वैज्ञानिक बन्न चाहनुहुन्छ, कि अरु नै केही बन्न चाहनुहुन्छ ?”

मानिसका अन्तिम शब्दहरू अत्यन्तै महत्त्वपूर्ण हुन्छन्।
ती शब्दहरूमा उसका सम्पूर्ण जीवनको निचोड हुन्छन्,
किनकि त्यसपछि तिनलाई सच्याउने वा बदल्ने कुनै अवसर बाँकी रहँदैन।

आइन्स्टाइनले आँखा खोले र भने—

म भौतिकशास्त्री (Physicist) हुनुको सट्टा
एउटा साधारण प्लम्बर हुन चाहन्थेँ। ताकि मसँग कहिलेकाहीँ आफ्नै बारेमा सोच्ने समय त हुनेथियो।

मेरो सारा जीवन चन्द्रमा र ताराहरूको बारेमा सोच्दैमा बित्यो। म जन्मिने बेलामा जस्तो अज्ञानी थिए , आज यस संसारबाट बिदा हुने बेलामा पनि म त्यस्तै अज्ञानी भएर जाँदैछु। तर पनि संसारले मलाई ज्ञानी भन्छ।

यदि मेरो फेरि जन्म भयो भने,
म अहिले जस्तो जन्मिए जस्तै अज्ञानी भएर मर्न चाहन्न।

आइन्स्टाइनले फेरि भने—
म जागरूक भएर,
आफैँलाई जितेर,
आफैँलाई चिनेपछि
यस संसारबाट विदा हुन चाहन्छु।

यो जीवन त बगेर गयो। यसमा अब कुनै सम्भावना बाँकी रहेन।

साथीहरू जीवनमा हामीले पनि आफूलाई बुझ्न छोडेर यो संसारलाई बुझ्नका लागि जति सङ्घर्ष गरिरहेका छौँ यदि हामीले यो संसारलाई नै बुझेछौ भने पनि आफूलाई बुझ्न सकेनौं भने त्यो जीवन अधुरो नै रहन्छ।

ज्ञान पद उपलब्धि र पहिचानहरू बाहिरी संसारका कुराहरु हुन्। तर हामीले जीवनमा आत्मबोध , आत्मजागरण र आत्मपरिचय जागरण गराउन सक्यौ भने मानिसको वास्तविक जीवन सफल हुन्छ।

सोच्नुस् त अरुको लागि बाँच्दा बाँच्दै हामीले आफूलाई नै बिर्सिसकेका छौं। याद गर्नुहोस्। जीवन बितेपछि पछुतो बाहेक केही बाँकी रहँदैन। किनकि समय भनेको एकतर्फी बगिरहन्छ। त्यसलाई फेरि हामीले चाहेर पनि फिर्ता ल्याउन सक्दैनौँ। त्यसैले साथीहरू समय छँदा नै यी कुराहरुमा विचार गरेर आफूले आफूलाई चिन्ने प्रयास गरौं आफ्नो आत्मसन्तुष्टिको काम गरौं। अर्थात् अरुको लागि होइन। आफ्नो लागि बाँच्न सिकौँ।

किनकि जीवनमा साँचो ज्ञान भनेको सबै कुरा जान्नु मात्र नभएर आफूले आफूलाई चिन्न सक्नु हो। यस संसारमा यतिका मानिसहरू छन्। तिनीहरूमध्ये थोरैले मात्र आफूले आफूलाई चिन्न सकेका छन् र उनीहरु सफल भएका छन्। त्यसैले साथीहरू हामीले पनि आफूलाई चिन्ने साहस गर्नुपर्दछ।

साथीहरू तपाईँलाई यो माथिको कथा कस्तो लाग्यो आफ्नो विचार प्रतिक्रियाहरु व्यक्त गर्न नभुल्नुहोला।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल। 🇳🇵

साथीहरू तपाईँले पनि जीवनमा यी सात गल्तीहरु गरिरहनुभएको छ भने आजदेखि त्यागिदिनुहोस्।के तपाईँ ती सात गल्तीहरु के हुन् जान्...
20/12/2025

साथीहरू तपाईँले पनि जीवनमा यी सात गल्तीहरु गरिरहनुभएको छ भने आजदेखि त्यागिदिनुहोस्।

के तपाईँ ती सात गल्तीहरु के हुन् जान्न चाहनुहुन्छ?
जान्न चाहनुहुन्छ भने १ मिनेट समय निकालेर अवश्य पढ्नुहोस्। ➡️👇👇

१. जीवनमा हामी कसैलाई सम्झाई बुझाई गर्दछौं । सल्लाह सुझावहरु पनि दिने गर्दछौं। तर साथीहरू एक दुईपटक सम्झाउँदा बुझाउँदा पनि कसैले बुझ्न चाहेन भने बारम्बार उसलाई बुझाउने प्रयास नगर्नुहोस् अर्थात् यस्तो गर्ने गर्नुभएको छ भने त्यो बानीलाई आजैबाट छोडिदिनुहोस्।
भनिन्छ निदाएको मानिसलाई उठाउन सकिन्छ तर निदाएको नाटक गर्ने मानिसलाई उठाउन गाह्रो हुन्छ।

२. बच्चाहरूले आफू ठूलो भएर सो निर्णयहरू लिन थालेपछि उनीहरूलाई अनावश्यक कन्ट्रोल गर्ने र प्रेसर दिएर बुझाउने प्रयास गर्नुहुन्छ भने त्यो बानी पनि आजैबाट छोडिदिनुहोस्।

३. जब तपाईँलाई आफ्नो हातमा केही पनि छैन भन्ने अनुभव र अनुभूति हुन थाल्दछ भने भविष्यको बारेमा चिन्ता लिन छोडिदिनुहोस्। किनकि आफ्नो हातमा नभएको भविष्यको बारेमा चिन्ता लिनु भनेको व्यर्थमा समय खेर फाल्नु समान हो ।

४. साथीहरू जीवनमा हाम्रा विचारहरू केही सीमित मानिसहरूसँग मात्र मिल्ने गर्दछ। कोही एक दुई जनासँग विचार नमिलेमा उनीहरूलाई पनि सम्हालिराख्ने प्रयास गर्दै आउनुभएको छ भने त्यो बानी पनि आजैबाट छोडिदिनुहोस्।

