https://www.facebook.com/131806684038530/

Show Tube, Senai (2025)

28/12/2025

एउटा त्यस्तो व्यक्ति जसले विश्वलाई जोगाए !

वासिली अर्किपोभ (Vasily Arkhipov) (१९२६–१९९८) सोभियत नौसेनाका एक अधिकारी थिए। सन् १९६२ को क्युबन मिसाइल सङ्कटको समयमा, अन्तर्राष्ट्रिय जलक्षेत्रमा रहेको बी–५९ नामक पनडुब्बीबाट अमेरिकी पक्षले डेप्थ चार्ज (पानीमुनि विस्फोट हुने बम) खसालेपछि, त्यसको प्रत्युत्तरस्वरूप परमाणु टार्पेडो प्रहार गर्ने प्रस्ताव आएको थियो। तर त्यस अवस्थामा परमाणु टार्पेडो नछोड्ने पक्षमा निर्णायक रूपमा मतदान गर्ने एकमात्र व्यक्ति अर्किपोभ नै थिए।

सोभियत पनडुब्बीका चालकदलका सदस्यहरू केही दिनदेखि मस्कोसँग सम्पर्कविहीन थिए र उनीहरूलाई तेस्रो विश्वयुद्ध सुरु भइसकेको हो कि होइन भन्ने निश्चित जानकारी थिएन। पनडुब्बीका कप्तानलाई सतहमा युद्ध सुरु भइसकेको ठम्याइ थियो र उनले परमाणु टार्पेडो प्रहार गर्न चाहन्थे। यसबाहेक, पनडुब्बीका ब्याट्रीहरू कमजोर हुँदै गएका कारण एयर कन्डिसन प्रणाली बन्द भएको थियो र भित्रको तापक्रम ११८°F (४५°C) भन्दा माथि पुगेको थियो। कार्बन डाइअक्साइडको मात्रा बढ्नु र अक्सिजनको कमीका कारण धेरै चालकदलका सदस्य बेहोस हुन थालेका थिए, जसले उनीहरूको निर्णय क्षमतालाई गम्भीर रूपमा प्रभावित गरेको थियो।

त्यतिबेलाको नियमअनुसार, परमाणु हतियार प्रहार गर्न पनडुब्बीका कप्तान र त्यहाँका राजनीतिक अधिकारी—यी दुई जनाको मात्र स्वीकृति आवश्यक थियो। तर संयोगवश, अर्किपोभ एक फ्लोटिला कमाण्डर थिए र उनले विशेष रूपमा सोही बी–५९ पनडुब्बीमा रहने निर्णय गरेका थिए। सामान्यतया फ्लोटिला कमाण्डरहरू परमाणु पनडुब्बीमा सवार हुँदैनथे, तर उनको उच्च पदका कारण दुई जनाको निर्णयलाई तीन जनाको निर्णयमा रूपान्तरण गर्न सकिन्थ्यो।
अर्किपोभले ती दुई वरिष्ठ अधिकारीसँग कडा बहस गरे र अन्ततः पनडुब्बीलाई सतहमा ल्याएर मस्कोसँग सम्पर्क गर्ने निर्णयमा उनीहरूलाई सहमत गराउन सफल भए। उनको अडान, साहस र विवेकपूर्ण निर्णयका कारण सम्भावित परमाणु युद्ध टर्‍यो र विश्व विनाशबाट जोगियो।

साथीहरू के तपाईँलाई यो कुरा थाहा थियो? आफ्नो विचार व्यक्त गर्नुहोस्।

हस् त!
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

28/12/2025

एक पटक एउटा शिकारीको विषालु तीर निशाना चुकेर एउटा हरियाली भएको विशाल रूखमा लाग्यो। विषको प्रभावले त्यो रूख बिस्तारै-बिस्तारै सुक्न थाल्यो। हिजोसम्म त्यस रूखका फलहरूको आनन्द लिइरहेका सबै चराहरू त्यसलाई मर्दै गरेको देखेर एक-एक गरी छोडेर जान थाले। तर, त्यस रूखको टोड्कामा बस्ने एउटा वृद्ध र धर्मात्मा सुगा भने त्यहीँ अडिग रह्यो। दाना-पानीको अभावमा ऊ पनि रूखसँगै सुक्दै कमजोर भइरहेको थियो, तर पनि उसले आफ्नो घर छोडेन।
यो कुरा देवराज इन्द्रसम्म पुग्यो। एउटा मर्दै गरेको रूखका लागि आफ्नो प्राण त्याग्न तयार त्यस सुगालाई हेर्न उनी स्वयं पृथ्वीमा आए।

इन्द्रले सुगालाई भने, “अरे भाइ! यो रूख अब सुकिसकेको छ। न यसमा पात छन्, न फल नै। यसको बाँच्ने कुनै आशा पनि छैन। जंगलमा फलले भरिएका धेरै रूखहरू र सुन्दर सरोवरहरू छन्। तिमी त्यहाँ किन जाँदैनौ? यहाँ व्यर्थमा किन प्राण दिइरहेका छौ?”

