30/07/2025
Guadalupe Muñoz Garcia besloot op haar 23ste te gaan lopen. Het werd een ongekend avontuur waar ze een boek overschreef...
Wat was de reden om op je 23 ste weg te lopen?
Er was een kantelpunt.
Op een ochtend stond ik op om te gaan werken, en terwijl ik me klaarmaakte voor de spiegel, kon ik mezelf niet meer zien. Ik zag Guadalupe niet meer.
Die dag barstte er iets in mij open. Ik besefte dat ik niet langer kon blijven doen alsof. Ik kon niet blijven glimlachen terwijl ik vanbinnen alleen maar wilde verdwijnen of huilen.
De eerste stap was om iets te doen waardoor ik me écht levend voelde — niet uit plicht of schijn, maar vanuit het hart.
Voor mij betekende dat: in de bergen zijn, schrijven en mediteren. Zo ontstond het idee voor de reis.
Je had geen plan noch doel. Had je de middelen om onbeperkt te blijven lopen?
Het doel was om te ontdekken wie de echte Guadalupe was — al weet ik nu dat dat een zoektocht is voor het leven.
Ik had de financiële middelen om door te gaan, maar na vijf maanden keerde ik terug.
De reis werd meer een vlucht dan een terugkeer naar mezelf.
Ik begreep dat ik niet eeuwig kon blijven lopen. Ik moest terugkeren en de confrontatie aangaan met wat ik had achtergelaten — maar dit keer met een versie van mezelf die iets echter voelde, net geboren.
Toch wilde een deel van mij nog verder vluchten. Niet omdat het goed met me ging, maar omdat ik niet terug wilde naar de plek waaruit ik was gevlucht.
Maar mijn lichaam, mijn hart en de waarheid hielden me tegen.
Liet je tijdens de reis de Getuigen van Jehova achter je of was dat al eerder gebeurd?
Fysiek zijn mijn ouders en ik gestopt met naar de bijeenkomsten gaan toen ik acht was.
Maar we hebben nooit hardop gezegd dat we ermee stopten. Het was een stille, verborgen exit — uit angst voor de gevolgen: familie verliezen, beoordeeld worden, afgewezen, buitengesloten.
Thuis deden we nog steeds alsof we Getuigen waren.
En ik groeide op in dat zwijgen, vol schuldgevoel, regels en angst.
De reis begon die laag te breken, maar het was pas door het schrijven van het boek en het werk met mijn mentor, Susanne Snouck, dat ik het ware gewicht van die erfenis begon te begrijpen.
Zelfs nu verbaast het me hoe diep het nog in mij zat.
Pas recent ben ik echt begonnen de Getuigen los te laten — niet zozeer de mensen buiten mij, maar diegenen die in mij woonden.
Wanneer wist je dat je reis klaar was?
Ik stopte met wandelen na vijf maanden, maar de innerlijke reis duurt voort.
Op een bepaald moment werd de pijn zwaarder dan de groei.
Ik wandelde niet meer om te helen — ik wandelde om te vluchten.
Het was geen daad van liefde meer, maar van weerstand.
En toen ik me dat realiseerde, wist ik dat het tijd was om te stoppen en naar huis terug te keren.
Wanneer besloot je er een boek over te schrijven?
Vanaf het begin van de reis begon ik te schrijven — omdat ik moest begrijpen wat er met me gebeurde.
En tijdens het schrijven voelde ik dat deze reis niet alleen van mij was.
Dat er anderen zijn, zoals ik, die ook zoeken naar wie ze werkelijk zijn.
Op een gegeven moment wist ik: alles wat ik beleefde en opschreef, moest een boek worden.
Zou je iedereen zo’n reis aanraden?
Nee. Niet iedereen heeft het nodig, en niet iedereen zou het kunnen dragen.
Maar ik geloof wel dat iedereen een ruimte verdient waar je een beetje kunt verdwalen, om jezelf terug te vinden.
Uit de routine stappen, jezelf echt aankijken, je ongemakkelijk voelen, je laten verrassen.
De leegte maakt bang — maar ze onthult ook.
Hoe ga je je boekverschijning vieren?
Eerlijk? In het begin wilde ik het boek niet eens vasthouden.
Ik voelde schaamte — alsof ik had gezondigd.
Binnen Jehova’s Getuigen wordt het niet gewaardeerd als een vrouw zich uitspreekt, laat staan als ze een boek publiceert.
Ik moest door die angst heen, en dat gevoel transformeren.
Nu, eindelijk, voel ik trots voor het boek.
En vooral: ik voel me klaar om het te laten groeien, om het te laten reiken naar wie het nodig heeft.
Dat is hoe ik het vier: door het vrij te laten.
Zoals het schrijven mij ook een beetje meer heeft bevrijd.