५. कुनै एक उमेरपछि यदि कसैले तपाईँलाई सोधीखोजी गर्दैन वा तपाईंको बारेमा पछाडिबाट कुरा काट्ने गर्दछ, यदि त्यस्तो कसैले गर्छ भने त्यसको बारेमा मनमा चिन्ता लिने गर्नुभएको छ भने त्यो बानी पनि आजैबाट छोडिदिनुहोस्। त्यस्तो कुरा काट्ने काम मूर्खहरुले नै गर्दछन् त्यसैले तपाईं पनि त्यो मूर्खको पछाडि लाग्नुभयो भने आफू झन् महामूर्ख हुनुहुनेछ। त्यसैले मूर्खको पछाडि लाग्न आजैबाट छोडिदिनुहोस्।


६. साथीहरू यस संसारमा हरेक व्यक्तिको जीवन फरक हुने गर्दछ जस्तो कि उचाइ , वर्ण र अवस्था यी सबै एकअर्कामा फरक हुन्छन्। यदि तपाईं यी सबै कुराहरुमा कोही कसैसँग तुलना गर्ने बानी गर्नुहुन्छ भने त्यो गलत बानी हो। त्यसैले त्यस्तो बानीलाई आजैबाट छोडिदिनुहोस्।।

७. बढ्दो उमेरमा जीवनको आनन्द लिने गर्नुहोस्। हरेक दिन आफ्नो बचत र खर्चको बारेमा अत्यधिक चिन्ता लिन छोडिदिनुहोस्।

आशा छ तपाईँहरूलाई यो पोस्ट मनपर्यो।

साथीहरू यदि तपाईँलाई यो पोस्ट मनपर्यो भने कृपया लाइक , follow सेयर र आफ्नो अमूल्य प्रतिक्रिया कमेन्ट मार्फत प्रस्तुत गर्न सक्नुहुनेछ।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

एकजना वृद्ध पिता बुढेसकालमा ओछ्यानमै थला परेका थिए। एकदिन उनले आफ्नी छोरीलाई बोलाएर शान्त स्वरमा भने,“छोरी, मैले तिमीलाई...
19/12/2025

एकजना वृद्ध पिता बुढेसकालमा ओछ्यानमै थला परेका थिए। एकदिन उनले आफ्नी छोरीलाई बोलाएर शान्त स्वरमा भने,
“छोरी, मैले तिमीलाई राम्रोसँग पढाएँ–लेखाएँ र शिक्षित बनाएँ। मैले कमाएको सबै धन तिम्रो शिक्षामै खर्च भयो। त्यसैले म मरेपछि तिमीलाई दिन भनेर ठूलो सम्पत्ति जम्मा गर्न सकेको छैन। घरबाहिर कुनामा राखिएको एउटा पुरानो कार छ, त्यो मात्रै बाँकी छ। यो निकै पुरानो भइसकेको छ। बेच्नु अघि तिमी यो कार लिएर बाहिर जाऊ र मानिसहरूलाई सोध, उनीहरूले यसको कति मूल्य दिन्छन्।”

बुबाको कुरा मान्दै छोरी पुरानो कार लिएर बजार गइन्। पुराना गाडी किनबेच गर्ने एक डिलरमा पुगेर कार देखाइन्। डिलरले कार राम्ररी हेरेपछि भन्यो,
“यो त धेरै पुरानो कार रहेछ, म यसलाई ५० हजार रुपैयाँभन्दा बढी दिन सक्दिन।”
छोरी घर फर्किएर बुबालाई सबै कुरा सुनाइन्।

बुबाले फेरि भने,
“अब यही कार सहरको किराना पसलका मालिकलाई देखाऊ। उसले कति मूल्य दिन्छ सोधेर आऊ।”

छोरी पुनः सहर गइन्। किराना पसलका मालिकले कार हेरेर भने,
“तिमी सधैँ हाम्रो पसलमा सामान किन्न आउँछ्यौ। त्यसैले म यो कार ७५ हजार रुपैयाँमा किन्न सक्छु। बुबासँग सल्लाह गरेर भन।”
छोरीले घर आएर यो कुरा पनि बुबालाई बताइन्।

बुबाले मुस्कुराउँदै भने,
“अब अन्तिमपटक यो कार छिमेकी सहरको संग्रहालयमा लगेर देखाऊ। उनीहरूले कति मूल्य दिन्छन्, सोधेर फर्क।”

छोरी संग्रहालय पुगिन् र क्युरेटरसँग भनिन्,
“हामी यो पुरानो कार बेच्न चाहन्छौँ। यदि तपाईंहरूको संग्रहालयका लागि उपयोगी छ भने लिन सक्नुहुन्छ।, यो कारको तपाईँहरू कति मूल्य दिनुहुन्छ?”

केहीबेरपछि उनी अचम्मित हुँदै घर फर्किइन् र भनिन्,
“बुबा, यो त निकै पुरानो होल्डन टोराना कार रहेछ। संग्रहालयका मानिसहरूले यसलाई दुर्लभ र ऐतिहासिक कार भन्दै कसैलाई पनि नबेच्न अनुरोध गरे। उनीहरू १० लाख रुपैयाँ दिन तयार छन्!”

छोरीको अनुहारमा खुशी देखेर बुबाले गहन भावमा भने,
“छोरी, सही मूल्य सधैँ सही ठाउँमै पाइन्छ। सबै ठाउँमा हाम्रो कदर नहुन सक्छ, त्यसमा निराश वा रिसाउनु पर्दैन। यदि हामीलाई उचित मूल्य दिइएन भने त्यसको अर्थ हामी गलत ठाउँमा छौँ। जसले हाम्रो वास्तविक मूल्य बुझ्छ, त्यहीँ हामी सम्मानित हुन्छौँ। जहाँ कदर हुँदैन, त्यहाँ समय खेर फाल्नु हुँदैन।”

साथीहरू यो कथाले हामीलाई एउटा गहिरो सत्य सत्य कुरा सिकाएको छ। सबैले हाम्रो मूल्य बुझ्छन् भन्ने अपेक्षा राख्नु आफैमा दुःखी हुनु हो। हामीले जीवनमा कसैले मलाई सम्मान गरेन भनेर गुनासो गर्दै समय र भावना नष्ट गर्नुको सट्टा हामीले त्यस्ता मानिसहरू र आफ्नो स्थान पहिचान गर्न सक्नुपर्छ जहाँ हाम्रो सम्मान र कदर हुन्छ।

त्यसैले साथीहरू जीवनमा जुन मानिसले हामीलाई प्रेम , सम्मान र मूल्य दिन्छन् उनीहरुसँग नै समय बिताउनु साँचो सुख हो। हामीले जीवनमा सबैलाई खुसी बनाउँछु भन्ने सोच्यौँ भने त्यो हाम्रो सबैभन्दा ठूलो भ्रम हुनेछ। किनकि सबैलाई खुसी बनाउने प्रयासमा आफ्नो खुसी नै लुटिन्छ। जहाँ हाम्रो कदर हुन्छ त्यो नै हाम्रो लागि वास्तविक र सही स्थान हो।