सुगाले दिएको जवाफले देवराजलाई पनि निरुत्तर बनाइदियो। उसले भन्यो,

“देवराज! म यही रूखमा जन्मिएँ, यसकै काखमा हुर्किएँ। यसका मीठा फल खाएँ र यसले मलाई धेरै पटक शत्रुहरूबाट बचायो। जब यसका राम्रा दिन थिए, मैले यससँगै सुख भोगेँ। आज जब यसमाथि खराब समय आएको छ, म आफ्नै स्वार्थका लागि यसलाई कसरी त्याग्न सक्छु? जससँग सुख भोगियो, दुःखमा उसको साथ छोड्नु त अधर्म हो। तपाईं देवता भएर पनि मलाई यस्तो स्वार्थी सल्लाह किन दिँदै हुनुहुन्छ?”

सुगाको निस्वार्थ भक्ति र त्याग देखेर इन्द्र प्रसन्न भए। उनले भने, “माग, के वर माग्छौ?”

सुगाले आफ्ना लागि केही मागेन। उसले भन्यो, “प्रभु, मेरो यस प्रिय आश्रयदाता रूखलाई पहिलेजस्तै हरियाली बनाइदिनुहोस्।”

इन्द्रले अमृत वर्षा गरेर त्यो सुकेको रूखलाई पुनर्जीवित गरिदिए। रूख फेरि हरियाली भएर लहलहाउन थाल्यो।

साथीहरू आजको संसारमा धेरै मानिसहरू स्वार्थ पूरा हुञ्जेल मात्र सम्बन्ध गाँस्छन् र कठिन परिस्थिति आउनासाथ साथ छोडिदिन्छन्। कथाका अन्य चराहरूले जस्तै 'सुखमा मात्तिने र दुःखमा आत्तिने' स्वभावले हामीलाई कहिल्यै महान् बनाउँदैन। सच्चा मित्र वा परिवारका सदस्य त्यही हुन्, जसले खराब समयमा पनि सुगाले जस्तै अडिग रहेर साथ दिन्छन्।

सुगाले रूखले विगतमा दिएको आश्रय र फललाई बिर्सिएन। साथीहरू यो कथाले हामीलाई "जसले सफलताको शिखरमा पुग्न मद्दत गर्‍यो, उसैलाई अप्ठ्यारो पर्दा बिर्सिनु हुन्न" भन्ने पाठ सिकाउँछ। आफ्ना मातापिता, गुरु, र समाजप्रति हाम्रो जुन दायित्व हुन्छ, त्यसलाई कुनै पनि अवस्थामा भुल्नु अधर्म हो।

त्यसैले साथीहरू यदि हामी आफ्नो धर्म (कर्तव्य) र सम्बन्धमा इमानदार रह्यौ भने, ढिलो–चाँडो ईश्वरको कृपा (इन्द्रको अमृत वर्षा भए झैँ) प्राप्त हुन्छ र हाम्रा सुखका दिनहरू अवश्य आउनेछन्। साथीहरू जीवनमा स्वार्थभन्दा माथि उठेर गरिएको सेवा नै वास्तविक मानवता हो।

साथीहरू तपाईँलाई यो कथा कस्तो लाग्यो? आफ्नो विचार प्रतिक्रियाहरू लेख्न नभुल्नुहोला। साथै कथा मनपरेमा हामीलाई लाइक कमेन्ट सेयर गरी फलो गर्न सक्नुहुनेछ।

नोट:- साथीहरू तपाईंसँग पनि कुनै प्रेरणादायी कथाहरू , अथवा कुनै घटनाहरु छन् भने हामीलाई आफ्नो फोटो र नामसहित पठाउन सक्नुहुनेछ। हामीले तपाईंका लेखहरु तपाईंकै फोटो र नाम सहित पोस्ट गर्ने कोसिस छौं ।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

28/12/2025

From Pain to Power | बलिया मानिसहरूको कथा | Motivation

यो कथा ती मानिसहरूको कथा हो —
जो हारबाट कहिल्यै भागेनन्, आफूले भोगेको पीडाबाट सिके र संघर्षलाई नै शक्ति बनाए।

