03/09/2025
NIEUWE MAANDELIJKSE ONLINE COLUMN:
'DE HEMEL VAN DE AARDE'
Deel 1: "Iedereen kan baat hebben bij een beetje klooster"
Heeft de wereld altijd al zo op zijn kop gestaan of lijkt het nu erger? Wanneer mijn man moppert op de wereld zoals de wereld nu is, dan zeg ik altijd: ik houd mij alleen bezig met mijn kleine stukje aandeel, anders wordt het veel te groot. Ik voed daklozen en minima en ik bied spiritueel onderwijs op basis van wederkerigheid. Meer kan ik niet doen, dus van meer houd ik mij afzijdig. Totdat het heel dichtbij komt.
Seksueel geweld op de Weesperzijde in Amsterdam. Het doet mij zeker wat, en niet alleen omdat ik een vrouw ben. Ik ben daar opgegroeid en daar in de buurt verloor ik een stukje van mijzelf, aan de overblijfmeester. Ik heb wel meer stukjes van mijzelf her en der verloren tijdens een verder goede jeugd. Lange tijd later kreeg ik de diagnose PTSS. Post-Traumatische Stress Stoornis. Mijn lichaam en geest was blijven hangen in de vecht-of-vluchtmodus en daar moest ik uit zien te komen. Nog later leerde ik dat er niet alleen een psychiatrisch label bestond, ik heb ook geleerd dat er zoiets bestaat als soulloss. Inmiddels werk ik met soulretrieval bij anderen. Het concept is als volgt:
Wanneer je trauma meemaakt, doet een stukje van je ziel een stapje opzij – “hier wil ik niet bij zijn” – en dat stukje komt terug wanneer het weer veilig is. Zoals tijdens een autobotsing, vaak gekenmerkt door kortstondig geheugenverlies (wat gebeurde er nou?). Wanneer het trauma zich herhaalt, of wanneer het trauma zeer heftig is, of allebei, durft dat stukje ziel niet terug en kan het verdwaald raken. Dit heet soulloss. Een Sjamaan kan dat stukje ziel opsporen en terugbrengen. Het opsporen en terugbrengen heet soulretrieval. Er zijn zoveel mensen met soulloss die zich niet compleet voelen, met onbegrepen emoties en een verlangen naar iets wat zij niet precies kunnen benoemen – is het thuiskomen? – of rondlopen met psychische of lichamelijke vage klachten. Dat kan soulloss zijn. Het zijn echter ook de symptomen van de Roep, de roeping tot het pad van de Sjamaan.
In mijn visie is een Sjamaan iemand die zich in dienste stelt van de Aarde en haar bewoners, in dienste van de werelden voorbij en naast onze wereld. Dit is niet zomaar iemand - niet vanwege status, maar vanwege het grote offer dat de Sjamaan brengt om deze persoon te worden en te zijn. Vaak hebben mensen die Geroepen worden hun hele leven al moeite met zaken zoals pesten, geestelijke worstelingen, een intens en diepgaand besef van de pijn van de wereld en een grote, soms onbeantwoorde, liefde voor de bewoners van de Aarde. Geroepen mensen weten en voelen op een niveau die vaak niet begrepen wordt. Pas als er toegegeven wordt aan de Roep vallen er puzzelstukjes op hun plaats en kan iemand worden wat hij of zij geboren is te zijn. Pas als de Roep begrepen wordt kan de enorme liefde beantwoord worden, niet op een manier die mens-eigen is maar op een veel diepere manier. De Roep horen, begrijpen en volgen, is enerzijds een enorme toenadering tot de Wereld, en anderzijds een totale verwijdering ervan. Want je eigen pad door het landschap van je ziel bewandelen is niet het pad wat anderen belopen. Het kan dus best eenzaam zijn.
Ik ben Lotte-Oriana, geboren in 1987, en Sjamanistisch Hoedster van De Beschutting. De Beschutting is een plek in de Betuwe waar mensen onderwijs en begeleiding kunnen volgen en krijgen op basis van wederkerigheid (men helpt hier mee in ruil voor hulp). Het is een spiritueel centrum, een veilige haven, een toevluchtsoord. Ik werk eraan om er kloosterlijk te leven, met een duidelijk ritme, rituelen, gebeden en meditaties. Hoewel er keuze in kloosters te over is, vind ik liever het wiel opnieuw uit, zodat het wiel exact bij mij past.
Ik geloof heilig in God maar kan niet met het concept zonde werken, ik volg het Boeddhisme, maar ik ben eerder Animist (bezieling in alles om ons heen) dan Boeddhist (met als doel de bezieling te overstijgen). Feit is ook dat ik gelukkig getrouwd ben en alleen al daarom niet een klooster in duik. Maar ik ben naarstig op zoek naar hoe zo veel mogelijk kloosterlijk te leven. Kan dat? En waarom wil ik dat zo graag?
Heel persoonlijk gezegd: omdat het voor mij de enige manier is om mij staande te houden in deze wereld. Hoewel de PTSS een plekje heeft gekregen, raak ik nog steeds makkelijk overprikkelt. En ik wil deel uitmaken van deze wereld, maar deze wereld is voor een hooggevoelig persoon behoorlijk intens. Mensen zijn intens. Ik wil onderwijzen, helpen, begeleiden, en dat allemaal in deze wereld – en de enige manier waarop ik dat kan volhouden is door rustgevende en structurerende methoden uit kloosters aan te nemen en uit te voeren. Toen ik 18 was heb ik een poosje in een Boeddhistisch klooster gewoond. Het waren “maar” drie weken, maar daar heb ik geleerd hoe belangrijk het is om kloosterlijk te leven als je je staande wilt houden in de persoonlijke wereld en de wereld om je heen.
Ik denk dat iedereen, zeker spiritueel begaafd volk, baat kan hebben bij een beetje klooster. Dankbaarheid uitspreken voor het avondeten, elke ochtend een wierookstokje aansteken, mediteren, chanten, aandachtig de afwas doen: het maakt niet uit wat je doet en voor wie, wat of waarvoor je het doet, het is ontzettend belangrijk om stil te staan zodat je mee kan lopen in deze wereld.
Mijn column heet "De Hemel van de Aarde". Ik heb stukjes van mijzelf verloren aan pijnlijke dingen, de wereld staat op zijn kop, Nederland kent de ene crisis na de andere en mensen overlijden van de honger. Maar er is goed op deze wereld. Er zit goed in elk mens. Op de plek waar soldaten liepen groeien later de paardenbloemen. Mensen zijn bijzonder en de wereld is bijzonder. En ik ben blij er deel van te zijn. De Aarde kan een Hemel zijn, zolang je er in gelooft en het goede ziet….
©️ Lotte-Oriana Tergouw, https://www.deoudewegen.nl/lotte-oriana