साथीहरू जीवनमा कसैले तपाईंको अपमान गर्छ भने सम्झिनुहोस् त्यो स्थान तपाईंको लागि सही स्थान होइन। सम्भव भएसम्म त्यहाँबाट जति सक्दो छिटो तपाईँ निस्किनु नै राम्रो हुनेछ।

साथीहरू तपाईँलाई यो माथिको कथा कस्तो लाग्यो आफ्नो विचार व्यक्त गर्न नभुल्नुहोला।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल🇳🇵

19/12/2025

भोलि राति तिमीलाई एउटा विशालु सर्पले डस्नेछ। र त्यसको डसाईबाट तिम्रो मृत्यु हुनेछ। त्यो सर्प अमुक रुखको जरामुनि बस्दछ। उसले तिमीबाट पूर्व जन्मको शत्रुताको बदला लिन चाहिरहेको छ।

19/12/2025

एक दिनको कुरा हो, राजाले आफ्नो सपनामा एकजना परोपकारी साधुले उसलाई केही कुरा भनिरहेको देखे।

साधुले भन्दै थिए,
बेटा भोलि राति तिमीलाई एउटा विशालु सर्पले डस्नेछ। र त्यसको डसाईबाट तिम्रो मृत्यु हुनेछ। त्यो सर्प अमुक रुखको जरामुनि बस्दछ। उसले तिमीबाट पूर्व जन्मको शत्रुताको बदला लिन चाहिरहेको छ।

यत्तिकैमा बिहान भयो , राजा निद्राबाट ब्युँझिएर सपनाको कुरा सम्झिँदै आत्मरक्षाका उपायहरूबारे गहन रुपमा सोच्न थाले। के गर्नु उपयुक्त होला?

धेरै सोचविचारपछि राजा निष्कर्षमा पुगे सुमधुर व्यवहारभन्दा ठूलो अर्को, शत्रुलाई जित्ने यो पृथ्वीमा कुनै हतियार छैन। त्यसैले उनले सर्पसँग सुमधुर व्यवहार गरेर उसको मन परिवर्तन गर्ने निश्चय गरे।

साँझ परेपछि राजा ले त्यो रूखको जरादेखि आफ्नो शय्यासम्म फूलको बिछौना बिछाउन लगाए। बाटोमा सुगन्धित जल छर्काइयो। ठाउँ–ठाउँमा मीठो दूधले भरिएका कटोराहरू राखियो र आज राति सर्प बाहिर निस्कँदा कसैले पनि उसलाई कुनै प्रकारको दुःख कष्ट नदिनु। सेवकहरूलाई स्पष्ट रूपमा आदेश दिइयो।

साँझ पर्नासाथ सर्प आफ्नो बासस्थानबाट बाहिर निस्कियो र राजमहलतर्फ अघि बढ्यो। जसरी ऊ अघि बढ्दै गयो उसले आफ्नो लागि गरिएको स्वागतको व्यवस्था देख्दै आनन्दित हुँदै गयो। बाटोमा ओछ्याइएको कोमल फूलको बिछौनामा सुत्दै मनमोहक सुगन्धको रस लिँदै ठाउँ ठाउँमा मिठो दूध पिउँदै ऊ अगाडि बढिरह्यो।

यी सबै स्वागत देखेर सर्पको मनमा रहेको क्रोध बिस्तारै शान्त हुँदै गयो। त्यसको स्थानमा सन्तोष र प्रसन्नताको भावना बढ्दै गयो। जतिजति ऊ अगाडि बढ्दै गयो त्यति त्यति नै उसको क्रोधहरु घट्दै जान थाल्यो।

जब ऊ राजमहलको प्रवेशद्वारमा पुग्यो, त्यहाँ सशस्त्र प्रहरी र द्वारपालहरू उभिएका थिए, तर कसैले पनि उसलाई हानी पुर्‍याउने प्रयास गरेनन्।

यो असाधारण दृश्य देखेर सर्पको मनमा स्नेह पलायो।
सद्व्यवहार, नम्रता र मधुरताको जादुले उसलाई पूर्ण रूपमा मोहित बनाइसकेको थियो।

जहाँ ऊ राजालाई डस्न आएको थियो, अब त्यो कार्य गर्न उसलाई असम्भव लाग्न थाल्यो।
“जसले मलाई हानि पुर्‍याउन आएका शत्रुसँग पनि यति मधुर व्यवहार गर्छ, त्यस्तो धर्मात्मा राजालाई म कसरी डसूँ?”

सर्पको मनमा उब्जिएको यो प्रश्नले दुविधामा पर्यो।

राजाको पलंगसम्म आइपुग्दा सर्पको निश्चय पूर्ण रूपमा परिवर्तन भइसकेको थियो।
केही बेरपछि ऊ राजाको शयनकक्षमा पुग्यो र भन्यो,

“राजन् ! म तपाईंलाई डसेर आफ्नो पूर्वजन्मको बदला लिन आएको थिएँ। तर तपाईंको सौजन्य र सद्व्यवहारले मलाई परास्त गरिदियो।

अब म तपाईंको शत्रु होइन, मित्र हुँ। मित्रताको उपहारस्वरूप म आफ्नी बहुमूल्य मणि तपाईंलाई दिन चाहन्छु। यसलाई स्वीकार गर्नुहोस्।”

यति भनेर सर्पले मणि राजाको अगाडि राख्यो र त्यहाँबाट प्रस्थान गर्‍यो।

साथीहरू यो केवल एउटा कथा मात्र होइन, जीवनको वास्तविक सत्य पनि हो।

साथीहरू हामीले जीवनमा गरिने सद्व्यवहारले कठिनभन्दा कठिन कार्यलाई पनि सरल बनाउन सक्ने अद्भुत क्षमता राख्दछ।

यदि मानिसहरू व्यवहारमा कुशल छन् भने उनीहरुले जीवनमा ती सबै कुराहरू प्राप्त गर्न सक्छन् जुन उनीहरु हृदयदेखि नै पाउन चाहन्छन्।

साथीहरू भनिन्छ नि बैगुनीलाई गुणले मार्नुपर्दछ। त्यस्तै क्रोधको उत्तर क्रोधले होइन सुमधुर व्यवहारले दिन सकियो भने शत्रु पनि मित्रमा बदलिन सक्दछ। नम्रता सहनशीलता र सद्व्यवहार नै जीवनका सबैभन्दा शक्तिशाली हतियारहरु हुन्। जुन व्यक्ति व्यवहारमा श्रेष्ठ र सरल हुन्छ उसले परिस्थितिलाई पनि आफ्नो पक्षमा मोड्न सक्दछ। त्यसैले साथीहरू हामीले पनि जीवनमा क्रोधको भाव र शत्रुताको व्यवहार त्यागेर सद्व्यवहार गर्न सक्यौ भने हाम्रो जीवन अवश्य सफल हुनेछ। र हामीले त्यस कार्यको लागि सदैव प्रयास गरिरहनुपर्दछ।