मुस्कान सजिलै पाउने वस्तु होइन,
आँसुसँगै उठ्न सक्ने नै साँचो अर्थमा बलियो हुन्छ।

यदि तिमी पनि जीवनको कठिन चरणमा छौ,भने यो कथा तिम्रो लागि हो।

Watch till the end for motivation 💪

27/12/2025

एक समयको कुरा हो, एउटा देवता डुङ्गामा चढेर नदी पार गर्दै थिए। तर उनीसँग मालीलाई दिनका लागि कुनै पनि धन थिएन। देवताले आफ्नो घाँटीमा लगाएको माला उनको बक्षस्थलमा चम्किलो रूप लिएर झुण्डिएको थियो। त्यो हेर्दाखेरि लाग्थ्यो पक्कै पनि मोतीको माला हुनुपर्छ। तर अहिले त्यो मालामा एउटा मात्र अन्तिम मोती बाँकी रहेको थियो। जर्जर, खस्रो र समयको तापले पोलिएको। सायद त्यही मोती नै अब उनको एकमात्र साटासाटको साधन बनेको थियो। त्यो अन्तिम मोती, जुन अझै पनि उनीसँग थियो।

नदी पार गरेर पारी पुगिसकेपछि देवताले माझीलाई भने,
मसँग तिमीलाई दिनका लागि यो एउटा टुटेको मोती बाहेक अरु केही पनि बाँकी छैन। तर यो साधारण मोती मात्र होइन। यदि तिमी यसलाई पानीले भरिएको घडामा राखेर पूर्णिमाको दिनको चन्द्रमाको उज्यालोमा सुकायौ भने यसले चन्द्रमाको उज्यालो आफूतिर आकर्षण गर्नेछ। र चन्द्रमा जस्तै गरी चम्किन थाल्नेछ। “जति दिन यो चन्द्रमाको उज्यालोमा सुरक्षित रहनेछ, त्यति नै यसको चमक बढ्दै जानेछ। यदि पूर्णिमाको रातसम्म यो लगातार, कुनै विघ्न बिना, चन्द्रमाको उज्यालोमा भिजिरह्यो भने—यो मोती पूर्ण हुनेछ। अनि अर्को पूर्णिमासँगै यसको जोडी पनि प्रकट हुनेछ। फेरि अर्को पूर्णिमा… फेरि अर्को… यसरी एक–एक गर्दै मोती बन्दै जानेछन्। तबसम्म बन्दै जानेछन् जबसम्म एक सम्पूर्ण माला तयार हुँदैन।”

“तर याद राख,” देवताले चेतावनी दिए, “यसका लागि संयमता चाहिन्छ साथमा यसको सीमा पनि नाघ्नु हुँदैन।
तिमीले जति मोतीको माला लगाउन सक्छौ त्यति मात्र मोती बनाउन अनावश्यक निर्माणले मोतीहरूको चम्काहटलाई कम बनाइदिनेछ। यति भनेर माझीलाई मोती दिएर देवता त्यहाँबाट निस्किए।

देवता त्यहाँबाट गए पनि उनले भनेका शब्दहरू मुटुमा खिल जसरी गढेर बस्यो। अब ऊ दिनरात यही सोच्न थाल्यो। यदि मैले यसलाई सानो भाडामा राखे भने मोती पनि साना हुनेछन् माला बन्न वर्षौं लाग्नेछ। किन म यसको लागि ठूलो घोडा तयार नगरुँ?

लोभको सानो झिल्को बिस्तारै उसको मनभित्र प्रवेश गर्न थाल्यो। रुखहरूको छायाँले गर्दा मेरो आँगनमा घामसम्म पनि आउँदैन। चन्द्रमाको उज्यालो कसरी त्यहाँ पुग्ला? बाहिर राखौं भने चोरी हुने डर। फेरि घडा पनि एउटा मात्र छ। कि त म यसलाई नदीमा नै राखौं? यदि चोरी भयो भने पनि मोती मात्र त जान्छ आखिर घडा बचिहाल्छ। अनि फेरि नदीमा चिसो पानी र निर्मल चन्द्रमाको प्रकाश दुवै मिल्नेछ र यो मोती चन्द्रलोक जस्तै पवित्र बन्नेछ।