साथीहरू तपाईँलाई यो कथा कस्तो लाग्यो आफ्नो विचार व्यक्त गर्न नभुल्नुहोला।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

एउटा जिज्ञासाबाट जन्मिएको महान प्रतिभा हुन् अल्बर्ट आइनस्टाइन🌟१४ मार्च १८७९ मा जर्मनीको एउटा सानो सहर उल्ममा जन्मिएका अल...
19/12/2025

एउटा जिज्ञासाबाट जन्मिएको महान प्रतिभा हुन् अल्बर्ट आइनस्टाइन🌟

१४ मार्च १८७९ मा जर्मनीको एउटा सानो सहर उल्ममा जन्मिएका अल्बर्ट आइन्स्टाइन आज आधुनिक भौतिक विज्ञानका पिता भनेर चिनिन्छन्। बाल्यकालमा ढिलो बोल्ने, एक्लै बस्न मन पराउने र सेनाको परेड देखेर डराउने यो बालक, पछि संसारको सोच बदल्ने वैज्ञानिक बने—यो आफैंमा एउटा अद्भुत कथा हो।

बाल्यकालमा उपहार पाएको एउटा म्याग्नेटिक कम्पास ले आइन्स्टाइनको जीवन मोडिदियो। “सुई सधैं उत्तरतर्फै किन घुम्छ?” भन्ने प्रश्नले उनको मनमा ब्रह्माण्डले कसरी काम गर्छ? भन्ने जिज्ञासा जन्मायो। यही जिज्ञासाले उनलाई भौतिकी र गणिततर्फ आकर्षित गर्यो।

विद्यालयमा रटन्ते शिक्षा मन नपरे पनि, सोच्न र प्रश्न गर्न कहिल्यै नछोड्ने बानी नै उनको सबैभन्दा ठूलो शक्ति बन्यो। २६ वर्षको उमेरमै उनले प्रतिपादन गरेको सापेक्षताको सिद्धान्त (E = mc²) ले विज्ञानको इतिहास नै बदलिदियो। यही खोजका लागि उनलाई नोबेल पुरस्कार प्राप्त भयो।

यति ठूलो सफलता पाए पनि आइन्स्टाइन सधैं नम्र, सरल र मानवतावादी व्यक्ति थिए। उनी विश्वशान्ति र समानताका पक्षधर थिए। तर उनको वैज्ञानिक खोजबाट विकसित भएको परमाणु शक्तिले हिरोशिमा र नागासाकीमा विनाश ल्याउँदा उनी जीवनभर दुःखी हुनुपर्यो।

१८ अप्रिल १९५५ मा अमेरिकाको, न्यु जर्सीमा उनको निधन भयो।

साथीहरू तर आइन्स्टाइनले हामीलाई एउटा गहिरो सन्देश छोडेर गएका छन्।

“प्रश्न गर्न नछोड्नुहोस्। जिज्ञासा नै बुद्धिको साँचो आधार हो।” अर्थात् जतिजति हामी जिज्ञासु बन्दछौँ त्यति नै हाम्रो बुद्धिको ढोकाहरू खुल्दै जान्छन्। त्यसैले साथीहरू हामीले जीवनमा हरेक कुराको सकारात्मक जिज्ञासाहरु राख्नुपर्दछ।

आइन्स्टाइन केवल वैज्ञानिक होइनन्,
उनी सोच्ने साहस र जिज्ञासाको प्रतीक समेत हुन्।

साथीहरू विश्व विख्यात वैज्ञानिक अल्बर्ट आइनस्टाइन र उहाँको विचार तपाईँलाई कस्तो लाग्छ? कमेन्ट गर्नुहोस्।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

🎌🇳🇵 के तपाईंलाई थाहा छ — कुनै समय जापान र नेपालको आर्थिक हैसियत लगभग बराबर थियो । तर आज जापान विश्वकै अग्रणी अर्थतन्त्र ...
18/12/2025

🎌🇳🇵 के तपाईंलाई थाहा छ — कुनै समय जापान र नेपालको आर्थिक हैसियत लगभग बराबर थियो ।
तर आज जापान विश्वकै अग्रणी अर्थतन्त्र भएका देशमध्ये एउटा प्रमुख देश बनेको छ, तर पनि नेपाल भने अझै विकासोन्मुख देशको सूचीमा संघर्ष गर्दैछ।

किन आज नेपाल यति पछाडि पर्यो? आखिर हामी कहाँ चुक्यौँ? हाम्रा के कस्ता कमीकमजोरीहरू भए? हामी किन पछाडि पर्यौं र हामी कसरी पछाडि पर्यौं?

आज हामी नेपाल र जापानको विकास यात्राको बारेमा चर्चा गर्नेछौँ।

आउनुहोस् सुरु गरौं ,

सन् 1950 तिरको कुरा हो, जापान दोस्रो विश्वयुद्धबाट भर्खर जुर्मुराउँदै थियो।
जापानका विभिन्न सहरहरू ध्वस्त भएका थिए, हिरोशिमा र नागासाकीमाथि बम वर्षा भइसकेको थियो।
त्यतिबेला जापानको प्रति व्यक्ति आय करिब 90 अमेरिकी डलर, थियो भने नेपालको पनि प्रति व्यक्ति आय 80–100 डलर को आसपास थियो।

साथीहरू यो सिनारियोलाई हेर्ने हो भने दुबै देशहरू समान स्तरमा थिए!
तर आज जापानको प्रति व्यक्ति आय $45,000 डलर भन्दा माथि पुगिसकेको छ भने नेपालको करिब $1,400 डलरको आसपास मात्र रहेको छ। यति मात्र होइन, जापान विश्वको तेस्रो ठूलो अर्थतन्त्र भएको मुलुक हो, भने नेपाल अझै पनि सबैभन्दा कमजोर अर्थतन्त्र भएका मुलुकमा गनिन्छ।

🏯 जापानले के गर्‍यो जुन नेपालले गर्न सकेन ?

1. शिक्षामा क्रान्ति 📚

जापानले सन् 1947 पछि “Education for All” नीति लागू गर्‍यो।
प्रत्येक बालबालिकालाई निःशुल्क र अनिवार्य शिक्षा,
शिक्षकहरूलाई सम्मान, र प्राविधिक शिक्षा (Engineering, Robotics, Management) हरुमा लगानी गर्यो।
नेपालमा भने शिक्षालाई प्राथमिकतामा राखिएन, र गुणस्तरीय शिक्षा निजी विद्यालयमा सीमित रह्यो , जुन निकै महँगो थियो र सबैको लागि पहुँचयोग्य थिएन।

2. उद्योग र प्रविधिमा लगानी ⚙️
जापानले सन् 1950 देखि 1970 को बीचमा “MITI” (Ministry of International Trade and Industry) स्थापना गर्‍यो।
यसले उद्योगहरूलाई नीतिगत सुरक्षा, प्रोत्साहन, र निर्यातमुखी योजनामा ठूलो सहयोग गर्‍यो।
फलस्वरूप, “Toyota, Sony, Panasonic” जस्ता ब्रान्डहरु अरु जन्मिए।

नेपालमा भने उद्योग नीति अस्थिर रह्यो ।
सरकार परिवर्तन भएसँगै नीतिहरू पनि बदलिँदै गए।

3. शुद्ध प्रशासन र पारदर्शिता 🏢
जापानमा भ्रष्टाचारलाई “राष्ट्रिय अपराध” मानिन्छ।
सरकारी पदाधिकारी गल्ती गरे भने तुरुन्त राजीनामा गर्छन्।
नेपालमा भने उल्टो छ। अर्थात् जसले गल्ती गर्छ उसैलाई झन् बढुवा दिने परम्परा चल्दै आएको छ। अर्थात् देशमा कुशासन चलिरहेको छ। नेताहरूका आसेपासेलाई राम्रो मौका मिल्छ। राम्रोलाई भन्दा हाम्रोलाई हेर्ने चलन छ। भर्खरै जेन्जी आन्दोलन भन्दा अगाडिका सरकारका अर्थात् २०६२ ६३ को जनआन्दोलन पश्चात बनेका सरकारहरूका क्रियाकलापहरु हेर्दा सन्तुष्टि हुने ठाउँ एकदमै न्यून देखिन्छ, किनभने यहाँ जो गल्ती गर्दछ अर्थात् जो कुनै पार्टीको निकट रहेको व्यक्ति छ उसैले अवसर र पहुँच पाउने गरेको छ। जुन एकदमै गलत हो। जसका कारण हामी अहिलेसम्म पनि पछि पर्नु परेको छ।

4. देशभक्तिको संस्कार 🇯🇵
जापानका नागरिकहरू आफ्नो कामलाई पूजा समान कार्य ठान्छन्।
उनीहरू “Time Discipline” अर्थात् समयपालनलाई जीवनको नियम ठान्छन्। विगतमा जापानका एक मन्त्रीले ट्रेन एक मिनेटभन्दा कम समय मात्र ढिलो हुँदा पनि राजीनामा दिएको कुराहरु प्रख्यात भएका थिए।

नेपाल र हामी नेपालीमा भने समयको महत्व एकदमै कम भएको देखिन्छ। हाम्रा गतिविधिहरू जस्तै कुनै कार्यक्रममा जानुछ त्यो कार्यक्रम १० बजेबाट सञ्चालन हुँदैछ भने हामी १० बजेभन्दा ढिलो त्यो कार्यक्रममा उपस्थित भइदिन्छौँ। यसबाट हाम्रो समय म्यानेजमेन्टमा एकदमै कमजोरी रहेको प्रष्ट हुन्छ। हामीले जीवनमा समय म्यानेजमेन्टलाई राम्रोसँग ध्यान दिएर अगाडि बढ्नु पर्ने देखिन्छ साथमा अनुशासन र इमान्दारिता एकदमै हुनु आवश्यक छ।

Long-term Vision: 30–50 वर्षको योजना बनाउने परिपाटी।
जापानले कुनै पनि कार्यहरू गर्दा अथवा कुनै पनि नीतिहरू बनाउँदा उसले आउने कम्तीमा पनि ३० देखि ५० वर्षभन्दा माथिको समयको योजना बनाएर कार्यान्वयनमा ल्याउँछ भने हाम्रो देशमा अस्थिर सरकारका कारणले अथवा अशिक्षित राजनीतिज्ञहरूको कारणले गर्दा दुई वर्षसम्म पनि टिक्न नसक्ने नीतिहरू बनाइन्छ। यदि शासक हरू दीर्घकालीन सोच भएका कम्तिमा पनि १०० वर्षभन्दा माथिको भिजन भएका हुन्थे भने हाम्रो देश पनि आज विश्वका देशहरुमध्ये उदाहरणीय देश बन्ने कुरामा कुनै दुईमत छैन।

Technology First नीति।

जापानमा टेक्नोलोजीलाई नै फर्स्ट नीति मानिँदै आएको छ। अर्थात् जापानले टेक्नोलोजीलाई भविष्य हो भन्ने कुरा राम्रोसँग बुझेको छ। नेपालले भने हालसम्म पनि टेक्नोलोजीलाई बुझ्न सकेको देखिँदैन। जुन कुरा अबको भविष्य हो त्यो कुरालाई बुझ्न नसक्नु नै नेपालको दुर्भाग्य हो। टेक्नोलोजीलाई अहिले पनि हाम्रा राजनीतिक दलहरूले आफूलाई अपडेट गर्न नसक्दा प्रविधि नै गलत छ भन्ने भाष्य निर्माण गरी बन्द गर्दै आएका छन् जुन कुरा एकदमै गलत देखिन्छ।

Export-Oriented Economy उत्पादन गरेर बेच्ने राष्ट्र।

जापानले निर्यतमुखी इकोनोमी बनाएको छ। भने हाम्रो देश भने आयातमा निर्भर रहनु परेको छ। नेपाललाई कृषि प्रधान देश भनेर चिनिन्छ तर विडम्बना अर्बौंको खाद्यान्न आयात गर्नु परिरहेको छ। देशलाई कृषिको लागि हाम्रा सरकारहरूले प्रत्यक्ष रुपमा सहयोग पुग्ने खालका कुनै पनि नीति नियमहरु बनाएका छैनन्। यदि कुनै नीति बनेका छन् भने पनि कागजमा मात्र सीमित छन्। कार्यान्वयनमा एकदमै फितलो देखिन्छ। जसले गर्दा हामी कागजमा मात्रै कृषि प्रधान देश भनेर सिमित हुनु परेको छ।