उसले देवताले भनेका कुराहरूलाई वेवास्ता गर्यो र मोतीलाई नदीमा हालेर आफू निश्चिन्तसँग सुत्न गयो। बिहानपख जब उसको निन्द्रा खुल्यो उज्यालो भइसकेको थियो। जब ऊ बाहिर निस्कियो उसले बल्ल थाहा पायो। यो त बिहानी भएको होइन यो त मोतीको तेजस्वीता थियो। मोती यति चम्किसकेको थियो कि त्यसको उज्यालोले रातलाई पनि दिनजस्तै उज्यालो बनाइरहेको थियो। आफ्नो मोती चोरी भएको डरले ऊ डराउँदै नदीतर्फ दौडियो—तर त्यहाँ त गाउँका मानिसहरू पहिल्यै दौडिँदै आइरहेका रहेछन्। उसले केही सोध्न नपाउँदै मानिसहरूको हतासाको कारण बुझ्य,—गाउँलेहरूको पछिपछि पानीको तीव्र धार बगेर आइरहेको रहेछ।

उसले त्यहाँ फेरि देख्यो—मोती यति ठूलो भइसकेको थियो कि त्यसले नदीको बहाव नै रोकिदिएको थियो। अब नदीको पानी विकराल रूप लिएर गाउँभित्र पसेको थियो र सर्वनाश मच्चाइरहेको थियो।

केही समय जुन मोतीको उसले सबैभन्दा बढी लोभ लालच गरेकै थियो। त्यही मोतीले उसको ज्यान लिने अवस्था बन्न लागेको थियो ।

साथीहरू लोभको स्वभाव भनेको यही हो। लोभले कुनै पनि वस्तुहरूसँग टिकेको देख्नै सक्दैन। सबै कुरा आफूभित्रै हुनुपर्छ र आफूसँगै हुनुपर्छ भन्ने मान्यता राख्दछ। लोभले ज्ञानलाई भ्रममा बदलिदिन्छ र वरदानलाई बिस्तारै अभिशापमा परिणत गरिदिन्छ।

भनिएको छ नि "लोभले लाभ , लाभले विलाप"
हो त्यसैले साथीहरु हामीले पनि जीवनमा लोभ नगरेर सकेको दुःखी पीडितहरूलाई सहयोग दान गर्ने गर्नुपर्दछ।

साथीहरू तपाईँलाई यो कथा कस्तो लाग्यो आफ्नो विचार व्यक्त गर्न नभुल्नुहोला।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

27/12/2025

आजको एक्लोपन र हार नै भविष्यको ठूलो सफलता र ऐतिहासिक जितको जग बन्न सक्नेछ।

आज तपाईंलाई लाग्ला कि तपाईं एक्लो हुनुहुन्छ, तर याद राख्नुहोस्—तपाईं निर्माणको चरणमा हुनुहुन्छ। यो भिडियो ती सबैका लागि हो जो अहिले जीवनको कठिन मोडमा हुनुहुन्छ र अगाडि बढ्ने बाटो खोजिरहनु भएको छ।"

यस भिडियोमा तपाईंले पाउनुहुनेछ:
कठिन समयमा कसरी धैर्य राख्ने?
दुखाइलाई कसरी शक्तिमा बदल्ने?
जीवनको वास्तविक अर्थ र सङ्घर्ष।

यदि यो कुराले तपाईंको मन छोयो भने, आफ्नो एकजना साथीलाई मेन्सन गर्नुहोस् जसलाई आज यो सुन्नु जरुरी छ। ❤️"

26/12/2025

अमेरिकामा एउटा १५ वर्षको केटा थियो। ऊ एकपटक एउटा स्टोरमा चोरी गरिरहेको अवस्थामा समातियो। ऊ समातिँदा गार्डको नियन्त्रणबाट भाग्न खोज्दा स्टोरको एउटा शेल्फ पनि भाँचियो। यो मुद्दा अदालतसम्म पुग्यो। न्यायाधीशले अभियोग सुनाएपछि केटासँग सोधे,

“के तिमीले साँच्चै ब्रेड र चीजको प्याकेट चोरेका थियौ?”
केटाले टाउको निहुराउँदै जवाफ दियो,
“हो।”
न्यायाधीशले फेरि सोधे,
“किन?”

केटाले भन्यो,
“मलाई त्यसको आवश्यकता थियो।”

न्यायाधीशः
“किनेर ल्याउन सक्थ्यौ नि?”
केटा:
“पैसा थिएन।”
न्यायाधीशः
“घरका मानिससँग माग्न सक्थ्यौ।”
केटा:
“घरमा आमा मात्रै हुनुहुन्छ। उहाँ बिरामी र बेरोजगार हुनुहुन्छ। ब्रेड र चीज पनि उहाँकै लागि चोरेको थिएँ।”
न्यायाधीशः
“तिमी काम गर्दैनथ्यौ?”
केटा:
“गर्थें, एउटा कार–वाशमा।

आमाको हेरचाह गर्न एक दिन बिदा लिएको थिएँ, त्यसै कारण मलाई कामबाट निकालियो।”

न्यायाधीशः
“कसैसँग सहयोग माग्न सक्थ्यौ नि?”