Education–Industry Partnership विद्यार्थी र उद्योगबीच प्रत्यक्ष सम्बन्ध।
जापानले आफ्ना नीति नियमहरू मार्फत education र इन्डस्ट्री पार्टनरशिप प्रोग्राम ल्याएर अगाडि बढेको छ। जसले गर्दा उद्योगलाई र विद्यार्थीहरू सबैलाई सहयोग पुगेको छ। सोही कारण देशको आर्थिक अवस्था सुदृढ हुँदै गयो।

Disaster Preparedness — भूकम्प, सुनामीजस्ता विपद्को पनि योजना।
साथीहरू विश्वमै जापान एउटा त्यस्तो देश हो। जहाँ प्रायजसो भूकम्प गइरहने गर्दछ। त्यस्तो देशमा उनीहरुले यस्तो वेल म्यानेजमेन्ट गरेका छन् उनीहरूको विपत जोखिमको योजना यति राम्रो छ कि त्यति धेरै दैविक विपत्तिहरु आइपर्दा पनि उनीहरुले सजिलै समाधान गर्न सक्छन् उनीहरुले गरेका विपद जोखिम न्यूनीकरण सम्बन्धी कार्ययोजनाहरू एकदमै उदाहरणीय छन्। नेपालमा भने आजभन्दा १० वर्ष अगाडि गएको भूकम्पको पुनर्निर्माण समेत १० वर्ष बितिसक्दा पनि हुन सकेको छैन। यसबाट प्रष्ट हुन्छ हामी कहाँ कहाँ चुकिरहेका छौं।

नेपालमा यस्ता दीर्घकालीन योजनाहरू कहिल्यै निरन्तर रूपमा कार्यान्वयन भएनन्। नेपालले पनि योजनाहरू नबनाएका त कहाँ हो र तर अस्थिरताको कारण हरेक सरकारले आफू आफ्नो हितमा योजनाहरू बनाउँदै गयो नीतिहरू फेर्दै गयो जसले गर्दा कहिले पनि सफल नीति बन्न सकेन। दुर्भाग्यवश हाम्रा अहिले पनि राजनीतिज्ञहरू हामीले ठूलै परिवर्तन गर्यौ भनेर जनताका आँखामा छारो हालिरहेका छन्।

📉 नेपाल र जापान बीच पछिल्ला पाँच दशकको आर्थिक तुलना
World Bank र IMF का अनुसार
सन् १९६० को दशकमा जापानको जिडीपी करिब ४४ अर्ब डलर रहेको थियो भने नेपालको जिडीपी जम्मा ५४ करोड डलरको रहेको थियो।
सोही समयमा जापानको प्रतिव्यक्ति आय ४ ०० भन्दा माथि रहेको थियो भने नेपालको 77 डलरको आसपासमा रहेको थियो। जुन झन्डैझन्डै 5.2 गुणा बढि हो।

हालसम्म आइपुग्दा जापानको जिडीपी करिब ४२३० अर्ब डलर पुगेको छ भने नेपालको करिब ४५ अर्ब डलरको हाराहारीमा रहेको छ। त्यसैगरी जापानको प्रतिव्यक्ति आय करिब ४५ हजार डलर रहेको छ भने नेपालको प्रतिव्यक्ति आए जम्मा १४०० डलरको आसपास रहेको छ। जुन करिब पाँच दशक अगाडिको भन्दा 32.14 गुणाले बढी हो।

साथीहरू यसरी हेर्दाखेरि पनि हामीले सजिलै थाहा पाउन सकिन्छ। जापान हामीभन्दा कति अगाडि रहेको छ हामीले एक पाइला हिँड्दाखेरि जापानले लगभग ३० ३२ पाइला अगाडि हिँड्दो रहेछ। हामी एकको स्पिडमा हिँड्दाखेरि जापान ३०-३२ को स्पिडमा हिँडिरहेको छ। हाम्रो गति कछुवाको गति रहेको प्रष्ट छ। यदि यही गतिमा हो भने हामीले कसरी विश्वसँग प्रतिस्पर्धी भएर अगाडि बढ्न सक्छौं? यो एकदम गम्भीर कुरा हो। सारा नेपाली जनताले बुझ्न जरुरी छ।


📘 नेपालले जापानबाट सिक्नुपर्ने मुख्य शिक्षाहरू

1. दीर्घकालीन र स्थिर नीति —
सरकार परिवर्तन भए पनि नीति सदैव स्थिर हुनुपर्छ अर्थात् पूर्ववत सरकारले गरेका नीतिगत कार्यहरूमा पछि बनेको सरकारले पनि निरन्तरता दिनुपर्दछ।

2. शिक्षा र प्राविधिक सीपमा लगानी —
शिक्षामा राम्रो लगानी गरी सिपमूलक शिक्षा सिकाउन जरुरी छ। हाम्रो शिक्षा केवल सर्टिफिकेटको शिक्षा मात्र बन्दै आएको छ। यसको उदाहरण आज पनि डिग्री पास गरेका युवाहरुले समेत जागिर पाउन सकेका छैनन्। यसको मतलब डिग्री पढेर पनि उनीहरुमा ठोस कुनै सिप निर्माण गर्न यो शिक्षा पद्धतिले सकेको देखिँदैन , त्यसैले नेपाल सरकारले शिक्षा र प्राविधिक सीपमा लगानी गर्नुपर्नेछ। विश्वले अहिले प्रविधिमा अगाडि बढिरहेको बेला नेपालले पनि प्रविधिलाई सदुपयोग गर्दै अगाडि बढ्नुपर्दछ।

3. उद्योगमैत्री वातावरण —
सरकारले देशमा उद्योगधन्दा हरू खोल्न र उत्पादनहरु गर्न सकिने खालका उद्योगमैत्री वातावरणहरु को निर्माण गर्नुपर्नेछ। देशमै उद्योगधन्दा तथा कलकारखानाहरू खोलेर रोजगारी सिर्जना गर्दै आफ्ना उत्पादनहरू बाहिरी बजारमा निर्यात गर्ने गरी नीति नियमहरू बनाएर कार्यान्वयनमा ल्याउनुपर्दछ। त्यसैगरी नेपालमा हालको समयमा युवा शक्तिहरूको ठूलो जमात रहेको छ। तर नेपाल सरकारले आफ्ना युवाहरुलाई देशमै काम गरेर श्रम गरेर बस्ने वातावरण सिर्जना गरिदिन नसक्दा विदेशिन बाध्य भएका छन्। जसले गर्दा नेपालको नागरिकहरूको महँगो श्रम सस्तोमा निर्यात भइरहेको छ। जुन देशको लागि एकदमै दुःखको कुरा हो। देशमा कलकारखानाहरू खोलेर आफ्ना उत्पादनहरूलाई बेचेर आम्दानी गर्नुपर्ने ठाउँमा नेपाल सरकारले युवा जमातलाई विदेशीहरूको गुलाम बनाउँदै रेमिट्यान्स भित्र्याएर मुतको न्यानो एकछिनका लागि भनेजस्तै रेमिट्यान्समै खुसी रहेको देखिन्छ। जुन देश र राष्ट्रको भविष्यको लागि कदापि उचित देखिँदैन।