केटा:
“बिहानदेखि घरबाट निस्किएर करिब पचास जनासँग सहयोग मागेँ। अन्त्यमा अरू कुनै उपाय नदेखेर यो कदम उठाएँ।”

बहस समाप्त भयो। त्यसपछि न्यायाधीशले फैसला सुनाउन थाले—

“चोरी, विशेष गरी ब्रेड जस्तो खानेकुराको चोरी, अत्यन्तै लज्जास्पद अपराध हो। र यो अपराधका लागि हामी सबै जिम्मेवार छौँ। यस अदालतमा उपस्थित म स्वयं सहित यहाँका सबै व्यक्ति दोषी छौँ। त्यसैले यहाँ उपस्थित प्रत्येक व्यक्तिलाई दस–दस डलर जरिवाना गरिन्छ। दस डलर नतिरी कोही पनि यहाँबाट बाहिर निस्कन पाउने छैन।”

यति भन्दै न्यायाधीशले आफ्नो खल्तीबाट दस डलर निकालेर राखे र कलम उठाउँदै थप आदेश लेखे,

“यसका अतिरिक्त, एउटा भोकाएको बालकसँग अमानवीय व्यवहार गर्दै उसलाई प्रहरीको जिम्मा लगाएको अभियोगमा उक्त स्टोरलाई एक हजार डलर जरिवाना गरिन्छ। यदि २४ घण्टाभित्र जरिवाना नतिरेमा अदालतले स्टोर सिल गर्ने आदेश दिनेछ।”

सङ्कलित सम्पूर्ण जरिवानाको रकम उक्त केटालाई दिइयो, र अदालतले उ सँग क्षमा माग्यो।

फैसला सुनेपछि अदालतमा उपस्थित सबैका आँखाबाट आँसु झरिरहेका थिए। केटाको पनि सास अड्किएजस्तो भयो, ऊ रुन थाल्यो। ऊ बारम्बार न्यायाधीशतर्फ हेरिरहेको थियो। न्यायाधीश भने आफ्ना आँसु लुकाउँदै अदालत कक्षबाट बाहिर निस्किए।

साथीहरू के हाम्रो समाज, हाम्रो प्रणाली र हाम्रो अदालत यस्ता निर्णय लिन सक्छन् ?

चाणक्यले भनेका छन्,
यदि कुनै भोकाएको मानिस रोटी चोरी गरिरहेको अवस्थामा समातिन्छ भने, त्यो देशका मानिसहरू लज्जित हुनुपर्छ।

साथीहरू तपाईँलाई यो कथा कस्तो लाग्यो? आफ्नो विचार प्रतिक्रियाहरू दिन नभुल्नुहोला साथै राम्रो लागेमा लाइक कमेन्ट सेयर गरी हामीलाई फलो गर्न नभुल्नुहोला।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

26/12/2025

कर्मको फल

26/12/2025

कर्मको फल, दुई महान् पात्रहरूको एउटै चाहना इच्छामृत्यु तर किन अलग....महाभारतको कथा

25/12/2025

प्रिय पाठकवर्ग,

आशा छ तपाईँहरू सबैजना स्वस्थ र प्रसन्न हुनुहुन्छ।

साथीहरू,
एक समयको कुरा हो। एउटा गाउँमा सिमा नाम गरेकी एकजना महिला बस्दथिन्। सीमाको छोराको नाम अङ्कित थियो। उ १० कक्षामा पढ्थ्यो। अङ्कित पढाइमा खासै राम्रो थिएन, र उसले आफ्नो बढी समय साथीहरुसँग खेलकुदमा बिताउने गर्दथ्यो।

एक दिन उसले स्कूल जान्छु भनेर झुट बोलेर साथीहरूसँग घुम्न गयो। साँझ नपर्दै यो कुरा सबै टोलतिर फैलियो। त्यसपछि त समाजका मानिसहरुले त्यही पुराना कुराहरु सुरु गरे। मानिसहरू भन्न थाले,

“हेर्नु न, जस्ती आमा त्यस्तै छोरा। छोरालाई आमाले नै बिगारेकी हो।”

सीमा दिनभर छोरालाई माया गर्छे , पुलपुल्याउँछे र बिगार्छे। अहिले आएर त्यसको नतिजा देखियो।

यी सबै कुराहरू काटिरहँदा सीमा भने चुपचाप रहेकी थिइन्। उनले कसैलाई केही भनिनन्।
उनलाई थाहा थियो आफ्नो छोरोले गल्ती गरेको हो। तर पनि उनी त्यो गल्ती मेरो पालनपोषण कै कारणले मात्रै भएको हो। भन्ने कुरामा विश्वास गर्दिनथिन्।

अर्को दिन स्कुलमा प्रिन्सिपलले अंकितलाई उभ्याएर सोधे, अंकित तिमी सबैसँग झुट बोलेर किन साथीहरुसँग गयौ?

अंकितले भन्यो—
“सर, मेरा साथीहरूले भने—यदि म उनीहरूसँग गइन भने उनीहरूले मलाई साथी मान्दैनन् रे ।
त्यसैले सर म डराएँ र उनीहरूसँग गएँ।”

त्यसपछि प्रिन्सिपलले कक्षामा सबै विद्यार्थीलाई सम्झाए।

साथीहरू हेर्नुहोस् बच्चाले केवल आमाबुबाबाट मात्र होइन साथीहरु स्कुल लगायत सम्पूर्ण वातावरणबाट हरेक कुराको ज्ञान तथा व्यवहारहरू सिक्ने गर्दछ। यदि कुनै बच्चाले गलत काम गर्दैछ भने यसको अर्थ आमाबुबाले संस्कार नदिएको कारणले नै हो भन्ने हुँदैन।

हुनसक्छ बच्चालाई बाहिरी दबाबको कारणले गलत बाटोमा लाग्नुपरेको पो छ कि?

यस्तो कुरा सुनेपछि सबैजना चुप भए।
उनीहरूलाई महसुस भयो, बच्चाहरूको गल्तीमा केवल आमाबाबुलाई मात्रै दोष दिनु अन्याय हो।

हरेक कुरा बच्चाले आमाबाबुबाट मात्र नभएर सम्पूर्ण समाजबाट नै सिक्ने गर्दछ। त्यसैले साथीहरु आमालाई मात्र दोष दिनु सजिलो भएता पनि तर यो सही होइन।
साथीहरू आमाको मायाले बच्चालाई कहिले पनि बिगार्दैन बरु उनीहरूलाई सहारा मिल्दछ। सही वातावरण र सही मार्गदर्शनले मात्र बच्चाहरु सही बाटोमा लाग्दछन्।

साथीहरू, आजको कथा तपाईंलाई कस्तो लाग्यो?

के तपाईं पनि सहमत हुनुहुन्छ हरेक अवस्थामा बुबा आमा मात्र जिम्मेवार हुँदैनन्?
आफ्नो विचार अवश्य व्यक्त गर्नुहोस्।
यस्तै रोचक कथाहरू लिएर फेरि भेटौँला।

त्यतिबेलासम्म हासिरहनुहोस्, मुस्कुराइरहनुहोस्
र अरूलाई पनि खुशी बाँडिरहनुहोस्।
धन्यवाद!
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

25/12/2025

Kina sadhai hami dukhi hunchhau?

24/12/2025

या त ईश्वरलाई छोडिदिनुहोस्……
या त सबै कुरा ईश्वरकै जिम्मामा छोडिदिनुहोस्……

एक जना प्रसिद्ध क्यान्सर विशेषज्ञ थिए। उनको नाम मार्क थियो। एक पटक उनी कुनै एउटा टाढाको सहरमा एक सम्मेलनमा सहभागी हुन जाँदै थिए। त्यहाँ उनलाई आफ्नो नयाँ मेडिकल अनुसन्धानको महान् कार्यका लागि पुरस्कार प्रदान गरिने थियो। उनी अत्यन्तै उत्साहित थिए, र सकेसम्म चाँडो त्यहाँ पुग्न चाहन्थे। यस अनुसन्धानका लागि उनले धेरै मेहनत गरेका थिए। उनमा पुरस्कार प्राप्त गर्ने तीव्र आतुरता थियो। जहाज उडेको करिब दुई घण्टापछि उनको जहाजमा प्राविधिक खराबी आयो, जसका कारण विमानलाई आपतकालीन अवतरण गर्नुपर्ने भयो। डा. मार्कलाई लाग्यो अब उनी आफ्नो सम्मेलनमा समयमै पुग्न सक्ने छैनन्। त्यसैले उनले स्थानीय कर्मचारीसँग बाटोको जानकारी लिए
र सम्मेलन हुने सहरतर्फ जानका लागि एउटा ट्याक्सीभाडामा लिए । उनलाई थाहा थियो अब अर्को उडान १० घण्टापछि मात्र थियो।