4. भ्रष्टाचारमुक्त प्रशासन —
नेपाल सरकारले भ्रष्टाचारमुक्त देश बनाउन सक्नुपर्छ भ्रष्टाचार देशको मूल समस्या हो। यसलाई जरैदेखि निमिट्यान्न पार्न जुनसुकै किसिमको निर्णय गर्नुपरे तापनि पछाडि नसरेर कार्यान्वयन गर्नुपर्ने देखिन्छ । भ्रष्टाचार गर्ने देशका शत्रुहरू हुन्। त्यसैले भ्रष्टाचारलाई जोगाउनु भनेको देशभित्रै शत्रु पाल्नु हो। त्यसैले भ्रष्टाचारीहरू जोसुकै हुन् तिनीहरु देशको शत्रु भएको हुनाले तिनीहरुलाई जस्तोसुकै अवस्थामा पनि कठोर भन्दा कठोर सजाय दिनुपर्दछ। आम जनता समक्ष पारदर्शी ढंगले सरकार सञ्चालन गर्दै जनताप्रति उत्तरदायी हुनुपर्दछ।

5. राष्ट्रिय आत्मसम्मान र समयपालन संस्कृति —
नेपाल सरकारले आम नेपाली जनतालाई उचित शिक्षाको माध्यमले आफ्नो कामलाई धर्म सम्झेर इमान्दारिता साथ निभाउन सक्ने खालको शिक्षा दिनु पर्दछ। अर्थात् अनुशासनमा केन्द्रित जनताहरूको निर्माण गर्नुपर्दछ। त्यसका लागि सरकारले शिक्षा नीति परिवर्तन गरेर हुन्छ अथवा शिक्षामा राम्रो लगानी गरेर, यो कार्यलाई प्राथमिकतामा राखेर कार्यान्वयन गर्नुपर्दछ। हामी नेपालीहरू समय म्यानेजमेन्टमा निकै पछाडि छौं। यो पनि हाम्रो असफलताको एउटा अग्लो खुड्किलो बनेको छ। यसलाई चिर्नका लागि पनि शिक्षाकै आवश्यकता देखिन्छ। त्यसैले सरकारले शिक्षा क्षेत्रमा लगानी बढाउँदै सिपमूलक शिक्षा दिनुपर्दछ।

जापानिजहरूले आफ्नो देशलाई गर्ने प्रेम अनुशासन र सरकारको दूरदृष्टिको कारणले आज जापानलाई विश्वकै शक्तिशाली देशमध्ये एक बनाएको छ। हामी ढिला भएका हौँ तर असक्षम भइसकेका छैनौँ। त्यसैले नेपालले र नेपाल सरकारले पनि आफ्ना नागरिकहरूका लागि आजैदेखि शिक्षा उद्योग लगायत राष्ट्रिय गौरवका कार्यहरुलाई प्राथमिकता दिँदै पारदर्शी प्रशासन सञ्चालनमा केन्द्रित हुने हो भने भोलि हामीले पनि गर्वका साथ हामी पनि विश्वका उत्कृष्ट देशहरू जस्तै भइसकेका छौं भन्न सक्ने हुनेछौं।

साथीहरू हामीले ठ्याक्कै जापानको जस्तै नीति नियम बनाएर त हाम्रो देशको माटोसँग मिल्ने खालको नहोला तर हामीले जापानबाट समय म्यानेजमेन्ट र डिसिप्लिनको कुराहरु लगायत अघिल्ला सरकारले गरेका राष्ट्र नीतिहरूको निरन्तरता पछि बन्ने सरकारहरूले पनि गर्नुपर्ने कुराहरु यहाँबाट सिक्न सक्दछौं। विगतमा भएका सरकारहरू राजनीतिक नेता हरू विभिन्न देशहरूतिर घुम्न गएकै हुन्। त्यहाँ गएर उनीहरुले त्यहाँको अवस्था कसरी यति राम्रो भयो भन्ने कुरा किन सिक्न सकेनन् त्यो कुरा म नेपालमा पनि गर्छु भनेर किन गर्न सकेनन्? देशको ढुकुटीबाट सम्पत्ति सकाएर भ्रमणमा गएपछि त त्यहाँबाट केही सिकेर आफ्नो देशमा पनि राम्रा कार्यहरु गर्नुपर्ने होइन र? तपाईँलाई के लाग्छ साथीहरू? के हामी पनि अबको केही दशकभित्रमा जापान जस्तै बन्न सकिएला त्यसको लागि हामीले के कस्ता कदमहरु चाल्नुपर्ला?

आफ्नो विचारहरू व्यक्त गर्न नभुल्नुहोला। साथै मनपर्यो भने साथीहरू लाइक कमेन्ट सेयर तथा हामीलाई फलो गर्न नबिर्सिनु होला।
धन्यवाद♥️
नमस्ते। 🙏
जय नेपाल🇳🇵✨
चित्र श्रोत गूगल

18/12/2025

"भो यसको सास बेचेर म आफ्नो भोक टार्न सक्दिन"
धन बहादुर बाजे र काली बाख्रीको कथा....

कुनै समयको कुरा हो। एक जना पुरुष थिए— उनी अत्यन्तै शक्तिशाली र बलियो कदका थिए, तर उनको चरित्र भने शंकास्पद थियो। उनी एक ...
17/12/2025

कुनै समयको कुरा हो। एक जना पुरुष थिए— उनी अत्यन्तै शक्तिशाली र बलियो कदका थिए, तर उनको चरित्र भने शंकास्पद थियो। उनी एक अत्यन्त सुन्दरी युवतीप्रति गहिरो आकर्षित भएका थिए। वास्तवमा, उनी युवतीको बाह्य सौन्दर्य र शारीरिक बनावटप्रति मोहित भएका थिए।

तर ती युवती केवल बाहिरबाट मात्र सुन्दरी थिइनन्; उनको चरित्र पनि सन्तजस्तै निर्मल र पवित्र थियो। आफ्ना सद्गुण र नैतिक चेतनाका कारण उनले ती पुरुषको प्रस्तावलाई स्वीकार गरिनन्। तर कामुक इच्छाले अन्धो बनेका ती पुरुषले उनलाई बारम्बार पछ्याइ रह्यो।