ट्याक्सी त भाडामा भेटियो तर त्यसका चालक थिएनन्। त्यसैले उनले आफै ट्याक्सी चलाउने निर्णय गरे। ट्याक्सीको यात्रा सुरु गरेको केही समयमै ठूलो आँधी र तुफानको सुरुवात भयो। हिँड्ने बाटो देखिनै छाड्यो। उनले हतार हतारमा गलत बाटोतर्फ ट्याक्सी अगाडि बढाए। करिब २ घण्टा लामो बाटो पुगिसकेपछि उनलाई आफूले बाटो बिराएको महसुस भयो। उनी अत्यन्तै थकित पनि भइसकेका थिए। भोक पनि धेरै लागेको थियो। सुनसान सडकमा खानाको खोजीमा उनी गाडी यताउता चलाउन थाले। केही पर उनले एउटा झुपडी देखे झुपडीको नजिकै लगेर उनले ट्याक्सी रोके। उनी अत्यन्तै थकित अवस्थामा गाडीबाट ओर्लिए र त्यो सानो झुपडीमा गएर ढोका ढकढक्याए। त्यसभित्रबाट एउटी स्त्रीले ढोका खोलिन्।

डा. मार्कले आफ्नो सबै अवस्था बताए र फोन गर्नका लागि अनुमति मागे। ती स्त्रीले भनिन् हाम्रो घरमा फोन छैन। र पनि उनले भनिन् भित्र आउनुहोस्, चिया पिउनुहोस्, मौसम अलि ठिक भएपछि जानुहोला। भोकले व्याकुल भएर थकित भएका डाक्टरले तुरुन्तै ती स्त्रीको कुरामा सहमति जनाए। स्त्रीले उनलाई भित्र लगेर बसाइ र सम्मानका साथ चिया दिइन्। चियाको साथमा उनले केही खानेकुरा पनि दिइन्। र भनिन् आउनुहोस् खाना खानु अघि भगवानसँग प्रार्थना गरौं। भगवानलाई धन्यवाद दिउँ।

डाक्टरले स्त्रीको त्यो कुरा सुनेर मुस्कुराउँदै भने, म यी सबै कुराहरुमा विश्वास गर्दिन। म मेहनतमा विश्वास गर्छु। तपाईं आफ्नो प्रार्थना गर्नुहोस् टेबलमा बसेर चियाको चुस्की लिँदै डाक्टरले त्यो स्त्रीलाई हेरिरहे। जो आफ्नो सानो बच्चा साथमा लिएर भगवानको प्रार्थना गरिरहेकी थिइन्। उनले विभिन्न प्रकारका प्रार्थनाहरु गरिन्।

उनको प्रार्थना देखेर डा. मार्कलाई लाग्यो पक्कै पनि यी स्त्रीलाई कुनै ठूलो समस्या परेको छ। स्त्री पूजाको स्थानबाट उठिन्। त्यसपछि डाक्टरले उनलाई सोधे , तपाईँ भगवानसँग के चाहनुहुन्छ? के तपाईँलाई लाग्छ भगवानले तपाईंको प्रार्थना अवश्य सुन्नुहुन्छ? ती स्त्रीले हल्का उदासी मुस्कानमा भनिन्,

“यो मेरो छोरो हो र यसलाई क्यान्सर रोग छ, जसको उपचार
डा. मार्क नाम गरेका डाक्टरले मात्र गर्न सक्छन्। तर मसँग यति पैसा छैन कि म उहाँसम्म उहाँको सहर जान सकूँ, किनकि उहाँ टाढाको सहरमा बस्नुहुन्छ। यो सत्य हो भगवानले अहिलेसम्म मेरो कुनै पनि प्रार्थनाको जवाफ दिनुभएको छैन, तर मलाई विश्वास छ कि भगवानले कुनै न कुनै दिन एउटा बाटो अवश्य बनाउनुहुनेछ। उहाँले मेरो विश्वास टुट्न दिनुहुनेछैन। उहाँले अवश्य नै मेरो छोराको उपचार डा. मार्कबाट गराएर यसलाई स्वस्थ बनाउनुहुनेछ।”

डा. मार्क स्त्रीको कुरा सुनेर स्तब्ध भए। केही क्षण उनी बोल्नै सकेनन्। आँखामा आँसु लिएर बिस्तारै भने,