एकपटक ती पुरुषको वास्तविक नियत बुझेर ती सन्तस्वभावकी युवतीले भनिन्,
“मलाई फेरि भेट्न चाहनुहुन्छ भने सात दिन पर्खनुहोस्।”

उत्सुकताले भरिएको त्यो पुरुष तुरुन्तै सहमत भयो। उसले कल्पनामा आफूले चाहेको क्षणलाई बारम्बार दोहोर्‍याउँदै दिन गन्न थाल्यो। अन्ततः उसले युवतीलाई पाउनेछ भन्ने भ्रममा ऊ डुबिरह्यो।

यता ती युवतीले भने उसलाई सौन्दर्यको वास्तविक स्वरूप देखाउने कठोर तर गहिरो योजना बनाइसकेकी थिइन्। उनले शक्तिशाली रेचक (दिसा लगाउने वा पखाला गराउने काम; जुलाफ। २. दिसा लगाउने औषधी) र विरेचक (पेट सफा हुने गरी दिसा लगाउने; जुलाफ गराउने औषधी, कसर, मयल आदि निकाल्ने; सफा पार्ने) औषधि सेवन गर्न थालिन्, जसका कारण सात दिनसम्म उनलाई लगातार पखाला र बान्ता भइरह्यो। उनले निस्केका सम्पूर्ण मल र वान्तालाई भाँडामा जम्मा गरी सावधानीपूर्वक राखिरहिन्।

यस स्वेच्छाले गरेको शारीरिक विरेचनका कारण एक समयको सुन्दर शरीर क्रमशः दुर्बल र क्षीण बन्दै गयो। उनको छाला कालो हुन थाल्यो, आँखाहरू गहिरिएर खप्परभित्र धस्सिए, र उनी अब कुनै पनि रूपमा त्यो उज्यालो, आकर्षक युवतीजस्ती देखिँदैनथिन्, जसको प्रेममा त्यो पुरुष परेको थियो।

तोकिएको दिन आयो।
ती पुरुष आफ्ना सपनाको युवतीलाई भेट्न सुसज्जित भएर, राम्रा लुगा लगाएर, हर्ष र उत्साहका साथ आए। तर जब उनले आफ्नो अगाडि उभिएकी रोगी, कंकालजस्ती आकृतिलाई देखे, उनले चिन्नै सकेनन् , यही ती युवती हुन्, जसको पछि उनी यति दिनदेखि पागलझैँ लागिरहेका थिए।

युवतीले बारम्बार भनिरहिन्,
“म नै हुँ, जसलाई तपाईं खोजिरहनुभएको थियो।”

तर ती पुरुषले विश्वास गर्न सकेनन्। उनको आँखाले देखेको यथार्थ र उनको स्मृतिमा बसेको सौन्दर्यबीच कुनै मेल थिएन।

त्यसपछि युवतीले शान्त स्वरमा भनिन्,
“तपाईंलाई मोहित बनाउने मेरो सौन्दर्यका तत्त्वहरू मैले छुट्ट्याएर भाँडामा जम्मा गरिदिएकी छु। यदि चाहनुहुन्छ भने, तिनै ‘सौन्दर्यका रस’को आनन्द लिन सक्नुहुन्छ।”

जिज्ञासा र भ्रमले भरिएको त्यो पुरुष ती भाँडाहरू हेर्न तयार भयो।
युवतीले उसलाई दुर्गन्ध फैलाइरहेका, मल र वान्ताले भरिएका भाँडाहरूसामु लगेर उभ्याइन्। दुर्गन्ध असह्य थियो। घृणाले भरिएर त्यो पुरुष पछाडि हट्यो।

त्यही क्षण उसलाई सत्यको बोध भयो।
उसले बुझ्यो—युवतीको बाह्य सौन्दर्य कुनै दिव्य वस्तु होइन रहेछ, केवल शारीरिक द्रव र पदार्थहरूको अस्थायी संयोजन मात्र रहेछ। जब ती तत्त्वहरू अलग भए, सौन्दर्यको भ्रम पनि समाप्त भयो र वास्तविक स्वरूप प्रकट भयो।

यस गहिरो अनुभूतिको माध्यमबाट उसले थाहा पायो—उसले प्रेम गरेको वस्तु वास्तवमा भ्रम थियो; भौतिक सौन्दर्य क्षणभंगुर, नाशवान र अन्ततः घृणित स्वरूपमा परिणत हुने प्रकृति भएको सत्य थियो।

ती युवतीले आफ्नी सन्तसुलभ बुद्धिमत्ताबाट उसलाई शरीरको सतही सौन्दर्य र आत्माको वास्तविक, स्थायी सौन्दर्यबीचको भिन्नता बुझाइदिएकी थिइन्। उनले सिकाइन्—साँचो सौन्दर्य शरीरमा होइन, आत्माभित्रको आध्यात्मिक ज्योतिमा निहित हुन्छ, जुन शाश्वत र अपरिवर्तनीय हुन्छ।

साथीहरू यो कथाले हामीलाई भौतिक संसारमा हामी जसको पछि दौडिरहेका हुन्छौँ, त्यो सौन्दर्य भ्रम र क्षणिक मात्र हुन्छ। सौन्दर्यको वास्तविक सार आत्मामा पाइन्छ, जुन दिव्यताको एक चिरस्थायी अंश हो। शरीर भने नाशवान छ, जसलाई सजिलै विघटन गर्न सकिन्छ र जसको वास्तविक, अप्रिय स्वरूप कुनै पनि क्षण प्रकट हुन सक्छ भन्ने कुरा सिकाएको छ।

हामी सबै कुनै न कुनै रूपमा त्यस कथाको पुरुषजस्तै छौँ। जो झुटो सौन्दर्य र भौतिक सुखको पछि दौडिरहेका छौँ। हामी आफूभित्र रहेको शाश्वत सत्य र वास्तविक सौन्दर्यबाट अनभिज्ञ बनेका छौं।

साथीहरू यो कथाले हामीलाई आफ्नै आँखाको अगाडि रहेको सतहभन्दा पर हेर्न, आत्मिक सारको खोज गर्न, र यही सत्यलाई प्रतिबिम्बित गर्ने साहित्य, कला र जीवन नै साँचो अर्थमा सुन्दर हुन्छ भन्ने कुरा बुझ्न प्रेरित गर्दछ ।

साथीहरू तपाईँलाई यो कथा कस्तो लाग्यो?
आफ्ना रचनात्मक सुन्दर विचारहरू कमेन्ट मार्फत प्रस्तुत गर्न सक्नुहुनेछ।

हस् त!

धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

Address

Senai
81400

Website

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when Show Tube posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.

Contact The Business

Send a message to Show Tube:

Share