“भगवान साँच्चै महान् छन्।”

(उनलाई
सम्पूर्ण घटनाक्रमहरू याद आउन थाल्यो— कसरी उनलाई सम्मेलनमा जानु थियो,
कसरी उनको जहाजले अञ्जान सहरमा आपतकालीन अवतरण गर्नुपर्‍यो,
कसरी ट्याक्सी चालक भेटिएन
र आँधी–तूफानका कारणउनी बाटो बिराएर यहाँ आइपुगे।)

उनले आफैं बुझ्न पुगे कि यो सबै यसकारण मात्र भएको थिएन कि भगवानले त्यो स्त्रीको प्रार्थनाको जवाफ दिनुपर्थ्यो, बरु भगवानले उनी स्वयंलाई पनि एउटा अवसर दिन चाहनु भएको थियो भौतिक जीवनमा धन कमाउने,प्रतिष्ठा कमाउने जस्ता कुराभन्दा माथि उठेर असहाय मानिसहरूको
सहायता गरून्। उनले बुझे भगवान चाहनुहुन्छ कि म ती मानिसहरूको उपचार गरूँ जो सँग धन त छैन, तर जसमा भगवानप्रति अटल विश्वास छ।

हरेक मानिसलाई यो गलत विश्वास रहेको हुन्छ कि जे भइरहेको छ त्यसमाथि उसकै नियन्त्रण छ , र सबै कुरा उ आफैंले गरिरहेको छ। तर अचानक कुनै अज्ञात शक्तिले सबै कुरा बदलिदिन्छ। केही सेकेन्डमै सबै कुरा परिवर्तन भइदिन्छ। त्यसपछि मात्र हामी सम्झिन्छौँ भगवानलाई।

अतः
या त ईश्वरलाई छोडिदिनुहोस् वा सबै कुरा
ईश्वरकै जिम्मामा छोडिदिनुहोस्।

साथीहरू तपाईँलाई यो लेख कस्तो लाग्यो आफ्नो विचार व्यक्त गर्न नभुल्नुहोला। साथी राम्रो लागेमा लाइक कमेन्ट सेयर र हामीलाई फलो गर्न सक्नुहुनेछ।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

24/12/2025

एक पटक, एक जना मानिसले बुद्धलाई सोधे,
“मसँग सबै कुरा हुँदाहुँदै पनि म किन सधैं दुखी हुन्छु?”

बुद्धले मुस्कुराउँदै भन्नुभयो,

किनभने तिमीले त्यो कुरालाई धेरै बलियोसँग मुठठीमा समातेका छौ ।

जुन कहिल्यै पनि तिमीसँग रहि रहनको लागि थिएन।

उनले जमीनबाट एउटा पात उठाए र त्यसलाई भुइँमा खसाए।

जीवन भनेको समाउनु मात्र होइन बुद्धले भने।
जीवन भनेको एकअर्कालाई बुझ्नु हो।

परिवर्तनको प्रतिरोध गर्न लाग्यो भने त्यसबाट पीडा मिल्दछ।
इच्छाको कुनै सीमा नभएको बेला दुःख बढ्दछ।

जीवनमा शान्ति त्यही समयबाट सुरु हुन्छ।
जुन समयबाट तिमीले जीवनलाई स्वतन्त्र रुपमा छोड्दछौ ।

बाहिरको खुसीमा रमाएर पछि नलाग।

चुप रहनु ,गहिरो सास लिनु र आफ्ना विचारहरूको बारेमा अवलोकन गरिरहनु।

जब मन शान्त हुन्छ,

जीवन पनि सरल हुन्छ,
र खुशीके स्वाभाविक रूपमा पछ्याउँछ।

बाँच्ने कला भनेको जीवनलाई नियन्त्रण गर्नु होइन,
यसको साथमा हिँड्न सिक्नु हो—
जीवन भनेको वर्तमान समयमा मनैदेखि करुणा भावपूर्ण रुपमा रहन सिक्नु हो।

साथीहरू तपाईँलाई यो कथा कस्तो लाग्यो आफ्नो विचार व्यक्त गर्न नभुल्नुहोला।

हस् त !
धन्यवाद ♥️
नमस्कार 🙏
जय नेपाल 🇳🇵

Show Tube

28/12/2025

28/12/2025

28/12/2025

27/12/2025

27/12/2025

26/12/2025

26/12/2025

26/12/2025

25/12/2025

25/12/2025

24/12/2025

24/12/2025

Address

Website

Alerts

Contact The Business

Shortcuts

Share